ochrona, administracja publiczna-ćw, owi


PRZEDMIOT: Ochrona własności intelektualnej

dr Izabela Barańczak

WYKŁAD 1…………………………………………………………20.02.2008

ZAGADNIENIA OGÓLNE

Dobra niematerialne stanowią pewną wartość, nie są rzeczami i nie mają postaci materialnej, istnieją zatem niezależnie od rzeczy, natomiast rzecz jest dla nich pewnym substratem, dzięki niemu możemy dobro niematerialne poznać i korzystać z niego, np.: dla utworu literackiego tym substratem jest egzemplarz książki, dla wynalazku - maszyna.
Dobra niematerialne kategoria szeroka, złożona i niejednolita:

  1. utwory

  2. rozwiązania

  3. oznaczenie

adj1. utwory literackie, artystyczne, naukowe w rozumieniu prawa autorskiego

adj2. rozwiązania i wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografia układów scalonych

adj3. oznaczenia przedsiębiorstwa, firma, znaki towarowe i oznaczenia geograficzne

Przy spełnieniu pewnych przesłanek wyżej wymienione dobra niematerialne mogą być chronione podobnie, jak własność rzeczy.

Własność intelektualna - ogół praw podmiotowych, których przedmiotem są niematerialne dobra prawne będące wytworem twórczości umysłowej człowieka.

Miedzy własnością rzeczy, a intelektualną istnieją zasadnicze różnice:

Rzecz i przedmiot

Dobra niematerialne

Charakter uprawny i charakter majątkowy

Prawa natury osobistej, uprawnienia majątkowe przy dobrach niematerialnych zazwyczaj ograniczone są w czasie i przestrzeni (terytorium), ustawodawca unika sformułowań `własność', `jestem właścicielem', mówi się natomiast o prawie do znaku towarowego, `jestem uprawniony do…'

Klasyfikacja dóbr niematerialnych

-kryterium podziału:

  1. podział ze względu na ładunek intelektualny, który towarzyszy powstaniu dobra niematerialnego:

  • Kryterium podziału ze względu na przeznaczenie dóbr

      1. Utwory - dobra, które są przedmiotem ochrony niezależnie od ich wartości i przeznaczenia

      2. Obejmuje wszystkie pozostałe dobra, dlatego że cechują się zdolnością do przemysłowego zastosowania, są eksploatowane w związku z działalnością gospodarczą

      3. Podziały zazębiają się

    Własność przemysłowa to kategoria ukształtowana spośród wyżej wymienionych kategorii. Kategoria dóbr własności przemysłowej, której zakres przedmiotowy został wyznaczony przez konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej z 20 III 1883r.. Zgodnie z art. 1. tej konwencji możemy wskazać, co mieści się w tej kategorii:

    1. Patenty na wynalazki

    2. Wzory użytkowe

    3. Wzory przemysłowe

    4. Znaki towarowe

    5. Nazwy handlowe

    6. Geograficzne oznaczenia pochodzenia (nazwa i oznaczenie pochodzenia)

    7. Zwalczanie nieuczciwej konkurencji

    Wykorzystywanie tych dóbr pozwala na zajęcie określonej pozycji na rynku.

    Ochrona związana z punktem siódmym sprowadza się do ochrony interesów przedsiębiorstwa przed nieuczciwymi zachowaniami konkurentów. Konwencja nie narzuca sposobu ochrony przed nieuczciwa konkurencją.

    Katalog dóbr własności przemysłowej nie jest zamknięty - rozwój techniczny, gospodarczy.

    Do własności przemysłowej zalicza się tajemnice produkcyjne, organizacyjne, handlowe - KNOW-HOW.

    Pojęcie własności intelektualnej używane jest w ujęciu szerokim i wąskim:

    Dobra niematerialne podlegają ochronie w dwojaki sposób.

    Państwo dokonuje wyboru za pomocą jakiego instrumentu prawnego te dobra będą chronione.

    Uznano, że cześć z dóbr niematerialnych trzeba przeznaczyć pod ochronę opartą na uprawnieniach właścicielskich.

    Ochrona dóbr własności przemysłowej, ze względu na sposób ochrony. Można mówić o dwóch modelach:

    1. ochrona oparta jest o przyznane prawo podmiotowe, na gruncie prawa polskiego. Przysługuje: dobrom niematerialnym, wynalazkom, wzorom użytkowym, przemysłowym, zarejestrowanym znakom towarowym i usługowym, zarejestrowanym oznaczeniom geograficznym, topografiom układów scalonych.

    Nabycie praw podmiotowych następuje poprzez rejestrację na podstawie decyzji administracyjnych określonego organu. Organem jest urząd patentowy. Rejestracja poprzedzona jest badaniem merytorycznym. Dotyczy to wynalazków, znaków towarowych i wzorów użytkowych, a niekiedy tylko sprawdzenie formalne zgłoszenia jak przy topografiach układów scalenia.

