Elektronika, Automatyka |
Imię i nazwisko: 1. Łukasz Jóźwiak 2. Tomasz Pogwizd |
ROK I |
GRUPA II |
Zespół 2
|
||||||
Pracownia fizyczna I |
Temat: Dozymetria |
Nr ćwiczenia: 96 |
||||||||
Data wykonania: 21.05.1997 |
Data oddania: 5.06.1997 |
Zwrot do poprawki: ......................... |
Data oddania: ......................... |
Data zaliczenia: ......................... |
Ocena: ......................... |
|||||
Cel ćwiczenia:
Zapoznanie z podstawami dozymetrii promieniowania jonizującego oraz prostym radiometrem i sposobem jego wykorzystania do pomiaru mocy dawki.
Wstęp teoretyczny:
Promieniotwórczość naturalna
Promienitwórczość naturakna jest to samożutny rozpad jąder niektórych ciężkich pierwiastków.
Rozróżniamy następujące rodzaje promieniowania:
α (pierwiastki α - promieniotwórcze);
β (pierwiastki β- promieniotwórcze);
γ (towarzyszy powyższym promieniowaniom).
Własności promieniowania
α:
ulega niewielkiemu odchyleniu w polu magnetycznym i elektrycznym, gdyż niesie ze sobą ładunek (dodatni);
duże zdolności jonizacyjne;
mało przenikliwe;
wywołuje fluorescencję (np. siarczku cynku);
jest strumieniem jąder helu.
β:
ulega odchyleniu w polu magnetycznym i elektrycznym, gdyż niesie ze sobą ładunek (ujemny);
zdolności jonizacyjne mniejsze niż α;
wywołuje fluorescencję;
masa cząstki mniejsza niż α;
jest strumieniem elektronów.
γ:
nie ulega odchyleniu w polu magnetycznym i elektrycznym;
mała zdolność jonizacji;
bardzo przenikliwe (bardziej niż promienie Roentgena);
rozchodzi się z prędkością światła ;
ulega dyfrakcji, interferencji, polaryzacji;
jest falą elektromagnetyczną.
Energia jednego fotonu fali elektmomagnetycznej wynosi:
E=hν
Promieniowaniem jonizującym nazywamy każde promieniowanie wywołujące jonizację ośrodka materialnego, w którym się ono rozchodzi.
Wykrywanie promieniowania - detektory promieniowania jądrowego:
śladowe:
komora Wilsona
komora pęcherzykowa
klisza jądrowa
liczniki:
licznik Geigera - Müllera
licznik scyntylacyjny
licznik koincydencyjny
Znamy następujące rodzaje promieniowania jonizującego:
emitowanego przez jądra: cząstki α, β, promieniowanie γ, neutrony
emitowanego przez atomy: promieniowanie rentgenowskie
Prawo rozpadu promieniotwórczego określa zależność od czasu liczby jąder, które nie uległy dotąd przemianie promieniotwórczej:
N0 - liczba jąder izotopu promieniotwórczego w chwili t = 0;
N(t) - liczba jąder tego izotopu, które po czasie t nie uległy jeszcze rozpadowi;
λ - stała rozpadu.
Zachodzi związek:
T1/2 - okres połowicznego rozpadu (zaniku), czyli czas po upływie którego liczba jąder izotopu promieniotwórczego maleje do połowy pierwotnej ich liczby N0.
Wiązka promieniowania przechodząca przez materię doznaje osłabienia na skutek utraty energii na jonizację materii. Przez I0 oznaczamy natężenie wiązki padającej. Po przejściu warstwy o grubości d natężenie I maleje wykładniczo według prawa
I = I0e-μd
Współczynnik μ zwany współczynnikiem osłabienia, zależy od materiału absorbującego jak również od rodzaju promieniowania. Logarytmując powyższe równanie mamy
Często stosuje się pojęcie tzw. grubości połówkowej d1/2 po przejściu której natężenie promieniowania spada do połowy wartości pierwotnej (I=I0/2). Podstawiając powyższy warunek do ostatniego wzoru otrzymujemy:
Promieniowanie jonizujące, które może oddziaływać na organizm ludzki pochodzić może z dwojakiego rodzaju źródeł:
źródeł naturalnych - jak promieniowanie:
kosmiczne
emitowane przez izotopy występujące w skorupie ziemskiej
emitowane przez izotopy występujące w organiźmie człowieka
b) źródeł sztucznych - czyli uzyskanych w procesach technologicznych i wykorzystywanych przez człowieka do celów zastosowań np. w medycynie, przemyśle czy w energetyce jądrowej.
Promieniowanie jonizujące oddziałuje na organizm ludzki głównie w wyniku jonizacji atomów jego komórek. Jonizacja atomów żywych komórek wywołuje określone skutki biologiczne: genetyczne bądź somatyczne.
