ZARZADZANIE W SYTUACJACH KRYZYSOWYCH, studia, II rok, ratownictwo medyczne


ZARZĄDZANIE W SYTUACJACH KRYZYSOWYCH

ZARZĄDZANIE KRYZYSOWE stan narastającej destabilizacji, niepewności i napięcia społecznego, stwarzający zagrożenie w szczególności dla integralności terytorialnej, życia, zdrowia, mienia, dziedzictwa kulturowego, środowiska lub infrastruktury krytycznej, w tym spowodowane zdarzeniem o charakterze terrorystycznym, charakteryzujący się możliwością utraty kontroli nad przebiegiem wydarzeń albo eskalacją zagrożenia.

Istota zarządzania kryzysowego

Celem działań w przypadku prowadzenia operacji w sytuacji kryzysowej jest:

1. Organizacja zarządz. Kryzysowego w Polsce

Ostatnie dziesięciolecie dwudziestego wieku, a w szczególności katastrofalna powódź z lipca 1997 r. w najbardziej dramatyczny sposób pokazały, że nasze państwo nie jest w pełni przygotowane do radzenia sobie z sytuacjami kryzysowymi. Każda sytuacja kryzysowa stawała się trudnym egzaminem i bolesną lekcją dla całego społeczeństwa, zarówno dla poszkodowanych jak i tych, którzy nieśli pomoc. Podjęte po 1997 r. doraźne regulacje prawne częściowo poprawiły sytuację w tym względzie, czego dowodem była o wiele sprawniejsza organizacja działań podczas powodzi w 2001 roku. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej wprowadziła do wewnętrznego porządku prawnego pojęcia stanów nadzwyczajnych: WOJENNEGO, WYJĄTKOWEGO I KLĘSKI ŻYWIOŁOWEJ, które mogą być wprowadzone w sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające. Stany nadzwyczajne uregulowały, uchwalone przez Parlament w 2002 roku, ustawy: o stanie klęski żywiołowej, o stanie wyjątkowym oraz o stanie wojennym. Organizacje zarządzania kryzysowego ukierunkowano na koordynacje działań niezależnych merytorycznie odrębnych jednostek organizacyjnych w dowolnej sytuacji. System zarządzania został oparty na filozofii wywodzącej się z założenia, że każda nawet z pozoru prosta sytuacja lub zdarzenie może stanowić źródło potencjalnego zagrożenia i że działania w sytuacjach kryzysowych nie mogą mieć charakteru wyłącznie doraźnego i chwilowego. Tworzenie złożonej struktury organizacyjnej wymaga bowiem konsekwentnego konstruowania nie tylko określonych komórek funkcyjnych i przewidywalnych procedur postępowania, ale także budowania i udoskonalania rozumianego jako ciągły proces realizowany przez administrację, instytucje, organizacje oraz podmioty gospodarcze występujące w systemie zarządzania strategicznego. Tak rozpoczął się proces organizowania tzw. Zarządzania kryzysowego w Polsce.

Organizacja zarządzania oparta została na następujących zasadach:

Jednoosobowa odpowiedzialność i kierownictwo dotyczy:

W czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia kierują:

1)  wójt (burmistrz, prezydent miasta) - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,

2)  starosta - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,

3)  wojewoda - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,

4)  minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny minister, do zakresu działania którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie, a w przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku gdy właściwych jest kilku ministrów - minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.

Adekwatność

Reagowanie, w pierwszej kolejności odbywa się na najniższym poziomie terytorialnym .

Oznacza to, że jeżeli skutki jakiegoś zdarzenia nie wykraczają poza granicę gminy to całość działań antykryzysowych należeć będzie do kompetencji wójta. - adekwatność charakteru i rozumienia zagrożenia - na dane zagrożenie reaguje organ administracji z odpowiedniego szczebla ( np. wójt a nie wojewoda na lokalne podtopienia)

Powszechność reagowania kryzysowego - włączenie wszystkich podmiotów działających na danym terenie: obywateli, organizacji porządkowych, innych służb.

Prymat układu terytorialnego:

Większe kompetencje organów terytorialnych administracji publicznej w zarządzaniu kryzysowym nad centralnymi.

Rolę organów centralnych ograniczono do:

Podstawą budowy tego systemu jest poziom samorządu gminnego, powiatowego i wojewódzkiego.