    Nabycie prawa potwierdza się stosownym dokumentem. Obowiązuje zasada pierwszeństwa zgłoszenia. Prawo ma charakter formalny, nie wygasa, nie zostanie unieważnione.

    Ochrona za pomocą przyznanego prawa podmiotowego spełnia/posiada następujące cechy:

    1. ochrona za pomocą zwalczania nieuczciwej konkurencji: Przysługuje do takiej grupy dóbr dla których wystarczająca jest ochrona o charakterze deliktowym:

    oznaczenia przedsiębiorstw, nie zarejestrowane oznaczenia geograficzne, nie zarejestrowane znaki towarowe, know-how.

    Są chronione w ramach ochrony interesów przedsiębiorców przed nieuczciwą konkurencją.

    Prawo autorskie

    ochrona przysługuje przedmiotom od chwili ustalenia choćby miał on jeszcze postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Może mieć charakter majątkowy lub osobisty. Jeżeli chodzi o korzyści majątkowe trwają przez określony czas po śmierci twórcy (W Polsce 70 lat) . Z chwilą zakończenia ochrony dzieło staje się domeną publiczną i jego reprodukcja nie wymaga płacenia honorariów. Autorstwo zawsze należy do twórcy.

    WYKŁAD 2…………………………………………………………27.02.2008

    Źródła prawa własności intelektualnej

    1. Międzynarodowe regulacje prawa własności intelektualnej.

    2. Prawo europejskie

    3. Regulacje prawa polskiego

    a) Międzynarodowe regulacje prawa własności intelektualnej

    1. Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej z 20 marca 1883r

    Regulacja konwencji paryskiej opiera się na 3 zasadach:

    1. Konwencja o ustanowieniu światowej organizacji ochrony własności intelektualnej- WIPO. Celem tej konwencji jest popieranie ochrony własności intelektualnej na całym świecie i utworzenie WIPO (Światowa Organizacja Własności Intelektualnej).

    2. Porozumienie w sprawie handlowych aspektów własności intelektualnej- TRIPS z 15.04.1994. TRIPS wcielił postanowienia materialno- prawne konwencji paryskiej co oznacza że obowiązują one w stosunku do państw, które nie były sygnatariuszami konwencji paryskiej. Obowiązuje zasada, że strony porozumienia TRIPS w zakresie własności przemysłowej obowiązuje tekst sztokholmskiej konwencji paryskiej.

    3. Konwencja Berneńska z 9 września 1866r. (kilkakrotnie rewidowana). Ważny akt paryski konwencji (1971) oraz poprzednia konwencja o prawie autorskim z protokołami z Paryża i Genewy i Konwencja o ochronie dzieł literackich i artystycznych. Celem jest ochrona autorska w stosunkach między państwami członkowskimi i unifikowanie ustawodawstwa autorsko- prawnego.

    4. Układ o współpracy patentowej (Waszyngton 1970r)

    b) Prawo europejskie: (Nie ma jednolitego aktu)

    Prawo wtórne składa się z rozporządzeń (mają moc bezpośrednią) i dyrektyw (zbliżenie ustawodawstw- minimum)

    AKTY:

    1. Regulacje prawa polskiego

    Firma, przedsiębiorca, osoba prawna

    Firma

    - regulowana jest aktualnie w kodeksie cywilnym w art. 432- 4310

    - zgodnie z art. 432 §1 przedsiębiorca działa pod firmą. Każdy przedsiębiorca niezależnie od jego formy organizacji prawnej korzysta z firmy. Firma jest oznaczeniem każdego przedsiębiorcy.

    Przedsiębiorca: wg kodeksu cywilnego art. 431 przedsiębiorcą jest:

    UZUPEŁNIENIE: ustawa o swobodzie działalności gospodarczej która poza definiowaniem pojęcia przedsiębiorcy definiuje pojęcie działalności gospodarczej. Łącznie oba akty mają dla nas znaczenie dla określenie pojęcia przedsiębiorcy.

    Przedsiębiorcą w rozumieniu gospodarczym jest (art. 4, ustęp 1):

    Ustęp 2: za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

    Zgodnie z art. 2 ustawy działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, usługowa, budowlana oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalni ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

    Pojęcie przedsiębiorcy wyznaczają, zatem dwa kryteria:

        1. Podmiotowe: przymiot przedsiębiorcy może przysługiwać każdemu podmiotowi prawa

    Podmioty prawa to przede wszystkim osoby fizyczne mające:

    Osoba prawna: ma osobowość prawną wyodrębnioną poprzez normy prawne, musi mieć organy, jest regułą, że osoba prawna musi zostać wpisana do właściwego rejestru prowadzonego przez właściwy organ np. spółka z.o.o, fundacja, spółka akcyjna.

