Usługi społeczne: usługi opiekuńcze również pomoc: materialna finansowa.
Praca socjalna- w USA w 1900 przez Simona Nipatera dla określenia społecznej działalności.
W Polsce Praca socjalna początkowo praca społeczna kształtowana od XX w. Pojęcie to przyjęto za tytuł biuletynu przez Radę Główną opiekuńczą która działała na ziemiach Pruskich. Podstawy zawodowe pracy społecznej w Polsce sformułowana H Radlińska formułując założenia teoretyczne i uruchamiając w 1925 r na Wolnej wszechnicy Polskiej studium oświaty społeczno technicznej.
Praca społeczna a pomoc socjalna
Praca socjalna i pomoc społeczna opierają się na przesłankach
liczy się człowiek
człowiek ma problemy osobiste, rodzinne i społeczne wynikające z interakcji z innymi ludźmi
można zrobić coś dla złagodzenia tych problemów i wzbogacenia życia jednostki
Pomoc społeczna
praca socjalna bywa często mylona z pomocą społeczną i ogół tych określeń używa się wymiennie. Pomoc społeczna ma szersze znaczenie i definiuje zarówno pracę socjalną jak i wiele różnych działań na rzecz powszechnego dobrostanu. Definicja pomocy społecznej Friendlandeler „jest zorganizowanym systemem świadczeń i instytucji społecznych mających za zadanie dopomóc jednostkom i grupom w osiąganiu zadowalającego poziomu życia stanu zdrowia stosunków osobistych i społecznych co pozwoli w pełni rozwinąć ich możliwości oraz będzie sprzyjało pomyślności pozostając w harmonii z potrzebami ich rodzin i otoczenia. W szerokim ujęciu pomoc społeczna obejmuje dobrostan i interesy wielkiej liczby ludzi uwzględniając ich potrzeby cielesne psychiczne emocjonalne duchowe i ekonomiczne.
Na pomoc społeczną składają się: instytucje i procedury służące rozwiązywaniu problemów społecznych czyli tych problemów które dotykają szerokich kręgów ludzi i których przezwyciężenie wymaga zorganizowanego grupowego wysiłku. Tak pojęta pomoc społeczna obejmuje nie tylko wykwalifikowanych pracowników socjalnych ale także personel niższego szczebla. Najpierw były świadczenia społeczne a metody pracy socjalnej wyrosły z pomocy społecznej. Na początku XX w. praca socjalna nabrała formalnego statusu a pokilku dziesięcioleciach stała się profesją czyli nowoczesnym wyspecjalizowanym wycinkiem sfery pomocy społecznej
Praca socjalna
Powszechnie cytowanej definicji pracy socjalnej dostarcza program nauczania opracowany pod patronatem Rady do spraw kształcenia w zakresie pracy socjalnej. Praca socjalna ma na celu usprawnienie społecznego funkcjonowania jednostek tak indywidualnych jak w grupie poprzez działania skierowane na ich stosunki społeczne rzutujące na interakcje społeczne między człowiekiem a jego otoczeniem. Działania te dzielą się na trzy grupy funkcjonalna
odnowienie utraconej bądź osłabionej zdolności
zapewnienie zasobów indywidualnych i zbiorowych
zapobieganie społecznej dysfunkcji
Celem pracy socjalnej jest usprawnienie społecznego funkcjonowania niezależnie od tego czy potrzeba takiego ulepszenia jest dostrzegana przez jednostkę czy też przez ogół społeczeństwa.
Podstawowe funcie pracy socjalnej
odnowienie zdolności
zapewnienie środków
prewencja
Wszystkie są wzajemnie powiązane i zależne.
Wg Pincusa i Minahana można wyróżnić siedem głównych zadań pracownika socjalnego wypełniającego swoją misję:
pomagać ludziom usprawniać i skutecznie realizować ich własne zdolności rozwiązywania problemów i radzenia sobie.
inicjować kontakt ludzi ze służbami udzielającymi pomocy
ułatwić interakcje i budować i modyfikować nowe stosunki między ludzmi a! systemami zasobów społecznych.
Ułatwiać interakcje i budować i modyfikować nowe stosunki między ludźmi w ramach systemow zasobów społecznych
przyczyniać się do rozwoju i modyfikacji polityki społecznej
rozdzelać środki materialne
służyć jako czynnik kontroli społecznej
Głównym kierunkiem działania pracownika socjalnego jest pomaganie ludziom w ulepszaniu ich funkcjonowania społecznego i umocnieniu w nich zdolności do stosunkow i interakcji z innymi. Praca socjalna żeby była sztuką trzeba dużych umiejętności by zrozumieć ludzi i pomagać im w pomaganiu sobie samym.
Praca socjalna a inne dyscypliny naukowe zajmujące się pomocą człowiekowi.
Socjologia a praca soc
Socjolog zadaje sobie pytanie jak dlaczego i kiedy ludzie zajmują się tak
Socjologia (wg L.F Word) jako naukę o społeczeństwie Giddings jako naukowe badanie społeczeństwa Smoll definiuje socjologie jako naukę o ludziach, mających wpływ na otoczenie i będących pod wpływem otoczenia, Cuber dodał że socjologię można określić jako całość naukowego poznania stosunków między ludźmi. Zarówno socjologia jak praca socjalna interesują się ludźmi i interakcjami pomiędzy nimi
Socjolog próbuje wychwycić problemy społeczne prowadzi badania i stara się zrozumieć interakcje zachodzące w ludzkich zbiorowościach. Dla socjologów najważniejsze jest odpowiedź na pytanie dlaczego?.
Pracownik socjalny pragnie także zrozumieć ludzi i zachowania pomiędzy nimi, ale szczególnie zależy mu na niesieniu pomocy ludziom w rozwiązywaniu problemów i polepszaniu ich funkcjonowania społecznego. Szczególnie zależy na niesieniu pomocy ludziom w rozwiązywaniu problemów i niesieniu pomocy.
Podczas gdy socjolog na ogół spędza większość czasu na dociekaniu i badaniu faktów, pracownik socjalny usiłuje zrozumieć klienta lub społeczność, postawić diagnozę i przystąpić do działania aby zaradzić problemom zmienić sytuacje ułatwić przystosowanie klienta do warunków.
Psychiatria a praca socjalna.
Noyes i Kolb. Role psychiatry i pracownika socjalnego są odmienne ale współbieżne. Noyes i Kolb określają psychiatrię jako, dział medycyny zajmujący się przyczynami przebiegiem objawami i leczeniem takich zaburzeń i niepożądanych zachowań które zakłócają albo subiektywnie pojęte życie jednostki albo jej stosunki z innymi osobami lub społeczeństwem. Główna róznica między psychiatrią i pracą socjalną sprowadza się do tego że psychiatra zajmuje się leczeniem choroby i medycznym modelem człowieka podczas gdy pracownik socjalny wykorzystuje zasoby środowiska i społeczności i działa zwykle na poziomie zachowań świadomych. Wspólne jest to że obie dziedziny zajmują się pracą z ludźmi borykającymi się z problemami osobistymi lub społecznymi. Obie pomagają ludziom poprawić swoje stosunki z innymi wyrażają też zainteresowanie wrażliwość i zrozumienie dla uczuć emocji którymi potrafią również pokierować.
