Wybrać zawód - trudna sprawa, dla nas jeszcze to zabawa
166. A moi rodzice…
Zapis w dzienniku:
„Kto wtoczy piłkę do bramki?” - zabawa ruchowa z elementami rzutu i celowania. „Gdzie pracuje moja mama? Kim jest mój tata z zawodu?” - wypowiedzi dzieci na temat pracy zawodowej rodziców.
„Kim chcę być” - nauka piosenki. „A jak będę dorosła” - rozmowa o przyszłości inspirowana wierszem D. Wawiłow; wypowiedzi dzieci na temat preferowanych zawodów.
„Ojciec Wirgiliusz” - zabawa przy piosence; rozmowa na temat pracy nauczyciela. „Kim będę?” - wykonanie rysunków przedstawiających dzieci wykonujące ich wymarzone zawody.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz lepiej rzucam do celu,
- wypowiadam się na temat pracy moich rodziców,
- uczę się słów i melodii piosenki,
- opowiadam, kim chce zostać w przyszłości,
- wyjaśniam, dlaczego wybieram taki zawód,
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawie muzyczno-ruchowej,
- rozmawiam na temat pracy nauczyciela,
- rysuje swój portret.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Kto wtoczy piłkę do bramki?” - zabawa ruchowa z elementami rzutu i celowania. Nauczyciel dzieli grupę na dwie drużyny i rozdaje im szarfy w dwóch kolorach. Każde dziecko otrzymuje piłkę. Drużyny ustawiają się w dwóch rzędach, przodem do bramki - ustawionej lub narysowanej kredą na ścianie. Pary (po jednym dziecku z każdej drużyny) stają w wyznaczonym miejscu i rzucają piłkę do bramki. Następnie zabierają piłkę i wracają na koniec swojego rzędu. Zabawa trwa dopóki każde dziecko nie rzuci piłką.
piłki (dla każdego dziecka), szarfy w dwóch kolorach, bramka lub kreda do jej narysowania |
„Gdzie pracuje moja mama? Kim jest mój tata z zawodu?” - wypowiedzi dzieci na temat pracy zawodowej rodziców. Nauczyciel prezentuje dzieciom ilustracje przedstawiające ludzi wykonujących różne zawody. Zachęca dzieci do wypowiadania się na temat pracy rodziców; podaje nazwy zawodów. Prosi o wskazanie odpowiedniej ilustracji, jeśli zawód rodzica znajduje się na obrazku. Nauczyciel zwraca uwagę na wypowiadanie się pełnymi zdaniami. Dzieci mogą kończyć rozpoczęte zdania np.: Moja mama pracuje w…, Mój tata jest….
ilustracje przestawiające ludzi różnych zawodów przy pracy |
II. Zajęcia główne
„Kim chcę być” - nauka piosenki i rozmowa na jej temat. Nauka piosenki fragmentami na zasadzie echa.
Rytmiczne mówienie fragmentów tekstu piosenki z różną dynamiką: średnio głośno, cicho, szeptem oraz w różnym tempie: bardzo wolno, wolno, umiarkowanie.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Kim chcę być” (nr 25) |
„A jak będę dorosła” - rozmowa o przyszłości inspirowana wierszem
D. Wawiłow; wypowiedzi na temat preferowanych zawodów. Nauczyciel zachęca dzieci do uważnego wysłuchania wiersza.
A jak będę dorosła…
Jak mi ręce urosną,
jak mi nogi urosną,
jak już będę dorosła
i wysoka jak sosna,
to zostanę, zostanę, zostanę… no, kim?
To na pewno zostanę lekarzem!
Przyjdę w białym fartuchu,
mamie zajrzę do ucha,
tatę klepnę po brzuchu,
powiem „Trzymaj się zuchu!”,
i zapiszę, zapiszę, zapiszę… no, co?
I zapiszę paskudne lekarstwo!
Co mi płacze i krzyki!
Będę robić zastrzyki!
Będę strasznie się trudzić!
A gdy już mi się znudzi,
to zostanę, zostanę, zostanę… no, kim?
To zostanę okrutnym piratem!
Nie posłucham się taty,
będę strzelać z armaty!
Będę w workach pękatych
przechowywać dukaty!
Będę straszną mieć brodę i pistolet, i co?