    Jednostki bez osobowości prawnej: wspólnoty mieszkaniowe, koła naukowe, spółki komandytowe, jawne, handlowo osobowe

    2. Podmiotowe: wiąże status przedsiębiorcy z rodzajem aktywności podmiotu prawa cywilnego.

    WYKŁAD 3…………………………………………………………12.03.2008

    Firma

    Firma jest oznaczeniem każdego przedsiębiorcy. Kodeks cywilny wyodrębnia oznaczenia służące wyróżnieniu przedsiębiorców, czyli firmę od oznaczeń służących wyróżnieniu przedsiębiorstw. Przedsiębiorstwa w rozumieniu zespołu składników niematerialnych i materialnych zgodnie z art. 551 Kodeksu Cywilnego (KC).


    Funkcje firmy:

    1. podstawową funkcją firmy jest indywidualizacja przedsiębiorcy w obrocie jako podmiotu praw i obowiązków i znaczenie firmy w przedsiębiorstwie jest takie jak imię i nazwisko dla osoby fizycznej. Firma umożliwia odróżnienie przedsiębiorców działających na rynku

    2. możemy również powiedzieć, że firma może pełnić funkcję gospodarczą, w szczególności reklamową - umieszczanie na dokumentach, towarze, w środkach masowego przekazu

    Budowa firmy:

    1. rdzeń (korpus) - indywidualizuję przedsiębiorcę

    2. dodatki

    Rodzaje firmy:

    1. osobowe - nazwisko osoby fizycznej, nazwa osoby prawnej, elementy, które wskazują na więzi, które istnieją miedzy osobami, które prowadza działalność (bracia, małżeństwo, rodzina)

    2. rzeczowe - wskazuje na przedmiot działalności (bank handlowy, zakład chemiczny)

    3. fantazyjne - składają się ze słów znaczeniowo obojętnych, wymyślone

    Obieranie firmy nie jest pozostawione całkowitej swobodzie przedsiębiorców, mamy reguły konstruowania firmy i podstawowe regulacje w tej mierze zawiera kodeks cywilny

    Podsumowując firma musi spełnić wymagane przepisy prawa:

      1. Kodeksu Cywilnego

      2. przepisy szczególne przewidujące budowę firm dla poszczególnych przedsiębiorców (Kodeks Spółek Handlowych)

    Firma ma tylko i wyłącznie brzmienie słowne. Firma nie ma formy graficznej, plastycznej. Firmy powinno wyrażać się w pełnym brzmieniu lub skrócie. Przepisy dopuszczają użycie skrótu tylko musi być on ujawniony w odpowiednim rejestrze. Jest to skrót dopuszczalnie przyjęty przez przedsiębiorcę, który podlega również ochronie na podstawie przepisów o firmie.

    Tworzenie i używanie firmy podlega `prawu firmowemu'.

    Zasady prawa firmowego:

    1. prawdziwości firmy

    2. jedności

    3. ciągłości (kontynuacji)

    4. jawności

    5. wyłączności

    1. zgodność firmy z rzeczywistym stanem faktycznym i prawnym. Firma musi odpowiadać prawdzie, nie może wywoływać mylnego wyobrażenia, wprowadzać w błąd co do osoby przedsiębiorcy, przedmiotu działalności, źródeł zaopatrzenia

    2. zasada jedności sprowadza się do zakazu posługiwania się przez przedsiębiorcę więcej niż jedną firmą, ale nie wyłącza to posługiwania się przez przedsiębiorcę firmami oddziałowymi. Firma oddziału powinna mieć dodatek wskazujący na to, ze jest to oddział oraz miejscowość, w której ma swoją siedzibę

    3. przepisy ustawy pozwalają na zachowanie pod pewnymi warunkami dotychczasowej firmy, mimo zmiany okoliczności faktycznych i prawnych:

                1. przekształcenie osoby prawnej lub ułomnej osoby prawnej

                2. wystąpienie ze spółki wspólnika, którego nazwisko było zamieszczone w firmie

                3. kontynuacja działalności osoby fizycznej przez inną osobę będącą jego następca prawnym

    4. firmę ujawnia się we właściwym rejestrze - rejestr przedsiębiorców, chyba że przepisy odrębne mówią inaczej. Firma ma być jedna dla osób trzecich , również zmiana firmy musi być ujawniona w rejestrze

    5. daną firma może posługiwać się tylko jeden przedsiębiorca. Istnieje konieczność obierania firmy w taki sposób, aby odróżniała się dostatecznie od firm innych przedsiębiorców prowadzących działalność na tym samym rynku. Istnieje możliwość istnienia takich samych lub podobnych firm na jakimś obszarze, byleby obszar ten nie stanowił tego samego rynku. Ocena wspólnego rynku powinna brać pod uwagę elementy geograficzne, przedmiotowe i czasowe.

    Prawo do firmy

    firma związana jest nierozerwalnie z przedsiębiorcą, ustawa wprowadza zakaz zbycia firmy, natomiast dopuszczalne jest uprawnienie innego przedsiębiorcy do korzystania z firmy pod warunkiem, że nie wprowadza to w błąd (umowa licencyjna).

