CO TO JEST DUCHOWO**
PAUL BJORKLUND
Hazelden
O autorze:
Paul Edward Bjorklund jest duchownym zatrudnionym w Hazelden Pioneer House (Hazeldowskim Domu Pionier*w), w ośrodku rehabilitacyjnym dla doros*ych, w Plymouth, Minnesota. Bjorklund uzyska* praktyk* w Hazelden, w ramach Programu Doskonalenia Duchownych.
O broszurze:
Czy duchowo** wi**e si* tylko z Bogiem i religi*, czy te* ma szersze znaczenie? Czy chemiczne uzale*nienie jest destrukcyjnym wypowiedzeniem si* naszej duchowej natury? Ta broszura analizuje nasze związki wzajemne z lud*mi i z sytuacjami i rozważa r**nice pomi*dzy religi* a duchowo*ci* w Programie A.A.
CO TO JEST DUCHOWO** ?
Cz*sto s*yszy si* w zwi*zku z Anonimowymi Alkoholikami, *e “nasz program jest duchowy”. Ale co to znaczy “duchowy”? Czy jest to wyra*enie, kt*re odnosi si* tylko do Boga, a mo*e religii, czy te* ma szersze znaczenie? Wiele os*b, dowiaduj*c si* o Dwunastoetapowym Programie Anonimowych Alkoholików Powrotu do Zdrowia, *e jest on jest programem duchowym, ulega zniech*ceniu. Dziwią si*, “czy ja musz* si* sta* pobo*nym aby wyzdrowie*?”
Broszura ta ma na celu pom*c lecz*cym si* osobom zrozumie*, co si* my*li pod określeniami “duchowy” i “duchowo**“. Ma tak*e pom*c czytelnikom widzie*, *e “duchowo**“ ju* jest cz**ci* naszego *ycia, tylko że nie mogli*my tego rozpozna*.
W Dwunastym Etapie Programu Anonimowych Alkoholik*w s*owo “duchowy” ukazuje si* w po**czeniu ze s*owem “przebudzenie”. Jest to coś, co si* wydarzy, gdy b*dziemy pracowa* nasz* metod* poprzez te wszystkie etapy - prze*yjemy duchowe przebudzenie. Je*li spos*b post*powania z problemem jest z natury duchowy, to pocz*tkowy problem wyra*ony w Pierwszym Etapie musi przedstawia* odwiednie jego duchowe uj*cie. Pierwszy Etap brzmi: “Przyznaliśmy się, *e jeste*my bezsilni wobec alkoholu - przestali*my panowa* nad naszym *yciem.* Wbrew faktowi, *e na pierwszy rzut oka nie wydaje si* to być stwierdzeniem problemu duchowego, to jednak w rzeczywistości jest! Aby to jasno widzieć musimy rozpocz** opracowywać robocz* definicj* duchowo*ci. Jednym ze sposob*w jej zdefiniowania jest ustalenie obszarów *ycia, kt*rych duchowo** dotyczy:
Duchowo** zajmuje si* jako*ci* zale*no*ci, od czego lub od kogo jest ona dla nas najwa*niejsza,
w naszym *yciu.
Ta prosta definicja pomaga nam widzie*, dlaczego duchowo** jest przejawem *ycia ka*dej osoby. Rozważmy nast*puj*ce rozumowanie. Wszyscy z nas maj* rzeczy lub ludzi wa*nych dla nas. Poniewa* mamy te wa*ne zwi*zki, musi wi*c istnie* w naszym *yciu co*, co jest dla nas “najwa*niejsze”. Czy to “co*“ jest materia*em, czy osob* lub grup* ludzi , musi istnie* co* co otrzymuje szczytowy priorytet w naszym *yciu. To co* lub kto*, najwa*niejsze w naszym *yciu, okre*la g**wne skupienie naszej duchowo*ci
Mogliby*my powiedzie*, *e duchowo** jest cz**ci* istoty ludzkiej. W*asnie tak, jak wszyscy z nas maj* posta* fizyczną i posta* uczuciową mamy tak*e i posta* duchową. Uznanie, *e jeste*my lud*mi z postacią duchową otworzy nam drzwi do odkrycia, jak ta w*a*nie cz*** naszego *ycia wp*ywa na nas. Mylimy si* je*li przyjmujemy, *e nie mamy duchowej postaci nie wierząc w Boga. B*g jest w*a*nie jednym z wielu mo*liwych duchowych skupień. Mo*emy odkry* niekt*re bardzo zdumiewaj*ce skupienia i skutki w naszym *yciu, je*li mamy odwag* do zbadania tej cz**ci naszej istoty.