I piracką przepaskę na oku!
Co mi wiatry i burze!
Mogą trwać jak najdłużej!
A jak nimi się znużę,
to pojadę, pojadę, pojadę… no, gdzie?
To pojadę z powrotem do mamy!
Danuta Wawiłow
Po wysłuchaniu wiersza dzieci wymieniają zawody, które chce wykonywać dziewczynka w wierszu. Omawiają, co będzie robiła, kiedy zostanie lekarką czy piratem. Następnie opowiadają o swoim wymarzonym zawodzie. Przykładowe pytania:
- Kim chciałbyś/chcesz zostać?
- Dlaczego ten zawód jest dla ciebie ciekawy?
- Jakich wymaga umiejętności? itp.
D. Wawiłow, „A jak będę dorosła...” [w:] D. Wawiłow, „Wierszykarnia”, Nasza Księgarnia, Warszawa 2007, s. 16 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Ojciec Wirgiliusz” - zabawa przy piosence; rozmowa na temat pracy nauczyciela.
Dzieci opowiadają o pracy nauczyciela, korzystają z pytań pomocniczych np.:
- Czym zajmuje się nauczyciel?
- Co robi w czasie swojej pracy?
- Czego może nauczyć dzieci?
- Co jest przydatne w jego zawodzie? itp.
CD Utwory … cz. 1 - „Ojciec Wirgiliusz” (nr 2) |
„Kim będę?” - wykonanie rysunków przedstawiających dzieci wykonujące ich wymarzone zawody. Dzieci krótko omawiają swój wymarzony zawód i związane z nim atrybuty. Planują, co znajdzie się na ich pracy. Nauczyciel przypomina, że na rysunku powinna znaleźć się ich postać wykonująca pracę, przedmioty potrzebne do jej wykonania oraz tło.
kartony, kredki |
167. Kto uszyje spodenki?
Zapis w dzienniku:
I. „Ściegi maszynowe” - zabawa ruchowa z podskokami. „Kącik krawiecki” - zgromadzenie akcesoriów związanych z szyciem w wyznaczonym miejscu sali; rozmowa z dziećmi - omawianie wyglądu i przeznaczenia każdego przedmiotu. „Sprzątamy ścinki tkanin” - ćwiczenia siły i natężenia wydechu.
II. „Krawcowa” - wysłuchanie wiersza I. Salach; wprowadzenie w tematykę krawiecką. „Ściegi” - ćwiczenia grafomotoryczne; kreślenie linii przerywanych, zygzaków i fal na kartce.
III. „Pokaz mody” - zabawa ruchowa. „Ścinki, skrawki” - badanie dotykiem zebranych ścinków tkanin, określanie faktury, grubości za pomocą przymiotników.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz sprawniej podskakuję,
- gromadzę przedmioty potrzebne do szycia,
- wymieniam nazwy przedmiotów krawieckich i opisuję, do czego służą,
- ćwiczę prawidłowy wydech dla mówienia,
- uważnie słucham wiersza,
- ćwiczę sprawność dłoni i dokładność,
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawie ruchowej,
- poznaję otaczające środowisko,
- określam cechy materiałów.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne:
„Ściegi maszynowe” - zabawa ruchowa z podskokami. Dzieci w zabawie będą wykonywać ruchy igły maszynowej: ścieg pojedynczy - skoki na jednej nodze; ścieg podwójny - skoki obunóż; fastryga - długie skoki naprzemienne. Nauczyciel zwraca uwagę, aby dzieci dokładnie wykonywały skoki.
„Kącik krawiecki” - zgromadzenie akcesoriów związanych z szyciem. Nauczyciel rozkłada przed dziećmi akcesoria krawieckie, zachęca do oglądania, ostrożnego dotykania (szczególnie w przypadku igieł, szpilek, nożyc). Każde dziecko wybiera sobie jeden przedmiot i omawia go: podaje nazwę, jeśli zna, opisuje wygląd, sposób wykorzystania.
