Gimnastyka (2), AWF, Gimnastyka


Gimnastyka zagadnienia na egzamin

Zestaw 1

  1. Systematyka i nazewnictwo ćwiczeń ramion 92

  2. Systematyka ćwiczeń równoważnych na przyrządach 166

  3. Metodyka nauczania przewrotu w przód 135

  4. Wymień zadania lekcyjne występujące w części głównej54

Zestaw 2

  1. Systematyka i nazewnictwo ćwiczeń nóg 99, 107

  2. Systematyka podporów, wymień przykłady podporów 151,176

  3. Metodyka nauczania przewrotu w tył 137

  4. Kształtowanie zwinności metodami gimnastycznymi lekcji w-f 83,102,111

Zestaw 3

  1. Systematyka i nazewnictwo ćwiczeń tułowia 95,106,107

  2. Systematyka zwisów - wymienić przykłady zwisów 173

  3. Metodyka nauczania przerzutu bokiem 141

  4. Kształtowanie siły na lekcji gimnastyki 77-78, 92,102,111

Zestaw 4

  1. Wymienić pozycje wyjściowe do ćwiczeń kształtujących 68

  2. Systematyka skoków gimnastycznych 162, 208

  3. Metodyka nauczania stania na rękach 153

  4. Kształtowanie gibkości na lekcji gimnastyki 81, 105, 112,115

Zestaw 5

  1. Znaczenie rozgrzewki gimnastycznej - podaj kolejność ćwiczeń 53

  2. wymień zasady zachowania równowagi w ćwiczeniach gimnastycznych na przyrządach 172

  3. metodyka nauczania wymyku przodem na drążku 179

  4. kształtowanie szybkości na lekcji gimnastyki 79

Zestaw 6

  1. Wymienić cele i zadania gimnastyki podstawowej.

Zadaniem gimnastyki podstawowej jest:

- dostarczanie ćwiczącym w zależności od wieku, płci, przygotowania fizycznego szeregu bodźców wszechstronnego rozwoju fizycznego;

- kształtowanie u ćwiczących szeregu nawyków ruchowych o podstawowym znaczeniu dla życia, pracy i zdrowia

- harmonijne rozwijanie organizmu, tj. układu Ruchowego oraz czynności wegetatywnych i nerwowych

- wdrażanie praktycznego stosowania nabytych nawyków ruchowych w różnych warunkach i sytuacjach życiowych

W celu osiągnięcia tych zadań gimnastyka podstawowa posługuje się obszernym materiałem ćwiczeń ruchowych, wśród których dominują ćwiczenia o tzw. Naturalnej formie ruchu (bieg, skok, rzut, dźwiganie, czołganie, mocowanie).

Obok nich szerokie zastosowanie w gimnastyce maja także ćwiczenia wyrozumowane - kształtujące aparat ruchowy, do których zalicza się: ćw. Ze współćwiczącym, z przyborami i na różnego rodzaju przyrządach.

Na stałe weszły do gimnastyki podstawowej gry i zabawy ruchowe, ćw. Muzyczno - ruchowe oraz elementy stanca ludowego.

W wieku przedszkolnym:

- gimnastyka ta ma na celu ogólny rozwój, wzmocnienie organizmu oraz kształtowanie prawidłowej postawy

- uwzględniając właściwości rozwojowe (kośćca mięśni itd.) należy stosować najprostsze rodzaje chodu, biegu, rzutu, pełzania i ćwiczeń równowagi. Natomiast w starszym wieku przedszkolnym można stosować ruchy elementarne oraz ich kombinacje.

- głównymi środkami GP są zabawy i gry ruchowe

- zasadnicze formy GP to forma zabawowa, naśladownictwo, bezpośredniej celowości ruchu i opowieści ruchowej

W młodszym wieku szkolnym:

- ma na celu systematyczne rozwijanie organizmu, kształtowanie prawidłowej postawy, doskonalenie funkcji układu krążeniowo - oddechowego

- celem jest: poprawienie ogólnej koordynacji ruchowej, dobrej orientacji w przestrzeni oraz kształtowanie szybkiej, dokładnej reakcji

- początkowo formy zbliżone do form w wieku przedszkolnym, z czasem zmienia się treść i forma ruchu (doskonalenie techniki, opanowanie elementów technicznych)

W średnim wieku szkolnym:

- celem jest przyczynienie się do harmonijnego rozwoju układu mięśniowego i kostno - stawowego, kształtowanie prawidłowej postawy oraz polepszenie funkcji innych układów

- opanowanie i utrwalenie techniki podstawowych ruchów i ważniejszych nawyków ruchowych

- metodyka powinna być dostosowana do wieku przejściowego czyli do okresu dojrzewania

- gimnastyka ta powinna być zróżnicowana i odpowiednio dostosowana do specyfiki rozwojowej dziewcząt i chłopców

W starszym wieku szkolnym:

- ma na celu wpływanie na dalszy rozwój i wzmocnienie całego organizmu, kształtowanie trwałych nawyków i umiejętności sportowych także czynności praktycznych

- u chłopców GP oparta na ćwiczeniach sportowo użytkowych, a u dziewcząt o charakterze zdrowotno higienicznym i estetycznym

  1. Systematyka skoków gimnastycznych. 207

Skoki dzielą się na:

  1. proste w których można wyróżnić 5 elementów:

- pozycja wyjściowa

- rozbieg

- odbicie

- lot

- lądowanie

b) złożone, w których można wyróżnić 8 elementów:

- pozycja wyjściowa

- rozbieg

- naskok do odbicia

- odbicie

- pierwsza faza lotu

- odbicie ramionami

- druga faza lotu

- lądowanie

Szczegółowy podział skoków:

I skoki proste

a) skoki z odbicia jednonóż:

- skoki wzwyż

- skoki w dal

b) skoki z odbicia obunóż

II skoki złożone

a) podstawowe:

- skok kuczny

- skok ugięty

- skok klęczny

- skok rozkroczny

- skok lotny

b) skoki różne:

- skoki zawrotne

- skoki odwrotne

- skoki oboczne

- skoki z pomocą liny, lin

- skoki o tyczce

c) skoki obrotowe:

- skok przewrotem w przód

- skok przerzutem na karku, na głowie

- skok przerzutem w przód

- skok przerzutem bokiem

d) skoki łączne

e) przeskoki poprzez stania na ramionach:

- naskok do stania na ramionach i zeskok kuczny

- naskok do stania na ramionach i zeskok ugięty

- naskok do stania na ramionach i zeskok rozkroczny

- naskok do stania na ramionach i zeskok przerzutem w przód

- naskok do stania na ramionach i zeskok przerzutem bokiem (1/2 obrotu)

  1. Metodyka nauczania zwisu przewrotnego. 200

  1. Opisać formę stacyjna (obwodową) na lekcji gimnastyki 43

Dzięki tej metodzie:

- zwiększa się efektywność zajęć

- wyraźnie poprawia się sprawność fizyczna

- zwiększa się zainteresowanie i motywacja do ćwiczeń

- sprawniej steruje się obciążeniami wysiłkowymi, z dostosowaniem do indywidualnych możliwości ćwiczących

Istota tej metody jest specyficzny sposób organizacji zajęć ruchowych, polegający na wyznaczaniu określonych miejsc ( punktów - „stacji”) ćwiczeń na Sali gimnastycznej ( boisku sportowym, terenie, korytarzu szkolnym). Jest to na ogół miejsce z określonymi przyrządami lub przyborami do ćwiczeń oraz bez przyborów np. z zadaniem wykonywania przysiadów, wyskoków, skłonów bokiem itd. Poszczególne „stacje” (punkty, stanowiska) mogą tworzyć obwód zamknięty w kształcie koła, elipsy, wieloboków itd.

Dozowanie obciążeń można regulować poprzez:

- czas trwania ćwiczeń ( 20-60 sekund)

- czas trwania przerw

- ilość i częstotliwość wykonywanych ćwiczeń

- stopień trudności zadań ruchowych

-liczbę osób ćwiczących na jednej stacji

Typowy obwód ćwiczebny na charakter treningowy, ukierunkowany na kształtowanie cech kondycyjnych i koordynacyjnych. W zajęciach z młodzieżą szkolną obwód taki powinien odznaczać się większym urozmaiceniem zadań ruchowych, ukierunkowanych nie tylko na wąsko specjalistyczny trening wybranych cech motorycznych, ale także na doskonalenie techniki wykonywanych ruchów.

Metoda obwodowo- stacyjna znajduje także zastosowanie w gimnastyce kompensacyjno - korekcyjnej. Przy pomocy tej metody można prowadzić zajęcia nie tylko w części głównej lekcji, ale także w części wstępnej (w rozgrzewce).

