GEOLOGIA HISTORYCZNA
WYKŁAD I - 12.10.2010
Wstępnie termin egzaminu - 16 maja 2011 r.
Poprawka - 27 maja 2011 r.
Czas geologiczny.
Z samej ogólnej teorii względności wynik, ze czasoprzestrzeń rozpoczęła się 15 mld lat temu, od osobliwości typu Wielkiego Wybuchu - Big Bang, a koniec.............
Wierzymy również, że nasz Układ Słoneczny ma ok. 4,6 mld lat temu, i że człowiek współczesny powstał ok. 10 tysięcy lat temu.
Różne modele przedstawiające i obrazujące historię naszej planety: model książki mającej 3000 stron; model odległościowy oraz model kalendarzowy.
WYKŁAD II - 19.10.2010
Tabela stratygraficzna. Miara czasu względnego i izotopowego.
Podstawowe pojęcia stratygrafii:
Stratygrafia jest dziedziną nauk o Ziemi zajmującą się badaniem geometrii, składu i stosunków czasowych w obrębie ciał skalnych.
WYDARZENIE + SKAŁA + CZAS = STRATYGRAFIA
Stratygrafia zajmuje się również ciałami kosmicznymi.
Dziedziny stratygrafii:
Lito stratygrafia
Geochronologia
Chronostratygrafia
Biostratygrafia
Czas w zapisie skalnym:
.luki sedymentacyjne i stratygraficzne
Kondensacja stratygraficzna
Skamieniałości przewodnie
Metody datowania skał.
Historia stratygrafii: Nils Stensen (Nikolaus Steno), Dania - jako pierwszy naukowo zajął się badaniami stratygraficznymi. Twórca podstawowych zasad stratygrafii.
James Hutton - twórca podstawowych zasad w geologii: uniformitaryzmu i aktualizmu geologicznego (1795), spopularyzowanych w 1830 roku przez Charlesa Lyella - wysunął koncepcję cykli skalnych tłumaczących obieg skał na Ziemi.
Koncepcja uniformitaryzmu i aktualizmu geologicznego zakłada, że zasady fizykochemiczne na Ziemi były takie same kiedyś, jakie są teraz oraz to, że procesy zachodzące współcześnie na powierzchni Ziemi są takie same jak te, które działy się w przeszłości.
Prawo stałości kontynentów:
Erozja kontynentów transport do morza depozycja w postaci warstw zamiana w skałę wynoszenie (uplift) - dwie ostatnie z udziałem ciepła.
William „Strata” Smith - brytyjski inżynier, geolog i paleontolog, twórca prawa sukcesji biotycznej (zastępowanie jednych zespołów skamieniałości innymi zespołami skamieniałości); wprowadził termin skamieniałości przewodnie. Zauważył, że różne warstwy skalne zawierają różne skamieniałości.
XI w. - zastosowanie skamieniałości w badaniach stratygraficznych (paleozoik, mezozoik - zwano wówczas odpowiednio: pierwszorzęd i drugorzęd)
1830 - wprowadzenie koncepcji systemu (Cm, S, C, P)
1856 - zastosowanie podziału na piętra stratygraficzne (d'Orbigny), początkowo tylko dla jury
1856-1858 - wprowadzenie poziomu stratygraficznego (Albert Oppel).
Z podziałów stratygraficznych końca XIX wieku znikają terminy pierwszorzęd i drugorzęd.
1900 - VII Kongres w Paryżu - jednostki stratygraficzne podzielono na geochronologiczne i chronostratygraficzne
Louis Dollo (1909) - wprowadza termin biostratygrafia
1976, Hedberg - wprowadza wersję podziału, która z powodzeniem stosowana jest do dzisiaj.
Konwekcja i spreading dna oceanicznego.
Najstarsze skały dna oceanicznego datowane na 200 Ma - trias.
Namagnesowanie skał. Obecnie mamy namagnesowanie normalne - od ok. 780 Ka.
Dryft kontynentów od kambru. Dowody na istnienie superkontynentów jak np. Gondwany czy Pangei - kształty kontynentów oraz obecność takich samych skamielin zwierząt i roślin na różnych kontynentach (np. Cynognathus, Mesosaurus, Lystrosaurus)
Zasady (aksjomaty) stratygrafii:
Superpozycji (nadległości)
Pierwotnej horyzontalności
Ciągłość warstw - warstwy nie urywają się nagle, przechodzą w siebie facjalnie
Przecinania się - skała cięta jest starsza od skały tnącej
Zasada inkluzji - inkluzja jest starsza niż skała, w której się znajduje
Litostratygrafia.
Geochronologia - określa wiek względny lub bezwzględny skał, szczątków organicznych, wydarzeń geologicznych.
Jednostki geochronologiczne służą do periodyzacji czasu geologicznego i obejmują krótsze lub dłuższe okresy czasu.
Chronostratygrafia - zajmuje się klasyfikowaniem utworów skalnych powstałych w określonym przedziale czasu geologicznego.
Facja - rys.1, wycinek jednorodny geologicznie w zdeponowany w jednym czasie
Stratotyp jednostki chronostratygraficznej - profil geologiczny kompletnej jednostki na obszarze, na którym została wyróżniona i nazwana oraz na którym jej zakres czasowy jest zdefiniowany przez stratotypy dolnej i górnej warstwy.
