4419


Prawo Wspólnot Europejskich

„Europejskie prawo instytucjonalne”

„Prawo Europejskie”: Kenig-Witkowska.

Egzamin: nie ma zerówki, egzamin pisemny-test, pytania otwarte i zamknięte, ostatnie pytanie opisowe (np. przedstawienie instytucji prawa).

Prawo polskie i europejskie to dwa współzależne systemy. Europejskie prawo instytucjonalne jest oddzielne. Różnią się organy, procedury organizacyjne. Politycy twierdzą, że należy stworzyć europejskie prawo karne, dopuścić należy prokuratora europejskiego do działania.

Dlaczego Europa się integruje?

Jest to bardzo istotne, bo determinuje widzenie przyszłości. Europa w przeszłości była kontyngentem zjednoczonym. W połowie XVII wieku wojna 30-tetnia utrwaliła rozpad Europy, która rozpadła się na narodowe państwa z różnymi językami. Nastąpiła śmierć języka europejskiego, co ograniczyło możliwość porozumiewania się. Europa przestała być kontyngentem, gdzie wszyscy byli chrześcijanami. Pojawiają się państwa narodowe (religijne- katolicy i protestanci). Przestał istnieć proces utrzymywania granic państw. Europa rozpadła się po to, aby się nie pomordować. Cena za zapewnienie jedności jest bardzo wysoka. Europa rozpadła się, bo protestanci nie chcieli przyjąć wartości moralnych i etycznych katolików i odwrotnie.

Do 1648 roku Europa to kontynent walki, a po roku 48 to kontynent integracji. To, co działo się w 1648 roku jest bardzo odczuwalne. W tymże roku Europa zdecydowała się na projekt- likwidację jedności, natomiast 1945 roku Europa zdecydowała się na jedność, gdyż doprowadzała się do granic wytrzymałości.

W obliczu zagrożenia powstaje projekt społeczny. Integracja europejska jest odpowiedzią, której udzielili politycy na zagrożenia zagłady. Projekt ten zapoczątkowano nie po to, aby przedsiębiorstwa się rozwijały lub, aby kupować produkt bez cła, ale po to, aby Europejczycy przestali się nawzajem mordować. Po to, aby nienawiść Francji i Niemiec ustała i usunąć podstawy konfliktu. To była wartość, o którą chodziło, wszystko inne to były narzędzia (jest to między innymi integracja gospodarcza).

Zagrożenia integracji europejskiej.

Integracji europejskiej nie zagraża olbrzymi deficyt płatniczy Grecji czy złe ulokowanie funduszy itp. Europie zagraża, albo odrzucenie wartości, jaką jest pokój (od 1945 nie ma państwa, które mówi, iż pokój jest wartością), europie zagraża również zapomnienie, że pewien stan Polski i Niemiec jest stanem relatywnie nowym i stabilnym. Ten stan- braku zagrożeń i konkurencji trzeba wspierać.

Cel projektu (średnio lub długookresowy).

Członkiem sojuszu jest Islandia- jest to kraj, który nie ma ani jednego żołnierza i nigdy nie miała, i jak w taki sposób ma ona pomagać innym krajom? Islandia posiada jedynie niewielkie siły policyjne. Co Islandia wnosi do sojuszu, jest ona pasażerem na gapę czy płatnikiem? A więc Islandia wnosi do sojuszu terytorium, które jest dużym lotniskowcem i bazą wojskową. Bez Islandii sojusz nie byłby w stanie bronić się od północy. Taką korzyść ma sojusz z Islandii. Posiada ona bazy, lotniska, porty, magazyny, a zapasy w czasie wojny należy uzupełnić po 60 dniach od rozpoczęcia wojny.

Islandia bez sojuszu jest porzuconym lotniskowcem i w czasie wojny będzie jako pierwsza zaatakowana. To jest właśnie istota i sens integracji.

Integracja opłaca się finansowo. Nie opłaca się ona jedna Holendrom i Luksemburgom, gdyż najwięcej dają pieniędzy na integrację europejską (największym płatnikiem jednak są Niemny, gdyż mają najwięcej ludności).

Luksemburg był bardzo biednym krajem. W tej chwili jednak kojarzy się on z wysoką technologią, nie ma przestarzałych produktów. Do 1939 roku był on prymitywną monokulturą rolną.

Czy Luksemburg jest płatnikiem czy beneficjentem (płaci, bo ma, z czego płacić)? To jest dylemat integracji europejskiej.

Motywem Integracji jest to, aby nie było wojny. Projekt zjednoczenia europy pojawił się w czasie II wojny światowej i został on zapoczątkowany prze W.Churchilla. Głosił on przemówienia, iż wojna trwa, ale się skończy, nazizm zostanie pokonany i powstanie Rada Europy, która zjednoczy całą Europę i jej gałęzie.

Z poszczególnych państw powstało państwo europejskie. Ten pomysł kupują amerykanie- tak Churchill ma rację. Jednak Europa nie tak łatwo się na to zgodziła. Akceptacja pomysłu nastąpiła przez polityków przebywających na emigracji w Londynie. Wspólna Europa musi istnieć, po jednej stronie są ci, którzy może i mówią innym językiem, ale są w stanie przebywać razem, po drugiej stronie natomiast są barbarzyńcy- nie ma jedności kulturowej. Jest jedność kulturowa europy, ale nie z barbarzyńcami.

W tym projekcie manipulują amerykanie. Zadają oni pytania:

Co to jest Europa? Jaki ma ona zasięg kontynentalny? Czy jest zjednoczona, była, a może dopiero będzie? W czasie wojny na ten temat były prowadzone bardzo ważne dyskusje. Były na to dwa pomysły:

Żadna z tych koncepcji nie jest ostatecznym rozwiązaniem.

Nastąpił również spór, czego ma dotyczyć integracja europejska? Do dziś nie jest on rozstrzygnięty. Ukazały się dwie podstawowe koncepcje:

Różnica: Falbriht był amerykańskim arystokratą, a Lippman był późnym emigrantem z europy. Falbriht znał doktrynę USA, a Lippman znał Europejczyków. W 1947 roku prezydent Turman przedstawia swoja doktrynę, jest to wsparcie rządów nie komunistycznych i zaczyna działać plan Marshala. To oznacza upadek całej strefy zachodniej europy.

USA uruchamiają pomoc gospodarczą, wpłynie jedzenie, środki medyczne i sanitarne, zaopatrzenie, węgiel, stal. USA daje przepływy, ale należy zlikwidować zatory (bariery celne, handlowe, płatnicze). Realizacja tego żądania powoduje powołanie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali dziś ODCE. Tworzy się ruch europejski- Europejczycy, którzy wiedzą, że Europa to wartość.

04.10.2006

Wykład 2.

Uruchomienie planu Marshalla łączyła się z docieraniem pomocy do krajów potrzebujących. Jednak docieranie tej pomocy miało swoje warunki.

1948 roku zaczęła powstawać instytucja współpracy Beneluksu, powstają własne struktury współpracy.

W 1948 roku z inicjatywy Wielkiej Brytanii powstaje organizacja, Unia Zachodnioeuropejska. Unia ta miała być instytucją współpracy militarnej. Miała stanowić obrońcę, tak zwanego żołnierza europy. Miała to być instytut ja stworzona bez udziału Amerykanów, instytucja bezpieczeństwa międzynarodowego.

W 1954 roku podpisano pakt brukselski.

Istniały dwa supermocarstwa Unii zachodnioeuropejskiej. Konstytucja stanowiła nakaz obrony europy przed zagrożeniami zewnętrznymi. Niestety to nic nie dało. Unia ta nie była mocna, dlatego tez upadła. Po 1989 roku UZE odkryli politycy. Została otwarta dyskusja dotycząca UZE, czy dalej powinna być ona kontynuowana. Współzałożycielem Unii była Wielka Brytania, która pojawiła się w polityce. Brytyjska opcja europejska jest silnie obecna (Wielka Brytania jest silnie obecna w Europie).

Znacznie ważniejsze znaczenie i bardziej ważniejsze było stworzenie w 1949 roku Rady Europy. Jest to prawdziwa organizacja istniejąca do dziś. Dla wielu osób ważniejsza jest Unia Europejska, dla innych organizacje sojuszu militarnego. Jednak najważniejszą instytucją integracji europejskiej jest Rada Europy, która decyduje o moralności Europy, odrębność europy to Trybunał Praw Człowieka. Wszelkie etapy integracji europejskiej mają swoje źródła od członkostwa w Radzie Europy. To jest coś, z czego Europa powinna być dumna. Europejskie konwencje Praw Człowieka i protokoły dodatkowe są wspólną częścią konstytucji USA.

Europa posiada swoją konstytucję. Każda z nich zabiera wspólne części są to prawa i obowiązki wspólnot europejskich. Sensem jest Europejska Konwencja Praw Człowieka.

Rada Europy miała tworzyć silniejszą unię między państwami i tak też jest. Od powstania Rady Europy droga współpracy europejskiej wiedzie przez RE

Dlaczego RE się nie poszerzyła? Powodów tego była cala masa. Od początku powoływano konstytucje, które w końcu się połączą ze sobą.

Na podstawie planu Shumana powstała EWWiS (Europejska Wspólnota Węgla i Stli). Początkowo należało do niej 6 państw (Belgia, Holandia, Luksemburg, Francja, Włochy, Niemcy), które wydają się symboliczne, ponieważ nie ma tutaj Wielkie Brytanii. Jednak w 1951 roku to nie miało, aż takiego znaczenia. Po powstaniu EWWiS Wielka Brytania podpisała układ, w którym zapowiedziała współpracę.

