Scenariusz zajęcia z zakresu terapii pedagogicznej z wykorzystaniem techniki malowania dziesięcioma palcami pt. „Pszczółki”
Temat: „Pszczółki”
Cele
Dziecko:
- kształci wyobraźnię ruchową
- potrafi rozładować napięcie
- ćwiczy koncentrację uwagi
- rozwija umiejętność rozpoznawania i nazywania emocji
Pomoce:
ilustracje pszczoły z miną wesołą i smutną, farby plakatowe, muzyka relaksacyjna oraz muzyka szybka i wolna
Przebieg zajęć:
1. „W ulu”- zabawa na powitanie. Każde dziecko („pszczółka”) wita się z każdym przez dotknięcie się brzuchami.
2. „Głośno, cicho”. Dzieci naśladują brzęczenie pszczół (na znak graficzny - duża kropka - głośno, mała kropka - cicho /
3. „Zabawy w ulu”. Dzieci poruszają się dowolnie z rytmem i nastrojem słuchanej muzyki.
4. „Smutna i wesoła pszczółka”. Oglądanie ilustracji przedstawiających pszczoły, określanie ich nastroju. Wypowiedzi dzieci na temat: „po czym poznałem, że pszczółka jest wesoła czy smutna” - można zabawić się w rysowanie „Buźki” określającej nastrój
5. „Dokończ zdanie”. Uczestnicy zabawy siedzą w kręgu. Kończą zdania: „Jestem wesoły, gdy…”, „Jestem smutny, gdy…”
6. „O czym opowiada muzyka”- interpretacja plastyczna utworu muzycznego. Po wysłuchaniu utworu nauczyciel zachęca dzieci do wypowiedzi: „Czy muzyka była smutna, czy wesoła?”, „Co wyobrażałeś sobie podczas słuchania utworu?”
Wykorzystanie techniki malowania dziesięcioma palcami.
Nauczyciel wypowiada następującą instrukcję: „W tych miseczkach jest farba, nie będziemy używać pędzli, mamy przecież dziesięć palców, pięć na jednej ręce i pięć na drugiej. Możesz malować to, co podpowiada ci muzyka”.
Zachęcenie dzieci do wypowiedzi na temat swoich wrażeń podczas malowania tą techniką. Prezentacja prac i nagradzanie ich oklaskami.
7. „Pszczoła Słoduszka”- bajka relaksacyjna. Dzieci leżą wygodnie na plecach. Nauczyciel opowiada bajkę, w tle słychać spokojną, kojącą muzykę.
„Pszczoła Słoduszka”
Zbliżało się lato. Słońce coraz mocniej grzało. Słoduszka od rana zbierała z kwiatów słodki nektar. Nagle poczuła zmęczenie. Ile to jeszcze kwiatów muszę odwiedzić? Zaczęła liczyć: jeden, dwa, trzy…jedenaście, dwanaście (przy liczeniu należy zwolnić tempo.
Położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone nóżki i łapki, zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie oddychać.” Jak mi dobrze, słyszę tylko piękną, cichą muzykę”- pomyślała Słoduszka. „Moja prawa łapka staje się coraz cięższa, nie chcę mi się jej podnieść. Moja lewa łapka staje się leniwa, nie chce mi się jej podnieść. Tylko mój brzuch równiutko, spokojnie oddycha. Prawa noga z przyczepionym woreczkiem miodu staje się ciężka, coraz cięższa i cięższa. Nie chcę mi się jej podnieść. Głowa jest tak wygodnie ułożona. Jestem spokojna, słyszę piękną muzykę. Czuję jak słońce ogrzewa moje nogi i łapki. Jest mi coraz cieplej… całe ciało jest przyjemnie ogrzane słońcem. Jestem spokojna, czuje się bezpiecznie. Jeszcze przez chwilę w ciszy posłucham tej pięknej muzyki (Ogarnie mnie senność).
