Rachunkowość podatkowa
Amortyzacja w prawie bilansowym
Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów bilansowych zostały określone w art. 32 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji.
Podstawowe cechy amortyzacji bilansowej
Systematyczny charakter
Oznacza stałość, powtarzalność i konsekwentność dokonywania odpisów
Planowy charakter
Jego wyrazem jest plan amortyzacji, realizujący zasadę współmierności
Ustalony okres
Okres dokonywania odpisów jest z góry ustalony
Podstawowy cel i efekt
Amortyzacja bilansowa powinna w sposób realny odzwierciedlać stopniowe, ekonomiczne zużywanie się majątku trwałego jednostki w czasie.
Na dzień przyjęcia środka trwałego do używania należy ustalić okres lub stawkę i metodę amortyzacji. Poprawność stosowania okresów i stawek amortyzacji powinna być okresowo weryfikowana
Stawki amortyzacji mogą i powinny być okresowo weryfikowane
Nie wolno zmieniać natomiast metody amortyzacji
Przepisy ustawy o rachunkowości nie określają według jakich metod należy dokonywać amortyzacji środków trwałych pozostawiają ten wybór w gestii jednostki.
Prawo bilansowe nie określa według jakich stawek należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych
Podstawą określenia okresu amortyzacji jest okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego . Zatem to okres w głównej mierze konstruuje stawkę amortyzacyjną
Przepisy ustawy o rachunkowości nie wskazują możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych według stawek podatkowych. Zatem generalnie amortyzacja dla celów bilansowych powinna przebiegać w sposób niezależny od podatkowej. Brak w ustawie o rachunkowości zapisu o możliwości stosowania stawek wynikających z przepisów podatkowych nie pozbawia jednostki prawa do ich stosowania.
Przyjęte zasady określania stawek amortyzacyjnych dla celów bilansowych powinny być opisane w dokumentacji rachunkowości