„Wirtualna praca w terenie” Cooley, Meisel, Syed.
Praca w terenie a technologie wirtualne.
1. Jak zmiany w technologii komunikacji i rozpowszechniania informacji przekształcają nasze rozumienie pracy w terenie w teorii i praktyce. Jak Tim Rice (współczesny angielski poeta) przypomina nam w tym tomie (mowa o poprzednich rozdziałach) „Teren” w którym pracujemy jest metaforą. Nie ma „tam”, nie jest to konkretne miejsce, przestrzeń. Może niektóre z naszych metaforycznych prac w terenie lepiej byłoby przeprowadzić w domu, siedząc przy komputerze, oglądając programy w telewizji, słuchając audycje radiowe i korzystając z wszelkich innych osiągnięć technologii, zawartych w zakresie metod badawczych, które można podpiąć pod rubrykę „Wirtualna praca w terenie”. Z trzech niezależnie utworzonych spraw , z trzech znacznie odmiennych projektów, możemy wykazać różne sposoby pracy w terenie redefiniując metodę etnograficzną.
Wirtualność: Technologiczna mediacja między ludźmi np. w rozmowie telefonicznej- umieszczenie czyjegoś głosu w dłoni, mail- rozmowa w zwolnionym tempie, skype, telewizja. Choć doceniamy moc i możliwości nowej komunikacji jak przez neta np. doświadczenia wirtualności są ułatwione przez starsze technologie. Miller i Slater- „Wirtualność jest nieodłącznym elementem procesu mediacji” Tutaj pojawia się pytanie jaką pozycje u ludzi zajmuje wirtualność : „Bardzo realistyczne doświadczenie. Ostatnie badania etnograficzne, przeprowadzone na ludziach korzystających z Internetu wykazują, że wykreowana cyberprzestrzeń staje się częścią codziennego życia, będącą prawie na równi z rzeczywistością. Ta rzeczywistość stała się socjalnym fenomenem. Wirtualność stała się tak samo rzeczywista jak inne produkty kulturalne. Rozwój technologii wirtualnej komunikacji zwraca badania etnograficzne w stronę „wirtualnej etnografii” Adaptacja możliwości technologicznych w badaniach terenowych, gromadzeniu informacji. Dla nas celem jest zbadanie człowieka tworzącego muzykę, a nie sama treść muzyczna jak w przypadku badań etnomuzykologów (generalnie).
Powstająca literatura etnomuzykologiczna dostępna w internecie dotyczy zastosowania technologii w rozpowszechnianiu wyników badań terenowych, a nie samych metod tych badań, jak również dotyczy badań nad społecznościami dostępnymi online. Lysloff zwraca uwaga na przydatność rozwoju technologicznego np. internet dla badacza antropologicznego w takich aspektach jak np. samotność, nostalgia. Niewiele jest literatury zwracającej uwagę na to jak nasze muzykologiczne badania wpływają na postrzeganie przepaści technologicznej nie tylko między grupami społecznymi czy większymi obszarami nie mającymi dostępu do Internetu , lecz także między uczonymi korzystającymi z nowych technologii lub nie.
George Marcus w 1995 r.- Unikał ograniczenia dogłębnych badań do jednej lokalizacji na rzecz
wielostanowiskowego podejścia.(Metoda interdyscyplinarna) Takie podejście, Marcus zauważył, nadaje się do obiektów, które należy zbadać '' w rozproszonej czasoprzestrzeni ", w tym badanie tożsamości i
znaczeń kulturowych. Christie Hine zauważa, że konwencjonalne metody badań etnograficznych zostały dostosowane tak, by mieściły w sobie różne możliwości i podejścia do badań ukierunkowanych w stronę określonego zagadnienia, obiektu. Np. Grupa widzów telewizyjnych czy odbiorców muzyki.
Tutaj zaprezentowane zostaną trzy typy badań i ukazane zostanie jak trzech różnych badaczy (autorzy tekstu) wykorzystuje wirtualną technologie i wirtualną pracę w terenie jako składnik większych projektów. Należy wyjść od tego co czujemy przy adaptacji wirtualnej pracy w terenie.
Meisel prowadzi badania nad praktykami kulturowymi w realisty-show gdzie wykorzystanie wirtualnej pracy w terenie wydaje się być mniej oczywiste.