Duchowo**, mając do czynienia z czym* (kim*) wa*nym dla nas, jest *ci*le zwi*zana z warto*ciami, priorytetami, celami i uprzednimi zajęciami. Ma do czynienia z czym*, co stanowi centrum naszego *ycia. Sp*dzamy wiele czasu i energii my*l*c o nich i **cz*c z nimi naszą duchową koncentrację i skupienie.
Ponieważ duchowość ma do czynienia ze związkami, jest więc ściśle związana z takimi rzeczami jak miłość, zaufanie i zaangażowanie się. Duchową sprawą mogłoby być cokolwiek, co czyni nasze związki z innymi bardziej lub mniej pełne kochania i troski.
Jak stwierdzono uprzednio, istnieje wiele mo*liwych, duchowych skupień. Skupieniem uwagi naszej duchowo*ci m*g*by by* alkohol lub inne odurzaj*ce chemikalia. Je*li alkohol stanowi centrum skupienia naszej duchowo*ci, to mamy podstawowe, racjonalne uzasadnienie dla okre*lenia alkoholizmu jako choroby duchowej. Alkoholizm mo*e by* opisany jako destrukcyjny wyraz duchowo*ci. St*d wynika, *e jednym ze sposob*w opisania przez nas alkoholizmu jest powiedzenie "alkohol sta* si* dla nas zbyt ważny”. Zbyt wiele czasu i energii s* absorbowane przez picie. Uzale*nienie staje si* ci**arem, z przera*aj*co destrukcyjnymi jego właściwościami. Niszcz*cy wpływ alkoholu ro*nie a rosn*c rozrywa osobowość alkoholika na fragmenty.
Alkoholizm jest opisywany jako post*puj*ca choroba. W okre*leniach definicji duchowo*ci to implikuje, *e alkohol nabiera znaczenia z post*pem choroby i ten wzrost ma wiele nast*pstw. W naszej definicji duchowo*ci, gdy znaczenie czego* zaczyna rosn** to inne rzeczy musz* koniecznie rozpocz** si* usuwa* i zajmowa* dalsze miejsca. Gdy alkohol nabiera znaczenia to nasza rodzina, na przykład, musi być lekcewa*ona z powodu tej nowej, silnie dzia*aj*cej zale*no*ci. Rodzina jest w*a*nie jednym z wielu związków, na kt*re wp*ywa rosn*ce znaczenie alkoholu.
Praca alkoholika cierpi. Zamiast po*wi*ca* cały swój czas i energię pracy, alkoholik może pi* lub u*ywa* inne narkotyki podczas pracy. Picie minionego wieczoru może rozpocząć wp*ywa* na jego czy jej zdolności do punktualności i pe*nej sprawności w pracy. Je*li zaś alkoholik jest studentem to spotkania towarzyskie mog* by* wa*niejsze od zaj** szkolnych. Czas zaj** szkolnych mo*e stawa* si* okazj* do planowania spotka* towarzyskich, u*ywania alkoholu lub innych narkotyk*w, a nawet do sprzedawania narkotyk*w dla zdobycia finans*w umo*liwiaj*cych kontynuacj* ich u*ywania. Istnieje jednak więcej obszarów życia narażonych, gdy wzrasta znaczenie alkoholu. Gdy alkoholizm staje się chroniczny, coraz więcej związków wszelkiego rodzaju ulega zmianie w życiu alkoholika. Wiemy, że gdy ta choroba postępuje niepowstrzymanie, to ostatecznie może powodować ogromne spustoszenie we wszystkich strefach życia, a nawet jego utratę.