W przypadku, kiedy dzieci nie znają nazwy i przeznaczenia przedmiotu, nauczyciel objaśnia i demonstruje.
akcesoria związane z szyciem |
„Sprzątamy ścinki tkanin” - ćwiczenia siły i natężenia wydechu. Nauczyciel proponuje dzieciom zabawę - zawody w najszybszym sprzątaniu ścinków tkanin przy pomocy oddechu. Zawody odbywają się w trzech rundach: dmuchanie na najmniejsze ścinki, większe i największe. Prowadzący dzieli dzieci na drużyny czteroosobowe i rozrzuca najmniejsze ścinki na większej powierzchni (jeśli pojedyncze stoliki są za małe, można złączyć dwa, ważne jest, by dzieci miały dostęp do wszystkich krawędzi). Dzieci ustawiają się wokół stołów i dmuchają na ścinki tak, by znalazły się one na wyznaczonym środku - koszu, np. wewnątrz narysowanego na stole koła (koło może być dość duże). Która grupa jako pierwsza „posprząta” (jej ścinki znajdą się w kole), wygrywa. Teraz kolej na większe sprzątanie. Wszystko odbywa się tak samo, tylko ścinki są większe. Która grupa wygra tym razem? Ostatnia runda - największe sprzątanie największych ścinków. Wszystko odbywa się tak samo jak poprzednio. Czy któraś grupa powtórzy zwycięstwo? Jeśli nie, to kto tym razem zostanie mistrzem?
II. Zajęcia główne
„Krawcowa” - wysłuchanie wiersza I. Salach; wprowadzenie w tematykę krawiecką.
Krawcowa
Kłopot wielki bo pętelki
poplątały nici moje
a tu jeszcze tyle pracy
nad dużym wykrojem.
Już nożyczki idą w ruch
igła z nitką są gotowe
moim lalkom dziś uszyję
eleganckie stroje nowe.
Jeszcze nie potrafię sama
a więc kroi moja mama
i już z formy wykrojona
nowa suknia wymarzona.
Być krawcową - trudna rzecz
wielką wprawę trzeba mieć.
Suknię lalce mierzy mama
kiedyś ją uszyję sama.
Iwona Salach
Prowadzący zachęca dzieci do rozmowy:
- Czym zajmuje się krawcowa?
- Jakich rzeczy potrzebuje do szycia?
- Co może uszyć krawcowa?
I. Salach, „Krawcowa” [w:] I.[Author ID1: at Fri Jul 3 08:13:00 2009 ] Salach, „Wiersze dla przedszkolaka”, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 65 |
„Ściegi” - ćwiczenia grafomotoryczne. Dzieci siedzą w kole na dywanie. Nauczyciel prezentuje dzieciom tkaniny z różnymi ściegami: ręcznymi i maszynowymi. Nazywa je: fastryga, okrętka, zygzak itd. Dokładnie opisuje ich wygląd - położenie i układ nici na tkaninie. Prosi dzieci, by najpierw w powietrzu, potem na podłodze, ruchem ręki spróbowały odwzorować ścieg, najpierw rytmicznie razem z nim, a potem samodzielnie.
Dzieci siadają przy stolikach, na których leżą białe (kolorowe) kartony i grube flamastry. Kreślą rytmicznie w powietrzu, potem na kartonach, szlaki podobne do krawieckich ściegów.
tkaniny z próbkami ściegów, kartony, flamastry |
III. Zajęcia popołudniowe
„Pokaz mody” - zabawa ruchowa. Dzieci siedzą „po turecku” w dużym kole. Przy akompaniamencie popularnych melodii chętne dzieci wchodzą po kolei do środka koła i, naśladując ruch modelek lub modeli, prezentują swój strój.
CD Utwory... cz. 2 - „Ta Dorotka” (nr 38), „Mam chusteczkę haftowaną” (nr 40) |
„Ścinki i skrawki” - zabawa badawcza. Nauczyciel gromadzi przed dziećmi, siedzącymi w kole, ścinki różnych tkanin: z bawełny, wełny, jedwabnych, sztucznych futerek, koronek, filcu, firanki itp. (o różnej fakturze i grubości). Pokazując każdy skrawek materiału, nauczyciel określa rodzaj tkaniny, opisuje zastosowanie (bielizna, okrycia wierzchnie, zasłony dekoracyjne, obicia mebli itp.). Zachęca dzieci do badania dotykiem zebranych ścinków tkanin, określania faktury, grubości za pomocą przymiotników (miękki, sztywny, gruby, delikatny, szorstki itp.). Nakłania dzieci do podzielenia się swoimi wrażeniami dotykowymi oraz do opisywania różnic badanych tkanin.
