Planowanie przestrzenne - to całokształt działań zmierzających do zapewnienia prawidłowego rozwoju poszczególnych obszarów kraju, sztuka organizowania przestrzeni na potrzeby człowieka, przy jednoczesnym uwzględnieniu wzajemnych powiązań poszczególnych regionów, a nawet nadrzędnych interesów ogólnokrajowych. Planowanie może mieć charakter: - gospodarczy (ekonomiczny), dotyczący zadań, środków, instytucji - społeczny, dotyczący realizacji polityki socjalnej państwa lub samorządu terytorialnego - przestrzenny (fizyczny), dot. rozwoju wyodrębnionych obszarów Planowanie jest narzędziem sterowania rozwojem oraz wyrazem polityki władz, których jest ono domeną. Najlepszą formą planowania byłoby planowanie zintegrowane, to jest obejmujące wszystkie charakterystyczne dla niego dziedziny. Łączenie planowania z polityką wiąże się z uspołecznieniem planowania pragnie się zlikwidować lub złagodzić dyrektywny charakter planów, doprowadzić do sytuacji, w której plan jest wyrazem woli lokalnej społeczności, a nie narzuconą przez władze formą zarządzania. Mówiąc o planowaniu przestrzennym należy je rozumieć jako podstawowe narzędzie wpływające na zagospodarowanie i zabudowę terenu oraz wyraz polityki przestrzennej prowadzonej przez przedstawicielską władzę społeczną (samorządową, rządową). Polityka przestrzenna musi uwzględniać uwarunkowania realizacji celów. Uwarunkowania te najczęściej są rejestrem cech rozwoju spontanicznego. Plan zatem, jako kierunek zagospodarowania, określa pole działań kontrolowanych, ograniczających lub regulujących rozwój spontaniczny. Zagospodarowanie przestrzenne musi brać pod uwagę:
Planowanie przestrzenne na poziomie lokalnym należy do zadań własnych gminy. Za opracowanie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego odpowiada wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Procedury przed przyjęciem planu:
Odszkodowania - jeżeli z powodu decyzji planu wartość naszej działki rośnie lub spada (od gminy do wysokości 30%) tylko wtedy, jeśli daną nieruchomość zbywamy. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa nie jest aktem prawa miejscowego. Nie jest to dokument w obrocie prawnym, tylko w obrocie między władzą rządową a samorządową. Nie narusza uprawnień gmin w zakresie planów miejscowych. W Polsce: |
Plany w gminie muszą uwzględniać koncepcje wojewódzkie, a wojewódzkie muszą uwzględniać krajowe.
Studium uwarunkowań rozwoju miast: -koncepcja przestrzenna rozwoju miasta na daleką przyszłość -nie jest dokumentem prawnym -wiąże władze gminne -rada gminy jest autorem opracowania (zleca to wykonanie odpowiednim komisjom arch.- urbanistycznym powołanym przez radę gminy, fachowców) -studium przyjęte przez rade gminy staje się prawem ( rada gminy przyjmuje go jako dokument własny, on nie obowiązuje mieszkańców np. nie może na podstawę studium podnieść domu o 3 kondygnacje) -nie można wydawać warunków zabudowy na podstawie studium -studium jest pewnym wzorem do którego będzie dążyć gmina -dokument własny rady gminy i urzędu gminy -wybiega w przód na długi czas 20, 30, 50 lat W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające z: -dotychczasowego zagospodarowania przestrzennego, uzbrojenia, przeznaczenia terenu= dokładna inwentaryzacja -występowanie obiektów i elementów chronionych -stan i funkcjonowanie środowiska przyrodniczego, rolniczego, gospodarczo-naturalnego -sprawa własności gruntów -jakość życia mieszkańców- o ile nasze miasteczko jest w przodzie/ tyle w stosunku do innych miast Polski -zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych Określa się w szczególności: -obszary objęte lub wskazane do objęcia ochroną na podstawie przepisów szczególnych -lokalne wartości zasobów środowiska przyrodniczego i zagrożenia środowiska -obszary rolne przestrzeni produkcyjnej w tym wyłączone z zabudowy -obszary przewidywane pod zabudowę ze wskazaniami obszarów z przeznaczeniem inwestycyjnym -warunki rozwoju komunikacji i infrastruktury technicznej w tym tereny przeznaczone na cele sportowe i budowanie oczyszczalnię ścieków Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, najczęściej określane w skrócie jako studium uwarunkowań lub studium - dokument określający w sposób ogólny planowany sposób zagospodarowania całego terytorium gminy, zawierający informacje o położeniu przeznaczonych pod zabudowę obszarów, przebiegu głównych szlaków komunikacyjnych, terenów chronionych itp. |
