ZAGADNIENIA EGZAMINACYJNE Z

PRAWA TURYSTYCZNEGO.

1. Pojęcie i zakres prawa turystycznego.

Prawo turystyczne to ogół norm prawnych regulujących rozmaite stosunki społeczne związane z podróżami trwającymi nie dłużej niż 1 rok poza środowiskiem rodzinnym w celach wypoczynkowych, poznawczych, hobbystycznych i w celu zaspokojenia potrzeb wędrowania, utrzymania sprawności fizycznej, zachowania zdrowia lub jego poprawy przez ruch.

Zakres prawa turystycznego: trzeba pojmować jako obszar prawa prywatnego, którego rdzeniem jest tworzenie i funkcjonowanie podmiotów oraz normy odnoszące się do umów działalności turystycznych.

2. Podmiotowy i przedmiotowy zakres ustawy z 29.08.1997r. o usługach turystycznych. (Jednolity tekst: DZ.U. z 2001r. Nr 55, poz.578).

3. Pojęcie usługi turystycznej, imprezy turystycznej, wycieczki.

Usługi turystyczne to usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Impreza turystyczna - to, co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną cechą, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo, jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

Wycieczka - to rodzaj imprezy turystycznej, której program obejmuje zmianę miejsca pobytu jej uczestników.

4. Pojecie „organizatora turystycznego” oraz warunki podejmowania i prowadzenia przedniego działalności gospodarczej.

Za organizatora turystyki uznaje się przedsiębiorcę organizującego imprezę turystyczną (przyjmowanie, oferowanie, realizacja imprezy turystycznej) na podstawie zawieranej umowy. Podstawowy zakres przedmiotowy organizatora sprowadza się do przygotowywania i realizacji usług turystycznych. Obowiązuje wymóg uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności turystycznej (gospodarczej).

5. Pojecie „pośrednika turystycznego” oraz warunki prowadzenia i podejmowania przez niego działalności gospodarczej.

Pośrednik turystyczny: przepisy ustawy o działalności gospodarczej uznają przedsiębiorcę wykonującego na zlecenie klienta świadczenia czynności faktycznych i prawnych z zawieraniem umów. Jako zleceniodawca jest zobowiązany działać w interesie swojego klienta. Pośrednik może pośredniczyć w zawieraniu każdej umowy o wszelkie usługi turystyczne. Pośrednik turystyczny może podjąć działalność po uzyskaniu zezwolenia i wpisu do rejestru przedsiębiorców.

6. Warunki, jakie muszą spełniać kierujący działalnością w zakresie organizacji imprez turystycznych i pośrednictwa turystycznego.

Warunkami uzyskania zezwolenia są:

1. Posiadanie kwalifikacji i dobrej reputacji przez osobę kierująca działalnością przedsiębiorstwa - osoba taka musi posiadać wykształcenie i praktykę oraz nie być karana za przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu, wiarygodności dokumentów, mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu.

2. Posiadanie zabezpieczenia finansowego - dla pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, gdy organizator turystki, wbrew obowiązkowi, nie zapewnia tego powrotu a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych, zabezpieczenie to może mieć formę gwarancji bankowej, ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia na rzecz klientów.

7. Zasady postępowania w sprawach zezwoleń na działalność gospodarczą „organizatora turystyki” i „pośrednika turystycznego”.

Zezwolenie na działalność gospodarczą „organizatora turystyki” lub „pośrednika turystycznego” udziela się, jeśli są spełnione warunki:

• Organizowanie imprez turystycznych lub wykonywanie pośrednictwa turystycznego stanowi podstawowy przedmiot jego działalności lub jest wyodrębnione organizacyjnie,

• Zapewni kierowanie działalnością oraz działalnością samodzielnie dokonujących czynności prawnych oddziałów, filii i ekspozytur.

• Przedstawi dowód zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w wypadku, gdy organizator turystyki wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych.

• Dysponuje lokalem odpowiednim do prowadzonej działalności.

