4739


System transportowy w kopalniach rud miedzi

  1. transport oddziałowy

  1. transport główny

W kopalniach węgla

Do urabiania skał zwięzłych zazwyczaj stosuje się materiały wybuchowe, a odstrzelony urobek ładuje się na środki transportowe koparkami lub ładowarkami. Gdy w podsystemie urabiająco-ładującym pracują maszyny o pracy cyklicznej, do niedawna najpowszechniej stosowanym środkiem transportu były samochody.

Jeżeli wyrobisko jest głębokie i wydajność duża, bardziej opłacalny staje się transport ciągły. Coraz szerzej stosowane są systemy mieszane, w których do urabiania lub ładowania stosuje się maszyny pracujące w sposób cykliczny, a do transportu przenośniki pracujące w sposób ciągły.

Jeżeli nadkład nie zawiera zbyt wielkich brył, nadkład jest zrzucany bezpośrednio do przejezdnego lub przenośnego zbiornika wysypowego, z którego dalej podawany jest na przenośniki taśmowe. Gdy w urobku występują bryły nadwymiarowe w ograniczonej ilości, wówczas koparka podaje nadkład do zbiornika wysypowego przez kratę lub inne urządzenie wstępnej klasyfikacji. Wychwycone bryły mogą być rozbite wprost na kracie. Jeżeli urobek zawiera dużą ilość brył, nadkład jest podawany do kruszarki samojezdnej lub przestawnej i dalej na przenośniki. We wszystkich omówionych przypadkach do zwałowania nadkładu stosuje się zwałowarki pracujące również w sposób ciągły.

3 Systemy transportowe stosowane w górnictwie odkrywkowym kopalin luźnych.

Typowe systemy transportowe, stosowane do transportu kopaliny urabianej mechanicznie, znajdują zastosowanie do transportu piasku, żwir, węgla, rud zalegających w skałach o małej wytrzymałości itp. Ponadto stosuje się je do transportu nadkładu, który stanowią zazwyczaj skały czwartorzędowe o małej zwięzłości, dobrze nadające się do urabiania koparkami wielonaczyniowymi lub łyżkowymi.

Przy płytkim, poziomym i równomiernym zaleganiu kopaliny użytecznej nadkład można przerzucić na zwałowisko wewnętrzne najkrótszą drogą-nad wyrobiskiem. Gdy możliwe jest zastosowanie do tego mostu przerzutowego, stanowi on jedyny element systemu, gdyż most służy również do zwałowania nadkładu. Nadkład jest urabiany koparką wielonaczyniową.

Innym rozwiązaniem tego problemu jest bezpośrednie przekazanie nadkładu nad wyrobiskiem z koparki na zwałowarkę. Urobek jest transportowany wówczas przenośnikami zabudowanymi na obu maszynach nad wyrobiskiem. Elastyczność tego systemu można zwiększyć, wprowadzając między koparkę i zwałowarkę pomocniczy przenośnik samojezdny. Może on przejeżdżać na własnym podwoziu, niezależnie od koparki i zwałowarki, lub może być jednostronnie wsparty na podwoziu zwałowarki.

Większa elastycznością charakteryzuje się system transportowy złożony z kilku szeregowo współpracujących, samojezdnych przenośników taśmowych, ustawionych w wyrobisku miedzy koparką i zwałowarką. Nadkład jest przenoszony na zwałowisko krótką drogą, a system transportowy zapewnia dość dużą niezależność pracy koparki i zwałowarki. Przenośniki samojezdne zastosowane w tym układzie są stosunkowo krótkie. W efekcie zwiększa liczba przesypów, co jest niekorzystne zarówno ze względu na trwałość elementów przenośników, jak i niezawodność systemu. Buduje się wiec duże przenośniki samojezdne z wysięgnikami o bardzo dużej rozpiętości.

System transportowy składający się z jednego taśmociągu nazywa się monoblokowy.