Powstanie EWWiS doprowadziło do zniesienia barier, miała ona stworzyć rynek produktów węglowych i stalowych (zamiast dwóch rynków, miał powstać jeden wspólny). Organizacja między państwowa była finansowana z dochodów własnych. EWWiS miała być finansowana z podatków.

Dlaczego węgiel i stal? W czasie I i II wojny stwierdzono, że wybuchły one przez właścicieli kopalń, dlatego też nastąpiła likwidacja hut i kopalń. Węgiel i stal są sektorami, w których praktycznie przekwalifikowanie pracowników jest niemożliwe, pociągają za sobą pracowników. W każdym sektorze tego zjawiska nie ma. Jeżeli pracuje kopalnia, to musi wydobywać węgiel bez znaczenia na jego zapotrzebowanie. Jeżeli w jakimś sektorze spada popyt, to następuje zamknięcie tego przedsiębiorstwa. Istniały próby przekwalifikowania ludzi. Infrastruktura- gdy upada huta lub kopalnia to upada również region gdzie się one znajdują.

Wojna celna- jeżeli nie możemy sprzedać produktu na naszym rynku, to sprzedajemy go na zewnątrz, stosujemy dumping, dopłacamy do naszych produktów, aby można je było sprzedać za granicą. Należy powiększyć rynek europejski. Zrobić jeden duży rynek z elastycznością popytu i podaży.

EWWiS- człon trzech wspólnot, element I filaru Unii Europejskiej. To nie miało zakończyć procesu. Siłą rozpędu zawarto traktat powołujący Europejską Wspólnotę Obronną i przygotowano również traktat do powołania Europejskiej Wspólnoty Politycznej. W tym momencie nastąpiło przeciwdziałanie ZSRR, które stwierdziły, że powstaje trzecia siła, czyli USA. Rosjanie powstrzymywali proces łączenia się państw. Nie powstała Europejska Wspólnota Obronna, a co za tym idzie, również i Europejska Wspólnota Polityczna. Europa zastygła w pół kroku między Europą suwerennych państw, a Europą zintegrowaną, ale świat ciągle szedł do przodu. Trwały procesy, gdzie Europa zeszła na margines. Znaczenie europy słabło z każdą chwilą. ZSRR i USA „zjadają” zwycięstwo i sukces wojenny. Europa staje się prowincjonalna z opadającym znaczeniem gospodarczym.

Następuje coś, co może zmienić lisy europy i świata. W Egipcie dochodzi do zamachu stanu. Obalono władcę Egiptu. Bliski Wschód stał się ważny dla europy. Europa korzysta z dostaw ropy naftowej z Bliskiego Wschodu. Kanał sueski- Europa korzysta z niego i jest on dla niej bardzo ważny. Płk Naser przygotowuje zamach na króla, wchodzi do ambasady amerykańskiej- w rejonie Bliskiego Wschodu. Europa traci na znaczeniu.

Podpisano tajne porozumienie związane z obalenie Egiptu. To nie ma być zamach stanu, ale wskazują gdzie, kto rządzi w danym rejonie (Francja, Wielka Brytania).

Naser postanowił znacjonalizować kanał Sueski za odszkodowania dla dawnych pracowników kanału. Nie chodzi tu jednak o nacjonalizacje kanału, ale chodzi o odpowiedz polityczną. Zostaje dopuszczony Izrael i zaczyna się wojna- atak przeciwko Egiptowi. Nastąpiło zwycięstwo połączonych sił. USA i Rosja wkraczają do wojny podbudowując i wspierając Egipt.

Okazało się, że w tym podzielonym świecie dwóch supermocarstw nie jest możliwe przeciwstawić się nim. Wielka Brytania w ramach więzi z USA- przekonują Wielką Brytanię z wycofania się z wojny. Sytuacja militarna zaczyna być jednoznaczna. Dochodzi do przerwania działań wojennych. Francja jest bardzo wściekła. Spłacają długi Izraelowi- przekazują mu 4 bomby jądrowe i technologię tworzenia broni jądrowej.

Po końcu wojny sueskiej, Francja wraca do Europy, aby ją integrować. Powstaje Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG) i Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EURATOM). Jedna Europa to Europa gospodarcza. Integracja gospodarcza- tak, bo Ameryce to nie przeszkadza, integracja polityczna- nie, ponieważ nie ma sensu, integracja militarna- nie, bo mogą tym nie być zadowoleni amerykanie.

FINLANDYZACJA- można integrować się politycznie, ale po cichu, natomiast integracja gospodarcza jest wręcz nakazana.

W 1960 roku tworzy się Europejska Strefa Wolnego Handlu (EFTA), która ma objąć tych, którzy są poza wspólnotami. Należy podnieść wartość przystąpienia- ma to wnieść EFTA. Gospodarka brytyjska będzie atrakcyjnym rynkiem. To się udaje w większym, lub mniejszym stopniu. Gorzej jest w sferze politycznej. Aplikacje Brytyjskie są odrzucane przez Francuzów.

22 stycznia 1973 roku nastąpiło rozszerzenie EWWiS, EWG, EURATOM, wchodzą do nich Wielka Brytania, Dania i Irlandia, nie wchodzi Norwegia w ostatniej chwili, gdyż referendum odrzuca akcesję. Jest to istotne rozszerzenie, bo pojawia się duże państwo- Wielka Brytania. Europa ukazuje zdolność do rozszerzania się, zdolność do kolejnych otwarć, wspólnoty udowadniają, że są europejskie.

Pierwszym procesem było podpisanie w 1965roku traktatu o połączeniu organów (połączenie organów, EWWiS, EWG, EURATOM, w traktatach te wspólnoty miały własne organy, tutaj je połączono).

Integracja w konsekwencji postępuje wolniej. W 1985 roku zostaje podpisany traktat „Jednolity Akt Europejski”. Jest to zapowiedz powstania Unii Europejskiej i budowy jedności Europy.

1992 rok podpisanie traktatu ustanawiającego Unię Europejską. Traktat z Maasticht- proces jednoczenia, ustanawiający Unię.

11.10.2006

Wykład 3.

Unia Europejska to nie tylko instytucja, ale to również proces. Jest to proces integracji, wcześniej zapowiadano utworzenie Unii, ale ten proces jest jeszcze niedokończony i jest nieprzewidywalny.

Jeżeli powstaje państwo, a co za tym idzie, powstaje nowa konstytucja, to mamy ileś państw, które funkcjonują od 350 lat i w każdym z nich konstytucja się spełniła.

Mamy do czynienia z sytuacją, gdzie wszystko zostało zbadane i to jest struktura państwa. W integracji europejskiej czegoś takiego nie ma, nie buduje się struktury. Wszystko ćwiczy się na żywym organizmie. Państwa mają świadomość, że popełniają błędy. W konsekwencji elementem charakterystycznym Unii jest zmienność w procesie integracji.

W Unii patriotyzmu państwowego nie ma. Traktat z Mastrichtt z jednej strony był sukcesem, z drugiej strony ukazał on kilka błędów. Politycy myśleli, że ten traktat wzbudzi radość ludności, gdyż będzie integracja państw.

Traktat Amsterdamski miał zmienić filozofię i sposób tworzenia traktatów. I to jest pierwsza zmiana.

Traktat z Mastrichtt był opracowany przy zamkniętych drzwiach i z lekceważeniem zwykłych ludzi.

Przygotowując Traktat Amsterdamsk (a później inne ważne traktaty) zmieniono formę, tworzono je przy otwartych drzwiach i dopuszczano do dyskusji zwykłych ludzi, to nie było tak, że traktat pojawia się gotowy, zamknięty, a społeczeństw może go przyjąć lub odrzucić, pojawia się on w projektach, we wstępie z możliwością prowadzenia dyskusji na jego temat.

Spotkało się to z krytyką. Po Traktacie z Mastrichtt przygotowano Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej- było t dyskusja otwarta. Ten model powtarzano w pracach nad konstytucją Europejską (złamana zgoda na rozszerzenie Europy).

Konstytuanty: przedstawiciele parlamentu Europejskiego, legislatyw prawnych itp. Powstała bardzo skomplikowana struktura. Wyjaśniano, że na czele ej konstytuanty powinien stanąć polityk europejski, który zakończył swoją karierę (były prezydent Francji). Personalnie to się sprawdziło.

Traktat Amsterdamski to była metoda doskonalenia, okazało się, że przedstawia on wadę Mastrichtt: wydawało się, że integracja europejska pogłębi się obejmując oprócz gospodarki, politykę.

Uświadomiono sobie, że Europa jest bardziej zintegrowana niż USA, bo jest mniejsza. Jest reakcja na drobne problemy. Po powstaniu Unii Europejskiej, w krajach członkowskich przestępstwa popełniała ludność z państw trzecich z Unii i poza niej. Obywatele Unii zaczęli czuć się mniej bezpiecznie, brak granic, a przestępstwa popełniali obcy.

Traktat Amserdamski wytworzył nowe wzmocnienie: przestrzeń wolności i sprawiedliwości. Coraz częściej mówi się, że potrzebny jest europejski kodeks karny i cywilny, ale droga do tego jest jeszcze bardzo daleka. Traktat ten zawierał zapowiedź kolejnej konferencji międzyrządowej. Na jej mocy powstał Traktat Nicejski. Był to traktat w dużym stopniu niedoceniony. Zdecydowano się na dotknięcie filozofii ważenia głosów. Państwa maja różną ilość głosów. Co decyduje o ilości głosów? Jakie kryteria należy przyjąć? To istotny element Traktatu Nicejskiego. Dyskusja skoncentrowała się nad tym, że traktat przygotowuje akcesje. Referendum przyjęcia Traktat Nicejski był w Irlandii negatywny, powody tego były czysto wewnętrzne.