8. Pożegnanie. Siad w kręgu, korekcja postawy, pochwalenie dzieci.
Scenariusz zajęcia terapeutycznego z elementem ćwiczeń relaksacyjnych
wg Jacobsona
Temat: „Bawimy się wesoło przy muzyce”
Cele Dziecko:
- Umiejętnie porusza się w rytm słuchanej muzyki
- Relaksuje się poprzez naprzemienne napinanie i rozluźnianie mięśni
- Doskonali umiejętność współdziałania
Pomoce: Instrumenty perkusyjne, balony, płyta z utworem „Lato”, Vivaldiego, duży arkusz papieru, farby, pędzle.
Przebieg zajęć:
„Muzyczne powitanie”
„Dzień dobry dzieci, dzień dobry pani”
Dzieci po kolei wybierają dowolny instrument i przedstawiają się:
- Ja jestem Kasia
- Dzień dobry Kasiu
„Zabawa z balonami”.
Każde dziecko ma jeden balon. Odbija balon delikatnie w rytm muzyki. Prowadzący zachęca do estetycznych i tanecznych ruchów zgodnych z muzyką. Sam może również włączyć się do zabawy i być dla dzieci przykładem.
„Silny, słaby” - ćwiczenia relaksacyjne wg Jacobsona.
Dzieci leżą na materacu, nogi wyciągnięte swobodnie.
Prowadzący mówi:
- zegnij ramie, napręż mięśnie, jesteś siłaczem, naprężaj mocno mięsień
- a teraz jesteś słaby, rozluźnij napięte mięśnie, połóż rękę na materac, teraz czujesz jak rozluźniły się twoje mięśnie
- druga ręka to samo ćwiczenie
- odpocznij chwilę leż swobodnie i oddychaj
- teraz silna i słaba będzie twoja noga
- włóż klocek pod kolano i mocno ściśnij nogę w kolanie, a teraz noga słabnie, rozluźniasz mięśnie, wypuść klocek
- to samo ćwiczenie z drugą nogą
- a teraz napełń brzuch powietrzem, tak żeby był napięty jak balon, powoli wypuść powietrze i rozluźnij mięśnie
- naciśnij mocno głową w poduszkę na której leżysz, głowa jest bardzo silna, naciskasz mocno a teraz rozluźnij mięśnie, głowa już nie naciska na poduszkę, odpoczywasz czujesz ulgę
- jesteś niezadowolony i groźny, ktoś zniszczył twoją budowlę z klocków, marszczysz mocno czoło, jeszcze mocniej a teraz rozluźnij mięśnie, niech odpoczną, czoło jest już gładkie.
„Kolorowa muzyka”- Dzieci siedzą lub stoją przy jednym stole, na którym położony
jest duży arkusz papieru. Słuchając muzyki malują wspólny obraz.
Instrukcja:
Będziecie malowali wspólnie muzykę, którą za chwilę usłyszycie.
Nie zastanawiajcie się, niech waszą dłoń prowadzi muzyka i zapełni arkusz.
Pamiętajcie, że malujecie na jednym kartonie.
Omówienie i prezentacja pracy. Dzieci dzielą się swoimi refleksjami na temat malowania muzyki. Czy trudno wam było malować razem? Jeśli tak, to dlaczego?
„Pożegnanie”- Dzieci żegnają się w sposób przez siebie wymyślony np. ukłonami,
skinieniem głowy, machaniem ręki itp.
Scenariusz zajęcia terapeutycznego z elementem relaksacji opartej na treningu autogennym w wersji A.Polender
Temat: „Spotkanie z misiem Puchatkiem”
Cele
Dziecko:
- Doskonali koordynację ruchową
- Poddaje się sugestii zawartej w słowach prowadzącego
- Relaksuje się
Pomoce
Materace, poduszeczki, nagranie z muzyką relaksacyjną, bębenek.
Przebieg zajęć:
Powitanie. Dzieci klaszczą rytmicznie ,raz w dłonie, raz o kolana.
Wszyscy są, witam was,
Zaczynamy, już czas.