Biostratratygrafia - opiera się na badaniu skamieniałości pod kątem przydatności stratygraficznej. Fundamentalną jednostką biostratygraficzną jest poziom (zona). Wyróżnia się kilka kategorii poziomów. Jedną z nich jest abstrakcyjny typ poziomu określany mianem biozony lub poziomem biostratygraficznym.
Skamieniałości przewodnie. Cechy:
Krótki zasięg stratygraficzny
Szybka ewolucja
Powszechne (kosmopolityczne) występowanie na Ziemi
Licznie reprezentowane
Łatwo oznaczalne
Dobrze zachowane
Rodzaje poziomów biostratygraficznych:
Poziomy wzorcowe
Poziomy niestandardowe
Obowiązujący do dzisiaj podział na jednostki geochronologiczne i chronostratygraficzne zaproponował w 1976 roku H.D.Hedberg.
Luki sedymentacyjne i stratygraficzne.
Ciągłość sedymentacji wyrażona jest w tym, że w profilach nie widać ewidentnych, fizycznych niezgodności czy luk.
Ciągłość stratygraficzna - kompletność następstw standardowych wydzieleń stratygraficznych.
Niekompletność w zapisie kopalnym:
Diastemy - krótkotrwałe przerwy w sedymentacji, okresy niedepozycji
Hiatus - różnej wielkości luki stratygraficzne (brak zapisu czasu w osadzie)
Niezgodności stratygraficzne - powierzchnie niedepozycji i erozji:
Disconformity (niezgodność erozyjna) - pomiędzy // warstwami, nie // do powierzchni erozyjnej
Paraconformity (par akordancja) - warstwy // do siebie i do powierzchni erozyjnej
Nonconformity (=inkordancja) - pomiędzy skałami osadowymi i magmowymi
Angular unconformity (=clino conformity) - niezgodność kątowa, pomiędzy nierównoległymi warstwami.
Kondensacja stratygraficzna - zjawisko występowania anormalnie małej miąższości skał spowodowanej długotrwałym (w sensie geologicznym) zwolnieniem tempa akumulacji. W poziomach skondensowanych mogą występować razem skamieniałości należące do kilku poziomów biostratygraficznych.
Fauna mieszana.
Domieszki stratygraficzne - domieszanie fauny starszej do osadów młodszych.
„Przesiąkanie” - przemieszczanie drobnych skamieniałości wraz z wodą, najczęściej z góry na dół
Redepozycja - transport na wtórne złoże
,Stratygrafia zdarzeniowa - stratygrafia dynamiczna lub epizodyczna. Zajmuje się wydarzeniami, które miały miejsce dawniej i są zapisane w skałach.
WYKŁAD III - 26.10.2010
Izotopowe metody określania wieku skał, korelacja stratygraficzna.
Epoka promieniotwórczości:
1896 - H. Becquerel - odkrycie radioaktywności
1902 - E. Rutherford - sformułowanie prawa rozpadu atomu: „określającego zmianę w czasie ilości jąder substancji promieniotwórczej na skutek rozpadu promieniotwórczego”.
1905 - Rutherford i Boltwood - opracowują podstawową zasadę datowania radiometrycznego. Wykorzystuje ona fakt, że:
kryształy tworzące minerały, pierwotnie mają tą samą liczbę pierwiastków promieniotwórczych
wyjściowy pierwiastek promieniotwórczy rozpada się na stabilne pierwiastki potomne uwięzione w krysztale
domieszki obcych pierwiastków potomnych są wykluczone
czas rozpadu jest stały dla określonego izotopu i jest do ustalenia
stosunek pierwiastków potomnych do wyjściowych można wykorzystać do szacowania wieku formacji zawierających badane kryształy
Czas połowicznego rozpadu - potocznie czas życia izotopu promieniotwórczego, czas po jakim aktywność (równoznacznie: ilość jąder) danego izotopu promieniotwórczego (radionuklidu) spadnie do połowy swej początkowej wartości.
Przyjmuje się, że całkowity rozpad danego radionuklidu następuje po czasie równym 5 czasom połowicznego zaniku (tj. gdy aktywność spadnie do poziomu 1/32 aktywności początkowej).
Datowanie radiometryczne - rozpad pierwiastków radioaktywnych jest stały w czasie
Ważniejsze izotopy - Wszystkie izotopy mają właściwy sobie czas połowicznego rozpadu - czas potrzebny na to, aby połowa wyjściowego pierwiastka promieniotwórczego rozpadła się i przeszła w inny pierwiastek - produkt rozpadu.
Przykłady czasów połowicznego rozpadu niektórych izotopów:
40K --> 40Ar ; T1/2 = 1,25 mld lat
87Rb --> 87Sr ; T1/2 = 48,8 mld lat
232Th --> 208Pb ; T1/2 = 13,9 mld lat
235 U --> 207Pb ; T1/2 = 704 Ma
238U --> 206Pb ; T1/2 = 4,47 Ma
14C --> 12C ; T1/2 = 5730 lat
Jakie minerały możemy datować - większość minerałów zawierających radioaktywne izotopowy występuje w skałach magmowych. Daty, które na ich podstawie odczytujemy są datami stygnięcia magmy.