Odrzucenie tego traktatu uniemożliwiało rozszerzenie. Powtórzono referendum w Irlandii. Irlandia teraz ratyfikowała. Uświadomiono sobie, że należy zmienić zasady prawa, ale to jest zbyt wolne. Im unia większa tym wolniej się porusza, ale zmiany te są potrzebne.

Konstytucja składa się z dwóch części: sztywnej- będzie się zmieniała, co pokolenie, wymaga ratyfikacji i miękka- zawiera zwykłe umowy międzynarodowe. I tak wykorzystano traktat konstytucji europejskiej. Cała 5 w całości miała podpisywać umowy jednomyślnie. Ratyfikowania odmówiły Holandia i Francja. Holandia i Francja mówiąc nie, głosowały na różne traktaty konstytucyjne.

Europa odczuwa w tej chwili kryzys swej tożsamości. Francuzi i Holendrzy głosowali przeciwko rozszerzeniu unii o nowych 10 państw. Teraz czeka rozszerzenie o dwa państwa, ale negocjacje niepolityczne nie mogą ruszyć, bo potrzebny jest traktat, a traktat nie może ruszyć, bo potrzebny jest traktat konstytucyjny.

Znajdujemy się ma granicy pytania o granicę Europy. Granice Europy to nie są granice geograficzne. Europa to zasięg wartości, szacunek dla demokracji, praw człowieka, praw własności, mniejszości. Tam gdzie to nie jest respektowane, to państwo nie jest w europie.

UE oprócz tego to ludzie, prawo, instytucje, cele. UE to instytucja, bo dysponuje jednolitymi ramami. Unia czuwa nad spójnością. Są to jednolite ramy instytucjonalne, zapewniają je organy. Unia i Wspólnota mają jeden zespół organów obejmujących Radę Europejską, Parlament, Komisję, Trybunał Sprawiedliwości i Trybunał Obrachunkowy.

Dwie grupy organów: organy główne- o charakterze decyzyjnym (Rada Europejska, Parlament Europejski, Komisja, Trybunał Sprawiedliwości i Obrachunkowy) oraz organy doradcze o charakterze pomocniczym.

W przypadku Unii Europejskiej ważny jest Trybunał Sprawiedliwości i Trybunał Obrachunkowy. Zjawisko hybrydowe znajduje się na poziomie legislacyjnym. Europejskim ustawodawcą jest Rada Europejska Parlament i Rada. Na poziomie egzekutywy mamy do czynienia ze słabą hybrydą. Procedury funkcjonowania instytucji europejskich są skomplikowane, składają się na to problemy językowe. To utrudnia funkcjonowanie.

Rada Europejska formalnie może najwięcej, jest ona organem najmłodszym. Powstanie UE utworzyło Radę Europejską. Do Rady Europejskiej wchodzi po jednym urzędniku państwowym. Powołanie tego organu nastąpiło w Traktacie z Mastrichtt. Likwidowało ono fikcję. Rada Europejka tak naprawdę istniała od początku integracji europejskiej. Jeżeli integracja europejska przeżywała trudne chwile, tych kompromisów nie mogli zawrzeć urzędnicy niższego szczebla. Szefowie państw i rządów podejmowali decyzje często sprzeczne z traktatami. Traktat z Mastrichtt wyciągnął konsekwencje z tego, co istniało. UE potrzebuje kogoś, kto decyduje o rozszerzeniu, składzie i intensywności. Tego nie zrobią urzędnicy. Ten ktoś powinien podlegać kontroli parlamentarnej.

Rada Europejska nadaje UE impulsy do rozwoju. To są ogólne kierunki polityczne. To nie maja być szczegóły. Ma spojrzeć na problem z pewnej wysokości. Ma obowiązek spotykania się regularnie (przynajmniej 2 razy do roku). Rada może spotykać się częściej, gdy jest to potrzebne. Rada jest poddana procedurze demokratycznej, musi przygotowywać roczne sprawozdania o postępach pisemne na koniec roku. Konkluzje są pisemne i przekazywane są Parlamentowi. W tym spotkaniu za sprawozdaniem uczestniczy przewodniczący Komisji.

Zwoływanie przewodniczących. Instytucja kadencyjnego szefa państwa w państwach demokratycznych. Integracja europejska nie była w stanie zdecydować się na szefa. Uznano, że przy 6,9,12 państwach należy to robiąc rotacyjnie. Co pół roku kto inny rządził Europą. Okres nie rządzenia Europą był krótki.

Wymyślono w Europie instytucje Trójki, które kontrolują te rządzenia, zapewniają ciągłość kierowania. Przez pół roku kieruje państwo, po pół roku zostało w Trójce, a potem wchodzi na przewodniczenie. Do pół roku przygotowuje się do prowadzenia Europą.

Rada Europejska jest instytucjonalną czapką Unii. Jej uchwały nie są zbyt gustowne, ale od tych uchwał zależy integracja europejska. Najwięcej Redy Europejskiej jest w polityce bezpieczeństwa, polityce wspólnej, polityce obronnej- najmniej jedności i to tym politykom najbardziej potrzebny jest impuls.

Rada Europejska jest uznana tylko w Traktacie stanowiącym Unię Europejską, a nie jest w Traktacie stanowiącym Wspólnoty Europejskie. Decyzje podejmowane są na zasadzie jednomyślności.

18.10.2006

Wykład 4

PARLAMENT EUROPEJSKI

Sygnalizuje pewien proces. Ma być równowaga trójelementowa. Parlament jest sensem demokracji. Ta rola parlamentu państwowego kończy się na granicy państwa. W USA nikomu nie przyszłoby do głowy negocjować działania parlamentu. Sąd USA broni kompetencji egzekutywy- żeby parlament działał zgodnie z prawem.

PE to współpraca między egzekutywami państw członkowskich. Parlament państwowy działa przez budżet, od decyzji budżetowej zależy w państwie wszystko.

Współpraca poza graniczna jest współpracą międzyrządową, ze słabą możliwością wyrażania opinii parlamentu.

UE jest pierwszą instytucją współpracy narodowej manty. Coś, co już jest parlamentem z nazwy, tę drogę stania się parlamentem odbywa od dawna. W momencie, kiedy się ukształtuje parlament, będzie on inny.

Nazwa PE jest elementem symbolicznym.

1967r doszło do połączenia zgromadzeń parlamentarnych EWWiS, EWG, Euratom. Powołano organy-, ale były dekoracyjne (połączono wszystkie organy).

Nazwa pojawia się później, przed tym nazywał się Zgromadzeniem Parlamentarnym. Nazwa pojawia się w Jednolitym Akcie Europejskim w art.3., jest to PE.

Kluczowym rokiem jest 1979r. podjęto decyzje o wyborach bezpośrednich do PE. Są tam przedstawiciele państw członkowskich. Parlament pracuje między sesjami (przygotowuje ustawy), w sesji głosuje.

Po 1979 okazało się, że przeciętny człowiek tworzy politykę europejską, że może wybrać władzę europejską. PE jest wybierany w wyborach powszechnych, w jednym terminie we wszystkich państwach. Jest złożony z przedstawicieli partii politycznych. W Europie tworzą się partie europejskie, tworzą w parlamencie frakcje parlamentarne. Powstaje coś w rodzaju partii europejskie.

Liczba członków to nie mniej niż 732, wychodzi się od liczebności ludności reprezentacji krajowej. Walczą dwa wymogi: wartość efektywności i wartość reprezentacji- poczucie obywatelskości. Ta proporcja jest niedoskonała. Wyliczenie składu parlamentarzystów jest według alfabetu.

Belgia 24, Czech 24, Dania 14, Niemcy 99, Estonia 6, Grecja 24, Hiszpania 54, Francja 78, Irlandia 13, Włochy 78, Cypr 6, Łotwa 9, Litwa 13, Luksemburg 6, Węgry 24, Malta 5, Holandia 27, Austria 18, Polska 54, Portugalia 24, Słowenia 7, Słowacja 14, Finlandia 14, Szwecja 19, W. Brytania 78.

W przeszłości był podział na duże państwa: Niemcy, W. Brytania, Francja, Włochy. Mniejsze: Hiszpania i małe.

Polskę uznano za jednoznaczną z Hiszpanią. Niemcy zostały wydzieleni z pierwszej grupy, dostali więcej mandatów. To było bardzo trudne psychologicznie dla Francuzów.

Mandat trwa 5 lat. Ich mandat to tzw. parlamentarny mandat wolny. Nie zawiera się kontraktu z partią bądź z wyborcami, parlamentarzysta jest wolny. Każdy w PE przemawia w imieniu frakcji, a nie własnego państwa, są to poglądy partii, a nie regionalne.

W Europie nie ma tożsamości europejskiej, są państwa narodowe, ale to się uzupełnia.

25.10.2006

Wykład 5

Parlament startował od kompetencji niewielkich (kompetencje debileracyjne- nieszkodliwe gadulstwo). Krok po kroku pojawiały się nowe kompetencje np. miękka kompetencja opiniowanie aktów prawnych (kompetencje decyzyjne), jednak wciąż mało.

