Procesem społecznym nazywamy serie zjawisk, zdarzeń, faktów dotyczących osobowości, grup społecznych, zbiorowości, powiązanych ze sobą różnego rodzaju zależnościami przyczynowymi lub strukturalno-funkcjonalnymi, powodującymi określone skutki i przeobrażenia społeczne.
Pojęcie „proces społeczny" używane bywa w socjologii w wąskim i szerokim znaczeniu.
W wąskim znaczeniu nazywa się serie zjawisk dotyczące osobowości, grup społecznych i zbiorowości powiązanych ze sobą w taki sposób, że są one zjawiskami tylko społecznymi;Jnp. procesem społecznym będzie proces przystosowania osobowości do nowych warunków kultury i struktur zbiorowości po przeniesieniu się do innego środowiska, jak chociażby przystosowanie się chłopa do pracy w fabryce.
W szerokim znaczeniu procesem społecznym są natomiast wszystkie serie zjawisk technicznych, ekonomicznych, estetycznych, religijnych itd. powiązanych ze sobą w tym sensie, że np. proces przystosowania chłopa do pracy w fabryce powiązany jest z całością procesów uprzemysłowienia, urbanizacji, ruchliwości społecznej itd.
Procesy społeczne ze względu na układ, w którym przebiegają, możemy podzielić na:
procesy intrapersonalne - zachodzące wewnątrz osobo wości człowieka, jak np. procesy samokształcenia, samorozwoju, adaptacji,
procesy zachodzące między jednostkami, np. powstawaniestosunków przystosowania, współpracy, przyjaźni, wrogości,konflikty,
procesy zachodzące między jednostką a grupą społeczną,np. podporządkowania, identyfikacji, dążenia do dominacji,sprzeczności, buntu, oderwania się,
procesy zachodzące między dwiema grupami, np. współ
pracy, współistnienia, wzajemnej pomocy/tolerowania się, niechęci, konkurencji, wrogości, konfliktu, walki, wojny.
Ze względu na dążenia jednostek i grup społecznych procesy społeczne dzielimy na:
- procesy przystosowania, zachodzące wówczas, gdy jednostka lub grupa społeczna znajduje się w nowej sytuacji-procesy współdziałania lub współpracy, polegające na uzgodnionym działaniu i wykonywaniu zadań częściowych,
w osiąganiu wspólnego celu politycznego, ekonomicznego, towarzyskiego itd.,
procesy współzawodnictwa lub konkurencji, powstające na gruncie rozbieżności interesów lub na gruncie dążenia do zaspokojenia tych samych interesów za pomocą tych środków,którymi inne grupy lub jednostki chcą zapewnić własne interesy,
procesy konfliktowe, gdy jednostka lub grupa społeczna dąży do osiągnięcia własnych celów przez wyeliminowanie, zniszczenie, podporządkowanie sobie innej jednostki lub grupy dążącej do osiągnięcia celów identycznych lub podobnych.
Ze względu na zmiany w organizacji społecznej zbiorowości procesy społeczne dzielimy na procesy:
rozwoju i postępu, procesy ukierunkowanych zmian ocenianych pozytywnie,
dekadencji, tj. upadku systemu wartości, braku realizacjinorm społecznych obowiązujących w danej społeczności,
reorganizacji społecznej, polegające na nowym układaniu i integrowaniu systemu instytucji, wzorów zachowań i kryteriów ocen, np. procesy transformacji ustrojowej,
dezorganizacji społecznej, oznaczające pojawienie się zjawisk, odchylających się od obowiązujących norm społecznych i zakłócających funkcjonowanie organizacji społecznej, np. alkoholizm, nikotynizm, przestępczość, narkomania.
Ze względu na reperkusje w stosunkach międzyludzkich procesy społeczne dzielimy na procesy zmieniające:
ideologie (procesy przebudowy świadomości społecznej),
religie (procesy sekularyzacji i laicyzacji),
naukę (procesy scjentyzmu),
technikę (procesy industrializacji, informatyzacji, robotyzacji),
społeczności terytorialne (procesy urbanizacji, ruralizacji),
miejsce jednostki lub grupy w przestrzeni społecznej (pro
cesy ruchliwości społecznej, np. awans, degradacja).
Industrializacją nazywamy przechodzenie społeczeństw od gospodarki opartej na rolnictwie do gospodarki opierającej się na przemyśle. Na istotę uprzemysłowienia składa się przede wszystkim koncentracja robotników i urządzeń w wielkich zakładach przemysłowych, pozwalających na produkcję standaryzowaną i uzasadnioną ekonomicznie.
Industrializacja rozpatrywana od strony socjologicznej to zmiany w strukturze życia społecznego, w zainteresowaniach, ambicjach; w kręgach, widnokręgach i perspektywach społecznych, które powoduje zlokalizowany w danym mieście czy wsi rodzaj przemysłu. W zależności od wielkości i rodzaju uruchamianego zakładu przemysłowego wpływ ten nie tylko jest mniejszy lub większy co do swego natężenia, ale i różny co do swoich następstw.
Dezindustrializacja W sumie w efekcie uprzemysłowienia powstaje społeczeństwo cywilizacji industrialnej, z charakterystycznymi wzorami myślenia i wzorami zachowań. Wzorami, które tracą na znaczeniu w społeczeństwie postindustrialnym. Dominujący bowiem sposób myślenia w społeczeństwie industrialnym, oparty na nierozerwalnym cyklu „masowa produkcja - masowa konsumpcja", zastąpiony zostaje nową logiką „nowoczesna technologia - usługi". Stanowiące dotychczas główny napęd ekonomiczny racjonalizacja i korzyści skali ustępują miejsca zdolnościom innowacyjnym w sferze techniki oraz innowacjom w kontaktach z klientami. .Kurczą się tradycyjne gałęzie przemysłu, spada zatrudnienie robotników i to właśnie nazywane jest dezindustrializacją.
Jedną z funkcji procesów industrializacji i dezindustrializacji są procesy urbanizacji i ruralizacji.