2. Narodowy System Pogotowia Kryzysowego

- należy przez to rozumieć realizowane przez organy administracji rządowej oraz Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej zadania i procedury mające na celu zapobieganie sytuacjom kryzysowym, przygotowanie do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań oraz reagowanie w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych. Jest to katalog procedur opisujących rolę i zadania podmiotów adm. rządowej odpowiedzialnych za zarządzanie kryzysowe i służy kierowaniu bezpieczeństwem narodowym. Zapewnia podejmowanie działań przez organy adm. publicznej mające na celu przeciwdziałanie zagrożeniom zarówno w czasie pokoju, jak i stanach nadzwyczajnych. Na NSPK składają się organy na szczeblu rządowym i samorządowym. Tworzą go: Siły zbrojne RP, Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego, Rządowe Centrum Bezpieczeństwa, a także Wojewódzkie, Powiatowe i Gminne Centra Zarządzania Kryzysowego.

Główne cele NSPK:

- przygotowanie potencjału wojskowo-cywilnego do podjęcia działań w czasie nasilania się sytuacji kryzysowej oraz zapewnienia potencjalnego przeciwnika

- utworzenie elastycznego systemu reagowania w czasie sytuacji kryzysowej

- zapewnienie odpowiednich środków przeciwdziałających zaskoczeniu oraz płynnemu przejściu do wykonywania zadań związanych z obronnością państwa.

3. Organizacja zarządz. Kryzysowego na szczeblu wojewódzkim

Działania wszystkich służb, inspekcji i straży oraz innych instytucji uczestniczących w reagowaniu podczas wystąpienia zdarzeń kryzysowych (klęski żywiołowej) na obszarze województwa koordynują: wojewoda, starostowie i wójtowie - przy pomocy zespołów reagowania kryzysowego (zespołów reagowania).

Do zadań wojewody w sprawach zarządzania kryzysowego należy m.in. :

  1. kierowanie działaniami związanymi z monitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwaniem skutków zagrożeń na terenie województwa;

  2. realizacja zadań z zakresu planowania cywilnego np.

- wydawanie starostom zaleceń do powiatowych planów reagowania kryzysowego oraz zatwierdzanie powiatowych planów reagowania kryzysowego.

- przygotowywanie i przedkładanie do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych wojewódzkiego planu reagowania kryzysowego

- realizacja wytycznych do wojewódzkich planów reagowania kryzysowego

  1. zarządzanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń, ćwiczeń i treningów z zakresu reagowania na potencjalne zagrożenia;

  2. zapobieganie, przeciwdziałanie i usuwanie skutków zdarzeń o charakterze terrorystycznym;

  3. realizacja zadań z zakresu ochrony infrastruktury krytycznej, w tym przygotowywanie i przedkładanie Centrum wojewódzkiego planu ochrony infrastruktury krytycznej;

itp.

Wojewoda ma wiele zadań, często wykraczających poza zadania komórki właściwej w sprawach zarządzania kryzysowego, co oznacza, że w ich realizacji muszą brać udział wszystkie wydziały urzędu wojewódzkiego, a także zespolone służby, inspekcje i straże, wojewódzkie zespoły zarządzania kryzysowego, wojewódzkie centra zarządzania kryzysowego oraz wydział zarządzania kryzysowego w urzędzie wojewódzkim

Do zadań zespołów należy w szczególności:

realizowanie polityki informacyjnej związanej ze stanem klęski żywiołowej.

4. Organizacja zarządz. Kryzysowego na szczeblu powiatowym

Organem właściwym w sprawach zarządzania kryzysowego na obszarze powiatu jest starosta jako przewodniczący zarządu powiatu. Do zadań starosty w sprawach zarządzania kryzysowego należy kierowanie działaniami związanymi z monitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwaniem skutków zagrożeń na terenie powiatu oraz realizacja zadań z zakresu planowania cywilnego. Starosta ma:

-opracowywać i przedkładać wojewodzie do zatwierdzenia powiatowy plan reagowania kryzysowego

-realizować zalecenia do powiatowego planu reagowania kryzysowego

-wydawać organom gminy zalecenia do gminnych planów reagowania kryzysowego.

-zatwierdzać gminny plan reagowania kryzysowego.