Sprawny przebieg i efektywność zajęć prowadzonych za pomocą tej metody w dużej mierze uzależnione od są od wcześniejszego należytego ich przygotowania. Obok zasadniczej koncepcji obwodu ćwiczebnego, treści ćwiczeń na stacjach, przygotowania niezbędnego zestawu przyrządów i przyborów, równie ważne jest przygotowanie jasnych instrukcji ćwiczeń, najlepiej w formie odpowiednich plansz. Zaleca się stosowanie indywidualnych kart ćwiczeń, w których uczniowie zapisują ilość wykonanych ćwiczeń lub czas wykonania określonych na wstępie powtórzeń.

Zestaw 7

  1. kierunki i rodzaje gimnastyki 25

  2. opisać ćwiczenia gimnastyczne - siłowe, oporowe, dźwigania, podnoszenia, zabawy z mocowaniem itp. 130, 132, 103, 104

  3. Metodyka nauczania skoku zawrotnego przez skrzynie 220

  4. Charakterystyka - gimnastycznych torów przeszkód 44

Zestaw 8

  1. Wymienić ćwiczenia gimnastyczne wykonywane na drążku 178

Ćwiczenia na drążku wykonuje się w zwisach i podporach. Większość ćwiczeń na drążku to ćwiczenia zamachowe.

Ćwiczenia wykonywane na drążku to:

Zeskok podmykiem

  1. Kształtowanie siły środkami gimnastycznymi

  1. uginanie i prostowanie ramion (z oporem partnera)

- w postawie przodem do siebie, chwyt „dłoń w dłoń” i wzajemne przepychanie poprzez uginanie rąk

- w postawie rozkrocznej przodem do siebie chwyt skrzyżny, wzajemne przeciąganie z lekkim ugięciem nóg „piłowanie drzewa”

- „jedynka” w leżeniu tyłem z ramionami w przód „dwójka” opiera się rękami o ręce „jedynki” (w podporze przodem) - uginanie rąk (prostowniki)

b) przepychania i mocowania:

- w postawie tyłem do siebie ręce splecione przed sobą, przepychanie się plecami, podobnie w siadzie tyłem

- przepychanie się barkami w ustawieniu bokiem do siebie

- przepychanie się z wzajemnym oparciem się rękami o barki

- w postawie tyłem do siebie, chwyt za dłonie („ haki”) - przeciąganie się

c) przysiady i podskoki:

- w postawie tyłem do siebie i chwytem pod łokcie, przysiady

- w postawie przodem do siebie na jednej nodze i chwytem dłoń w dłoń, przysiady na jednej nodze („pistolet”)

- w postawie tyłem do siebie, z chwytem pod łokcie podskoki z obrotem w półprzysiadzie

d) podnoszenia i dźwigania:

- podnoszenie partnera z siadu lub leżenia z chwytem partnera za dłonie lub pod kark

- dźwiganie partnera na barkach: przysiady, marsze

- „taczka” - podtrzymywanie maszerującego na rekach partnera za uda lub stopy

e) dźwigania i przenoszenia w trójkach:

- przenoszenie „rannego na krzesełku”

- przenoszenie partnera zawieszonego na barkach dwóch współćwiczących, idących z boku i podtrzymujących środkowego w pasie

- przenoszenie „ kłody” : dwóch współćwiczących przenosi trzeciego (mocno usztywnionego) trzymając go za stopy i pod kark

f) ćwiczenia z podtrzymywaniem przez partnera:

- z leżenia tyłem o nogach ugiętych leżący wykonuje siady a partner podtrzymuje ćwiczącego za stopy

- z leżenia przodem unoszenia tułowia, partner podtrzymuje jak wyżej

- w siadzie okrakiem na partnerze znajdującym się w klęku podpartym i dociskającym stopy siedzącego do podłoża, wykonywanie przez siedzącego skłonów w tył

  1. Metodyka nauczania skoku kucznego

Skok kuczny przez przyrządy ustawione wszerz, podobnie jak skok rozkroczny, stanowi podbudowę do nauczania innych, bardziej złożonych skoków (np. przerzutów, chyłkiem, lotnych). Poza opisanymi wcześniej ćwiczeniami przygotowawczymi skok ten mogą poprzedzać wyskoki na przyrząd do przysiadu podpartego szybkim odbiciem z rąk i z nóg. Dynamiczne naskoki z równoczesnym odbiciem od przyrządu sprzyjają opanowaniu nawyku wyprostu w locie za przyrządem. Przy nauczaniu skoku kucznego z zamachem stosuje się dodatkowe przeszkody, ustawione przed przyrządem, np. Linke trzymaną przez współćwiczącego, poprzeczkę na stojakach do skoku wzwyż, dwa przyrządy ustawione jeden za drugim (np. kozioł i skrzynia wszerz).

