GENEZA I ROZWÓJ STOSUNKÓW MIĘDZYNARODOWYCH:
termin „międzynarodowy” po raz pierwszy użyty przez Jeremy'ego Benthama w XVIII wieku,
wiek XVII - jego łaciński odpowiednik „intergentes' - Richard Zuch,
definiowali oni to pojecie jako dziedzinę prawa zwaną prawem narodów lub ius gentium - stosowany wobec aliantów Cesarstwa Rzymskiego,
powiązania między narodami: polityczne, ekonomiczne (handel i finanse), kulturalne (migracje, aktywność misyjna, podróże studentów i nauczycieli, rozwój środków przekazu), społeczne (aktywność publicznych i prywatnych organizacji),
główną cechą prenowożytnch stosunków międzynarodowych były sporadyczne kontakty nawiązywane między stykającymi się regionami świata,
dokonało się zamknięcie euroazjatyckiej ekumeny przez nowe rolnicze imperia - Chiny, Indie, Bliski Wschód, basen Morza śródziemnego; jedwabny szlak między Chinami i Azją Centralną,
morskie szlaki między Środkowym Wschodem, Indiami i Chinami,
nowożytne stosunki międzynarodowe różniły się wyższym stopniem światowych kontaktów i kompleksowością, a pięciokrotne załamywanie się równowagi prowadziło do jej reorganizacji.
STOSUNKI MIĘDZYNARODOWE JAKO DYSCYPLINA:
powstanie tego pola badań było konsekwencją I wojny światowej,
autorzy postulowali racjonalny i moralny porządek polityczny opierający się na uniwersalnie prawomocnych zasadach,
Norman Angell idea bezsensowności wojny i możliwości jej uniknięcia; krytykował postanowienia traktatu wersalskiego i postulował o stworzenie rządu światowego opierającego się na organizacjach międzynarodowych i korporacjach między suwerennymi państwami,
Ramsaly Muir, Francis Delaisi, Charles E. Merriam, David Mitrany idea wiary w postęp ludzkości interpretowany w ramach klasycznego liberalizmu; rola wzrostu ekonomicznego, ekspansjonizmu i zachodnich wartości,
lata 50 i 60 dominacja badań konfliktów i interakcji o charakterze strategicznym; próby określenia środków zapobiegania i ograniczania wojen oraz rozszerzenia badań psychosocjologicznych w dziedzinie psychologii jednostki i grup na sferę konfliktów międzynarodowych,
stereotypy narodowe jako przyczyny konfliktów, rola systemów transformacji wartości społecznych, instytucja i socjalizacji, percepcja i mispercepcja w SM,
badania z lat 50 dzielą się na 3 kategorie:
1 - badania poświęcone gromadzeniu i opracowywaniu informacji związanych z kluczowymi pojęciami: wojna, alianse, siła, organizacje,
2 - konstruowanie i testowanie hipotez o zależnościach miedzy aliansami a wojną, konfliktami wewnętrznymi i międzynarodowymi, imperializmem a rozwojem narodowym,
3 - budowanie modeli wyścigu zbrojeń,
lata 80 i 90 tematem w nauce stała się kategoria „zmiany” (arabskie embargo naftowe, kryzys energetyczny, procesy detente, rozpad systemu dwublokowego itd.),
podstawowe zadania stojące przed dyscypliną SM:
problem poziomu analizy w stosunkach międzynarodowych,
teoria stosunków międzynarodowych.
TEORIA STOSUNKÓW MIĘDZYNARODOWYCH:
wg kryterium chronologii podejście idealistyczne (okres międzywojenny), teoria realizmu politycznego (po II wojnie), podejście behawioralne (l. 60), okres postbehawioralny (koniec l. 70),
dwa podejścia w teoretyzowaniu wg Hedley Bull'a: klasyczne (opiera się na filozofii, historii, prawie) i naukowe (logiczne i matematyczne dowody lub empiryczne procedury weryfikacji) teoria systemowa, teoria gier, podejście symulacyjne, konstruowanie modeli i teoretyzowanie oparte na danych ilościowych,
3 dominujące perspektywy teoretyczne:
realizm - polityka siły i bezpieczeństwa; anarchia, model kul bilardowych, państwowocentryczny; aktorzy to państwa, rządy, organizacje międzyrządowe; walka o siłę, władzę, interes narodowy, strategia militarna;
pluralizm - polityka współzależności i transnacjonalizmu; społeczność światowa, model pajęczyny, wielocentryczny; aktorzy to rządy, organizacje międzyrządowe, ruchy społeczne, regiony, jednostki; wyzwania globalne, interesy ponadnarodowe;
strukturalizm - polityka dominacji i zależności, centrum, model ośmiornicy, wielocentryczny; aktorzy to klasy społeczne, organizacje, elity ekonomiczne i polityczne; siła ekonomiczna, interes klasy, zależność.