Urbanizacja jest procesem społecznym i kulturowym wyrażającym się w szybkim wzroście liczby i rozwoju ośrodków miejskich na skutek koncentracji przemysłu i handlu. Powoduje ona napływ ludności wiejskiej do miast, powiększanie się obszarów miejskich i wzrost udziału ludności miejskiej w całości zaludnienia.
|
|
|
% ludności |
|
Ludność świata |
% ludności |
w miastach |
Lata |
(w mld) |
w miastach |
powyżej 100 tys. |
|
|
|
mieszkańców |
1800 |
0,9 |
3,0 |
1.7 |
1850 |
1.2 |
6,0 |
2,3 |
1900 |
1,6 |
13,6 |
5,5 |
1950 |
2,5 |
28,6 |
16,0 |
2000? |
6,2? |
49,6? |
35,0? |
Proces urbanizacji przebiega w czterech zasadniczych płasz- urbanizacja: czyznach: demograficznej, przestrzennej, ekonomicznej i społeczno-demograficznej.
demograficzna polega na przemieszczaniu się ludności ze skupisk wiejskich do miast,.
przestrzenna cechuje się zwiększaniem obszaru miast, powiększaniem ich pojemności poprzez intensyfikację rozbudowy, powstawaniem nowych miast i osiedli nierolniczych oraz przekształcaniem innych środowisk mieszkalnych na wzór miejski
ekonomiczna jest to stały wzrost liczby ludności pracującej w zawodach pozarolniczych oraz postępujące różnicowanie się zawodów tej ludności w stosunku do ludności wykonującej zajęcia rolnicze.
społeczna wyraża się przyswajaniem sobie przez przybyszów ze wsi „miejskiego stylu życia", a także przenikaniem miejskich wzorów ekonomicznych, społecznych i kulturowych na wieś.
Teorie rozwoju społecznego. - nie wiem, czy to mielismy
1. WSTĘP.
Wszystkie społeczności ulegają rozwojowi społecznemu. Proces ten przebiegał nieustannie od początku cywilizacji i przebiega nadal. Społeczeństwa często starały się doszukiwać przyczyn pod wpływem których rozwój ten się dokonywał. Dopiero na początku naszego stulecia kiedy zaczął się dynamicznie rozwijać olbrzymi postęp techniczny a wraz z nim i nauka, socjologowie coraz śmielej i częściej podejmowali próby wyjaśnienia zjawiska rozwoju społecznego. Od tego czasu powstało wiele teorii próbujących wyjaśnić sedno tego zjawiska. Teorie te były różne tak jak różne są społeczności.
Kilka takich tez próbuję przybliżyć w tej pracy.
2. ZAGADNIENIA ROZWOJU SPOŁECZNEGO.
Od początku istnienia socjologii jednym z jej zadań było badanie zmian jakim podlegają społeczeństwa. Początkowo problematykę tych zmian określano dość niejednoznacznie, a więc terminami „zmiany społecznej”, „rozwoju społecznego”, „ewolucji społecznej” czy też terminem „postępu społecznego”. Pojęcia te dość często stosowano zamiennie.
Rozwój społeczny należy rozumieć jako zanik lub powstanie nowego zjawiska społecznego (np. rozpad społeczności plemiennych i ukształtowanie się narodu), lub też przekształcenie się danej społeczności w jej podstawowych elementach struktury.
Aby mówić o danym zjawisku iż ma charakter zmiany rozwojowej musi ono spełniać określone kryteria, tzn. musi być to zmiana niepowtarzalna, zachodząca w czasie historycznym, na przestrzeni całych epok. Rozwój społeczny jest więc zmianą długookresową, którą obejmuje całe społeczeństwo. Zmiana ta musi mieć także charakter strukturalny, musi zachodzić w wewnętrznej budowie danego zjawiska społecznego. Zmiana ta powinna mieć także charakter kierunkowy, tzn. powinna stanowić przejście danego zjawiska do odmiennego stanu w porównaniu ze stanem przed zmianą. Zmiana powinna określać nie tylko dane zjawisko ale także posiadać szerszy kontekst społeczny, czyli powinna mieć charakter zmiany szerszej skali.
Socjologowie od samego początku usiłowali dociec jakie prawidłowości żądzą zmianami w zjawiskach społecznych i jaki są wyniki tych przemian. Właśnie to spowodowało, iż na ten temat pojawiło się dość sporo teorii rozwoju społecznego.
3.TEORIE ROZWOJU SPOŁECZNEGO.
Wszystkie teorie rozwoju społecznego można podzielić na trzy grupy: teorie cykliczne, dychotomiczne i linearne.
Teorie cykliczne reprezentowane były przez: VILFREDO PARETO, KAZIMIERZA KELLES-KRAUZA oraz PITIRIMA SOROKINA.
Cechą charakterystyczną tych teorii było to, iż głosiły one, że rozwój społeczny ma charakter cykliczny, tzn. społeczeństwa przechodzą przez kolejne fazy w swym rozwoju, a następnie fazy te się powtarzają od początku.
Teoria Vilfredo Pareto opiera się głównie na zjawisku krążenia elit sprawujących władzę. Według Pareto w każdym społeczeństwie z czasem powstaje pewna elita rządząca reprezentująca interesy klasy wyższej w efekcie czego powstaje dążenie klas niższych do obalenia istniejącej elity, która z czasem ulega samodegradacji i skostnieniu. Po obaleniu istniejącej elity i objęciu władzy przez nową elitę następuje ten sam proces czyli ta elita z czasem podziela los poprzedniej.
Teoria polskiego socjologa Kazimierza Kelles-Krauza odwołuje się do marksizmu i według niego wymaga jedynie uwzględnienia czynników psychologicznych w wyjaśnianiu procesów społecznych. Według Kelles-Krauza całym motorem sprawiającym, iż dany cykl się powtarza są dwie zasady: indywidualizmu (przewaga interesu jednostkowego nad ogólnospołecznym)oraz socjalizmu(przewaga interesu ogólnospołecznego nad jednostkowym) wiąże się to z charakterem klasowego państwa dającego przewagę interesom klasy panującej. Rozwój społeczny toczy się więc od socjalizmu do indywidualizmu po czym wraca z powrotem do socjalizmu w zmienionej formie aby powrócić do indywidualizmu.
