Instytucje wychowawcze wg MEN, pedagogika społeczna


Wykład: Pedagogika Społeczna Opracowanie:
Wyższa Szkoła Pedagogiczna ZNP Joanna Kołodziejska, Maja Łożyńska,
 13.12.2008r. Magdalena Gutowska, Marta Banasik

Instytucje wychowawcze wg MEN

Praktyka wychowawcza jest tak dawna, jak dawny jest rodzaj ludzki. Wychowanie jest, więc zjawiskiem towarzyszącym rozwojowi społecznemu, a jako takie jest z reguły działaniem intencjonalnym i planowym. Jakkolwiek nie wolno nie doceniać wpływu na kształtowanie się człowieka wszelkich form tzw. wychowania naturalnego, spontanicznego, „żywiołowego”, instynktowo-opiekuńczego, „macierzyńskiego” i środowiskowego, „niekontrolowanego”, to jednak istotę procesu wychowawczego zawsze określały i określają przede wszystkim działania i zabiegi społeczne, świadomie podejmowane i organizowane.

Przed wychowaniem jako działaniem planowym i intencjonalnym ludzie i społeczeństwa zawsze stawiali i stawiają pewne cele, które wychowanie powinno realizować.

Z celów wychowania wynikają w stosunku do instytucji wychowawczych i wychowawców zadania szczegółowe, które wyrażają się lub postulują szereg konkretnych zabiegów i czynności pedagogicznych umożliwiających realizację uznanych celów i intencji.

Budowa programu instytucji wychowawczych jest to przedsięwzięcie bardzo ważne, trudne i odpowiedzialne. Ważne, ponieważ „takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”. Tyle dobra w wymiarze indywidualnym i społecznym - ile potrafimy zaszczepić go w wychowankach oraz wyposażyć ich w siłę do jego urzeczywistniania i pomnażania. To bowiem uczniowie będą budować przyszłość. Czy będzie ona lepsza od teraźniejszości - w dniu dzisiejszym zależy w dużym stopniu od programu wychowawczego i zaangażowania instytucji wychowawczych w jego twórczą realizację.


Wychowanie w ustawie o systemie oświaty.

Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 19 z 2000 r., poz.239) w swoich treściach do wychowania przywiązuje bardzo dużą wagę. Już w preambule przywołuje Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, Powszechną Deklarację Praw Człowieka, Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz konwencję o Prawach Dziecka.

Nauczanie i wychowanie - respektując chrześcijański system wartości - za podstawę przyjmuje uniwersalne zasady etyki. Kształcenie i wychowanie służy rozwijaniu u młodzieży poczucia: odpowiedzialności, miłości ojczyzny oraz poszanowania dla polskiego dziedzictwa kulturowego, przy jednoczesnym otwarciu się na wartości kultur Europy i świata.
W ustawie o systemie oświaty problem wychowania jest najczęściej traktowany łącznie z nauką i opieką. Nauczyciel jako wychowawca, jest niejako egzekutorem zapisów tej ustawy i w swoich działaniach dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych ma obowiązek kierowania się dobrem uczniów, troską o ich zdrowie, postawę moralną i obywatelską z poszanowaniem godności osobistej ucznia. . Jako przykład tej ustawy zapis w artykule pierwszym zapewnia w szczególności:

  1. realizację prawa każdego obywatela RP do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednio do wieku i osiągniętego rozwoju,

  2. wspomaganie przez te instytucje wychowawczej roli rodziny,

  3. zmniejszanie różnic w warunkach kształcenia, wychowania i opieki między poszczególnymi regionami kraju, a zwłaszcza ośrodkami wielkomiejskimi i wiejskimi,

  4. utrzymywanie bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki w placówkach wychowawczych.

