Ja i grzech, Konspekty


Temat: Ja i grzech

Motto: Nie dajcie się zwodzić, bracia moi umiłowani! (Jk 1,16)

  1. Modlitwa „Panie przenikasz ż znasz mnie, Ty wiesz kiedy siadam i wstaję. Z daleka przenikasz moje zamysły... Zbadaj mnie, Boże, i poznaj moje serce; doświadcz i poznaj moje troski, i zobacz czy jestem na drodze nieprawej, a skieruj mnie na drogę odwieczna” (Ps 139, 1-2. 23-24).

  2. .Czym jest grzech - zobrazowanie

Przygotować kolorowe, otwierane, ładne z zewnątrz pudełko i do środka włożyć zgnity owoc. Zapytać uczestników spotkania, pokazując im pudełko tylko od zewnętrznej strony, czy chcieliby dostać taki prezent. Przedstawić tak, żeby chcieli dostać). Następnie pozwolić włożyć rękę jednej z osób do środka pudełka, tak żeby mogła dotknąć przedmiotu wewnątrz. Na końcu prowadzący otwiera pudełko i wyciąga z niego zgnity owoc.

Interpretacja: Grzech często z zewnątrz wygląda ładnie, zachęcająco, ale gdy się odkryje jego właściwe oblicze, okazuje się, że nie wszystko jest w porządku. (Można podać jakiś przykład grzechu, w którym wielu ludzi nie widzi nic złego, np. chodzenie w niedziele i święta na zakupy, opuszczanie niedzielnej Mszy Sw.) Wiele osób nie dostrzega w popełnianiu tych grzechów żadnego problemu, niektórzy nawet nie traktują ich za grzech.

  1. Zapoznanie z tematem — dyskusja

Jest obrazą Boga, przeciwstawia się miłości Boga do nas. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność. Chrystus w swojej Męce odsłania w całej pełni gwałtowność i różnorodność grzechu, i pokonuje go swoim miłosierdziem. (KKK1 849-51, 1871-72)

Grzechy są różnorodne. Można je rozróżniać w zależności od ich przedmiotu, w zależności od cnót i w zależności od przykazań, którym się przeciwstawiają. Mogą dotyczyć bezpośrednio Boga, bliźniego czy siebie samego. Można je ponadto podzielić na grzechy duchowe i cielesne lub grzechy popełnione myślą, mowa uczynkiem i zaniedbaniem. (KKKJ8S2-53 i 1873)

Grzech śmiertelny jest ten, który jednocześnie dotyczy materii poważnej i został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą. Taki grzech pociąga za sobą utratę miłości i pozbawienie łaski uświęcającej, powoduje wieczną śmierć w piekle, jeśli za niego nie żałujemy. W sposób zwyczajny zostaje nam odpuszczony podczas chrztu, pokuty i pojednania. (KKK 1855-61 i 1874)

Grzech powszedni, który istotnie różni się od grzechu śmiertelnego, jest popełniany wtedy, gdy dotyczy materii ciężkiej, lecz bez pełnego poznania albo całkowitej zgody Taki grzech nie zrywa naszego przymierza z Bogiem, ale osłabia miłość; wyraża nieuporządkowane przywiązanie do dóbr stworzonych; utrudnia postęp duszy w zdobywaniu cnót i w praktykowaniu dobra moralnego; zasługuje na kary doczesne. (KKK 1862-64 i 1875)

Grzech powoduje skłonność do grzechu; rodzi wadę na skutek powtarzania tych samych grzechów. (KKK 1865, 1876)

Wady, które są przeciwieństwem cnót, są złymi skłonnościami, które zaciemniają sumienie i nakłaniają do zła. Wady można zgrupować wokół 7 grzechów, nazywanych głównymi. SA nimi: pycha, chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie wjedzeniu i piciu, gniew, lenistwo. (KKK 1866-1867)

Ponosimy odpowiedzialność za grzechy popełniane przez innych, gdy w nich współdziałamy. (KKK 1868)

  1. Grzech pierworodny

Człowiek, kuszony przez diabła, pozwolił, by zamarło w jego serce zaufanie do stwórcy, i okazując Mu nieposłuszeństwo, chciał być „jak Bóg” (Rdz 3, 5), ale poza Bogiem i nie według Boga. W ten sposób Adam i Ewa utracili natychmiast, dla siebie i dla wszystkich ludzi, łaskę pierwotnej świętości i sprawiedliwości. (KKK 396- 403, 415-417)

„Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli...” (Rz 5,12)

Na skutek grzechu pierworodnego natura ludzka nie jest całkowicie zepsuta: jest zraniona w swoich siłach naturalnych, poddana niewiedzy, cierpieniu i władzy śmierci oraz skłonna do grzechu. Ta skłonność do zła jest nazywana pożądliwością. (KKK 405- 409, 418)

Po pierwszym grzechu świat został zalany grzechami, lecz Bóg nie opuścił człowieka, lecz przeciwnie, zapowiedział mu w tajemniczy sposób- w „Protoewangelii” (Rdz 3, 15,)- zwycięstwo nad złem oraz podniesienie go z upadku. Jest to pierwsza zapowiedź Mesjasza Odkupiciela. Z tej racji upadek pierwszych ludzi nazywany jest niekiedy szczęśliwą winą, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel (Liturgia Wigilii Paschalnej) (KKK 410-412, 420)

  1. Pomoc Boga

Żeby nam skutecznie pomóc, Bóg daje nam swe przykazania. W jasnych zdaniach formułuje swe Prawo i wpisuje je na kamiennych tablicach (Wj 31,18). Posyła też swoich proroków, którzy mówią w Jego imieniu. Za ich pośrednictwem Bóg wyznaje swą miłość (Iz 43,4) i przekonuje, jak bardzo zależy Mu na każdym człowieku, a nawet stworzeniu (Mdr 11, 13-26). Istotną częścią prorockiego przesłania jest także wezwanie ludzi do bycia świętym (Ez 22,26; Kpł 20,7) i do starania się o dobroć wszystkich myśli słów i wszelkich uczynków.

Najpełniej Bóg zbliżył się do nas i nawiązał kontakt przez Wcielenie swego Syna ( Hbr 1, 2). „Gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego” (Ga 4, 4). W Nim Bóg Ojciec wypowiedział się najdoskonalej i najbardziej uchwytnie dla nas. Stawszy się człowiekiem, Syn Boży dokonał dzieła naszego zbawienia (Fibr 1, 2). Jest On dla nas Wszystkim. „ Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce” (J 1, 16). Patrząc na Niego, pojmujemy, kim jesteśmy dla Boga (13 3, 1-2). Dzięki wylaniu Ducha Świętego staliśmy się bardziej wrażliwi na głos sumienia i na Słowa Boga docierające do nas z zewnątrz. Owocem tych wszystkich zbawczych działań Boga jest to, że jaśniej pojmujemy, co i my winniśmy czynić dla oczyszczenia serca i stania się w pełni świętymi.

Wszystkie świadome, dobrowolne i ciężkie wykroczenia przeciw prawu Bożemu i kościelnemu muszą być z ustanowienia Chrystusa poddane władzy sędziowskiej Kościoła, a więc muszą być szczere, z żalem i skruchą wyznane przed upoważnionym następcą Apostołów, czyli przed biskupem i kapłanem.

„Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą” (KKK 1422)