  1. Ćwiczenia mające na celu opanowanie poprawnego lądowania:

- doskok do półprzysiadu z rękami w górę, po zeskoku z ławeczki i ze skrzyni o różnej wysokości

- Zeskoki ze skrzyni z przyjęciem poprawnej pozycji ładowania po wykonaniu w powietrzu chwytu za podudzia

  1. Ćwiczenia pomocnicze w opanowaniu techniki rozbiegu:

- bieg w miejscu z wysokim unoszeniem kolan i energiczna pracą rąk, to samo z przemieszczaniem się ku przodowi

- bieg na odcinkach 15-20 metrów (2/3 dystansu pokonuje się krokiem odbijającym, 1/3 krokiem zamachowym)

- swobodny bieg z lekkim pochyleniem tułowia do przodu

  1. Ćwiczenia mające na celu opanowanie naskoku i odbicia z odskoczni:

- podskoki w miejscu z oparciem się o przyrząd

- podskok obunóż na odskoczni

- naskok na odskocznię i odbicie - z kilu kroków marszu, z kilku kroków rozbiegu,

  1. Ćwiczenia do nauki długiego i wysokiego naskoku na odskocznię:

- z rozbiegu i odbicia obunóż (z odskoczni) wyskok na 2-3 części skrzyni lub na stertę materaców

- z rozbiegu i odbicia obunóż (z odskoczni) przeskok ponad 2 - 3 częściami skrzyni ustawionej wszerz

  1. Ćwiczenia mające na celu opanowanie wysokiego zamachu i długiego lotu:

- z oparciem o niski przyrząd (skrzynia) podskoki na odskoczni i wysoki zamach nóg w tył, to samo z marszu

- „korbet” - naskok na ręce z jednoczesnym wymachem nóg w tył

- naskoki z wysokim zamachem nóg w tył i ze stopniowym odsuwaniem odskoczni, ćwiczenie to kończy się przewrotem w przód na stertę materacy

  1. Ćwiczące pomocnicze do nauki odbicia z rąk:

- z postawy w wykroku o tułowiu lekko pochylonym do przodu energiczne odepchnięcia od przyrządu (skrzynia)

- „korbet” - (jak w ćw.5) odepchnięcia rąk z podwyższenia

  1. Formy prowadzenia lekcji gimnastycznej 47

a) Forma zajęć w zespołach

b) Forma zajęć w zespołach z dodatkowymi zadaniami

c) Forma frontalna

d) Forma gimnastycznego toru przeszkód

W zależności od celu zajęć, wieku, poziomu sprawnościowego ćwiczących a także warunku oraz posiadanych przyrządów i przyborów można komponować różnego rodzaju tory przeszkód:

- otwarta czyli zestaw ćwiczeń ułożonych w linii ciągłej,

- zamknięte, tworzące obwodu w formie koła, elipsy, wieloboków

- wahadłowe, równolegle dwa tory o przeciwnych kierunkach ruchu

Stałe tory przeszkód tworzone są z wykorzystaniem przeszkód naturalnych i sztuczne budowane, najczęściej budowane w postaci tzw. Ścieżek zdrowia.

Ćwiczenia na torze przeszkód są wykonywane dynamicznie z dominacją ćwiczeń zwinnościowo - zręcznościowych i szybkościowo - siłowych. Komponując tory przeszkód należy:

- dobierać ćwiczenia dynamiczne (unikając statycznych) o nieskomplikowanej formie i dobrze opanowane przez ćwiczących

- unikać ćwiczeń niebezpiecznych dla ćwiczących wynikające z samej istoty ćwiczeń np. mostki, lub warunków ich wykonywania (śliskie podłoże) a także z ustawienia przeszkód (ciasnota, brak stabilności)