8. Zasady prowadzenia działalności przez „agenta turystycznego”.

Agent w ustawie o usługach turystycznych określony jest w sposób szczególny. Jest to przedsiębiorca, którego działalność podlega na stałym pośredniczeniu. Agent nie może uczestniczyć bezpośrednio w realizowaniu usług. Agent przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do stałego pośredniczenia za wynagrodzeniem przy zawieraniu umów z klientami. Przepisy ustawy o usługach turystycznych wykluczają możliwość zawierania przez agenta umów we własnym imieniu. Agent może działać na zlecenie organizatora turystyki, który ma zezwolenie na działalność w kraju.

9. Rodzaje obiektów, w których mogą być świadczone usługi hotelarskie.

Usługi hotelarskie - krótkotrwałe, ogólnodostępne wynajmowanie domu, pokoju, miejsc noclegowych a także miejsc na rozstawienie namiotów lub przyczep oraz świadczenie w obrębie obiektu usług z nim związanych.

Obiekty hotelarskie dzieli się na rodzaje, a potem na kategorie i inne obiekty

Ustawa dzieli obiekty na:

1. Hotele.

2. Motele.

3. Pensjonaty.

4. Kempingi.

5. Domy wycieczkowe.

6. Schroniska.

7. Schroniska młodzieżowe.

8. Pola biwakowe.

10. Zasady postępowania w sprawie zaszeregowania obiektów hotelarskich do odpowiedniego rodzaju i kategorii.

Aby uzyskać zaszeregowanie obiektu do grupy rodzajowej należy złożyć wniosek, który musi zawierać:

1. Określić przedsiębiorcę świadczącego usługę

2. Nazwę obiektu

3. Oznaczenie położenia

4. Krótki opis obiektu i kwalifikacje personelu

5. Wskazać osobę upoważnioną do reprezentowania wnioskodawcy

6. Zaszeregowanie do kategorii, o jaką się ubiega

11. Zasady ewidencjonowania obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie.

12. Rodzaje i charakterystyka prawa umów o świadczenie usług turystycznych: umowy o pojedyncze świadczenie, umowy o podróż, umowy hotelowej.

Umowa hotelarska - prze umowę hotelarska prowadzący hotel lub podobny zakład zobowiązuje się wynająć podróżnemu - zwanemu gościem - pokój mieszkalny lub miejsce w pokoju oraz świadczyć usługi z tym związane, a gość zobowiązuje się uiścić opłatę. Umowa hotelarska ma charakter umowy mieszanej, występują w niej, bowiem różne elementy umów nazywanych (najmu, przechowania, sprzedaży),. Umowa ta nie wymaga szczególnej formy. Zamówienie pokoju należy traktować jako ofertę. Przyjęcie ofert przez hotelarza powoduje zawarcie umowy. Jeżeli hotel nie może zawrzeć umowy, powinien niezwłocznie zawiadomić o tym składającego ofertę.

13. Rodzaje i charakterystyka prawna umów związanych ze świadczeniem usług turystycznych (umów związanych z obrotem towarowym, umów związanych z transportem, umów związanych o korzystanie z rzeczy, umów o świadczenie usług, umów bankowych).

Umowy związane z obrotem towarowym:

• Umowa sprzedaży - sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Umowa sprzedaży jest umową konsensualną, wzajemną i dwustronnie zobowiązującą. Rodzaje sprzedaży: sprzedaż na raty (tylko w ramach przedsiębiorstwa, cena płatna w określonych ratach, rzecz wydana przed całkowitym spłaceniem ceny), sprzedaż z zastrzeżeniem własności rzeczy (sprzedawca zastrzega sobie własność do momentu uiszczenia ceny), sprzedaż na próbę (umowa sprzedaży jest dopiero skuteczna po okresie próby), sprzedaż z prawem odkupu (sprzedawca składa oświadczenie kupującemu, że w terminie nie dłuższym niż 5 lat od kupującego rzecz odkupi, gdyby kupujący chciał się tej rzeczy pozbyć), sprzedaż z prawem pierwokupu (ustawowe lub umowne zastrzeżenie dla jednej strony pierwszeństwa kupna rzeczy oznaczonej na wypadek, gdy druga strona sprzedała rzecz trzeciej osobie.

