2- Kto : Johann Friedrich Herbart (1776-1841) - niemiecki pedagog , psycholog i filozof ; profesor uniwersytetu w Getyndze i Królewcu .
Jest to system zwartych pojęć, w którym nauczanie zostało oparte o szereg dyrektyw i praktyk zaczerpniętych z psychologicznej analizy. Formalny system teorii nauczania nazywany jest Herbartyzmem. System pedagogiczny opiera się na etyce i psychologii, a najważniejszym zadaniem jest konieczność ścisłej synchronizacji procesu nauczania z procesem przyswajania nowych wiadomości przez ucznia. W swojej pracy stara się nadać pedagogice naukowego charakteru, dlatego też przypisuje mu się przydomek „ojca naukowej pedagogiki”.
3 - Jako pierwszy oderwał pedagogikę od filozofii, twierdząc, że powinna opierać się jedynie na etyce = dzięki niej powinny zostać określone cele wychowania oraz psychologii = ukazywała ona drogę do realizacji celów.
Psychologiczne podstawy pedagogiki Herberta zawierają się w następujących założeniach:
1. Nie ma wcale żadnych dziedzicznych czy nabytych dyspozycji psychicznych.
2. Całe życie psychiczne człowieka powstaje z wyobrażeń, które są pierwotnymi faktami psychicznymi - Dlatego do kształcenia uczuć i woli należy iść poprzez nauczanie
4-Postulaty :
proces nauczania i wychowania przebieg według pewnego schematu (Lekcje prowadzone zawsze w ten sam sposób, schematycznie, z tymi samymi książkami i tym samym zakresem materiału)
Celem wychowania jest człowiek moralny o silnym charakterze (Wyróżnił pięć idei, które w połączeniu dawały obraz idealnej osobowości: wewnętrzna wolność duchowa, doskonałość, życzliwość, prawo, słuszność. Były to także cele życia, do których powinien dążyć człowiek.)
Najważniejsze u wychowanka było wytworzenie wielości zainteresowań (Miało to chronić go od skrajności, od jednostronnego oddania się sprawom życia a przy tym zaniedbanie innych.)
Wychowywać należy przede wszystkim poprzez kierowanie dziećmi, stosować kary i nauczać
Podczas nauczania należy łączyć nowe wiadomości z dawniej zdobytą wiedzą ucznia
5 Najważniejszy cel wychowania - kształtowanie u wychowanka siły moralnego charakteru (cnoty). Herbart wzorował się na ideach Kanta, u którego dobra wola oparta jest na posłuszeństwie wobec prawa dyktowanego przez rozum praktyczny, Herbart dobrą wolę oparł o posłuszeństwo wobec sądów estetycznych, które decydują co jest słuszne, a co nie.
Etykę Herbart uważał za naukę o pięknie moralnym i zaliczał do estetyki. W tej etyce wyróżniał pięć idei, które stanowiły ideał osobowości i cel życia:
Idea wewnętrznej wolności, która nakazywała postępowanie zgodne ze swym przekonaniem;
2. Idea doskonałości nakazywała staranie o podnoszenie kultury ciała i duszy oraz uświadamianie sobie ich wartości;
3. Idea życzliwości, która nakazywała okazywanie dobroci innym osobom;
4. Idea prawa wymagała podporządkowania się normą prawa i zaniechania sporów;
5. Idea sprawiedliwości, która domagała się zadośćuczynienia za wyrządzone krzywdy albo nagrody za okazane dobrodziejstwa.