    Od zbycia firmy należy odróżnić zbycie przedsiębiorstwa z jego nazwą, bowiem w skład przedsiębiorstwa według ustawy art. 551 wchodzi również oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo. Może zdarzyć się tak, że nazwa przedsiębiorstwa jest podobna, lub pokrywa się z firmą przedsiębiorcy, wówczas przedsiębiorca, który nabywa przedsiębiorstwo powinien dążyć do odpowiedniej zmiany nazwy przedsiębiorstwa, które nabył. Firma może w takiej sytuacji pośrednio identyfikować działalność gospodarcza przedsiębiorcy.

    Prawo do firmy:

    dla niektórych to dobro osobiste przedsiębiorcy, dla innych ochrona prawa do firmy

    1. zachowanie osoby trzeciej, które zagraża lub narusza firmę uprawnionego

    2. to zachowanie jest bezprawne i to sprawca ma wskazać okoliczności, które te sprawę wykluczają

    roszczenia przedsiębiorcy:

    przedsiębiorca może żądać:

    WYKŁAD 4…………………………………………………………19.03.2008

    Oznaczenia przedsiębiorstwa

    Oznaczenia przedsiębiorstwa - wszelkie oznaczenia, które będą służyły do wyróżnienia działalności gospodarczej, jaką prowadzi przedsiębiorca. Mogą to być: nazwy, różnego rodzaju symbole (skróty literowe, logo, godło, flaga, rysunki, itp.) Przedsiębiorca może używać wielu oznaczeń przedsiębiorstwa i nie może wykluczyć wykorzystania w tej funkcji firmy. Oznaczenie przedsiębiorstwa jest składnikiem przedsiębiorstwa Art. 551 - wprowadzające w błąd oznaczenia przedsiębiorstwa. Kto pierwszy uczynił użytek z oznaczenia może żądać ochrony przed przywłaszczeniem go przez innego przedsiębiorcę do oznaczania jego przedsiębiorstwa, jeżeli rodzi to ryzyko pomyłki co do tożsamości oznaczeń przedsiębiorstwa.

    Znak towarowy

    Funkcje znaków towarowych:

    1. funkcja wskazywania pochodzenia (odróżniająca) - funkcja podstawowa, którą każdy znak musi pełnić. Jest to zdolność do wywoływania określonych skojarzeń u kupujących co do tego, kto jest uprawniony do nakładania znaku na towary i wprowadzania oznakowanego towaru do obrotu. Pozwala odróżnić towary tego samego rodzaju, pochodzących od różnych przedsiębiorstw.

    2. funkcja gwarancyjna - może ale nie musi się pojawiać - towar może zyskać aprobatę klienteli ze względu na jego cechy - jakość, niezawodność, estetykę, dostępność. Znak towarowy staje się symbolem tych cech, gwarantuje że każdy egzemplarz tego towaru pochodzi z jednego źródła (określonego) i zapewnia o stałym poziomie cech towaru.

    3. funkcja reklamowa - może ale nie musi się pojawiać.

    Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które może być przedstawione w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Można wskazać formy przedstawieniowe / postacie znaku towarowego. Ustawodawca podaje katalog symboli, który nie jest zamknięty, przykłady:

    Cechy zdolności do odróżnienia - wymienione symbole musza posiadać cechy, które decydują o zdolności do odróżnienia (abstrakcyjna zdolność do odróżnienia), nie udziela się praw ochrony na oznaczenia, które w ogóle nie mogą być znakiem towarowym, aby oznaczenia mogły być znakiem towarowym musza spełniać cztery warunki:

        1. zmysłowo postrzegane

        2. jednolitość

        3. samodzielność

        4. graficzna przedstawialność

    1. znak musi być postrzegany za pomocą zmysłów człowieka - ma zapadać człowiekowi w pamięć, świadomość odbiorcy

    2. znak musi być łatwy do zapamiętania `możliwy do objęcia jako całość za pomocą jednego aktu poznawczego'. Znak powinien charakteryzować się spójnością i skrótowością, musi istnieć możliwość połączenia znaku z towarem

    3. samodzielność względem towaru - oddzielenie znaku towarowego względem towaru w sensie pojęciowym. Nie udziela się praw ochrony na oznaczenia, jeżeli stanowią one formę bądź inną właściwość towaru lub opakowania, które jest uwarunkowane wyłącznie jego naturą, jest niezbędne dla uzyskania efektu technicznego lub zwiększa znacznie wartość towaru

    4. określenie zakresu ochrony znaku towarowego, znak musi dać się odtworzyć w widocznej postaci - znaki dostrzegane wizualnie; znaki towarowe, np.: zapachowe i dźwiękowe stwarzają wątpliwości czy przyznać im ochronę . dźwięki - sekwencje muzyczne zapisane na pięciolinii, nie mogą to być np.: odgłosy zwierząt

    Kategorie znaków towarowych:

    Spośród znaków, które są chronione na podstawie prawa własności towarowej, które nazywamy znakami powszechnie znanymi (notoryjnymi) - jest to znak przy którym powszechna znajomość, która powstała dzięki używaniu znaku daje podstawę do ochrony bez potrzeby rejestracji znaku. Możemy powiedzieć, ze znaczenie ma obiektywna znajomość znaku co najmniej połowie odbiorców.

