EGZAMIN METODYKA, Pedagogika


METODYKA PRACY OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ

ZAGADNIENIA EGZAMINACYJNE

1.DZIECIŃSTWO JAKO KATEGORIA SPOŁECZNO - PEDAGOGICZNA.

osadzona jest od wieków w odczuciach i świadomości ludzi, przejawia się w pozytywnym albo negatywnym stosunku do jej określonego urzeczywistniania się w życiu codziennym. Stąd przede wszystkim wszelkie rażące zaniedbania opiekunów wobec swych podopiecznych a więc w stosunkach opiekuńczych spotykają się na ogół z dezaprobatą i potępieniem społecznym, zaś znęcanie się nad bezbronnym dzieckiem piętnowane jest powszechnie jako zachowanie nieludzkie.
Moralne normy opiekuńczości - opiekuńczość przejawiająca się w współżyciu między jednostkowego życia, czyli wg T. Kotarbiński za podst cnotę moralną co wyraża w swych oryginalnych założeniach etyki niezależnej i jej istocie - koncepcji opiekuna spolegliwego.

2. OBRAZY DZIECIŃSTWA W KRYZYSIE.

  1. DZIECIŃSTWO GLOBALNE

Globalizacja jest społeczną rzeczywistością, obecną w świadomości powszechnej i występuje jako recenzent procesów wychowania.

W proces socjalizacji wtargnęły nowoczesne technologie informacyjne i interkomunikacyjne, nowe formy organizacji nauki. Dzieci na co dzień mają dostęp do wielokanałowych aparatów telewizji, kaset wideo, dvd, komputerów, Internetu, nowoczesnych telefonów itp. . Codzienna przestrzeń poszerza się o nowe multimedia. Wszystkie te udogodnienia umożliwiają dostep dzieciom do oferty kulturowej i możliwość uczestniczenia w kulturze polskiej i swiatowej.

Pedagodzy dostrzegają jednak tez zagrożenia i niebezpieczeństwa. Zastanawiają się jak te doświadczenia wpływają na rozwój intelektualny dziecka, czy indywidualizacja nie utrudni dziecku nawiązywania kontaktów międzyludzkich, bezpośredniej komunikacji, porozumiewania się, odnajdywania więzi wspólnoty.

  1. DZIECIŃSTWO TELEWIZYJNE

Zostało określone jako kategoria społeczno- kulturalna. Media, a zwłaszcza telewizja stała się dominującym ogniwem środowiska życia dziecka, jednym z podstawowych źródeł poznawania ludzi i świata. Telewizja stała się potęga, która zawładnęła wyobraźnią zbiorową, stanowi potężną instytucję społeczną, która wywiera wpływ na świadomość zachowania większości społeczeństwa.

Świat kreowany w mediach jest często odmienny od rzeczywistego, odrealniony, z jednej strony pełen sukcesów - z drugiej wojen. Przemocy okrucieństwa. Wszystkie te czynniki przenikają do życia dziecka, staja się źródłem dziecięcych przeżyć, doświadczeń i zachowań. Racjonalne korzystanie przez dzieci z TV może prowadzić do m.in:

-wzbogacenia zasobów wiedzy

-rozwoju zainteresowań

-kształtowania obrazu świata współczesnego

Telewizja jednak wpływa również destrukcyjnie -na sferę fizyczna, choroby oczu, zmiany w układzie kostnym, zaburzenia układu nerwowego, na sferę poznawcza. Treści płynące z ekranu tworzą mieszankę faktów, mitów, sloganów reklamowych powodując ze świat fikcji staje się dla dziecka bardziej realny niż ten rzeczywisty. Aby telewizja spełniała dobrze swa wychowawcza role niezbędna jest kontrola rodziców.

  1. DZIECINSTWO ZAGROZONE

Związane jest z brakiem opieki rodzicielskiej a także z pozbawieniem stale lub przejściowo środowiska rodziny naturalnie. Z tym pojęciem związane jest również sieroctwo. Wyróżniamy sieroctwa:

-spoleczne-brak zaspokojenia potrzeb, przebywa z rodzicami

-spoleczne- prawne- ograniczenie/odebranie praw rodzicielskich

-spoleczne-losowe- jest wynikiem przeksciowej sytuacji, choroba rodzica itp.