Róznice pomiędzy pracą socjalną a psychiatrią istnieją również różnice.
Pracownik socjalny często wykorzystuje całość zasobów społeczności w tym materialne dla poprawienia stosunków społecznych. Psychiatra postępuje z pacjentem zgodnie z zasadami medycyny na ogół skupia się na podświadomości, czynnikach wewnątrz psychicznych zajmując się głównie reorganizacją ludzkiej indywidualnej psychiki.
Pracownik socjalny częściej pracuje z małżeństwem lub rodziną jako całością i poszczególnymi rodzinami.
Psychiatria koncentruje się przeważnie na patologiach i leczeniu natomiast praca socjalna poszukuje mocnych stron pacjenta i pobudza ich rozwój.
Psychiatria interesuje się szczególnie wewnętrzną dynamiką zachowań indywidualnych i grupowych natomiast pracownik socjalny troszczy się przede wszystkim o społeczne funkcjonowanie łącznie z interakcjami i czynnikami społecznymi.
Psychologia a praca socjalna.
Psycholog i pracownik socjalny należą do podobnej grupy specjalistów zwłaszcza przy leczeniu klinicznym. LaPiere i Farnsworth psycholog historycznie interesuje się naturą pojedynczego człowieka usiłując odkryć procesy jego przystosowania do środowiska mechanizm i procesy uczenia się. Silvermen twierdzi że psychologia jest nauką która ma na celu mierzenie, wyjaśnianie i czasem zmianę zachowań człowieka. Psycholog interesuje się głównie zrozumieniem jednostki i jej zachowania.
Obie dziedziny zajmują się zachowaniami ludzi a zwłaszcza wzorami interakcji. Psycholog jednak kładzie większy nacisk na zachowania indywidualne a pracownik socjalny na funkcjonowanie społeczne. Obie interesują się procesami myślowymi i emocjonalnymi ludzi.
Psycholog panuje niepodzielnie na dużym obszarze w dziedzinie pomiarów i testów. W zakres wchodzi również badanie czynników biologicznych i społecznych odnoszących się do zachowań jednostek. Psycholog przygląda się indywidualnym cechom osób pragnąć zrozumieć ich charakter i zachowania. Psycholog pracuje z jednostkami dość intensywnie i może wręcz stać się psychoterapeutą. Pracownik zwraca uwagę przede wszystkim na zachowanie społeczne i stosunki społeczne swojego klienta oraz na sposoby wykorzystania zasobów społeczności dla rozwikłania jego problemów osobistych i społecznych.
Ewolucja pomocy społecznej w Europie i Ameryce.
Praca socjalna a działalność zawodowa.
Kształtowanie się pracy socjalnej jako działalności zawodowej, dokonywało się paralelnie w Europie i Ameryce Pn na przełomie XIX i XX w. Choć przyjmuje się umownie że kolebką pracy socjalnej stały się Stany Zjednoczone bowiem praca socjalna i pracownik socjalny pojęcia te upowszechniły się w Stanach Zjednoczonych
Praca socjalna znalazła się w oficjalnym obiegu w 1911 r. wraz z przekształceniem nazwy Amerykańskiego Stowarzyszenia Organizacji Charytatywnych w Amerykańskie Stowarzyszenie w Amrykańskie Stowarzyszenie Pracy Socjalnej dla Rodziny
W roku 1917 powstała pierwsza
Ważnym symbolicznym organem było powstanie pierwszej Nowojorskiej szkoły filantropi dla pracowników socjalnych.
Uruchomienie Studiów uniwersyteckich w Chicago w 1920 r. w dziedzinie pracy socjalnej.
Oprócz Wielkiej Brytanii Pionierskimi krajami były:
Holandia 1 r. pierwsza Szkoła, Francja 1907 r. pierwsza szkoła, Niemcy 1899 pierwsze kursy, 1908 pierwsza szkoła
Szwajcaria 1908, Szwecja pierwsze kursy 1910 r. pierwsza szkoła 1921 r. Austria 1912 r. Irlandia 1912 r. Czechy 1918 r. Norwegia 1920 r. Belgia 1920-1922 r./, Polska 1925 r.
W pozostałych krajach europejskich szkoły powstawały w latach 30. między innymi Hiszpania, Dania, Portugalia lub po II wojnie światowej Słowienia, Grecja Estonia. Inicjatywą sprzyjającą rozwojowi zawodu pracownika socjalnego w wymiarze międzynarodowym było ukonstytucjonowanie się Rady Pracy Socjalnej w Paryżu w 1928 r. która dała początek istnienia Międzynarodowego Stowarzyszenia Szkół Pracy Socjalnej od 1929 r.
TYTUŁ pracownika socjalnego najwcześniej pojawił się we Francji w 1932 r., w Dani zawód ten został oficjalnie uznany w 1941 r. w Grecji 1959 i Norwegia.
W latach 70. powstały stowarzyszenia pracowników socjalnych w Islandii, Irlandii, Holandii, Szwecji i Hiszpanii.
Praca socjalna jako profesjonalna działalność zaczęła się rozwijać w XX w. wraz ze wzrostem potrzeb społecznych w zakresie pomocy, wsparcia i kształcenia pracowników socjalnych, demokratyzacją stosunków społecznych oraz rozwojem teorii i metod pracy z jednostkami grupami i społecznościami.
Tworzenie profesjonalnej wspólnoty w wymiarze międzynarodowym w Polsce realizuje się przez Polskie Stowarzyszenie Szkół Pracy Socjalnej i Polskie Stowarzyszenie pracowników socjalnych.
Ewolucja pomocy społecznej w Ameryce.
W 1962 r. po raz pierwszy w historii Stanów Zjednoczonych prezydent wystąpił do kongresu z wnisokiem w całości poświęconym pomocy społecznej. W swoim wystąpieniu prezydent Kenedy podkreślił rolę rodziny i konieczność jej umacniania. Od czasu Kenedy' ego każdy kolejny prezydent występował do kongresu z zaleceniami i interpretacjami dotyczącymi narodowych programów pomocy. Programy te różniły się zaleceniami i troskami.
Programy te różniły się filozofią i konkretami ale większość z nich odwoływała się do troski o dobry byt narodu Amerykańskiego. Prezydent Regan który przywiązywał dużą wagę do równowagi budżetowej postulował wiele cięć i ograniczeń programów pomocy społecznej utrzymując jednoczenie że ci którzy nie umieją sobie poradzić samodzielnie otrzymają pomoc. Vasey.