    Ze względu na zakres ochrony możemy w ustawie wyróżnić znaki towarowe, które są chronione przed ryzykiem pomyłki - funkcja wskazywania pochodzenia. Obok znaków, które są chronione tylko przed ryzykiem pomyłki mamy również takie znaki, które są chronione również przed ryzykiem pasożytnictwa - ochrona funkcji gwarancyjnej i reklamowej - znaki renomowane - nie jest to tylko znajomość znaków, ale jest to rozpowszechnione w świadomości odbiorców wyobrażenie o walorach towaru.

    WYKŁAD 5…………………………………………………………19.03.2008

    Zdolność rejestracji znaku towarowego

    Na zdolność rejestracyjna znaków towarowych wpływają 3 czynniki:

    1. potencjalna zdolność znaków towarowych do odróżniania

    2. zdolność odróżniająca, tzn. że ten obrany symbol posiada dostateczne znamiona odróżniające dla konkretnego towaru (art. 129)

    3. brak przeszkód rejestracyjnych, nie zachodzą ani bezwzględne, ani względne przeszkody rejestracyjne

    1. znak towarowy musi mieć zdolność odróżniającą od konkretnego towaru w określonych warunkach obrotu, można zatem powiedzieć, że znamiona odróżniające to pewien zespół cech, który pozwala odróżnić towary bądź usługi tego samego rodzaju pochodzących od różnych przedsiębiorstw.

    Ustawodawca wymienia jedynie w art. 129 formy, którym brak zdolności odróżniającej:

    1. znaki które nie nadają się do odróżnienia w obrocie towarów, dla których zostały zgłoszone

    2. znaki opisowe - znamion odróżniających pozbawione są te oznaczenia, które składają się wyłącznie z elementów, które służą w obrocie do wskazywania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytworzenia, składu, funkcji lub przydatności - oznaczenia informacyjne.

    3. znaki wolne - oznaczenia, które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych

    art. 140

    znak, który wcześniej nie posiadał dostatecznych znamion odróżniających może je nabyć w następstwie długotrwałego i intensywnego używania - tzw. wtórna zdolność odróżniająca

    Przeszkody rejestracji art. 131, 132

    Art. 131 przeszkody rejestracji bezwzględne

    Wyłączają one od rejestracji znaki bez względu na to, jakie towary wchodziłyby w grę. Możemy zatem wskazać, że znak nie może naruszać czyichś praw (osobistych i majątkowych). Ponad to znak nie może naruszać dobrych obyczajów, nie może być mylący. Nie mogą być również rejestrowane znaki towarowe, które naruszałyby pewien interes publiczny albo ze względu na prestiż.

    Art. 132

    Znak towarowy nie może być rejestrowany dla określonych grup towarów, ale dla innych tak. Chodzi tutaj o możliwość wystąpienia kolizji, która może wystąpić z zarejestrowanym wcześniej znakiem towarowym ( z istniejącym wcześniej prawem do ochrony znaku towarowego), a także kolizji ze znakiem towarowym, a rejestracją oznaczenia geograficznego. Nie dopuszcza się rejestracji dla takich samych lub podobnych towarów, jeżeli miałoby to wprowadzić w błąd.

    Nabycie praw do znaku towarowego

    Kto może wystąpić z wnioskiem o udzielenie prawa do znaku towarowego?

    Z wnioskiem do urzędu rejestracyjnego na indywidualny znak towarowy może wystąpić każdy podmiot prawny. Wniosek może dotyczyć jednego znaku towarowego i powinien wskazywać również towary dla których znak ma być przeznaczony.

    Prawo ochronne na znak towarowy pod wpływem decyzji administracyjnych urzędu patentowego po przeprowadzeniu postępowania badawczego. Prawo wpisywane jest do rejestru, mamy publikacje w wiadomościach urzędu patentowego. Pozwala to uprawnionemu umieszczać na towarach obok oznaczenia pewnego symbolu, który wskazuje, że ten znak jest zarejestrowany ® tak uzyskane prawo jest prawem podmiotowym:

    1. bezwzględne

    2. wyłączne

    3. majątkowe

    z prawem tym wiążą się 3 cechy:

    1. prawo czasowe - prawo ochronne na znak towarowy przyznaje się na lat 10 od daty zgłoszenia do urzędu patentowego z możliwością przedłużenia na kolejne okresy 10-letnie

    2. prawo oparte również na zasadzie terytorialności - jest chronione na terytorium, na którym je zarejestrowano

    3. zasada specjalizacji - pozwala nam powiedzieć, ze strefa wyłącznego używania znaku towarowego zarejestrowanego odnosi się wyłącznie do towarów objętych rejestracją. Zasada specjalizacji z punktu widzenia os. 3 (od strony negatywnej) ujęta jest szerzej, dotyczy ona naruszania prawa do znaku towarowego. Uprawniony ma prawo do zakazu używania nie tylko znaków i towarów identycznych, ale również podobnych do zarejestrowanych. Złamanie tej zasady występuje przy znakach renomowanych.

