Pytania testowe z zakresu bhp prawo pracy III semestr, BHP


Imię i nazwisko……………………………………… Podpis …………………………………

Pytania testowe sprawdzające wiedzę z zakresu BHP

Uwaga: na niektóre pytania może być więcej niż jedna odpowiedź poprawna.

Zestawienie poprawnych odpowiedzi zawarto na końcu niniejszego materiału.

1. Które przepisy międzynarodowe obowiązują w Polsce?

  1. Przepisy sformułowane przez organizacje międzynarodowe, do których należy Polska;

  2. Przepisy wdrożone do polskiego prawa pracy

  3. Przepisy obowiązujące w krajach Unii Europejskiej.

2. Dyrektywy Unii Europejskiej obowiązują w Polsce:

  1. Od chwili wstąpienia Polski do UE;

  2. Od dnia wejścia w życie danej dyrektywy;

  3. Od chwili wydania polskich ustaw i rozporządzeń zawierających wymagania dyrektyw;

3. Konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy obowiązują w Polsce:

  1. Z chwilą ich uchwalenia;

  2. Z chwilą ich ratyfikowania przez rząd polski;

  3. Z chwilą ich ratyfikowania i podania do powszechnej wiadomości przez Prezydenta RP.

4. Czy źródłem polskiego prawa pracy są:

  1. Przepisy międzynarodowe;

  2. Ustawy i rozporządzenia;

  3. Polskie normy i zasady bhp.

5) Czy źródłem zakładowego prawa pracy może być:

  1. Zakładowy układ zbiorowy;

  2. Statut związku zawodowego działającego w zakładzie;

  3. Zbiór wymagań podanych przez pracodawcę.

6. Czy regulamin pracy wprowadza się w zakładzie zatrudniającym:

  1. Do 20 pracowników;

  2. Powyżej 20 pracowników;

  3. Powyżej 100 pracowników .

7. Która ustawa zawiera podstawowe założenia z zakresu ochrony pracy?

  1. Ustawa Prawo gospodarcze;

  2. Ustawa o Państwowej Inspekcji Pracy;

  3. Ustawa Kodeks pracy.

8. Kto jest obowiązany stosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy?

  1. Tylko pracodawcy;

  2. Wszystkie pracujące w zakładzie osoby;

  3. Tylko pracownicy służby BHP.

9. Kto w zakładzie odpowiada za bezpieczeństwo i higienę pracy?

  1. Służba bhp;

  2. Związek zawodowy poprzez społecznego inspektora pracy;

  3. Pracodawca i każdy przełożony na podległym mu odcinku.

10. Kierownik w zakładzie pracy odpowiada za bezpieczeństwo i higienę pracy:

  1. Na obszarze, którym kieruje;

  2. Na obszarze wyznaczonym przez służbę bhp;

  3. Na terenie całego zakładu.

11. Kiedy pracownik może powstrzymać się od wykonywania zwykłej pracy?

  1. Gdy uważa, że jest zbyt zmęczony;

  2. Gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bhp;

  3. Gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bhp i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia.

12. Pracownik jest obowiązany w szczególności znać:

  1. Sposoby pomiaru hałasu na stanowisku pracy;

  2. Przepisy oraz zasady bezpieczeństwa i higieny pracy;

  3. Sposoby stosowania mobbingu w procesach pracy.

13. Pracownik jest obowiązany wykonywać pracę:

  1. Tak by jej wystarczyło do końca zmiany;

  2. Zgodnie z wysokością wynagrodzenia;

  3. W sposób zgodny z przepisami i zasadami bhp.

14. W razie zauważenia w zakładzie wypadku albo zagrożenia pracownik jest zobowiązany:

  1. Wezwać policję;

  2. Zawiadomić przełożonego oraz ostrzec współpracowników;

  3. Zawiadomić prasę.

15. Pracownik jest obowiązany podczas pracy:

  1. Dbać o należyty stan maszyn, urządzeń i narzędzi;

  2. Przestrzegać przepisów i zasad bhp;

  3. Współdziałać z pracodawcą i przełożonym w wypełnianiu obowiązków dotyczących bhp.

16. Służbę bhp jest obowiązany utworzyć pracodawca zatrudniający więcej niż:

  1. 20 pracowników;

  2. 50 pracowników;

  3. 100 pracowników.

17.Co to jest służba BHP?