Według w/w ustawy, art. 2., system oświaty obejmuje:

1) przedszkola, w tym z oddziałami integracyjnymi oraz przedszkola specjalne,

2) szkoły:

a) podstawowe, w tym: specjalne, integracyjne, z oddziałami integracyjnymi i sportowymi, sportowe i mistrzostwa sportowego,

b) gimnazja, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi, sportowymi i przysposabiającymi do pracy, sportowe i mistrzostwa sportowego,

c) ponadgimnazjalne, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi i sportowymi, sportowe, mistrzostwa sportowego, rolnicze i leśne,

d) artystyczne;

3) placówki oświatowo-wychowawcze, w tym szkolne schroniska młodzieżowe, umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień oraz korzystanie z różnych form wypoczynku i organizacji czasu wolnego;

3a) placówki kształcenia ustawicznego, placówki kształcenia praktycznego oraz ośrodki dokształcania i doskonalenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych;

3b) placówki artystyczne - ogniska artystyczne umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień artystycznych;

4) poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym poradnie specjalistyczne udzielające dzieciom, młodzieży, rodzicom i nauczycielom pomocy psychologiczno-pedagogicznej, a także pomocy uczniom w wyborze kierunku kształcenia i zawodu;

5) młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania, a także ośrodki umożliwiające dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży upośledzonym umysłowo ze sprzężonymi niepełnosprawnościami realizację odpowiednio obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 3, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki;

6) placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania;

7) Ochotnicze Hufce Pracy - w zakresie kształcenia i wychowania ich uczestników;

8) zakłady kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli,

9) biblioteki pedagogiczne;

10) kolegia pracowników służb społecznych.

System oświaty wspierają również organizacje pozarządowe, w tym organizacje harcerskie, a także osoby prawne prowadzące statutową działalność w zakresie oświaty i wychowania.

Szkoły i placówki wychowawcze określone w ustawie mogą być placówkami publicznymi lub niepublicznymi. Mogą być zakładane i prowadzone przez:

1) jednostkę samorządu terytorialnego;

2) inną osobę prawną;

3) osobę fizyczną.

Przy czym jednostki samorządu terytorialnego mogą zakładać i prowadzić jedynie szkoły i placówki publiczne.

W celu szerszego przybliżenia aspektu wychowania wg ustawy MEN, poniżej opisane zostało kilka placówek wychowawczych zgodnie z w/w ustawą. Dobór tych placówek pozwoli nam na szerszy przekrój kanonu instytucji określonych w ustawie oraz jednocześnie pokaże podobieństwo i zbiór wspólny ich celów i zadań wychowawczych.

  1. Przedszkola

Placówki wychowania przedszkolnego stanowią część systemu oświaty. Pełnią zarówno funkcje opiekuńcze, wychowawcze i dydaktyczne, będąc uzupełnieniem wychowawczych oddziaływań rodziny. Odgrywają również ważną rolę w kompensowaniu braków środowiskowych dzięki realizowaniu rozlicznych zadań dydaktycznych, których celem jest wspieranie rozwoju dzieci i ich przygotowanie do podjęcia nauki szkolnej. Przedszkola dzielą się na publiczne i niepubliczne.

Przedszkola publiczne są zarządzane i finansowane przez gminy. W kosztach utrzymania przedszkoli uczestniczą również rodzice dzieci, płacąc za pobyt dzieci przekraczający 5 godzin dziennie oraz koszty wyżywienia. Przedszkole jest ustawowo zobowiązane do zapewnienia dziecku bezpłatnego co najmniej 5-godzinnego nauczania i wychowania w ciągu dnia. Przedszkole publiczne przeprowadza rekrutację dzieci w oparciu o zasadę powszechnej dostępności. Przedszkola zatrudniają nauczycieli posiadających kwalifikacje, którzy w swoich działaniach dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych mają obowiązek kierowania się dobrem uczniów, troską o ich zdrowie, postawę moralną i obywatelską z poszanowaniem godności osobistej ucznia.

Zapewnienie warunków w przedszkolu jest zadaniem własnym gminy. Opłaty za świadczenia prowadzonych przez gminę przedszkoli publicznych ustala rada gminy, a w przypadku innych przedszkoli publicznych - organy prowadzące te przedszkola. Jeżeli droga dziecka sześcioletniego z domu do najbliższego publicznego przedszkola lub oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej przekracza 3 km, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka lub zwrot kosztów przejazdu dziecka i opiekuna środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice.