CZYNNIKI KSZTAŁTUJĄCE STOSUNKI MIĘDZYNARODOWE
Systematyka czynników:
kryterium czasowe: historyczne, aktualne i potencjalne relacje między teraźniejszością a przeszłością i przyszłością,
kryterium przestrzenne: narodowe i międzynarodowe (terytorialne: lokalne, regionalne, kontynentalne, globalne),
kryterium strukturalne: obiektywne (materialne, rzeczywiste: człowiek, klimat, środowisko, gospodarka, technika, systemy i partie polityczne) i subiektywne (moralne, świadomościowe: idee, poglądy, koncepcje, doktryny, programy polityczne, religie),
kryterium dynamiki i intensywności oddziaływań: warunkujące procesy oddziaływań międzynarodowych (geograficzne, demograficzne, narodowe, ideologiczne, religijne) i czynniki realizujące te procesy (ekonomiczno-techniczne, militarne. Organizacyjno-społeczne, osobowościowe) - są one współzależne.
CZYNNIKI WARUNKUJĄCE:
środowisko geograficzne:
położenie i ukształtowanie geograficzne terytorium państwowego i linii brzegowej, klimat, rodzaje gleby i surowce,
podział na państwa morskie i kontynentalne,
wpływ czynnika na międzynarodowe położenie i postępowanie państw wynika ze zmienności jego funkcji w SM, np. morza, środowisko lądowe,
szkoła determinizmu geograficznego - Halford J. Mackinder - usytuowanie lądów i mórz, ich zasoby, możliwości komunikacyjne determinują rozwój państw; najlepsze było kontynentalne położenie,
teorie determinizmu geograficznego miały uzasadnienie w XIX wieku co związane było z intensywną ekspansją gospodarczą i polityczną na lądzie i mórz,
czynnik demograficzny:
kiedyś liczba ludności pełniła rolę decydującą w określaniu potęgi państwa, a prężność demograficzna służyła uzasadnianiu ekspansji terytorialnej pod pretekstem przeludnienia,
od XIX - XX wieku w przyroście demograficznym widziano jedno ze źródeł militarnej siły państwa,
na spadek znaczenia tego kryterium wpłynął postęp naukowo-techniczny,
czynnik narodowy:
państwa jednorodne narodowościowo są rzadkością, granice państw nie pokrywają się z granicami zasiedlenia narodowego,
występowanie mniejszości narodowych co może być przyczyną problemów wewnętrznych; problem kurdyjski,
sposoby rozwiązania problemu po jakie sięgano:
zapewnienie mniejszościom narodowym ochrony pod nadzorem organizacji międzynarodowych,
przesiedlanie lub wymiana mniejszości narodowych,
przyznanie mniejszości narodowej autonomii przez państwo, na terenie którego zamieszkuje,
czynnik ideologiczny:
u podłoża tkwią struktury społeczno-ustrojowe państw, ich zróżnicowanie w zależności od systemu ideologicznego oraz przynależność do odmiennych systemów światowych,
rezultatem są różnice w postrzeganiu zjawisk i procesów międzynarodowych,
jednym z przejawów wpływu tego czynnika był rozwój światowego procesu rewolucyjnego i zmieniający się w rezultacie międzynarodowy układ sił,
czynnik religijny:
w przeszłości religia odgrywała znaczącą rolę w polityce i była przyczyną naturalnej solidarności i konfliktów,
jest istotny w formowaniu się narodów oraz utrzymywaniu świadomości narodowej przez mniejszości narodowe,
sprzyja w kształtowaniu się ruchów nacjonalistycznych,
obecnie wpływa na politykę państw słabo rozwiniętych - islamskie i postkomunistyczne.
CZYNNIKI REALIZUJĄCE:
czynniki ekonomiczno-techniczne:
potencjał gospodarczy, postęp w nauce i technice,
ważne jest rozróżnienie między potęgą ekonomiczną państwa a jej wykorzystaniem na arenie międzynarodowej,
potencjał gospodarczy stanowi podstawę potęgi, jeśli jest świadomie wykorzystywany jako narzędzie polityki zagranicznej,
życie gospodarcze podlega procesom internacjonalizacji, a jego wpływ na międzynarodowe stosunki polityczne stale wzrasta czego dowodzi walka o źródła surowców, rynek zbytu, miejsca inwestycji kapitałów i transfer technologii,
postęp naukowo-techniczny wymusza zmiany w formach stosunków między państwami; stwarza zagrożenia terrorystyczne,
czynniki gospodarcze oddziałują też za pośrednictwem doktryn i instytucji - np. doktryna protekcjonizmu,
czynniki wojskowe:
kiedyś wojna była powszechnie dopuszczalnym instrumentem rozwiązywania sporów,
dziś ograniczone jest posługiwanie się siłą wojskową, ius ad bellum (zakaz stosowania siły i groźby jej użycia) jest całkowicie zakazane przez prawo międzynarodowe,
wyścig zbrojeń,,
posiadanie broni jądrowej jest jednym z wyznaczników mocarstwowości w krajach rozwijających się,
klub atomowy - RPA, Izrael, Indie, Pakistan, podejrzewa się Iran i Koreę Północną,
cały czas przeznacza się ogromne sumy na zbrojenia,
czynniki organizacyjno-społeczne:
instytucje państwowe i międzynarodowe, ich organizacji i współdziałanie,
istotne są procesy decyzyjne oparte na zbieraniu i selekcji informacji, ocenie sytuacji, diagnozowaniu i prognozowaniu,
czynniki osobowościowe:
wybitne jednostki, których działania są usankcjonowane przez systemy wewnątrzpaństwowe,
człowiek to osoba uwarunkowana biopsychicznie, socjologicznie i politycznie, ale ulega wpływom otoczenia,
gorszy stan zdrowia przywódcy może mieć poważny wpływ na sytuację międzynarodową.
CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA BEZPIECZEŃSTWO I SUWERENNOŚĆ PAŃSTW:
czynnik gospodarczy:
polega na sile ekonomicznej państwa, które włącza się w większe struktury integracyjne,
kluczową rolę odgrywa grupa najsilniejszych państw świata, tzw. G-7,
rozbudowywanie zasięgu działań ponadnarodowych struktur gospodarczych o różnych nazwach (koncerny, korporacje, holdingi) - wielostronna działalność gospodarcza,
czynnik finansowy:
finanse rządzą światem,
finansową gospodarkę państw kontroluje sieć głównych banków - MFW, BŚ,
metody działania: udzielanie kredytów, pomoc finansowa, ustalanie kursów walutowych,
gospodarką światową rządzi 500 największych koncernów światowych (General Motors, Ford Motor, etc.),,
czynnik technologiczny:
wyścig technologiczny decyduje o opanowaniu rynków,
zjawisko bezrobocia - postęp techniczny wpływa na zmniejszenie zapotrzebowania na siłę roboczą,
czynnik ekologiczny:
dotyczy skutków rozwoju przemysłu negatywnie wpływających na przyrodę,
zatruwanie środowiska naturalnego, elektrownie atomowe i katastrofa czernobylska,
czynnik informacyjny:
obejmuje środki techniczne masowej informacji, metody ich używania i wpływu na świadomość człowieka,
główną rolę odgrywa sieć telewizyjna i radiowa wspomagana techniką satelitarną,
szybkość przekazywania informacji, jej treść polityczno-ideologiczna,
tendencja do koncentracji ośrodków `produkcji i rozpowszechniania' w ręku gigantów międzynarodowych,
czynnik militarny:
tendencja do tworzenia ponadnarodowych struktur obronnych - NATO; tworzy się ponadnarodowe wspólne jednostki wojskowe.
UCZESTNICY STOSUNKÓW MIĘDZYNARODOWYCH:
uczestnik stosunków międzynarodowych każdy nosiciel jakiejś aktywności, która wpływa na stosunki międzynarodowe w sensie pozytywnym lub negatywnym (R. Vukadinovic), działalność powinna być ciągła, wolna, świadoma i zamierzona, wywierająca skutki wykraczające poza granice jednego kraju,
jest to też udział podmiotów w określonej zbiorowej aktywności, działanie w związku z pozostałymi podmiotami oraz wznoszenie własnego wkładu w tę aktywność,
atrybuty uczestnictwa to: niezależne działanie, wpływ na stosunki międzynarodowe, kształtowanie współzależności międzynarodowych,
podział na uczestników państwowych i pozapaństwowych (narody, organizacje i ruchy międzynarodowe, uczestników transnarodowych, uczestników subpaństwowych),
podział uczestników podmiotowych (podmioty prawa miedzyanrodowego przedmiotowych stosunków międzynarodowych) i przedmiotowych - J. Kukułka.