Zaletą tego środka transportu jest niezawodność oraz możliwość stworzenia pewnej retencji w okresie przerw w pracy transportu pionowego, wadą zaś natomiast cykliczność odstawy i ograniczone możliwości pokonywania wzniosów.

wady

4 Wady i zalety transportu oponowego.

wady

Zalety:

wady:

Zasada działania: polega na tym, że urobek za pomocą jednego lub dwóch łańcuchów bez końca zaopatrzonych w poprzeczne zgrzebła, przesuwany jest po dnie nieruchomej rynny, zwykle górnej. Powrotne części łańcuchów podtrzymywane są rynną dolną. Na końcach przenośnika są zabudowane koła gwiazdowe. Jedno koło napędowe jest połączone za pomocą przekładni sprzęgła i sprzęgła z silnikiem. Drugie koło zwrotne połączone jest urządzeniem naprężającym łańcuch tzw.naprężnikiem. Łańcuchy przesuwają zgrzebłami w stronę wysypu urobek naładowany na przenośnik, przesypuje się on przy kole gwiazdowym na inny środek transportu.

Zasadnicze elementy:

Łańcuch składa się z krótkich odcinków łączonych specjalnie rozbieralnym ogniwem, które jednocześnie łączy zgrzebło z łańcuchem. Ogniwa te mogą służyć również do szybkiego łączenia zerwanego łańcucha.

Z uwagi na kształt cięgna nośnego rozróżnia się przenośniki z taśmą

W zależności od sposobu przemieszczania się urobku rozróżnia się przenośniki

Pod względem typu urządzeń i sposobów napinania taśmy przenośniki taśmowe dzielą się na przenośniki

Ze względu na napęd przenośniki taśmowe dzielą się na

Z pkt widzenia konstrukcji i przeznaczenia w układzie transportowym kopalń odkrywkowych przenośniki można podzielić na

9 Opory ruchu-metody obliczeń.

Wyznaczamy metodą podstawową i metodą oporów jednostkowych.

Wszystkie siły przyłożone do przenośnika, w pkt kontaktu taśmy z przenośnikiem, skierowane przeciwnie do kierunku ruchu

  1. opory główne ( w miejscach styku taśmy z krążnikami)

  1. opory skupione ( stacji zwrotnej, w miejscu podawania urobku na stacji głównej).

Metody obliczeniowe i ich zastosowanie

Dla przenośników śred.dł.100-1500m.

- oporów jednostkowych dla przenośników długich>1500m

Przekazanie napędu z bębna na taśmę

  1. gumowe

Taśma musi posiadać:

Gdy ze względu na rodzaj urobku urządzenia czyszczące są mało skuteczne i ilość ścierów spadających pod krążniki dolne jest duża, wówczas odwraca się taśmę dolną. Znane są metody odwracania

We wszystkich trzech przypadkach zaleca się odwracanie taśmy w tę samą stronę na stacji czołowej i na stacji zwrotnej. Obrzeże taśmy wykonuje wówczas pełny obrót. Dzięki temu raz jedna, a raz druga krawędź znajduje się u dołu, w wyniku czego taśma wyciąga się równomiernie. Urządzenia do odwracania taśmy należy umieszczać zawsze za urządzeniem napinającym.

Zestawy krążnikowe. Ze względu na liczbę krążników rozróżnia się zestawy.

Ze względu na funkcję rozróżnia się zestawy:

Odrębną grupę stanowią zestawy krążnikowe naprowadzające taśmę. Ze względu na sposób podparcia krążników w zestawie rozróżnia się:

zestawy krążnikowe elastyczne, w których krążniki podparte są elastycznie; w tej grupie rozróżnia się zestawy z krążnikami o osiach sztywnych, połączonych ze sobą przegubowo, oraz zestawy krążnikowe z osią elastyczną, która może być obrotowa lub nieobrotowa.