  1. Kilku (zależnie od wielkości zakładu) wybranych pracowników produkcji z długoletnim doświadczeniem w danym zakładzie pracy;

  2. Grupa specjalistów z różnych służb zakładu;

  3. Specjaliści wykształceni w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

18. Służba bhp pełni w zakładzie funkcje:

  1. Służebne wobec pracodawcy;

  2. Służebne wobec pracowników;

  3. Doradcze i kontrolne.

19. Pracodawca zatrudniający do 20 pracowników (z zastrzeżeniem, że jego zakład jest zakwalifikowany najwyżej do trzeciej kategorii ryzyka) zadania służby bhp może:

  1. Wykonywać sam pod warunkiem, że ma ukończone szkolenie niezbędne do wykonywania zadań tej służby;

  2. Powierzyć wykonywanie zadań służby bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy pod warunkiem, że ma on ukończone szkolenie niezbędne do wykonywania zadań tej służby;

  3. Powierzyć wykonywanie zadań tej służby specjaliście spoza zakładu.

20. Inspektorem bhp może być osoba:

  1. Wydelegowana przez związek zawodowy;

  2. Która ukończyła wyższe studia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy;

  3. Upoważniona przez Państwową Inspekcję Pracy.

21. Do obowiązków specjalisty do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy (inspektora bhp) należy:

  1. Nadzór nad ochroną zakładu;

  2. Zaopatrzenie zakładu w materiały eksploatacyjne, w tym niebezpieczne;

  3. Doradztwo pracodawcy w sprawach zapobiegania wypadkom przy pracy.

22. Pracodawca jest obowiązany powołać komisję bhp, jeżeli zatrudnia więcej pracowników niż:

  1. 100;

  2. 250;

  3. 500.

23. Komisja bhp pełni w zakładzie funkcje:

  1. Organu kolegialnego do podejmowania decyzji w sprawach bhp;

  2. Organu zastępującego służbę bhp;

  3. Organu doradczego i opiniodawczego dla pracodawcy.

24. W skład komisji bhp wchodzą:

  1. W równej liczbie przedstawiciele pracodawcy oraz przedstawiciele pracowników;

  2. W równej liczbie przedstawiciele pracodawcy, pracowników oraz Państwowej Inspekcji Pracy;

  3. Pracodawca, szef służby bhp, społeczny inspektor pracy i przewodniczący związku(ów) zawodowego(ych).

25. Stronę pracodawcy w komisji bhp powinni reprezentować w szczególności:

  1. Inspektor pracy nadzorujący dany zakład, inspektor ochrony przeciwpożarowej i społeczny inspektor pracy;

  2. Szefowie poszczególnych służb zakładu (w szczególności zabezpieczenia, produkcji, zaopatrzenia i pionu ekonomicznego);

  3. Pracodawca, pracownicy służby bhp i lekarz sprawujący profilaktyczna opiekę zdrowotną nad pracownikami.

26. Stronę pracowników w komisji bhp powinni reprezentować w szczególności:

  1. Przedstawiciele pracowników, w tym społeczny inspektor pracy.

  2. Przedstawiciele pracowników, w tym szef służby bhp;

  3. Przedstawiciele pracowników, w tym przewodniczący związku(ów) zawodowego(ych).

27. Przewodniczącym komisji jest:

  1. społeczny inspektor pracy;

  2. Pracodawca lub osoba przez niego upoważniona;

  3. Szef służby bhp.

28. Zadaniem służby bhp jest między innymi:

  1. Dokonywanie przeglądu warunków pracy i o stwierdzonych nieprawidłowościach informowanie Państwowej Inspekcji pracy;

  2. Przeprowadzanie okresowej oceny stanu bhp i w przypadku stwierdzenia uchybień wnioskowanie o odwołanie osób odpowiedzialnych;

  3. Dokonywanie przeglądu warunków pracy i sporządzanie okresowej oceny stanu bhp oraz opiniowanie podejmowanych przez pracodawcę środków zapobiegających wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym.

29. Społeczna inspekcja pracy to:

  1. Potoczna nazwa służby bhp;

  2. Służba społeczna pełniona przez społecznych inspektorów pracy wybranych przez pracowników, mająca na celu zapewnienie przez zakłady pracy bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz ochronę uprawnień pracowniczych, określonych w przepisach prawa pracy;

  3. Służba społeczna pełniona przez społecznych inspektorów pracy upoważnionych przez pracodawcę, mająca na celu zapewnienie przestrzegania przez zakład przepisów bhp.