Echa przeszłości w Ameryce.
Początki pomocy społecznej sięgają zawsze zapewnie początków życia ludzkiego. Vasey następująco podsumowuje początki pomocy społecznej.
Pomaganie poszkodowanym jest co najmniej tak stare jak cywilizacja. Już w starożytności było praktyką powszechną choć nie zawsze zorganizowaną i sformalizowaną.
Starożytne Chiny miały swoje schroniska dla starych, chorych i biednych, oraz sposoby podziału odzienia i żywności wśród pokrzywdzonych.
W Grecji i Rzymie były budynki w których znaleźdź mogli opiekę biedni. Dawanie jałmużny zostało uznane za wiele relogii za obowiązek zaś działanie charytatywne za jedną z najbardziej wzniosłych praktyk religijnych. W średniowieczu kościół odgrywał znaczącą rolę w dostarczaniu pomocy potrzebującym. Mnisi i zakony świadczyły pomoc i opiekę ubogim kulawym kalekim i w inny sposób chorym. Z upływem wieków daje się zauważyć przesunięcie akcentu z indywidualnego na zbiorowe podejście do wspomagania potrzebującym.
Na pierwszy plan wysunięla się pomoc wzajemna zgłasza od kąd rosnąca liczba ludności zaczęła mieszkać w dużych skupiskach. Ponadto wystąpiła potrzeba tworzenia programów społecznych dla wspomagania pokrzywdzonych.
Początkowo świadczono pomoc ubogim w donmach a z czasem zaczęto tworzyć przytułki zarówno dla dzieci jak i dorosłych. W skrajnych przypadkach oddawano osby biedne w dzierżawę, polegało to na przetargu w wyniku którego przechodzili oni pod opiekę tego kto potrafił zapewnić im byt po poniesieniu najniższych przez społeczność kosztów.
Pierwszy przytułek dla biednych i ubogich uruchomiono w 1662 r. w stanie Massachuths. W 1685 rozbudowano go o warsztat dla ubogich sprawnych fizycznie. W 1664 r następnie założon Latin School (łacińskiej szkoły) w Bostonie. Założenie to zapoczątkowało założenie szkół bezpłatnych lub charytatywnych i całej później oświaty publicznej w Ameryce.
W 1729 r. siostry Uruszualnki założyły dom dla dzieci których rodzicie padli ofiarom Indian Następny sierociniec powstał w 1790 r. Charlesten w Południowej Karolinie W 1929 r. działała już szkoła dla głuchoniemych w Conecticet. W Ameryce na początku XIX w traktowano ludzi umysłowo chorych brutalnych i nieludzko twierdząc że są oni pozbawieni umiejętności odczuwania. Bardzo źle traktowano też obłąkanych więźni. Na skutek działań Dorothy ….założono bądź powięszno wiele stanowych szpitali a ich
Dzięki takim działaniom nastąpiła zmiana personelu w stosunku do chorych umysłowo i traktuje się ich na równo.
Pod koniec XVIII w. w Filadelfii zastosowano nowy system dyscypliny więziennej zwany systemem Pensylwańskim. Nowością było indywidualne oddziaływanie na więźniów.
Pierwsze Towarzystwo organizacji charytatywnych powstało w Baflo w 1878 r. W 1990 r. utworzono w Pittzburgu pierwsze Rady pomocy społecznej zwane Radami agencji socjalnej.
Znaczenie ruchu agencji charytatywnych w stanach polegało że pełnił on funkcje usługowe dla prywatnych agencji zainteresowanych udzieleniem pomocy. Usługi te obejmowały badanie potrzeb, prowadzenie biura restracyjnego agencji charytatywnych dla uniknięcia dublowania świadczeń oraz usługi te obejmowały inne pokrewne działania. Wg ……..istniały dawa typy agencji: świadczące pomoc i zbierające fundusze na ten cel
nieudzielające pomocy lecz zapewniające organizacje i koordynacje.
Biedni potrzebują życiowych wskazówek potrzebują pomocy duchowej tak samo jak i materialnej. Bliskim sojusznikiem Rad pomocy społecznej. Powstały tzw. zjednoczone fundusze. Pirewsza kampania miała miejsce w 1873 w Livepoolo w Anglii zaś pierwszą w Ameryce zorganizowano w Denwer w 1887 r. Po pierwszej wojnie światowej akcje takie w Ameryce odbywały się pod nazwą społecznej skarbonki. W 1950 r. istniało już 1400 takich organizacji. Kolejnym znaczącym zjawiskiem było powstanie siedziska socjalnego. Pierwsze takie siedlisko powstało w Ameryce w Nowym Jorku najsłynniejszym stał się założony w Chicago w 1889 przez James Adams. Usługi socjalne obejmują każde przejawy....
Pomoc społeczna powstawała powoli na przestrzeni wieków jednak dopiero na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci pojawiła się praca socjalna jako jeden z głównych aspektów pomocy społecznej. Pod koniec XIX w zaczęto kłaść podwaliny pod prace socjalną jako dziedzinę. Ksztaucenie jako pracy socjalną jako działalność zawodową zainicjowano w 1898….podczas kursu letniego prowadzonego przez Towarzystwo Organizacji charytatywnych z Nowego Jorku. W 1904 r. kurs rozrósł się do rozmiarów rocznego programu w ramach Nowojorskiej szkoły filantropii. W 1921 powstało Amerykańskie Stowarzyszenie Pracowników Socjalnych pierwsze nowe ciało nowej profesji. W 1955 r. powstało Krajowe Stowarzyszenie Pracowników Socjalnych utworzone z siedmiu mniejszych wyspecjalizowanych grup. W 1974 r. Rada do spraw kształcenia w zakresie Pracy socjalnej zatwierdziła uczelniane programy Pracy socjalnej i pomocy społecznej jako pierwszy stopień edukacji.
Europejskie korzenie.
Kozrenie pomocy społecznej a w sensie ogólnej również pracy socjalnej sięgają daleko w przeszłość jednakże kilka znaczących wydarzeń w Europie odegrało wielką rolę w przygotowaniu gruntu pod późniejszy rozwój pracy socjalnej.