Przedszkola niepubliczne mogą być zakładane i prowadzone przez osoby prawne i fizyczne po ich wpisaniu do ewidencji właściwego kuratora. Kurator sprawuje też nadzór pedagogiczny. Placówki te są finansowane głównie przez rodziców. Przedszkole prowadzone przez osobę fizyczną może ubiegać się o status przedszkola publicznego, a następnie o dofinansowanie swojej działalności z budżetu gminy. Przedszkola niepubliczne są zobowiązane do realizacji podstawy programowej.

Wychowanie przedszkolne obejmuje dzieci w wieku 3-6 lat. W przypadku dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wychowaniem przedszkolnym może być objęte dziecko w wieku powyżej 6 lat, nie dłużej jednak niż do końca roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 10 lat. Obowiązek szkolny tych dzieci może być odroczony do końca roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 10 lat. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dyrektor przedszkola może przyjąć do przedszkola dziecko, które ukończyło 2,5 roku.

Celem wychowania przedszkolnego jest wspomaganie i ukierunkowywanie rozwoju dziecka zgodnie z jego wrodzonym potencjałem i możliwościami rozwojowymi w relacjach ze środowiskiem społeczno-kulturowym i przyrodniczym. Wynikające z powyższego celu zadania, dostosowane do potrzeb i możliwości rozwojowych dziecka, przedszkole realizuje podstawę programową określoną przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.

Wobec rodziców przedszkola pełnią funkcję doradczą i wspierającą działania wychowawcze:
1) pomagają w rozpoznawaniu możliwości rozwojowych dziecka i podjęciu wczesnej interwencji specjalistycznej,

2) informują na bieżąco o postępach dziecka,

3) uzgadniają wspólnie z rodzicami kierunki i zakres zadań realizowanych w przedszkolach

Warunkami utworzenia przedszkola są:

1) uzyskanie przez organ prowadzący pozytywnych opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego oraz komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej o zapewnieniu w lokalu, w którym mają być prowadzone zajęcia bezpiecznych i higienicznych warunków pobytu dzieci.

2) wyposażenie lokalu w sprzęt i pomoce dydaktyczne niezbędne do realizacji podstawy programowej wychowania przedszkolnego lub wybranych części tej podstawy.

3) lokal, w którym mają być prowadzone zajęcia musi znajdować się w budynku lub jego części spełniających wymagania określone w przepisach wynikających z ustawy.

Punkty przedszkolne mogą być tworzone na przykład w:

• budynku funkcjonującej szkoły lub przedszkola;

• budynku po zlikwidowanej szkole lub przedszkolu;

• domu kultury;

• prywatnym domu lub mieszkaniu;

• wynajętym pomieszczeniu;

• innych, odpowiednio zaadaptowanych lokalach.

4) nauczyciele prowadzący zajęcia oraz inne osoby wykonujące pracę w przedszkolach powinni posiadać orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do wykonywania tych prac oraz książeczki badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych.

Przedszkole niepubliczne - model do przymiarek jego otwarcia:

Żeby bardziej precyzyjnie określić nakłady rzeczowe i finansowe związane z otwarciem i prowadzeniem przedszkola, stwórzmy model placówki z prawdziwego zdarzenia - by służyła za punkt wyjścia do dalszych szacunków.

Niech to będzie przedszkole dla 40 dzieci, w 3 grupach.  Zgodnie z normami w pomieszczeniach, w których przebywają, powinno na każde dziecko przypadać co najmniej 2 m powierzchni. A więc sale powinny mieć łącznie 80 m. Łazienki ok. 20 m (dobrze, jeśli są przy każdej sali). Szatnie ok. 30 m. Kuchnia, biuro, pokój socjalny. 

W sumie przedszkole na 40 miejsc powinno mieć ok. 200 m powierzchni i plac zabaw minimum 600m. 