• Umowa zamiany - na podstawie, której każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy. Jest to umowa konsensualna, wzajemna, dwustronnie zobowiązująca, wymaga formy pisemnej.

• Umowa dostawy - polega na tym, że dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonej, co do gatunku, oraz dostarczenia ich Czesiami lub okresowo, a odbiorca do odebrania tych rzeczy i do zapłacenie ceny. Umowa konsensualna, wzajemna, odpłatna, zawarta na piśmie. Dostawcą jest producent.

• Umowa kontraktacji - polega na tym, że producent rolny zobowiązuje się wytworzyć i dostarczyć kontraktującemu oznaczoną ilość produktów rolnych określonego rodzaju, a kontraktujący zobowiązuje się produkty odebrać, zapłacić cenę i spełnić dodatkowe świadczenia określone ustawowo lub umownie. Umowa konsensualna, wzajemna, dwustronnie zobowiązująca, odpłatna, zawarta w formie pisemnej.

Umowy związane z transportem:

• Przez umowę przewozu osób przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewozu osób, a jego kontrahent do uiszczenia wynagrodzenia za przewóz. Stronami umowy są: przewoźnik - osoba prawna lub fizyczna prowadząca działalność przewozową i pasażer. Podróżny ma prawo do: otrzymania świadczenia przewozowego w odpowiednim środku transportowym, w ustalonej klasie i w oznaczonym czasie przewozu rzeczy podręcznych lub innych, zawarcia dodatkowych umów, zmiany umowy przewozu lub odstąpienia od niej przed rozpoczęciem podróży albo w miejscu zatrzymania środka transportowego. Głównym obowiązkiem podróżnego jest zapłata za przewóz. Podróżny ma obowiązek:

1. Posiadania i okazania ważnego biletu.

2. Posiadaniem i okazaniem dokumentu uprawniającego do zniżek i bezpłatnych przejazdów.

3. Przestrzegania przepisów porządkowych.

Podstawowym aktem przewozowym jest ustawa z dnia 15.11.1984 Prawo Przewozu. Ma zastosowanie w transporcie: kolejowym, lotniczym, samochodowym oraz żeglugi śródlądowej.

Transport kolejowy - ustawa o kolejach oraz Konwencja Berneńska z 09.05.1980 o międzynarodowym przewozie kolejami.

Transport morski - kodeks morski oraz Konwencja Ateńska z 13.12.1974 w sprawie przewozu morzem pasażerów i ich bagażu.

Transport lotniczy - prawo lotnicze i Konwencja Warszawska z 12.10.1929 o ujednoliceniu prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zamieniona protokołem haskim z 25.09.1955 oraz Konwencję Guadalajara z 18.09.1961 roku.

Umowy związane z korzystaniem rzeczy:

• Umowa najmu - regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego, polega na tym, że wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używana przez czas wyznaczony lub niewyznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić umówiony czynsz. Jest to umowa konsensualna, wzajemna, odpłatna, forma zawarcia umowy jest dowolna. Pojęcie umowy, rodzaje umów, podstawy prawne, zasady i czynniki kształtujące treść umów. Wynajmujący powinien wydać rzecz w stanie przydatnym do użytku, a najemca musi dokonywać drobnych napraw związanych z zużywaniem rzeczy. Umowa czynszu może być wypowiedziana w terminach ustalonych w umowie, jeśli tego nie ma to opieramy się na Kodeksie Cywilnym. Umowę można rozwiązać, gdy najemca zwleka z zapłatą za 2 pełne okresy płatności. Wysokość czynszu i termin płatności określane są w umowie. Jeśli umowa nie określa terminu płatności, to czynsz powinien być uiszczany z góry w terminie ustawowo określonym.

• Umowa najmu lokalu mieszkalnego - regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego i przepisami ustawy z 21.06.01 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianach Kodeksu Cywilnego. Za zapłatę czynszu odpowiada najemca, ale i też pełnoletnia osoba zamieszkała z najemcą. Wynajmujący może podwyższyć czynsz ale za wypowiedzeniem dotychczasowego czynszu z wyprzedzeniem miesięcznym zawsze na koniec miesiąca kalendarzowego. Najemca nie może bez zgody wynajmującego oddać lokalu w podnajem lubbezpłatne użytkowanie.