40K = skalenie potasowe, muskowit, amfibole, glaukonit
Uran = cyrkon, urainit, niektóre wapienie, monzonit, apatyt, sfen (tytanit)
Metoda 14C: J. R. Arnold i W. F. Libby w 1949 roku.
Skąd pochodzi 14C? Otóż górna część atmosfery Ziemi bombardowana jest przez promieniowanie kosmiczne: azot atmosferyczny jest rozbijany na niestabilny izotop 14C.
Akumulacja 14C - niestabilne izotopy są dostarczane na Ziemię w wyniku aktywności atmosferycznej, jak np. burza i zostają uwięzione w biosferze.
Wzbogacanie organizmów w 14C: 14C zachowuje się w organizmach żywych podobnie jak C-12, C-13, tj. wchodzi w skład molekuł organicznych w wyniku procesu fotosyntezy. Zwierzęta odżywiające się roślinami wzbogacają własne molekuły w C-14 jak i w izotopy stabilne. Ten proces pobierania C-14 trwa tak długo jak długo rośliny czy zwierzęta pozostają przy życiu.
Ograniczenia metody C-14:
wielkość próbek - muszą być duże
pobieranie i przechowywanie prób - próbki muszą być ostrożnie przechowywane, żeby nie miały kontaktu z obecnym środowiskiem (przy badaniach archeologicznych)
częsta kalibracja urządzeń pomiarowych:
wahania zawartości C-14 w atmosferze
liczby pomiarów
metoda stosowana tylko do próbek organicznych
datowanie do 50 Ka wstecz
Metoda potasowo-argonowa.
Jak zachodzą reakcje? Potas (K) jest jednym z najczęściej występujących pierwiastków w skorupie ziemskiej (2,4% masy skorupy). Na każde 100 atomów potasu przypada jeden atom potasu radioaktywnego (K-40), którego jądro zbudowane jest z 19 protonów i 21 neutronów. Jeżeli jeden z tych protonów zostanie uderzony cząsteczką beta przejdzie on w neutron. Wówczas powstanie atom o 18 protonach i 22 neutronach będący argonem-40 (Ar-40) - gazem obojętnym.
Ustawianie zegara atomowego - Kiedy skała zostanie podgrzana do punktu topnienia, zawarty w niej gaz Ar-40 zostaje uwolniona do atmosfery. W momencie rekrystalizacji skały sie się ona ponownie nieprzepuszczająca dla gazu i jeżeli zawarty w skale K-40 rozpadnie się na Ar-40 to pozostanie on uwięziony w niej.
Ograniczenia metody potasowo-argonowej:
stosowana może być prawie wyłącznie do skał magmowych
określa wiek tylko ostatniego podgrzania skały
rozdzielczość tej metody szacowana jest na ok. 100 Ka - co najmniej tak stare muszą być skały (np. jeżeli skała ma 1 Ma, to argonu w niej jest 0,0053%)
Korelacja stratygraficzna:
Korelacja wiekowa sensu stricto, korelacja stratygraficzna - porównywanie skał z punktu widzenia czasu ich powstania. Wykorzystuje on znajomość skamieniałości przewodnich.
Korelacja litologiczna lub fizyczna - porównywanie skał bez określania równowiekowości, oparta na cechach litologicznych.
WYKŁAD IV - 09.11.2010
Wiek wszechświata:
W chwili wielkiego wybuchu wszechświat miał zerowy promień
Nieskończenie wysoką temperaturę
Nieskończoną gęstość
Cała materia zgromadzona była w jednym punkcie
Początki - w sekundę po Wielkim Wybuchu temperatura spadła do 10 miliardów stopni. Tworzą się jedynie fotony, elektrony, neutrina. W 100 sekund po Wielkim Wybuchu temperatura spadła do miliarda stopni. Tworzą się jądra deuteru (zawierające 1 proton+1 neutron), jądra deuteru + protony + neutrony jądra helu, litu, berylu. Po paru godzinach od Wielkiego Wybuchu ustała produkcja helu i innych pierwiastków (głównie wodoru). Przez następny milion lat Wszechświat rozszerzał się. Temperatura spada do paru tysięcy stopni - powstają atomy.
Materia we wszechświecie nie była równomiernie rozłożona:
gwiazdy
galaktyki
planety
Czas życia gwiazd. Ewolucja gwiazdy na ciągu głównym (palenie wodoru w centrum) zajmuje każdej gwieździe około 70-90% jej życia. Dla najbardziej masywnych gwiazd oznacza to 2-3 miliony lat, dla Słońca ok. 6 miliardów lat, natomiast dla jeszcze mniej masywnych gwiazd oznaczałoby to tyle, co wiek Wszechświata.
Uważa się, że Słońce Układu Słonecznego jest pozostałością po większej gwieździe, która wybuchła jako supernowa. Z jej resztek utworzyło się obecne Słońce, zaś z materii, która wybuchła utworzyły się planety Układu Słonecznego.