-spoleczne emocjonalne- odrzucenie dziecka przez rodzicow

  1. DZIECIŃSTWO OSAMOTNIONE

Jest to szczegółowa postać sieroctwa społecznego. Samotne dzieciństwo jest bardzo bolesne dla dziecka, nie jest ono wyborem dziecka, zawsze wywołuje ujemne skutki w kontaktach z innymi osobami. Osamotnienie może być chwilowe- pobyt w szpitalu itp. trwające długo- śmierć rodziców itp., wynikające z braku akceptacji dziecka przez rówieśników, odmienności religijnej, segregacji klasowej, braku integracji w rodzinie, nadmiernej urbanizacji.

  1. DZIECIŃSTWO ZRANIONE

Przemoc fizyczna

Przemoc psychiczna

Przemoc seksualna

Zaniedbywanie

  1. DZIECIŃSTWO GORSZYCH SZANS

Dotyczy dzieci ze środowisk wiejskich, chorych i niepełnosprawnych, dzieci ulicy. Gorsze szanse wyróżnionych kategorii dzieci wiążą się z ich opieka, wychowaniem, edukacja i ochrona zdrowia i kultura-utrudniony dostęp do kina, teatru(koszty), brak medycyny szkolnej, komercjalizacja usług społecznych, brak przedszkoli, bieda, praca dzieci na roli, brak opieki pedagogicznej w szpitalach.

Dzieci ulicy-to dzieci poniżej 18 r.z- doświadczają odrzucenia, kradną, prostytułuja się, handlują narkotykami w bandach ulicznych znajdują namiastkę rodziny. Sa mniej sprawne intelektualnie , agresywne zaburzone w procesie socjalizacji.

Dzieciństwo nadmiaru- dzieci z bogatych rodzin, brak czasu rodzicow oraz Male zainteresowanie dzieckiem ( również w wielodzietnych rodzinach-dzieci pracują by pomoc rodzicom).

3. FORMY TRAUMATYCZNEGO KRZYWDZENIA DZIECI.

W krzywdzeniu fizycznym można dostrzec dwie jego odmiany:

Krzywdzenie psychiczne - także ma dwie odmiany. Pierwsza związana jest z bezpośrednim atakowaniem i poniżaniem dzieci. Druga ma miejsce, gdy dziecko jest świadkiem przemocy między dorosłymi członkami rodziny - jak ojciec traktuje matkę, jak matka traktuje swoją starszą matkę. Oglądanie przez małe dziecko przemocy i wulgarności jest czasem równie niszczące, równie krzywdzące jak bezpośredni atak. Z tego powodu zapobieganie przemocy wobec dzieci musi być związane z przeciwdziałaniem wszystkim zjawiskom przemocy w rodzinie.

Krzywdzenie seksualne - możemy podzielić na:

zaniedbywanie materialne - jest najbardziej widoczne, często zdeterminowane czynnikami, które wykraczają poza wewnętrzne stosunki w rodzinie. Można powiedzieć, że nędza jest aktem przemocy, w szczególności wobec dzieci. Przyczyny tej przemocy mogą dotyczyć zjawisk w skali makrospołecznej.

zaniedbywanie psychiczne - często jest najtrudniejsze do rozpoznania, a wielu rodziców nie orientuje się w potrzebach psychicznych dziecka. Nie wystarczy dziecka nie bić, nie poniżać. Dziecko potrzebuje ciepła, bezpieczeństwa, zainteresowania. Współcześnie za formę przemocy uważa się także sytuację, gdy nie dostaje ono pokarmu psychicznego, który jest potrzebny do prawidłowego rozwoju

4. TYPOLOGIA RODZIN W KRYZYSIE.

5. POJĘCIE KRYZYSU W NAUKACH SPOŁECZNYCH.

„Pojęcie kryzysu w tradycyjnym rozumieniu straciło sens. Kryzys występuje zawsze, niezależnie od wskaźników makroekonomi­cznych - krajowych czy światowych. Wolny rynek - to stan perma­nen­tnej wojny wszystkich producentów ze wszystkimi. Jeżeli jednego dnia kładziesz się spać z poczuciem sukcesu, nazajutrz możesz się obudzić przegrany” - Joseph Schumpeter

Kryzys - termin pochodzi z greckiego "krisis" i oznacza, w sensie ogólnym, wybór, decydowanie, zmaganie się, walkę, w której konieczne jest działanie pod presją czasu. Kryzys poszerza znaczenie o takie cechy, jak nagłość, urazowość i subiektywne konsekwencje urazu w postaci przeżyć negatywnych. Ludzkość od początków swego istnienia ma do czynienia z sytuacjami kryzysowymi. Są one wywoływane zdarzeniami losowymi, niepowodzeniami osobistymi oraz porażkami życiowymi. Życie każdego człowieka naznaczone jest ciągłymi zmianami w następstwie krytycznych wydarzeń. Żyjemy w otoczeniu, w środowisku niepewnym, gdzie obok wartości pozytywnych następują również i negatywne, powodujące stan wewnętrznej nierównowagi.