-zarządzać, organizować i prowadzić szkolenia, ćwiczenia i treningi z zakresu reagowania na potencjalne zagrożenia.

-realizować zadania z zakresu ochrony infrastruktury krytycznej

Do jego kompetencji będzie również należało wykonywanie przedsięwzięć wynikających z planu operacyjnego funkcjonowania powiatów i miast na prawach powiatu oraz przeciwdziałanie skutkom zdarzeń o charakterze terrorystycznym. Omawiane zadania starosta ­będzie wykonywał przy pomocy komórki organizacyjnej starostwa powiatowego właściwej w sprawach zarządzania kryzysowego. W wykonywaniu zadań nałożonych na starostę pomocny będzie POWIATOWY ZESPÓŁ ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO. To starosta będzie właściwy do jego powołania oraz określenia jego składu, organizacji, siedziby oraz trybu pracy.

Do kompetencji powiatowego zespół zarządzania kryzysowego będzie należało:

-ocenianie występujących i potencjalnych zagrożeń mających wpływ na bezpieczeństwo publiczne i prognozowanie tych zagrożeń

-przygotowywanie propozycji działań i przedstawianie staroście wniosków dotyczących wykonania, zmiany lub zaniechania działań ujętych w powiatowym planie reagowania kryzysowego

-przekazywanie do wiadomości publicznej informacji związanych z zagrożeniami.

-opiniowanie powiatowych planów reagowania kryzysowego oraz planów ochrony infrastruktury krytycznej.

W skład zespołu powiatowego, którego pracami kieruje starosta, będą wchodziły osoby powołane spośród pracowników zatrudnionych w starostwie powiatowym, powiatowych jednostkach organizacyjnych lub jednostkach organizacyjnych stanowiących aparat pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży powiatowych oraz przedstawiciele społecznych organizacji ratowniczych. W skład zespołu powiatowego mogą wchodzić również inne osoby zaproszone przez starostę.

Na szczeblu tym działają również powiatowe centra zarządzania kryzysowego, które odpowiedzialne są za:

- pełnienie całodobowego dyżuru w celu zapewnienia przepływu informacji na potrzeby zarządzania kryzysowego

-współdziałanie z centrami zarządzania kryzysowego organów administracji publicznej.

-nadzór nad funkcjonowaniem systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania ludności.

-współprace z podmiotami realizującymi monitoring środowiska.

-współdziałanie z podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne

-dokumentowanie podejmowanych przez siebie działań.

-zapewnienie stałego dyżuru na potrzeby podwyższania gotowości obronnej państwa oraz pełnienie całodobowego dyżuru lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

5. Centrum Powiadamiania Ratunkowego jako element nowoczesnego zarządzania i

koordynacji działań w sytuacjach kryzysowych.

CPR jest zintegrowanym stanowiskiem dyspozytorskim służb ratowniczych, w szczególności PSP i Pogotowia Ratunkowego. W każdym województwie działa jedno centrum i jest zlokalizowane w mieście wojewódzkim ( wyjątki: Radom - w mazowieckim, Elbląg w warmińsko-mazurskim). Głównym zadaniem CPR jest przyjmowanie (numery telefonów 999, 998, 112), analizowanie i wysyłanie przez dyspozytorów w miejsca zagrożeń odpowiednich służb. Do zadań centrum powiadamiania ratunkowego w zakresie usług ratownictwa medycznego należy w szczególności:

1) przyjmowanie powiadomień o stanach nagłego zagrożenia życia lub

zdrowia, ustalanie priorytetów i niezwłoczne wydawanie dyspozycji

jednostkom, o których mowa w art. 3 pkt 1 i 2;

2) przekazywanie niezbędnych informacji osobom udzielającym

pierwszej pomocy, w szczególności przed przybyciem zespołu

ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia;

3) przekazywanie kierującemu działaniami ratowniczymi niezbędnych

informacji ułatwiających podejmowanie rozstrzygnięć na miejscu

zdarzenia;

4) przekazywanie niezbędnych informacji o stanach zagrożenia życia lub

zdrowia innym jednostkom wykonującym zadania w zakresie ratownictwa

medycznego;

5) koordynacja medycznych działań ratowniczych podejmowanych

przez poszczególne jednostki, o których mowa w art. 3 pkt 1 i 2, a także

działań podejmowanych przez inne jednostki uczestniczące w działaniach

ratowniczych.