Sorokin przyjmuje założenie, że zmiany w określonym społeczeństwie są skutkiem działania czynników wewnętrznych występujących w danej społeczności. Wprowadził on do socjologii tzw. zasadę zmiany immanentnej, tzn. przyczyny zmian umiejscawia on w samym systemie społeczno-kulturowym, a nie poza jego obrębem. Według Sorokina zjawiska społeczno-kulturowe nie występują przypadkowo lecz tworzą spójne zespoły. Stwierdził, że zasadą ich integracji jest typ świadomości kulturowej (podstawowe założenia o rzeczywistości i sposobie jej poznawania, oraz wartości określające rodzaj potrzeb oraz sposób ich zaspokajania). Według Sorokina źródłem zmian jest niedoskonały stan wzajemnego powiązania rozmaitych części systemu. Przemiany zachodzą pod wpływem zmian typu świadomości kulturowej, a to z kolei wiąże się z przekształceniem instytucji społecznych. Przesileniom towarzyszą zazwyczaj różnego rodzaju kryzysy społeczne, a nawet wojny.
RÓŻNICE I PODOBIEŃSTWA.
Podobieństwo wszystkich teorii cyklicznych polega na tym, iż opisane stadia rozwoju społecznego powtarzają się po pewnym czasie w tej samej kolejności po czym znowu wracają do fazy wyjściowej.
Zasadniczą różnicą występującą pomiędzy teorią Pareto, a teorią Sorokina było to, iż Pareto uważał, że na rozwój społeczny wpływają różnego rodzaju czynniki wewnętrzne i zewnętrzne, natomiast Sorokin uważał, że przyczyny zmian tkwią tylko w samym społeczeństwie, a czynniki zewnętrzne mogą tylko osłabiać lub potęgować dane czynniki wywołujące rozwój społeczny.
W teoriach Pareto i Kelles-Krauza postawiony był dość duży nacisk na zróżnicowanie społeczne, jako jeden z czynników wywołujących rozwój społeczny. Zarówno zjawisko „krążenia elit” w teorii Pareto jak i zasada indywidualizmu i socjalizmu w teorii Kelles-Krauza są podstawową siła motoryczną wszystkich przemian społecznych.
Drugim rodzajem teorii rozwoju społecznego są teorie dychotomiczne. Przedstawicielami tego nurtu byli: FERDINAND TONNIES, CHARLES H. COOLEY oraz EMILE DURKHEIM. Głównym założeniem tych teorii jest pogląd, iż społeczeństwa przechodzą od struktury społecznej opartej na elementach grupy pierwotnej do struktuty społecznej opartej na złożonych grupach umownych.
W teorii Ferdinanda Tonniese`a wyodrębnione są dwie kategorie grup z których zbudowane są społeczeństwa. Są to wspólnoty i społeczeństwa. Wspólnoty tworzą grupy społeczne oparte na stosunkach pokrewieństwa (rodziny, rody, grupy etniczne), na stosunkach przyjaźni (grupy przyjacielskie, rówieśnicze), oraz grupy sąsiedzkie. Wszystkie te wspólnoty były oparte na więziach naturalnych. Wspólnoty stanowiły trzon struktury społeczeństw czasów pierwotnych i feudalnych. Wraz z rozwojem industrializacji społeczeństwa z czasem staja się bardziej „profesjonalne”, a stosunki pokrewieństwa tracą w nich na znaczeniu. Społeczeństwa te opierają się na stosunkach umownych, stają się dominujące i odgrywają główną rolę w strukturze teraźniejszych społeczeństw. Rozwój społeczny toczy się wiec od dominacji grup wspólnotowych do dominacji grup umownych.
Drugą, podobną koncepcję dychotomii rozwoju społecznego sformułował Charles H. Cooley. Zastosował on również podział grup społecznych na pierwotne i wtórne. Do pierwotnych zaliczał grupy oparte na stosunkach pokrewieństwa, przyjaźni i stosunkach sąsiedzkich. Są to grupy małe i cechuje je wysoki poziom identyfikacji członków z grupą jako całością. Cooley był zdania, że w społeczeństwach zindustrializowanych i zurbanizowanych dokonuje się zdominowanie struktury społeczeństwa przez grupy wtórne, umowne, złożone, w których więź społeczna opiera się na stosunkach sformalizowanych.
Trzecią koncepcją dychotomiczna była teoria sformułowana przez Emila Durkheima. Doszedł on do wniosku, że istotną cechą społeczeństwa jest jego społeczna solidarność. Rozróżnił on dwa typy społeczeństw, te w których świadomość zbiorowa zdominowana jest przez solidarność mechaniczną i te w których zdominowana jest przez solidarność organiczną. Solidarność mechaniczna charakterystyczna jest dla społeczeństw pierwotnych, gdzie podział pracy jest dość prosty. Obowiązuje tu solidarność rodowa, jednolity system norm i wzorców zachowań. Świadomość jednostki jest odbiciem świadomości społeczeństwa. Na straży solidarności mechanicznej stoi prawo represyjne.
Solidarność organiczna występuje w społeczeństwach w których jest brak prawa represyjnego a występuje prawo cywilne. Są to społeczeństwa nowoczesne.
Według Durkheima dokonujące się zmiany społeczne można określić jako tendencję od solidarności mechanicznej do organicznej.
RÓŻNICE I PODOBIEŃSTWA.
Cechą wspólna wszystkich tych trzech teorii jest to, iż rozwój społeczeństwa rozpoczyna się od grup opartych na stosunkach sąsiedzkich, pokrewieństwa i przyjaźni, które są dość małe, a pod wpływem industrializacji przeradzają się w grupy większe, oparte na stosunkach umownych.
Teorie Tonniesa i Cooleya w zasadzie się ze sobą pokrywają, występuje tylko inne nazewnictwo.
Przedstawiciele teorii linearnych głosili pogląd, iż społeczeństwa ulegają przemianom w toku rozwoju historycznego i zmiany te mają charakter linearny, kierunkowy i przechodzą od fazy pierwotnej do fazy końcowej. Głównymi przedstawicielami teorii linearnych byli: AUGUST COMTE, HERBERT SPENCER, KAROL MARKS.
August Comte na podstawie swoich rozważań stwierdził, iż cała ewolucja ludzkości toczy się według naturalnego prawa następstwa trzech stadiów: pierwotnego przejściowego i pozytywnego. Ewolucja taka jest zdaniem Comte'a uwarunkowana naturalnym rozwojem umysłu ludzkiego. Znajduje to odbicie w odmiennej jakości ludzkiego myślenia, poznania, rozumienia i wyjaśniania świata oraz powstania nowych idei filozoficznych. Wszystkie dziedziny życia w społeczeństwie są ze sobą ściśle powiązane więc typ poznania każdego okresu określa stan świadomości społecznej, wpływa na społeczną organizację, charakter państwa i ustroju.
