Zasady strzelania z broni strzeleckiej, KONSPEKTY MON, Strzeleckie


Zatwierdzam

D-ca kompanii

Zezwalam na korzystanie

Rok szkolny

Stopień, imię i nazwisko

Data

Podpis

..........................

podpis

dn......................

PLAN KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć ze szkolenia strzeleckiego

Temat6:

Cel:

Forma:

Czas:

Miejsce:


Pomoce

szkoleniowe:

Zabezpieczenie

materiałowo -

techniczne :

Zasady strzelania z broni strzeleckiej.

W wyniku opanowania treści tematu szkolony potrafi:

  1. Określić rodzaj celu, odległość od niego.

  2. Dobrać punkt celowania oraz określić celownik.

  3. Sformułować i wydać komendę do otwarcia ognia w różnych warunkach atmosferycznych.

  4. Wybrać rodzaj komendy w zależności od warunków prowadzenia ognia.

Wykład.

x 40'

  • „Metodyka szkolenia strzeleckiego”,

  • instrukcja „PSBS-86”

  • „Teoria strzału”.

  • tablice poglądowe.

  • figury bojowe nr 40a, 40, 23,

  • lornetka z podziałką,

  • linijka,

  • podręczne przedmioty (pudełko po zapałkach, ołówek).

PLAN ZAJĘĆ

L.p.

Czas

Zagadnienia

1

2

3

20 min.

min.

5 min

Część wstępna

Część główna:

  1. Prowadzenie obserwacji.

  2. Określanie odległości.

  3. Określanie odległości na podstawie kątowych wymiarów przedmiotów terenowych.

  4. Wskazywanie celów.

  5. odrzut i jego znaczenie,

  1. urządzenia osłabiające siłę odrzutu,

  1. powstawanie toru pocisku (strzał bezwzględny, pole rażenia, pole zakryte, pole martwe), oraz praktyczne znaczenie kształtu toru pocisku,

  2. prawo rozrzutu, oraz przyczyny jego powstawania,

  1. miary rozrzutu,

  2. wiązka torów pocisków,

  1. określenie średnich punktów trafienia,

  2. zjawiska towarzyszących strzałowi,

  3. oddanie strzału

Część końcowa

PRZEBIEG ZAJĘĆ

L.p.

Zagadnienia

i czas

Treść

Wskazówki

organizacyjno-metodyczne

-1-

-2-

-3-

-4-

1

Część wstępna

20 min.

  • Przyjęcie meldunku;

  • Sprawdzenie obecności oraz wyglądu zewnętrznego,

  • Nawiązanie do poprzedniego tematu oraz pytania kontrolne :

  1. Przeznaczenie lornetki pryzm. 7x45z;

  2. Dane techniczne lornetki,

  • Podsumowanie pytań kontrolnych;

  • Podanie tematu, celu i organizacji zajęć;

  • Omówienie warunków bezpieczeństwa.

- meldunek składa

pomocnik d-cy plutonu .

- wybrani słuchacze odpowiadają na zadane pytania.

- zwracam szczególną uwagę na wysoką dyscyplinę w czasie zajęć.

2

Część główna

min.

  1. PROWADZENIE OBSERWACJI

Obserwacje w nakazanym sektorze lub pasie prowadzi się strefami , przeszukując teren najpierw w strefie bliższej do 200 m, a następnie w strefie średniej do 600 m i w strefie dalszej (ponad 600 m). Głębokość tych stref może być ustalana odpowiednio do ukształtowania i pokrycia terenu. Obserwację powietrzną prowadzi się zaczynając od horyzontu przez całą szerokość strefy podnosząc wzrok coraz wyżej po „dojściu” do końca strefy.

  1. OKREŚLANIE ODLEGŁOŚCI

Określanie odległości „na oko”, na podstawie stopnia widoczności przedmiotów terenowych i celów oraz metodą porównania znanych i dokładnie zapamiętanych odcinków jest najprostszym i zarazem najczęściej stosowanym sposobem. Należy pamiętać, że małe przedmioty wydają się bardziej odległe niż większe znajdujące się w tej samej odległości, przedmioty jasne wydają się położone bliżej niż ciemne, jasne tło (śnieg, woda) „przybliża”, a ciemne „oddala” przedmioty, w dni pochmurne przedmioty wydają się bardziej odległe, a w słoneczne - położone bliżej, w terenie górzystym położenie przedmiotów wydaje się bliższe.