    Na treść prawa do znaku towarowego składa się kompleks uprawnień ( wypełnia sferę pozytywną i negatywną)

    Sfera pozytywna:

    Z jednej strony mamy uprawnienia, które uniemożliwiają czerpanie korzyści ze znaku przez używanie znaku towarowego lub rozporządzanie znakiem towarowy. Art. 154 określa na czym polega używanie znaku towarowego, w szczególności mówi o:

    1. umieszczanie znaku na towarach obitych prawem ochrony lub ich opakowaniach

      1. oferowanie i wprowadzanie towarów ze znakiem do obrotu

      2. import towarów, eksport oraz składowanie w celu oferowania i wprowadzenia do obrotu

      3. oferowanie lub świadczenie usług pod tym znakiem

    2. umieszczenie znaku w dokumentach związanych z wprowadzeniem towaru do obrotu

    3. posługiwanie się znakiem w celu reklamy

    używanie znaku ma miejsce, gdy:

    jest rzeczywiste, niedwuznaczne w funkcji odróżniającej dla towarów wskazanych w rejestrze. Prawo ochronne na znak towarowy może być przedmiotem umowy licencyjnej - udzielanie upoważnienia do znaku towarowego. Prawo ochronne do znaku towarowego może być przeniesione na osobę trzecią.

    Strefa negatywna:

    Dotyczy naruszenia prawa do znaku towarowego art. 290 ust. 2. Naruszenie prawa do znaku towarowego polega na bezprawnym używaniu w obrocie:

    1. znaku identycznego do zarejestrowanego w odniesieniu do identycznych towarów - reprodukcja

    2. znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia w błąd odbiorców, w szczególności może nastąpić skojarzenie znaków - imitacja

    3. mówimy o ochronie znaków towarowych renomowanych przed pasożytniczym wykorzystaniem, które polega na użyciu znaku towarowego identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku renomowanego dla jakichkolwiek towarów, jeżeli może to przynieść używającemu nienależną korzyść lub może być szkodliwe dla odróżniającego charakteru znaku bądź jego renomy.

    Roszczenia (art. 296 ust. 1)

    Jako uprawnieni:

    WYKŁAD 6…………………………………………………………09.04.2008

    Oznaczenia geograficzne

    Uwagi wprowadzające:

    Oznaczenia geograficzne - w wielu aktach prawnych o różnej randze, na przestrzeni ostatniego stulecia posługiwano się różnymi pojęciami i różną terminologią dla określenia oznaczeń geograficznych. Można jednak wskazać, że wyodrębniły się dwie podstawowe kategorie oznaczeń geograficznych, które znalazły swoje odzwierciedlenie w konwencji paryskiej:

    1. oznaczenia pochodzenia `indications de provenance'

    2. nazwy pochodzenia `appellations d' origine'

    w literaturze stosuje się uzupełniającą terminologię dla oznaczeń geograficznych:

    1. oznaczenia pochodzenia `indications de provenance' - oznaczenia zwykłe neutralne

    2. nazwy pochodzenia `appellations d' origine' - oznaczenia kwalifikowane

    rozróżnienie obu pojęć możliwe jest ze względu na wskazanie funkcji, jakie pełnią wskazane przez nas oznaczenia.


    Funkcje oznaczeń geograficznych:

    Podstawową funkcją dla obu kategorii jest odróżnienie danego wyrobu od wyrobów tego samego rodzaju ze względu na pochodzenie geograficzne. Oznaczenie pochodzenia stanowi zatem prostą informacje o pochodzeniu produktu. `Made in Italy', `Polski len'.

    Natomiast nazwy pochodzenia pełnią druga obligatoryjną funkcje - funkcję gwarancyjna. Zapewniają o tym, że istnieje obiektywna, jakościowa więź między produktem, a określonym miejscem geograficznym co odzwierciedla właśnie nazwa pochodzenia: `Champagne', `Osypek', `Bryndza Podhalańska'.

    Oznaczenia geograficzne mogą również pełnić funkcję reklamową.


    Postać oznaczeń geograficznych:

    Oznaczenia geograficzne mogą obejmować nazwy geograficzne: kraju, regionu, miejscowości, rzek, jezior, szczytów górskich. Najczęściej są to oznaczenia słowne składające się z nazwy miejsca, rzeczownikowe lub przymiotnikowe: `Champagne', `Nałęczowianka'.

    Są to również symboliczne odniesienia: zdjęcia, rysunki, mapy, które wskazują na Obsza geograficzny.
    Mogą to być również oznaczenia fantazyjne, które nabrały charakteru oznaczenia geograficznego: `Feta', `Oscypek', `Kierpce', `Żubrówka'.