30. Jeżeli pracodawca nie przestrzega przepisów bhp podlega karze:

  1. Nagany;

  2. Grzywny;

  3. Aresztu.

31. Jeżeli pracownik nie przestrzega przepisów bhp może być ukarany:

  1. Upomnieniem;

  2. Naganą;

  3. Karą pieniężną.

32. Kobiet nie wolno zatrudniać:

  1. Przy pracach fizycznych, jeżeli kobieta jest w ciąży lub karmi dziecko piersią;

  2. Przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia;

  3. Przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia - do 40 roku życia.

33. Młodocianym jest osoba, która:

  1. Ukończyła 14 lat a nie przekroczyła 18 lat;

  2. Ukończyła 16 lat a nie przekroczyła 18 lat;

  3. Ukończyła 17 lat a nie przekroczyła 19 lat.

34. Zabronione jest zatrudnianie osoby, która nie ukończyła:

  1. 14 lat,

  2. 15 lat;

  3. 16 lat.

35. W celu przygotowania zawodowego (nauki zawodu) dozwolone jest zatrudnianie młodocianych:

  1. Przy wszystkich pracach;

  2. Przy pracach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów;

  3. W porze nocnej lub w godzinach nadliczbowych, jeżeli wymaga tego ustalony system pracy.

36. Pracodawca jest obowiązany skierować nowo przyjmowanego pracownika na wstępne badania lekarskie:

  1. Niezwłocznie po zatrudnieniu;

  2. Nie później niż do zakończenia okresu próbnego;

  3. Przed przyjęciem do pracy.

37. Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim:

  1. Po co najmniej 30-dniowym zwolnieniu lekarskim spowodowanym chorobą;

  2. Po każdym zwolnieniu lekarskim bez względu na czas jego trwania;

  3. Zależnie od oceny pracodawcy, który wystawia odpowiednie skierowanie.

38. Pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu:

  1. Znalezienia podstawy do jego zwolnienia;

  2. Skierowania go na obowiązkowe leczenie;

  3. ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

39. Pracodawca powinien dopuścić do pracy pracownika, który:

  1. Złożył zapewnienie, że już jest w pełni zdrów;

  2. Przedstawił aktualne orzeczenie lekarza stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na danym stanowisku;

  3. Złożył zapewnienie, że już jest w pełni zdrów, a pracodawca nie ma go kim zastąpić.

40. Pracodawca jest obowiązany oceniać i dokumentować:

  1. Ryzyko zawodowe związane z wykonywaną pracą;

  2. Poziom mobbingu w poszczególnych zespołach pracowniczych;

  3. Zadowolenie (komfort psychiczny) z wykonywanej pracy poszczególnych pracowników.

41. Pracodawca jest obowiązany przeprowadzać badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy:

  1. Jeżeli zażąda tego inspektor pracy;

  2. Jeżeli na występowanie tych czynników wskaże przeprowadzona ocena ryzyka zawodowego;

  3. Na żądanie co najmniej 10 proc. pracowników.

42. Pracodawca jest obowiązany stosować środki zapobiegające szkodliwemu oddziaływaniu czynników środowiska pracy na pracowników w następującej kolejności:

  1. Wg zasady mniejszych kosztów - najpierw ochrony indywidualne (jako najmniej kosztowne), następnie ochrony zbiorowe (wymagające nakładów inwestycyjnych), albo likwidacja źródła czynników szkodliwych lub niebezpiecznych (wymaga kosztownej zmiany technologii);

  2. Wg zasady skuteczności - najpierw próba eliminacji źródeł czynników niebezpiecznych i szkodliwych, jeśli to nie pomoże - zastosowanie ograniczenia oddziaływania tych czynników na pracownika, a w ostateczności - wprowadzenie odpowiednio dobranych ochron indywidualnych;

  3. Wg zasady ekonomii populistycznej - przeprowadzenie i zastosowanie się do wyników plebiscytu: kto jest za likwidacją warunków szkodliwych i zabraniem dodatku finansowego (“szkodliwego”) za pracę w warunkach szkodliwych, a kto jest za pozostawieniem zarówno dodatku jak i warunków pracy bez zmian.