Państwa:
najważniejsi uczestnicy,
podstawą ich funkcjonowania są systemy polityczne oraz normy prawa międzynarodowego,
mają wpływ na dynamikę i rozwój stosunków międzynarodowych - kreują, regulują i determinują całość stosunków,
mają prawo do suwerennego działania na arenie międzynarodowej,
państwa można podzielić na podstawowe grupy (Popiuk-Rysińska):
mocarstwa uniwersalne - działania globalne, np. USA,
mocarstwa sektorowe - działania globalne w jednej dziedzinie, np. Japonia,
mocarstwa regionalne - Francja,
państwa zdolne do efektywnego działania w skali lokalnej - Polska,
polistrategia zbiorowa i zintegrowana:
bierze się pod uwagę sytuacje realne, lecz w większym stopniu (niż polityka zagraniczna) uwzględnia sytuacje rzeczywiste, nieznane, możliwe i prawdopodobne,
zajmuje się aspektami operacyjno-prakseologicznymi polityki zagranicznej i spełnia funkcję instrumentalną i służebną,
ośrodek koncentracji jest zmienny,
Narody:
Kukułka naród - to wielka grupa społeczna, związana wspólnotą losów historycznych, kulturą, językiem, terytorium i życiem ekonomicznym; świadomość narodowa, poczucie własnej odrębności, dążenie do podnoszenia prestiżu narodowego,
mogą być uczestnikami pod warunkiem dysponowania swą organizacją, np. Organizacja Wyzwolenia Palestyny,
Organizacje międzynarodowe:
powstaje, gdy pewna zbiorowość państw akceptuje dotychczasowe oddziaływania wzajemne oraz uznaje celowość ich powtarzania, zabezpieczania normatywno-organizacyjnego o kontrolowania,
jej powstanie zależy od występowania stosunkowo wysokiego stopnia zgodności interesów państw, które mają stać się członkami, a warunkiem jej powodzenia jest względnie stały charakter takiej zgodności,
organizacja to zrzeszenie państw lub innych osób prawnych/fizycznych powołana w celu realizowania określonych w statucie zadań, muszą podlegać prawu międzynarodowemu,
podział organizacji na:
organizacje rządowe (wyspecjalizowane - FAO, UNESCO i wszechstronne - ONZ, OPA) i pozarządowe,
organizacje uniwersalne - ONZ, regionalne - WE, mieszane - NATO,
organizacje polityczno-wojskowe (UZE), gospodarcze 9WE), kulturalne i oświatowe (UNESCO),
działalność organizacji dzieli się na zewnętrzną i wewnętrzną,
funkcje organizacji:
stabilizacja zmierzająca do utrzymywania i utrwalenia status quo politycznego, terytorialnego, ekonomicznego, kulturalnego,
legitymizacja,
integracja zbliżająca uczestników wokół realizacji wspólnych celów oraz zaspokajania własnych potrzeb i interesów,
Organizacje transnarodowe:
pięć procesów rozwojowych, które przyczyniły się do wzrostu znaczenia aktorów niepaństwowych:
przejście do epoki postindustrialnej - zwiększyła współzależność narodów i społeczeństw,
powstanie nowych globalnych zagrożeń,
ograniczona zdolność państw do stawiania czoła wewnętrznym i międzynarodowym problemom i kryzysom,
rozluźnienie struktury światowej - przyśpiesza proces decentralizacji sceny światowej,
wzrost świadomości, czyli samodzielnego myślenia i działania jednostek, grup społecznych i grup interesu,
stosunki transnarodowe - transgraniczne interakcje o charakterze mieszanym, państwa, systemy niesuwerenne i nieterytorialne,
spada znaczenie państw jako uczestników stosunków międzynarodowych,
rozszerzają się więzi wewnętrzne grup i interesów w ramach szerszych transnarodowych struktur,
stosunki transnarodowe wiążą się z procesem modyfikacji polityki od poziomu lokalnego do globalnego,
transnarodowość sprzyja rozwojowi supranarodowości,
podmioty niepaństwowe to: organizacje międzynarodowe i ponadpaństwowe, korporacje międzynarodowe, ruchy międzynarodowe, kościoły i grupy religijne, partie polityczne, międzynarodowe centrale związków zawodowych,
Wspólnoty i ruchy międzynarodowe:
organizacje polityczne (Światowa Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna); sportowe (M-wa Federacja Lekkiej Atletyki); wyznaniowe (Światowy Kongres Żydów); naukowe (Stowarzyszenie Prawa Międzynarodowego); kulturalne i oświatowe (M-wa Federacja Operatorów Filmowych); zawodowe; etc.,
Interesy i oddziaływanie uczestników stosunków międzynarodowych:
interes międzynarodowy relacja między potrzebami uczestnika stosunków międzynarodowych a zaspokajającymi je dobrami lub wartościami, stosunkami i stanami rzeczywistości,
wyróżniamy interesy:
światowe - np. światowy pokój, bezpieczeństwo,
ponadregionalne - np. w okresie KBWE,
regionalne - UE,
poszczególnych państw,
uczestników stosunków międzynarodowych działających wewnątrz państwa,
podział interesów:
egoistyczne - dążenie do przetrwania,
egoistyczne i altruistyczne - własny interes oraz rozwój systemów międzynarodowych
egoistyczne, altruistyczne i samozachowawcze - ekspansja, samowyrzeczenie, samoobrona,
egzystencjalne - integralność terytorialna i bezpieczeństwo,
koegzystencjonalna - współpraca i uczestnictwo,
funkcjonalne - skuteczność, sprawność, innowacyjność.