W Angli 1536 wproawdzono prawo wymagające aby jałmużna zebrana w niedziele przez lokalne władze i kościoły przeznaczana była na pomoc biednym i chorym. Ten akt prawny który cześto uważa się za początek angielskiego sysetemu praw dla biednych zastapił poprzednie regulacje prawne mające charakter głównie represyjny. Prawo to oznaczało przejście w działalności charytatywnej od porządku kosielnemu ku świeckiemu. Oprócz tego przezpis ten zawierał wiele postawień między innymi zakaz żebractwa, odpowiedzialność społeczeństwa za pomoc słabszym, rolę lokalnej społeczności oraz dobrowolność jałmużny zbieranej przy udziale duchowieństwa ale pod kierunkiem państwa. W 1572 r. opiekunów zajmujących się ubogimi podniesiono do rangi urzędników państwowych. Ustawa parlamentu z tego czasu nakładała określony podatek publiczny na cel wspomagania ubogich. Za czasu panowania królowej Elżbiety zatwierdzono wiele praw zbiorowo nazwanych Elżbietańskimi ustawami o biednych. Pod koniec XVI w. w Anglii ukształtowało się ogólnonarodowe poczucie odpowiedzialności obywatelskiej. Ustawa z 1598 r. zmieniona w 1601 zawierała plan systematycznego wspierania ubogich i ustanawiała publiczną odpowiedzialność za tę sferę, składając realizacje tych planów w ręce władz lokalnych. Główne przepisy owych praw pozostawały w mocy do roku 1834 i odegrały ważną rolę w tworzeniu pomocy społecznej w Europie, Stanach Zjednoczonych i innych państwach. Z niewielkimi tylko zmianami elżbietańskie ustawy o biednych ujmowały w ramy całą działalność opiekuńczą do roku 1934 gdy zatwierdzono nową ustawę o biednych. Ustawa ta zezwalała zarządom na zakładanie na swym terenie warsztatów zatrudniających biednych i równocześnie zabraniała udzielanie pomocy osobom fizycznie sprawnym poza owymi warsztatami. W latach 60. XIX w wzrost próśb o pomoc skupił uwagę opinii na działności opiekuńczej i pomocy ludności które zaowocował staraniami o reformę socjalną. Do uwczesnych pionierów ruchów na rzecz zmian należeli tacy ludzie jak Octavia Hill i Edward Denison. Starania te doprowadziły w 1869 do nowego rodzaju organizacji socjalnej Lodyńskiego Stowarzyszenia ds. Organizacji i Pomocy Charytatywnej i Zwalczania Żebractwa. Celem tejj organizacji było organizowanie pomocy nie zaś dostarczanie. Ogranizacja zmierzała do wprowadzenia
1. koordynacji prac różnych stowarzyszeń dobroczynnych w Londynie aby uniknąć powielania wysiłków
2. Zapoznania się każdej pojedynczej instytucji z działalnością pozostałych.
3. Prowadzenia rejestru wszystkich przypadków
4. Propagowanie osobistych postaw sprzyjającej wolności duchowej zamiast pomocy materialnej.
5. Podejmowania kroków zapobiegających pauperyzacji
Umiejętności pracy socjalnej- zespół wzorów instrumentalnych zachowań określany jako umiejętności pracy socjalnej.
Zagadnienie umiejętności pracy socjalnej nabierało znaczenia wraz z rozwojem tej dyscypliny. Już w charytatywnych organizacjach XIX w. dostrzeżono konieczność systematycznego kształcenia pracowników. Przygotowanie do tej pracy początkowo oparte na modelu czeladnictwa, zakładało długotrwały proces nabywania umiejętności w drodze praktycznej. Wkrótce jednak bo na przełomie XIX/ XX w zaczęły powstawać szkoły pracowników socjalnych które w kilkanaście lat potem znalazły dla siebie miejsce na Uniwersytetach.
Middleman, Goldberg, wyodrębniają w rozwoju koncepcji umiejętności profesjonalne takie jak
Metody pracy grupowej.
G. Konopka podaje następującą definicje: jest to metoda pracy socjalnej, która poprzez celowe doświadczenia grupowe pomaga jednostką uzyskać poprawę ich społecznego funkcjonowania i lepiej sobie radzić z ich indywidualnymi, grupowymi lub społecznymi problemami.
Charakterystyczną cechą grup samopomocowych jest fakt że grupy te składają się z osób o podobnym przeżywanym problemie i zbliżonym doświadczeniem w życiu
Celem grup samopomocowych jest
udzielanie sobie wzajemnej pomocy z niemal każdym ludzkim problemem poprzez dostarczenie wsparcia emocjonalnego, wymianę użytecznych informacji, dzielenie się doświadczeniem uzyskanie wglądu w swoją sytuację, szukanie wspólnymi siłami efektywnych rozwiązań. Już na etapie planowania utworzenia grupy i pracy z nią pracownik socjalny powinien uwzględnić
typ celu grupowego,
skład grupy i jej wielkość
częstotliwość i czas trwania spotkań
okres funkcjonowania grupy
miejsce spotkań grupy
strukturę grupy
Fazy rozwoju grupy samopomocowej (Luise C. Jahenoson)
Luis uważa że grupy przechodzą przez 5 stadiów (faz) rozwojowych
stadium orientacyjne
stadium autorytetu
stadium negocjacji
stadium funkcjonalne
stadium dezintegracji
ad 1). charakterystyka grupy w stadium orientacyjnym
To wczesna faza rozwoju grupy, która cechuje się tym że uczestnicy zapoznają się ze sobą i zaczyna się formułować struktura grupy.
prowadzący umożliwia indywidualne przedstawienie się (przywitanie się)
krótko przedstawiamy cel spotkania i prosimy aby uczestnicy zwieźle wypowiedzieli się co myślą na dany temat
uczestnicy grupy testują sytuacje czy podołają wymogą lub zasadą ustalonym przez grupę.
W tej fazie zauważamy wzrost zaufania oraz poczucie przyjęcia uczestnika bądź odrzucenia przez grupę. Dobrze jest w początkowym etapie pracy pracować w parach lub małych grupach, ponieważ uczestnicy spotkań uczą się i nabywają umiejętności swobodnej rozmowy, zaczynają mówić o problemach oraz o związanych z nimi uczuciach. Jednak nie wszyscy uczestnicy potrafią angażować się w pracę grupy dlatego w tej fazie istnieją chwile ciszy.
Jeżeli wystąpi taka sytuacja, trzeba jakoś zareagować na tą sytuacje, zachęcić uczestników do wypowiadania się mówienia o sobie, swoich myślach, swoich sprawach, okazując im szacunek empatię i akceptacje by budować atmosferę w grupie.
Druga sytuacja jaka może wystąpić to nikt z uczestników nie chcą zabrać głosu. Wówczas pytamy „co państwo sądzą o tym…” by zachęcić do dyskusji
Gdy wypowiadają się stale te same osoby, wówczas możemy powiedzieć „proszę inne osoby by powiedziały co myślą
Na tym etapie pracy grupy pracownik socjalny pełni rolę wspomagającego i ułatwiającego by dać uczestnikom spotkań większą niezależność możliwość samospełnienia się i samorozwoju.
Ad 2) W stadium autorytetu uczesnicy podejmują osobiste decyzje komu mogą zaufać oraz jak głęboko się angażują.
Grupa zaczyna określać obowiązujące normy grupowe oraz zasady pracy.