Numer 112 jest uniwersalnym numerem ratunkowym - stanowi docelowe rozwiązanie

bezpłatnych połączeń ratunkowych, pod które można dzwonić w razie nagłego wypadku, zagrożenia zdrowia, życia, mienia lub dewastacji środowiska naturalnego. Obowiązek uruchomienia systemu ratownictwa (telefon 112) narzuca krajom UE dyrektywa o usługach powszechnego dostępu.

7. Centrum Zarządzania Kryzysowego - organizacja i funkcjonowanie

Centra zarządzania kryzysowego tworzą Ministrowie i centralne organy administracji rządowej, do których zakresu działania należą sprawy związane z zapewnieniem bezpieczeństwa zewnętrznego, wewnętrznego, w tym ochrony ludności, lub gospodarczych podstaw bezpieczeństwa państwa, w urzędach zapewniających ich obsługę. Do zadań Centrów należy:

1) pełnienie całodobowego dyżuru w celu zapewnienia przepływu informacji na potrzeby zarządzania kryzysowego;

2) współdziałanie z centrami zarządzania kryzysowego organów administracji publicznej;

3) nadzór nad funkcjonowaniem systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania ludności;

4) współpraca z podmiotami realizującymi monitoring środowiska;

5) współdziałanie z podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne;

6) dokumentowanie działań podejmowanych przez centrum;

7) realizacja zadań stałego dyżuru na potrzeby podwyższania gotowości obronnej państwa;

8) współdziałanie na wszystkich szczeblach administracji rządowej w zakresie informowania i przekazywania poleceń do wykonania w systemie całodobowym dla jednostek ochrony zdrowia w przypadkach awaryjnych, losowych, jak również zaburzeń funkcjonowania systemu.

Rada Ministrów w drodze rozporządzenia określa organy administracji rządowej, które tworzą centra zarządzania kryzysowego, oraz sposób ich funkcjonowania, uwzględniając w szczególności warunki techniczne i standardy ich wyposażenia oraz procedury współpracy z Rządowym Centrum Bezpieczeństwa i innymi organami administracji publicznej.

8. Klęski żywiołowe jako źródła zagrożeń bezpieczeństwa

Klęska żywiołowa - katastrofa naturalna lub awaria techniczna, której skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem.

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiła klęska, a także na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić jej skutki. Wprowadza go Rada Ministrów na czas oznaczony, niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, nie dłuższy jednak niż 30 dni. Przedłużenie tego stanu może nastąpić za zgodą Sejmu. W czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia jej skutkom kieruje:

- na obszarze gminy - wójt (burmistrz, prezydent miasta)

- na obszarze powiatu - starosta

- na obszarze województwa - wojewoda

- na obszarze kraju - minister właściwy ds. wewnętrznych i administracji, lub inny minister do zadań którego należy zapobieganie skutkom klęski żywiołowej, lub minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów.

9. Pojęcie zarządzania kryzysowego i jego cele

Zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych oraz na odtwarzaniu infrastruktury lub przywróceniu jej pierwotnego charakteru. ( art.2 Ust. o zarządz.kryzys.)

Cele zarządzania kryzysowego to m.in zapewnienie funkcjonowania społeczeństwa i państwa w warunkach zagrożenia, obniżanie napięć, przeciwdziałanie konfliktom, przywracanie normalnego stanu i jego utrzymywanie mimo występujących symptomów sytuacji kryzysowej.

10. Organizacje pozarządowe działające w zakresie zarządzania kryzysowego

Organizacje pozarządowe to ogól organizacji prywatnych działających społecznie, nie dla zysku ( non profit), które charakteryzuje:

- przyjęty formalny i instytucjonalny status swojego działania

- niedochodowy charakter, celem nie są korzyści osobiste

- niezależność, szczególnie wobec rządu i instytucji publicznych. Są samorządne

- wnoszenie wkładu w dobro publiczne.

Organizacje te są organizacjami ochotniczymi i niosą pomoc humanitarną, żywnościową itp. w regionach klęsk żywiołowych, czy dotkniętych kryzysem obszarach.