- jasno określić warunki wykonywania ćwiczeń: czas, ilość powtórzeń, dokładność

e) Forma obwodu ćwiczebnego

Dzięki tej metodzie:

- zwiększa się efektywność zajęć

- wyraźnie poprawia się sprawność fizyczna

- zwiększa się zainteresowanie i motywacja do ćwiczeń

- sprawniej steruje się obciążeniami wysiłkowymi, z dostosowaniem do indywidualnych możliwości ćwiczących

Istota tej metody jest specyficzny sposób organizacji zajęć ruchowych, polegający na wyznaczaniu określonych miejsc ( punktów - „stacji”) ćwiczeń na Sali gimnastycznej ( boisku sportowym, terenie, korytarzu szkolnym). Jest to na ogół miejsce z określonymi przyrządami lub przyborami do ćwiczeń oraz bez przyborów np. z zadaniem wykonywania przysiadów, wyskoków, skłonów bokiem itd. Poszczególne „stacje” (punkty, stanowiska) mogą tworzyć obwód zamknięty w kształcie koła, elipsy, wieloboków itd.

Dozowanie obciążeń można regulować poprzez:

- czas trwania ćwiczeń ( 20-60 sekund)

- czas trwania przerw

- ilość i częstotliwość wykonywanych ćwiczeń

- stopień trudności zadań ruchowych

-liczbę osób ćwiczących na jednej stacji

Typowy obwód ćwiczebny na charakter treningowy, ukierunkowany na kształtowanie cech kondycyjnych i koordynacyjnych. W zajęciach z młodzieżą szkolną obwód taki powinien odznaczać się większym urozmaiceniem zadań ruchowych, ukierunkowanych nie tylko na wąsko specjalistyczny trening wybranych cech motorycznych, ale także na doskonalenie techniki wykonywanych ruchów.

Metoda obwodowo- stacyjna znajduje także zastosowanie w gimnastyce kompensacyjno - korekcyjnej. Przy pomocy tej metody można prowadzić zajęcia nie tylko w części głównej lekcji, ale także w części wstępnej (w rozgrzewce).

Sprawny przebieg i efektywność zajęć prowadzonych za pomocą tej metody w dużej mierze uzależnione od są od wcześniejszego należytego ich przygotowania. Obok zasadniczej koncepcji obwodu ćwiczebnego, treści ćwiczeń na stacjach, przygotowania niezbędnego zestawu przyrządów i przyborów, równie ważne jest przygotowanie jasnych instrukcji ćwiczeń, najlepiej w formie odpowiednich plansz. Zaleca się stosowanie indywidualnych kart ćwiczeń, w których uczniowie zapisują ilość wykonanych ćwiczeń lub czas wykonania określonych na wstępie powtórzeń.

f) Forma stacyjna

Zestaw 9

  1. Znaczenie rekreacyjnych form gimnastycznych w życiu człowieka

Gimnastyka specjalna:

Zasadniczą formą gimnastyki specjalnej jest rekreacja ruchowa w zakładach pracy. Jej celem jest odnowa fizyczna i psychiczna oraz regeneracja sił organizmu człowieka znużonego pracą zawodową. Rekreacja ruchowa polega na stosowaniu podczas przerw w pracy odpowiednio dobranych i prowadzonych zestawów ćwiczeń gimnastycznych.

Badania naukowe prowadzone w zakładach pracy, w których systematyczne uprawiano ćwiczenia rekreacyjne, wykazały niezbicie pozytywny ich wpływ na załogi, charakteryzujący się:

- zmniejszeniem ilości nieszczęśliwych wypadków przy pracy;

- usprawnieniem procesu produkcji i podniesieniem wydajności pracy;

- przeciwdziałaniem zniekształceniom zawodowym postawy ciała;

- zahamowaniem rozwoju chorób zawodowych.

  1. Analityczne metody oceny sprawności młodzieży

  1. Metodyka nauczania stania na głowie 151

Prawidłowe wykonanie tego ćwiczenia zależne jest od silnych mięśni szyi, karku a częściowo i rąk. Prosta siłowa technika wykonania nie wymaga zbyt dużych sił mięśni brzucha co jest ważne przy ćwiczeniu siłowym. Jeśli ćwiczący nie może dojść do stania samodzielnie należy osobie takiej udzielić pomocy.

Technika wykonania.