W sztywnym zest.kr.nośnym krążniki są wsparte na koźle wykonanym z giętych rur lub profili walcowanych. W zestawach wielokrążnikowych stosuje się zazwyczaj wszystkie krążniki jednakowej długości. Zastosowanie krążników różnej długości pozwala na zwiększenie wydajności przenośnika, jest jednak niedogodne w eksploatacji i remontach.

15 Rodzaje krążników i ich charakterystyka.

W przenośnikach taśmowych taśma jest podtrzymywana zazwyczaj przez zestawy krążnikowe, które nadają jej odpowiedni kształt, np.niecki, i formują profil podłużny. Wyjątek stanowią niektóre konstrukcje specjalne w których taśma spoczywa na cięgnach pędnych (przenośnik Cable Belt), na poduszce powietrznej itp.

Krążniki są elementem występującym w przenośnikach masowo. Wymaga się aby krążnik pracował bez żadnej konserwacji ani dosmarowywania przez cały czas eksploatacji. Są to wymagania wysokie, ale spełniane już dość dobrze przez nowoczesne konstrukcje, które pracują bez żadnej konserwacji przez okres 3 do 5 lat. W przenośnikach pracujących w górnictwie stosuje się wyłącznie łożyskowanie krążników na łożyskach tocznych. Łożysko kulkowe jest skutecznie osłonięte przez uszczelnienie labiryntowe, wykonane z tw.synt. zaletą tego uszczelnienia jest wysoka dokładność wykonania i gładkość powierzchni przy niskich kosztach produkcji. W krążnikach nadawowych na płaszcz stalowy nasadza się specjalne pierścienie gumowe o twardości 80°Shora, przejmujące w pierwszej kolejności energię uderzenia. Stosuje się także pierścienie wykonane z dwóch gatunków gumy. Krążniki dolne stykają się z zanieczyszczoną stroną taśmy (jeżeli taśma nie została odwrócona w ciągu dolnym).

Ażeby uniknąć oblepienia się płaszcza nosiwem, które przywarło do taśmy, na płaszcz krążników dolnych również nakłada się krążniki gumowe, rozstawione jednak w większych odstępach. W części zewnętrznej krążnika krążki zagęszcza się, ażeby ograniczyć wycieranie ich przez krawędź taśmy wędrującej w poprzek krążnika.

bęben napinający w zasadzie nie zmienia swego położenia w czasie pracy przenośnika i tylko co pewien czas jest przesuwany, aby wywołać odpowiednie napięcie wstępne w taśmie i skompensować skutki wydłużeń trwałych

16 Omówić urządzenia czyszczące taśmę.

Skrobak czołowy stały: ma za zadanie zgrubne czyszczenie taśmy. Elementem czyszczącym jest wkładka gumowa uchwycona w odpowiednio sztywnej ramie. Naciski między wkładką a taśmą nie powinny przekraczać 0,1Mpa.

Skrobaki wychylne dociskane za pomocą śrub. W skrobakach listwowych wychylnych listwę osadza się między wychylnymi ramionami dociskającymi ją do taśmy za pomocą sprężyn lub obciążników. Wkładki gumowe są osadzone w skrobakach przesuwnie i podzielone na odcinki. Umożliwia to przesuwanie ich w miarę zużywania się i równoczesne wyrównywania nierównomiernego zużycia.

Zwiększenie skuteczności czyszczenia skrobaków uzyskuje się przez zastosowanie dwóch listew czyszczących.

Obie listwy należy rozstawić w takiej odległości od siebie, aby przestrzeń między nimi nie została zalepiona przez ściery, co powoduje niszczenie okładki taśmy.

W skrobakach dwulistwowych pierwsza listwa zużywa się szybciej ponieważ przejmuje na siebie główną pracę czyszczenia, jak i z tego powodu, że nacisk wywierany na nią jest większy. Aby temu zapobiec, listwa druga powinna być umieszczona na krótszym ramieniu.