Teoria Herberta Spencera głosiła, że społeczeństwo tak jak i inne rodzaje bytów rozwija się według pewnej prawidłowości, a mianowicie przechodzenia od stanu jednorodności, niespójności do stanu zróżnicowania, specjalizacji, integracji. Społeczeństwa powstają jako małe skupiska, zarodki i wzrastają do wielkich liczebności, a zjawisku temu towarzyszy zjawisko zlewania się ich w jedną zintegrowaną całość. Kierunek rozwoju uwarunkowany jest czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi.
Autorem trzeciej z kolei teorii jest Karol Marks. Teoria Marksa głosi, iż społeczeństwa podczas swojego historycznego rozwoju przechodzą od fazy wspólnot rodowo-plemiennych poprzez okres niewolnictwa, feudalizmu i kapitalizmu do społeczeństwa socjalistycznego i komunistycznego. Dana formacja społeczno-gospodarcza jest okresem w rozwoju społeczeństwa w którym danym sposobom produkcji odpowiada właściwa im nadbudowa ideologiczna, a każda taka formacja stanowi postęp w stosunku do poprzedniej. Taki rozwój jest zarazem postępem a powodowany jest wzrostem sił wytwórczych które z kolei są źródłem i siłą motoryczną następstwa formacji społeczno-gospodarczych.
RÓŻNICE I PODOBIEŃSTWA.
Cechą wspólną wszystkich teorii linearnych jest to, iż przemiany którym ulegają społeczeństwa przebiegają według ściśle ustalonego porządku od fazy początkowej do fazy docelowej, nie mają charakteru przypadkowego, dowolnego.
Teoria Comte'a kładła główny nacisk na rozwój ludzkiego umysłu co według niego było główną przyczyną rozwoju. Teoria Spencera była bardziej ogólna, wyjaśniała ewolucję całego kosmosu w tym także społeczeństwa które rozwija się według podobnych praw i zasad jak i inne rodzaje bytów.
Teoria Marksa natomiast jako jedyna była oparta na konkretnych historycznych społeczeństwach, a nie na jakimś ogólnym abstrakcyjnym społeczeństwie jak czynili to Comte i Spencer.
W teoriach Comte'a jak i Marksa określana jest strategia działania aby osiągnąć daną fazę rozwojową.
Według teorii Comte'a i Marksa rozwój społeczny możliwy jest dzięki jednemu określonemu czynnikowi (naturalny rozwój umysłu-Comte, byt społeczny-Marks), jednakże gdy czynnik ten jest przez nich opisywany okazuje się on zespołem wielu czynników wzajemnie ze sobą powiązanych.
Przedstawione teorie rozwoju społecznego próbowały wyjaśnić losy ludzkości, wyodrębnić określone fazy dziejowe. Przedmiotem dociekań było zazwyczaj jakieś abstrakcyjne społeczeństwo, nie były brane pod uwagę dane historyczne, stąd powstały charakterystyczne dla praktycznie wszystkich teorii zarzuty ogólnikowości, abstrakcyjności oraz ahistoryczności. Wspólną cechą jest także upraszczanie struktury i kultury społeczeństwa, wprowadzanie różnego rodzaju uogólnień. Teorie te praktycznie pozbawione są faktów na podstawie których mogły by się opierać. W pewnym sensie wyjątkiem może być tutaj teoria Karola Marksa.
Teorie linearne i cykliczne, a nawet i dychotomiczne mają charakter deterministyczny, czyli kierunek zmian jest nieunikniony bowiem dokonuje się on według pewnego stałego schematu.
W teoriach cyklicznych oraz w teoriach linearnych Spencera i Comte'a zawarty jest pogląd, iż społeczeństwo może powrócić do stanu „quo ante” czyli do stanu wyjściowego. Jednakże autorzy tych teorii nie podają w jaki sposób mogło by dojść do anulowania dokonanych zmian i powrotu do stanu wyjściowego.
4. ZAKOŃCZENIE- WNIOSKI.
Najwięcej zaufania można mieć chyba do teorii dychotomicznych gdyż jako nieliczne oparte są na naukowo zbadanych typologiach grup społecznych. Autorzy teorii dychotomicznych idealizowali jednak modele społeczeństw. W rzeczywistości przedstawione w ten sposób społeczności nie istnieją, ale istnieją podobne grupy czy też rodzaje solidarności.
Większość przedstawionych teorii bardzo ogólnie traktuje rozwój społeczny, brak konkretów i faktów potwierdzających słuszność rozumowania stawia niektóre z nich w złym świetle. Być może jest to spowodowane tym, iż większość z tych teorii powstawało w minionym stuleciu, bądź na jego przełomie i niektóre z nich mogą nawet być całkowicie sprzeczne z ówczesnymi. Dzieje się tak iż nowe teorie są formułowane w oparciu o świeże fakty i badania przeprowadzane nad poszczególnymi typami społeczeństw z uwzględnieniem najnowocześniejszych zdobyczy techniki i nauki.
Sumując dotychczasowe rozważania można stwierdzić, iż nie ma teorii, która by wyjaśniała wszystkie nurtujące zagadnienia z dziedziny rozwoju społecznego (uniwersalnej). Brak takiej uniwersalnej teorii wynika z takiego faktu, iż rozwój społeczny każdej społeczności jest indywidualny i trafne byłoby stwierdzenie, iż tyle jest teorii ile społeczeństw. Każda społeczność posiada swoje indywidualne cechy których brakuje innym.
Struktury społeczne.
1.System stosunków, który stanowi strukturę społeczną daje się sprowadzić do trzech kategorii stosunków: zależności wzajemnych wynikających z podziału pracy, tzn. z podziału funkcji, stosunków zależności jednostronnych wynikających z przywileju posiadania mniej lub więcej stałych środków przymusu względem innych członków społeczeństwa i stosunków dystansu, więzi i antagonizmów społecznych. Stosunki zależności mają charakter obiektywny; dystansu, więzi i ant. subiektywny. Podstawowe znaczenie ma podział władzy, podział dóbr ekonomicznych i prestiżu społecznego. Mechanizm podziału decyduje o miejscu jednostek i grup społecznych w społeczeństwie, ich usytuowaniu na drabinie społecznej.