Zasadnicze zadania organizacji pozarządowych:

  1. zaspakajanie zbiorowych, społecznych i indywidualnych potrzeb

  2. szerzenie i rozpowszechnienie prawa do zrzeszania się wśród obywateli

  3. zachęcanie obywateli do wspólnego działania na rzecz dobra publicznego

  4. zadania samopomocowe, wykonywane na rzecz swoich członków

  5. opiekuńcze, działające na rzecz wszystkich tych, którzy potrzebują pomocy w określonej kategorii

System zarządzania kryzysowego w rozwijających się państwach demokratycznych nie opiera się tylko na wyspecjalizowanych służbach ratowniczych, instytucjach państwowych, czy samorządowych. Aby mógł być skuteczny musi opierać się też na społecznościach lokalnych, przez co staje się systemem powszechnym. W wielu przypadkach w planowaniu bezpośrednich działań reagowania, przewidziane zostały zadania dla organizacji pozarządowych takich jak np. ZHP, TOPR, WOPR,OSP , GOPR czy fundacje pozarządowe. Oczywiście poszczególne zadania realizowane są na zasadach współdziałania, co daje możliwość pełniejszego i szybszego osiągnięcia celu, jakim jest pomoc poszkodowanym i potrzebującym.

15. Fazy reagowania kryzysowego

Zapobieganie - odnosi się do działań, które eliminują lub redukują prawdopodobieństwo wystąpienia katastrofy, albo ograniczają jej skutki. Elementy zapobiegania:

- analiza zagrożeń i ocena wrażliwości

- wspieranie badań stosowanych i transferu technologii

- uświadamianie społeczeństw i powszechna edukacja w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom

- stworzenie systemu zachęt i restrykcji finansowych oraz właściwe wykorzystanie zasobów

- zapewnienie przywództwa i koordynacji

Przygotowanie - kluczowym elementem przygotowań jest opracowanie planów reagowania kryzysowego, które to plany opisują kto, co i kiedy będzie robił, za pomocą jakich sił i środków i na jakiej podstawie prawnej - przed, w czasie i natychmiast po zdarzeniu kryzysowym. Przygotowanie to także zapewnienie zasobów specjalistycznych sił i środków reagowania, takich jak: stanowisko kierowania, system łączności kryzysowej, system alarmowania oraz personel reagowania kryzysowego, a także ewidencja zasobów sił i środków przydatnych do reagowania kryzysowego.

Reagowanie - następuje po wystąpieniu realnego zagrożenia lub zdarzenia. Jego celem jest uruchomienie działań prewencyjnych zapobiegających lub minimalizujących możliwość zniszczeń, a po ich wystąpieniu, podjęcie akcji ratowniczej celem dostarczenia pomocy poszkodowanym i ograniczenia wtórnych szkód i strat.

Faza reagowania wymaga:

- przestrzegania dyscypliny obiegu informacji

- gromadzenia informacji i dokumentowania działań

- unikania działań nieprzemyślanych

- profesjonalnej informacji (rzecznika)

- prognozowania rozwoju wydarzeń

- przewidywania skutków podejmowanych decyzji

- uwzględniania implikacji prawnych decyzji

- zagwarantowania funkcjonowania instytucji publicznych

- dysponowania odpowiednią liczbą ekspertów

Odbudowa - jest końcową fazą cyklu zarządzania kryzysowego. Odbudowę kontynuuje się, aż wszystkie systemy wrócą do stanu poprzedniego albo lepszego niż poprzedni. Odbudowę dzieli się na krótkoterminową i długoterminową. Krótkoterminowa polega na przywróceniu systemów niezbędnych do życia do minimalnych standardów operacyjnych. Odbudowa długoterminowa może trwać wiele lat, aż do kompletnej odbudowy całego obszaru dotkniętego katastrofą. Jednocześnie odbudowa ta powinna być realizowana w nowy sposób, tak aby rejon dotknięty katastrofą był po odbudowie mniej wrażliwy na kolejną katastrofę.