• Umowa najmu pojazdu z obsługą - to umowa nie uregulowana w przepisach prawnych. Pojazd ciągle w posiadaniu kierowcy. Najemca ma prawo decydowania dysponowaniem. Zawierana w formie pisemnej.

• Umowa dzierżawy - wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków, jakie ta rzecz przynosi przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się uiszczać ustalony czynsz dzierżawczy. Jest to umowa konsensualna, wzajemna, odpłatna, forma dowolna. Podmiotem tej umowy mogą być rzeczy i prawa, które dają pożytki. Czynsz może być uiszczany w pieniądzach, w naturze albo w ułamkowej części pożytków. Wysokość czynszu i terminy dzierżawczego określa umowa. Wydzierżawiając może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia, jeśli dzierżawca odda rzecz bez jego wiedzy do używania osobie 3.

• Umowa użyczenia - regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego, polega na tym, że użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy określonej, co do tożsamości. Jest to bezpłatna pożyczka. Umowa realna, jednostronnie zobowiązująca, zawierana w dowolnej formie. Może być używana w sposób zgodny z umową lub w sposób odpowiadający lub przeznaczony rzeczy. Biorący nie może używać rzeczy innej osoby bez zgody użyczającego. Rzeczy użyczone powinny być wydawane w stanie nadającym się do używania. Powinny być też zwrócone w stanie nie pogorszonym.

Umowy bankowe:

• Umowa leasingu - regulowana przepisami Kodeksu cywilnego. 2 rodzaje leasingu i 2 rodzaje umów leasingowych:

• Leasing finansowy - finansujący zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w ustalonych ratach wynagrodzenie pieniężne równe co najmniej cenie z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

• Leasing eksploatacyjny - jedna ze stron leasingodawca zobowiązuje się oddać rzecz stanowiącą jej własność do używania albo do używania i pobierania pożytków drugiej stronie leasingobiorcy. A druga strona zobowiązuje się zapłacić właścicielowi rzeczy w umówionych ratach wynagrodzenie pieniężne równe, co najmniej wartości rzeczy w chwili zawarcia umowy.

Jest to umowa konsensualna, wzajemna, dwustronnie zobowiązująca,

odpłatna, w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Leasingodawca

nie ponosi odpowiedzialności za przydatność rzeczy do użytku. Leasingobiorca ma utrzymać rzecz w stanie należytym. W razie zbycia rzeczy przez leasingodawcę, przeniesienie rzeczy na leasingobiorcę bez dodatkowych świadczeń.

• Umowa pożyczki - pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a pożyczkodawca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Jest to umowa konsensualna, dwustronnie zobowiązująca, ale nie wzajemna, odpłatna lub bezpłatna. Wymagane jest, aby umowa pożyczki o wartości powyżej 500 zł miała formę pisemną dla celów dowodowych. Pożyczkobiorca nie ma obowiązku odebrania udzielonej pożyczki.

• Umowa kredytu bankowego - bank jako kredytodawca zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie określoną kwotę pieniędzy z przeznaczeniem na określony cel, a kredytobiorca zobowiązany jest do wykorzystania oddanych pieniędzy wyłącznie na warunkach określonych w umowie zwrotu kwoty wykorzystanej wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty od udzielonego kredytu. Umowę regulują prawo bankowe. Jest to umowa konsensualna, odpłatna, wzajemna, dwustronnie zobowiązująca, w formie pisemnej. Bank może żądać zabezpieczenia osobistego lub rzeczowego.