Nukleosynteza:
Gwiazdy wypalają się w reakcjach syntezy zachodzących w ich wnętrzu. Reakcje te zamieniają wodór w hel.
W reakcjach syntezy cięższe atomy powstają z lżejszych.
H He; He C, O; C Ne, Mg; O Si, S; Si, S Fe
Od helu do węgla i żelaza. Supernowe dostarczają atomy do ośrodka międzygwiezdnego, które biorą się z reakcji termojądrowych zachodzących we wnętrzach gwiazd, gdzie wodór łączy się w hel, hel w węgiel, a węgiel w tlen. W gwiazdach masywnych poprzez kolejne przyłączanie jąder helu tworzą się pierwiastki od helu do żelaza.
Jeden atom węgla powstaje w wyniku fuzji dwóch atomów helu
Cięższe pierwiastki powstały w wyniku fuzji atomów węgla.
Pochodzenie pierwiastków - Wszystkie pierwiastki (poza wodorem i helem) powstały w zapadających się gwiazdach parę miliardów lat temu, gdy Wszechświat był jeszcze mały. Obecnie gwiazdy, którym zawdzięczamy np. wapń są gdzieś na drugim końcu Drogi Mlecznej.
Wiek Księżyca - 4,566 Ga:
4,10-3,85 Ga - bombardowanie powierzchni meteoroidami
2,5 Ga - geologicznie aktywny
4,6-4,3 Ga - krystalizacja oceanu magmy wewnątrz księżyca.
Koncepcje na powstanie Księżyca (czerwony - argumenty przeciw, zielony - za)
I hipoteza - pochwycenie ukształtowanego już Księżyca przez Ziemię.
Możliwa, lecz mało prawdopodobna
Zderzenie
Zmiana orbity
Dopasowanie orbit
Izotopy tlenu na Księżycu i Ziemi są podobne
II hipoteza - odłączenie Księżyca od formującej się Ziemi.
Niezwykłe szybkie wirowanie Ziemi
Mniejsza gęstość niż na Ziemi
Niewielkie metaliczne jądro lub jego brak
Podobne izotopy tlenu
Zbyt krótka doba:
Moment pędu
Wyhamowanie Ziemi
Inny skład chemiczny:
Mniej lotnej materii (brak K, Na, Bi, T)
Dużo mniej wody
O 50% więcej Al., Ca, Th i pierwiastków ziem rzadkich
O 10% więcej tlenków żelaza i manganu
III hipoteza - równoczesne formowanie się Ziemi i Księżyca z obłoku pyłu
Z pierścienia wirującego wokół Ziemi
Podobne izotopy tlenu
Zbyt małe metaliczne jądro w porównaniu z Ziemskim
Różnice w składzie pierwiastków lotnych i nielotnych
Brak mechanizmów początkujących ruch wirowy Ziemi
IV hipoteza - zderzenie młodej Ziemi z dużym obiektem.
Brak metalicznego jądra
Przechwycenie części materii i uformowanie się satelity z krzemianów obu ciał
Różne zawartości tlenków Fe i Mg spowodowane formowaniem Księżyca w większości z materii obiektu, który uderzył w planetę
Wydzielenie dużych ilości ciepła - brak wody i innych substancji lotnych na Księżycu
Identyczna zawartość izotopów
Moment pędu
Pochodzenie Ziemi:
„zimne”, z międzyplanetarnego pyłu kosmicznego
„gorące”, z materii słonecznej będącej pozostałością po wybuchu supernowej
Ziemia ma 4,566 mld lat - najstarsze skały liczą 3,8 mld lat.
Wraz z upływem czasu rośnie możliwość usunięcia starszych skał
Erozja
Subdukcja
Przykrycie młodszymi skałami
intensywne, metamorficzne zdarzenie termiczne:
deszcz meteorytów
energia grawitacyjna (tworzenie się jądra Ziemi)
powstanie Księżyca
4,6-3,8 mld lat jest to czas potrzebny do utworzenia pierwotnej skorupy ziemskiej
Dyferencjacja magmy
3,8 Ga temu Ziemia pokryta była 14 km SiAl podścielonym bazaltem (Moorbath 1976)
Granit w całości nie mógł wyodrębnić się z bazaltu - zbyt wysoki stopień geotermiczny (Green 1975)
2,5 Ga mamy ¾ obecnej powierzchni skorupy, która grubiała w tym czasie z 25 do 38 km. (T.J.M.Schopf 1987)
„Gwałtowny” proces dyferencjacji magmy przy grubości skorupy 25 km - uwolnienie prawie w całości magm granitowych; zwolnienie procesu; przyrost w warunkach nasyconych
50-60% wszystkich granitoidów skorupy ziemskiej jest w wieku 2,7-2,6 Ga
75-80% skorupy kontynentalnej powstała przed 2,4 Ga
Obecnie skały archaiku zajmują ok. 20% powierzchni wszystkich kontynentów
Płyta oceaniczna.
Bazaltowa
Mniej niż 50% SiO2
Cienka, ok. 6 km grubości
Stosunkowo młoda - 200 Ma
System grzbietów oceanicznych o światowych rozprzestrzenieniu
Rowy oceaniczne i łuki wysp
Symetryczne pasy magnetyczne
Charakterystyka kontynentów.