Jestem ja, jesteś ty,
Raz, dwa, trzy.
Jak możemy przywitać się inaczej?
Propozycje dzieci.
Zabawa ruchowa „Niedźwiadki”
Prowadząca gra na bębenku, a dzieci, w rytm granej melodii, poruszają się na czworakach „ jak niedźwiadki” po całej sali. Gdy prowadzący przestanie grać dzieci kładą się na dywanie i „ zapadają w zimowy sen”.
„ Spotkanie z misiem Puchatkiem” - relaksacja oparta na treningu autogennym w wersji A. Polender.
Dzieci leżą na materacach ( pod głową mają poduszeczki), w pomieszczeniu od izolowanym od hałasu. Prowadzący wprowadza dzieci w stan relaksu. Załącza cicho muzykę relaksacyjną, dzieci słuchają.
Wszystkie dzieci będą się teraz bawiły w małego, nieporadnego misia Puchatka. Miś żyje w dużym ciemnym lesie. Przez całą wiosnę, lato i jesień miś ciężko pracował, musiał najeść się do syta, musiał także budować sobie posłanie, na którym przez całą zimę będzie spał. Wy na pewno wiecie o tym, że niedźwiadki w zimie śpią.
Wszystkie dzieci będą teraz myślały o tym zmęczonym spracowanym misiu i będą robiły wszystko to, co on robi. Misio układa się do głębokiego zimowego snu i kładzie się prościutko na posłaniu. I wy też kładziecie się prościutko na kocykach. Misio kładzie sobie pod głowę poduszeczkę z zielonego puszystego mchu- wy też kładziecie sobie poduszeczkę pod głowę.
Misio leży spokojnie, ma zamknięte oczy, czuje jak odpoczywają jego rączki, nóżki głowa, buzia i oczka. Najpierw misio czuje, że jego nóżka (ta od okna) lewa robi się taka ciężka, coraz cięższa, jakby była z drewna czy z żelaza. Misio nie może jej podnieść, nóżka stała się leniwa, ale tak jest jej dobrze, wygodnie cieplutko. Ach, jak cieplutko i przyjemnie.
Druga nóżka (ta od drzwi) prawa zazdrości lewej nóżce. Więc, aby jej smutno nie było, misio myśli o tej drugiej. Druga nóżka też robi się taka ciężka, coraz cięższa, że nie można jej podnieść, więc się nie rusza, leży spokojnie jest jej dobrze, cieplutko.
Ach, jak ciepło i przyjemnie!
Obie nóżki misia są teraz spokojne, nie ruszają się, takie są dziwne ciężkie, jakby to nie były nóżki misia. Nóżkom jest dobrze i cieplutko.
Teraz łapki misia też chcą, żeby im tak przyjemnie było, więc misio myśli o nich. Najpierw o rączce od okna. Ona chce odpocząć, bo się bardzo napracowała. Misio położył rączkę wygodnie na posłaniu wzdłuż swego ciała. Rączka nie rusza się, paluszki leżą swobodnie. Są leniwe, nic im się nie chce robić. Gdy misio myśli o tej
rączce (lewa) ona staje się taka ciężka jakby była z żelaza, ale rączka jest cieplutka i jest jej przyjemnie. Teraz misio myśli o tej drugiej rączce, żeby i jej zrobiło się przyjemnie. Najpierw sprawdza, czy rączce jest wygodnie, czy jest ona swobodna, czy paluszki nie ruszają się e nie pracują. Rączka leży spokojnie i gdy misiu o niej myśli ona też staje się cięższa, jak z drewna lub z żelaza. I teraz tej drugiej rączce jest dobrze i cieplutko. Rączki i nózki leżą dalej spokojnie, nie ruszają się. Misio prawie ich nie czuje. Jest im dobrze, ciepło, odpoczywają. Misiu już o nich nie myśli.