Umowy o świadczenie usług:

• Umowa zlecenie - regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego. Polega na tym, że przyjmujący zlecenie zleceniobiorca zobowiązuje się do dokonania określonych w umowie czynności prawnych i faktycznych dla dającego zlecenie - zleceniodawcy. Jest to umowa konsensualna, dwustronnie zobowiązująca, może być odpłatna lub darmo. Jeśli umowa jest świadczona przez przedsiębiorcę to jest odpłatna. Umowa zlecenie może mieć formę dowolną, chyba że jest określona forma. Jest umową starannego działania, oparta na zaufaniu do zleceniobiorcy. Zleceniobiorca decyduje, zleceniodawca może udzielać wskazówek. Jeśli umowa zlecenie jest bezpłatna to zleceniodawca ma zwrócić wydatki, jakie poniósł zleceniobiorca, by załatwić sprawy.

• Umowa o dzieło - regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego. Polega na tym, że przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Przedmiotem umowy może być dzieło materialne, jak i dzieło niematerialne. Jest umowa rezultatu, ma doprowadzić do wytworzenia określonego rezultatu. Jest to umowa konsensualna, wzajemna, dwustronnie zobowiązująca, odpłatna, może być zawarta w dowolnej formie. Przyjmujący zamówienie nie ma obowiązku osobistego wykonania. Warunki i wysokość wynagrodzenia są ustalone w umowie o dzieło. Wykonujący dzieło ponosi odpowiedzialność w razie wadliwego wykonania lub niezgodnie z umową. Zamawiający może wzywać wykonawcę do zmiany działania, wyznaczyć termin i odstąpić od umowy. Może żądać wydania rozpoczętego dzieła i zwrotu materiałów, które dostarczył wykonującemu dzieło. Mają tu zastosowanie przepisy gwarancji i rękojmi. Gdy wystąpią wady, zamawiający może żądać usunięcia wad, jeśli nie dają się usunąć lub nie będą usunięte w terminie, może odstąpić od umowy lub żądać obniżenia cen.

• Umowa agencyjna polega na tym, że przyjmujący zlecenie agent zobowiązuję się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do stałego pośredniczenia za wynagrodzeniem przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy, albo do zawierania ich w jego imieniu, a dający zlecenie do wynagrodzenia określonego w umowie. Umowa między przedsiębiorcami. Jeśli sposób wynagrodzenia nie jest określony to należy się prowizja. Jest to umowa konsensualna, wzajemny obowiązek lojalności, odpłatna, dwustronnie zobowiązująca. Forma umowy jest dowolna. Ale każda ze stron może żądać pisemnego potwierdzenia treści umowy lub postanowień zmieniających. Może być zawarta na czas określony lub nie. Jeśli na czas określony to ulega rozwiązaniu z upływem terminu. Jeśli nie została rozwiązana tzn., że została określona na czas nieoznaczony. Jeśli zawarta była na czas nieokreślony to może być rozwiązana za wypowiedzeniem przy zachowaniu ustawowych terminów wynoszących 1 miesiąc w pierwszym roku umowy, 2 miesiące w drugim roku, 3 miesiące w trzecim i następnych latach umowy. Nie mogą być skracane, ale mogą być wydłużane. Termin upływa z końcem miesiąca roku kalendarzowego.

14. Pojęcie umowy, rodzaje umów, podstawy prawne, zasady i czynniki kształtujące treści umów.

Umowy są podstawowym źródłem zobowiązań. Zobowiązanie to stosunek prawny, gdzie wierzyciel może domagać się od dłużnika określonego świadczenia. Umowy regulowane są Kodeksem Cywilnym i ustawami szczególnymi. Umowa gospodarcza - zgodne świadczenie woli przynajmniej dwóch podmiotów prawa zmierzających do ustanowienia sprawy lub zniesienia wzajemnych praw i obowiązków o charakterze majątkowym.

15. Zakres ochrony prawnej klienta - konsumenta usług turystycznych.

Istnieją dwa źródła zagrożeń interesów konsumentów usług turystycznych, tj. o charakterze podstawowym i wynikających ze specyfiki poszczególnych rodzajów produktów turystycznych. Zagrożenie o charakterze ogólnym: niepełna i nierzetelna informacja o raz reklama, standaryzacja umów i sformalizowane procedury dochodzenia roszczeń. Zagrożenia wynikające ze specyfiki poszczególnych usług turystycznych: błędne informacje o jakości i zakresie usług hotelarskich, w zakresie transportu i usług gastronomicznych.