Członkowie rodziny alkoholika mogą stać się łatwo ofiarami niestałej duchowości w swoim własnym życiu. Istnieje wyraźny wpływ na wartości, cele i związki członków rodziny z postępem choroby alkoholika. W miarę jak alkoholik staje się mniej odpowiedzialnym, członkowie rodziny mogą skupiać coraz więcej energii na próbach „uporania się” z alkoholikiem i poprawienia funkcjonowania jego osobowości. Współmałżonek może zacząć wylewać zawartość butelek, próbując w ten sposób zatrzymać nadmierne picie. Rodzice mogą znaleźć się we wrzaskliwych rozgrywkach z nastoletnią córką w daremnym usiłowaniu zatrzymania nadużywania przez nią alkoholu. Alkoholik w rodzinie zakłóca jej równowagę. Szukanie rozwiązanie tego problemu może absorbować wiele czasu i energii. Gdy członkowie rodziny stają się zbyt zaabsorbowani alkoholikiem inne aspekty ich życia zaczynają na tym cierpieć. Próbowanie uporania się z zachowaniem alkoholika może odciągać rodzinę od normalnego sposobu życia. „Najważniejszą rzeczą” w życiu członków rodziny może się stać beznadziejne usiłowanie opanowania pijaństwa alkoholika. Nadmierne zatroskanie problemem „zatrzymania” alkoholika lub opanowania jego pijaństwa stanowi duchowe skupienie, mogące być szkodliwe dla członków rodziny. Wspierająca organizacja taka jak A.A. (Anonimowi Alkoholicy) może być potrzebną pomocą dla członków rodziny, w uzyskaniu równowagi i pogody w ich życiu.
Słowo „duchowość” zawiera słowo „dusza” jako swój źródłosłów. Innym sposobem myślenia o duchowości jest pytanie, gdzie jest skoncentrowana dusza człowieka. „Dusza” w tym znaczeniu nie różni
się od tego co moglibyśmy myśleć o duszy, gdybyśmy myśleli o czymś takim, jak duch zespołowy w grze futbolowej. Grupa graczy i widzów mogłaby być bardzo rozentuzjazmowana wygraniem spotkania futbolowego. Wodzireje mogą utrzymywać nastroje w skupieniu lub doprowadzać do wybuchów radości, dla wzbudzenia większego entuzjazmu i ducha. Duchowe skupienie jest silnie sterowane przy „rozgrywaniu wielkiej gry”. W innych obszarach duchowości znajdziemy ducha i entuzjazm jako wierne odzwierciedlenie miejsca skupienia duchowego osoby. Podmioty powodujące ożywienie naszych oczu i wzruszające nas wewnętrznie są ściśle związane z duchowością. Duchowość jest związana z przedmiotami stanowiącymi „umiłowania” naszego życia. Znajdujemy nasze serce głęboko zaangażowane w duchowych obszarach naszego życia.
Duch i zapał do picia jest czasem oczywisty w życiu alkoholika. Alkoholizm może być, gdy się zaczyna, jak przygoda miłosna. Dla alkoholika nic nie może się równać z doznaniem alkoholowym. Student może, dopiero podczas przerwy obiadowej w szkole, czuć wyzwolnienie od swych rosnących obaw, gdy zdoła wypić na stronie. Ostatnią godzinę czasu lekcyjnego może spędzić w oczekiwaniu na szansę wypicia. Dla innych alkoholików uzależnienie może rosnąć bardzo wolno i stopniowo a uzależnienie od picia uwidacznia się dopiero po okresie lat.
Zapał i duch trwają często nawet wtedy, gdy uzależnienie staje się niszczące a energia osobista i zapał w innych zakresach życia są silnie nadgryzione. Z mojej własnej pracy nad powracającymi do zdrowia mogę przytoczyć liczne indywidualne wypowiedzi, jak np. „picie stało się w moim życiu znacznie ważniejsze od czegokolwiek innego w moim życiu i występowało w taki sposób, że ja nie bardzo rozumiałem co się działo. Dochodziło do punktu, gdzie nie dawało mi jakiejkolwiek przyjemności, pomagało mi jedynie czuć się na miejscu w danej chwili, ale musiałem to mieć”. Jest to trudny punkt, gdzie człowiek jest naprawdę uwięziony w pijaństwie, nawet mimo tego, że on lub ona może rozumieć, że picie nie działa w ten sposób do jakiego on był przyzwyczajony. A mimo to człowiek jest w pułapce bezsilności, uzależniony od tego przedmiotu, który stanowi dalszą destrukcję.
Ale jak rozpoczynają się rozwijać tak silnie niszczące, duchowe zależności? Jak człowiek zostaje wplątany w opisaną wyżej zależność, która może prowadzić nawet do śmierci, samobójstwa lub obłąkania, jeśli nie otrzyma pomocy?