Cooley pracuje nad miejscowym językiem muzycznym w Kaliforni, a wreszcie nad jednym z klasycznych przedmiotów badań etnomuzykologicznych nad muzyką północno indyjsko hinduistyczną. I choć badania nad muzyką pozaeuropejską są tradycją samą w sobie, Syed ukazuje jak taka muzyka jest nauczana i przekazywana za pośrednictwem Internetu. Wirtualna praca w terenie stwarza pytanie: Jaka jest relacja między muzyką a tożsamością jednostki czy grup. Jak istota praktyk kulturowych jest przez nas wiernie odwzorowywana? I jak nasza ingerencja w praktyki kulturowe wpływa na zmiany tych praktyk. Sposoby naszej komunikacji międzyludzkiej u każdego i w każdej kulturze wytwarzają pewnego rodzaju zatarcie między prawdziwą a wirtualną rzeczywistością. Zauważyć można również jak wirtualna praca w terenie może wpływać na kolejne zatarcie prawdziwości w odbiorze innych kultur muzycznych niż przy bezpośrednim kontakcie.
Badania Katharine Meisel:
Katherina zbadała historię Bao Viet Nguyena piosenkarza który wystąpił w amerykańskim idolu w 2006 r, korespondowała z nim przez e-maila, oglądała jego wystąpienia, rozmawiała z nim przez telefon. Pojechała do Los Angeles by przeprowadzić z nim również bezpośredni wywiad. Dowiedziała się jak duża była ingerencja twórców show w wystąpienia i historię Nguyena i jego rodziny. Jej badania ukazały program American Idol jako arenę na której kreowana i wykonywana jest polityka, w której skład wchodzą kreatorzy: reżyserzy, producenci, wykonawca i publiczność. Przekształca się to w pewnego rodzaju fenomen technologiczny: dzwonienie telefonami komórkowymi, pisanie ogromnej ilości wiadomości tekstowych, a także w codziennych dyskusjach na setkach wirtualnych portalach internetowych. American Idol jako telewizyjne doświadczenie zapewnia ustawienie kulturowe, a co za tym idzie ingerencje w nią, które jest z natury sprzyjające dla uczestnika obserwacji, i przyswajalne dla odbiorców. Oglądający mają możliwość uczestniczenia w przedstawianiu na podstawie głosowania więc też ze sobą współzawodniczą w pewnym sensie. To wszystko tworzy jedną wielką wirtualną rzeczywistość zapośredniczoną przez telewizje i twórców show, a wiele rdzennych kulturowych inkluzyjnych aspektów ulega modyfikacji, ingerencji i zatarciu w celu komercjalizacji. Co więcej społeczność poprzez głosowanie ujawnia intersubiektywne trendy i twórcy show wiedzą, który artysta trafi do najszerszego grona odbiorców, stąd wiedzą w kogo inwestować. (metody tych badań: wywiady, korespondencja mailowa, uczestniczenie i analiza dyskusji na stronach oficjalnych, na stronach tworzonych przez fanów, analiza kształtowania programu od wewnątrz) w tym objawia się wirtualna praca w terenie. Niektóre informacje w internecie znikają z dnia na dzień. Badaczka miała wiele problemów z tego powodu.
Wszechobecność American Idol i programów mu podobnych w mediach jak i świadomość w jaki sposób kształtowana jest popkultura, wymaga zarówno tradycyjnego jak i niekonwencjonalnego podejścia do badań i stworzenia pola dla nowych problemów badawczych.
Timothy Cooley: Wi-Fi Hawai- Badania rozpoczęte w 2004 roku.
Doroczne spotkanie etnomuzykologów na Hawajach w Honolulu. Cooley miał wygłosić referat na temat muzyki związanej z serfowaniem w Kalifornii i jak to jest związane z Hawajami. Surfing został wprowadzony do Kalifornii przez Hawajczyków, ale „fale dźwiękowe są trudniejsze do uchwycenia niż
fale oceanu.” Joke. Można dowiedzieć się wiele o sztuce jazdy na fali w 1920 roku i
1930 na zachodnim wybrzeżu kontynentu studiując fotografie Kalifornijskich pionierów. Są również zdjęcia tych samych osób grających na gitarach i ukulele, i tańczących na plaży. Jednakowoż zdjęcia nie przekazują tamtejszej muzyki czy audiosfery. Cooleya do badania muzyki surfingu skłoniły nowe informacje, mianowicie odnalazł 90 letniego mężczyznę żyjącego w tamtych czasach. E.J Oshiera który był pionierskim Kalifornijskim surferem, którego fotografie miał już kilka lat temu. Zdjęcia na których w San
Onofre (plaża tuż na południe od San Clemente w Kalifornii) jeździł na drewnianych deskach surfingowych i grał na ukulele. Okazało się, że w ostatnim dziesięcioleciu