6. POJĘCIE POMOCY SPOŁECZNEJ / PRACY SPOŁECZNEJ.

Pomoc społeczna jest jedną z wielu instytucji, które tworzą rzeczywistość społeczną. Posiada ona jednak wiele cech specyficznych tylko dla niej. Natomiast głównymi elementami, które określają jej miejsce oraz rolę wśród innych podsystemów społecznych są cele działania.

Pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia, jak również zapobieganie takim sytuacjom.

Praca socjalna jest profesjonalnym działaniem społecznym realizowanym w określonej przestrzeni społecznej i czasie, niezależnie od tego jaki przybiera charakter. Praca socjalna ukierunkowana jest na pomoc jednostkom, grupom lub zbiorowością.

Zdaniem H. Radlińskiej polega na „wydobywaniu i pomnażaniu sił ludzkich, na ich usprawnianiu i organizacji wspólnego działania dla dobra ludzi”.
Termin praca socjalna pojawił się po raz pierwszy w 1917 r. w nazwie amerykańskiego Towarzystwa Pracy Socjalnej. Definicja ta została przyjęta przez Zgromadzenie Międzynarodowej Federacji Pracowników Socjalnych w Montrealu 2000 roku.

Praca socjalna to działanie profesjonalne, mające na celu poprawę warunków życia jednostki i społeczeństwa oraz złagodzenie ludzkiego cierpienia i rozwiązywanie problemów społecznych - B. Dubois, K.K. Miley

7. DIAGNOZA SYTUACJI OPIEKUŃCZO WYCHOWAWCZEJ W RODZINIE.

Proces opiekuńczo-wychowawczy - to ogół wzajemnych oddziaływań między wychowawcą, opiekunem a wychowankiem, podopiecznym odbywającym się w ramach określonej formy opieki nad dzieckiem. Proces ten może mieć charakter jednostkowy i w tym przypadku podstawę procesu stanowi relacja wychowanek-wychowawca. Może równiez mieć charakter zbiorowy, gdzie występuja relacje bardziej złożone, jak: wychowawca-wychowankowie, wychowankowie- wychowankowie, grupa wychowawcza-cała społeczność placówki, wychowanek-grupa wychowawcza, wychowawca-grupa wychowawcza.

8. POTRZEBY OPIEKUŃCZE DZIECKA ZWIĄZANE Z DZIAŁALNOŚCIĄ

SZKOŁY.

9. INSTYTUCJE WSPARCIA W SYSTEMIE OPIEKI I POMOCY W RODZINIE

Instytucje wsparcia można podzielić w różne sposoby : za względu na działalność, ze względu na osoby które wspiera, okres pomocy oraz charakter placówki. pozwolę sobie podzielić je na instytucje w zależności na charakter placówki i osoby które wspiera:
1. Domy Pomocy Społecznej
Domy Dziennego Pobytu
Ośrodki Pomocy Społecznej
2. Pogotowie Opiekuńcze
Domy Małych Dzieci
Domy Dziecka
Rodzinne Domy Dziecka
3. Polski Czerwony Krzyż
4. Caritas
5. Instytucje wsparcia ofiar przemocy
6. Instytucje odwykowe
7. Instytucje wsparcia osób niepełnosprawnych

10. ZADANIA OŚRODKÓW POMOCY SPOŁECZNEJ.

Pomoc społeczna polega w szczególności na:
1. przyznawaniu i wypłacaniu przewidzianych ustawą świadczeń;
2. pracy socjalnej;
3. prowadzeniu i rozwoju niezbędnej infrastruktury socjalnej;
4. analizie i ocenie zjawisk rodzących zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy społecznej;
5. realizacji zadań wynikających z rozeznanych potrzeb społecznych;
6. rozwijaniu nowych form pomocy społecznej i samopomocy w ramach zidentyfikowanych potrzeb.