Granitowo-andezytowy skład
Więcej niż 60% SiO2
30-70 km grubości
1/3 powierzchni Ziemi
Zwarte (sztywne) struktury
Podścielona bazaltem
Datowane na 3,8 Ga
WYKŁAD V - 16.11.2010
Skład atmosfery - wyróżnia się 3 rodzaje atmosfery:
Pierwotna atmosfera: hel, wodór, argon, CO2, azot, metan, amoniak; dominacja gazów słonecznych, pierwotna atmosfera nie mogła się długo utrzymać, ponieważ gazy były lekkie i uciekały w przestrzeń kosmiczną;
4,6 - 4,2 Ga
Druga atmosfera: para wodna, CO2, azot, metan, amoniak; 4,2 - 2,2 Ga
Trzecia atmosfera (obecna): azot, tlen, CO2 i gazy szlachetne
Skład obecnej atmosfery:
N2 - nie bierze udziału w żadnych istotnych reakcjach z minerałami, podobnie jak Ar, Ne, Kr i Xe
Obieg O2, CO2, CH4, H2, C2O i CO zależny jest od czynników biologicznych
Źródła H2S/SO2, NH3, NO/NO3 - mają charakter mikrobiologiczny
Cykle H2O, O3, He i Rn - zależą głównie od procesów fizyko-chemicznych
Atmosfera druga:
Warunkiem istnienia atmosfery NH3-CH4 jest obecność stałego źródła H2, potrzebna do odnawiania NH3 i CH4
Amoniak jest nietrwały w promieniowaniu UV
Metan w wysokiej temperaturze ulega przemianie na wodę i CO2
Dane o izotopach węgla wskazują, że w prymitywnej atmosferze istniała całkowita przewaga CO2
Przy braku źródła H2 silnie redukcyjna atmosfera z dużą ilością CH4 i NH3 ulegałaby szybkiej degradacji, a dominującą rolę objęłyby CO2, N2 i CO
Wskutek ubytku NH3 para wodna traci ochronę przed fotodysocjacją
Rozkład H2O i uwalnianie O2 powoduje dalszą przemianę CH4 na CO2 i CO
Dowody wskazujące na redukcyjny charakter drugiej atmosfery:
Detrytyczny uraninit i piryt:
UO2 i FeS2 - zlepieńce starsze niż 2,1 - 2,3 Ga. UO2 powinien przeobrazić się w U3O8 i inne tlenki, gdyby w atmosferze występował He
Wysoki stosunek FeO/Fe2O3:
Produkty wietrzenia i cementy wskazują na przewagę Fe2+ nad Fe3+; udział Fe2+ wzrasta w coraz starszych skałach osadowych
Wysoki stosunek greenalit/glaukonit:
Glaukonit rzadki jest w skałach starszych niż 1,0 Ga, najczęściej wskazuje stosunek Fe2+/Fe3+ jak 1 do 7. Greenalit - skały przedfanerozoiczne, będące najczęstszym krzemianem żelaza w żelazistej formacji Gunfit - 2,0 Ga.
Wysoki stosunek Mn/Fe - wysoka proporcja w prekambryjskich formacjach żelazistych
Niski stopień utlenienia europu i ceru - Eu2+ - skały osadowe chemiczne archaiku i proterozoiku, w młodszych osadach znacznie uboższy
Brak heterocyst u sinic - wiążą azot w warunkach beztlenowych, redukcja azotu do amoniaku przy pomocy nitrogenazy. Tlen hamuje działanie nitrogenazy. Heterocysty nie prowadzą równolegle procesu fotosyntezy (2 Ga temu - pojawienie się heterocyst - wobec czego wtedy musiała się rozpocząć atmosfera tlenowa).
Atmosfera tlenowa - 2,0 Ga. Źródła tlenu:
Fotodysocjacja wody - H2O pod wpływem promieni UV rozpada się na ½ H2
i O2-; na każde 106 moli O2 z fotosyntezy przypada 1 mol z fotodysocjacji. Samoograniczane tempa fotodysocjacji - wzrost ilości O2 zwiększa absorpcję UV i zmniejsza fotodysocjację.
Redukcja krzemianów - oddziaływanie silnie redukcyjnych gazów na krzemiany lub węglany pochodzenia magmowego.
Fotosynteza: CO2 + H2O O2 + H2O + CH2O; wytwarzanie tlenu tą drogą wymaga istnienia molekularnego O2 w środowisku. Stromatolity reprezentujące fotosyntezę glonową znane są od 2,8-2,7 Ga temu (kompleks Bulawayo). 3,0 Ga - Pongola. 3,5 Ga - Pilbara.
Tlen dostał się do atmosfery dopiero po wysyceniu wody i środowiska wodnego tlenem, musiał zatem powstać już wcześniej.