DYPLOMACJA INSTRUMENTEM POLITYKI ZAGRANICZNEJ PAŃSTWA
Polityka zagraniczna a dyplomacja:
polityka zagraniczna to zbiór wszelkich celów, metod i środków realizacji zewnętrznej funkcji państwa; jej realizacja odbywa się w płaszczyźnie dyplomatycznej, militarnej, gospodarczej i ideologicznej,
dyplomacja - to podstawowa forma zagranicznego działania państwa, taktyka polegająca na wyszukiwaniu problemów, metod i środków najpełniejszej realizacji kierunków polityki zagranicznej państwa; jest narzędziem polityki zagranicznej,
dyplomacja wywodzi się od greckiego `diploma' - podwójne tabliczki wręczane posłańcom jako dowód ich pełnomocnictw,
DEFINICJA: dyplomacja specyficzna treść i forma działania państwa, oraz zespół osób oficjalnie reprezentujących państwo w jego stosunkach z innymi podmiotami prawa międzynarodowego, składa się z 3 elementów:
oficjalna, urzędowa działalność państwa skierowana na zewnątrz, mająca na celu realizację bieżących zadań polityki zagranicznej państwa, oraz zapewnienie ochrony praw i interesów, a także jego obywateli - 4 elementy:
podmiotowy - państwo,
organiczny - upoważnione osoby fizyczne,
teleologiczny - określa cel działania dyplomatycznego,
metodyczny - określa specyficzne metody działania dyplomatycznego,
metody wymagające taktu, zręczności, ostrożności, umiejętności zawierania kompromisów,
aparat organizacyjny oraz ludzie prowadzący dyplomatyczną działalność,
cele składające się na merytoryczne cele dyplomacji:
cel narodowy - ochrona interesów i bezpieczeństwa państwa i obywateli,
cel uniwersalistyczny - rozwój pokojowych stosunków.
Rozwój form dyplomacji:
misje specjalne doraźne i krótkotrwałe, reprezentujące państwa wysyłające, starożytność, wieki średnie,
stałe misje dyplomatyczne nowożytna dyplomacja zawodowa, wiek XV w miastach-republikach (Wenecja, Mediolan, Florencja), stałe poselstwa, powstają placówki dyplomatyczne, ambasady; rozwój prawa dyplomatycznego - procedury, ceremoniały rozpoczęcia i zakończenia misji, przywileje i immunitety, zasady kurtuazji i precedencji, rozwój wewnętrznych organów koordynujących pracę stałych misji zagranicznych; rozwój nowoczesnych form dyplomatycznych zapoczątkował kongres wiedeński,
konferencje międzynarodowe wiek XIX, wysyłane są specjalne delegacje złożone z dyplomatów i ekspertów, zaopatrzone w pełnomocnictwa i instrukcje; przebiega na sesjach plenarnych i w komitetach merytorycznych; zasada consensusu; uchwały wiążące (umowy międzynarodowe, deklaracje) i niewiążące (zalecenia, akty końcowe jako sprawozdania); dzielimy je na doraźne i periodyczne;
spotkania na szczycie - spotkania, konferencje i narady głów państw i szefów rządów,
formy dyplomacji:
tradycyjna - stałe misje akredytowane w innych państwach,
dyplomacja ad hoc,
dyplomacja konferencyjna lub parlamentarna,
2 tendencje ewolucji form dyplomatycznych:
przechodzenie od dyplomacji dwustronnej do wielostronnej,
przekształcanie dyplomacji doraźnej w dyplomację stałą.