W ramach zadań określonych w 4 ust. 1 OPS wykonuje:
1. Zadania własne gminy o charakterze obowiązkowym, do których należy:
- Opracowanie i realizacja gminnej strategii rozwiązywania problemów społecznych ze szczególnym uwzględnieniem programów pomocy społecznej, profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych i innych, których celem jest integracja osób i rodzin z grup szczególnego ryzyka;
- Sporządzenie bilansu potrzeb gminy w zakresie pomocy społecznej;
- Udzielenie schronienia, zapewnienie posiłku oraz odzieży osobom tego pozbawionym;
- Przyznawanie i wypłacanie zasiłków okresowych , celowych : na pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia losowego; na pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne osobom bezdomnym oraz innym osobom nie mającym dachu i możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ; w formie biletu kredytowego;
- Opłacanie składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe za osobę, która rezygnuje z zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowania bezpośredniej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko chorym członkiem rodziny oraz wspólnie nie zamieszkującymi matką, ojcem lub rodzeństwem;
- Praca socjalna;
- Organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi;
- Prowadzenie i zapewnienie miejsc w placówkach opiekuńczo-wychowawczych wsparcia dziennego lub mieszkaniach chronionych;
- Tworzenie gminnego systemu profilaktyki i opieki nad dzieckiem i rodziną;
- Dożywianie dzieci;
- Sprawienie pogrzebu, w tym osobom bezdomnym;
- Kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu;
- Sporządzanie sprawozdawczości oraz przekazywanie jej właściwemu wojewodzie, również w wersji elektronicznej, z zastosowaniem systemu informatycznego;
- Utworzenie i utrzymywanie ośrodka pomocy społecznej, w tym zapewnienie środków na wynagrodzenia pracowników.
2. Zadania własne gminy, do których należy:
- Przyznawanie i wypłacanie zasiłków specjalnych celowych;
- Przyznawanie i wypłacanie pomocy na ekonomiczne usamodzielnienie w formie zasiłków, pożyczek oraz pomocy w naturze;
- Prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki;
- Podejmowanie innych zadań z zakresu pomocy społecznej wynikających z rozeznanych potrzeb gminy, w tym tworzenie i realizacja programów osłonowych.
3. Zadania zlecone z zakresu administracji rządowej realizowane przez gminę, do których należy:
- Przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych;
- Opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne określonych w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ;
- Organizowanie i świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania dla osób z zaburzeniami psychicznymi;
- Przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na pokrycie wydatków związanych z klęską żywiołową lub ekologiczną;
- Prowadzenie i rozwój infrastruktury środowiskowych domów samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi;
- Realizacja zadań wynikających z rządowych programów pomocy społecznej, mających na celu ochronę poziomu życia osób, rodzin i grup społecznych oraz rozwój specjalistycznego wsparcia.
4. Zadania wynikające z innych ustaw.

11. PRZEDMIOT I PODSTAWOWE ZADANIA METODYKI PRACY OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ.

Pojęcie metodyki- Metodyka pracy opiekuńczo ? wychowawczej zajmuje się analizowaniem procesu opiekuńczo ? wychowawczego i jego organizacją, formułuje metody i techniki niezbędne do realizacji założonych celów i zadań. Metodyka bowiem nie jest samodzielną dyscypliną naukową ale szczególnym działem teorii wychowania. Metodyka wychowania to zbiór dyrektyw określających sposoby prawidłowego wykonywania czynności wychowawczych

Zadania metodyki pracy opiekuńczo-wychowawczej- 1. Poznawanie uwarunkowań społeczno ? wychowawczych, osobowości wychowanków, ich możliwości psychofizycznych, kontaktów ze środowiskiem rodzinnym, pobudzaniu aktywności w przygotowaniu do samodzielnego życia, aby odpowiednio pomagać w rozwoju wychowanka.
2. Wskazywanie zasad, form, metod i technik wychowania opiekuńczego, aby w pracy opiekuńczo wychowawczej uzyskać jak najlepsze efekty.
3. Modernizowani działalności opiekuńczo ? wychowawczej z uwzględnieniem specyfiki zadań konkretnej formy opieki.
4. Akcentowanie konieczności kształcenia i doskonalenia pracy nauczycieli i wychowawców.
5. Opisywanie doświadczeń i osiągnięć konkretnych placówek w pracy opiekuńczo ? wychowawczej w celu wymiany i wzbogacenia doświadczeń.