Duchowe zależności rozwijają się w zależności od tego jak człowiek przeżywał swe życie i jak on lub ona podchodzili do sytuacji życiowych. Nasza duchowość mogła mieć znacznie różniące się ośrodki zainteresowań, jeśli mieliśmy różny zespół życiowych doświadczeń. Posiadanie alkoholu w postaci duchowego ośrodka zainteresowania w naszym życiu jest wynikiem naszych przeżyć związanych z alkoholem i zdolności stawiania czoła podstawowym ludzkim potrzebom. Nie wszyscy mają to samo doświadczenie z alkoholem i dlatego nie każdy rozwija ten sam rodzaj związanych z nim zależności.
Gdy człowiek rozpoczyna po raz pierwszy wiązać się z alkoholem, to może to być spowodowane tym, co on lub ona zaobserwowali lub słyszeli o używaniu alkoholu przez innych. Przyjaciele mogą zachęcać do picia. Ostatecznie nastąpi ten dzień gdy on lub ona po raz pierwszy wypije, zdobędzie swoje pierwsze doświadczenie z alkoholem. Zależnie od tego jakie było to pierwsze doświadczenie osobnik może rozwinąć w sobie wzór nadużywania alkoholu lub pić umiarkowanie, z małym entuzjazmem. Jeśli natomiast doświadczenie jest bardzo negatywne to może nigdy więcej nie pić. Jeśli czyjeś zainteresowanie alkoholem wzrasta to dlatego, że skutecznie trafia na pewną potrzebę. Sławny psycholog Carl Joung definiował kiedyś założycielowi bractwa A.A., Billowi W. alkoholizm jako „duchową chorobę mającą swą podstawę w dążeniu do całkowitości ....”. Poczucie pełności lub kompletności jest podstawą ludzkich potrzeb.
Sposób w jaki alkoholizm wychodzi na przeciw naszej potrzebie „całkowitości” nie trudno zrozumieć.
Jeśli osoba jest nieśmiała to alkohol może uczynić ją lub jego śmielej wysuwającymi się do przodu,
mniej skrępowanymi. Jeśli osoba jest pełna gniewu i urazy to alkohol może dopomóc do uspokojenia się i uwolnienia od denerwujących myśli. Jeśli osoba jest zniechęcona i przygnębiona to on lub ona mogą być zdolne do wyjścia do baru i „zapomnieć o wszystkim”. Mogą pić, ponieważ on lub ona lubią wyobrażenia pojawiające się z aktem picia. Gdy choroba alkoholizmu postępuje, picie staje się
konieczne dla funkcjonowania i czucia się nieco „normalnie”. Wszystkie z tych zachowań stanowią próbę znalezienia lub zachowania „całkowitości”.
Inną podstawową ludzką potrzebą jest posiadanie związków z innymi ludźmi. Picie jest prawdziwie społecznym rodzajem aktywności. Alkohol i inne narkotyki zbliżają ludzi. Patrząc wstecz możemy widzieć naszych przyjaciół po prostu jako „przyjaciół używających”, lub „pijących bruderszaft”. Był w tym jednak co najmniej pewien rodzaj wspólnoty i koleżeństwa. Picie było sposobem utrzymywania wzajemnych kontaktów i dobrej przy tym zabawy.
Alkohol i narkotyki usidlają ludzi, ponieważ, do pewnego stopnia, wychodzą na przeciw ludzkim potrzebom. Ale nie czynią tego - przy dłuższym stosowaniu - dla dobra alkoholika. Duchowe poszukiwanie, które kończy się w alkoholizmie mogło się rozpocząć od prostego życzenia - być szczęśliwym. Może to być pomocne do zrozumienia choroby alkoholizmu jako uzasadnionej próby, aby być zdrowym i szczęśliwym. I może to pomóc nam uniknąć części osądów i krytyki, które kusiłoby nas kierować przeciwko samym sobie lub innym, leczącym alkoholików.