Prowadzący powinien zwrócić uwagę na to by każdy uczestnik miał możliwość swobodnego wypowiadania się by nie dochodziło do sytuacji gdy jedna osoba dominuje. Na tym etapie dochodzi często do rywalizacji o władzę i przejęcie kontroli w grupie oraz pojawiają się konflikty. Uczestnicy przechodzą z pozycji zależności do niezależności
Ad 3). Dokonuje się dalsze wewnętrzne różnicowanie grupy. Uczestnicy po negocjacjach przyjmują odpowiednie dla nich role. Określona jest też rola prowadzącego zostają przyjęte cele grupy. W stadium tym często pojawia się lęk i opór, gdyż uczestnicy obwają się czy inni ich zaakceptują i czy będą czuć się bezpiecznie. Uczestnicy uczą się wyrażenia negatywnych reakcji pracuje się nad konfliktami a nie unika się ich, by grupa mogła przejść z fazy konfrontacji do efektywnej współpracy.
Zadaniem pracownika socjalnego jest pomagać, ustanawiać cele, negocjować role, wyjaśniać i interpretować odczucia uczestników.
Ad 4) a. W tym stadium grupa jest już dobrze zgrana osiąganła wysoki poziom spójności zaufania oraz nauczyłą się otwartej komunikacji
b. uczestnicy potrafią swobodnie i efektywnie pracować a prowadzący pracownik socjalny powinien dać im całkowitą swobodę działania usuwając się w cień.
c. wzajemna pomoc w grupie samopomocowej charakteryzuje się tym że to członkowie grupy uzyskują pomoc i sami jej sobie udzielają poprzez:
- wymianę informacji
- rozładowywanie negatywnych emocji
- mobilizowanie do pracy nad sobą
d. nie dopuszcza się do żadnej krytyki gdyż sami zainteresowani wiedzą że każdy pomysł jest ceny
e. „burza mózgów” pozwala na przełamanie zwyczajowego, rutynowego myślenia i pobudza do szukania nowych lepszych rozwiązań
f. grupa wykazuje innowacyjność i chęć działania, gdyż uczestnicy mają już poczucie bezpieczeństwa we wzajemnych kontaktach istnieje atmosfera wsparcia co daje możliwość wypróbowywania nowych zachowań, czy zgłaszania tematów którymi chcieliby się zająć i są gotowi do wprowadzania zmiany. Każda jednak zmiana nawet ta na lepsze oznacza konieczność poniesienia straty i podjęcia wysiłku dlatego problemem na tym etapie może być wycofywanie się niektórych uczestników z powodu lęku wywołanego intensywnością pracy innych osób, braku wiary we własne siły lub też uczestnicy mogą nie widzieć potrzeby działania poza grupą na rzecz zmiany. Wówczas pracownik socjalny powinien zareagować. Może zapytać: pani X czy sprawdziła pani swoje nabyte umiejętności w domu lub w inny sposób „teraz nie umiesz ale możemy się tego nauczyć w trakcie spotkań”. Prowadzący powinien wierzyć w umiejętności grupy i zachęcać uczestników do ćwiczenia nowych sposobów radzenia sobie w życiu, które dają im zadowolenie z wykonanego zadania.
Granosik „Profesjonalny wymiar pracy grupowej” rozdział 7,8,9,10,11,12
ad. 5) Stadium dezintegracji jest to stadium końcowe które musi być uwzględnione i zaplanowane od samego początku istnienia grupy.
charakteryzuje się ono tym iż osoby biorące udział w spotkaniach odczuwają przygnębienie i smutek z powodu zbliżającego się zakończenia pracy grupy. Uczestnicy mogą też odczuwać obawy związane z niewystarczającą jeszcze umiejętnością przeniesienia na codzienne sytuacje doświadczeń nabytych w trakcie zajęć grupowych. Następuje w tym stadium rozluźnienie więzi pomiędzy uczestnikami pojawia się utraty lub obawa że wszyscy zachowają dyskrecje nie przyjmują do wiadomości tego faktu i zgłaszają życzenia. Wówczas prowadzący powinien przypomnieć że nastąpiło zakończenia współpracy.
Pracownik socjalny powinien znać fazy rozwoju grupy by mógł zrealizować założenia w każdej z tych faz oraz być przygotowany na nieuniknione zdarzenia w trakcie współpracy z tą grupą.
ad. c metoda organizowania społeczności lokalnej zwana także makropraktyką
polega na planowym wywoływaniu zmian w określonej społeczności będącej przedmiotem oddziaływania. J. Rothman wyróżnia trzy praktyczne modele: model A rozwoju lokalnego model B planowania społecznego C- akcji społecznej
głownym założeniem jest aktywizacja społeczności lokalnej jej ożywienie i pobudzanie do podejmowania wspólnych działań na rzecz mieszkańców do inicjowania działań samopomocowych i solidarnościowych by wspólnie zaspokajać ważne potrzeby środowiska lokalnego. Ważne są demokratyczne procedury, dobrowolna współpraca, kreowanie dowolnych ośrodków przywódczych np. w dzielnicy szkoła organizuje wolontariat który będzie pracował na rzecz niepełnosprawnych mieszkańców.
Działania skoncentrowae są n rozwiązaniu konkretnych problemów społecznych po dokładnym ich rozpoznaniu. W tym celu profesjonalne służby razem z samorządem lokalnym planują i realizują różne przedsięwzięcia np. budowa domu seniora w starzejącej się dzielnicy.
celem działania jest zmiana dystrybucji władzy oraz zasobów na korzyść upośledzonych i marginalizowanych grup społecznych które to grupy mobilizują opinie publiczną i wspólnie prowadzą akcje nacisku na władzę np. działalność organizacji konsumenckich, związków zawodowych w celu uzyskania przywilejów dla słabszych grup społecznych.
1) Praca nad kontaktem
modelowane kontaktu z klientem
etapy kontaktu
formaty
konflikt formatów kontaktu
przestrzeń a kontakt
kontakt ze współpracownikami
nowe źródła informacji
W ramach pracy socjalnej istotne jest podejmowania wysiłków w celu nawiązania a później utrzymania kontaktu z klientem jego otoczeniem, informatorami oraz współpracownikami. Praca nad kontaktem jest spoiwem poszczególnych etapów obsługi klienta. Praca ta to nie tylko wytyczanie nowych kanałów integracyjnych ale cały zespół nowych integracyjnych zachowań mających na celu: ustanowienie, podtrzymanie lub regulacje komunikacji.
Praca nad kontaktem towarzyszy całemu procesowi pracy socjalnej i spełnia ona dwa podstawowe zadania:
jest koniecznym i znaczącym procesem towarzyszącym pozyskiwaniu informacji
jest narzędziem realizjii podjętego wobec klienta schematu działania
Kompetencje komunikacyjne zarówno strony werbalnej jak i niewerbalnej jego intuicja. Ważne są teorie kontaktów.