43. Obecnie obowiązują następujące szkolenia pracowników w zakresie bhp:

  1. Wstępne, główne i okresowe;

  2. Wstępne, podstawowe i okresowe;

  3. Wstępne i okresowe.

44. Szkolenie w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy są obowiązani odbyć wszyscy pracownicy z wyjątkiem:

  1. Pracodawcy;

  2. Młodocianych zatrudnionych do nauki zawodu oraz studentów na praktyki zawodowe;

  3. Bez wyjątków.

45. Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie nowo przyjmowanego pracownika w zakresie bhp:

  1. Przed dopuszczeniem go do pracy;

  2. Najpóźniej przed zakończeniem okresu próbnego;

  3. Równocześnie z przeprowadzaniem instruktażu stanowiskowego.

46. Szkolenia wstępne w zakresie bhp odbywają się:

  1. Na koszt nowo przyjmowanego pracownika;

  2. Bezpłatnie;

  3. Na koszt pracodawcy.

47. Szczegółowe zasady szkolenia w dziedzinie bhp są określone:

  1. W Kodeksie pracy;

  2. W rozporządzeniu Rady Ministrów;

  3. w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy.

48. Pierwsze szkolenie okresowe osób będących pracodawcami oraz innych osób kierujących pracownikami (w szczególności kierownicy, mistrzowie i brygadziści) przeprowadza się w okresie:

  1. ustalonym przez pracodawcę;

  2. do 6 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach.

  3. do 12 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach.

49. Pierwsze szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych, pracowników inżynieryjno-technicznych, w tym projektantów, konstruktorów maszyn i innych urządzeń technicznych, technologów i organizatorów produkcji, pracowników służby bezpieczeństwa i higieny pracy i innych osób wykonujących zadania tej służby oraz pracowników administracyjno-biurowych i innych wyżej nie wymienionych, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy - w okresie:

  1. Do 6 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach;

  2. Do 12 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach;

  3. Do 2 lat od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach.

50. Szkolenia okresowe (z wyjątkiem pierwszego) pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych przeprowadza się w formie instruktażu, nie rzadziej niż:

  1. Raz na 2 lata;

  2. Raz na 3 lata;

  3. Raz na 5 lat.

51. Szkolenia okresowe (z wyjątkiem pierwszego) pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych, na których występują szczególnie duże zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, przeprowadza się nie rzadziej niż:

  1. Raz na 1 rok;

  2. Raz na 2 lata;

  3. Raz na 3 lata.

52. Szkolenie okresowe (z wyjątkiem pierwszego) osób będących pracodawcami oraz innych osób kierujących pracownikami (w szczególności kierownicy, mistrzowie i brygadziści), których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy powinno być przeprowadzane nie rzadziej niż:

  1. Raz na 3 lata;

  2. Raz na 5 lat;

  3. Raz na 6 lat.

53. Szkolenie okresowe (z wyjątkiem pierwszego) pracowników inżynieryjno-technicznych, w tym projektantów, konstruktorów maszyn i innych urządzeń technicznych, technologów i organizatorów produkcji, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie rzadziej niż:

  1. Raz na 5 lat;

  2. Raz na 6 lat;

  3. Wg uznania pracodawcy.

54. Szkolenie okresowe (z wyjątkiem pierwszego) pracowników służby bezpieczeństwa i higieny pracy i innych osób wykonujących zadania tej służby , których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie rzadziej niż:

  1. Raz na 2 lata;

  2. Raz na 4 lata;

  3. Raz na 5 lat.

55. Szkolenie okresowe (z wyjątkiem pierwszego) pracowników administracyjno-biurowych, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie rzadziej niż:

a) Nie przeprowadza się;

b) Raz na 5 lat;

c) Raz na 6 lat.

56. Szkolenie okresowe kończy się:

  1. Egzaminem sprawdzającym przyswojenie przez uczestnika szkolenia wiedzy objętej programem szkolenia oraz umiejętności wykonywania lub organizowania pracy zgodnie z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy;

  2. Zaświadczeniem o uczestniczeniu w szkoleniu wystawionym przez organizatora szkolenia;

  3. Pisemnym oświadczeniem pracownika o odbyciu takiego szkolenia.

57. Kopia dokumentu potwierdzającego odbycie szkolenia jest przechowywana:

  1. Przez pracownika;

  2. Przez organizatora szkolenia;

  3. W aktach osobowych pracownika.

58. Szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych przeprowadza się w formie:

  1. Instruktażu;

  2. Seminarium;

  3. Ćwiczeń.