Ochrona prawna konsumenta koncentruje się na trzech głównych sferach:

• Ochronie bezpieczeństwa życia i zdrowia ludzkiego;

• Ochronie interesów ekonomicznych konsumentów;

• Zapewnieniu konsumentom odpowiedniej informacji i edukacji konsumentów.

Prawa turystów reguluje ustawa o usługach turystycznych. Zabezpiecza klientów prze nieuczciwymi sprzedawcami usług.

16. Obowiązki przedsiębiorcy oferującego usługi turystyczne przed zawarciem umowy z klientem.

Organizator imprezy, wycieczki lub osoba działająca w jego imieniu jeszcze przed zawarciem umowy mają obowiązek podać klientowi:

1. Wszelkie informacje o przepisach paszportowych, wizowych i przeciwwskazaniach zdrowotnych dotyczących uczestnictwa klienta w imprezie.

2. Informacje o zawarciu umowy ubezpieczenia od kosztów rezygnacji z udziału w imprezie i ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków.

17. Forma i treść umowy o świadczenie usług turystycznych.

Umowa o świadczenie usług turystycznych, polegających na organizowaniu imprez turystycznych wymaga formy pisemnej. Forma pisemna została zastrzeżona dla celów dowolnych, co oznacza, że jej niedotrzymanie nie powoduje nieważności umowy, ale jedynie rodzić będzie trudności z udowodnieniem faktu jej zawarcia i treści przed sądem.

Zgodnie z omawianą ustawą umowa taka powinna określać:

1. Organizatora turystyki i numer jego koncesji oraz imię i nazwisko osoby, która w jego imieniu umowę podpisała.

2. Miejsce pobytu i trasę wycieczki.

3. Czas trwania imprezy turystycznej.

4. Program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych usług w tym: ilość i rodzaj posiłków, program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy, rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu, położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami pobytu lub opis wyposażenia obiektów niezaliczonych do rodzajów i kategorii.

5. Cenę imprezy turystycznej wraz z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli nie są one zawarte w cenie oraz wyraźne sformułowanie okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny.

6. Sposób zapłat.

7. Rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów.

8. Podstawy prawne i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

9. Sposób zgłoszenia reklamacji związanych z wykorzystaniem usług przez organizatora turystyki lub osobę z nim współpracującą, wraz z podaniem terminu zgłoszenia takich reklamacji.

10) wymagania specjalne, o których klient powiadomił organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego i na które strony wyraziły zgodę.

18. Prawne instrumenty ochrony interesów klienta - konsumenta usług turystycznych.

19. Zasady odpowiedzialności przedsiębiorcy turystycznego z tytułu realizacji umów o świadczenie usług turystycznych.

20. Zasady odpowiedzialności osób utrzymujących hotele i zakłady podobne.

Obiekty hotelarskie musza spełniać takie warunki:

• Odpowiednia wielkość obiektu; odpowiednie wyposażenie, kwalifikacje personelu; zakres świadczonych usług ustalone dla rodzaju i kategorii, do których obiekt został zaszeregowany.

• Odpowiednie wymogi sanitarne, przeciw pożarowe i inne.

21. Charakterystyka prawna umowy ubezpieczenia.

Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel, którym jest zakład ubezpieczeń, zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidywanego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jest to umowa odpłatna i losowa. Stronami tej umowy są: ubezpieczyciel - którym jest zakład ubezpieczeń oraz ubezpieczony. Podstawowym warunkiem ubezpieczonego jest opłacenie składki i przestrzeganie zasad zmierzających do uniemożliwienia powstania wypadu lub ograniczenia rozmiaru szkody. Podstawowym obowiązkiem ubezpieczyciela jest wypłata odszkodowania w przypadku wystąpienia przewidzianego w umowie darzenia losowego. Ubezpieczenia dzielimy na:

1. Majątkowe (dotyczą mienia): ubezpieczenia samochodów w ruchu zagranicznym i krajowym, ubezpieczenia bagażu podróżnego i kosztów rezygnacji z udziału w imprezie.