Organy państwa w stosunkach międzynarodowych:
dzielimy te organy na:
wewnętrzne (centralne) - głowa państwa, parlament, rząd, szef rządu, msz, minister handlu zagranicznego, inny ministrowie,
zewnętrzne (służba zagraniczna) - przedstawicielstwa dyplomatyczna, handlowe, misje przy organizacjach, misje wojskowe, urzędy kulturalne, itp.,
głowa państwa - posiada prawo wszechstronnego reprezentowania państw, wysyła przedstawicieli dyplomatycznych, przyjmuje dyplomatów innych państw, zawiera umowy międzynarodowe, ratyfikuje umowy, wypowiada wojnę; za granicą korzysta z immunitetów i przywilejów, nietykalność osobista oraz immunitety w zakresie jurysdykcji cywilnej i karnej; małżonkowie nie korzystają z immunitetów i przywilejów, ale korzystają z analogicznych praw na zasadzie uprzejmości i wzajemności międzynarodowej. W sferze polityki zagranicznej ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe,
parlament - ratyfikuje umowy międzynarodowe, wybiera lub zatwierdza skład osobowy rządu, odwołuje członków rządu, uchwala budżet,
rząd - szefem jest prezes rady ministrów; kierownictwo w dziedzinie stosunków z innymi państwami oraz koordynowanie działalności msz i innych ministrów,
minister spraw zagranicznych - udział w konferencjach międzynarodowych, reprezentowanie państwa w organizacjach, prowadzenie rokowań z innymi państwami, utrzymuje kontakt z przedstawicielstwami dyplomatycznymi akredytowanymi w jego kraju, przyjmuje delegacje innych państw, towarzyszy głowie państwa i premierowi w oficjalnych wizytach zagranicznych; składane przez niego oświadczenia są wiążące; za kierunek polityki zagranicznej odpowiada przed parlamentem lub przed głową państwa; korzysta z przywilejów i immunitetów,
organy zewnętrzne:
misje dyplomatyczne:
to zewnętrzny organ państwa do spraw stosunków międzynarodowych, jego siedziba znajduje się na terytorium państwa obcego;
ich funkcjonowanie wiąże się z prawem legacji czynnej i biernej, realizacja prawa legacji przebiega na 4 poziomach:
wzajemne uznanie się państw i ich rządów,
nawiązanie stosunków dyplomatycznych,
akredytowanie stałej misji dyplomatycznej,
misje czasowe,
prawo dyplomatyczne opiera się na 3 umowach:
konwencja wiedeńska z 1961 o stosunkach dyplomatycznych,
konwencja nowojorska z 1969 o misjach specjalnych,
konwencja wiedeńska z 1975 o reprezentacji państw,
procedura wysłania stałej misji:
mianowanie szefa misji,
uzyskanie agrement - zgody państwa przyjmującego,
złożenie przez szefa listów uwierzytelniających, podpisanych przez szefa państwa wysyłającego na ręce szefa państwa przyjmującego,
podział szefów misji dyplomatycznych (1961):
ambasadorowie lub nuncjusze,
posłowie nadzwyczajni, ministrowie pełnomocni i internuncjusze,
charge d'affaires,
ranga: ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, minister pełnomocny, charge d'affairs, radca-minister pełnomocny, radca, I sekretarz, II sekretarz, III sekretarz, attache, sekretarz archiwista,
zakończenie misji w przypadku:
utraty podmiotowości międzynarodowej przez państwo wysyłające lub przyjmujące,
wybuchu wojny między tymi państwami,
zerwania stosunków dyplomatycznych w czasie pokoju,
zawieszenia stosunków dyplomatycznych,
zamknięcia placówki dyplomatycznej,
w przypadku zmiany ustroju w państwie,
szefowie misji oraz personel dyplomatyczny tworzą korpus dyplomatyczny,
przywileje i immunitety - obejmują 4 zakresy:
podmiotowy - obejmuje szefa misji, członków personelu dyplomatycznego, administracyjnego i technicznego oraz ich rodziny,
przedmiotowy - obejmuje nietykalność, immunitety, przywileje podatkowe i celne; odnosi się do całej misji dyplomatycznej oraz do osób chronionych i obejmuje nietykalność pomieszczeń misji, mieszkań osób chronionych, archiwów, środków komunikacji i łączności; nietykalność osobista personelu dyplomatycznego; immunitety jurysdykcyjne w zakresie prawa karnego są pełne; immunitety cywilne są pełne,
terytorialny - obejmuje terytorium państwa przyjmującego, po którym osoby chronione mogą poruszać się bez ograniczeń, korzystanie w państwach trzecich (tranzyt),
czasowy - przybycie do państwa przyjmującego oraz opuszczenie jego terytorium,
przedstawicielstwa handlowe - podlegają ministrom handlu zagranicznego; reprezentacja interesów państwa w dziedzinie handlu zagranicznego, udzielanie pomocy polskim przedsiębiorstwom handlu zagranicznego w ich działalności na terenie danego państwa; wchodzą w skład misji dyplomatycznych,
ośrodki informacyjno-kulturalne - powoływane na mocy dwustronnych umów,
misje wojskowe - nadzór nad wykonywaniem, przestrzeganiem i obserwacją implementacji określonych umów międzynarodowych; zaliczamy do nich:
delegacje wojskowe,
misje wojskowe akredytowane przy najwyższej władzy terytorium okupowanego,
misje nadzorcze wysyłane przez państwa do komisji nadzorczych tworzonych w umowach rozejmowych,
misje doradcze lub instruktażowe w celu realizacji umów sojuszniczych,
okręty wojenne i ich dowódcy wyłączone są spod jurysdykcji państwa przyjmującego,
oddziały wojskowe przybywające w innym państwie w czasie pokou korzystają z immunitetów,
kontyngenty doraźnych sił zbrojnych też korzystają z immunitetów i przywilejów,
służba konsularna - urząd konsularny to zewnętrzny organ państwa do spraw stosunków międzynarodowych; reprezentuje państwo w zakresie bardziej ograniczonym niż stała misja dyplomatyczna; geneza sięga średniowiecza; konsulowie są urzędnikami wysyłanymi na stały pobyt za granicę dla ochrony interesów swego państwa i jego obywateli; konsulowi zawodowi (generalni, konsulowi, wicekonsulowie) i honorowi; nie przysługują im immunitety i przywileje dyplomatyczne.