    Stąd mówimy o dodatkowym podziale na oznaczenia:

    Biorąc pod uwagę te funkcje można przyjąć, ze nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne, nazwa kraju, regionu lub szczególnego miejsca, które ze względu na geograficzne środowisko determinowane przez czynniki naturalne, takie jak gleba, klimat, nasłonecznienie, itp. Bądź ludzkie, np. tradycyjne metody wytwarzania gwarantują szczególne właściwości towaru stosowne do jego pochodzenia.

    Oznaczenie pochodzenie to każdy znak lub wyrażenie użyte do wskazania, ze dany produkt lub usługa pochodzi z danego kraju lub konkretnego miejsca. Trzeba dodać, ze nazwy pochodzenia odnoszą się przede wszystkim do towarów naturalnych, rolniczych, spożywczych, takich jak: wino, sery, mięso, wyroby wędliniarskie, cukiernicze, wody mineralne.

    Cel ochrony oznaczeń geograficznych

    Zapobieżenie używania oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia produktów, co najczęściej polega na umieszczeniu nieprawdziwego oznaczenia na towarach lub opakowaniach - ochrona przed ryzykiem pomyłki.

    Ochrona skierowana jest ponad to przeciwko podszywaniu się pod renomę oznaczeń czyli przed ryzykiem pasożytnictwa.

    Modele ochrony oznaczeń geograficznych

    modele mogą być łączone

    ostatni okres wskazuje na to, że istnieje tendencja do wzmocnienia ochrony tych oznaczeń geograficznych, które pełnią funkcję gwarancyjną.

    Ochrona oznaczeń geograficznych w prawie polskim:

    model ochrony oznaczeń geograficznych w prawie polskim wybiegł daleko idącej ewolucji.
    1926 - pierwsza ustawa

    Ochrona dialektowa była pierwszą podstawa ochrony oznaczeń geograficznych w okresie powojennym opiera się ona o ustawę 193 o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a kwestię te reguluję art. 8 i 9. realizują one podstawowe cel ochrony przed fałszywym lub oszukańczym używaniem oznaczeń geograficznych dla towarów lub usług.


    Art. 8 - oznaczenia zwykłe

    Art. 9 - oznaczenia kwalifikowane

    oba przepisy nie chronią oznaczeń jako takich, a zapewniają jedynie ochronę interesu uprawnionego.

    drugi model ochrony został wprowadzony do prawa polskiego wraz z wejściem w życie ustawy `Prawa Własności Przemysłowej' (PWP) dnia 30 VI 2000r.

    Ustawa `Prawa Własności Przemysłowej' przewiduje model ochrony oznaczeń geograficznych za pomocą przyznanego prawa podmiotowego.

    Pojęcie oznaczeń geograficznych i zdolności rejestrowej oznaczeń geograficznych

    Ustawa przewiduje ochronę jedynie dla oznaczeń kwalifikowanych. Polski ustawodawca określając pojęcie oznaczenia geograficzne i kategorii odwołał się tutaj do rozporządzenia rady UE z `92r. o ochronie oznaczeń geograficznych i nazwy pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych.

    Aktualnie mamy nowe - o tym samym tytule - rozporządzenie z dnia 20 III '06 o nr 510/2006. Ustawa obejmuje ochroną 2 rodzaje oznaczeń, które określa, jako nazwy regionalne i oznaczenia pochodzenia ( nie mylić z `indications de provenance'.)

    Mają one wspólne cechy:

    Kryterium rozróżnienia miedzy wskazanymi kategoriami jest odmienne podejście do związku właściwości towarów, a warunkami geograficznymi.

    W przypadku nazwy regionalnej związek ten musi mieć charakter obiektywny, natomiast przy oznaczeniach pochodzenia może być również wynikiem pewnych okoliczności, wyobrażeń i skojarzeń, a zatem nazwy regionalne to oznaczenia służące do wyróżnienia towarów, które pochodzą z określonego terenu oraz posiadają szczególne właściwości, które wyłącznie lub w przeważającej mierze zawdzięczają oddziaływaniu środowiska geograficznego obejmującego czynniki naturalne oraz ludzkie, których wytworzenie lub przetworzenie następuje na danym terenie. Oznaczenia pochodzenia służą do wyróżnienia towarów pochodzących z określonego terenu oraz posiadających pewne szczególne właściwości, albo inne cechy szczególne przypisywane pochodzeniu geograficznemu czyli terenowi, gdzie zostały wytworzone lub przetworzone.

    Oznaczenia geograficzne, które zostały zarejestrowane na podstawie rozporządzenia 510/2006 podlegają ochronie wyłącznie na tej podstawie. Ochrona na podstawie prawa unijnego zastępuję ochronę krajową w stosunku do oznaczeń objętych wskazanym rozporządzeniem.

    Oznaczenia geograficzne, które spełniają zdolność rejestracyjną według ustawy PWP podlegają rejestracji w urzędzie patentowym. Na podstawie decyzji administracyjnych uzyskuje się prawo podmiotowe.