Bliższe spojrzenie na niektóre słowa, stosowane do zdefiniowania duchowości, może wspomóc zrozumieniu tego terminu. Zdefiniowaliśmy duchowość jako mającą do czynienia z czymkolwiek najważniejszym w życiu. Jeśli coś jest ważne dla nas, to to znaczy, że dajemy mu znaczenie lub wartość. Proces nadawania czemuś wartości jest nazywany wartościowaniem lub uwielbieniem. Jeśli wielbimy coś to mówimy o związku boskim z przedmiotem czci boskiej. Czasami możemy usłyszeć w programie osobę mówiącą „alkohol stał się mym Bogiem”. Jest to często właściwe oświadczenie, nawet mimo tego, że nigdy nie pomyśleliśmy o związku w tych terminach. Gdy choroba alkoholizmu postępuje moglibyśmy mówić, że związek z alkoholem jest związkiem boskim, który zawodzi człowieka. Zależność już nie jest doskonałym rozwiązaniem, ponieważ nie rozwiązuje potrzeb ludzkich.
Nawet mimo, że możemy upierać się, że nie chcemy odnosić się do Boga (z dużą literą G), to tak jak nie jest możliwe uniknięcie duchowości jako rozwiązania w naszym życiu, tak też nie jest możliwe uniknięcie boskich zależności. Czy rozpoznajemy je jasno czy nie, są one częścią naszego życia. One oddziaływają na nas.
Boska zależność ma interesujący związek ze słowem „entuzjazm”, słowem, które łączyliśmy już z duchowością. Słowo „entuzjazm” pochodzi od greckiego źródłosłowu „entheos”, co oznacza „w bogu”. Innym sposobem myślenia o podmiotach, do których odnosimy się z entuzjazmem, jest mówienie, że odzwierciedlają nasze rozumienie i związek z naszym bogiem.
Dla alkoholików, których życie jest niszczone, sprowokowaniem do leczenia jest znalezienie nowej, boskiej zależności, nowego skupienia jego lub jej duchowości, nowego centrum zainteresowań. Coś musi zastąpić alkohol jako centrum życia człowieka. To jest przyczyna, dlaczego wyzdrowienie nie polega po prostu wyłącznie na piciu. Włożenie korka do butelki nie czyni koniecznym robienia czegoś innego poza innym ześrodkowaniem życia człowieka. Samo przerwanie picia bez innego rozwoju i zmiany doprowadziłoby łatwo do frustracji osobę nie nauczoną innego sposobu zaspokajania podstawowych ludzkich potrzeb.
Bractwo Anonimowych Alkoholików stawia czoło wyzwaniu pomocy alkoholikom znalezienia nowego duchowego centrum skupienia. Jego zadanie jest bardzo podobne do pomocy w przeskoczeniu z to
nącej łodzi do innej. To może być bardzo delikatne. Zadanie polega na zdobyciu zaufania i ewentualnie serca osoby. W jakikolwiek sposób, z pomocą Dwunastu Etapów A.A., bractwa spotkań i nowych, trzeźwych związków rozpocznie leczący się alkoholik nadawać swemu sercu nowy, duchowy ośrodek skupienia. Lecząca się osoba będzie usiłować zaspakajać swego serca potrzeby, w całkowicie nowy sposób, w czasie poznawania w A.A. nowego sposobu życia.
Duchowe skupienie takie jak w A.A. ma wiele wspólnego z „Siłą Wyższą”, „Boga jak my Go rozumiemy” i ludźmi we wspólnocie. Etapy Drugi i Trzeci bractwa A.A. są etapami , rozpoczynającymi nowe zależności i kładącymi podwaliny pod nowe, duchowe skupienie. Do czegokolwiek skierujemy naszą wolę i życie musi to być koniecznie ważne dla nas. Trzeci Etap został roztropnie pozostawiony otwarty jak to tylko możliwe, tak aby nikt nie był wykluczony. Nawet chociaż słowo Bóg jest pisane dużą literą w Trzecim Etapie, to musimy zdać sobie sprawę z tego, że istnieją inne możliwości podchodzenia do tego Etapu. Dla wielu, nie mogących się odnosić do wyobrażenia Boga w konwencjonalnym znaczeniu, Trzeci Etap może się odnosić na przykład zamiast do Boga do podstawowej grupy A.A. Grupa ludzi jest większa siłą niż my sami i możemy pozwolić im mieć moce boskie w wyrażeniach pokazujących nam co mamy robić. Możemy widzieć, że uznanie kierownictwa ludzi w programie jest lepsze od kontynuowania kursu o którym wiemy, że skończy się zagładą. Inni przystępujący do programu mogą mówić o Bogu przenikającym przez ich grupę. Mogą mówić, że Bóg jest miłującym duchem, który może się wypowiadać w poparciu, opiekowaniu się i kierowaniu, które grupa ma oferować. Inni w programie mogą wierzyć temu i także łączyć z Bogiem, innymi sposobami takimi jak modlitwa i nabożne czytanie. Trzeci Etap dopuszcza różnorodność i elastyczność w sposobie w jakim odnosimy się do Siły Wyższej.