Cele i metody dyplomacji:
cel pierwotny - nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzynarodowych,
odpowiednie reprezentowanie kraju i interesów własne państwa oraz społeczeństwa,
prawidłowe obserwowanie polityki zagranicznej innych państw oraz całej rzeczywistości międzynarodowej,
negocjowanie uzgodnień i porozumień,
metody przyjacielskie (utrzymywanie przyjaznych stosunków, prowadzenie bezpośrednich rozmów i negocjacji, dobre usługi, mediacje, arbitraż), nieprzyjacielskie (stosowanie retorsji, represaliów, presji psychologicznej, nacisków politycznych, bluffu, gróźb) i neutralne (rutynowe działania dyplomatyczne).
Funkcje dyplomacji:
symboliczna reprezentacja - ważny ceremoniał dyplomatyczny i zwyczajowe organizowanie przyjęć,
polityczna reprezentacja,
prawna reprezentacja - dyplomata w imieniu rządu zaciąga zobowiązania polityczne oraz zawiera umowy,
funkcja określająca - określanie zadań polityki zagranicznej własnego państwa, funkcja ciągła,
funkcja oceniająca - działalność innych państw i rządów, ocenia cele i zadania ich polityki zagranicznej, funkcja bardzo ważna,
funkcja selekcjonująca - eliminowanie zagadnień, które tworzą strefę niezgodności między własną a obcymi politykami zagranicznymi i wybraniu tych, które tworzą strefę zgodności celów i zagadnień,
funkcja proskrypcyjna - wskazuje najbardziej odpowiednie metody osiągania przez politykę zagraniczną jej celów i zadań oraz doboru środków do celów w każdym etapie fazy realizacyjnej tej polityki.
Dyplomacja prewencyjna - 3 cechy:
cele - zapobieganie wszystkim działaniom i tendencjom zagrażającym stabilności, bezpieczeństwu i pokojowi międzynarodowemu; zapobieganie powstawaniu sporów,
przedmiot prewencji - aktualne i potencjalne problemy, spory i konflikty mogące zagrażać międzynarodowej stabilności, bezpieczeństwu i pokojowi,
formy realizacji celów - kooperacja międzynarodowa, zwykle wielostronna, w ramach organizacji międzynarodowych lub innych związków państw, 5 środków dyplomacji prewencyjnej:
środki budowy zaufania,
gromadzenie informacji i wyjaśnianie stanów rzeczywistych,
wczesne ostrzeganie,
wyprzedzające rozmieszczenie sił pokojowych w strefach potencjalnego konfliktu,
tworzenie stref zdemilitaryzowanych.
CZYM JEST POLITYKA ZAGRANICZNA:
Pojęcie polityki zagranicznej:
wszelkie działania służące zapobieżeniu jakiejkolwiek szkodliwej aktywności obcych podmiotów polityki,
powiązana jest z bezpieczeństwem i ochroną wartości narodowościowych, strzeżeniem tajemnic, rozpowszechnianiem i kreowaniem wizerunku danego państwa na forum międzynarodowym.
Czynniki polityki zagranicznej:
czynnik gospodarczy - np. awans eksportujący ropę naftową w 1973 roku,
środowisko geograficzne - wielkość, czyli powierzchnia terytoriów państwowych, rzeźba, ukształtowanie terenu, przestrzeń - rozległość terytorialna, zasoby naturalne,
położenie geopolityczne,
integralność terytorialna państw - terytorialność oznacza, że określony obszar powierzchni może znajdować się pod władzą wyłącznie jednego państwa, to atrybut suwerenności państwowej,
czynnik ludnościowy - kiedyś ludność była wskaźnikiem kondycji gospodarczej państwa, wpływała na określenie potęgi państwa i jego potędze militarnej,
problem narodowościowy - zatarcia powstają tam, gdzie jest dyskryminacja określonych grup narodowościowych, etnicznych, religijnych,
siła militarna państwa - dziś jest to element pośredni: jakość wojskowa - stopień potęgi państwa oraz miejsce zajmowane przez państwo w strukturze stosunków międzynarodowych; siłą militarna ma priorytetowe znaczenie dla państw walczących o prawa do samostanowienia,
czynnik ekonomiczny - nowoczesność struktury gospodarki narodowej; wymiana towarowa i usług,
tożsamość kulturowa - im większe podobieństwa w tradycji krajów, tym łatwiejsze jest komunikowanie pomiędzy państwami,
ustrój - obejmuje wszystkie sfery życia narodowego.