ścinki różnych tkanin |
168. Bawimy się w kucharzy
Zapis w dzienniku:
„Zupa jarzynowa” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Kącik kuchenny” - zgromadzenie akcesoriów związanych z gotowaniem: garnki, patelnie, sztućce itp., rozmowa z dziećmi - omawianie wyglądu i przeznaczenia każdego przedmiotu.
„Szef kuchni poleca” - na jednorazowych talerzykach papierowych formowanie z plasteliny ulubionej potrawy. „Kim chcę być” - utrwalenie piosenki.
„Duży - większy, mały - mniejszy” - klasyfikowanie naczyń kuchennych według wielkości.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co czuję, co umiem:
- bezpiecznie bawię się w grupie,
- gromadzę przedmioty potrzebne do gotowania,
- opisuję wygląd oraz przeznaczenie przedmiotów w kuchni,
- lepię z plasteliny kształty podobne do mojej ulubionej potrawy,
- ćwiczę sprawność dłoni,
- melodyjnie śpiewam piosenkę,
- porównuję wielkość różnych przedmiotów,
- poprawnie używam wyrazów: duży - większy, mały - mniejszy.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Zupa jarzynowa” - zabawa orientacyjno-porządkowa z chustą animacyjną.
Dzieci trzymają chustę za uchwyty. Podzieleni są na cztery, pięć rodzajów warzyw np. marchewki, pomidory, ziemniaki, selery, ogórki. Uczestnicy wachlują chustą. Gdy jest ona wysoko nauczyciel wymienia nazwy warzyw, a osoby należące do tych rodzajów przebiegają pod nią, zmieniając się miejscami i łapią inne uchwyty. Na hasło: Zupa jarzynowa! - wszyscy zmieniają miejsce.
chusta animacyjna |
„Kącik kuchenny” - zgromadzenie akcesoriów związanych z gotowaniem. Nauczyciel rozkłada przed dziećmi akcesoria kuchenne, zachęca do oglądania, dotykania. Każde dziecko wybiera sobie jeden przedmiot i omawia go: podaje nazwę, opisuje wygląd, sposób wykorzystania, nazwy potraw, które można w nich przyrządzić.
naczynia i akcesoria kuchenne, np. garnki, patelnie, sztućce (tyle, ile dzieci) |
II. Zajęcia główne
„Szef kuchni poleca” - na jednorazowych talerzykach papierowych formowanie z plasteliny ulubionej potrawy. Nauczyciel rozdaje dzieciom talerzyki i prosi o zastanowienie się, jaka jest ich ulubiona potrawa, co najbardziej lubią jeść. Następnie dzieci siadają do stolików i lepią ulubione danie z plasteliny. Po skończonej pracy nauczyciel ustawia talerzyki na stole, dzieci oglądają, zgadują co to za potrawa, opisują jej smak.
jednorazowe papierowe talerzyki, plastelina |
„Kim chcę być” - utrwalenie piosenki. Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat ich marzeń związanych z przyszłym zawodem.
Dzieci siedzą w dużym kole i śpiewają po kolei fragmenty piosenki solo (rozpoczyna ochotnik).
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Kim chcę być” (nr 25) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Duży - większy, mały - mniejszy” - klasyfikowanie naczyń kuchennych według wielkości. Nauczyciel prezentuje dzieciom naczynia kuchenne, np. miseczki lub talerzyki, różnej wielkości. Opowiada dzieciom krótką historyjkę o misiach, przedstawiając ich sylwety lub maskotki.
Były sobie trzy misie: tata, mama i synek. Tata miś był duży i potężny, mama mniejsza i drobniejsza od taty, a synek najmniejszy. Za każdym razem, gdy siadali do posiłków mama zjadała dużą porcję, tata większą od mamy, a synek mniejszą niż mama i tata.
Nauczyciel prosi dzieci, aby wśród zgromadzonych przedmiotów odnalazły naczynia należące do taty, mamy i synka, i rozłożyły je, dzieląc na grupy. Wspólnie z dziećmi porównuje ich wielkość, np. Miska mamy jest mniejsza niż taty, Miska taty większa niż synka.