Z początku, gdy ludzie patrzą na Etapy Drugi i Trzeci, biorą często jedno z dwóch skrajnych podejść. Pierwsze charakteryzuje się buntowaniem i mówieniem, że taki program jest nie dla nich. Ich uczucia mogą być podsumowane takimi opiniami jak „nie chcę być religijnym fanatykiem! Nie wierzę w te głupstwa związane z Bogiem.”. Inną reakcją jest szybkie przechodzenie przez te etapy i mówienie sobie „zawsze wierzyłem w Boga. Co następne?” Żadna z tych krańcowości nie będzie pomocą. Duchowość stanowi obszar życia, w którym będziemy musieli odkryć wiele o nas samych. Nikt nie jest proszony by wierzyć w coś w co on lub ona nie mogą uwierzyć. Wiara nie jest czymś, co może być w jakikolwiek sposób wymuszone. Wierzymy w to co uwierzymy. W co zaś uwierzymy jest zwykle wynikiem naszego doświadczenia, rzeczy, które znamy z cudzych doświadczeń i tego czego nas uczono. Kluczem do zmiany duchowego centrum skupienia jest posiadanie otwartego umysłu i pozwolenie sobie na doświadczenie czegoś innego - jak gdyby na przeprowadzenie doświadczenia z własnym duchowym życiem.
Niektóre ze sposobów umożliwiających doznanie czegoś innego w obszarze duchowego życia, pochodzą z pomocy, którą ozdrowieńcy oferują sobie wzajemnie. W bractwie A.A. tworzymy związki z innymi ludźmi. Nie jesteśmy osamotnieni. Jesteśmy razem z innymi, pracującymi nad wyzdrowieniem i mogącymi się stać autentycznymi przyjaciółmi. Doświadczenie w powrocie do zdrowia ludzi w bractwie dostarcza bogactwa praktycznych informacji o tym co potrzebujemy, aby żyć szczęśliwie a przy tym trzeźwo. Powiedzą nam takie rzeczy jak „Żyj dniem dzisiejszym”. Innymi słowy nie wysuwaj się przed siebie i nie martw się o jutrzejsze rzeczy dzisiaj.
Dzisiejsza Twoja siła wystarcza zaledwie na dzisiejsze problemy.
Innym sposobem, którym ludzie w bractwie pomagają sobie wzajemnie jest konfrontacja wzajemna z rzeczywistością. Często nie możemy jasno widzieć, jak ranimy się naszymi, emocjonalnymi nastawieniami i sposobem jakim myślimy o rzeczach. Inni ludzie mogą pomóc nam wyselekcjonować rozwiązania i wnieść jasność do naszej sytuacji.
Innym prostym sposobem znalezienia przez nas całkowitości jest możliwość rozmawiania z innymi o tym jak odczuwamy. Dzielenie się z kimś ma skutek „przepołowienia naszych brzemion” i podwajania naszych radości”. Dzieląc się możemy znaleźć wyzwolenie od ujemnych uczuć zniechęcenia, obawy i złości.
Ludzie w programie, niemal bez wyjątku, staną się prawdopodobnie częścią duchowości, odkrywanej przez nas w trakcie naszego leczenia. To co uczymy się od nich i uczuciowe wsparcie, które możemy uzyskać od nich, są prawie niemożliwe do podwojenia w jakimś rodzaju samotnego doświadczenia. Popularnym sloganem w programie jest „Ja potrzebuję ludzi”
Przyjrzyjmy się teraz, gdy zbliżamy się do końca tej broszury, problemowi „duchowość kontra religia”. Istnieje nie mała ilość zamieszania pod względem zależności „duchowość a religia”. Co gorsza, ludzie stosują te same słowa zamiennie i czasami nadają im to samo znaczenie.