Akt prawny proponowany przez Komisję idzie do Rady. Rada pyta się Parlament o opinię. Decyzje podejmuje Rada, ale musi liczyć się z opinią Komisji (kultura prawna- nie lekceważenie opinii, organy się szanują, szanuje się opinie). Wszystkie akty prawne mają przebieg prawa decyzyjnego. Jeżeli mamy akt Rady, to on wyjaśnia wniosek Komisji, po uzyskaniu opinii Parlamentu, Rada podejmuje taka decyzję. Rada bardzo dokładnie analizuje opinie Parlamentu.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ

Tzn. Rada Ministrów (jest ich kilkanaście, ze względu na problemy, którymi się zajmują, spotykają się w różnych sprawach np. do spraw rolnictwa).

Na początku integracji ta Rada była jedna. Uczestniczyli w niej głównie ministrowie spraw zagranicznych i bezpieczeństwa. Ale były różne problemy, potrzeba było różnej wiedzy. Szybko doszło to tego, że ta Rada- to wiele Rad. Rada UE spotyka się za względu na tematy posiedzeń (25 ministrów).

Art. 202- Rada UE (zapewnia koordynacje gospodarek państw członkowskich. Decyduje o wykonaniach prawnych. Jest po to, aby zapewnić wykonywania celów traktatów. Ma dwie twarde kompetencje:

Ten art. 202 określa relacje między Radą a Komisją. To Komisja wykonuje akty prawne stanowione przez Parlament, wprowadza je w życie. To jest ogólne. Odstępstwo- to zatrzymanie tych kompetencji.

Skład Rady UE: jeden przedstawiciel szczebla ministralnego jednego państwa. 25 Ministrów. Jest upoważniony przez państwo. Posiedzenia są regularne, raz na tydzień (rotacyjnie). Posiedzeniom Rady UE przewodniczy kraj Prezydium- minister tego państwa przewodniczy. Przewodniczenie Prezydium trwa 6 miesięcy, ono ustala plany posiedzeń. O zwołaniu Rady UE może dochodzić inny członek Rady UE, nie tylko państwo Prezydium. Również przewodniczący Komisji może zwołać Radę.

Dobre: Rada to są ministrowie i jest to twarda optyka rządów. To chroni integracje UE.

Złe: 6-miesieczna prezydium, którą ministrowie traktują jako szansa na karierę, popisać się przed mediami (Parlament ma kadencje 5 lat). Rada ma krótka kadencje, nie wiadomo czy będzie sukces. Prezydium wybiera łatwe zadania do rozpatrzenia.

Rada podejmuje, (jeżeli traktat nie postanawia inaczej) uchwały większością głosów swoich członków. Rada decyduje większością głosów. To rewolucja, dawniej modelem była jednomyślność, każde państwo miało prawo veta. W UE nastąpiło przejście od jednomyślności do dominacji większości.

Praktycznie jest inaczej. Kiedy był Konflikt Luksemburski, że Francja się bała, że zostanie przegłosowana- podjęto kompromis luksemburski. Państwa zgodziły się, że zaakceptują prawo veta. W Radzie dąży się do tego, by nikogo nie przegłosować, (jeżeli państwo sygnalizuje, że dla niego sprawa jest ważna). Państwa wypracowały dana strategię, negocjują, idą na kompromisy (albo kładzie się coś na stół). Dominuje podejmowanie decyzji większością głosów, ale w sprawach ważnych jest większość kwalifikowana. Jest kwalifikowana skomplikowanie, ale państwa maja różne wagi głosów: Belgia 12, Czechy 12, Dania 7, Niemcy 29, Estonia 4, Grecja 12, Hiszpania 27, Francja 29, Estonia 7, Włochy 29, Cypr 4, Łotwa 4, Litwa7, Luksemburg 4, Węgry 12, Malta 3, Holandia 13, Austria 10, Polska 27, Portugalia 12, Słowenia 4, Słowacja 7, Finlandia 7, Szwecja 10, W. Brytania 29.

Dół Malta 3, góra- Francja, Włochy, W. Brytania i Niemcy 29, Hiszpania i Polska 27.

Sposób ważenia to kwestia polityczna. Nie lekceważy się małych państw. Wiele trudnych kompromisów. (Niemcy w Parlamencie są na szczególnej pozycji, w Radzie są tylko duzi).

Jak pracuje Rada UE? Na początku Komisja chciała, żeby Rada to był Parlament demokratycznego państwa europejskiego, żeby pracował nad rządowymi projektami ustaw. Komisja miała przygotować dokumenty, a Rada miała nad tym pracować. Rada jednak tego nie chciała. Teczkę miała przygotować stała reprezentacja.

Rada powołała organ COREPER- Komitet Stałych Przedstawicieli. Bardzo późno wprowadzono go do umowy. W skład wchodzą ambasadorowie- COREPER 2 i COREPER 1-zastępcy ambasadorów. Spotykają się przed posiedzeniem Rady (by przygotować) i po posiedzeniu Rady (podsumowują). Rada ufa swoim ambasadorom. Ci ambasadorowie siedzą na stałe w Brukseli, rozmawiają z Komisją, poznają projekty Komisji. Dzięki temu rada przyjmuje projekty, bo są one uznane przez ambasadorów.

Rada działa jak rząd francuski, procedura pisemna. Program Rady wraz z projektami ustaw rozsyłany jest państwom przed posiedzeniem. Jeżeli, któreś państwo ma wątpliwości, to redaguje je na piśmie. Na piśmie dostaje odpowiedź. Jeżeli uwagi nie były na piśmie, to uchwała przechodzi w dotychczasowej formie. Minister jest upoważniony do reprezentowania swojego rządu. Między posiedzeniami przychodzi agenda, materiał do resortu właściwego przechodzi z tej komórki europejskiej i ten resort zaczyna konsultacją z innymi resortami. Minister przez to uzyskuje prawo do głosowania, wypowiada stanowisko swojego państwa.

( W Danii rząd daje uchwały do decyzji Parlamentowi, uzgadniają wspólne stanowisko, a dopiero później wysyła to do Komisji).

Ta praca w trybie 25 jest skomplikowana. Praca Rady wspiera Sekretariat Generalny Rady, ministrowie prowadzą dyskusje, a sekretariat to notuje i kształtuje dokument. Sekretariatem kieruje Sekretarz Generalny- Hawier Solano (minister spraw zagranicznych Rady). Tak naprawdę kieruje Zastępca Sekretarza Generalnego Rady.

Ministrowie glosują osobiście. Można upoważnić jedno państwo do głosowania za siebie.

Rada generalnie podejmuje uchwały na wniosek Komisji, ale Rada może zażądać od Komisji przedłożenia jej propozycji, działania (art. 208). To oznacza, że Rada mówi, żeby zbadali te sprawę. Komisja musi zbadać wniosek i dać odpowiedź. Jeżeli nie, to Rada może pozwać ją do Trybunału Sprawiedliwości.

8.11.2006

Wykład 6

KOMISJA EUROPEJSKA.

To jest klasyczna egzekutywa, ma charakter wykonawczy (organ)-ale nie jedyny. Wcześniej było dużo sporów pomiędzy Komisją i Radą. Pierwszy przewodniczący Komisji W. Holsztajn- minister spraw zagranicznych nowo tworzącej się Republiki Niemiec. Wymyślił doktrynę Holsztajna- Niemcy nie będą utrzymywać stosunków dyplomatycznych z żadnym państwem, które utrzymuje stosunki z NRD. Holsztajn nawiązał stosunki dyplomatyczne z ZSSR w zamian za uwolnienie niemieckich jeńców wojennych. Był symbolem polityka troszczącego się o Niemcy. Uważał, że obowiązkiem każdego Niemca jest odtworzenie państwa niemieckiego. Niemcy chcieli integracji europejskiej, by więcej nie było żadnej wojny wywołanej przez Niemców. Holsztajn był owładnięty pasją integracji europejskiej. Holsztejn był uważany za kolejnego wizjonera, kiedy wylądował w Komisji Europejskiej jako Przewodniczący (Elchart, Holsztajn, Adenauwer- znani Niemcy). To Holsztajn przekonał wszystkich, że Komisja jest ważna.

Nic tak nie służyło Komisji, jak istnienie COREPERU (stali ambasadorzy), nie można wszystkiego zostawić Radzie. Bardzo demokratycznym było stworzenie Coreperu.

Y-judykatywa / L-legislatywa (2,5 izby) E-egzekutywa

Trybunał Spraw./ Sąd I instancji Parlament, Rada UE /Rada Europy(0.5 izby) Komisja, Rada UE, Coreper / Komitet Pol Bez i Zag

Komitet K4 (wysoki funkcjonariusz policji)

Czytelny podział demokratyczny, trójpodział władzy, przenikanie się władzy wykonawczej i ustawodawczej.

Komisja wysyła teczkę na posiedzenie Rady, Przewodniczący Komisji przynosi projekt ustawy prawnej sekretarzowi Rady. Jest ciągła współpraca, ciągłe kontakty. Powiązanie Coreperu i Komisji jest bardzo ścisłe. Komisja nie działa przeciwko Coreperowi, gdyż zawsze można dojść do kompromisu. Stałe spotkania to warunki przekonywania Komisji i Coreperu. Coreper jest bardzo zapracowany.

Komisja liczy 25 członków (po 1 członku z każdego państwa człon.), Są określani Komisarzami.

Skład Komisji formułował się bardzo długo. Kiedyś było z każdego dużego państwa 2 przedstawicieli, a z małego 1, w sumie 9. Ten klucz utrzymywano do ostatniego rozszerzenia.

(Solano jest Sekretarzem Generalnym Rady). Duża Komisja nie może dobrze działać, dlatego ją zmniejszono (duże państwa zrezygnowały z drugiego Komisarza).