Teraz misiu myśli o swojej główce. Opuszcza główkę swobodnie, aż zapada się ona w poduszeczkę. Główka leci, gdzieś w dół...jest jej dobrze, buzia jest spokojna. Oczka są zamknięte, ale nie trzeba ich zaciskać, bo i tak nic nie widzą, jest ciemno. Buźka sama się otworzyła, ząbki opadły w dół, bo tak jest dobrze, przyjemnie i o niczym się nie myśli. Leżymy spokojnie cichutko... słuchamy razem z misiem, jak szumi las, jak drzewa śpiewają ...(prowadzący nuci kołysankę).
Teraz budzimy się i przeciągamy rozkosznie. O jak dobrze..., misiu się wyspał i świetnie się czuje. Teraz spróbujemy, czy potrafimy unieść wolniutko w górę jedną nóżkę, potem drugą- w górę i bach!- na posłanie. Teraz to samo próbujemy robić rączkami: jedna rączka w górę i bach! Na posłanie, teraz druga rączka w górę i bach! na posłanie. Misio podnosi się i wstaje. Wy też wstajecie.
Usiądźcie jeszcze na chwileczkę i powiedzcie mi, kto naprawdę był misiem, kto naprawdę myślał i robił to samo co misiu - podnieście rączki w górę. O, jak dużo dzieci. Czy było dobrze i przyjemnie? Cieszę się bardzo.
Pożegnanie. Dzieci klaszczą rytmicznie raz o kolana, raz o podłogę.
Misiu dziś żegna was
Do widzenia już czas
Jestem ja, jesteś ty
Raz, dwa, trzy.
Scenariusz zajęcia z zakresu terapii pedagogicznej z wykorzystaniem twórczej wizualizacji pt. „W krainie złości”
Temat: „W krainie złości”
Cele
Dziecko:
- Kształci nawyk rozluźniania własnych mięśni
- Ćwiczy koncentracje uwagi
- Pozbywa się lęku, buduje wiarę w siebie
Pomoce
Spokojny podkład muzyczny, kartki z piktogramami przedstawiającymi wyrazy twarzy (smutek, złość, zdziwienie), farby, pędzle.
Przebieg zajęć:
Powitanie. Głośne i ciche „Dzień dobry”, „Cześć”. Powitanie gestem bez słów. Uczestnicy siedzą w kole, każdy po kolei przywitać się gestem (machaniem, posłaniem całusa, uśmiechem, skinieniem głowy itp.)
Zabawa muzyczna „Taniec szczęścia”. Dzieci tańczą radośnie do muzyki dyskotekowej.
Ruchy naprzemienne. Ćwiczenie ruchowe wg koncepcji P. Dennisona do podkładu muzycznego
dziecko dotyka prawą ręką uniesionego lewego kolana i na przemian (lewą-prawego kolana)
dziecko dotyka prawym łokciem lewego kolana i na przemian
dziecko dotyka lewą ręką prawej stopy (ręka za plecami, noga zgięta w kolanie) i odwrotnie
Zagadka. „Co wyraża moje ciało”. Nauczyciel przedstawia pantomimiką i mimiką rodzaj emocji. Dzieci odgadują. Następnie pokazują jak one się smucą, dziwią, cieszą, złoszczą
Twórcza wizualizacja pt. „Złość”.
Wyobraź sobie, że jesteś w pustym pokoju, zaczyna ogarniać cię złość: twarz się wykrzywia, ręce się zaciskają, całe ciało jest napięte. Szybko wyjdź z pokoju do ogrodu. Siedzisz na trawce i bawisz się swoją ulubioną maskotką. Sam zobacz jak teraz wygląda twoja twarz, jak rozluźnione jest twoje ciało. Postanów sobie teraz, że ilekroć poczujesz nadchodzącą złość, szybko przerwiesz to, co robisz i wyjdziesz na chwilkę do ogrodu, do swojej ulubionej przytulanki. A teraz przyjrzyj się temu, co cię złościło, ale z ogrodu, a nie z centrum twojego gniewu. Pamiętaj! O ile lepiej czuje się twoje ciało, kiedy nie dopuszczasz do siebie złości.
