Człowiek wobec problemów współczesnego świata, Drugi Rok


Człowiek wobec problemów współczesnego świata


Z problemem wolności łączy się wiele ważnych kwestii natury światopoglądowej, m.in:

Asertywność to postawa człowieka względem siebie oraz wobec otaczającego świata i ludzi polegająca na poczuciu własnej wartości. Leży ona pośrodku, pomiędzy postawą bierną i postawą agresywną, z których obydwie mają wiele wspólnego z niskim poczuciem własnej wartości. To znaczy, że kiedy będziesz ćwiczył zachowania asertywne, prawdopodobnie wzrośnie Twoje poczucie własnej wartości, a to może spowodować, że będzie Ci łatwiej z w wieloma sprawami się pogodzić, ale też łatwiej siebie w wielu sprawach obronić. Uzyskasz większy wgląd w to, co dla Ciebie będzie naprawdę ważne, ale też w to, na co nie masz ochoty. Poczujesz wyraźnie, że coś lubisz, a czegoś nie lubisz. To może spowodować, że rzucisz obecną pracę, ale dlatego, że poczujesz na przykład, że jest poniżej Twoich ambicji czy wykształcenia lub ludzie tam źle Ciebie traktują. To nie nihilizm, w którym ma się wszystko w nosie. To raczej większa pewność siebie i rozumienie siebie i swoich potrzeb, a co za tym idzie, łatwiejsze i spokojniejsze poszukiwanie samorozwoju i samorealizacji.

Istnieje podział na trzy zasadnicze grupy kultury politycznej obywateli:

terror (łc. `przestrach, trwoga') stosowanie przemocy, gwałtu, okrucieństwa w celu zastraszenia, zniszczenia przeciwnika.


Istotą wojny jest stan przeciwstawny pokojowi. We współczesnej politologii często stosuje się określenia wojny nie związane z działaniami militarnymi - wojna psychologiczna, zimna wojna, wojna ekonomiczna - wyrażają one jednak brak pokoju w stosunkach międzypaństwowych.

Myślimy o tym świecie jak o maszynie, która przenosi w czasie. Skala jest mniejsza. Wszystko dzieje się szybciej.. Wolność, która tu panuje, sprawia, że zachowujemy się inaczej. Nie ma barier: niezależnie od tego, skąd pochodzisz i ile masz pieniędzy, w Second Life możesz brać udział w wykładach Harvardu, wybudować wymarzony dom i wyglądać, jak chcesz. Ograniczać może cię tylko brak inteligencji i kreatywności. Jeśli ci ich nie brakuje, możesz szybciej niż w rzeczywistości uczyć się i wchodzić w relacje z innymi ludźmi. To prototyp prawdziwych sytuacji - jeśli tu możesz coś zrealizować, to znaczy, że możesz też spróbować w rzeczywistości

Działania socjotechniki stanowią też jeden ze środków walki o władzę, rozwiązywania konfliktów społecznych, komunikacji społecznej itp.

Podstawowe metody socjotechniczne to np. perswazja, manipulacja, intensyfikacja lęku. Klasycznym dziełem dotyczącym zastosowania socjotechniki w sprawowaniu władzy jest dzieło N. Machiavellego Książę. W praktyce oddziaływania socjotechniczne kierowane są zarówno na emocje (strach, współczucie, miłość), jak i na intelekt (prezentacja danych statystycznych, powoływanie się na badania i autorytety naukowe).

Cechy identyfikacyjne, czyli zestaw czynników subiektywnie charakteryzujących zbiorowości

czy grupy pokoleniowe - są to cechy przyjmowane jako „swoje” w odróżnieniu od „obcych” cech innych zbiorowości i grup pokoleniowych. To cechy „umiejscawiające w czasie” kolejne wcielenia kultury młodzieżowej, odpowiedzialne za kształtowanie poczucia pokoleniowej więzi. Do cech tych zaliczamy:

Stosunek do własnej śmierci nie jest racjonalny. Przede wszystkim prawie nikt w nią do końca nie wierzy, zbyt poważne by były tego konsekwencje, za duży jest kontrast między istnieniem a nieistnieniem. Zestawienie naszego krótkiego życia z nicością może nawet spowodować krótkie spięcie i awarię kruchej konstrukcji psychicznej. Powstały więc religie, by dać nam jakąś osłonę, lecz nawet głęboko wierzący w Boga mają problem z wiarą we własną śmierć. W wieczność jednak trudno uwierzyć i jakoś strach. Dlatego większość z nas stara się nie myśleć o tym, co tak bardzo nas przerasta.

.

Jeśli nauczymy się akceptować to, co nieuchronne i żyć chwilą, nasze podejście do życia i śmierci może się zmienić. My, żyjący, musimy pomagać odchodzącym - także po to, by lepiej radzić sobie z własnym lękiem przed śmiercią

  1. Przebacz innym i poproś ich o wybaczenie, spróbuj uzdrowić zniszczone relacje - na to nigdy nie jest za późno.

  1. Odszukaj starych przyjaciół, z którymi straciłeś kontakt.

  1. Ceń życie, ale nie trzymaj się go kurczowo. Żyj każdego dnia tak, jakby był twoim ostatnim.

  1. Umieraj tak, jak chciałbyś umierać - w domu czy w hospicjum, sam lub w otoczeniu bliskich.

  1. Zaufaj instynktowi, wielu pracowników hospicjów twierdzi, że pacjenci wiedzą, kiedy zbliża się koniec.

  1. Rozmawiajcie z umierającymi o śmierci, jeśli tego chcą, nie uciekajcie od nich, aby uciec od tematu.

  1. Pozwólcie bliskiemu odejść w pokoju.

  1. Zwykłe trzymanie za rękę i rozmowa mogą zdziałać więcej, niż nam się wydaje.

  1. Jeśli będziesz się za bardzo pilnować, aby nie powiedzieć czegoś niepotrzebnego, możesz w rezultacie nie powiedzieć także tego, co powinno zostać powiedziane.

  1. Nie chroń dzieci przed rzeczywistością śmierci, pozwól im pożegnać się z odchodzącym

Literatura:

Bauman Zygmunt, Europa. Niedokończona przygoda, Kraków 2005

Bauman Zygmunt, Globalizacja. I co z tego dla ludzi wynika, Warszawa 2000

Bauman Zygmunt, Tożsamość - wtedy, teraz, po co?, Warszawa 1998

Bauman Zygmunt, Życie na przemiał, Kraków 2004.

Fukuyama Francis Koniec historii. Ostatni człowiek, Poznań 1997

Jan Paweł II, Pamięć i tożsamość, Kraków 2005

Kołakowski Leszek Mini wykłady o maxi sprawach, Kraków 2004

Kotarbiński Tadeusz Medytacje o życiu godziwym, Warszawa 1986

Jawłowska Aldona, Drogi kontrkultury, 1976

Salman Harrie, Uzdrowienie Europy. Obudzenie europejskiej świadomości, Gdynia 2002

1



Wyszukiwarka