Proces powoływania Komisji:

Są mianowani na 5 lat. Kadencja odnawialna, nie ma limitu mandatów. Jest jeden mandat nieodnawialny- Przewodniczący może być max 2 razy.

Art. 214- wybieranie Przewodniczącego Komisji, Rada zbiera się w składzie szefów państw i rządów. Parlament musi się na to zgodzić. Nie ma specjalnego kryterium, które popiera dana osobę. Komisarz musi się posługiwać francuskim i angielskim. Musi umieć dochodzić do kompromisu. Musi to być polityk prześwietlony politycznie, biznesowo itp. Wszystko, co jest wątpliwe w jego przeszłości dyskwalifikuje go. (Jeżeli ma w świeżym życiorysie antyamerykanizm, to nie zostanie przewodniczącym). (Solano w dalekiej przeszłości był antyamerykaninem, ale potem miał konflikt z ZSRR uciekł z Hiszpanii do USA, po upadku gen. Franko, wrócił do Hiszpanii i był już za polityką USA).

To przygotowanie kandydata na Przewodniczącego trwa 1,5 roku, zaczyna się przed końcem kadencji obecnego Przewodniczącego.

Nominacja na Przewodniczącego jest zatwierdzana, przez Parlament. Może Parlament odrzucić, np. rysy na wizerunku, jakiekolwiek podejrzenia o korupcje.

Komisja zajmuje się wieloma bardzo kompetentnymi sprawami. Mogą się pojawiać fachowcy, którzy, na czym się znają, są kompetentni. (Teraz Komisarzem Danii i Holandii są bardzo kompetentne panie, ale mają konflikty interesów).

Rada stanowiąc większością kwalifikowana i ze wspólnym zdaniem Przewodniczącego Komisji przedstawiają listę 24 pozostałych Komisarzy. Przewodniczący odbywa podróż po każdym kraju członkowskim, tam dostaje propozycje kandydatów, ale ma tez swojego kandydata z danego państwa. Rząd państwa przedstawia swojego kandydata, a Przewodniczący może go uznać, albo nie). (Wcześniej, kiedy duże państwa miały 2 Komisarzy, to jeden pochodził od rządu, a drugi od opozycji). Nominowaniu, podlegaja jako kolegium, (czyli wszyscy 25 komisarzy, albo nikt) uznania Parlamentu. Komisja musi iść jako całość. Ten cały układ powstaje w pewnym kompromisie. Po zatwierdzeniu przez Parlament, Przewodniczący Komisji i 24 Komisarzy zostają mianowani. Zaczyna się kadencja nowej Komisji. Na stanowisku Komisarza ląduje ktoś, ktoś poznany, zwłaszcza główny negocjator.

Skład strukturalny:

15.11.2006

Wykład 7

KOMISJA jest zaprzysiężona i rozpoczyna swoją działalność. Członkowie Komisji wybierani są ze względu na swoje kwalifikacje. Są to osoby przeznaczone do pełnienia najwyższych funkcji w Komisji. Niezależność członków jest niekwestionowana.

Punktem odniesienia w tworzeniu Komisji nie były rządy. Wzorem dla Komisji były sekretariaty organizacji międzynarodowych. Organizacje, do których należały różne państwa, które bały się o swoją suwerenność, stworzyły sekretariaty na wzór Brytyjskiej Służby Cywilnej. Przerwało to proces, w którym urzędnicy byli wybierani ze względu na swoje powołanie. W karierze urzędników nie liczyły się kwalifikacje. Oczekiwano tylko lojalności. To był standard, który funkcjonował w przestrzeni europejskiej od czasów starożytnych do VIII wieku. Korzyściami tego było wsparcie ze strony władzy, można było na władzy polegać. Wadą tego modelu była pewna nieudolność i dlatego ten model został sparaliżowany. Ta instytucja funkcjonowała źle, a państwa europejskie przeżywały swoje trudności.

Brytyjczycy powołali parlamentarną komisję, która dokonała analizy przyczyn nieudolności państwa. Nastąpiły zmiany powołania służby cywilnej. Z góry wiadomo, jakie kwalifikacje trzeba mieć, aby być w służbie cywilnej (nie ma ona nic wspólnego z wojskiem i policją), awanse są wewnątrz służby cywilnej.

Wielka Brytania stworzyła najlepszą administrację publiczną w świecie. Ten system jest lepiej lub gorzej naśladowany.

System francuski nie jest ideałem, ale taki model również został wytworzony. Jest to model niezależności. Jest to model służby, gdzie państwa miały u siebie wielkie wątpliwości. To dla państwa był atrakcyjny moment, aby się temu sprzeciwić. Wytworzono koncepcję niezależności funkcjonowania. Ten model służby cywilnej przyjęła Komisja Europejska.

Czym się różni Komisja Europejska od Rządu? Jest to niezależność kwestionowana- kandydat sprawia wrażenie osoby niezależnej (członkowie rządu wysokiej rangi itp.). przewodniczący Komisji Europejskiej muszą być przekonani, że gdy są pasowani na komisarza to są oni osobami niezależnymi. Komisarze są wybierani ze względu na swoją niezależność. Członkowie Komisji nie zupełnie są niezależni i wykonują funkcję w ogólnym interesie wspólnoty (nie występują jako przedstawiciele państwa i jego interesów).

Zero instrukcji. Nie wolno otrzymywać, ani zwracać się z prośbą o instrukcję. Organ ten ma charakter bardzo ogólny. Rząd natomiast jest to publiczna władza państwowa i to nie jest już funkcja ogólna. Rząd nie może wydawać instrukcji, komisarz natomiast nie może prosić o instrukcję.

Powstrzymywanie się od niezgodnych spraw. Każde państwo, które podpisało traktat opowiedziało się za tym, że będzie postępowało zgodnie z nim, będzie szanować niezależność komisji i nie będzie wywierać nacisku na komisję.

Członkowie komisji nie mogą wypełniać interesów zarobkowych, ani nie zarobkowej funkcji. Komisarze są społecznie aktywni, ale występują za zgodą przewodniczącego i z wiedzą komisji a wszystko odbywa się na koszt komisji (turystyka komisarzy jest dość duża, ale to jest istotne dla rozwoju stosunków między państwami). Komisarze zobowiązują się wykonywać swoje funkcje i przestrzegać swych reguł po i w trakcie kadencji. To jest specyficzne rozwiązanie modelu europejskiego. Gdy kończy się kadencja komisarze nie mogą przejść do biznesu, ani do polityki. W USA jest norma, że członkowie rządu po swych obowiązkach przechodzą do biznesy i polityki, ale ten rząd to nie jest służba cywilna.

Komisarz nie powinien robić tego, co jest nieprzyzwoite. Pensje Komisarzy są bardzo wysokie. Po 5 latach komisarz otrzymuje prawo do emerytury, otrzymuje tyle pieniędzy, aby nie musiał już dalej pracować, gdy to naruszy czeka go Trybunał. Jednak nigdy taki przypadek nie miał miejsca.

Komisja to olbrzymi model administracyjny. Ta struktura liczy około 20 tys. urzędników. W skład wchodzi ok. 20% urzędników, którzy zajmują się kwestią tłumaczenia. Dominują tu Brytyjczycy. Komisja ma trzy języki robocze: angielski, francuski i niemiecki. Posiedzenia komisji nie są tłumaczone i prace wewnątrz komisji nie posługują się tłumaczeniami. To powoduje odejście od jakiejś struktury językowej. W skład Komisji wchodzą: stali funkcjonariusze, funkcjonariusze czasowi (ok. 3 lat), doradcy (rok), narodowi eksperci (eksperci z poszczególnych państw na okres od 1-3 lat), konsultanci (od 6-12 miesięcy). Formy zatrudnienia czasowego nie powinny być konkursami, gdyż nie czasowe zatrudnienia są konkursami.

W strukturze sekretariatu generalnego wchodzi biuro prasowe i statystyczne, służba publikacji prasowej.

Czym zajmuje się Komisja? Art.211 Komisja czuwa nad stosowaniem postanowień niniejszego traktatu jak i środków przyjętych przez organizacje na jego podstawie. Ma własne uprawnienia decyzyjne. Są to kompetencje dość niewielkie, jeżeli porównamy z Radą, która ma więcej kompetencji.

Komisja ma prawo do zaleceń prawnych. Zalecenia i opinie są aktami niewiążącymi. Uprawnienia w celu wykonywania norm ustanowionych:

  1. Komisja jest inicjatorem prac ustawodawczych i polityk państwowych. Jest to model oznaczający politykę europejską. We wspólnocie państwa nie mają prawa przyjścia z projektem aktu prawnego.

  2. Zadaniem Komisji jest rozwój. Co powstrzymuje w napędzeniu integracji? Przede wszystkim powstrzymuje realizm, że projekt może nie być przyjęty lub zaakceptowany. Komisja musi mieć dobre wyczucie czasu, co można zrobić, ale w granicach rozsądku. Formułuje projekt, kiedy to jest realne. Lepiej zgłosić projekt za rok niż dzisiaj, gdyż później może być on zaakceptowany. Gdy on dzisiaj zostanie zgłoszony i upadnie, to za rok też go nie przyjmą.

  3. Komisja jest strażnikiem traktatu. To jest jej rola. Spełnia ona rolę urzędu prokuratorskiego. Śledzi osoby i sprawdza, czy ktoś nie narusza praw traktatu, ma doprowadzić do tego, by prawo nie było naruszone. Obecnie Komisja przypomina Polski rząd lub Polską prokuraturę. Z Komisji są ciągle przecieki. Państwo zmieniło swoje postępowanie i gdy zmieni postępowanie to Komisja wrzuca tę sprawę do archiwum. Komisja poprzedza zwrócenie się do rządu o wyjaśnienie i na koniec jest wniosek do Trybunału.