Każde dziecko wybiera sobie jeden przedmiot i opisuje go w podobny sposób. Następnie nauczyciel wskazuje jedno naczynie i określa jego wielkość (duży, mały). Zadaniem dzieci jest wskazanie i nazwanie za pomocą określeń większy, mniejszy innych naczyń.
naczynia kuchenne, np. miski lub talerzyki różnej wielkości, sylwety lub maskotki trzech niedźwiadków: dużego, średniego i małego |
169. Chcę być kominiarzem
Zapis w dzienniku:
I. „Idzie kominiarz po drabinie” - zabawa ruchowa ze wspinaniem na palce. „Kto to taki?” - rozpoznawanie zawodu na podstawie opisu słownego.
II. „Spacer po dachu” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych w formie toru przeszkód.
III. „Idzie kominiarz” - zabawa rytmiczna. „Języczek kominiarz” - zabawa logopedyczna.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
- rozwiązuję zagadki słowne dotyczące zawodów,
- ćwiczę sprawność ruchową,
- rozróżniam dźwięki wysokie, średnie i niskie,
- rytmicznie mówię tekst,
- poruszam się w rytmie,
- usprawniam wargi, język i żuchwę.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Idzie kominiarz po drabinie” - zabawa ruchowa ze wspinaniem na palce. Dzieci kucają na podłodze. Razem z nauczycielem wypowiadają treść wierszyka: Idzie kominiarz po drabinie, fiku-miku, już jest w kominie i powoli podnoszą się w górę, aż do wspięcia na palce, z wyciągniętymi w górę rękoma.
„Kto to taki?” - rozpoznawanie zawodu na podstawie opisu słownego. Nauczyciel czyta zagadki, których rozwiązaniem są znane dzieciom zawody. Zagadek powinno być tyle, ile dzieci, aby każdy miał szansę na udzielenie odpowiedzi. Poprawna odpowiedź jest nagradzana brawami przez resztę grupy.
Przykładowe zagadki:
Kto w białym fartuchu
przez dzień cały czeka,
czy go ktoś poprosi
o sprzedanie lekarstw. (aptekarz)
Ma narzędzie pracy:
nożyczki i brzytwę.
Gdy czupryna zbyt urośnie,
składasz mu wizytę. (fryzjer)
Jaki zawód ma ten pan,
co naprawi każdy kran? (hydraulik)
Nie jest kotem, a bez strachu
po spadzistym chodzi dachu.
Czarne ręce ma i twarz
i ty go na pewno znasz. (kominiarz)
Z wielką torbą chodzi co dzień
przy pogodzie, niepogodzie.
Czekaj go, gdy listu chcesz.
Kto to jest? Czy wiesz? (listonosz)
Dobrym okiem, bystrym słuchem
kieruje ulicznym ruchem. (policjant)
Nosi hełm jak żołnierz.
Do nieprzyjaciela
nie prochem i kulami,
ale wodą strzela. (strażak)
Jak się nazywa
taki lekarz,
którego pacjent
głośno szczeka? (weterynarz)
„Księga zagadek. 3000 zagadek dla młodszych i starszych dzieci”, wybór i oprac. Ewa Małgorzata Skorek, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005 |
II. Zajęcia główne
„Spacer po dachu” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych w formie toru przeszkód. Nauczyciel przygotowuje tor przeszkód i po kolei objaśnia dzieciom, co należy wykonać na każdym stanowisku.
Miejsce ćwiczeń: sala gimnastyczna
„Wejście na dach” - skoki obunóż między szczeblami drabinki, ułożonej z szarf.
„Spacer po dachu” - przejście stopa za stopą po rozciągniętej skakance.
„Wyjście z komina” - przełożenie szarfy wzdłuż ciała od głowy do stóp.
„Czyszczenie komina” - wyjęcie z kosza czterech woreczków i wrzucenie ich do drugiego kosza, umieszczonego w odległości 2-3 m.
„Kot na dachu” - slalom na czworakach między woreczkami.
„Zjazd z dachu” - poślizg na ławce w leżeniu przodem.
Tor przeszkód można powtórzyć zaczynając od stacji końcowej.
szarfy, skakanki, woreczki, dwa duże kosze |
III. Zajęcia popołudniowe
„Idzie kominiarz” - zabawa rytmiczna. Przed rozpoczęciem zabawy ruchowej nauczyciel mówi rytmicznie tekst: Idzie kominiarz po drabinie, fiku-miku, już jest w kominie.