59. Szkolenie okresowe osób będących pracodawcami oraz innych osób kierujących pracownikami , pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych, pracowników inżynieryjno-technicznych, pracowników służby bezpieczeństwa i higieny pracy i innych osób wykonujących zadania tej służby oraz pracowników administracyjno-biurowych i innych wyżej nie wymienionych, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy powinno być przeprowadzane w formie:

  1. Kursu;

  2. Seminarium;

  3. Samokształcenia kierowanego.

60. Ergonomia, to:

  1. Termin wywodzący sie z języka greckiego (ergon - praca, oraz nomos - prawo) określający jedną z dziedzin prawa pracy;

  2. Interdyscyplinarna nauka zajmująca się badaniem warunków pracy, przystosowaniem narzędzi, maszyn, środowiska i warunków pracy do właściwości fizycznych i psychicznych człowieka z punktu widzenia zapewnienia optymalnych warunków wykonywania pracy.

  3. Nurt filozoficzny po raz pierwszy wprowadzony w XIX w przez W. B. Jastrzębowskiego odnoszący sie do kapitalistycznych stosunków pracy.

61. Ergonomia koncepcyjna to:

  1. Projektowanie maszyn, urządzeń i narzędzi oraz stanowisk pracy zgodnie z zasadami ergonomii;

  2. Koncepcja filozoficzna stosunków pracodawca-pracownik;

  3. Jeden z systemów zapobiegania wypadkom przy pracy.

62. Ergonomia korekcyjna to:

  1. Dostosowywanie istniejącego środowiska pracy (stanowisk, maszyn, narzędzi itp.) do wymagań ergonomii;

  2. Korygowanie zachowań i czynności pracownika podczas instruktażu stanowiskowego;

  3. Korygowanie stosunku pracodawcy do pracownika w sytuacjach pojawienia się konfliktu.

63. Wymagania systemu zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy są ujęte w normie:

  1. PN-EN-9001

  2. PN-EN-14001

  3. PN-EN-18001

64. Najistotniejsze cechy systemu zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy to:

  1. Odpowiednie środki finansowe, dostatecznie wymagający pracodawca, regularnie sporządzane sprawozdania;

  2. Określona na piśmie i zatwierdzona przez kierownictwo polityka, procedury postępowania oraz personel przygotowany do realizacji tych procedur;

  3. Dyscyplina, rygorystyczne (bez “szemrania”) wykonywanie poleceń przełożonych oraz zdolność pracowników do konstruktywnej improwizacji.

65. Badania i pomiary zagrożeń w środowisku pracy może przeprowadzić:

  1. doświadczony pracodawca lub kierownik;

  2. laboratorium analityczne;

  3. laboratorium akredytowane.

76. Co to jest hałas?

  1. Każdy dźwięk, który może doprowadzić do utraty słuchu lub może być szkodliwy dla zdrowia albo niebezpieczny z innych względów;

  2. Każdy dźwięk, z wyjątkiem dźwięków instrumentów muzycznych,który jest szkodliwy dla człowieka;

  3. Dźwięk przekraczający dopuszczalne natężenie.

77. Najwyższe dopuszczalne natężenie hałasu, to:

  1. 70 dB;

  2. 80 dB;

  3. 85 dB.

78. Jednostką natężenia hałasu jest:

  1. decymetr;

  2. decydent;

  3. decybel.

79. Drgania mechaniczne (wibracja), to:

  1. Przekazywanie energii ze źródła drgań do organizmu człowieka przez określone części ciała będące w kontakcie z drgającym źródłem.

  2. Czynnik fizyczny wywołujący w organizmie człowieka rezonans o identycznej amplitudzie.

  3. Taka częstotliwość dźwięku, która wywołuje odczuwalne drgania organów wewnętrznych człowieka.

80. Czynniki chemiczne w środowisku pracy, to:

  1. Szkodliwe czynniki chemiczne występujące w powietrzu na stanowiskach pracy.

  2. Czynniki chemiczne występujące na stanowiskach pracy w nieprawidłowym stężeniu.

  3. Czynniki chemiczne powstające podczas procesów pracy.

81. Szkodliwe czynniki chemiczne, występujące środowisku pracy dzielą się na:

  1. Toksyczne i rakotwórcze.

  2. Drażniące i mutagenne. C) Uczulające i upośledzające funkcje rozrodcze.

82. Szkodliwe czynniki biologiczne, to:

  1. Drobnoustroje komórkowe.

  2. Pasożyty wewnętrzne.

  3. Jednostki bezkomórkowe zdolne do replikacji lub przenoszenia materiału genetycznego, w tym zmodyfikowane genetycznie hodowle komórkowe, które mogą być przyczyną zakażenia, alergii lub zatrucia.