Bardziej skuteczne czyszczenie i większą sztywność wkładek w skrobakach segmentowych uzyskuje się także przy ich skośnym ustawieniu do osi głównej taśmy. Pod działaniem tak ustawionych wkładek przyklejony urobek jest przesuwany na bok i obracany co ułatwia usunięcie go.

Do czyszczenia taśmy z nosiwa suchego o małej przyczepności stosuje się szczotki obrotowe. Szczotka wykonana z poliamidu i osadzona śrubowo na bębnie urządzenia czyszczącego jest napędzana w kierunku przeciwnym do ruchu taśmy

Do wykruszenia urobku przylepionego do taśmy stosuje się także dolne krążniki tarczowe. Umieszcza się je zwykle za urządzeniami czyszczącymi taśmę przy bębnie zrzutowym. Wykruszony urobek usuwa się następnie urządzeniem stosowanym do czyszczenie dokładnego.

Przed bębnem zwrotnym należy zawsze ustawić zgarniak pługowy dwustronny, lub w przypadku trudności dojścia do jednej ze stron przenośnika-zgarniak jednostronny

Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie samoczyszczącej się okładziny bębna z której nalepione cząstki wykruszają się wskutek elastycznych odkształceń wywołanych naciskiem taśmy i zanikających po wyjściu płaszcza na łuk nieopasany. Do czyszczenia stalowego bębna stosuje się kilka różnych rozwiązań, z których żadne nie jest w pełni zadowalające. Najprostszym i najczęściej stosowanym urządzeniem jest skrobak listwowy stały z listwą stalową, często zabudowany w ten sposób, że możliwa jest regulacja kąta natarcia. Skrobak ten jest stosowany do czyszczenia bębnów stykających się z zanieczyszczoną stroną taśmy wymagających czyszczenia ciągłego.

Do czyszczenia bębnów nie stykających się z zanieczyszczoną stroną taśmy można zastosować urządzenia czyszczące uruchamiane co pewien czas. Zaletą tych urządzeń jest to, że elementy czyszczące stykają się z płaszczem bębna tylko w czasie czyszczenia, dzięki czemu trwałość jest zupełnie zadowalająca. Zasadniczą wadą tych urządzeń jest konieczność uruchamiania urządzenia, co zależy w dużym stopniu od sumienności obsługi. Do tej grupy urządzeń zalicza się również skrobak grzebieniowy.

Do czyszczenia płaszcza bębna wykorzystuje się również urządzenia czyszczące obrotowe: napędzanego krążnika z płaszczem wykonanym ze zwiniętego śrubowo pręta. Płaszcz krążnika znajduje się w odległości ok. 1mm od płaszcza bębna. Krążnik obraca się z dużą prędkością, napędzany jest własnym silnikiem lub przez bęben czyszczony za pomocą krążnika.

Gdy oś przenośnika odbierającego jest skierowana odmiennie od osi przenośnika podającego, wówczas konieczne jest odpowiednie skierowanie nosiwa. Zadanie to spełnia odbojnica. W przenośnikach dużej wydajności należy zastosować odbojnice także wtedy, gdy przenośniki są ustawione w jednej osi, w celu wytrącenia energii spadającego z dużej wysokości i z dużą prędkością urobku. Odbojnicę przenośnika opiera się zwykle na ramie przenośnika trójpunktowo, umożliwiając zmianę odległości od osi bębna zrzutowego, zmianę położenia w stosunku do osi przenośnika i zmianę nachylenia. Ponadto należy przewidzieć możliwość całkowitego usunięcia odbojnicy ze strugi urobku. W przenośnikach nadkładowych jako wykładzinę stosuje się kratę, w którą nabija się nadkład, tworząc powierzchnię poślizgu.

Aby nie dopuścić do rozsypywania się urobku, węzeł przesypowy należy chronić z boków osłonami blaszanymi, najlepiej w kształcie leja wchodzącego do wnętrza kosza zasypowego przenośnika odbierającego.