Atmosfera tlenowa:
Powszechne występowanie BIF
Ostatnie występowanie skał okruchowych z uraninitem
Pierwsze heterocysty
Występowanie czerwonych osadów lądowych
Powszechne występowanie glaukonitu
Przewaga Fe3+ nad Fe2+ 2,0 Ga
Geneza oceanów:
Ocean wywodzi się z wnętrza Ziemi
3 sposoby wzbogacania w wodę - czyli jak powstało 1,37 x 109 km3 wody oceanicznej - KONCEPCJE:
A - woda pojawiła się w 1 Ga od powstania Ziemi w prawie tak dużej ilości, jak jest obecnie - UWAŻA SIĘ ZA SŁUSZNĄ
B - woda tworzy się nieustannie - wciąż jej przybywa
Woda pojawiła się później, na początku fanerozoiku
obecnie powstaje nowa woda - juwenilna - charakterystyczny skład wskazuje na to, że nie jest to woda uczestnicząca w obiegu ogólnym
Proces powstania wody proces stopniowego odgazowania wnętrza Ziemi:
wzbogacenie wody oceanicznej w 3He względem atmosferycznych proporcji 3He/4He. Nadmiar 3He jest spowodowany uchodzeniem do wody pozostałości pierwotnego 3He:
3He - strefy ryftowe
20Ne - wskaźnik neonu pierwotnego, wzbogacone nim wody w ekshalacjach wulkanicznych, grzbietach oceanicznych
129Xe - produkt rozpadu nieistniejącego na Ziemi 129I
Przesłanki, c.d.
Wzbogacenie bazaltów morskich, które uległy serpentynizacji i u. morskiej w bor - mimo, że jest odprowadzany przez minerały ilaste, w wodzie morskiej jest go 4 ppm, a w słodkiej 0,01 ppm
Obecność tzw. słonecznych pierwiastków w wodach juwenilnych (Ne, Ar, Kr, He, H, Te) wskazują, że obecna atmosfera jest ...
Woda wydobywająca się na powierzchnię Ziemi przez odgazowywanie jej wnętrza pochodzi ze źródeł:
Bazaltów lądowych - 0,5% objętości
1 km3 - objętość tworzących się rocznie bazaltów - wulkanizm
0,005 x 109 km3 wody przez miliard lat
0,0175 x 109 km3 w ciągu 3,5 Ga
bazaltów oceanicznych
200 Ma - najstarsze dna oceaniczne
287,3 x 106 km2 - powierzchnia den oceanicznych
10 km - grubość skorupy oceanicznej
Co 1 Ga zachodzi pięciokrotne odnowienie podłoża dając łącznie
14,365 x 109 km3 bazaltu 0,5% tej objętości daje 0,071 x 109 km3 wody co miliard lat, a 0,25 x 109 km3 przez ostatnie 3,5 Ga
1,4 x 109 km3
0,25 x 109 + 0,0175 x 109 = 0,2675 x 109 km3
Dowody na wczesne katastroficzne odgazowanie:
Inkluzje w berylach - 40Ar i 3He w berylach młodszych od 1 Ga są o rząd wielkości niższe niż w starszych od 2,5 Ga
Wartości 87Sr/86Sr w archaicznych węglanach są podobne do wartości w płaszczu (~ 0,703), w skałach młodszych proporcje te wynoszą ~ 0,720
Większy udział 40Ar niż 36Ar lub 38Ar w obecnej atmosferze - nadmiar 40Ar w skałach prekambryjskich ultrazasadowych wynika z ich nagłego odgazowania
Wielkie bombardowanie:
Wczesny Układ Słoneczny ulegał częstym kolizjom z kometami, meteorytami
Ostatnie takie wydarzenie miało miejsce 4,1 Ga
Nagłe odgazowanie skutkowałoby raptownym osiągnięciem równowagi chemicznej na poziomie obserwowanym obecnie.
60% skorupy kontynentalnej powstało w archaiku.
Objętość oceanu znajdowała się w stanie równowagi przez ostatnie 2,5 Ga.
Objętość skorupy kontynentalnej i oceanicznej wzrosły gwałtownie w archaiku.
Gwałtowne odgazowanie mogło być spowodowane bombardowaniem gdzie przetopiona została skorupa ziemska, która została odgazowana.
WYKŁAD VI - 23.11.2010
Tektonika płyt w przeszłości:
Nigdzie nie występuje dno oceaniczne starsze od jury i wszystkie dowody na temat dryfu kontynentów, którymi dysponujemy świadczą, że dryf trwa od czasu kolejnego rozpadu Pangei.
1,1 - 1,0 Ga powstała Pangea.
Rodinia = Pangea typu „A” - ok. 1,0 Ga
542 Ma - początek kambru, występowało 5 kontynentów: Laurencja, Baltika, Syberia, Azja, Gondwana.
Pomiędzy Laurencją a Baltiką - ocean Iapetus; pomiędzy Baltiką a Syberią - ocean preuralski; między Syberią a Azją - ocean śródazjatycki; pomiędzy Gondwaną a resztą kontynentów - ocean paleotetyda.
Pomiędzy sylurem a dewonem - zamyka się ocean Iapetus pomiędzy Laurencją a Baltiką; wypiętrzają się w związku z tym wydarzeniem Kaledonidy.
W karbonie połączona Laurencja z Baltiką zderza się z Gondwaną - wypiętrzają się waryscydy; występuje otwarty ocean preuralski.