11. Plany reagowania kryzysowego

W skład planów reagowania kryzysowego wchodzą:

  1)   plan główny zawierający:

a)  charakterystykę zagrożeń oraz ocenę ryzyka ich wystąpienia, w tym mapy ryzyka i zagrożenia powodziowego,

b)  charakterystykę sił i środków, w tym stan rezerw państwowych, oraz ocenę możliwości ich wykorzystania,

c)  analizę funkcjonowania administracji publicznej, jej skuteczności i możliwości wykorzystania w sytuacjach kryzysowych,

d)  przewidywane warianty działań w sytuacjach kryzysowych,

e)  wskazanie trybu aktualizacji planu oraz poszczególnych załączników funkcjonalnych;

  2)   procedury reagowania kryzysowego określające zespół przedsięwzięć na wypadek sytuacji kryzysowych, w czasie stanów nadzwyczajnych i w czasie wojny, a w tym:

a)  zadania w zakresie monitorowania zagrożeń,

b)  bilans i tryb uruchamiania sił i środków niezbędnych do usuwania skutków zagrożeń,

c)  uruchamianie działań przewidzianych w planie reagowania kryzysowego oraz zasady współdziałania, a także sposoby ograniczania rozmiarów strat i usuwania skutków zagrożeń;

  3)   załączniki funkcjonalne planu głównego określające:

a)  standardowe procedury operacyjne, opisujące sposoby działania podmiotów realizujących zadania z zakresu zarządzania kryzysowego,

b)  organizację łączności między podmiotami, o których mowa w lit. a,

c)  organizację systemu monitorowania zagrożeń, ostrzegania i alarmowania,

d)  zasady informowania ludności o zagrożeniach i sposobach postępowania na wypadek zagrożeń,

e)  organizację ewakuacji z obszarów zagrożonych,

f)  organizację opieki społecznej i medycznej, z uwzględnieniem planów zabezpieczenia ratownictwa medycznego,

g)  organizację ochrony przed zagrożeniami radiacyjnymi, biologicznymi i chemicznymi,

h)  wykaz zawartych umów i porozumień związanych z realizacją zadań zawartych w planie reagowania kryzysowego,

i)  zasady oraz tryb oceniania i dokumentowania szkód.

. Załączniki funkcjonalne planu głównego określające organizację ochrony przed zagrożeniami radiacyjnymi zawierają tylko plany reagowania kryzysowego, które są tworzone na poziomie krajowym i wojewódzkim.

. Plany reagowania kryzysowego są aktualizowane nie rzadziej niż co dwa lata.

12. Współdziałanie w zakresie zarządzania kryzysowego

Zasady działania organów administracji publicznej określone są w planach reagowania kryzysowego. Administracja publiczna współpracuje z właścicielami oraz posiadaczami samoistnymi i zależnymi obiektów, instalacji, lub urządzeń infrastruktury krytycznej w zakresie jej ochrony i przekazywania informacji. Zespoły zarządzania kryzysowego współdziałają ze związkami ochotniczymi (np. straży pożarnej), a centra z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi, z podmiotami monitorującymi środowisko, z podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne. Ważna jest współpraca organów administracji rządowej z centrami zarządzania kryzysowego oraz organów samorządowych administracji publicznej z Rządowym Centrum Bezpieczeństwa.

Wszystkie organy kierujące działaniami w sytuacjach kryzysowych są zobowiązane do współdziałania i wzajemnego przekazywania sobie informacji w zakresie prowadzonych działań.

13. Zespoły Zarządzania Kryzysowego

Ministrowie i kierownicy tworzą w swoich urzędach zespoły zarządzania kryzysowego, do zadań których należy:

  1)   realizacja zadań z zakresu planowania cywilnego:

 -analiza i ocena możliwości wystąpienia zagrożeń lub ich rozwoju,

-wypracowywanie wniosków i propozycji dotyczących zapobiegania zagrożeniom

-przedstawianie szczegółowych sposobów i środków reagowania na zagrożenie oraz ograniczania ich skutków;

  2)   realizacja zadań stałego dyżuru w ramach gotowości obronnej państwa;

  3)   wykonywanie zadań z wykazu przedsięwzięć NSPogK;

  4)   realizacja zadań z zakresu ochrony infrastruktury krytycznej.

W skład zespołów, wchodzą kierownicy właściwych komórek organizacyjnych ministerstwa lub urzędu, a także inne osoby wskazane przez ministrów lub kierowników urzędów centralnych. Ministrowie i kierownicy, określają, w drodze zarządzenia organizację, skład oraz miejsce i tryb pracy zespołów zarządzania kryzysowego.


Wyszukiwarka