    Prawo podmiotowe - zakłada się, że korzystać z oznaczeń może wielu pracodawców, ale samo prawo przyznawane jest jednemu podmiotowi. To może być podmiot prawa publicznego, ale także organizacja upoważniona do reprezentowania interesu producentów działająca na danym terenie. Mamy zatem doczynienie z rozczepieniem uprawnień: kto inny jest uprawniony do nabycia prawa i jego przeniesienia, kto inny zaś do jego eksploatacji czyli używania. Prawo to nie przyznaje monopolu tylko jednemu podmiotowi i ze swej istoty jest monopolem zbiorowym, a ponad to monopolem faktycznym, dlatego że posługiwać oznaczeniem może się każdy podmiot o ile działa na określonym obszarze geograficznym, a jego towary spełniają warunki będące podstawą udzielenia rejestracji, bez względu na to, czy jest członkiem organizacji zrzeszającej producentów i czy jest ujawniony w rejestrze.

    Prawo do rejestracji

    Prawo do rejestracji na oznaczenia geograficzne to prawo podmiotowe, skuteczne, ergaomne, wyłączne, które ma charakter terytorialny. Nie jest ograniczone czasowo, ale może ustać na skutek unieważnienia albo wygaśnięcia. Jest to prawo majątkowe, ale ustawodawca nie przewiduje w tym przypadku nabycia prawa z rejestracji na podstawie umowy ani tez udzielenia licencji na używanie oznaczenia geograficznego. Dopuszczalne jest wyłącznie przeniesienie przez uprawnionego z rejestracji prawa na inną organizację lub podmiot publiczny.

    Jeżeli chodzi o sferę pozytywną treści prawa, czyli używanie oznaczeń geograficznych to mamy stosować odpowiednio przepisy o markach towarowych.

    Jeżeli chodzi o zakazy, to powiedzmy, że jest to regulacja samodzielna art. 85.

    Celem umowy/ ochrony jest zapobieżenie ryzyka pomyłki, ale jako przesłanka nie jest wymienione. Zakłada się, że identyczność lub podobieństwo oznaczeń skutkuje prawdopodobieństwem wystąpienia pomyłki. Ochrona skierowana jest przeciwko każdej formie bezpodstawnego używania zarejestrowanego oznaczenia dla towarów, które nie spełniają warunków będących podstawą udzielenia prawa do rejestracji.

    Nawet wtedy, gdy używanie nie ma na celu wskazywania pochodzenia geograficznego czy z dodatkami wskazującymi na rodzaj wyrobu `wino typu Champagne'. Dotyczy to również wykorzystania brzmienia oznaczeń w oryginalnym brzmieniu, tłumaczeniu czy innych formach pochodnych.

    Ochrona oznaczeń geograficznych rozciąga się również na towary inne pod pewnymi warunkami i w tym zakresie znajduje zastosowanie art. 296 ust 2 punkt 3.

    Ewolucja prawa polskiego nie kończy się w tym miejscu, bowiem nie możemy zapomnieć, że ochrona oznaczeń geograficznych oparta jest również o akty prawa europejskiego, w którym najważniejsze są oznaczenia nie rozporządzenie, które w całości odnosi się do tej materii 510/2006.

    Rozporządzenie o którym wspomnieliśmy podjęło się harmonizacji I kategorii oznaczeń - oznaczeń kwalifikowanych - i tylko dla określonych klas towarów. Wyróżnia tutaj dwie kategorie oznaczeń geograficznych i nazwy pochodzenia dla takich produktów jak np. mięso, wędliny, sery, piwo, wyroby przemysłu piekarniczego. Nie ma zastosowania do wina, artykułów spirytusowych oraz wód mineralnych.

    Rozporządzenie opiera ochronę na systemie rejestracji i kontroli. Rejestrację prowadzi komisja wspólnoty europejskiej i z momentem rejestracji powstaje prawo używania oznaczenia zgodnie z warunkami specyfikacji, która obejmuje informacje o produkcie i jego miejscu pochodzenia. Obowiązuje w Polsce ustawa z 17 XII 2004 o rejestracji i ochronie nazw i oznaczeń dla produktów rolnych i środków spożywczych oraz produktów tradycyjnych, która określa procedurę przekazywania wniosków do komisji europejskiej. Komisja zarejestrowała 2 Polskie produkty: Oscypek i bryndze podhalańska.

    Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

    Ma ona na celu zapobiegać i zwalczać przejawy nielojalności w zachowaniach uczestników rynku względem siebie. Ustawa przewiduje ochronę deliktową i charakteryzuje się dwoma elementami i wymienia szczególnie nieuczciwą konkurencję i ja charakteryzuje, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, utrudnianie dostępu do rynku. Nie jest to katalog zamknięty.

    Art. 3 ust 1 - czynem nieuczciwej konkurencji jest każde działanie, które jest sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interesy innego przedsiębiorstwa lub klienta. Takie działanie, które daje przewagę przedsiębiorstwu konkurencyjnemu.


    Wyszukiwarka