83. Promieniowanie elektromagnetyczne, to:

  1. Emisja energii w postaci fal elektromagnetycznych i przyporządkowanych im jonów,

  2. Promieniowanie wytwarzane przez wszystkie urządzenia i przewody elektryczne.

  3. Promieniowanie podczerwone, widzialne, nadfioletowe.

84. Promieniowanie jonizujące, to:

  1. Promieniowanie korpuskularne (cząstkowe) - charakteryzujące się masą, tworzy je strumień cząstek materii najczęściej naładowanych elektrycznie (promieniowanie alfa, beta, protony, neutrony, deutrony, mezony itp.).

  2. Promieniowanie elektromagnetyczne - nie mające masy ani ładunku elektrycznego (np. rentgenowskie lub gamma).

  3. Promieniowanie wydzielane przez izotopy promieniotwórcze i lampy rentgenowskie.

85. Promieniowanie nadfioletowe, to:

  1. Światło widzialne, krótsze od podczerwonego.

  2. Światło inaczej nazywane fiołkowym.

  3. Światło powstające podczas spawania elektrycznego oraz naświetlanie lampami bakteriobójczymi lub kwarcowymi.

86. Promieniowanie nadfioletowe jest dla organizmu ludzkiego:

  1. Korzystne - ponieważ pod wpływem ultrafioletu powstaje w organizmie witamina D3, wzrasta odporności organizmu, giną drobnoustroje, szybciej goją się rany.

  2. Szkodliwe - ponieważ wywołuje rumień skóry, złuszczanie naskórka, przebarwienia skóry, zapalenia spojówek, rogówki, zaćmę, uszkodzenie siatkówki.

  3. Tak samo działające jak promieniowanie ultrafioletowe.

87. Pole elektromagnetyczne:

  1. Wzrasta wraz z kwadratem odległości od źródła pola.

  2. To linie (niewidoczne) otaczające przewód elektryczny na odległość do kwadratu napięcia prądu płynącego w w przewodzie.

  3. To połączone pola magnetyczne i elektryczne o częstotliwościach od 0 do 300 Ghz (gigaherców).

88. Elektryczność statyczna, to:

  1. Gromadzenie się ładunków elektrycznych na skutek elektryzowania się różnych materiałów, objawiające się wyładowaniami iskrowymi, mogącymi spowodować wybuch, pożar, zakłócenia w procesach technologicznych i w funkcjonowaniu urządzeń elektronicznych, a także mającymi często niekorzystny wpływ na organizm ludzki.

  2. Potoczna nazwa prądu stałego.

  3. W statystyce państwowej - wielkość produkcji energii elektrycznej.

89. Energia elektryczna może spowodować obrażenia i zmiany w organizmie ludzkim:

  1. Podczas przepływu przez ciało człowieka — wskutek wydzielania znacznych ilości ciepła, zjawisk elektrolizy i podrażnienia (uszkodzenia) układu nerwowego.

  2. Przez działanie ciepła łuku elektrycznego na powierzchnię ciała.

  3. Przez oddziaływanie pól elektromagnetycznych wielkiej częstotliwości.

90. Działanie prądu elektrycznego na układ nerwowy przejawia się:

  1. Zaburzeniami wzroku, słuchu lub zmysłu równowagi;

  2. Skurczem mięśni, zatrzymaniem oddechu lub działalności serca itp. Najgroźniejsze z nich, w skutkach przeważnie śmiertelne, jest tak zwane migotanie komór sercowych (fibrylacja).

  3. Omdleniem, niekiedy tak głębokim, że nie można wyczuć ani oddechu, ani bicia serca, a porażony robi wrażenie umarłego. Stan taki nazywamy śmiercią pozorną - przechodzi on w śmierć rzeczywistą, jeżeli nie zastosuje się natychmiast środków ratowniczych (sztuczne oddychanie i masaż serca).