12. ŹRÓDŁA TREŚCIOWE METODYKI PRACY OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ.

13. KONCEPCJA MODELU PLACÓWKI OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ.

14. ZASADY PRACY SOCJALNEJ.

Praca socjalna oraz jej cele

  1. Cel ratowniczy - zapewnianie podstawowych warunków bytowych tym, którzy zostali ich pozbawieni (np. udzielanie schronienia osobom bezdomnym)

  1. Cel kompensacyjny - zaspokajanie potrzeb, których jednostki nie potrafią zaspokoić same, ani z pomocą innych instytucji (np. zapewnienie stałego zasiłku rodzinnego, gdzie głowa rodziny nie jest w stanie generować przychodu na skutek trwałego kalectwa)

  1. Cel protekcyjny - redukowanie niekorzystnego wpływu czynników, których nie da się zmienić bądź usunąć (np. praca socjalna we wspomnianej rodzinie, której cel stanowi trening dotyczący pokonywania problemów codziennego życia)

  1. Cel promocyjny - osiąganie bardziej zadowalającego poziomu oraz jakości życia, przez pomoc w pokonywaniu trudności oraz rozwiązywaniu problemów

Etyka oraz zasady pracy socjalnej

  1. Każdego klienta należy traktować indywidualnie, unikać posługiwania się stereotypami, nie ulegać pierwszemu wrażeniu, unikać etykietowania oraz szufladkowania

  1. Doprowadzać klientów do samodzielności oraz zaangażowania, przekonywać ich co do zasadności podejmowanych działań

  1. Należy zachować obiektywizm, unikać nie profesjonalnego zachowania, litowania się i utożsamiania z klientem

  1. Komunikacja powinna przebiegać w sposób otwarty, należy unikać wszelkich uprzedzeń, nie wnioskować oraz nie oceniać

  1. Pracownika socjalnego obowiązuje zasada poufności, chyba że sąd postanowi inaczej

  1. Zasoby, którymi dysponuje dany ośrodek powinny być we właściwy sposób udostępniane, aby nie zostawić klienta bez pomocy

15. ZASADY OPIEKI WYCHOWAWCZEJ

16. METODA PRACY Z INDYWIDUALNYM PRZYPADKIEM.

Definicja wg T.Pilcha

Metoda indywidualnych przypadków- jest sposobem badań polegającym na analizie jednostkowych losów ludzkich, uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych.

Podczas pracy metodą indywidualnych przypadków należy stosować się do następujących zasad:

  1. Zasada akceptacji. Polega ona na tym, iż pracownik socjalny powinien darzyć szacunkiem swojego klienta, winien starać się go zrozumieć i dawać mu poczucie, iż jest akceptowany pomimo swych wad.

  2. Zasada komunikacji. Jest ona niezmiernie ważna w kontakcie pracownika socjalnego ze swym klientem. Nie można oczekiwać, że klient będzie miał te same poglądy co caseworker, należy jednak dążyć do wspólnej komunikacji, dyskusji i otwartości na propozycje partnera w komunikacji.

  3. Zasada indywidualizacji. Polega na konieczności podejścia do problemu człowieka w sposób indywidualny. Nie można bowiem uogólniać problemu i np. wszystkie depresje rozwiązywać w ten sam sposób, bo często przyczyny są odmienne. Należy więc dostosować oddziaływania do cech i możliwości jednostki.

  4. Zasada uczestnictwa. Należy dążyć do tego by klient zaangażował się w działania naprawcze tyczące jego problemu. Sam musi chcieć zmierzyć i przezwyciężyć swój problem. W przypadku, gdy takiej chęci nie będzie, wszelki oddziaływania pracownika socjalnego są nieskuteczne.

  5. Zasada zaufania i poszanowania prywatności. Klient powinien mieć świadomość, iż jego problem nie zostanie ujawniony osobom trzecim, nie zaangażowanym w niesienie mu pomocy. Pracownika obowiązuje więc obowiązek tajemnicy, problemy klienta nie mogą być przedmiotem rozmowy poza miejscem pracy.

  6. Zasada samoświadomości. Pracownik socjalny musi umieć oddzielić problemy swych podopiecznych od swego życia prywatnego. Nie może on się nimi ciągle zadręczać i wnosić ich w swe życie prywatne. Pomimo zaangażowania w pomoc pracownik winien cechować się pewnym dystansem wobec swojego klienta i jego problemów.