Część uszkodzonych w ten sposób komórek może zostać odbudowana w wyniku naturalnych procesów biologicznych (wydajność procesu odbudowy zależy od rodzaju i ilości uszkodzonych komórek). Jeżeli natomiast komórki nie zostaną zregenerowane, to wówczas mogą zajść następujące procesy:
śmierć komórki
zaburzenia w normalnym jej funkcjonowaniu - co prowadzi do zmian somatycznych, np. Raka
uszkodzenie cząsteczek DNA komórek rozrodczych
Z punktu widzenia oddziaływania biologicznego różne rodzaje promieniowania jonizującego różnią się między sobą gęstością wywołanej jonizacji, zasięgiem w poszczególnych tkankach oraz przestrzennym rozkładem produkowanych jonów. W celu ilościowego rozważania biologicznych skutków oddziaływania promieniowania jonizującego na organizm ludzki a także umożliwienia ich porównywania wprowadzono następujące wielkości charakterystyczne:
dawka
równoważnik dawki
współczynnik jakości Q
Dawka pochłonięta D0 jest to energia zaabsorbowana przez jednostkę masy (1kg) napromieniowanej substancji. Jednostką dawki jest 1 gray, który odpowiada energii 1 J zaabsorbowanej przez masę 1 kg: 1[Gy] = 1[J/kg].
Wpływ promieniowania na organizmy żywe (w tym człowieka) zależy od rodzaju promieniowania, w którym znajduje się badany organizm (promieniowanie rentgenowskie, promieniowanie γ czy elektrony są mniej groźne przy danej dawce niż neutrony czy cząstki α ) i jest określany przez tzw. współczynnik jakości Q.
Parametrem, który uwzględnia rodzaj promieniowania absorbowanego w organizmie jest równoważnik dawki H, określany równaniem H = D0.Q. Mierzony on jest w sievertach lub remach (1Sv = 100 rem). Sievert jest to dawka absorbowana dowolnego rodzaju promieniowania jonizującego, który wywołuje identyczny skutek biologiczny jak dawka absorbowana 1 Gy promieniowania X lub γ.
Skutki biologiczne oddziaływania promieniowania jonizującego zależą również od tego, czy źródło promieniowania znajduje się poza organizmem człowieka (napromieniowanie zewnętrzne) czy wewnątrz organizmu (napromieniowanie wewnętrzne).
Ochrona przed napromieniowaniem zewnętrznym jest stosunkowo prosta i można ją zapewnić skracając czas narażania, zwiększając odległość od źródła promieniowania oraz wprowadzając warstwę materiału osłonowego pomiędzy źródło a człowieka narażonego na nie. Materiał, który stosuje się jako osłonę zależy od rodzaju promieniowania emitowanego przez źródło.
W celu zmniejszania skutków oddziaływania promieniowania na organizm ludzki należy stosować osłony przed promieniowaniem oraz minimalizować czas pracy ze źródłami promieniowania.
Dla ochrony przed promieniowaniem γ (X), które jest o wiele bardziej przenikliwe niż promieniowanie α czy β o tej samej energii, jako osłony stosuje się cegły ołowiane bądź uranowe. Jako osłony przed promieniowaniem β wystarczy stosować płyty aluminiowe lub plexiglasowe. Osłonę przed neutronami zapewniają materiały spowalniające neutrony - takie jak woda czy parafina -i pochłaniające je takie jak np. żelazo kadm
Specyfika oddziaływania promieniowania jądrowego oraz promieniowania rentgenowskiego polega na tym, że nawet duże dawki nie są odczuwane przez receptory ludzkie w czasie oddziaływania. Przeto aby kontrolować dawki, na które narażony jest człowiek należy stosować odpowiednie detektory, które nazywamy dozymetrami.
Dozymetr powinien:
rejestrować sumaryczny strumień danego promieniowania ,
mierzyć dawkę (wydzielaną w dozymetrze energię albo prąd jonizacyjny),
symulować żywą tkankę pod względem promieniowania
Kontrolę narażenia zewnętrznego można przeprowadzić przez pomiar mocy równoważnika dawki w otoczeniu źródeł promieniowania, a także przez pomiar danych indywidualnych, pochłoniętych przez osoby narażone zawodowo na promieniowanie (kontrola dawek indywidualnych obejmuje jedynie osoby zawodowo narażone na promieniowanie). Pomiary mocy równoważnika dawki niezbędne są wszędzie tam gdzie są stosowane źródła promieniowania przenikliwego nie pochłanianego przez osłony, zwłaszcza promieniowania elektromagnetycznego (X,γ), czy neutronowego. Moc równoważnika dawki promieniowania X czy γ określa się poprzez pomiar dawki ekspozycyjnej. Służą do tego radiometry do pomiaru mocy dawki.