Pangea II typu „B” - Perm;
Bezpośrednie dowody świadczące o istnieniu Pangei:
Po powstaniu Ziemi - dochodzi do procesu różnicowania się magm powstają zalążki nowych kontynentów najstarsze kontynenty to protokontynenty - były one rozmiarów dzisiejszej Islandii.
W archaiku istniał wyższy gradient termiczny; cieńsza była również pierwotna skorupa (ok. 25 km).
Protokontynenty tworzyły się nad gorącymi plamami, gdzie magmy podlegały dyferencjacji (mogła następować kontaminacja magm?)
Siłą napędową tworzenia się płyt kontynentalnych były plamy gorąca związane z większą aktywnością termiczną Ziemi
Protokontynenty były niewielkie, ale występowały stosunkowo blisko siebie
Za dużą ilością protokontynentów przemawia gęsta sieć stref spreadingu i subdukcji, związanych z wysokim gradientem termicznym Ziemi
Obecnie skorupa kontynentalna jest chłodniejsza i cięższa
Rozpad Rodinii, ok. 900-800 Ma:
Wiek skorupy kontynentalnej:
Najstarsze skały datowane na ok. 3,8 Ga skały archaiczne zajmują ok. 7% obecnej powierzchni kontynentów. Skały prekambryjskie ogółem
(archaik + proterozoik) zajmują ok. 20% powierzchni skorupy kontynentalnej.
Rozmieszczenie prekambryjskich jednostek strukturalnych:
Platformy:
AMERYKA PÓŁNOCNA platforma północnoamerykańska, wyróżnia się w niej dwie tarcze: Grenlandzką i Kanadyjską (największa tarcza)
AMERYKA POŁUDNIOWA platforma południowoamerykańska, w niej dwie tarcze: Gujana i brazylijska
EUROPA platforma wschodnioeuropejska (rozciąga się po Ural, skręca nad Morze Kaspijskie, Morze Czarne po Norwegię
i strefę TT); platforma ta odcina Skanię - południową część Szwecji, która nie należy do tej platformy. Platforma wschodnioeuropejska dzieli się na dwie tarcze: ukraińską i bałtycką.
Zachodnia granica tarczy bałtyckiej pokrywa się z granicą platformy po Morze Białe, przecina Jezioro Ładoga i Onega na północy od wysp Olandii i Gotlandii, odcina Skanię po norweskie miejscowości Stavanger i fiord Varanger przed pasem Kaledonidów.
AFRYKA platforma afrykańska - cały kontynent, w jej obrębie mamy tarcze: południowoafrykańską, równikową, saharyjską, arabsko-nubijską i gwinejską. W obrębie tej tarczy wyróżniamy również masyw Madagaskaru i masyw Atlantycki - na zachodnim wybrzeżu Afryki
AZJA platforma syberyjska (Angory), w jej obrębie dwie tarcze: anabarska i Ałdańska.
Oprócz wyżej wymienionych, wyróżniamy tarcze: chińsko-koreańską, indyjską, australijską i antarktyczną.
W Europie mamy masywy: Szkocki, Centralny, Iberyjski, Armorykański (Francja), Rodopów (Bułgaria), Czeski, Dobrudży (Rumunia).
Podstawowe jednostki strukturalne prekambru (pCm):
Tarcze
Platformy
Masywy
Pasy sfałdowanych skał
Syneklizy - obniżenia tektoniczne o rozmiarach regionalnych
Anteklizy
Aulakogeny - rowy sedymentacyjno-tektoniczne
Tarcze:
Płaskie i niewysokie
Fundament stanowią skały metamorficzne i plutoniczne
Odsłaniają się na powierzchni Ziemi
Zbudowane z kilku stref i cykli sedymentacyjno-diastroficznych
Nie podlegają deformacjom (są sztywne)
Pomiędzy tymi cyklami mogą występować pasma sfałdowanych skał, np. Saamudy - tarcza Bałtycka - datowane na 2,6 Ga.
Platformy:
Stabilny fundament krystaliczny
Nie podlegają deformacjom tektonicznym
Powiększają się przez akrecję coraz młodszych skał
Składają się z II pięter strukturalnych:
I - orogeniczne - skały sfałdowane, zmetamorfizowane, krystaliczne
II - osadowe
nie zawiera młodszych pasm orogenicznych
Pasma górskie:
Stosunkowo wąskie strefy sfałdowanych i ściśniętych skał - stowarzyszonych z magmatyzmem
Tworzone na granicach płyt - w wyniku konwergencji
Największe niedawno powstałe pasma to: Kordyliery, Alpy, Himalaje
Starsze pasma to np. Apallachy i Ural.
Coricium enigmaticum - glon, który został odnaleziony w cyklu Svekojenniden, na tarczy bałtyckiej. Pojawiały się również stromatolity w cyklu.