Dzisiaj komisja nie dąży do sukcesu, ale do tego, aby naruszenia prawa nie było miejsca. Ważna jest rola egzekutywy. Rząd w obszarze konkurencji Wegla i Stali i w obszarze Energii Atomowej (tylko pokojowe jej wykorzystanie).

  1. Komisja jest powołana do realizacji poleceń Rady. W zakresie polityki wewnętrznej jak i w kwestii handlu. Działa zgodnie z instrukcją Rady (umowę handlową będzie negocjowała komisja, natomiast rada daje instrukcję dla Komisji). Rada nie ma prawa uczestniczenia w stosunkach zewnętrznych i handlowych (ale nie mówimy o polityce bezpieczeństwa).

  2. Komisja zarządza funduszami. Ma funkcję wykonawcze w zakresie funduszów. Zarządza funduszem kapowskim. Zarządza również funduszami rozwoju i regionalnymi. Komisja wydaje pieniądze. W przeszłości nadzorowała wydawanie pieniędzy, ale od paru lat mamy do czynienia z rozdzieleniem wydawania pieniędzy i rozdzielenia pieniędzy. Komisja utraciła wpływy i już się tym nie zajmuje.

Istnieje możliwość zdymisjonowania Komisarza, ale nie można go odwołać.

22.11.2006

Wykład 8.

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI i Sąd Pierwszej Instancji.

Trybunał sprawiedliwości jest to międzynarodowa instytucja sądownicza powołana do rozstrzygania sporów między państwami, zgodnie z ustawami międzynarodowymi, które zachowują swoją obecność.

Państwa członkowskie zdecydowały, że powołają coś, co będzie ich własnym międzynarodowym trybunałem.

  1. W skład Trybunału wchodzą reprezentanci sędziowscy z całego świata, a w Trybunale międzynarodowym wchodzą tylko państwa członkowskie.

  2. Funkcja Trybunału- sąd powołany do wykładni aktów prawnych (o charakterze konstytucyjnym, traktatowym, akcesyjnym i konwencji), aktów prawa wtórnego, aktów prawnych przyjętych przez UE. Rozstrzyganie konstytucyjności aktów prawnych (zgodność aktów wtórnych z prawem pierwotnym). Nie tylko prawo pisane, ale i tradycja, wartość i elementy systematyczne praw człowieka.

  3. Funkcja sądu powszechnego- rozstrzyganie sporów z zakresu stosowania prawa.

Koncepcję określa art.230. Trybunał może orzekać skargi wnoszone przez państwa członkowskie. Skargi takie dotyczą głownie braku kompetencji. Nie chodzi tu jednak o formalizm. Sędziwie decydują, czy skarga była istotna, czy też nie.

Niekonstytucyjność aktu prawnego. Odwołanie do reguł prawnych spoza stanowionego prawa europejskiego. Jest to reguła należąca do ogólnych zasad prawa ustrojowego UE. Składają się one na kilkusetletnie dziedzictwo konstytucyjne.

Ze skargą może wystąpić Trybunał Obrachunkowy i Europejski Bank Centralny, ale tylko, że są łamane jego sprawy, a nie są zgłaszane sprawy ogólne.

Legitymacja procesowa zależy od osób czynnych.

Prawo musi wywoływać skutek bezpośredni (np. adresat decyzji aktu w charakterze administracyjnej konkretnej decyzji). Na tą decyzję można się skarżyć. Może być również tak, że ktoś inny jest adresatem tej decyzji, który uznaje prawo do domagania się czegoś. Jeżeli coś osiągnie, to nie będzie się on skarżył na tę decyzję.

Istnieje możliwość skarżenia rozporządzenia (czyli aktów prawnych dedykowanych do państw). Należy wykazać, że to rozporządzenie narusza nasz interes, mamy wtedy prawo do ochrony. Adresatem są państwa. Decyzja związana z rozporządzaniem jest ogłaszane bezpośrednio, bo w dzienniku urzędowym.

Termin wznoszenia skargi- 2 miesiące od daty notyfikacji, lub powiadomieniu o decyzji, lub zapisanie w dzienniku urzędowym.

Art.232 Skarga nie może być wnoszona pod zarzutem wierności. Skarżyć można się nie tylko na to, co dany organ zrobił stanowiąc prawo, ale i na to czego on nie zrobił.

Każda osoba fizyczna lub prawna może skierować się do Trybunału Sprawiedliwości ze skargą.

Trybunał Sprawiedliwości może:

Skład Trybunału

W trybunale są obecni obywatele każdego państwa członkowskiego z kwalifikacjami dopuszczającymi do sprawowania funkcji sądowniczych, prawnicy o uznanej kompetencji. Osoba o niekwestionowanej niezależności i mająca kompetencje do sprawowania funkcji w Trybunale. Najważniejsza jest jednak niezależność. Sędzią może zostać osoba tylko o najwyższym wykształceniu prawniczym (tak jest w Polsce).

Nominacja następuje na kadencje sędziowskie 6 letnie. Sędzia jest niezależny. Urząd sędziego Trybunału Sprawiedliwości jest urzędem bardzo pracochłonnym. Nominacja następuje jednomyślnie przez państwa członkowskie. Są możliwości wnoszenia zastrzeżeń np. brak kwalifikacji, kwalifikacje sa nieduże, wątpliwości do niezależności sędziowskiej. W czasie kadencji sędziwie mają pełny zakaz prowadzenia działalności zawodowej (mogą jedynie być wykładowcami na uczelni wyższej).

W przypadku Sądu I Instancji może ulec liczba sędziów, ale nie jest to tak samo jak w trybunale Sprawiedliwości. W Trybunale Sprawiedliwości jest 25 sędziów, a w Sądzie I Instancji nie może ich być mniej niż 25.

Rzecznik generalny to wysoko kwalifikowany prawnik. Daje pewne poczucie bezpieczeństwa społeczeństwu, gdzie prawo europejskie jest bardzo zawiłe.

29.11.2006

Wykład 9

TRYBUNAŁ OBRACHUNKOWY.

Art. 246 TO sprawuje kontrolę rachunków. Art. 248 kontroluje rachunki dochodów i wydatków Wspólnoty, organów, legalność dochodów i wydatków, upewnia się, co do należytego wykorzystywania finansów. Kontrola na podstawie zobowiązań i wypłat. Kontrola dotyczy dokumentów, może być przeprowadzona na miejscu, może być skontrolowana każda osoba korzystająca z pieniędzy unijnych. Nadzorca finansów i budżetu. Przedkłada Parlamentowi E i Radzie poświadczenia legalności wydatków (finansów) finansów to umieszcza się w Dzienniku Ustaw UE. Sprawozdania są z każdego roku budżetowego.

Wcześniej w Europie n9ie było kontroli. Dopiero w latach 90-tych na skutek skandali Wspólnota oddzieliła kontrolę od wykonywania. Wcześniej kontrolę wykonywała Komisja- teraz tylko realizuje budżet. Powołanie PO i Judyt zewnętrzny na kontrole papierową i fizyczna, wpuszczenie audytorów do gabinetów publicznych i domów prywatnych, wprowadzenie audytorów do osób fizycznych i prawnych. Doprowadzenie do kontroli w państwach i wytworzenie całej służby kontroli fiskalnej. (Przekazują dokumenty prokuratorom państwowym na podstawie prawa międzynarodowego- kontrolerzy w Polsce). Ta kontrola (audyt) miała wspomóc transformacje w ósemce (sprzed 2004r). rewolucja Cromvella wiązała się z kontrola publicznych pieniędzy.

TO jest bardzo ważny, gdyż, jeżeli państwo ma wątpliwości, czy rozwijać prawo karno-prawne, to w zakresie ochrony pieniędzy publicznych nie ma wątpliwości. Ochrona pieniędzy jest czymś istotnym. Tworzenie budżetu unijnego (wspólnotowego) jest to integracja europejska. Kompetencje materialne to pomóc dla obywateli UE, żeby jego pieniądze były prawidłowo wydawane i żeby podatki były sprawiedliwe. Wydatki muszą być racjonalne.

Skład TO: 1 obywatel z każdego państwa członkowskiego (25 członków). Kandydata wybiera się spośród osób wchodzących w skład organów kontroli zewnętrznej państwa, bądź tego, kto ma odpowiednie kwalifikacje. Art. 247 ich niezależność musi być niekwestionowana. Są w pełni niezależni. Nie przyjmują żadnych instrukcji od nikogo. Nie wykonują pracy zarobkowej. Absolutna przejrzystość. Kadencja 6 lat, odnawialna. Członkowie są mianowani prze Radę za zgodą Parlamentu. Przewodniczący Trybunału nie ma wpływu na wybór pozostałych członków. To najbardziej pogłębia Unię (nowe przepisy prawne). Może to powstrzymać: 1) znaczenie kontroli osłabnie, gdyż wszystko będzie uczciwe, 2) fundamentalna niezgoda w państwach członkowskich.

KOMITET GOSPODARCZO-SPOŁECZNY I KOMITET REGIONÓW.

Powołanie tych organów jest bardzo istotne. Wskazuje to na to, że we współczesnych strukturach jest reprezantacja społeczeństwa np. Parlament nie wystarcza. Lobbing to jest poszerzanie kanału komunikacji, jest to przeniesienie do Parlamentu problemów pewnych grup. Bez lobbingu ta wiedza zrównoważona nie ma szans dotrzeć do Parlamentu. Instytucje, które wprowadzają lobbing to: Komitet Gospodarczo- Społeczny i Regionalny.