Założyciel i przyszły właściciel przedszkola nie musi mieć żadnych kwalifikacji - pod warunkiem że sam nie będzie wykonywał zadań edukacyjno-wychowawczych. Do tego mają prawo tylko osoby z wykształceniem pedagogicznym. Trzeba więc zatrudnić dyrektora odpowiedzialnego za sprawy merytoryczne oraz wykwalifikowanych wychowawców - nauczycieli. Ilu? To zależy od liczby dzieci. Przy 40 maluchach w każdej grupie powinna być co najmniej jedna wychowawczyni, najlepiej dwie, a w najmłodszej nawet trzy. Do tego kucharka, pomoc, sprzątaczka. W sumie od 7 do 10 osób stałej kadry. Na tym nie koniec. Musi być także grono współpracowników, prowadzących zajęcia dodatkowe, np. z rytmiki i umuzykalnienia, języka obcego, gimnastyki korekcyjnej, a także psycholog, logopeda. Oprócz tzw. minimum programowego określonego przez Ministerstwo Edukacji każde przedszkole, w zależności od inwencji jego kierownictwa, organizuje zajęcia dodatkowe, które kosztują. Np.: rytmika od 600 do 800 zł miesięcznie,  korektywa ok. 400 zł,  taniec ok. 700 zł,  język obcy ok. 45 zł od dziecka, czyli od 10 - 12-osobowej grupy ok. 500 zł.  

Godzina pracy logopedy z dzieckiem kosztuje 25 zł, wizyta teatrzyku i spektakl od 350 zł, a przed świętami drożej, występ firmy propagującej wiedzę - 400 zł, odwiedziny szalonego naukowca - 600 zł, wycieczka poza miasto ok. 1 tys. zł, do zoo - kilkaset, wynajęcie autokaru od 350 do 500 zł, a gdy dwa razy w tygodniu zawozi dzieci na basen - ok. 2 tys. zł miesięcznie.

Ile gotówki na początek?

  1. SZKOŁY na przykładzie GIMNAZJUM


Gimnazjum realizuje cele i zadania określone w Ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie. Zapewnia ono warunki do:

Gimnazjum umożliwia:

Gimnazjum kształtuje środowisko wychowawcze sprzyjające realizowaniu celów i zasad
określonych w ustawie, stosownie do warunków gimnazjum i wieku ucznia poprzez:

Osoba fizyczna lub prawna, chcąc założyć niepubliczną szkołę lub przedszkole, musi uzyskać wpis do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiedniego typu publicznych szkół i przedszkoli.

Warunki uzyskania wpisu do ewidencji niepublicznych szkół i przedszkoli oraz zasady działania tych placówek zostały określone w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 1996 r. nr 67, poz. 329 ze zm.).

Kto może założyć szkołę?

Podmiotami uprawnionymi do założenia niepublicznej szkoły lub przedszkola są osoby fizyczne lub prawne, takie jak fundacje, stowarzyszenia, spółki. Jeśli jest to spółka cywilna, za podmioty uprawnione uważa się indywidualnie oznaczonych wspólników tej spółki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o systemie oświaty, szkoły publiczne i niepubliczne dzielą się na placówki różnego typu. Są to:

Należy przy tym podkreślić, iż w myśl art. 8 ustawy o systemie oświaty szkoła podstawowa i gimnazjum mogą działać tylko jako szkoły publiczne lub niepubliczne, ale posiadające uprawnienia szkoły publicznej. Natomiast niepubliczne przedszkole i niepubliczne szkoły ponadgimnazjalne dla prowadzenia działalności oświatowo-wychowawczej nie muszą posiadać uprawnień odpowiednich placówek publicznych.

Statut szkoły

Podstawą działania niepublicznej szkoły lub placówki jest statut nadany przez osobę prowadzącą. Statut powinien określać nazwę, typ szkoły lub placówki oraz ich zadania, oznaczenie osoby prowadzącej, wskazanie organów szkoły lub placówki oraz zakres ich zadań, organizację szkoły lub placówki, a także zasady przyjmowania do szkoły lub placówki. Ponadto w statucie powinny znaleźć się postanowienia w zakresie praw i obowiązków pracowników oraz uczniów szkoły lub placówki, w tym przypadki, w których uczeń może zostać skreślony z listy uczniów szkoły lub placówki oraz sposób uzyskiwania środków finansowych na działalność szkoły lub przedszkola.