18 Zsuwnie i kosze zasypowe.

Przy podawaniu urobku na taśmę wskazane jest, ażeby ziarna nosiwa padały na nią z możliwie najmniejszej wysokości oraz żeby kierunek wypadkowego wektora ich prędkości był skierowany zgodnie z kierunkiem biegu taśmy i miał wartość możliwie bliską jej prędkości. Spełnienie tych warunków jest możliwe jedynie przy zastosowaniu zsuwni.

Zsuwnię zabudowuje się w taki sposób, ażeby można nią również odprowadzić ściery na następny przenośnik. Pociąga to za sobą zwiększenie wysokości, z jakiej urobek spada na zsuwnię, przeto ze względu na trwałość zsuwni może być konieczne zabudowanie odrębnej zsuwni do odbierania scierów spadających z urządzeń czyszczących. Rozwiązanie ze wspólną zsuwnia można stosować do transportu nosiwa nie zawierającego dużych brył, przenoszonego z małą prędkością. W pozostałych przypadkach lepsze jest rozwiązanie umożliwiające takie ustawienie i ukształtowanie zsuwni, żeby urobek spadał na nią pod możliwie małym kątem. Powierzchnia dna zsuwni jest najczęściej płaska. Niemniej ze względu na kształtowanie się strugi urobku na przenośniku odbierającym, wskazane jest stosowanie dna o kształcie wycinka walca lub stożka. Jeżeli średnica ziarn urobku jest zmienna, to wskazane jest, aby w końcowej części zsuwni zabudować ruszt. Przelatujące przez ruszt drobne ziarna tworzą na taśmie ochronną poduszkę, na którą spadają ziarna o większej średnicy. W celu wytracenia prędkości ziarn konieczne jest zastosowanie dodatkowych środków wychamowujących urobek. Zadanie to spełniają kurtyny ze zużytej taśmy lub łańcuchów swobodnie zawieszonych nad zsuwnią.

Obudowa miejsca, w którym urobek spada na taśmę przenośnika, ma zapobiegać rozsypywaniu się urobku i jego wypadaniu poza taśmę oraz wpływać na ułożenie nosiwa w równą strugę, uformowaną symetrycznie względem osi głównej taśmy. Zadanie to spełnia kosz zasypowy, zbudowany z wysokich ścian osłaniających taśmę w miejscu zrzucania urobku na przenośnik oraz z niższych ograniczeń bocznych formujących strugę urobku na odcinku, na którym prędkość urobku jest jeszcze mniejsza od prędkości taśmy. Długość kosza i ograniczeń bocznych zależy więc od prędkości taśmy i współczynnika tarcia między taśmą a urobkiem, ponieważ uspokojenie się nosiwa na taśmie następuje dopiero po wyrównaniu ich prędkości.

Jeżeli nosiwo jest podawane na stacji zwrotnej, to kosz zamykany jest od tyłu ścianą zapobiegającą rozsypywaniu urobku w stronę bębna zwrotnego. Gdy natomiast podawany jest na trasie, wówczas stosowanie ściany tylnej jest niemożliwe ze względu na konieczność zachowania swobodnego przekroju nad taśmą w celu przepuszczenia urobku podanego we wcześniejszym pkt załadowczym. Odległość między ściankami kosza zasypowego w dolnej części powinna być dostatecznie mała, ażeby w przypadku zbiegania taśmy na boki (w granicach dopuszczalnych przemieszczeń) nie powstawała między nią a osłoną szczelina, przez którą urobek mógłby spadać pod taśmę. Równocześnie nie można dopuścić do powstawania nadmiernych spiętrzeń urobku w koszu zasypowym.

18 Rodzaje złącz-wady i zalety.

  1. taśma zamknięta w czasie produkcji: krótkie przenośniki z napinaniem bębnem zwrotnym

  1. mechaniczne: taśmy o małej i średniej wytrzymałości, szerokości do 1600mm, przede wszystkim w przenośnikach często przestawianych i wydłużanych

  1. klejenie na zimno: wszystkie taśmy gumowe z rdzeniem tekstylnym

  1. wulkanizacja na gorąco: wszystkie taśmy

Kąt nachylenia można zwiększyć przez zastosowanie różnych środków technicznych.