91. Mikroklimat środowiska pracy, to:

  1. Klimat panujący w najbliższym otoczeniu zakładu pracy.

  2. Warunki fizyczne miejsca pracy człowieka (ciepłota, wilgotność, oświetlenie).

  3. Stopień intensywności pocenia się podczas pracy.

92. Oświetlenie awaryjne, to:

  1. Oświetlenie przewidziane do stosowania podczas zaniku oświetlenia podstawowego.

  2. Oświetlenie używane podczas usuwania awarii obrabiarki.

  3. Oświetlenie wskazujące drogę ucieczki pracownikom w razie awarii, pożaru lub katastrofy.

93. Oświetlenie bezpieczeństwa, to:

  1. Odpowiedni rodzaj oświetlenia o barwie oddziałującej uspokajająco, poprawiającej poczucie bezpieczeństwa człowieka.

  2. Oświetlenie ostrzegające pracownika przed pojawieniem sie zagrożenia (niebezpieczeństwa).

  3. Rodzaj oświetlenia awaryjnego umożliwiającego bezpieczne dokończenie, a w niektórych przypadkach kontynuację wykonywanych czynności.

94. Oświetlenie ewakuacyjne, to:

  1. Sygnalizacyjne oświetlenie pojazdów podczas ewakuacji ludzi z zagrożonych terenów (np. podczas powodzi).

  2. Rodzaj oświetlenia awaryjnego umożliwiającego łatwe i pewne wyjście z budynku w czasie zaniku oświetlenia podstawowego.

  3. Oświetlenie przenośne zasilane z autonomicznego źródła zasilania.

95. Oświetlenie ogólne, to:

  1. Oświetlenie minimalne, zapewniające rozróżnialność większych przedmiotów.

  2. Oświetlenie ogólnie stosowane w porze nocnej.

  3. Oświetlenie przestrzeni bez uwzględnienia szczególnych wymagań dotyczących oświetlenia niektórych jej części.

96. Oświetlenie podstawowe, to:

  1. Oświetlenie przewidziane dla danego rodzaju pomieszczenia, urządzenia lub czynności w normalnych warunkach pracy.

  2. Oświetlenie minimalne, zapewniające bezpieczne poruszanie się w miejscu pracy.

  3. Oświetlenie, jakie jest w stanie zapewnić pracodawca będący w stanie upadłości..

97. Oświetlenie miejscowe, to

  1. Oświetlenie ustalone dla zakładów pracy w danej miejscowości przez URE (Urząd Regulacji Energetyki).

  2. Oświetlenie ogólne w miejscu pracy.

  3. Oświetlenie niektórych części przestrzeni, np. miejsc pracy, z uwzględnieniem szczególnych potrzeb oświetleniowych, w celu dodatkowego zwiększenia natężenia oświetlenia, uwidocznienia szczegółów itp.

98. Ochrona przeciwpożarowa, to:

  1. Przestrzeganie przeciwpożarowych wymagań dotyczących budynków, instalacji i procesów technologicznych.

  2. Przedsięwzięcia mające na celu ochronę życia, zdrowia i mienia przed pożarem, poprzez: zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, zapewnienie sił i środków do zwalczania pożarów, prowadzenie działań ratowniczych.

  3. Okresowe kontrole sprzętu i urządzeń gaśniczych.

99. Zagrożenie wybuchowe, to:

  1. Możliwość tworzenia przez gazy palne, pary palnych cieczy, pyły lub włókna palnych ciał stałych, w różnych warunkach, mieszanin z powietrzem, które pod wpływem czynnika inicjującego zapłon (iskra, łuk elektryczny lub przekroczenie temperatury samozapalania) wybuchają, czyli ulegają gwałtownemu spalaniu, połączonemu ze wzrostem ciśnienia.

  2. Określenie na niewłaściwe zachowanie przełożonego, spowodowane stresem, mogące doprowadzić do wydawania niebezpiecznych poleceń.

  3. Podwyższone stężenie dwutlenku węgla mogące doprowadzić do samozapłonu.

100. Zasady transportu wewnątrzzakładowego powinny być uregulowane w:

  1. Zakładowym układzie zbiorowym pracy.

  2. Zakładowej instrukcji transportu wewnętrznego.

  3. Kodeksie drogowym - rozdział o ruchu wewnątrzzakładowym.

1


Wyszukiwarka