Niepublicznej szkole podstawowej i gimnazjum, założonym zgodnie z warunkami wymaganymi dla szkół niepublicznych o uprawnieniach szkoły publicznej, określonymi w art. 82 ust. 1-3 ustawy o systemie oświaty, przysługują uprawnienia szkoły publicznej z dniem rozpoczęcia działalności. Organ sprawujący nadzór pedagogiczny nad szkołą niepubliczną, która uzyskała uprawnienia szkoły publicznej z dniem rozpoczęcia działalności, jest obowiązany w ciągu 6 miesięcy od dnia rozpoczęcia sprawdzić, czy szkoła spełnia wymagane warunki.

Uprawnienia szkoły publicznej

Organ ewidencyjny, na wniosek osoby prowadzącej szkołę niepubliczną nie posiadającą uprawnień szkoły publicznej, nadaje tej szkole uprawnienia szkoły publicznej, jeżeli osoba ta przedstawi pozytywną opinię kuratora oświaty, a w przypadku szkół artystycznych - ministra właściwego do spraw kultury, o spełnianiu przez szkołę warunków wymaganych dla szkół o uprawnieniach szkół publicznych. Warunki te zostały określone w art. 7 ust. 3 ustawy o systemie oświaty. Do warunków tych należy realizowanie przez szkołę niepubliczną programów nauczania uwzględniających podstawy programowe kształcenia ogólnego, a w przypadku szkół zawodowych również podstawy programowe kształcenia w danym zawodzie lub profilu obowiązujące w szkołach publicznych. Ponadto szkoła taka powinna stosować ustalone przez ministra właściwego do spraw oświaty zasady klasyfikowania i promowania uczniów oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów, z wyjątkiem egzaminów wstępnych, prowadzić dokumentację przebiegu nauczania ustaloną dla szkół publicznych, zatrudniać nauczycieli przedmiotów obowiązkowych posiadających kwalifikacje określone dla nauczycieli szkół publicznych. Nadto, jeżeli szkoła niepubliczna ubiegająca się o uprawnienia szkoły publicznej jest szkołą zawodową, powinna prowadzić kształcenie uczniów w zawodach określonych w klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego lub w innych zawodach, jednak za uprzednią zgodą ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania. Niepubliczne szkoły i przedszkola, które nie ubiegają się o uprawnienia szkół publicznych, nie muszą zatem spełniać wymienionych warunków kadrowych, programowych i innych wskazanych w art. 7 ust. 3 ustawy o systemie oświaty.

Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania może jednak w drodze decyzji nadać uprawnienia szkoły publicznej szkole nie spełniającej tych warunków, jeżeli uzna ją za eksperymentalną. Nadając szkole takie uprawnienia, minister określa jednocześnie niezbędne warunki funkcjonowania szkoły.

Nadawanie uprawnień szkoły publicznej

Art. 82 ust 2a - W przypadku szkoły podstawowej, gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalnej ubiegających się o nadanie uprawnień szkoły publicznej z dniem rozpoczęcia działalności wpis do ewidencji może nastąpić, jeżeli osoba prowadząca przedstawi pozytywną opinię kuratora oświaty, a w przypadku szkoły medycznej - także opinię ministra właściwego do spraw zdrowia, o spełnianiu wymagań określonych w art. 7 ust. 3. (zgodnie z art. 8 ustawy o systemie oświaty szkoła podstawowa i gimnazjum może być tylko szkołą publiczną lub niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej - obowiązek szkolny).

Niepublicznej szkole podstawowej i gimnazjum założonym zgodnie z art. 82 ust. 1-3 przysługują uprawnienia szkoły publicznej z dniem rozpoczęcia działalności.

W przypadku szkoły nie posiadającej uprawnień szkoły publicznej z dniem rozpoczęcia działalności organ jednostki samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 82 ust. 1, na wniosek osoby prowadzącej szkołę niepubliczną nie posiadającą uprawnień szkoły publicznej nadaje tej szkole uprawnienia szkoły publicznej, jeżeli osoba ta przedstawi pozytywną opinię kuratora oświaty, w przypadku szkół medycznych - także opinię ministra właściwego do spraw zdrowia, o spełnianiu przez szkołę warunków określonych w art. 7 ust. 3. (art. 85 ust. 3).