  1. przenośniki z taśmą skrzynkową ( taśma z rdzeniem tkaninowym lub linkami stalowymi jest podparta płasko i wyposażona w progi o kształcie i rozstawie dostosowanym do transportowanego urobku oraz kąta nachylenia przenośnika. Po obu stronach progi są osłonięte listwami falistymi

  2. przenośniki z taśmą przykrywającą nosiwo

Taśma zwijana w rurę w ten sposób, że brzegi taśmy zachodzą na siebie, a kształt przekroju poprzecznego ustalają zestawy wielokrążnikowe. Cechą charakterystyczną omawianego typu przenośnika rurowego jest to, że w zasadzie nie różni się od przenośnika konwencjonalnego, jedynie na trasie taśma jest podparta zestawami krążnikowymi w ten sposób, że jej obrzeża zachodzą na siebie tworząc rurę, wewnątrz której leży nosiwo. Nosiwo jest podawane na taśmę na odcinku przejściowym za bębnem zwrotnym, na którym jest podtrzymywana przez zestawy krążnikowe otwarte. Dalej taśma jest prowadzona przez sześciokrążnikowe zestawy sztywne. Taśma zwijana jest w rurę w cięgnie górnym i dolnym. Jeżeli urobek jest transportowany jedynie w cięgnie górnym, a jest to przypadek najczęstszy, to nie ma przeszkód, ażeby dolne cięgno prowadzić płasko lub nieckowo.

Taśma przenośnikowa musi być tak zbudowana ażeby umożliwić zwinięcie jej w rurę nie przekraczając dopuszczalnych naprężeń w rdzeniu

19 Budowa lin.

Lina składa się z pewnej ilości drutów zwiniętych śrubowo dookoła jednej osi geometrycznej, taka lina stanowi linę jednozwitą. Kilka tak zwiniętych elementów zwanych wtedy skrętkami zwiniętych powtórnie dookoła wspólnej osi tworzy linę dwuzwitą albo skrętkową. Następne zwijanie, daje linę trójzwitą. Dalszego zwijania już się nie stosuje. Druty lin mogą być okrągłe lub fazowane. Fazowanych lin używa się do lin zamkniętych. Liny płaskie formuje się ze skrętek okrągłych, ułożonych prostolinijnie i równolegle do siebie w przekroju prostokątnym. W tym jednym przypadku skrętki są związane ze sobą szwem z drutu ze względu na brak trzymania się splotu

Lina stalowa składa się z drutów stalowych skręconych śrubowo. Pewna liczba drutów tworzy żyłę. Lina może składać się z jednej lub kilku żył. Lina dwuzwita składa się z kilku lin jednozwitych skręconych dookoła wspólnej osi. W celu ochrony drutów przed przecieraniem się przestrzeń między żyłami wypełnia się wkładką zwaną duszą. Lina trójzwita jest złożona z kilku lin dwuzwitych skręconych około duszy. Lina w której żyły zwite są w tym samym kierunku co druty w żyłach nazywane są liną współzwitą.

Lina, w której żyły zwite są w przeciwnym kierunku niż druty w żyłach nazywa się przeciwzwitą.

Liny współzwite

liny przeciwzwite

Łączą funkcje urabiania i transportu

Kołowe

Linowe

praca cykliczna

małe wydajności

zanieczyszczenie i urabianie urobku

duże zużycie lin

Układy:

Typy:

elementy:

lina, napinanie i napęd, podpory, wózki transportowe

zalety:

wady

  1. ze względu na sposób rozładunku:

  1. jednoczłonowe

  2. przegubowe

  3. samozaładowcze

samozaładowcze, odstawcze (z wyładunkiem teleskopowym, z wyładunkiem wychylnym)

O wyładunku teleskopowym:

Skrzynia składa się ze stałęj części wspartej na ramie o połowie krótszej przesuwnej, wspartej na rolkach szuflady i przesuwnej przedniej ścianki szuflady oraz wychylnej klapy tylnej przymocowanej do skrzyni nieruchomej. W czasie wyładunku otwierana jest klapa następnie wysuwana szuflada, a na końcu ścianka przednia.