TABELA WIDOCZNOŚCI

Pojedyncze domy

5000

Odosobnione drzewa

3000

Mniejsze drzewa, krzaki, osoby

1000-2000

Sylwetka człowieka, słupy telefoniczne, kontury drzew i ich pnie, okna domów

900-1000

Widoczny ogólny zarys człowieka (ruch rąk i nóg), duże konary

Drzew

700-800

Widoczne konary drzew, zapory drutowe

500-600

Kolory, sylwetki ludzi, odróżnia się w ogólnych zarysach nakrycia głowy, ubiór, na drzewach widać małe gałązki, widoczne okiennice w oknach, odróżnia się broń

300-400

Odróżnia się owal twarzy i kolorowe odcienie ubioru, rozróżnia się rodzaje drzew

250-300

Odróżnia się zarysy twarzy, szczegóły ubioru i uzbrojenia, liście na drzewach, drut kolczasty

150-200

Widoczne części twarzy: oczy, nos, usta; na drzewach kształt liści, kory

70-100

Przy określaniu odległości „na oko” metodą porównań szkoleni zapamiętują odległości na oznaczonym co 100m tysiącmetrowym odcinku i przenoszą zapamiętałe odcinki na inne kierunki.

  1. OKREŚLANIE ODLEGŁOŚCI NA PODSTAWIE KĄTOWYCH WYMIARÓW PRZEDMITÓW TERENOWYCH

D = h ∗1000 / k

D- poszukiwana odległość, wysokość lub szerokość przedmiotu (celu) w metrach ,

k- kąt (w tysięcznych, pod którym widzi się przedmiot lub cel).

Aby wykonać wyliczenia wg. podanego wzoru , trzeba znać wysokość lub szerokość celu oraz zmierzyć kąt za pomocą lornetki, peryskopu, linijki lub przedmiotów podręcznych.

WYMIARY CELÓW I PRZEDMIOTÓW TERENOWYCH

Lp.

Rodzaj przedmiotu

wys. (m)

szer. (m)

dł. (m)

1.

Słup telefoniczny

6

—

—

2.

Słup energetyczny

8

—

—

3.

Człowiek biegnący (fig. boj. nr 40d)

1,5

0,5

—

4.

Człowiek stojący (fig. boj. Nr 40)

1,7

0,5

—

5.

Leżący strzelec (fig. boj. nr 23)

0,5

0,5

—

6.

Czołg (fig. boj. nr 60)

2,4

2,5

8

7.

transporter opancerzony (fig. boj. 50)

2,2

2,5

7

Tysięczna - kąt środkowy, którego łuk równy jest 1/1000 odległości, np. 00-01 jest to kąt pod jakim widzimy odcinek 1m z odległości 1 km.

Wartości kątowe podręcznych przedmiotów:

Mały palec ok. 0-30

Palec wskazujący 0-35

Kciuk 0-48

Dłoń 1-20

Ołówek 0-15

Pudełko zapałek 0-90 x 0-60 x 0-30

Nabój (łuska) 0-26

Trzymając linijkę w odległości 50 cm od oczu każdemu milimetrowi odpowiada kąt równy 0-02.

Wartości kątowe siatki lornetki.

  1. WSKAZYWANIE CELÓW:

Zauważone cele żołnierz może wskazywać: naprowadzając na nie broń, względem dozorów i kierunków działania oraz przy użyciu pocisków smugowych. Wskazywanie celów przez naprowadzenie na nie broni może być stosowane z wykorzystaniem tych rodzajów broni, które są wyposażone w stabilną podstawę, np. km PKS, broń pokładowa wozów bojowych. Polega na tym, że wskazujący wycelowuje broń i melduje np. ,,Karabin maszynowy wycelowany w cel-400 (odl. do celu). W meldunku o wskazaniu celów (wg. dozorów i przedmiotów terenowych podaję się nazwę, numer dozoru lub nazwę charakterystycznego przedmiotu; odchylenie celu od dozoru (przedmiotu, kierunku) w tysięcznych; odchylenie celu od dozoru (przedmiotu) w metrach; rodzaj celu; odległość do celu w metrach. Wskazywanie celów względem kierunku działania stosuje się w toku marszu i w czasie natarcia. Sposobem tym wskazuje się zwykle cele duże lub dobrze widoczne. W meldunku podaje się kierunek do celu, rodzaj celu i odległość do niego, np. „z prawej czołg - 800”, „Z przodu piechota - 600”. Chcąc wskazywać cel pociskami smugowymi, wskazujący melduje „Na skraju krzaków działo, wskazuję smugowymi”.

  1. ODRZUT I JEGO ZNACZENIE, ORAZ URZĄDZENIA OSŁABIAJĄCE SIŁĘ ODRZUYU.

Odrzutem broni nazywamy ruch broni do tyłu w czasie strzału (spowodowany ciśnieniem gazów na dno łuski i zamek). Odrzut odczuwa się jako uderzenie w ramię, rękę lub ziemię.

Podczas strzelania z broni automatycznej część energii odrzutu jest wykorzystana do przesunięcia części ruchomych i przeładowania broni.