2.Istnieją trzy szkoły myślenia socjologicznego: 1) Przedstawiano ewolucję struktury społeczeństwa w kategoriach niezupełnego zaniku podziałów klasowych, przekształcanie się czterech zasadniczych klas. 2) Przekształcenia jako nawarstwianie się na system klasowy nowych podziałów zwanych społeczno-zawodowymi. 3) Opisywano strukturę społ. polskiego w kategoriach teorii stratyfikacji: hierarchii prestiżu zawodów, położenia społecznego, dochodu, dynamiki awansu itp.
3.Wg koncepcji Wesołowskiego głównym przejawem przemian w strukturze społecznej jest zacieranie się różnic klasowych, podziałów, przeciwieństw i sprzeczności interesów.
4.Istnieją tzw. interesy grupowe, które powstają w wyniku zaspokojenia potrzeb i aspiracji grupowych. Jeśli jednak jedna grupa otrzymuje jakiegoś dobra więcej, inna otrzyma go mniej, pojawiają się więc sprzeczności interesów. Teoria grup interesu głosi, że walka o władzę w społeczeństwie demokratycznym dokonuje się przez wpływ grup interesów na opinię publiczną oraz określoną prawnie procedurę wyborczą, wpływ na kręgi rządowe. Hierarchizowane społeczeństwo klasowe to społeczeństwo relacji nadrzędności i podrzędności, tymczasem społeczeństwo grup interesu jest nacechowane relacjami konkurencji pomiędzy grupami o zbliżonym miejscu w systemie pozycji społecznych.
5.Dominujące miejsce w polskiej socjologii zajmują badania stratyfikacyjne, czyli uwarstwienia społecznego. Istnienie nierówności uznano za cechę wszystkich układów społecznych, niezależnie od ustroju politycznego i społecznego. Wg ujęcia funkcjonalnego (zał. dominującą więzią jest więź organizacyjna) społeczeństwo podzielone jest na pewną liczbę warstw różniących się funkcjami, jakie pełnią w społeczeństwie.
6.W każdym społeczeństwie istnieje wyodrębniona grupa rządząca, piastująca najwyższe stanowiska, podejmująca najważniejsze decyzje, kierująca masami. Jest to elita władzy. Pojęcie elity wiązane było z naturalnym zróżnicowaniem ludzkich możliwości. Współcześnie traktuje się elitę jako pochodną struktury społecznej, rezultat cech całego społeczeństwa. Powstanie elity jest rezultatem sytuacji ekonomicznej, społecznej, politycznej, skutkiem wewnętrznego mechanizmu danych instytucji. Kryterium przynależności do elity władzy jest zajmowanie określonych pozycji w strukturze społ., pełnienie ważnych ról społ. umożliwiających wpływanie na decyzje ośrodków władzy. W kręgu elity władzy działają też elity skupiające ekspertów, elity intelektualne, itp.
7.Struktury społecznej nie da się rozpatrywać wyłącznie na jakiejś jednej płaszczyźnie, stąd też wyodrębnia się różne aspekty tej struktury. Jednym jest struktura klasowa, innym struktura społeczno-zawodowa. Często uwarstwienie przedstawia się przez podział góra-dół: rządzący: klasy panujące, klasy uciskające i rządzeni: klasy uciskane, ciemiężeni, bogaci: klasy posiadające i biedni: kasy nieposiadające, ci, na których się pracuje i ci, którzy pracują.
8.W czasie walk społecznych pojawiają się tendencje do ukazywania społeczeństwa w schemacie dwudzielnym. W odpowiedzi na tę koncepcję powstała koncepcja klas czy warstw pośrednich. Jest to schemat gradacji dzielony na gradację prostą (system wyższych i niższych klas jest wynikiem stopniowania jakiejś cechy, np. gradacja zamożności) i syntetyczną (podział w oparciu o kryteria złożone), stratyfikacja społeczna. O pozycji społecznej decyduje jednocześnie kilka czynników, które mogą się kompensować.
9.Karol Marks: Klasę społeczną kształtuje jednolity stosunek do dużej grupy ludzi, do środków produkcji, wspólnota źródeł dochodów i wspólnota interesów. Termin ten odnosi się do zbiorów ludzi wyróżnionych ze względu na odrębność sytuacji ekonomicznej i interesów grupowych. Istnieje więź psychiczna wynikająca ze wspólnego upośledzenia. Zespół ludzi, który pod względem ekonomicznych odpowiada kryterium klasy społ. staje się nią dopiero wtedy, gdy połączy ich świadomość wspólnych interesów i więź psychiczna. Ujmował strukturę klasową dychotomicznie, jako opozycję dwóch klas przeciwnych: posiadającej i nieposiadającej środków produkcji. Chodzi tu o ukazanie dwu wielkich klas będących zasadniczymi elementami struktury. Istnieją też inne.
10.Max Weber: Miejscami przejawiania się i powstawania nierówności między zbiorowościami jest nie tylko gospodarka, lecz także system społ., polityczny oraz rynek. Są one spowodowane czynnikami: ekonomicznymi (dochód lub bogactwo), społecznymi (prestiż i szacunek) i politycznymi (władza). Klasa społ. to grupa określona przez zróżnicowanie ekonomiczne. Warstwa społ. grupa wyznaczona przez prestiż, wykształcenie i zawód traktowane współzależnie. Stworzył dwie koncepcje: 1) klasy występują tam, gdzie istnieje prywatna własność zasadniczych czynników produkcji (zwłaszcza rzeczowych) i szans wykorzystania siły roboczej. 2) istnieją tam, gdzie gospodarka towarowo-pieniężna, rynek towarów i pieniędzy oraz rynek pracy. Klasa istnieje, o ile jest wymiana rynkowa. Kategorie, wokół których grupują się interesy klasowe to: ceny dóbr i usług, stopa procentowa, ceny siły roboczej. Dzieli ludzi na przynależnych do klasy posiadającej i nieposiadającej oraz przez rodzaj własności (klasa rentierów i przedsiębiorców). Stany są wspólnotami; położenie stanowe określane jest kulturowo i łączy się z nim konkretny styl życia. Klasy są więc konsekwencją stosunku do produkcji i nabywania dóbr, zaś stany następstwem pewnych wzorów konsumpcji dóbr manifestujących się przez swoisty tryb życia. Dla Marksa sferą życia społ., gdzie klasy się tworzą jest wytwarzanie dóbr, czyli praca, natomiast dla Webera jest to strefa podziału, czyli rynek.