Komitet Gospodarczo- Społeczny- doradczy charakter, różni przedstawiciele grup gospodarczych np. rolników, konsumentów, wolne zawody itp. Jest to społeczeństwo korporacyjne: charakteryzuje się określonym trybem życia, rolami społecznymi np. środowisko ekologiczne, itp. Różni się od reprezentacji obywatelskiej. Liczebność 350 osób indywidualnych. Wybierani według klucza narodowego (każde państwo ma pewną ilość mandatów ze względu na liczebność). Państwa członkowskie same wybierają, które grupy trzeba wzmocnić. Kompetencje: Komitet jest konsultowany przez Radę i Komisje w sytuacjach przewidzianych przez traktat. Może też wydawać opinie z własnej inicjatywy, jeżeli uzna to za potrzebne. Opinia nie musi mieć miejsca. Komisja i Rada bardzo chętnie korzystają z tej opinii (nawet, kiedy nie jest to obowiązkowe). Opinie te pogłębiają wiedzę. Te opinie są publikowane. Opinia negatywna nie stanowi przeszkody w podjęciu uchwały. Opinii się nie lekceważy. Brak opinii w trybie przewidzianym nie powstrzymuje uchwalania ustawy.

Komitet Regionów. Funkcja reprezentatywna, przedstawicielska wspólnot regionalnych i lokalnych. Te osoby powinny posiadać mandat wyborczy własnego państwa lub odpowiadać politycznie przed społeczeństwem regionalnym. Wpłynie na kompetencje każdej izby przyszłego Parlamentu (ukazanego w Konstytucji UE). Są to społeczeństwa mniejsze, bardziej swoiste. Mówimy o euroregionach. Członków jest 350, według klucza narodowego, mandat jest 4-letni, powołuje ich Rada. Każdy z członków ma zastępcę i jego mandat kończy się, kiedy: 1) kończy się kadencja, 2) wygasa mandat we własnym państwie (ten pierwotny)- mając ten mandat są w pełni niezależni w wykonywaniu swoich funkcji we Wspólnocie. Nie może od nikogo dostawać instrukcje. Komitet Regionów jest konsultowany przez Radę i Komisję w przypadkach przewidzianych przez traktat i we wszystkich przypadkach związanych ze sprawami transgranicznymi. Może wydawać opinie z własnej inicjatywy. Wyraźnie wprowadzone kompetencje, że konsultowanie Parlamentu E. (Parlament może się z nim konsultować).

06.12.2006

Wykład 10

PRAWO EUROPEJSKIE (WSPÓLNOTOWE)

Uchwały miedzynarodowe są instrumentem, poprzez, który organizacje realizują swoje działania. To wyraz woli (wyraża chęć działania).

I kwestia: tresci normatywne- czy uchwała zawiera nakaz, zakaz postępowania. Jak trzeba postepować, może tez zawierac inne sprawy.

II kwestia: mocy wiążącej- czy jest wiążąca dla adresata, czy to oznacza obowiązek. Dzielimy uchwały na: moc wiążąca, bez mocy wiążącej.

Specyfiką Wspólnot jest to, że wytworzył sie samopotrzymujący sie porządek prawny (reżym samowykonalny). Samowykonalność polega na tym, że są normy nie tylko I stopnia (nakazują sposób postępowania) ale są też normy II stopnia (zapewniaja rezlizację postepowiania). Normy prawne wspólnotowe wystarczaja do istnienia Wspólnot. Prawa wspólnotowe, normy:

Prawo pierwotne to traktaty, umowy prawa miedzynarodowego. Te umowy na podstawie, której powstały 3 wspólnoty, UE, które zmieniały traktaty załozycielskie (Amsterdam, Nicea) oraz umowy akcesyjne (na podstawie nich przystepuja nowe państwa), konwencje w ramach UE, które obejmuja sprawy regulowane III filarem. Dlaczego to prawo pierwotne? Na wzór konstytucji, oni tworzą Unię, Wspólnoty. Na podstawie tego prawa są towrzane inne prawa. Prawo pierwotne to konstytucja Wspólnot. Wskazuje na cele Unii i Wspólnot, cele integracji europejskiej, wskazuje na wartości na podstawie, których ustalona jest Unia, jakie są kompetencje organów i jak rozwiązać spory miedzy organami. Jest też wspólnotowy dorobek prawny=prawo europejskie=aquis- to co zostało przyjete na podstawie prawa pierwotnego. Tym terminem posługuja się traktaty. Art. 2 Unia przejmuje cały dorobek Wspólnot.

Specyfiką prawa europejskiego jest to, że mamy prawo pisane, uchwalone. Jest też prawo niepisane (nie jest zawarte w traktatach). W przypadku Wspólnoty są podstawowe zasady prawa wspólnotowego i orzecznictwa. Podstawowe zasady prawa Wspólnot- wspólne dla systemów prawnych państw członkowskich, wspólne zasdy, prawa fundamentalne (prawa człowieka), zasdy traktatów założycielskich (zasada ochrony wolności, własności, poszanowanie praw człowieka). Art. 6 opiera sie na zasadach: demokracji, wolności, państwa rządów, poszanowanie praw człowieka itp. Art 6 b respektowanie ogólnych zasad praw wspólnotowych. Państwa członkowskie maja pewne wartości wspólne, np. sprawiedliwość. Są to prawa fundamentalne, zasady u podstaw integracji Unii- niedeskryminacja państw, równości, spójność, współpraca na rzecz spokoju itp.

Do prawa niepisanego zaliczamy:

Prawo pisane: deklaracje, rezolucje (nadają Unii impuls do rozwoju i określa jej warunki integracji, są to owoce szczytów); akty proklamowane (wspólne proklamacje organów np. Karta Praw Europejskich proklamowanych przez Komisje i Radę, proklamacja=ogłoszenie, że jest nim związany); akty nienazwane (dyspozycja traktatu, który wymusza na organie wydanie uchwały, ale nie jest powiedziane, jaka to uchwała).

Uchwały nazwane: art. 249 TWE dotyczy wspólnego rynku= rozporządzenia, dyrektywy, decyzii, zalecenia i opinie.

Rozporządzenia- zasięg ogólny, wiąże w całości, jest bezpośrednio stosowany w państwie członkowskim. Dotyczy pewnego kręgu adresatów. Jest stosowane we wszystkich państwach członkowskich, stosuje je organy władzy wykonawczej i ustawodowczej, sądy. Adresatem są państwa, podmioty prawa krajowego. Jest wiążąca w całości, np. reguluje politykę handlową. Ujednaolica prawo, prawo w każdym państwie jest takie same.

Dyrektywa- wiąze każde państwo członkowskie, do którego jest skierowane (dokładnie wskazuje to państwo, nie ważna jest ilość państw, są wyraźnie wskazane, napisane z nazwy). Wiąże tylko państaw członkowskie, nie wiąże osób fizycznych i prawnech. Wyznacza rezultat. Państwa są zabowiązane osiągnąć ten skutek. W jaki sposób go osiągnie zalezy od niego, np. polityka ochrony środowiska. Pozostawia instrumenty realizacji, gdyz w kazdym państwie są własne instytucje, które zajmują sie dana kwestią. Przykłąd: czystaść produktu spożywczego. Jest harmonizacja prawa. W I czytaniu sa różne akty prawne. Praktyka nie może bc administaracyjną, to musi byc prawo. Prawo daje pewność. (Żeby Polska wstapiła do Unii, to musiała być niezależna służba cywilna- ten system w Polsce został rozwalony). Jeżeli adresatem są państaw i mogą one wydać przepisy prawne, które gwarantują rezultat, to jest pytanie na ile to państwo te przepisy wydało i czy są one wydane w terminie. W przypadku nie wprowadzenia dyrektywy w terminie, podmiotowi, który przez to poniósl straty, przysługuje odszkodowanie.

Decyzja- wiąże w całości adresatów, do którego jest skierowana, normotwórczy akt do konkretnej osoby, może to być osoba fizyczna i prawna. Komisja udziela decyzje.

Zalecenia i opinie- nie mają mocy wiążącej. Będą one kierowane albo do państwa członkowskiego albo do organów (nie mogą być kierowane do osób fizycznych i prawnych). One się niczym od siebie nie różnią. Jest to różnica praktyczna. Opinia to jest ocena sytuacji. Zalecenie oprócz oceny, formułuje określony sposób postępowania (jest to ocena + propozycja).

Są podziały na akty prawne wiążące i niewiążące. Jeżeli prawo nie wiąże, to po co ono jest? Na podstawie zalecenia i opinii nie można domagać się ochrony praw, ale one oddziałowują psychologicznie na państwa, na organy. Komisja nie zlekcewazy opinii Rady. Nikt nie zlekcyważy opinii i zalecenia, bo wiedzą, że jest to określony sposób postępowania, prawo niepisane. Wywołują one skutek pośredni np. postępowanie lojalne. Wszyscy są zabowiązani do lojalności wobec Wspólnoty, Unii. W praktyce krajowej organy sądowe przywiązują dużą uwage do zalecenia i opinii. Są one instrumentem jednolitości funkcjonowania prawa. Sa też akty prawa wiążącego, są podstawą zabowiązania prawnego. Wspólnotowy porządek prawny jest hierarchiczny. Potwierdza to art. 230, który przewiduje prawo kontroli legislacji prawa, czy te organy mialy kompetencje do podjęcia uchwały:

Cechy prawa wspólnotowego.

13.12.2006

Wykład 11

Źródła prawa unijnego.