Załadunek skrzyni wozu odbywa się za pomocą łyżki, która zamocowana jest z tyłu za skrzynią. Zagłębianie łyżki w zwał urobku dokonywane jest mech.jazdy, a obrót i podnoszenie siłownikami hydraulicznymi. W czasie napełniania koła tylne wozu są napędzane specjalnym silnikiem hydr. Rozładunek urobku odbywa się przez przechylenie skrzyni do tyłu, przez otwór w dnie lub szufladowo.

25 Budowa koła jezdnego.

Dętkowe

Bezdętkowe

Elementem nośnym jest rdzeń zwany w oponie osnową ułożony z warstw kordu z nitkami krzyżującymi lub jednej warstwy nitek ułożonych równolegle promieniowo. Warstwa gumy nałożona pod pierwszą wewnętrzną warstwę osnowy uszczelnia wnętrze opony. Od zewnątrz opona osłonięta, szczelną powłoką gumową zwaną bieżnikiem pokrywającą całą powierzchnię opony. Ze względu na rodzaj konstrukcji rdzenia opony dzielimy na diagonalne-w których osnowa składa się z warstw kordu w których nici krzyżują się ze sobą; oraz promieniowe w których nici kordu leżą w płaszczyźnie promieniowej lub nachylonej

Opony bezosnowowe

Rodzaje ogumienia i sposoby oznaczania: ze względu na typy rzeźby bieżnika

  1. czoło bieżnika

  2. podkład (guma lub tkanina podkładowa)

  3. osnowa: szkielet opony wyk z tkaniny kordowej

  4. stopka

Katalizatory chemiczne

Dopalacze

Zbiorniki wodne

28 Budowa toru kolei kopalnianej.

- podtorze (spąg wyrobiska, nasyp, wykopy, mosty)

- nawierzchnia (szyny wraz ze złączkami, podkłady, podsypka)

a) urządzenia stałe

tor kolejowy

stacje (osobowe, załadowcze, rozładowcze, materiałowe)

dworce

zajezdnie

mijanki

b) tabor kolejowy

c) tabor trakcyjny

d) spec.poj techniczne

e) mech urządzenia towarzyszące: kolejki łańcuchowe, hamulce,

zabezpieczenia przeciwwybuchowe

wg przeznaczenia:

wg zasilania:

wg stopnia bezpieczeństwa wobec wybuchu

BM: wyk.ognioszczelne st.zagr „A” i st.nieb „B” i „C”

Wady

wady

LDP

wady

zalety

całkowicie bezpieczna dla środowiska

wady

36 Sposoby rozładowywania wozów kopalnianych.

36 Zasadnicze urządzenia wyciągu szybowego.

Omówić wielolinowe

  1. Jednolinowe(opis do wyciągów szybowych)

  1. wielolinowe

37 Ogólna charakterystyka zbrojenia szybowego.

Przez zbrojenie szybów rozumie się zabudowanie w szybie dźwigarów (belek stalowych) do których przymocowuje się urządzenia wykorzystywane do określonych zadań. Urządzenia te zw wyposażeniem szybu składają się z przedziału drabinowego, przedziału wyciągowego, przedziału rurowego, stołka szybowego

W zależności od warunków technicznych zbrojenie może być wykonane z elementów stalowych, drewnianych, żelbetowych. Przeważnie zbrojenie wykonane jest z elementów stalowych. zbrojenie

  1. sztywne

  1. elastyczne

prowadnice: ślizgowe, toczne

  1. zastrzałowe (maszyna poza wieżą)