Cykle sedymentacyjno-diastroficzne tarczy bałtyckiej:
Katarcnach - 3,8-3,3 Ga
Saamidy - 2,6 Ga
Biełomoridy - 2 Ga /Lapy
Svekofenidy - 1,8-1,6 Ga
Karelidy - 1,8-1,6 Ga
Gotydy (Gothicum), występują relikty skał pierwotnych - 1,4-1,2 Ga
Ryfeidy/Dalslandydy - 1,1-0,7 Ga
Eokambr - 0,7-0,542 Ga - przebiegają z północny na południe, świadczą
o akrecyjnym przyroście tarczy
Tektoniczne wydarzenia prekambru:
Atlantycki typ wybrzeży znaczony jest występowaniem granulitowych-amfibolitowych facji metamorficznych; dokumentowany jest wokół kratonu panafrykańskiego
Pasywne wybrzeża Kenii i Tanzanii z ofiolitami - 840 Ma
Aulakogen w pasie Zambezi z wulkanitami - 879 Ma, świadczą, że dryf kontynentalny musiał istnieć wcześniej
Neoproterozoiczna (1000-540 Ma) orogeneza panafrykańska ma charakter kolizyjny: głównie wschodnia i zachodnia część Gondwany (Mozamique Belt): ofiolity, zasadowe batolity, metamorficzne face granulitowe. Podobne pasy znane są z Brazylii, Europy - orogeneza kadomijska, Ameryki Północnej.
Archaik:
Powszechne dwa typy ternarów:
Gnejsowe - silnie zmetamorfizowane, bogate w chrom, rutyl itp.
Zieleńcowe - pasy wulkaniczne, dobrze zachowane
akrecje przyrostowe niewielkich mikrokontynentów tworzenie fundamentu krystalicznego
Skały ultramaficzne pomiędzy blokami skał magmowych (rys)
Pasy zieleńcowe (od spągu do stropu):
W najniższej części znajdują się skały ultramaficzne - bazalty
Skały wapienno-alkaliczne, wulkaniczne
Wzrasta udział skał piroklastycznych, skały osadowe pochodzenia chemicznego, np. jaspility, czerty
W stropie profilu występują skały okruchowe, iły, zlepieńce, piaskowce, mułki
Tworzą formy synklinalne najczęściej wydłużone, w niektórych miejscach przypominają soczewki.
pochodzenie pasm zieleńcowych:
postępujące zapadanie się w jeszcze słabo skonsolidowaną skorupę (lub na granicy płyt) pod ciężarem przyrastających law
zapadanie pogrzebanie upłynnienie granityzacja
baseny intratratoniczne pomiędzy sialicznymi kratonami, granulitowo-gnejsowymi ternarami z marginalnymi basenami sedymentacyjnymi i aktywnymi pasami wulkanicznymi na granicach płyt
ultrametamorficzna grupa jest reliktem dna oceanicznego, które lokalnie obniżone lub pocięte szczelinami ulega upłynnieniu i zakwaszeniu magmami granitowymi, powiększające się bloki granitowe stają się centrami przyszłych mikrokontynentów, zachowując pomiędzy sobą relikty pasów zieleńcowych
duże jednostki ze skałami wulkaniczno-osadowymi znane ze wszystkich jednostek pCm:
dłuższa przekątna do 250 km
datowane na 3,5-2,3 Ga (dominacja 3-2,7 Ga)
bogate w Au, Ag, Cr, Ni, Cu, Zn
chloryt barwa
np. Barberton, Pilbara, Bulawayo
BIF: 3,7-0,8 Ga (dominujące 3,3-1,8 Ga):
Wytrącanie krzemianu z zakwaszonych wód powierzchniowych
Periodyczne, sezonowe zakwity organizmów autotroficznych, „sinic”
Wytrącanie tlenków żelaza
W Ameryce Północnej, nad Jeziorem Górnym
Wczesnoproterozoiczne baseny:
Wzrasta udział skał osadowych
Z początkiem proterozoiku wiele regionów było już po pierwszych wydarzeniach formowania kratonów - mikrokontynenty
Szczyt formowania skorupy - 2,8-2,6 Ga
1,6 Ga - ostatnie etapy formowania się skorupy kontynentalnej
2,6 Ga - tarcza bałtycka
2,7 Ga - tarcza kanadyjska
3,0 Ga - Pongola - tarcza północnoafrykańska - najstarsza widoczna kratonizacja
Granica archaik/proterozoik - 2,5 Ga”
Granica ustalona izotopowo; brak istotnych wydarzeń
Intruzje:
Gabra wyodrębnione do 1,8 Ga; zawierają platynę i chrom
Anortyzowo-norytowe - powstały 1,6-1,2 Ga (ponad 70% intruzji tego typu powstało właśnie wtedy); zawierają wolfram, żelazo, tytan, magnetyt
np. w masywie Sudeckim!
Od 1,6 Ga zaczynają tworzyć się strefy fałdowe (za wyjątkiem Saamudów, które utworzyły się w archaiku!):
Cykl bajkalski
Cykl ?kaledoński?
Klimat pCm:
Zimny:
Warwity (ilaste i mułowcowe)
tllity
epoka hurońska - 2,2-2,3 Ga
zlodowacenie laplandzkie - 0,7 Ga
zlodowacenie Varanger - 0,6 Ga
ciepły i suchy:
piaskowce jotunickie - 1,4-1,2 Ga
wapienie i stromatolity