Wspólna Polityka Bezpieczeństwa, obszar wolności bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Uchwały w materii II filarowej- obszar praw wewnętrznych administracji wewnętrznej.

Ogólny podział tych pionów:

I filar- jednolity rynek- mówimy o jednej polityce, mamy politykę wspólnoty, mamy wspólnotę, która swą współpracą ukazuje tą politykę.

II filar- wspólna polityka bezpieczeństwa- jest ona wspólna, bo państwa tak zadecydowały w traktatach, być może kiedyś będzie przejście ze wspólnej polityki na jedną politykę.

III filar- przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości jest to klasyczna domena państwa.

Państwa w gospodarce pojawiło się późno i nieudolnie. Państwo powstało dla bezpieczeństwa ludzi i to jest racja bytów państw. Mamy do czynienia ze zjawiskiem, że państwo oddało swoje pole i to jest dla państwa trudne do zaakceptowania. Ta współpraca rozwija się dobrze. Mamy obszary stanowiące jedną politykę (obywatelstwo Unii) i obszary polityki wspólnej.

Uchwały wyznacza art.12 o UE zasady i ogólne wytyczne decydują o strategiach, przejmowanie wspólnych działań i wspólnych stanowisk. Istnieją organy uprawnione do podejmowania tych uchwał. Najważniejszy organ III filaru- decydentem jest Rada Europejska (spotkanie szefów państw i szefów rządów). Jest to wspólna polityka.

Zasady i ogólne wytyczne- odnoszą się do ogólnej wspólnej polityki zagranicznej bezpieczeństwa, obejmuje też wymiar polityczno-europejski. Są to dyrektywne wypowiedzi, gdzie Unia wypowiada się o kierunkach polityki zagranicznej. Unia dość regularnie przeprowadza przegląd problemów globalnych i odnosi się do nich. Unia ogłasza światu, co myśli o polityce zagranicznej, staje się przez to bardziej przewidywalna, Unia przyjmuję zasadę, że polityka zagraniczna prowadzi się kartami, które są na stole. To nie jest zaskakiwanie innych graczy. Potrzebuje jasnych i czytelnych sygnałów. Ważna jest czytelność polityki zagranicznej, gdzie ukazuje się prognozy samosprawdzające się. W przypadku nieczytelności wytycznych jesteśmy skazani na turbulencje.

Wspólna strategia. RE decyduje i wspólnych strategiach wprowadzonych w UE przez państwa, które mają wspólny cel. Jest to coś bardziej operacyjnego. Nie ma ograniczenia czasowego. Jest to działanie nakierowane na uzyskanie konkretnego celu. Te strategie RE realizuje przez programy działania. Strategie Europejskie dzielimy na:

UE koncentruje nie na strategiach terytorialnych np. Wspólna strategia wobec Rosji i wspólna strategia śródziemnomorska. Każda z tych strategii różni się, ale i sa one do siebie dość podobne, gdyż Unia wobec tych dwóch terytoriów dąży do oddziaływania na gospodarkę, politykę i społeczeństwo. UE wobec Rosji i państw morza śródziemnomorskiego stawia sobie te same cele, chcą, aby Rosja stała się demokratyczna i społeczeństwem obywatelskim. Jeżeli Rosja ma być wschodnim sąsiadem UE i konkurentem układu stanie się taka jak wyżej powiedziano, to UE zyska bezpieczeństwo. Jest to korzyść gospodarcza (wymiana międzynarodowa). Istnieje różnica pomiędzy stosunkami gospodarczymi na rynku stabilnym, a na rynku z ryzykiem.

Wymiar społeczny- po ludzku, aby nie było zagrożenia rządów ludności.

Te strategie są skonkretyzowane, są realizowane przez Unię i państwa członkowskie, pokazuje środki i narzędzia w zakresie spraw wewnętrznych. Wspólne strategie podlegają okresowym strategiom, weryfikacji.

Uchwały:

Wspólne działania o charakterze operacyjnym sa podejmowane przez Radę i wprowadza WPZiB, mamy do czynienia z wytycznymi UE. Rada przyjmuje wspólne działania i stanowiska.

Wspólne działania (art.14) działania operacyjne mają cel i czas trwania, są prowadzone przez UE z wykorzystaniem środków oddanych do dyspozycji Unii. Są to np. sankcje, pozytywne oddziaływanie na jakieś terytorium.

Wspólne stanowiska określają pewne podejście do problemów o charakterze politycznym i wspólnotowym. Jest to pogląd węższy, co do zakresu niż zasady ogólne, wytyczne. Wspólnego stanowiska nie da się realizować, państwa członkowskie zapewniają zgodność polityk krajowych za wspólnymi stanowiskami (problemy geograficzne i przedmiotowe).

Kompetencja tworzenia prawa II filarów, główne decyzje podejmuje Rada i Rada Europejska. Rada ma podwójną kompetencję, wykonawczą- zarządza i wypracowuje politykę. Przygotowuje projekty i inicjuje spotkania. Współpracuje z KE.

Komisja Europejska jest do współpracy polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jest dopuszczana powoli i sama do tego się nie śpieszy, bo ma świadomość ograniczenia swoich kompetencji. Boi się, że państwa mogą uznać, że traktowania lekceważąco KE może trwać nadal.

Kompetencje PE jest kompetencją bardzo ograniczoną. PE ma kompetencje do wysłuchiwania sprawozdań i opiniowania. Kompetencje ograniczone są ze względu na specyficzne finansowanie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Kompetencje PE wzrasta udział Parlamentów krajowych w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa. W każdym państwie parlament nie tworzy polityki zagranicznej. Parlament daje środki na politykę zagraniczną. W każdej innej sferze Parlament nie ma kompetencji jak w polityce zagranicznej.

Pozycja rangi TS nie może wywalczyć wystarczającej kompetencji w zakresie badań zgodności badania podjętych uchwał.

Oprócz tych instrumentów prawnych WPZiB jest realizowana przez systematyczną współpracę. Nie jest ona medialna, występują cotygodniowe spotkania i dzieli się zadaniami.

25 państw współpracuje na konferencjach międzynarodowych i organizacjach międzynarodowych unikając sytuacji różnic głosowań. Współpraca dotyczy współpracy resortu spraw zagranicznych, która jest trudno odczuwalna i zauważalna.

Państwo współpracują ze sobą stale z dużą wymianą kart dyplomatycznych. Następuje wymiana statystów i pracowników ta współpraca jest na najwyższym szczeblu. W każdym kraju działa grupa korespondencji europejskiej.

III filar klasyczny- to są instrumenty wskazane w art.34. Wspólne stanowiska, decyzje ramowe, wspólne działania, konwencje i środki wprowadzające.

Wspólne stanowiska- postępowania Unii w danej sprawie.

Decyzje ramowe- wiążą, co do rezultatów zbliżenia środków ustawodawczych i wykonawczych.

Konwencje- ten instrument może wydać się, że cofa integrację. Państwa nie wyposażyły UE w instrumenty, traktują tematy unijne na forum, przyjmują konwencje w formie ratyfikacji. Stara się podkreślić charakter unijny. Organem głównym decyzyjnym WPZiB jest Rada, oraz organ wspierający „K-4” ( ten komitet przypomina politykę bezpieczeństwa w II filarze w skład wchodzą szefowie policji poszczególnych krajów). Kompetencje posiada Komisja- inicjatywa ustawodawcza. Kompetencje posiada również TS- korzysta on z tej kompetencji.

Funkcje i kompetencje WE.

Cele Unii są określone Traktatem i dość rozproszone. Oddziałuje na wskazanie ogolnych celów i wydzielenie celów filarowych. Cele wyznaczone są w art.4. Są to: popieranie postępu gospodarczego i społecznego, trwały i równoważny rozwój, ustanowienie Unii Walutowej.

Wysoki poziom zatrudnienia wyrażony w strategii Lizbońskiej. Zatrudnienie to wartość, uznając, że eliminuje bezrobocie osób aktywnych zawodowo, są w wieku zatrudnienia. Polityka UE dąży do likwidowania bezrobocia i zatrudnienie ludzi, którzy nie mają mogą być zatrudnieni, oraz zatrudnienie osób, które zakończyły swoją pracę.

Trwały i równoważny rozwój- wartość polegająca na tym, aby była harmonia pomiędzy rozwojem a środowiskiem (naturalnym i sztucznym), to co otacza człowieka. Człowiek jest elementem środowiska, jest to równowaga długofalowa, środowisko to depozyt między-generacyjny.

Spójność społeczna (kohezja) dążenie do wyrównania poziomu rozwoju. Podział społeczny skutkuje napięciami społecznymi i spójność społeczna- nikt nie jest pozbawiony warunków do mieszkania, jedzenia i rozwoju. Niknie społeczeństwo, niknie państwo.

Unia chce potwierdzić są tożsamość na arenie międzynarodowej poprzez politykę zagraniczną i bezpieczeństwa. Chodzi o to, aby istniała Unia jako podmiot stosunków międzynarodowych. Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa jest wymieniona, bo o wspólnocie ,mówiono jako o olbrzymie. Każdy podmiot gospodarczy w świecie wie, że istnieje Unia Europejska. Dlatego podkreśla się politykę zagraniczną, jest to w przyszłości wspólna obrona. Umacnianie ochrony praw i interesów osób, obywateli Unii. Rozwijanie Unii jako przestrzeni bezpieczeństwa krajów. Pełne zachowanie dorobku narodowego i jego rozwój.

Unia Zachodnioeuropejska

Rada Europy

22


Wyszukiwarka