11.Funkcjonalna teoria uwarstwienia Davisa i Moore'a. Stratyfikacja, czyli uwarstwienie to nierówny podział korzyści materialnych i prestiżu społecznego. Społeczeństwo jako funkcjonujący system musi przydzielić swym członkom pozycje społ. i skłonić ich do wykonania związanych z tymi pozycjami obowiązków. Stosuje kary i nagrody. Aby jakaś pozycja była uznana za ważną musi posiadać wysoki prestiż, wysokie zarobki lub wiele wolnego czasu, wymagać specjalnego przygotowania (wykształcenia) lub zdolności (talentu). Innym czynnikiem jest władza. Do takich pozycji można dojść przez „dziedziczenie” pozycji lub własny wysiłek.
SPOŁECZEŃSTWO-jest to kompleks grup współistniejących, krzyżujących się, podporządkowanych jednej grupie wiodącej, np. naród, państwo. Jest wielka zbiorowością terytorialna, stanowiącą układ zamknięty, posiadający własne charakterystyczne cechy odrębności, a tym samym jest dostępne badaniom empirycznym i historycznym.
Kryteria społeczeństwa
Struktura-wewnętrzne zróżnicowanie według różnych kryterium:
-ekonomicznego
-politycznego
-kulturowego
-demograficznego
-zawodowego
Struktura społeczna- to jest układ jego części składowych, ich rozmieszczenie i powiązanie miedzy sobą oraz społeczeństwem jako całością.
Oznacza układ różnych grup społecznych, instytucji społecznych oraz związków zachodzących między nimi układ różnic wynikających z podziału pracy, układ władzy oraz społeczności interesu.
Według Osowskiego: jest składnikiem polskiej sytuacji oraz ujmowanie kultury społecznej przez klasy pozwala zaobserwować ich przynależność do pewnych klas. Porównywanie sobie przeciwstawnych elementów struktury z różnych aspektów. Struktury mają swoje ideologie, zainteresowanie, pokazują pragnienia jednych grup. Stwarzają bariery pragnień.
3 teorie struktury Osowskiego:
Podział dychotomiczny jest to dwudzielny podział np. na biednych i bogatych
Podział gradacji prostej są to ilościowe kryteria podziału na grupy które są obiektywne.
Podział gradacji syntetycznej jest to uwzględnienie mierników ilościowych i dopełnienie tych mierników miernikami jakościowymi (pochodzenie, przywileje, stylk życia, przyjmowaną modę)
Stratyfikacja
1.WSTĘP.
Stratyfikacja polskiego społeczeństwa podlegała różnorodnym zmianom na przestrzeni dziejów. Począwszy od początku państwowości polskiej poprzez upływ czasu ludzie raczej nie starali się doszukiwać przyczyn akurat takiego, a nie innego podziału społecznego. Dopiero początek naszego stulecia a co za tym idzie bardzo intensywnie rozwijająca się myśl techniczna, oraz nauka sprawiła iż ludzie zaczęli podejmować próby wyjaśnienia zróżnicowania społeczeństwa czyli stratyfikacji. Obecnie kiedy różne społeczeństwa zostały dostatecznie dobrze poznane, a socjologia dalej dostarcza nam coraz to nowych faktów, można pokusić się o wyjaśnienie zjawiska stratyfikacji społecznej.
2. CO TO JEST STRATYFIKACJA?
We współczesnym społeczeństwie występuje podział na kilka kategorii, a przynależność do jednej z nich daje bardziej lub mniej korzystną pozycję danej jednostki w społeczeństwie. Różnice pomiędzy tymi kategoriami społecznymi nazywa się zróżnicowaniem społecznym. Jeśli ludzie w tych kategoriach społecznych zostaną zaszeregowani w pewnym porządku który daje im różny dostęp do dóbr społecznych mamy wówczas do czynienia ze stratyfikacją społeczną, czyli uwarstwowieniem społeczeństwa.
Stratyfikacja społeczna przybiera różne formy i jest cechą praktycznie każdego społeczeństwa. Kategoriami podziału stratyfikacyjnego mogą być: klasy, warstwy, rzadziej: kasty i stany. Liczba społeczeństw w którym obowiązuje system kastowy w ostatnich latach zmalała. Podział kastowy jest nieprzekraczalny, czyli pozycja w nim zajmowana nie ulega zmianie i zależy od pozycji zajmowanej przez rodzinę danej jednostki.
Podział na stany szczególnie wyraźny był w przeszłości. Był on szczególnie związany z podziałami ekonomicznymi. Przynależność do tego rodzaju kategorii była także związana z pochodzeniem, ale była możliwość nobilitacji.
Najczęściej spotykanymi elementami struktury społeczeństwa są klasy lub warstwy społeczne. W przypadku podziału na klasy przynależność nie jest prawnie sformalizowana, czyli klasa otwartą na przemieszczanie się jednostki po jej strukturze. Otwartość ta prowadzi do ruchu w dół lub w górę. Kryteria wyróżniania klas mają przede wszystkim charakter ekonomiczny jak np. stan posiadania majątku, środków produkcji źródła zysków i dochodów oraz ich rozmiary. Podobnie jak w przypadku kasty klasa ma duży wpływ na życie jednostki. Ludzie znajdujący się w wyższych klasach maja z reguły lepszy dostęp do dóbr społecznych. Przynależność do warstw społecznych jest niesformalizowana, a wyznaczona poprzez zespół różnych czynników takich jak np. rodzaj zawodu, dochodu, sposób bycia, prestiż społeczny, wykształcenie. Dlatego granice warstw są bardzo niewyraźne i bywają trudności w zakwalifikowaniu kogoś w sposób stanowczy do danej warstwy.
3. TEORIE STRATYFIKACJI.
Wielu socjologów próbowało wyjaśnić za pomocą różnych teorii istnienie stratyfikacji społecznej. Najbardziej popularne były trzy spośród nich.
Teoria konfliktu (KAROL MARKS) zakłada że istnieją tylko dwie podstawowe klasy w społeczeństwie: ci, którzy posiadają środki produkcji, oraz ci którzy ich nie posiadają. Według Marksa za powstanie stratyfikacji odpowiedzialny jest kapitalizm jako system ekonomiczny, który zmusza robotników, do tego aby produkowali więcej niż jest to potrzebne im samym i właścicielom środków produkcji.