Cele polityki zagranicznej:
najczęściej zorientowane są na osiąganie własnych korzyści:
ochrona i bezpieczeństwo obywateli,
zapewnienie ekonomicznego rozwoju kraju,
wykreowanie sprzyjającego dla kraju i w kraju tzw. środowiska politycznego -,
zapewnienie spójności narodowej,
realizacja interesów grup najbardziej wpływowych w państwie oraz całego społeczeństwa.
Środki i metody polityki zagranicznej:
środki militarne - zagrożenie użycia siły lub rzeczywiste jej użycie,
penetracja i interwencja - próby manipulowania, wpływ na wewnętrzną sytuację polityczną w innym państwie; propaganda, sabotaż, terroryzm,
droga dyplomatyczna - nawiązywanie i utrzymywanie stosunków dyplomatycznych z innymi państwami; rozmowy i negocjacje, prezentowanie stanowisk na forach międzynarodowych,
środek ekonomiczny - element metody kija i marchewki.
Racja stanu:
definicja:
to bezwzględna wyższość interesu państwa nad innymi interesami i normami,
to względna wyższość interesu państwa nad innymi interesami i normami,
autonomia interesu państwa nad innymi normami i interesami,
aspekty racji stanu:
wzgląd na dobro państwa,
reguły postępowania politycznego,
priorytet dla interesu państwa,
prymat interesu zbiorowego,
priorytet nad normami moralnymi i prawnymi,
racja stanu to kierowanie się wyłącznie względami na realny interes państwa,
funkcje racji stanu:
rozszerzanie lub zwężanie katalogu wartości politycznych,
hierarchizacja wartości,
interpretacja poszczególnych wartości,
integracja wartości,
relatywizacja poszczególnych wartości w odniesieniu do sytuacji historycznej.
AMERYKAŃSCY UCZENI O WSPÓŁCZESNYCH PROBLEMACH ŚWIATA
Zainteresowanie rozwojem społeczeństwa u myślicieli amerykańskich:
Francis Fukuyama „Koniec historii”
Paul Kennedy `Mocarstwa świata. Narodziny-rozkwit-upadek”.
Teoria „zderzenia cywilizacji” Samuela P. Huntingtona:
wymienia siedem kręgów cywilizacyjnych, które decydują o przebiegu wydarzeń wczoraj, dziś i jutro, a stosunki między nimi określają linie konfliktów globalnych,
cywilizacja - wielka jednostka kulturowa, z którą ludzie się identyfikują; obejmuje wspólny język, historię, obyczaje, religię,
kręgi kulturowe: zachodni, islamski, chiński, japoński, hinduistyczny, słowiańsko-prawosławny, latynoski i ewentualnie afrykański,
charakterystyka kręgów cywilizacyjnych:
zachodni - Ameryka północna oraz Europa zachodnio-środkowa; chrześcijaństwo, katolicyzm, protestantyzm; wysoki poziom rozwoju gospodarczego, duży potencjał militarny, słabnący przyrost naturalny,
chiński - Chiny, Azja południowo-wschodnia; duża dynamika rozwoju gospodarczego, olbrzymi potencjał ludzki, pomagają w uzbrajaniu Pakistanu i Iranu,
japoński - ograniczony do wysp japońskich, wysoki poziom gospodarczy i cywilizacyjny,
muzułmański - duży zasięg: kraje arabskie, Pakistan, Turcja; fundamentalizm islamski; własny system, kodeks wartości,
hinduistyczny - ogranicza się do Indii, 1 mld ludzi,
słowiańsko-prawosławny - Rosja, część Białorusi i Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Grecji, Serii; linia konfliktowa ze światem muzułmańskim na południu i na Syberii z kręgiem konfucjańskim,
latynoski - Ameryka południowa, środkowa i południowe stany USA; duży przyrost naturalny, umiarkowane tempo wzrostu gospodarczego,
Afryka - nasilenie konfliktów etnicznych, wysokie tempo przyrostu ludności i bardzo niski poziom wzrostu gospodarczego,
cechy kultury zachodniej: mnogość języków, dominacja indywidualizmu, równych praw i swobód.
Budowa nowej cywilizacji według A.H. Tofflerów:
`Szok przyszłości” o ogólnym kryzysie społeczeństwa industrialnego,
`Trzecia fala' - analizowała przyszłość społeczeństwa postindustrialnego,
`Budowa nowej cywilizacji'
Teorie pesymistyczne:
Thoms Nixon - katastrofista - będą klęski ekologiczne,
Robert Kaplan - zmierzch wysoko rozwiniętych państw narodowych, co doprowadzi do anarchizacji świata; zapanuje nędza, epidemie, wojny lokalne, migracje ludzi,
Kasper Weinberger - `Następna wojna', przewiduje agresję Korei północnej na Południową oraz Chin na Tajwan; amerykanie poniosą straty; Iran zastosuje terroryzm w skali globalnej; Rosja ponowi próbę podboju Europy; książka ma pokazać słabość polityki obronnej USA, krytyka polityki Clintona.
8