Na znak nauczyciela wszyscy mówią rytmicznie rymowankę, spacerując po sali w rozsypce. Na słowa: fiku-miku dzieci zatrzymują się i, stojąc w miejscu, wykonują rękami „młynek”. Na: już w kominie wyciągają ręce do góry.
„Języczek kominiarz” - zabawa logopedyczna, ćwiczenia narządów artykulacyjnych - języka, warg i żuchwy. Nauczyciel opowiada, demonstruje i kontroluje; dzieci wykonują ćwiczenia aparatu artykulacyjnego.
Języczek - kominiarz lubi swoją pracę i stara się wykonywać ją starannie. Codziennie rano szeroko otwiera swoją torbę i sprawdza, czy wszystkie narzędzia są na swoim miejscu. Dzieci mocno opuszczają żuchwę, jak przy wymawianiu głoski „a”. Zamyka na suwak i uśmiecha się. Buzia zamknięta, wargi złączone - uśmiech. Bierze jeszcze okrągłą, długą szczotkę. Wargi ułożone w ryjek i wysunięte do przodu (jak przy „u”).
Teraz może rozpocząć pracę. Pierwszy komin jest bardzo wysoko. Języczek wspina się po drabinie. Język stara się dotrzeć do nosa, wspina się pomału od zębów poprzez wargę jak najwyżej. Drugi komin - dużo niżej. Język maksymalnie wysuwa się na brodę. Teraz nasz kominiarz bierze szczotkę i czyści kolejny komin - od środka. Język pomału „szoruje” górne zęby od wewnętrznej strony. Podobnie dolne. A teraz musi wyczyścić zewnętrzne ścianki komina. Język szoruje zewnętrzną powierzchnię zębów - najpierw górnych, potem dolnych. I jeszcze brzegi komina. One też muszą lśnić! Język przesuwa się powoli ruchem okrężnym po krawędziach górnych i dolnych zębów - kilka kółek. Czyżbym zapomniał o którymś kominie? Języczek rozgląda się. Język przesuwa się do lewego kącika ust i do prawego - na zmianę. Uff, wszystkie kominy czyste! Teraz czas na odpoczynek i drugie śniadanie. Dzieci naśladują zdecydowane ruchy żucia - ruszają szczęką.
170. Trudno być kierowcą
Zapis w dzienniku:
I. „Samochody ciężarowe i osobowe” - zabawa ruchowa. „Jak się nazywa?” - próby nazywania ludzi wykonujących określone czynności zawodowe: lekarz leczy, kierowca kieruje, nauczyciel uczy itp.
II. „Dzieci, kominiarz i inni” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”; rozmowa na temat zawodów występujących w utworze. „Co komu pasuje?” - rozpoznawanie zawodów po charakterystycznych atrybutach.
III. „Jestem kierowcą” - zabawa naśladowcza. „Egzamin na prawo jazdy” - quiz wiedzy o ruchu drogowym; odniesienie się do wcześniej zdobytej wiedzy.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- reaguję ruchem na zmianę instrumentu,
- ćwiczę sprawność i zwinność,
- podaję nazwy ludzi wykonujących określone zawody,
- uważnie słucham opowiadania,
- wymieniam nazwy niektórych zawodów,
- wymieniam przedmioty, jakich używają ludzie wykonujący określone zawody,
- naśladuję w zabawie czynności kierowcy,
- poprawnie odpowiadam na zadawane pytania,
- znam główne zasady ruchu drogowego.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Samochody ciężarowe i osobowe” - zabawa ruchowa. Nauczyciel połowie grupy rozdaje krążki - będą kierowcami samochodów osobowych, a drugiej połowie koła hula-hoop - kierowcy samochodów ciężarowych. Na szybkie dźwięki bębenka wyruszają samochody osobowe - dzieci biegają po sali; na wolne dźwięki klawesów wyruszają samochody ciężarowe - dzieci maszerują, unosząc wysoko kolana. Po kilku przejazdach - wymiana kierownic i powtórka zabawy.