  1. Placówki artystyczne - ogniska artystyczne

Ideą placówek artystycznych jest umożliwienie rozwijania zainteresowań i uzdolnień artystycznych. Zadaniem takiej placówki jest, więc pomoc w realizowaniu wizji artystycznych podopiecznego, wspieranie podczas zajęć, udostępnienie potrzebnych materiałów, rozwijanie uzdolnień, korygowanie błędów, a także edukacja w zakresie sztuk pięknych. Placówki artystyczne przeznaczone są dla ogółu populacji, osób w każdym wieku, obu płci, bez względu na wyznanie, rasę, przynależność kulturową itp. Obowiązuje jedynie wewnętrzny podział na grupy ze względu np. na wiek, poziom zaawansowania, profil itp.

Do zadań placówek artystycznych należy w szczególności:

  1. zapewnienie warunków działania placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki;

  2. wykonywanie remontów obiektów oraz zadań inwestycyjnych w tym zakresie;

  3. zapewnienie obsługi administracyjnej, finansowej i organizacyjnej placówki,

  4. wyposażenie placówki w pomoce dydaktyczne i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji programów nauczania, programów wychowawczych, przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów oraz wykonywania innych zadań statutowych.

Nadzór pedagogiczny nad publicznymi i niepublicznymi placówkami artystycznymi dla uczniów szkół artystycznych oraz placówkami doskonalenia nauczycieli szkół artystycznych sprawuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Placówkę publiczną zakłada się na podstawie aktu założycielskiego, który określa jej typ, nazwę i siedzibę. Założenie placówki publicznej przez osobę prawną inną niż jednostka samorządu terytorialnego lub osobę fizyczną wymaga zezwolenia właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, której zadaniem jest prowadzenie placówek publicznych danego typu, wydanego po uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora oświaty, Wniosek o udzielenie zezwolenia, łącznie z projektami aktu założycielskiego i statutu, powinien być złożony nie później niż do dnia 30 września roku poprzedzającego rok, w którym ma nastąpić uruchomienie placówki. Organ lub osoba, zakładająca placówkę podpisuje akt założycielski oraz nadaje pierwszy statut. Akt założycielski i statut placówki publicznej przesyła się właściwemu kuratorowi oświaty oraz innym organom właściwym do sprawowania nadzoru pedagogicznego nad placówką. Rok szkolny we wszystkich szkołach i placówkach rozpoczyna się z dniem 1 września każdego roku, a kończy - z dniem 31 sierpnia następnego roku.

PODSUMOWANIE

Tworzenie programu wychowawczego szkoły jest procesem żmudnym, w toku którego pojawia się wiele wątpliwości. Nagrodą jednak może być satysfakcja, jaką można mieć z poczucia, że każdy z uczniów, nauczycieli i rodziców jest członkiem społeczności biorącym na siebie odpowiedzialność za jakość pracy placówki wychowawczej..

Aby świadomie budować wizerunek szkoły potrzebna jest jasna wizja przyszłości. Odpowiadamy sobie często na pytanie, dokąd zmierzamy, jakie są nasze atuty, jakie słabości. Co jest dla nas istotne, jaki obraz chcemy przekazać otoczeniu. Cele wyznaczone do realizacji są często ambitne i stanowią swego rodzaju wyzwanie. Ale zawsze są realne tzn. możliwe do osiągnięcia. Program instytucji wychowawczych budują wszyscy: nauczyciele, uczniowie i ich rodzice, społeczność lokalna. Mimo, iż jego ramy programowe są określone w ustawie MEN, my wszyscy mamy wpływ na ich kształt i sposób funkcjonowania.

BIBLIOGRAFIA

(http://www.przedszkola.edu.pl/_publikacje06/pomysl_na_biznes_przedszkole.htm)


Wyszukiwarka