Stosowane dozymetry to przyrządy:
do pomiaru dawki promieniowania zewnętrznego,
do pomiary strumienia cząstek (α,β), emitowanych przez badaną powierzchnię,
do pomiaru dawki indywidualnej.
Najczęściej stosowanymi detektorami promieniowania w radiometrach (przyrządach dozymetrycznych) są komory jonizacyjne, chlorowcowe liczniki Geigera - Müllera, detektory półprzewodnikowe, liczniki scyntylacyjne.
Liczniki Geigera - Müllera mogą być wykorzystywane do detekcji promieniowania jonizującego. Liczniki okienkowe GM wykorzystuje się jako detektory promieniowania o niewielkiej przenikliwości a więc przede wszystkim do pomiarów miękkiego promieniowania X oraz promieniowania .
Najprostszymi przyrządami do pomiaru mocy dawki są radiometry. W niniejszym ćwiczeniu będzie wykorzystywany radiometr kieszonkowy przeznaczony do kontroli dawek promieniowania γ oraz .
Opracowanie wyników:
Tło promieniowania
γ mR/h] |
0,014 |
cząstek/min.cm2] |
15 |
2. Promieniowanie γ
x - odleglość źródła od licznika
H - równoważnik mocy dawki
Mangan 54
x [cm] |
H [ mR/h ] |
0 |
0,038 |
0,5 |
0,030 |
1 |
0,026 |
1,5 |
0,022 |
2 |
0,020 |
2,5 |
0,018 |
3 |
0,016 |
3,5 |
0,015 |
4 |
0,013 |
5 |
0,015 |
6 |
0,015 |
7 |
0,014 |
8 |
0,016 |
9 |
0,013 |
10 |
0,014 |
11 |
0,011 |
12 |
0,009 |
13 |
0,008 |
Mangan 54 z absorbentem aluminiowym
x [cm] |
H [mR/h] |
0 |
0,038 |
0,5 |
0,037 |
1 |
0,034 |
1,5 |
0,032 |
2 |
0,030 |
2,5 |
0,025 |
3 |
0,026 |
3,5 |
0,018 |
4 |
0,015 |
5 |
0,014 |
6 |
0,025 |
7 |
0,015 |
8 |
0,015 |
9 |
0,013 |
10 |
0,012 |
11 |
0,015 |
12 |
0,007 |
13 |
0,008 |
14 |
0,004 |
Mangan 54 z absorbentem ołowianym
x [cm] |
H [mR/h] |
0 |
0,024 |
0,5 |
0,023 |
1 |
0,023 |
1,5 |
0,018 |
2 |
0,015 |
2,5 |
0,016 |
3 |
0,015 |
3,5 |
0,015 |
4 |
0,013 |
5 |
0,010 |
6 |
0,006 |
7 |
0,006 |
8 |
0,007 |
9 |
0,006 |
10 |
0,008 |
11 |
0,005 |
12 |
0,006 |
13 |
0,004 |
14 |
0,004 |
Mangan 54 z absorbentem miedzianym
x [cm] |
H [mR/h] |
0 |
0,038 |
0,5 |
0,036 |
1 |
0,034 |
1,5 |
0,029 |
2 |
0,023 |
2,5 |
0,019 |
3 |
0,018 |
3,5 |
0,016 |
4 |
0,015 |
5 |
0,015 |
6 |
0,016 |
7 |
0,013 |
8 |
0,015 |
9 |
0,012 |
10 |
0,009 |
11 |
0,007 |
2. Promieniowanie
Kobalt 60
x [cm] |
H [cząstek/min*cm2] |
0 |
350 |
0,5 |
300 |
1 |
280 |
1,5 |
240 |
2 |
180 |
2,5 |
134 |
3 |
115 |
3,5 |
107 |
4 |
102 |
5 |
94 |
6 |
83 |
7 |
66 |
8 |
62 |
9 |
54 |
10 |
48 |
11 |
38 |
Kobalt 60 z absorbentem aluminiowym
x [cm] |
H [cząstek/min*cm2] |
0 |
290 |
0,5 |
240 |
1 |
220 |
1,5 |
194 |
2 |
171 |
2,5 |
131 |
3 |
105 |
3,5 |
96 |
4 |
79 |
5 |
65 |
6 |
51 |
7 |
50 |
8 |
43 |
9 |
37 |
10 |
30 |
Kobalt 60 z absorbentem ołowianym
x [cm] |
H [cząstek/min*cm2] |
0 |
350 |
0,5 |
250 |
1 |
225 |
1,5 |
195 |
2 |
161 |
2,5 |
142 |
3 |
111 |
3,5 |
96 |
4 |
89 |
5 |
80 |
6 |
71 |
7 |
60 |
8 |
54 |
9 |
44 |
10 |
36 |
Laboratorium fizyczne I Strona 1
Wyszukiwarka