Zamiast próbować zdefiniować co oznacza „religijny kontra duchowy”, wystarczy przypomnieć naszą definicję duchowości. Gdy mówimy „duchowość zajmuje się jakością naszej zależności od czegokolwiek najważniejszego w naszym życiu” nie wykluczamy niczego lub nikogo związanego z religią jako centrum duchowego skupienia. Na przykład jest bardzo możliwe posiadanie jako najważniejszej rzeczy w naszym życiu związku z Bogiem, jak w tradycji religijnej. Nasza definicja duchowości nie musi zawierać lub wykluczać to, co jest związane w naszych opiniach z „religią”.
Pewien przykład może pomóc wyjaśnić różnicę między istotą pozornie „religijną” a istotą duchowo skupioną gdzie indziej. Załóżmy, że młody człowiek w wieku 15 lat zostaje wplątany niechętnie, w wyniku nalegania rodziców, w swoim lokalnym kościele, na naukę przygotowującą do bierzmowania. Nadużywa zarówno alkohol jak i marihuanę. W czasie przerw w nauce wychodzi na zewnątrz budynku kościelnego dla ich użycia. Co według Was stanowi w tym momencie centrum skupienia duchowości tego młodego człowieka? Prawdopodobnie bardziej jego „leki” niż treść jego religijnej nauki.
Wyobraźmy sobie, w innym przykładzie, że młoda pani profesor jest bardzo pobożna, w powiązaniu ze swym lokalnym kościołem. Uczęszcza regularnie na nabożeństwa, uczestniczy w grupie kobiecej, będącej częścią kościoła i modli się codziennie. Ma kilku dobrych przyjaciół z kościoła, z którymi dyskutuje wiele przejawów swego życia. Załóżmy, że ta młoda kobieta jest we wczesnym stadium alkoholizmu i bardzo zakonspirowaną pijaczką we własnym domu.. Co byście powiedzieli w związku z jej duchowością? Przykład ten nie jest tak jasny jak pierwszy. Możemy przypuszczać, że ta kobieta jest duchowo co najmniej rozdwojona. Moglibyśmy także prorokować, że będzie ciągnięta do duchowego skupiania się coraz bardziej nad alkoholem, w miarę postępu choroby alkoholizmu.
Przypadek, że ktoś jest zewnętrznie religijny a w rzeczywistości skupiony duchowo gdzie indziej, opisuje się często jako hipokryzję. Co człowiek mówi w to wierzy a co jest ujawniane jego zachowaniem odnośnie jego lub jej wiary - nie zawsze jest zgodne. Występuje brak niepodzielności. Często ta sama rzecz o kościelnej organizacji, pozostawiająca taki wstręt w ustach, jest oczywistą obłudą niektórych jego członków. To na co reagujemy tak silnie jest często brakiem konsekwentnej duchowości.
Duchowość jest zapraszającym słowem, gdy jest rozumiana. Zaprasza nas do dostrzegania naszego świata wartości i wierzeń. Oszacowanie naszych duchowych skupień i czy dobrze pomagają nam one załatwiać nasze potrzeby, może prowadzić nas do zaniechania destrukcyjnych zależności duchowych i szukania nowych zależności, w których mogą być znalezione uczciwa całkowitość i wyzdrowienie.
Zmieniając nasze duchowe centrum zainteresowań duchowych rozwiniemy inny, konieczny styl życia,
ponieważ to co jest ważne dla nas się zmieniło. Może ludzie i związki traktowane dotychczas jako ważne dla nas powinny być zrewidowane, bo zależność od alkoholu się skończyła.
Odnowiona duchowość poprowadzi do przywróconego, normalnego zdrowia psychicznego. Co więcej, odnowiona duchowość zmieni podwalinę naszego życia, dostarczając nam bazę dla wszystkich decyzji i związków. Duchowość - mając do czynienia z jakością naszych związków z czymkolwiek (kimkol
wiek) a tym samym będąc najważniejszą w naszym życiu - zajmuje swoje, właściwe miejsce, z fizycznymi i uczuciowymi przejawami uzdrowienia i jako bezwzględna podstawa do budowania nowego sposobu życia.
Broszura ta jest osobistą interpretacją, przedstawionego w dalszym ciągu Dwunastoetapowego Programu Alkoholików Anonimowych.
1