Na skutek odrzutu, broń nie tylko wykonuje ruch do tyłu, ale również wylotowa część lufy odchyla się do góry zmieniając swoje położenie w momencie strzału.

W celu zmniejszenia energii kinetycznej odrzutu broni oraz nadania lufie statycznego położenia podczas strzelania stosuje się osłabiacze odrzutu

(mechaniczne, hydrauliczne i pneumatyczne).

  1. POWSTAWANIE TORU POCISKU ORAZ PRAKTYCZNE ZNACZENIE KSZTAŁTU TORU POCISKU.

Torem pocisku w balistyce nazywana jest linia w przestrzeni, po której przemieszcza się środek masy wystrzelonego pocisku od wylotu lufy do punkt upadku lub spotkania z celem.

Strzałem bezwzględnym nazywamy strzał, w którym wierzchołek toru pocisku nie przewyższa wysokości celu na całej odległości celowania.

Odległość strzału bezwzględnego zależy od wysokości celu i płaskości toru pocisku. Im wyższy jest cel i bardziej płaski tor pocisku, tym większa jest odległość strzału bezwzględnego, a tym samym na większej przestrzeni cel może być rażony przy jednakowej nastawie celownika.

Polem rażenia nazywamy przestrzeń, wzdłuż linii celowania, na odcinku której tor pocisku nie przewyższa wysokości celu.

Odległość wzdłuż linii celowania, na przestrzeni której część opadająca toru pocisku nie przewyższa wysokości celu, nazywa się głębokością pola rażenia. Przestrzeń za ukryciem za ukryciem (którego pocisk nie może przebić) od wierzchołka do punktu uderzenia, nazywa się polem zakrytym. Pole zakryte jest tym większe im wyższa jest wysokość przeszkody, i im bardziej płaski tor pocisku. Część pola zakrytego, na którym cel nie może być rażony przy danej krzywiźnie toru pocisku, nazywa się polem martwym. Pole martwe będzie tym większe, im większa jest wysokość ukrycia, mniejsza wysokość celu i bardziej płaski tor pocisku

Pole zakryte, martwe i rażenia.

  1. PRAWO ROZRZUTU.

Naturalnym rozrzutem pocisków nazywamy zjawisko padania pocisków w różnych miejscach podczas strzelania z tej samej broni i w takich samych warunkach. Większa liczba torów pocisków powstałych w wyniku naturalnego rozrzutu broni, nazywa się wiązką torów pocisków.

  1. OKREŚLENIE ŚREDNIEGO PUNKTU TRAFIENIA.

a) określenie ŚPT przy małej liczbie przestrzelin- do 3

- dwie dowolne przestrzeliny połączyć linią prostą, a odległość między nimi podzielić na dwie równe części,

  • otrzymany punkt połączyć linią prostą z trzecią przestrzeliną, a odległość między nimi podzielić na 3 równe części,

  • średnim punktem trafienia jest punkt ŚPT.

  1. ZJAWISKO TOWARZYSZĄCE STRZAŁOWI.

  • odrzut broni,

  • drganie (wibracje) lufy,

drganie lufy i odrzut broni powodują powstanie

kąta między linią strzału oraz linią rzutu, kąt ten nazywa się kątem wylotu.

  1. ODDANIE STRZAŁU I JEGO PRZEBIEG.

Strzał: jest to wyrzucenie pocisku (granatu) z przewodu lufy spowodowane ciśnieniem gazów powstających podczas spalania się ładunku prochowego.

Zjawisko strzału charakteryzuje się:

  • bardzo dużym ciśnieniem gazów (2- 3 tysiące atmosfer i więcej);

  • wysoką temperaturą gazów prochowych (2500 C - 3500 C);

  • krótkim okresem zjawiska (0,001- 0,06 s);

  • szybko zmieniającą się objętością palącego się ładunku prochowego.

Okresy strzału, krzywe ciśnienia i prędkości pocisku w przewodzie lufy:

Po- ciśnienie forsujące, Pm- ciśnienie maksymalne, Pk i Vk- ciśnienie gazów i prędkość pocisku w końcowym momencie palenia się prochu, Pw i Vw- ciśnienie gazów i prędkość pocisku w momencie wylotu z przewodu lufy, Vm- maksymalna prędkość pocisku, Patm- ciśnienie gazów równe ciśnieniu atmosferycznemu.

Omawiam słuchaczom poszczególne okresy zjawiska strzału.

3

Część końcowa

5 min.

  • Sprawdzenie broni oraz pozostałego zabezpieczenia materiał-technicznego ,

  • Omówienie stopnia realizacji zajęć oraz zadanie na naukę własną ,

  • Wskazanie najlepiej i najgorzej ćwiczących ,

  • Podanie tematu i terminu zajęć ,

  • Przyjęcie meldunku o zakończeniu zajęć ,

OPRACOWAŁ:


Wyszukiwarka