Studium uchwalane jest jako uchwała rady gminy, nie posiada jednak rangi przepisu prawa miejscowego, stanowiąc jedynie podstawę do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest dokumentem poprzedzającym wykonanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W dokumencie tym formułuje się zasady polityki przestrzennej miasta, wsi, jednostki osadniczej oraz integruje dokumenty programowe i wizje związane z rozwojem gospodarczym i społecznym jednostki osadniczej. Formy zapisu graficznego, tekstowego i tabelarycznego studium mają służyć technikom promocji walorów jednostki osadniczej kraju i za granicą. Studium nie jest prawem, jest zobowiązaniem władzy lokalnej do działań zgodnie z wyznaczonymi kierunkami. Stanowi więc zespół zapisów ustalonych i uzgodnionych jako nienaruszalne uwarunkowania i kierunki zagospodarowania przyjęte jako podstawa do opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jednostki osadniczej. dokument ten zawiera bardzo szeroki zakres informacji na temat środowiska naturalnego gminy, jej społeczności i gospodarki. Funkcja, jaką miasto pełni, może się zmieniać, w zależności od układu warunków zew. bądź wew. Do pierwotnych funkcji miasta zaliczamy: - obsługę zamków i klasztorów ( rzemiosło, rękodzielnictwo) - handel Z biegiem czasu w miarę powstawania wyższych form społeczno- gospodarczych, następuje rozwój dalszych funkcji miejskich, jak: - wytwórczość rzemieślnicza - handel - organizacja życia kulturalnego i umysłowego - administracja państwowa i kościelna Obecnie, w zależności od dominującej funkcji jaką miasto pełni, rozróżniamy miasta:
Funkcje egzogeniczne i funkcje endogeniczne. Funkcje endogeniczne to funkcje miasta skierowane do wewnątrz (administracja miejska, część handlu. Funkcje egzogeniczne to funkcje skierowane na zewnątrz miasta (przemysł, turystyka, handel moski itp.). Funkcje egzogeniczne dzielą sie na: funkcje centralne - usługi, handel i drobna wytwórczość skierowane do ściśle określonego, zdefiniowanego i na ogół leżącego wokół miasta zaplecza (por. teoria Christallera), funkcje wyspecjalizowane - funkcje o zasięgu zmiennym, często trudnym do zdefiniowania, niehierarchicznym. Działaność przemysłu, turystyka itp.) Funkcje mieszane - oba wspomniane typy nakładają sie na siebie. Układy lokalizacyjne miast wg. funkcji miasta: - układ ośrodków centralnych (central places), - układ ośrodków wyspecjalizowanych (specialized cities), - układ systemów sieci (network system), - układ miast - wrót (gateway cities).
|
Funkcje miast zależą od przeważającej funkcji i infrastruktury z tym związanej. Wyróżnia się miasta o funkcji:
Urbanistyka (def. I) - [urbos - miasto] nauka o budowie miasta i kierowaniu jego rozwojem ( nie tylko projektowanie przestrzeni, ale także wdrażanie projektów) - (def. II) - nauka o zasadach planowania przestrzennego miast i osiedli oraz ich powstawania i historii rozwoju. Urbanistyka jest nauką interdyscypl - korzysta z badań innych dziedzin:
Architektura- sztuka projektowania i wznoszenia budowli. Sztuka kształtowania przestrzeni dla potrzeb człowieka. Architektura krajobrazu, okrętów. Celem jest pełnienie zadanej funkcji oraz zaspokojenie estetycznych potrzeb człowieka. Dzieło architektury powinno odpowiadać zamierzonej funkcji, celowości technicznej oraz wymaganiom ekonomicznym i estetycznym. Architektura budowli- te cechy danej budowli, które oddziałują na nastroje i uczucia i przez nie wpływają na zachowania i działania ludzi. Budynek jest dziełem architektury, gdy jest trwały, wygodny (funkcjonalny), niezbyt kosztowny w stosunku do uzyskanych efektów i jest piękny-wg Palladio. Architekt- „patrzy ponad dachy”- interesuje go cały budynek. Działania architekta: projektowanie, współpraca z inwestorem Architektura jest sztuką organizowania przestrzeni, obejmującą dziedziny techniki, a jednocześnie m.in. sztuki i filozofii, która zajmuje się transformacją przestrzeni, jaką zamieszkujemy, na miarę naszych osiągnięć, aspiracji i nadziei. (od zamysłu do realizacji upływa niewiele czasu, po realizacji proces tworzenia się kończy, to odróżnia ją od urbanistyki, która jest dziełem ponadpokoleniowym). |
1 a |
1 b 2 a |
2 b |
2 c 3 4a |
Obiekt, dzieło architektury, powinien odpowiadać zamierzonej funkcji, celowości technicznej, wymaganiom ekonomicznym i estetycznym, a przede wszystkim, dążeniom i oczekiwaniom użytkowników jego przestrzeni. Architekt - przedstawiciel zawodu polegającego na realizacji na zlecenie zamawiającego obiektów architektury. Zawód architekta nie jest jasno zdefiniowany i w zależności od poszczególnego kraju i w różnym czasie architekt spełniał nieco odmienne funkcje. Jest to zawód interdyscyplinarny (łączący wiele dziedzin nauki i techniki). Jako architektów określa się:
Najczęściej architekci łączą wymienione dziedziny działalności, kładąc jednak różny nacisk na poszczególne funkcje. Ponadto jako architektów określa się następujące zawody:
Architektura klasycystyczna, podstawowe cechy:
|
Najważniejsze budowle klasycyzmu
Przyjmuje się, że działka średniej wielkości ma około 1000 m2. Taka powierzchnia jest uzasadniona pod względem ekonomicznym i funkcjonalnym. Można na niej wygodnie zmieścić dom o powierzchni 100-300 m2. Za minimalną powierzchnię działki pod zabudowę wolno stojącą przyjmujemy jednak 450 m2. Najwygodniej i najłatwiej usytuować dom na działce zbliżonej do kwadratu. Powierzchnia zabudowy przekraczająca 40% powierzchni działki jest niekorzystna. Odległości: od sąsiadów min. 4 m (3 m, gdy ściana nie ma okien), od ulicy - najczęściej 6 m (czasami 5 m) Maksymalną wysokość zabudowy należy sprawdzić w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (h=~9-12m) Ustawienie domu do zachodu lub południa jest najkorzystniejsze. Działka z wjazdem od południa jest mniej korzystna od działki z wjazdem od północy. Podział przestrzeni: Plan domu:
Typy domów:
4.Dom jednorodzinny w zabudowie atrialnej - w skrajnym przypadku nie posiada w ogóle elewacji zewnętrznych, doświetlony jest przez atrium; w umiarkowanej strefie klimatycznej budynki atrialne przylegają do sąsiednich dwiema lub trzema ścianami zewnętrznymi. |
Dom wolno stojący
Domy atrialne
|
2 część
Typy budynków:
Klasyfikacja jeżeli chodzi o wysokość:
Biurowce: - to budynek mieszczący biura i inne pomieszczenia służące do wykonywania pracy umysłowej; - narzucają nastrój miasta - są wszechobecne; - muszą być elastyczne - dać się prosty sposób przekształcać [bez ścian działowych]; - długość od wejścia do ściany nie powinna przekraczać 25 m; - przyjmuje się powierzchnię 15-20 m2 na pracownika (wlicza się w to sale jadalne, klatki schodowe i wszelkie inne pomieszczenia); - 3,6-15 m2 - przestrzeń w której pracuje pracownik; - układ komunikacyjny:
- w budynkach wysokich powinny być 2 klatki schodowe (bezpieczeństwo przeciwpożarowe) z przedsionkami - odcięcie kondygnacji, aby pożar się nie rozprzestrzeniał; - istotny jest wiatr - odchylenia od pionu nie mogą przekraczać 1:600 (dla budynków 400 m jest to 80 cm)
Kościoły: - w religii chrześcijańskiej określenie budynku przeznaczonego do celów sakralnych (początki budownictwa kościelnego sięgają IV w., wcześniej istniały jedynie kościoły domowe); - początkowo budowane były na planie prostokąta, często dobudowywano do niego klasztor;