6. Malowanie uczuć. Dzieci wybierają sobie kartki z piktogramami twarzy (radość, smutek, zdziwienie,
złość) i malują kartkę na kolor, który kojarzy im się z tym uczuciem.
Prezentacja prac
Pożegnanie „Iskierką”
Scenariusz zajęcia terapeutycznego z wykorzystaniem technik parateatralnych
Temat: „W krainie baśni”
Cele
Dziecko
- Rozwija sprawność ruchową
- Rozwija inwencję twórczą
- Prawidłowo reguluje oddech
Pomoce
Opaska z sylwetką Koziołka Matołka, kukiełki wykonane przez dzieci, przyrząd do puszczania baniek mydlanych.
Przebieg zajęć:
1.Powitanie. Powitanie piosenką śpiewaną na melodię „Panie Janie”.
Dzieci siedzą w kole i ilustrują piosenkę ruchem:
Witaj (imię dziecka) - machamy
Jak się masz /2x
Wszyscy cię witamy- wskazujemy dłońmi
Wszyscy cię kochamy - krzyżujemy ręce na piersi
Bądź wśród nas - podajemy dłoń
2.Lubimy mówić miłe słowa. Dzieci siedzą w kręgu i mówią na powitanie każdemu uczestnikowi coś miłego.
3. „Koziołek Matołek” zabawa ruchowa.
Jedno dziecko zakłada na głowę opaskę przedstawiającą sylwetkę Koziołka Matołka.
Dziecko to odwraca się plecami do pozostałych dzieci. Inne dzieci biegają po całej sali. Gdy Koziołek Matołek odwróci się, dzieci stają w bezruchu. Dziecko, które się poruszy odpada z zabawy.
4. „Moje ulubione bajki i baśnie” - teatrzyk kukiełkowy.
Dzieci samodzielnie wymyślają scenariusze bajek bawiąc się w teatrzyk. Wykorzystują do tego celu kukiełki znajdujące się w przedszkolu, oraz wykonane samodzielnie. Ich inwencja twórcza nie może być niczym ograniczona.
Po zakończeniu zabawy prowadzący omawia z dziećmi jej przebieg z uwzględnieniem próby oceny, dlaczego dana sytuacja rozwinęła się tak, a nie inaczej.
5. „Bańki mydlane” - zabawa odprężająca
Dzieci siedzą na swoim miejscu. Każde z nich ma w dłoni przyrząd do puszczania baniek mydlanych. Prowadzący stopniowo udziela instrukcji.
Wprowadzenie:
Spróbuj teraz zrobić szczególnie dużą bańkę mydlaną, wypuszczając powietrze z płuc.
Niech bańka ta unosi się w powietrzu, spróbuj utrzymać ją w górze, łagodnie w nią dmuchając. Kiedy bańka pęknie zrób sobie nową.
Potem prosimy dzieci o powtórzenie tego ćwiczenia w wyobraźni:
A teraz zamknij oczy.
Oddychaj spokojnie i równomiernie.
Wdech, wydech, wdech, wydech.
A teraz wyobraź sobie,
że wypuszczając powietrz z płuc, robisz
szczególnie dużą bańkę mydlaną.
Im dłużej wypuszczasz powietrze z płuc,
tym większa będzie twoja bańka mydlana.
Ale może wolisz wiele małych baniek mydlanych?
Wszystkie bańki unoszą się teraz w powietrzu.
Możesz utrzymać je teraz w górze,
łagodnie w nie dmuchając, gdy będziesz wypuszczał powietrz z płuc.
Przy każdym wydechu uważaj na to, by bańki mydlane wciąż
unosiły się przed tobą w powietrzu.
Kiedy nabierasz powietrz do płuc,
rób to ostrożnie, abyś ich nie zassał.
Zrób głęboki wdech, abyś mógł potem
znowu spokojnie i długo wypuszczać powietrz z płuc.
6. Pożegnanie „Iskierką”
12