17. ISTOTA PRACY SOCJALNO - WYCHOWAWCZEJ Z RODZINĄ

18. CECHY POJĘCIA - OPIEKA MIĘDZYLUDZKA.

Opieka międzyludzka

Ogólne pojęcie - opieka,to Działalność,której nie Wyznaczają potrzeby Podopiecznego w ogóle, ale jego podstawowa Cecha -niezdolność do samodzielnego zaspokajania i regulowania tych potrzeb,sprawia to,ze staje się podopiecznym wyczekującym.

19. FORMY OPIEKI.

20. FUNKCJE OPIEKI.

FUNKCJA HOMEOSTATYCZNA
Funkcja homeostatyczna opieki - to jej najbardziej pierwotne, funda-mentalne, a równocześnie kreatywne następstwa, dokonujące się w osobie podopiecznego. Oznacza to, że wielorakie czynności opiekuna podejmowane dla zaspokajania ponadpodmiotowych potrzeb podopiecznego doprowadzają w sposób ciągły do osiągania określonego stanu ich zaspokojenia, co jest równoznaczne z przywracaniem i utrzymywaniem w jego biopsychicznej strukturze chwiejnej równowagi, jako podstawowej właściwości i absolutnego warunku istnienia. Jej pierwotność polega na tym, ze zgodnie z naturą i warunkami istnienia żywego organizmu jawi się nam jako niezmiennie konieczne i stałe wyprzedzenie wszelkich innych funkcji opieki. Jest ona równocześnie pierwszym fundamentalnym ogniwem calego łańcucha dalszych niezmiernie doniosłych następstw działalności opiekuńczej, a także czynnikiem wyzwalającym i kreującym te następstwa.

FUNKCJA EGZYSTENCJALNA
Jest to funkcja składająca się z najdonioślejszych dla istnienia elementów, będącymi naczelnymi wartościami.
Życie każdej ludzkiej (i nie tylko) jednostki zostaje zachowane przede wszystkim w rezultacie roztaczanej nad nią, opieki, zwłaszcza w zakresie zaspokajania potrzeb biologicznych, szczególnie w okresie dzieciństwa - całkowitej zależności opiekuńczej od dorosłych. Zaspokajanie potrzeb jednostek niezdolnych do samodzielnej egzystencji nie tylko warunkuje życie jako takie, ale również jego jakość.

FUNKCJA REGULACYJNA
Skutkiem opieki związanym ściśle z zaspokajaniem potrzeb jest ich regulowanie i rozbudzanie.
Sprawowanie opieki powoduje bowiem- poprzez określony model zaspokajania potrzeb podopiecznego
Cele i zadania funkcji regulacyjno- stymulacyjnej
Hamowanie i ograniczanie tendencji ekstremalnych w zaspokajaniu potrzeb
Rozwijanie i utrwalanie tendencji optymalizacyjnych w zaspokajaniu potrzeb.
Hamowanie i ograniczenie potrzeb „nienasyconych”
Hamowanie i wygaszanie pragnień i dążeń sprzecznych z ich zasadniczymi potrzebami i globalnym interesem życiowym
Hamowanie i wygaszanie potrzeb nałogowych i niektórych potrzeb nawykowych
Profilaktyka i terapia potrzeb chorobowych
Kształtowanie postaw kompromisu w sytuacjach zdarzeń lub sprzeczności niektórych potrzeb
FUNKCJA USAMODZIELNIAJĄCA
Każda normalna działalność opiekuńcza, w której podopieczni posiadają, wszelkie dyspozycje do stopniowego przezwyciężania swego stanu niezdolności do samodzielnego zaspokajania i regulowania określonych potrzeb, prowadzi do ich uniezależnienia się od tej opieki, do usamodzielnienia życiowego.
FUNKCJA SOCJALIZACYJNA
Każdy ludzki układ opiekuńczy (rodzina, placówka opiekuńcza) funkcjonuje współczesnie nie w odosobnieniu i pełnej autonomii, lecz w określonym, najcześciej zagęszczonym środowisku spoleczno-kulturowym, w wielorakich zależnościach od niego, ksztaltujących treści, formy i zakresy jego działalności. Przede wszystkim czerpie on z tego środowiska (w normalnych przypadkach) odpowiednie zasilanie, jest przez nie w pewnym zakresie i stopniu ciągle pobudzany i regulowany, a środowisko to staje sie odbiorcą, bieżących i finalnych efektów jego działalności.
Dziękuje za uwagę!!!