krążki, koła hula-hoop, bębenek, klawesy |
„Jak się nazywa?” - próby nazywania ludzi wykonujących określone czynności zawodowe: lekarz leczy, kierowca kieruje, nauczyciel uczy itp. Nauczyciel prezentuje ilustracje przedstawiające ludzi przy pracy np.: lekarza, kierowcy, nauczyciela, policjanta, fryzjera, kucharza, krawcowej, kominiarza, sprzedawcy. Pyta: Kto leczy?, Kto gotuje?, a dzieci wskazują odpowiedni obrazek i wymieniają nazwę zawodu.
obrazki przedstawiające ludzi wykonujących różne zawody |
II. Zajęcia główne
„Dzieci, kominiarz i inni” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”; rozmowa na temat zawodów występujących w utworze. Nauczyciel zachęca dzieci do uważnego wysłuchania opowiadania i zapamiętania wymienionych w nim zawodów. Następnie prosi dzieci, aby opowiedziały własnymi słowami jego treść. Nauczyciel rozmawia z dziećmi o zawodach wymienionych w utworze: kominiarz, kierowca, strażak, architekt, nauczyciel. Odwołując się do wiedzy i doświadczeń dzieci pomaga im stworzyć krótką charakterystykę każdego zawodu: na czym polega, jakich wymaga umiejętności, co jest potrzebne do jego wykonywania.
„Książka” s. 72-73 |
„Co komu pasuje?” - rozpoznawanie zawodów po charakterystycznych atrybutach. Nauczyciel przygotowuje pary obrazków: ludzi wykonujących różne zawody i związane z nimi atrybuty np.: lekarz - stetoskop, kierowca - kierownica, pielęgniarka - strzykawka, policjant - lizak, itd. Dzieci otrzymują obrazki atrybutów, na dywanie nauczyciel układa obrazki postaci. Dzieci podają nazwy przedmiotów i zawodów, i układają swoje obrazki przy odpowiedniej ilustracji.
ilustracje przedstawiające ludzi wykonujących różne zawody, obrazki przedstawiające atrybuty zawodowe, np.: stetoskop, kierownica, strzykawka |
III. Zajęcia popołudniowe
„Jestem kierowcą” - zabawa naśladowcza. Nauczyciel rozdaje dzieciom krążki - kierownice; wyznacza w sali miejsce na parking, tam ustawiają się samochody. Słuchając opowieści nauczyciela dzieci naśladują czynności kierowcy: Kierowcy przygotowują się do jazdy, uruchamiają silniki. Rozglądają się na boki i sprawdzają, czy mogą opuścić parking. Ruszają powoli..., przyspieszają…, a teraz jadą już bardzo szybko. Jadą uważnie, aby nie spowodować wypadku. Zatrzymują się na czerwonym świetle i czekają na światło zielone. Ruszają powoli…, jadą coraz szybciej… a teraz zatrzymują się i tyłem wjeżdżają do garażu. Opowieść można powtarzać zmieniając kolejność czynności.
krążki |
„Egzamin na prawo jazdy” - quiz wiedzy o ruchu drogowym; odniesienie się do wcześniej zdobytej wiedzy. Nauczyciel informuje dzieci, że będą dziś zdawać egzamin na prawo jazdy. Dzieci losują pytania, za poprawną odpowiedź otrzymują żeton. Po zakończeniu egzaminu każdy, kto zdobył dwa żetony, dostaje „prawo jazdy” przygotowane przez nauczyciela. Przykładowe pytania do quizu:
- Jakie światło pozwala samochodom ruszać?
- Kto kieruje ruchem drogowym?
- W jakim miejscu pieszy może przejść przez jezdnię?
- Jakie światło każe się zatrzymać?
- Jakie pojazdy na dwóch kołach mogą poruszać się po drogach?
- Jak nazywają się samochody do przewożenia ciężkich i dużych ładunków?
- Jakie pojazdy mogą jeździć na sygnale?
- Na jakim świetle pieszy może przejść przez jezdnię?
- Jak nazywa się miejsce, gdzie kierowcy mogą zostawić samochód?
- Co kierowca i pasażerowie muszą zapiąć nim samochód ruszy? itp.
pytania do quizu, żetony (piłeczki, guziki), „prawo jazdy”, przygotowane przez nauczyciela, dla każdego dziecka |
Propozycje zajęć do tematów od 166. do 170. opracowała Agnieszka Uścińska.