Etapy kontaktu:
Osatateczne umiejętności pracownika socjalnego ujawniają się w trakcie pierwszej wizyty u klienta lub pierwszego wywiadu. Pierwszy kontakt jest najważniejszy. M. Richmond zwracała uwagę na rolę pierwszego wykładu najpierw musi być rozpoznanie a później interakcja stawiana do typu…..
Pierwszy kontakt z klientem ma najcześciej miejsce w ośrodku pomocy społecznej. Zwykle inicjuje klient tą fazę. Pracownik jako pierwszy nawiązuje z nim kontrakt. Klient przychodzi i opowiada o swoim problemie i opowiada o nim, ale w tracie opowiadanie musi zostać przerwane i musimy dowiedzieć się gdzie zamieszkuje klient. Swoistym błędem w sztuce może być nie właściwie stosowanie zaimka „ty” w stosunku do młodego klienta.
Klient opowiada o swoim problemie a nie odpowiada na pytania. Przez to że klient opowiada wszystko o swoim problemie, poznajemy lepiej sytuacje w której znajduje się klient.
Kolejne spotkania utrwalają przyjęty już model postępowania.
Zakończenie każdego spotkania związane jest z umówieniem się na kolejne czy też w domu klienta czy w placówce społecznej. Zakres kontaktów powinien być elastyczny. Pracownik socjalny odwiedza wszystkich klientów, nawet bez wczesnego umawiania się z klientem. Element zaskoczenia jest ważny żeby zaobserwować zachowanie klienta podczas „prawdziwego życia”
Praca nad kontaktem z klientem to często usiłowanie pożucenia punktu widzenia zewnętrznego obserwatora i podjęcie perspektyw innego człowieka
empatia stawianie się w jego sytuacji współprzeżywanie uczestnictwo w jego problemach. Ten wymiar pracy nad kontaktem jest szczególnie ważny w Pracy Socjalnej umożliwia bowiem ustalenie rzeczywistej a nie tylko dokumentalnej sytuacji klienta i adekwatnych środków pomocy.
Formaty kontaktów
Kontakt z klientem jest często wyznaczony w procesie długotrwałej negocjacji. Dostoswanie się do intrakcji nie zawsze dotyczy cech osobowościowych. Pracownik socjalny dysponując kategoryzacją oraz planem pomocy realizuje schemat postępowania. Klient może proponowany model przyjąć, zmodyfikować bądź odrzucić. Projekt odrzucają zazwyczaj osoby strasze, chore psychicznie bądź upośledzone
Format zbliżenia
format konfrontacji
Zbliżenia- gdy pracownikowi zależy na dobrym kontakcie z klientem nadaje kontaktom format zbliżenia format wzajemnego zainteresowania i uprzejmości. Tego typu współpraca bliska jest rozwijaniu uczuciowości
Pracownik socjalny pyta klienta o różne rzeczy nie koniecznie związane z bezpośrednią pomocą. Takie rzeczywiste kontakty odbijają się często w trwałe przyjaźnie.
Generalną zasadą kontaktu opartego na formacie zbliżenia jest unikanie konfrontacji obustronnych zarzutów lub pretensji. Kierowanie na zbliżenie nastawioną interakcją wymaga świadomego i profesjonalnego panowania nad formatem kontaktu. Powinien on z jednej strony być przesłaniem gotowości do współpracy zainteresowania losami klienta z drugiej zaś trzymać się w zaplanowanych granicach bez zbytniej naiwności lub bezwarunkowej akceptacji.
Format konfrontacji
w sytuacji konfrontacji pracownik często nie ma zaufania do klienta zakłada że może on mówić nie prawdę lub coś ukrywać.
Konflikt formatów kontaktów
Spora cześć pracy nad kontaktem ma charakter nieświadomy. Szczególnie dotyczy to sytuacji w których strategia oczekiwań klienta pokrywa się ze strategią kontaktowania się pracownika. Porównywalna część klienta opiera się na kontakcie niezrównoważonym.
Metody wpływania na klienta
Najczęstszą jest uzbrojenie się w cierpliwość i uporczywe realizowanie podjętego formatu zbliżenia nie uleganie słownym dywagacjom
Znacznie bardziej wyrafinowaną metodą jest oddziaływanie przez osoby 3 mających dobry kontakt z klientem np. członków rodziny, sąsiadów lub znaczące dla klienta instytucje
Przestrzeń a kontakt.
Istotną rolę w pracy z klientem ma przestrzeń czyli obszar w którym pracownik socjalny pracuje. Pracownicy pracują zwykle w zbyt małych pokojach. Gdy pracownik socjalny musi obsługiwać kilku klientów kontakt jest bardzo ograniczony. Jest głośno w pokoju. W takich sytuacjach działania naprawcze
klient nie zawsze może skupić uwagę w takiej wrzawie. Pracownik musi kilkakrotnie przypominać o swoim problemie wtedy pracownik socjalny domyślając się takiej sytuacji pracownik zmieniajsza dystans
Trudno jest w takim zamieszaniu dosłyszeć klienta. Na kontakt ma również typ przestrzeni: może to być biuro, ulica łatwiej podejmować jest jedne kontakty inne trudniej. W biurze łatwiej nawiązać jest kontakt, biurowa przestrzeń zapewnia łatwiejsze wypłenianie dokumentów. W pewnych sprawach sprzyja…. Dla części klientów sytuacja w jakiej …
Bycie u klienta oznacza nie tylko otwartość klienta większą ale również klient w swoim środowisku czuje się zdecydowanie lepiej. Musimy mieć na uwadze że w domu klienta może być niemiły zapach ale także możliwość wyniesienia z tam tąd możliwość zarażenia się chorobą. Ryzyko wejścia do środowiska życia człowieka z patologią jest bardzo duże. W ramach działania profesjonalnego pracownik socjalny powinien dobierać swoje działania.
Kontakt ze współpracownikami
Bardzo ważną interakcyjną częścią są kontakty ze współpracownikami. Współpracownicy dają nam możliwość informacji o samych procedurach. Specyfika pracy socjalnej obowiązek poufności ogranicza kontakt z naszymi współpracownikami
Kontakt ze współpracownikami polega również na terapeutycznym poradzeniu sobie…Pracownik socjalny jest zobowiązany do kontaktowania się ze współpracownikami co jakiś czas.
Trudno wyobrazić sobie profesjonalną pracę socjalną.
Kontakt z rożnego rodzaju instytucjami.
ZUS, PCK, Urząd Miasta, Rejonowy Urząd Pracy
Zbieranie informacji o kliencie i interpretacja
Zbieranie informacji o kliencie i ich interpretacja
są dwa podziały informacji
podział przedmiotowy- są to informacje o kliencie mogą być biograficzne, dotyczące kariery instytucjonalnej, społecznej, szkolnej, stanie zdrowia
o jego otoczeniu- jakie jest i jaki ma wpływ na konkretnego klienta
o szerszych uarunkowania- rynku pracy instytucjach pomocowo- doradczych i sposobie ich funkcjonowania uwarunkowaniach prawnych i demograficznych
Drugi podział pragmatyczny \
wchodzą tu informacje formalne i nieformalne
indor. formalne- wiedza o instytucjach i urzędach w jakim terminie składać dokumenty, gdzie składać i jaka jest procedura
indor nieformalne- wiedza o stanie zdrowia klienta, ważne jest że w większości przypadków dla pracowanika socjalnego ważniejsza jest wiedza nieformalna.