2. Osobowe (dotyczą osób): ubezpieczenia kosztów leczenia i następstw nieszczęśliwych wypadków w czasie podróży zagranicznej.

22. Rodzaje i charakterystyka ubezpieczeń turystycznych.

Wyróżniamy:

• Ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC).

• Ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków (NW).

• Ubezpieczenia autocasco (AC).

• Ubezpieczenia „Zielonej Karty”.

• Ubezpieczenia „Assistance”.

• Ubezpieczenie kosztów leczenia i następstw nieszczęśliwych wypadków w czasie podróży zagranicznej.

• Ubezpieczenia bagażu podróżnego.

• Ubezpieczenia kosztów rezygnacji lub przewozu uczestnictwa w imprezie turystycznej.

• Ubezpieczenie „ Assistance Turist”.

• Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej.

• Ubezpieczenie ryzyk związanych z amatorskim uprawianiem narciarstwa, narciarstwa wodnego i windsurfingu.

23. Obowiązki przedsiębiorcy turystycznego w zakresie ubezpieczenia na rzecz klientów.

Organizator turystyki jest obowiązany poinformować klienta o szczególnych zagrożeniach życia i zdrowia na odwiedzanych obszarach oraz o możliwości ubezpieczenia z tym związanego. Dotyczy to także zagrożeń powstałych po zawarciu umowy. Organizator turystyki ma obowiązek zawarcia na rzecz osób uczestniczących w imprezach turystycznych umów ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

24. Pojęcie „przewodnika turystycznego” i „pilota wycieczek” oraz ich zadania.

Przewodnikiem turystycznym lub pilotem wycieczek może być osoba, która posiada uprawnienia określone ustawą.

Do zadań przewodnika turystycznego należy: oprowadzanie wycieczek, fachowe udzielanie ich uczestnikom informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach oraz sprawowanie opieki nad uczestnikami wycieczki.

Do zadań pilota wycieczek należy: sprawowanie w imieniu organizatora turystyki opieki nad uczestnikami imprezy turystycznej w niezbędnym zakresie wynikającym z charakteru imprezy oraz czuwanie nad sposobem wykonywania usług świadczonych na rzecz uczestników podczas imprezy a także reprezentowanie organizatora turystyki wobec kontrahentów świadczących usługi w trakcie trwania imprezy.

25. Rodzaje przewodników turystycznych.

Przewodniki turystyczne opisują walory przyrodnicze, kulturowe itp. danego obszaru. Przewodniki dzielimy na 4 grupy pod względem tematycznym:

• Ogólne to takie, które zawierają opis walorów ujęciu regionalnym.

• Branżowe to takie, które obejmują określoną dziedzinę, na przykład opisy po muzeach. Coraz więcej jest takich przewodników.

• Systematyczne to takie, które posiadają uporządkowany opis według jakiegoś porządku, na przykład węglu tras, szlaków, itp.

• Specjalistyczne to takie, które wydawane są dla turystów uprawiających różne formy turystyki.

Najwięcej jest przewodników ogólnych. Pojawiają się tłumaczone przewodniki.

26. Warunki, które musi spełniać osoba ubiegająca się o uprawniania przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.

Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje osoba, która:

• Ukończyła 18 lat.

• Ukończyła szkołę średnią.

• Posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika lub pilota wycieczek.

• Nie była karana za przestępstwa umyślnie lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

• Odbyła szkolenie i praktykę oraz zadała egzamin na przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

27. Zasady szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.

Szkolenie mogą prowadzić jednostki organizacyjna lub osoby upoważnione na podstawie decyzji administracyjnej wojewody, które dysponują kadrą wykładowców posiadających wykształcenie wyższe oraz praktykę - w zakresie zagadnień objętych programem, oraz zapewnią warunki umożliwiające realizację zajęć, w tym także praktycznych, zapewnią odpowiednia obsługę biurową wraz z przechowaniem i udostępnieniem dokumentacji szkolenia. Upoważnienie wydaje się na przeprowadzenie jednego szkolenia lub na stałe. Upoważnienie wydane na stałe może zostać cofnięte, jeśli upoważniona jednostka organizacyjna lub osoba przestała spełniać warunki lub gdy szkolenie jest prowadzone niezgodnie z obowiązującym programem. Ustala się programy szkolenia na przewodników górskich (klasa III, II, I), przewodników miejskich i terenowych.