lub dwóch, E.J był znany bardziej z odtwarzania muzyki na plaży w San Onofre niż surfingu. Internet nie ukazał informacji kontaktowych z nim. Jego numer telefonu udało mu się dostać od kogoś po miesiącach poszukiwań. Zadzwonił i pan Oshier zgodził się na spotkanie. Oshier nie do końca jednak potrafił odtworzyć tamtych dźwięków, w końcu było to 70 lat temu. Ponadto ze względu na wiek ciężko mu było odtworzyć śpiew falsetowy, charakterystyczny dla tych Hawajskich klimatów jak i jego palce nie grały już tak jak wtedy na ukulele. Czuć było jego frustracje z tego powodu. Ale Oshier zaprezentował albumy fotograficzne i segregatory z piosenkami z tekstem i czasami historią piosenek. „Etnograficzne radio odbierało sygnał z 1930 roku, gdybym umiał zwiększyć chociaż trochę głośność”. W wywiadzie Cooley użył rejestratora dźwięku. Stwierdził iż wywiady przeprowadzane na żywo klasyfikują się wyżej niż inne źródła wiedzy takie jak nagrania czy listy czy cokolwiek. Wywiad na żywo przekraczał według niego również możliwości jakie dają inne „platformy technologiczne”. Zapis piosenek, akordów wykresów muzycznych z notebooka Oshiera, opracowane przez młodego surfera Davida Weisenthala niemniej jednak były już cieniem tego co rzeczywiście wtedy się działo. Dochodzenie- W Kaliforni grano piosenki na ukulele Sonny Cunha, Jack Johnson-nowy muzyk grał rovery Ricka Cucha, wnuka Sonnego na Hawajach i podobny klimat się przewijał tu i tam. Weisenthal potwierdził w kontakcie telefonicznym z Cooleyem, że utwory Sonniego Cunha są dalej odtwarzane na plaży w San Onofre (bingo). Po zdobyciu adresu e-mail strumień danych płynął znacząco i szybko między nimi. W końcu porobili nagrania mp-3 muzyki ukulele z tamtych czasów, podyskutowali itd. „Stare zdjęcia Oshiera zaczynały brzmieć”. Pliki mp3 połączyły się z kilkoma grupami serferskimi w Kaliforni co stworzyło nowe sposoby do pracy w terenie na żywo i wirtualnie. Nagrania utworzone zostały przez Mika Goodina. Tydzień po rozmowie z Davidem Weisenthalem poznał go osobiście. W międzyczasie rozmawiał mailowo, telefonicznie z paroma surferami itd. Niektórych z tych osób nigdy osobiście nie spotkał. Spotkanie z Mikiem Goodinem było zorganizowane przez Davida pomimo, że sami znali się tylko z wirtualnej rzeczywistości. Powstały nagrania kilku sesji zespołu Manhattan Beach ich repertuar wliczający ich własne kompozycje i stare pieśni serferskie grane na ukulele + śpiew które pchnęły badania Cooleya w nowym kierunku. Tekst piosenek każdego utworu i wykresy akordów ukulele zamieścił w pliku Word.doc. A nagrania w mp3. Utworzenie podobnej próbki
repertuaru badawczego podmiotu w staromodny sposób nagrywania w terenie i transkrypcji zajęłoby miesiące. Ulubionym momentem w badaniach Cooleya było uczestniczenie w tym serferskim życiu kulturowym, lecz zwraca przy okazji uwagę na wpływ ludzkiej interakcji, która pośredniczy w ekspresji kulturalnej. Radio, telewizja, nawet formy mediów drukowanych oferują własne formy wirtualności. Zmiany w technologiach komunikacji powodują zmiany w sposobie w jaki wchodzimy w interakcje z innymi ludźmi, a zmiany te są ważne do rozważenia, kiedy ponownie będziemy wyobrażać sobie pracę w terenie.
Cooley bardzo ceni sobie pomoc w badaniach takich technologii jak telefon czy e-mail (Pomimo, że do Oshiera napisać nie mógł bo ten maila nie posiadał). Zwraca uwagę również na możliwości najnowszej technologii jak szybka wymiana zdjęć, bądź też sprawdzenie w Internecie twarzy muzyka (jeśli się tam znajduje) przed np. przeprowadzeniem wywiadu. Lecz mimo wszystko rozmowę na żywo stawia oczywiście jakościowo wyżej niż zapośredniczoną przez jakiekolwiek urządzenia.
William Noll dobierał sobie informatorów podobnych do siebie, w kwestii skłonności technologicznych. To tworzy kolejny problem: Przy korzystaniu z dawnych technologii dobierano sobie głównie informatorów pod względem ich wieku, doświadczenia, teraz tworzy się pole do dobierania sobie konsultantów badań na innej podstawie, co wprowadza pewne zmiany w metodologii tych badań.
Pozostał jeszcze Nasir Syed- jak Internet stał się guru w nauce gry na sitarze której się podjął. Bla bla bla koniec