|
4b 5a |
5b 6 7 |
8 |
II 1 2 3 a |
- wyróżniamy kościoły jedno- lub wielonawowe - następnie kościoły budowano na planie koła; - za kościołem znajdują się różne pomieszczenia, w tym zakrystia przeznaczona dla księży i zakrystia przeznaczona dla ministrantów; - w pobliżu kościoła znajduje się tez plebania, w której oprócz części zamieszkanej przez księży można wyróżnić część przeznaczoną dla przyjezdnych gości; - interesujący jest również system nasłonecznienia ołtarza; - wieża jest ważnym symbolem kościoła, rezygnuje się z niej gdy kościół jest w centrum miasta;
Teatr : teatr grecki, dobra akustyka, wywodzi się z tradycji obrzędów religijnych, zwłaszcza związanych z Dionizosem; 12 cm- różnica wysokości dwóch widzów teatr rzymski (np. 11500 widzów) - teatr Marcellusa w Rzymie - rzymskie teatry były kryte dachem chroniącym przede wszystkim przed promieniami słońca - nad widownią rozpinana była płócienna osłona; teatr dramatyczny, kubatura na jednego widza 4-5m3 W teatrze maksymalna odległość ostatniego widza od sceny 24m. W operze 30 m. kino - multipleks - budynek, w którym znajduje się wiele sal kinowych (zwykle więcej niż 6) - megapleks - zwykle więcej niż 20 sal; - przykładowe kino: 27 sal 7500 ludzi -kino samochodowe (odległość między samochodami ~8m) muzeum (chroni, konserwuje, pokazuje zbiory) - w większych muzeach niewielka częś ze zbiorów jest udostępnina w postaci wystaw stałych lub czasowych, natomiast reszta jest przechowywana w specjalnie przeznaczonych do tego magazynach; - zadanie - jak najkorzystniej eksponowac zbiorl - stosuje się oświetlenie rozproszone;
Cel architektury XX w.: budynki funkcjonalne ze względu na swe przeznaczenie; nie były już tak reprezentacyjne jak dawniej; przystosowywane na potrzeby mieszczaństwa a nie arystokracji. Kierunki: SECESJA (1895 - 1914)(„Die Jugend”→ Jugendstil) zwrócenie się ku naturze; zerwanie z nawiązywaniem do historii; stosowanie płaskich ornamentów; motywy roślinne, formy zbliżone do draperii; budowle o wyszukanej ornamentyce, pełne przepychu, z elementami fantastycznymi; o śmiałym charakterze; o płynnych i dynamicznych liniach (klamki, balustrady) sprawiających wrażenie przeplatających się roślin;
|
.
|
Przestrzeń jest komponowana pod kątem potrzeb człowieka. Człowiek tworzy układy, które dają mu poczucie ładu i spokoju. Dąży do form skomponowanych, które będzie mógł odbierać i rozumieć.
zdewastowane, w których elementy naturalne zostały wyparte przez przemysł i budownictwo. Kształtowanie: ochrona piękna w otoczeniu. Wyróżniamy krajobraz otwarty i zamknięty (kwestia architektury, urbanistyki).
Pierwsze mosty budowane były z drewna, później z kamienia. Połowa XVIII w. to czas rewolucji przemysłowej. Następują zmiany w produkcji żelaza. Udoskonalona technika wytopu i wysoka jakość materiału pozwalają na zastosowanie żelaza w mostownictwie. Pierwszy most o konstrukcji żeliwnej powstał na rzeczce Severn w Anglii w latach 1775-1779 (zaprojektowany przez architekta Thomasa F. Ritcharda). Pierwszy żeliwny most na kontynencie został zbudowany w 1794 roku na Dolnym Śląsku w Strzegomce. Od tego czasu notujemy gwałtowny rozwój w technice budowy mostów. Cały wiek XIX to rozwój mostownictwa. W porównaniu z ciężkimi, masywnymi mostami kamiennymi, mosty żeliwne cechowała lekkość konstrukcji i znaczna rozpiętość, jednak nie starano się wykorzystać zalet tego materiału w tworzeniu nowych rozwiązań konstrukcyjnych i estetycznych. Żelazo po prostu zastępowało kamień lub drewno. Sytuacja się zmieniła wraz z wynalezieniem stali. Lina stalowa, wytrzymała na rozciąganie pozwoliła na skonstruowanie nowoczesnych mostów wiszących, charakteryzujących się niezwykłą lekkością. Do najpiękniejszych z nich należy most nad rzeką Clifton w pobliżu Bristolu, który stanowi przykład osiągnięcia pełnej zgodności funkcji, konstrukcji i formy. Z wielu zrealizowanych mostów odznaczających śmiałością konstrukcji należy wymienić słynny most kolejowy przez zatokę Firth of Forth w Anglii wybudowany w 1891 roku .