28. Zasady postępowania egzaminacyjnego dla przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez wojewodę właściwego ze względu na: obszar uprawnień dla przewodników turystycznych lub miejsca organizacji kursu dla pilotów wycieczek. W skład komisji egzaminacyjnych wchodzą przedstawiciele stowarzyszeń zrzeszających przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz organizacji biur podróży. Wojewoda może odmówić dopuszczenia do egzaminu osoby, która nie spełnia określonych warunków. Odmowa ta następuje w drodze decyzji administracyjnej. Egzamin składa się z części teoretycznej, obejmującej zagadnienia, dla których programy szkolenia przewidują zajęcia teoretyczne i części praktycznej, obejmującej zagadnienia, dla których programy szkolenia przewidują zajęcia praktyczne, realizowane w terenie. Część teoretyczna przeprowadzana jest w formie pisemnej i ustnej. Warunkiem zdania egzaminu pisemnego jest uzyskanie, co najmniej 40 punktów. Do części ustnej mogą przystąpić osoby, które zaliczyły egzamin pisemny.

29. Zasady postępowania egzaminacyjnego sprawdzającego znajomość języka obcego przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.

Znajomość języka obcego dokumentuje się dyplomem ukończenia studiów filologicznych nauczycielskiego kolegium języków obcych lub świadczeniem ukończenia szkoły z obcym językiem wykładanym za granicą. Osoby, które nie legitymują się takimi dokumentami, mogą zdawać egzamin ze znajomości języka obcego przed komisją egzaminacyjną języków obcych. Dla przewodników egzamin z języka obcego jest w formie ustnej. Składa się z dwóch części: wypowiedź z zakresu wiedzy krajoznawczej na zadany temat oraz rozmowa, obejmująca zadawane pytania. Egzamin dla pilotów wycieczek składa się z testu pisemnego i egzaminu ustnego. Egzamin pisemny trwa 90 min i jest to 30 pytań, egzamin ustny to odpowiedz na pytania z zestawu (po 3 pytania w każdym zestawie). Osoba, która nie zdała egzaminu może przystąpić do niego ponownie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia wyników.

30. Ograniczenia uprawiania turystyki w strefie nadgranicznej.

Strefa nadgraniczna - obejmuje cały obszar gmin przyległych do granicy państwa. O ile szerokość strefy nadgranicznej nie osiągnie w ten sposób 15 km, włącza się również te gminy, których obszar leży w całości w odległości 15 km od granicy państwa.

Imprezy turystyczne i sportowe organizowane na wodach granicznych mogą odbywać się tylko w porze dziennej do linii granicy państwowej. W parkach krajobrazowych oraz rezerwatach przyrody położonych w strefie nadgranicznej - uprawianie turystyki dozwolone jest tylko po szlakach turystycznych.

32. Zasady przekraczania granicy państwowej przez cudzoziemców obywateli polskich.

33. Rodzaje dokumentów uprawniających do przekraczania granicy.

Cudzoziemiec musi posiadać:

1. Dokumenty tożsamości (paszport lub dowód osobisty)

2. Czasami wizę, jeśli jest wymagana

3. Deklarację celną

4. Ubezpieczenie samochodowe

5. Odpowiednią ilość pieniędzy, aby pokryć koszty pobytu.

34. Zasady czasowego korzystania z obiektów turystycznych (time-sharing) - ustawa z dn. 13.07.2000r., DZ. U. Nr 74, poz. 855.

35. Charakterystyka ogólna postanowień konwencji międzynarodowych dotyczących turystyki (nowojorskich nowojorskich 1954, paryskiej z 1962, ateńskiej z 1974, berneńskiej z 1980, ze zmianami).

11

11

---