  1. basztowe (maszyna na głowicy wieży)

siły tarcia: rociąganie, zgniotu, odkształceń sprężysto-plastycznych

a) klatki: służą do wyciągania wozów z urobkiem, do opuszczania mat, oraz do transportu ludzi. Budowa: rama dolna i górna połączone kształtownikami, pomosty, konstrukcja jest przeważnie nitowana, wymagana jest siedmiokrotna pewność wszystkich części klatki w stosunku do obciążenia statycznego. W szybach gł stosuje się klatki do 6 pięter

  1. skipy są to skrzynie stalowe w których wyciąga się urobek w stanie luźnym

rodzaje:

Nadają się do pełnego zautomatyzowania

Zawiesie służy do połączenia naczynia wydobywczego z liną. Najprostszym połączeniem liny z naczyniem wydobywczym jest sercówka z odlewu staliwnego. Na obwodzie jej znajduje się rowek na linę, w środku otw na czop do zawieszania klatki. Linę nad sercówką ściska się co najmniej pięcioma łubkami. Sercówki dla dużych obciążeń są zbyt duże i dlatego stosuje się w tym przypadku zawiesia samozaciskowe (osłona z blachy, sercówka, ucho zawiesia, rowek na linę, śruby do wywołania wstępnego docisku liny do sercówki.

Od zawiesia wymaga się:

wg rodzaju energii napędowej:

wg wielkości:

wg ustawienia:

wg liczby naczyń:

wg obciążenia linowego:

wg urządzeń przenoszących napęd:

wg liczby lin:

Koło pędne jest jednorowkowe. Koło linowe o średnicy do 8m., które lina opasuje tylko na pewnej części obwodu. Koło obracając się porusza liną dzięki tarciu (sprzężeniu ciernemu). Koło pędne zawsze stosuje się z liną wyrównawczą.

Stacjonarne są to wyrobiska w trwałej obudowie mające postać pionowych lub pochyłych szybików o przekroju cylindrycznym lub skarpowym. Znane są również sposoby magazynowania urobku w istniejących wyrobiskach poziomych. Urobek dostarcza się do nich za pomocą taśmociągów podwieszonych a następnie ładuje na urządzenia odstawy zgarniaczami

Są to zbiorniki typu ruchomego o konstrukcji stalowej, montowane z elementów w wybranych wyrobiskach. Podstawową zaletą ich jest możliwość wykorzystania do ich lokalizacji istniejących wyrobisk. Mogą być przenoszone z miejsca na miejsce. Powodują mniejsze rozdrobnienie urobku

47 Dźwignice linotorowe.

Stosowane są do transportu urobku do pkt wyładowczego lub do miejsca składowania, a także przy dostarczaniu do wyrobiska materiałów i części. W górnictwie odkrywkowym stosuje się dźwignice do transportu bloków w kopalniach surowców skalnych, a także jako podstawowe wyposażenie placów składowych w zakładach obróbczych, placów magazynowych oraz warsztatów remontowych.

Zaletami są: stosunkowo duża zdolność przewozowa, możliwość pokonywania dużych spadków oraz nieduża liczba obsługi. Do wad zaliczyć trzeba: stałość stacji załadowczo-wyładowczych oraz zależność od war atmosf.

Ze względu na liczbę i przeznaczenie lin wyróżnia się dźwignice jednolinowe (z liną ruchomą), coraz rzadziej jednak stosowane ze względu na małą wydajność i ograniczoną stosowalność, oraz dźwignice z liną stałą powszechnie stosowane.

Dźwignice z liną stałą w zależności od rodzaju podpór dzielą się na dźwignice o:

rodzaj podpory wywiera istotny wpływ na sferę zasięgu dźwignicy która oprócz tego zależy od głębokości wyrobiska oraz od dopuszczalnego odchylenia liny podnoszącej od pionu

47 Wady i zalety przenośników taśmowych.

Zalety:

wady:


Wyszukiwarka