21. METODY OPIEKI WEDŁUG ZDZISŁAWA DĄBROWSKIEGO.

Zdzisław Dąbrowski: opieka jest opartym na działalności kompensacyjnej ciągłym i bezinteresownym zaspakajaniem przez opiekuna ponadpodmiotowych potrzeb podopiecznego w nawiązanym stosunku opiekuńczym.

Ponadpodmiotowe potrzeby są to potrzeby, których człowiek nie jest w stanie sam zaspokoić ze względu na:

* brak dojrzałości do ich zaspokojenia,

* defekty fizyczne,

* defekty psychiczne,

* proces starzenia się organizmu.

Stosunek opiekuńczy jest to relacja niesymetryczna, jest to uzależnienie od opiekuna. Bardzo szybko przyzwyczajamy się do pomocy.

Opieka pojawiła się razem z ludzkością. W czasach prehistorycznych opieka miała charakter naturalny, wiązała się z obyczajami i obrzędowością plemienną. Społeczności opiekowały się chorymi, starcami, kalekami i wszystkimi, którzy wymagali opieki. W cywilizacjach starożytnych podejmowano wiele inicjatyw na rzecz biednych, chorych, pokrzywdzonych i niepełnosprawnych.

22. METODY PRACY Z DZIECKIEM I RODZINĄ ZAGROŻONĄ WEDŁUG

MARII ŁOPATKOWEJ.

23. OPIEKUN - PODSTAWOWE ELEMENTY MODELU, WZORCA.

24. KLASYFIKACJA POTRZEB DZIECIŃSTWA WEDŁUG MARII TYSZKOWEJ.

Klasyfikacja potrzeb dzieciństwa wg Marii Tyszkowej

  1. Potrzeby przywiązania, bliskiego, fizycznego. Dominuje po urodzeniu do 3 r.ż.

  2. Potrzeba stymulacji zmysłowej i społeczno - uczuciowej (bogactwo bodźców).

  3. Potrzeba stałości otoczenia.

  4. Potrzeba wzrostu i rozwoju - np. dbałość o urozmaiconą dietę dziecka.

  5. Potrzeba aktywności przedmiotowej, zabawowej w środowisku.

  6. Potrzeba oparcia i wzoru.

  7. Potrzeba relacji partnerskich.

  8. Potrzeba poczucia własnej tożsamości i wartości.

Potrzeba eksperymentowania w spełnianiu różnych ról społecznych.

25. GENEZA I ROZWÓJ PORADNICTWA PSYCHOLOGICZNO - PEDAGOGICZNEGO.

Początek poradnictwa datuje się na przełom XIX i XX wieku. W Polsce pierwsza poradnia powstała w 1907 roku a w 1925 istniały dwie poradnie psychotechniczne. Porady te dotyczyły głownie wyboru zawodu. Następnie powstał pion selekcji gdzie już w 1922 roku Maria Grzegorzewska prowadziła selekcję dzieci do szkol specjalnych przy państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnym. Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci jako organizacja społeczna prowadziło Poradnię Pediatryczną Zdrowia Dziecka w Warszawie. Dopiero w roku 1964 w Polsce powstaje zorganizowana forma poradnictwa:

26. ZADANIA I FORMY REALIZACJI PORADNICTWA PSYCHOLOGICZNO - PEDAGOGICZNEGO W ZAKRESIE PROFILAKTYKI , DIAGNOSTYKI I POMOCY.

Zadania:

Formy

Diagnostyka

Podstawą prawną jest Rozporządzenie MENiS z dnia 11 grudnia 2002r. w sprawie szczegółowych zasad działania publicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych, w tym publicznych poradni specjalistycznych (Dz.U. z 2003r., Nr 5, poz.46)

27. ZADANIA PEDAGOGA SZKOLNEGO.

Stanowisko to zostało powołane w roku szkolnym 1975 przez Ministerstwo Oświaty i Wychowania. Powodem było z jednej strony likwidacja małych szkół i tworzenie duzych a z drugiej rosnaca liczba niepowodzeń szkolnych,trudności wychowawczych i nieprzystosowania społecznego dzieci i młodzieży.