Ujęcie wielowymiarowe (MAX WEBER) było w istocie rzeczy atakiem na teorię Marksa. Weber uważał, iż analizowanie stratyfikacji społecznej oparte tylko na nierówności ekonomicznej jest zbyt sztywne. Według Webera istnieją trzy odrębne sfery różnicujące społeczeństwo: ekonomiczna, społeczna i polityczna. Jednostka wcale nie musi zajmować wysokiej pozycji jednocześnie we wszystkich trzech sferach może np. mieć wysoką pozycję w jednej z nich a niską lub średnią w pozostałych.
Ujęcie funkcjonalistyczne (KINGSLEY DAVIS, WILBERT MOORE),zostało sformułowane w 1945 r. i mówi, iż stratyfikacja społeczna jest nieunikniona i potrzebna. W ujęciu tym społeczeństwo składa się z pozycji społecznych. Jeśli ma ono funkcjonować należycie, najwyższe pozycje społeczne powinny zajmować osoby najlepiej wykwalifikowane.
4. STRATYFIKACJA POLSKIEGO SPOŁECZEŃSTWA.
Próbę przedstawienia stratyfikacji społeczeństwa warto jest rozpocząć od zakończenia I Wojny Światowej, gdyż od tego momentu zmiany zachodzące w stratyfikacji społecznej w naszym kraju nabierały tempa i przebiegały w sposób dynamiczny i złożony.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku w Polsce można było wyróżnić sześć podstawowych warstw społecznych. Dominowała gospodarka rolna. Część ziemi znajdowała się w rękach ówczesnego ziemiaństwa. Chłopi którzy byli jedną z warstw społecznych żyli z gospodarstw które posiadali, jednakże były one bardzo rozdrobnione co stwarzało olbrzymie bezrobocie. Klasa robotnicza była niezbyt liczna ze względu na „raczkujący” przemysł. Drobnomieszczaństwo jako klasa była stosunkowo słaba, a inteligencję w tym okresie wyodrębniano na podstawie już wykształcenia średniego.
W okresie międzywojennym można było zaobserwować tendencję do zmniejszania się klasy chłopskiej, której część zasilała pozostałe warstwy, a głównie klasę robotniczą.
Podczas II Wojny Światowej okupanci zarówno niemieccy jak i sowieccy wsławili się systematycznymi akcjami wyniszczającymi inteligencję, a zwłaszcza jednostki które mogły objąć role przywódcze. Postępowało również ekonomiczne wyniszczanie klasy robotniczej poprzez warunki ekonomiczne. Wszystkie klasy społeczne dotknęła także wywózka ludzi do pracy niewolniczej w Niemczech.
Po zakończeniu II Wojny Światowej Polska znalazła się pod wpływem ówczesnego ZSRR, co łączyło się z wprowadzeniem ustroju opartego na tamtejszych wzorcach, początkowo w zamaskowanej, a po kilku latach w otwartej formie. Po przeprowadzeniu reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu przestała istnieć burżuazja i ziemiaństwo. Tym samym zmieniła się struktura społeczeństwa z sześcioczłonowej na czteroczłonową.
INTELIGENCJA
W porównaniu do okresu międzywojennego inteligencja uległa istotnym przemianom. Inteligencja określana jest mianem warstwy społecznej gdyż tworzą ją osoby zatrudnione na „nierobotniczych stanowiskach pracy”. W czasach powojennych nastąpił dość znaczny wzrost inteligencji jako warstwy społecznej, jednakże na ogół zła organizacja ich pracy, niskie płace doprowadziły do spadku prestiżu społecznego pracowników umysłowych. Nastąpił wzrost uzyskiwania wykształcenia średniego, czy wyższego ale duża część absolwentów była wchłaniana przez nadmiernie rozbudowaną biurokrację. Było to powodem stworzenia pewnej mentalności urzędniczej, która objawiała się niechęcią do inicjatyw, biernością, uległością polityczną, dystansem do reszty społeczeństwa. W początkowym okresie Polski Ludowej inteligencja zasilana była w znacznym stopniu przez osoby z klasy robotniczej i chłopskiej uzyskujące wyższe wykształcenie.
KLASA ŚREDNIA
Najmniejszą klasą społeczną jaka istniała w okresie Polski Ludowej była miejska klasa średnia nazywana wówczas drobnomieszczaństwem, czy też drobną burżuazją.
W okresie powojennym została ona dość znacznie zredukowana przez państwo i uznana jako relikt poprzedniej formacji społeczno-ustrojowej. Spowodowało to tendencję do podejmowania przez tę klasę przedsięwzięć które szybko przyniosły dochód i wycofywania się z nich. W okresie przemian jakie dokonywały się w Polsce na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych na skutek wprowadzenia gospodarki wolnorynkowej, nastąpił bardzo intensywny rozwój tej klasy który trwa do dnia dzisiejszego. Daje się zaobserwować, iż z czasem wzrasta jakość dóbr i usług wykonywanych i świadczonych przez przedsiębiorców prywatnych coraz częściej powołują się oni na tendencję swoich firm, oraz dostosowują się do gustów klientów.
Klasa ta w coraz większym stopniu także oddziaływuje na współczesne życie gospodarcze w Polsce.
KLASA ROBOTNICZA
Po II Wojnie Światowej z industrializacją [1][1] kraju nastąpiła zmiana proporcji zatrudnienia w rolnictwie i przemyśle. Rozbudowa przemysłu, a co za tym idzie także i zwiększone zapotrzebowanie na pracowników spowodowały znaczny wzrost liczebności klasy robotniczej. Klasa ta była zasilana głównie z ówczesnej klasy chłopskiej. Byli to początkowo ludzie o niskich kwalifikacjach. W miarę rozwoju przemysłu rosła rola odpowiedniego wykształcenia. Coraz więcej ludzi z klasy robotniczej zdobywało wykształcenie techniczne, a nawet wyższe. Klasa robotnicza stopniowo uzyskiwała świadomość siły jaką dysponuje, co w efekcie doprowadziło do stopniowego uniezależnienia od aparatu PZPR. W latach osiemdziesiątych pod wpływem zmian społecznych zapoczątkowanych przez opozycję w skład której wchodzili także robotnicy, nastąpiło jawne wystąpienie przeciwko ustrojowi politycznemu, który miał rzekomo służyć interesom robotników. Po 1989 roku część najbardziej aktywnych działaczy znalazła się nawet w nowo utworzonym rządzie. Obecnie klasa ta nieco się zmniejszyła i panuje w niej dość duże bezrobocie, które jest efektem panowania poprzedniego systemu, a także wprowadzeniem nowoczesnych maszyn i technologii w których potrzeba coraz mniej pracy ludzkiej.