Praca nad informacją realizowana jest na trzech poziomoach pracownik socjalny- klient i otoczenie klienta
pracownik socjalny - współpracownicy
pracownik socjalny- inne instytucje
Poszczególne poziomy komunikacji dostarczają nam wiedzy o rożnych aspektach. Dostępne informacje profesjonalisty powinnien te informacje interpretować selekcjonować i umiał te informacje ocenić.
Trudność pracy socjalnej polega tutaj że wiedza jest niedostateczna niewystarczająca i mało konkretna
Wiedza o kliencie
- jednym z zadań pracwnika socjalnego jest pozyskiwanie informacji o kliencie i ocena tych informacji. Potrzebujemy ciągle uzupełniać informacje o kliencie. Powinniśmy być ciekawi i dociekliwi. Pracownik zajmuje się zwykle osobami z rejonu. Najważniejsze informacje o kliencie docierają do nas przypadkowo.
Pracownik-klienci występuje podejrzliwy kontekst świadomościowy klient jako potencjalnie zainteresowany może przekręcać fakty, część informacji pochodzi od informatorów.
Duże zróżnicowanie informatorów oraz współpraca z nimi powoduje że jest złożony kontekst świadomościowy który podlega weryfikacji ze strony pracownika. Informatorzy nie zawsze są wiarygodni, najbardziej niewiarygodni są spontaniczni informatorzy. Najbardziej wiarygodną osobą jest listonosz, posiada on udokumentowane źródła również dozorcy.
otwarty kontest świadomościowy- informacje mają status własnych obserwacji, doświadczeń, musimy liczyć się z opinią współpracowników. Wyjątek stanowi przypadek gdy przekazujemy sprawę bądź region innej osoby
3 poziom- przyczyną wysokiego
Podstawową cechą wiedzy o kliencie
klient może się zmieniać przemieszczać informacje mogą się dezaktualizować
Ocena i interpretacja organizacja informacji
Olbrzymia ilość danych która spływa do pracownika musi być zorganizowana.
środa 14-15.30 odrabianie wykładu
kiedy nie będzie: 7 kwietnia, 21 kwietnia
Granosik
8-12 temat
Sprawdzanie
Sprawdzane są informacje czy hipotezy negatywne obciążające klienta. Procedura może dotyczyć klienta jak i sytuacji powiązanych z nimi.
Informacja musi być ważna przynajmniej na tyle aby opłacała się weryfikacja informacji. Kontaktowi z klientem musi towarzyszyć zbliżający się lub podświadomy kontekst sytuacyjny. Podejrzliwość taka rodzi się gdy pracownik otrzymuje z wiarygodnego źródła informacje sprzeczne z tym co on sam myśli na dany temat.
Podpytywanie dzieci muszą mieć charakter delikatny. Jedną z metod badania jest porównywanie jednej sytuacji z inną.
Wnisoki z procedur sprawdzających odnajdujemy w nowych kategoriach.
Dowody są nam potrzebne w pracy nad dokumentacją albo jako silne argumenty w pracy z klientem. Dowody jeżeli służą konstruowaniu dokumentów.
Oficjalne dokumenty mogą mieć mniejsze znaczenie niż potwierdzone ustnie informacje, plotki.
Praca nad dowodami spoczywa również na kliencie, bowiem mogą one być niekorzystne dla klienta.
Istotnym wzmocnieniem posiadanych dokumentów jest posiadanie wiarygodnego świadka.
Kategoryzowanie klientów
Kategoryzowanie
może ona mieć charakter wewnętrzny lub uzewnętrzniony
Wewnętrzne katetegoryzacje klientów to takie które znane są tylko pracownikowi socjalnemu prowadzącemu sprawę lub takie które krążą wśród pracowników socjalnych i nie są ujawniae osobie której dotyczą ani innym klientom kategoryzacja taka ma zwykle porządkowy lub negatywny charakter jest wytworem środowiska wewnętrznego.
Kategoryzacje uzewnętrznione dotyczą zwykle cech pozytywnych bądź charakterystycznych ale nie ewidentnie stygmatyzujących. Bywają że są negatywny ale wtedy mają charakter perswazyjny. Określenia takie występują zarówno wewnątrz środowiska jak i na zewnątrz.
Kategoryzacja jest potrzebna udzielania kwalifikowanej pomocy aby przyznać klientowi pomoc trzeba przypisać go do określonej grupy potrzebujących.
Są to kategoryzacje I rzędu.
Znaczna część kategoryzacji I rzędu jest formalnym obowiązkiem każdego pracownika socjalnego.
Podstawowej informacji daje nam wywiad środowiskowy. Zaliczenie klienta do takiej grupy potrzebujących…..?
Równie ważna dla PS jest wiedza o jego podejściu do własnego problemu (klienta) i wiedza o jego funckcjonowaniu w społeczności
Ocena postawy klienta bierze się z wiedzy o kliencie, obserwacji, donosów sąsiedzkich nie jest to jednak jedyne źródło informacji.
Kategoryzacja drugiego rzędu ma znaczenie na wybór drogi klienta
schemat klienta s. 64 wpływ kategoryzacji na pracę socjalną oraz na bezosobowej formalnej kategoryzacji I rzędu
Upodmiotowenie przedmiotu PRACY SOCJALNEJ
klientowi mogą zostać przypisane pozytywne cechy charakteru
z drugiej strony mogą zostać przypisane klientowi negatywne cechy
kateg. II rzędu rozgranicza postawa pozytywną klienta aktywne poszukiwanie rozwiązania problemu klienta (postawa wlaściwa) klient otrzymuje pomoc a między czasie szuka innego wyjścia.
postawa niewłaściwa- jest to wyciąganie nienależnej pomocy uciążliwość w kontaktach z pracownikiem, postawa roszczeniowa, lenistwo, cwaniactwo. Kwalifikacja taka nie kończy kategoryzacji musi się dodatkowo określeć motywy negatywnej postawy i przypisuje się schemat działania pracownika socjalnego na minimalizacje działań.
Kategoryzacje II rzędu negatywne łatwo się utrwalają. Ograniczony dopływ informacji nie sprzyja elastyczności kategoryzowania.
Dzieli się klientów ogólnie na
Ważne (zwykłe) trudne ciekawe- nieciekawe zaplane i proste
i ma to znaczący wpływ na wybór określonego działania
Sprawy zwyczajne nieciekawe proste załatwiane są nieschematycznie
17.03.2009 r.