(Rozwój kolejnictwa był związany z rozwojem mostownictwa). Konstrukcje metalowe miały wiele zalet, miały też jednak wady. Były bardzo podatne na korozję. W 1867 roku pojawił się żelbet i szybko zauważono jego zalety. Dzięki połączeniu w tym nowym materiale odporności betonu na ściskanie z odpornością stali na rozciąganie, stało się możliwe wykorzystanie go do wznoszenia mostów. Jednymi z najwspanialszych i najpiękniejszych mostów żelbetowych były |
konstrukcje wznoszone przez Roberta Maillarta na początku XX wieku. Dzięki wielkiej wrażliwości i intuicji konstruktora mosty te cechowała niezwykła lekkość i harmonia. Piękna forma tych mostów mogła być porównywalna tylko z dziełami sztuki. Dzięki odrzuceniu w tych konstrukcjach wszystkiego co zbędne, stosowaniu najprostszych układów uzyskano niezwykle eleganckie linie i estetykę budowli doskonale wpisującą się w krajobraz Szwajcarii. Jednak poglądy na sztukę, na to co piękne, to co się człowiekowi podoba ulegają zmianie. Każdy kierunek następuje po zmianie tych poglądów. I tak, renesans to długi okres wiary we wzorce. Architektura tego okresu nawiązywała do form antycznych nie tylko w zastosowaniu detalu i zdobień (porządek, belkowanie), przywoływała też starożytną teorię komponowania przestrzeni i trwała też w nieustannym poszukiwaniu nowych proporcji i środków wyrazu. Architekci dążyli do statycznego, tektonicznego i łatwo pojmowalnego kształtowania konstrukcji. W renesansie starano się ukazywać doskonałość świata ziemskiego. Stąd pochodziło zamiłowanie do form absolutnych i idealnych, przede wszystkim zaś budowli centralnej. Klasycyzm i neoklasycyzm wzorował się na starożytnych budowlach greckich i rzymskich oraz na niektórych budowlach odrodzenia. Dążono do uzyskania efektu harmonii, zrównoważonej kompozycji, stosowano symetrię. Z tego okresu pochodzi kościół św. Aleksandra i elewacja kościoła św. Anny w Warszawie. Na przełomie XIX/XX wieku architektura nawiązywała do architektury historycznej (neoklasycyzmu, baroku, renesansu). Z tego okresu pochodzi gmach PW. Secesja natomiast stanowiła próbę stworzenia nowego stylu bez odniesienia do historii. Cechowała się bogatymi formami. Poza czołowymi architektami, wyznaczającymi rozwój kierunku, styl ograniczał się zasadniczo do zdobnictwa, sprawy funkcji i konstrukcji pozostawiając inżynierom budowlanym. Na secesje zachodził następny kierunek nazwany ekspresjonizmem. Charakterystyczne dla niego było silne podkreślanie kierunku pionowego lub poziomego, tworzenie dynamicznych form w celu wywołania wrażenia strzelistości, nowoczesności, czy prędkości w jakiej budynek funkcjonuje. Po drugiej wojnie światowej przyszedł czas na modernizm. Architekci tego okresu zakładali, że o pięknie budynku stanowi głównie jego funkcjonalność, a w każdym razie, iż przede wszystkim muszą zostać spełnione wymogi funkcji, którą ma pełnić obiekt. Nastąpiło odrzucenie detali, uproszczenie budynków. Około '55 roku nastąpił zwrot ku bogatym formom. Przykładem jest tu opera w Sydney. Z kolei postmodernizm przeciwstawił się modernizmowi, sięgał po elementy z poprzednich epok, np. łuk. Ciekawym kierunkiem był też dekonstruktywizm, gdzie rozwiązania przeczą konstrukcji. Cechował się on szczególnym eksponowaniem paradoksów i napięć w kształtowaniu formy budynku. Dekonstruktywistyczna forma zrywa zarówno z funkcjonalistycznym podejściem modernizmu, jak również z tradycyjną harmonią w architekturze. Budynki sprawiają wrażenie kontrolowanego chaosu, wydają się rozwarstwiać, rozpadać, poruszać, czasem wręcz tańczyć. Teraz architektura jest bardziej spokojna. Istnieje Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Stambule.