KLASA CHŁOPSKA
Po przeprowadzonej reformie rolnej wzrosła ilość gospodarstw indywidualnych. Jednakże w Polsce na wzór sowiecki próbowano skolektywizować rolnictwo, jednakże te zamierzenia nie zostały w pełni zrealizowane. Z klasy chłopskiej w dalszym ciągu można było zaobserwować systematyczny odpływ ludności. Głównie zasilała ona klasę robotniczą, stanowiąc początkowo tanią siłę roboczą, nie posiadająca większego wykształcenia.
Po pewnym czasie klasa chłopska zaczynała być lepiej wykształcona, zarówno pod kątem wykonywanego zawodu, jak i zasilała szeregi inteligencji. W czasach Polski Ludowej klasa chłopska zmniejszyła się o połowę. Dopiero na początku lat osiemdziesiątych odpływ ludności wiejskiej został zahamowany. Na początku lat dziewięćdziesiątych, gdy PGR-y straciły rację bytu zdecydowanie zwiększyło się bezrobocie na wsi. W ostatnich latach nastąpiły zasadnicze zmiany pozycji społecznej, oraz postawy chłopów gospodarujących indywidualnie. Gospodarka rolna uległa ekonomizacji. U współczesnego rolnika liczy się coraz bardziej rachunek nakładów i zysków, wprowadza on nowoczesne metody gospodarowania. Trudności znalezienia pracy i mieszkania w mieście, podniesienie poziomu wykształcenia rolniczego, większy stopień niezależności sprawia, że coraz więcej ludzi zostaje na wsiach.
5. RODZAJE I ROLA ELIT W SPOŁECZEŃSTWIE.
Elita to zespół jednostek ludzkich wyróżniających się z pośród otoczenia pod jakimś względem, uznawanym za doniosły w danym społeczeństwie.
Tak więc elity są wytworem społeczeństwa w którym istnieją, a nie tylko danej klasy społecznej. Najczęściej w elitach znajdują się ludzie z klas lub warstw zajmujących najwyższe miejsce w strukturze danego społeczeństwa.
W strukturze społeczeństwa, a szczególnie w jego rozwoju istotną rolę pełnią elity władzy w skład których wchodzą ci którzy biorą udział w kształtowaniu i podejmowaniu decyzji państwowych. Elity władzy wywierają duży nacisk na życie polityczne, ekonomiczne kulturowe.
Oprócz elit rządzących możemy wyróżnić także elity gospodarcze, w skład których wchodzą ludzie ze świata biznesu, reprezentanci wpływowych firm, różnego rodzaju menedżerowie.
Jedną z ważniejszych elit jest także elita wojskowa skupiająca w swoich kręgach osobistości ze świata militarnego i produkcji zbrojeniowej.
Patrząc na te trzy typy elit jednocześnie nie sposób nie dostrzec elementów dzięki którym są one w sposób dość istotny ze sobą powiązane.
Tak więc elitę władzy należałoby jednak rozumieć jako jedność tych trzech podstawowych elit.
W społeczeństwach wyróżniamy także elity kościelne, artystyczne sportowe, itp. Jednakże żadna elita nie istnieje wiecznie, po pewnym czasie zastępuje ją inna. Jest to zjawisko krążenia elit.
6. UTRZYMANIE SYSTEMU STRATYFIKACJI.
System stratyfikacji społecznej utrzymuje się w praktycznie każdym bardziej lub mniej rozwiniętym społeczeństwie. Stratyfikacja wiąże się głównie z nierównomiernym rozdziałem dóbr ekonomicznych. Zróżnicowany podział tych dóbr społecznych określa stratyfikację społeczną i przyczynia się do jej powstawania. Istniejący system stratyfikacji utrzymuje się dlatego, iż nierównomiernie rozdzielone dobra są przekazywane kolejnym pokoleniom.
Również państwo pomaga utrzymywać system stratyfikacji poprzez kontrolę nad systemem prawnym wspierającym istniejący system nierównego podziału dóbr.
Tak więc wspólnym rezultatem działania wyżej wymienionych sił jest umacnianie systemu stratyfikacji, który jest jednym z najstabilniejszych elementów w społeczeństwie.
1. 1. WNIOSKI—ZAKOŃCZENIE.
Podsumowywując całe zagadnienie stwierdzamy iż stratyfikacja jest zjawiskiem społecznym towarzyszącym ludzkości od prawie samego początku.
Trudno teraźniejsze społeczeństwo zobrazować bez dzielenia go na klasy, wręcz jest to niemożliwe.
Wracając do zalążka społeczności musimy cofnąć się o kilka tysięcy lat wstecz, i wtedy to już zauważamy pewien podział, który chociażby objawiał się dominacją jednostki silniejszej fizycznie nad słabszą. Jednakże wraz z upływem czasu stratyfikacja stawała się bardziej rozbudowana. Duży wpływ na takie zachowanie społeczeństw miał ciągle rosnący postęp myśli ludzkiej a co za tym idzie cywilizowanie światowych społeczności.
Coraz to doskonalsza technologia sprawiała iż produkcja globalna rosła, a podział wyprodukowanych dóbr stawał się nierównomierny co napędzało zjawisko stratyfikacji.
Należy podkreślić iż wszystkie wymienione wyżej podziały są zjawiskiem normalnym i głęboko zakorzenionym w strukturach społeczności ludzkich.
Stratyfikacja społeczeństwa naszego kraju nie jest żadnym wyjątkiem na tle Europy a nawet Świata, oczywiście posiada kilka specyficznych cech, które różnią nas od innych.
Według mnie najbliższe lata spowodują zmianę struktury podziału społecznego Polski.
Duży wpływ na takie zachowanie ma nowa „młoda” polityka wewnętrzna i zewnętrzna, którą to zainicjowano po 1989 roku.
Plany tej polityki zakładają np. wejście Polski do Unii Europejskiej, co spowoduje dostosowanie pewnych standardów do jej potrzeb. Decyzja ta z pewnością w jakiś sposób wpłynie na zmianę podziału społeczeństwa w którym żyjemy.