Ped szkolny jest osoba realizujaca na roznych płaszczyznach pracy ped. Wsparcie społeczne, musi być przygotowany do różnorodnych funkcji :

Wzna role w pracy ped. Powinno odgrywac wsparcie instrumentalne (udzielanie konkretnej pomocy w rozwiązywaniu problemowo p.-wych) oraz wsparcie informacyjne ( udzielanie rad i wskazowek mających prowadzic do pomocy w rozwiązywaniu problemow uczniow, nauczycieli i rodzicow)

Zadania pedagoga szkolnego wynikające z Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 19 lutego 2002 roku:

Formy pomocy psychologiczno - pedagogicznej

28. ZAGROŻENIA WYCHOWANIA ZAWODOWEGO.

Zagrożenia organizacyjne(obiektywne):

  1. Zmiana otoczenia społecznego i fizycznego(przenoszenie dziecka z placówki do placówki)

  2. Brak zgody dziecka na pobyt w placówce op-wych(brak stałego oparcia, stabilności, poczucia bezpieczeństwa)

  3. Zła selekcja wychowanków

  4. Brak ciągłości i jednolitości oddziaływań wychowawczych

  5. Zubażały kod społecznego komunikowania się

  6. Izolacja społeczna

  7. Nadmierna koncentracja na grupie

  8. Monotonia i sztuczność życia

  9. Zróżnicowane oczekiwania i wymagania

  10. Rozmyta odpowiedzialność zmieniających się w cyklu dobowym wychowawców

  11. Nadmierna koncentracja na zaspokojenie potrzeb biologicznych dzieci

  12. Powierzchowna znajomość dziecka przez zmieniających się dobowo wychowawców.

Zagrożenia psychologiczne(subiektywne):

  1. Krytyczne wydarzenia w życiu rodziny

  2. Długość okresu osierocenia

  3. Niezdolność do nawiązywania trwałych więzi emocjonalnych

  4. Dysfunkcje oraz trudności w przystosowaniu szkolnym

  5. Postawa konsumpcyjna

  6. Głód uczuciowy

  7. Poczucie tymczasowości

  8. Transfer uprzedzenia do własnego losu

  9. Lęk przed życiem

29. FORMY WEWNĘTRZNEGO USTAWODASTWA PLACÓWEK OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZYCH.

30. INDYWIDUALNY PLAN PRACY Z DZIECKIEM JAKO METODA PRACY WYCHOWAWCZEJ.

31. WYCHOWANEK JAKO PODMIOT PRACY WYCHOWAWCZEJ W PLACÓWCE OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ.

32. TYPY PLACÓWEK OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZYCH.

Placówki ze względu na specyfikę działań dzielą się na:

1) placówki wsparcia dziennego,

2) placówki interwencyjne,

3) placówki rodzinne,

4) placówki socjalizacyjne,

5) placówki resocjalizacyjne.

33. ZADANIA PLACÓWKI OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ WSPARCIA DZIENNEGO.

34. NOWE STANDARDY W INSTYTUCJONALNEJ OPIECE NAD DZIECKIEM W POLSCE.

35. ZMIANY W SYSTEMIE OPIEKI NAD DZIECKIEM W POLSCE.

Pierwsza ustawa o opiece w Polsce powstała w 1923, w 1989 w Polsce przyjęto konwencję praw dziecka

Specyfika działalności systemu opiekuńczego w Pl w latach 1949-1989:

Po 1990 r. :

36. SUBIEKTYWNE MANKAMENTY WYCHOWANIA ZAWODOWEGO.

  1. Krytyczne wydarzenia w życiu rodziny

  2. Długość okresu osierocenia

  3. Niezdolność do nawiązywania trwałych więzi emocjonalnych

  4. Dysfunkcje oraz trudności w przystosowaniu szkolnym

  5. Postawa konsumpcyjna

  6. Głód uczuciowy

  7. Poczucie tymczasowości

  8. Transfer uprzedzenia do własnego losu

  9. Lęk przed życiem

37. ZASADY PLANOWANIA STAŁOŚCI OPIEKI.

38. PRAWNE ASPEKTY FUNKCJONOWANIA RODZIN ZASTĘPCZYCH.

39. ZADANIA PLACÓWEK OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZYCH.

40. SPECYFIKA DZIAŁALNOŚCI OPIEKUŃCZO - WYCHOWAWCZEJ DOMU DLA DZIECI ,, NASZA CHATKA,,


Wyszukiwarka