|
3 b 4 5 a |
5 b |
5 c 6 7 a |
7 b |
KOMPOZYCJA W ARCHITEKTURZE I URBANISTYCE - jest b. istotną kwestią szczególnie od czasów rewolucji przemysłowej (niekontrolowana rozbudowa przemysłu, komunikacji itp.); dążono do max. wykorzystania terenu i skoncentrowania na małym obszarze różnorodnych funkcji, często kolidujących ze sobą. Wynikiem takiej działalności było zachwianie równowagi poszczególnych regionów i zakłócenie stosunków przyrodniczych. Zaczęto temu zapobiegać (pocz. XX w) - planowanie przestrzenne. Zaczęto określać przeznaczenie terenów pod względem potrzeb teraźniejszych i przyszłych. Planowanie przestrzenne obejmuje: ocenę stanu istniejącego, opracowanie planów zagospodarowania przestrzennego, ustalenie lokalizacji inwestycji i kontrolę realizacji planów. Budowla powinna:
Przestrzeń ma być komponowana pod kątem potrzeb człowieka i ma tworzyć układy odbierane przez niego jako ład i spokój. Wszelkie formy mają być łatwe w odbiorze, czytelne i zrozumiałe. Dlatego tak często budynki cechuje rytm: elewacje są rytmicznie rozmieszczone/symetria (Gmach IL PW) tak samo jak układ oświetlenia w pomieszczeniu. Dążono do uporządkowania (kratownice ulic). Na przestrzeni wieków zmieniały się koncepcje architektoniczne. W starożytnej Grecji obiekty budowano na wzgórzach i tak je konstruowano, by ludzie mieli do nich dostęp z każdej strony. Były „wywyższone” ponad wszystko. Z upływem lat stwierdzono, iż budynki powinny raczej wpasować się w otoczenie i nie ingerować w przyrodę. Tworzono osiedla mieszkalne (budynki usytuowane przy ulicy z dostępem z jednej strony; Ursynów z XIX w) przy starannie wyznaczonych, symetrycznych ulicach. W XX w pojawiły się budynki wolnostojące, wkomponowane z dojściem z wielu stron, swobodnie rozmieszczonych w terenie. Można zatem wyodrębnić układy:
Dominanta w urbanistyce - waży element, najczęściej kościół, ratusz; najwyższy budynek (d. faktyczna) lub najszerszy (d. formalna). Dominanta Warszawy=PKiN (nie jest najwyższy ale stoi w centrum miasta)
Krajobraz - ogół cech przyrodniczych i antropogenicznych wyróżniających określony teren, zespół typowych cech danego terenu. Wygląd niektórych składników krajobrazu ulega sezonowym zmianom, np. zimą w Polsce teren pokrywa warstwa śniegu, wiosną zieleni się młoda ruń, jesienią złocą się uschnięte liście na drzewach. W zależności od stanu i stopnia zniszczenia rozróżnia się krajobrazy:
|
Doświadczenie pierwszych konstruktorów i projektantów pozwoliły na budowanie obecnie konstrukcji mostowych łączących wspaniałą architekturę z wyrafinowaną konstrukcją. Warto zwrócić uwagę na kilka z nich. Do najbardziej znanych należą współczesne mosty wiszące. Jednym z najsłynniejszych jest most Golden Gate, łączący San Fransisco z hrabstwem Martin, zaprojektowany przez Josepha Straussa. Inne przykłady mostów:
most drewniany konstrukcje stalowe / żeliwne (XIX w.) most wiszący most łukowy (stal, żelbet - XX w.) mosty podwieszane
Z tego co pamiętam to: - wygląd mostu powinien być dostosowany do przestrzeni otaczającej; - mosty podwieszane nie powinny być stosowane w miastach, najlepiej prezentują się one na otwartych przestrzeniach, przestrzeniach pastach najlepsze są mosty belkowe; - pamiętać należy że inaczej most się prezentuje od strony kierowcy jadącego nim, a inaczej z boku i to co wyglądnie ładnie i imponująco od strony kierowcy, nie koniecznie mysi odpowiednio się komponować z przestrzenią otaczającą go; można dać rysunki |
|
|
7 c 8 a |
8 b 9 |
Spis treści |
|