Kategoryzowanie klientów s. 64. !!
Negocjacja wiedzy
W wielu wypadkach informacje napływające do pracownika są wieloznaczne lub trudne do jakiejkolwiek interpretacji.
Negocjacja wiedzy może przebiegać według wielu scenariuszy zasadniczo jednak rozgrywa się na dwóch poziomach.
Na linii pracownik- klient pracownik- współpracownicy
Negocjacja z klientem
Pracownicy socjalni stosują wiele strategii, najczęściej pracownik socjalny ma opracowaną koncepcje na temat klienta, która zostaje mu przekazana. Klient najczęściej nie zgadadza się z poglądami pracownika socjalnego, pracownik zaczyna dyskusje z klientem, ale musi być przekonany co do swojego poglądu. W niektórych wypadkach inicjatywę może przejąć klient. Zabieg ten skutecznie ogranicza negocjacje.
Pracownik socjalny może sformalizować kontakt poprzez wprowadzenie ankiet, lub też Pracownik socjalny może korzystać ze wsparcia wśród współpracowników.
Wiedza o procedurach i instytucjach
Poza informacjami o kliencie pracownik socjalny musi być dokładnie poinformowany o strukturach innych
Znajomość planu pracy.
Dokumentowanie
Rzeczywistość tworzona przez dokumenty jest rzeczywistością dokumentarną którymi podstawą jest spójność i zorganizowanie
znaczna większość kontroli i administracyjnych wysiłków naprawczych zarówno wewnątrz jak i ze zewnątrz skierowana jest na uporządkowanie sekwencyjne i hierarchicznego
porządek sekwencyjny osiągany jest wtedy gdy prowadzone sprawy układają się w ciągłe i zgodne z procedurą sekwencje gdy nie brakuje żadnych dokumentów koniecznych do wydania kolejnego
porządek hierchiczny ma miejsce wtedy gdy sekwencje nie łamią porządku ważności dokumentów tzn. dokument niższy rangą np. plan pomocy nie kwestionuje dokumentu wyższej rangi np. ustawy.
Pracownik socjalny musi
precyzyjnie podać podstawę prawną
numery ustaw
podstawę prawną
Typy dokumentów dokumentowane i komplementowane zapisy można podzielić na
notatki osobiste pracownika
dokumentacje formalną
Podstawową cechą różniącą te dwa rodzaje dokumentów jest adresat.
Techniki tworzenia dokumentacji osobistych
wprost przy kliencie na pograniczu notatki osobistej i dokumentacji foralnej znajduje się notatka służbowa
jest to dokument w formie notatki osobistej ale dokonywane do akt sprawy
dokumentacja formalna- wypełnione formularze różnego typu ksera dokumentów ważne dla sprawy
Dokumentacja formalna to wypełnione formularze różnego typu, notatki służbowe lub kserokopie dokumentów mniej lub bardziej istotne dla sprawy. Pierwszym formalnym dokumentem wypełnianym jest wywiad środowiskowy (rodzinny) wywiad kontrolny, wywiad alimentacyjny plan kontrolny.
Zaświadczenia i innego rodzaju wiarygodne dokumenty. Rzeczywistość dokumentarna stanowi również szersze. Cześć dokumentacji formalnej musi być wypełniona przez samego klienta.
Można mówić o dwóch skrajnych podejściach do pracy klienta nad dokumentacją. Pierwszego gdy pracownik odmawia jakiejkolwiek pomocy a nawet utrudnia dokonanie wpisu niezgodnego z prawdą. Drugiego gdy pracownik wyręcza klienta ograniczając się wyłącznie do jego podpisu
Schematyzacja- rytualizacja
Schematyzacja ujednolicenie dokonanych zapisów. Jest ona efektem ekonomicznego mnożenie. Jest ona wynikiem nacisków i oczekiwań ………
Rytualizacja- część schematycznych formuł opisujące zobowiązania klienta do jakiś spraw jest wykorzystana w sytuacjach interakcyjnych pomiędzy klientem a pracownikiem socjalnym.
retoryka- profesjonalna praca nad wymową. Większość dokumentów wymaga retoryki urzędowej. Retoryka dokumentów nie odnosi się wyłącznie do pracownika socjalnego.
Retorykę sprawują wszystkie pouczenia dokumenty zwrócone
Tłumaczenie na język dokumentarny to dwa równoległe procesy
Wpasowywanie
Uprawomocnianie
ad. 1 upraszczanie selekcjonowanie niekiedy mistyfikowaniu informacji czyli dostosowywaniu ich do wymogów w znacznej części zestastandaryzowanej dokumentacji.
ad 2. nadawanie tekstem charakteru bardziej formalnego głównie poprzez dopisywanie wątków o charakterze prawniczym. Uzasadnień podstaw prawnych. Poprzez dopisywanie wątków o charakterze prawnym i dawanie
Konstruowanie i organizowanie
Najbardziej kreatywną częścią pracy socjalnej jest tworzenie i organizowanie plany pomocy. Odróżnia to pracę socjalną od skonwencjonalizowanej pracy biurowej
Konstrowanie pracy biurowej.
Pomoc niefinansowa-
Głowna linia wsparcia klienta
1 warunkiem oddziaływania jest kontrola negatywnych odczuć towarzysząca problemom klienta. Intensywna praca nad odczuciami
1. Zapewnienie doraźnego bezpieczieczeństwa
2. Wskazanie perspektyw
3. Przestraszenie wskazanie niepożądanych skutków działania
4. ukierunkowanie myślenia klienta na poszukanie sposobów samodzielnego czy wspomaganego radzenia sobie z daną sytuacją.
Kreatywne grupy pracownicze- to zespół pracowników socjalnych których kontakty są wystarczająco otwarte i zespół ten może niestandardowo poszukiwać rozwiązań klientów. Taka spontanicznie utworzona grupa może obejmować co najmniej 2 pracowników socjalnych ale może być mieszany
II Konsultacja (negocjacja planu pomocy)
Praca nad przekonaniem do planu pomocy klienta
Praca nad tożsamością bibliografią
Tożsamość klienta
osobista i społeczna E. Goffman
tożsamość osobista to obraz aktora dla samego siebie
tożsamość społeczna to obraz aktora w oczach innych.
Sytacje szczegółowe
w pracy socjalnej zdarza się niekiedy konieczność podjęcia szczegółowego planu pomcy społecznej np. skierowanie do szpitala
Przekonanie rodziny klienta
negocjacja z rodziną klienta jest szczególnym przypadkiem.
III Realizacja planu pomocy
to w znacznej części pokonywanie stojących na drodze utrudnień. Trudności mogą mieć charkter zewnętrzny np. mieć swoje źródło w ustawodawstwie wewnętrzny wynikający z samego ośrodka pomocy społecznej bądź
WPROWADZENIE DO PRACY SOCJALNEJ
WYKŁADY
dr A Dąbrowska