Ręce oparte są o materac na szerokości barków, czoło oparte przed dłońmi w ten sposób, by głowa i dłonie tworzyły kąt równoboczny. Pierwsza faza ruchu ma na celu uniesienie nóg i doprowadzenie bioder ponad punkt podniesienia głowy. Oderwanie stóp i wyprost w górę wykonuje się powoli. W końcowej fazie wyprostu następuje nieznaczne cofnięcie bioder do przodu. W dalszej części następuje wyprostowanie w pionową linie T i NN. Mięśnie NN i pośladków silnie napięte, ciężar ciała rozłożony równomiernie na głowę i ręce.

Najczęstsze błędy.

Asekuracja.

  1. Po ułożeniu dłoni i głowy na podłoże, ochraniający stojąc bokiem do ćwiczącego z tyłu blokuje kolanem jego barki.

  2. Chwytem za biodra pomaga ćwiczącemu wyprostować tułów i biodra.

  3. Po dojściu do stania-nadajemy właściwy profil i doprowadzamy do pionu T i NN.

  4. Podczas powrotu ze stania, przytrzymujemy biodra ćwiczącego zmuszając go do opuszczenia najpierw nóg do podłoża, by nie uderzać o nie kolanami.

Przykładowe ćwiczenia metodyczne.

  1. w siadzie klęcznym, opieramy czoło i dłonie tak, by tworzyły trójkąt równoboczny na podłożu,

  2. z przysiadu podpartego, ułożenie głowy i RR jak wyżej, przeniesienie ciężaru ciała na głowę i ręce-uniesienie bioder i nóg na niewielką wysokość,

  3. z podporu leżąc, przodem w rozkroku-oparcie czoła i uniesieniem rąk bokiem,

  4. z przysiadu podpartego-ułożenie głowy i RR, próby podniesienia nóg w pozycji skulonej,

  5. jw. próba wyprostowania nóg - ćwiczenie z asekuracją,

  6. to samo - samodzielnie,

  7. z postawy rozkrocznej, stanie na głowie w rozkroku , następnie złączenie nóg,

  8. unik podparty z oparciem głowy - wybicie z jednej nogi i zamachem drugiej - samodzielne stanie,

  9. z przysiadu podpartego - stanie na głowie siłowe, nogi ugięte i wyprostowane.

  1. Zasady bezpieczeństwa na lekcji gimnastyki 57

W ruchowej działalności ludzkiej istnieje pewien stopień ryzyka, przejawiający się szczególnie w wychowaniu fizycznym i sporcie. Występowaniu elementów ryzyka towarzyszą objawy emocji. Emocje zaś stanowią czynnik pociągający młodzież, dodający atrakcyjności zajęciom gimnastycznym. Nie należy więc rezygnować z ćwiczeń trudnych, a nawet zawierających pewne elementy niebezpieczne, lecz równocześnie zapewnić ćwiczącym maksymalne zabezpieczenie. Podstawowym obowiązkiem nauczyciela, instruktora czy trenera gimnastyki jest prowadzenie zajęć zgodnie z zasadami metodyki i dydaktyki oraz staranne przygotowywanie się do każdej lekcji.

Niejednokrotnie nawet najlepsza organizacja zajęć i sumienne wypełnianie wszelkich obowiązków nie są w stanie uchronić podopiecznych od nieszczęśliwych wypadków.

Najistotniejszą sprawą w profilaktyce urazowości i wypadków w gimnastyce jest dokładna znajomość ogólnych zasad postępowania i likwidowanie do minimum sytuacji niebezpiecznych. Dlatego też prowadzący lekcje czy treningi powinni dopilnować, by:

- realizacja zajęć była zgodna z programami nauczania;

- istniała właściwa organizacja zajęć (ustawienie ćwiczących, ustawienie przyrządów)

- ćwiczący mieli zapewnioną właściwą pomoc i ochronę w czasie trudnych ćwiczeń;

- nie dopuszczać do stanów przemęczenia i przetrenowania;

- na Sali ćwiczeń przestrzegać odpowiednich warunków higieniczno - sanitarnych (czystości, wentylacja, oświetlenie, temperatura itp.);

- ćwiczący przestrzegali podstawowych zasad higieny życia osobistego (czystość, właściwe odżywianie, sen, wystrzeganie się picia alkoholu i palenia tytoniu);

- stan techniczny sali był prawidłowy, a urządzenia i sprzęt kontrolowane i konserwowane;

- przestrzegać regulaminu sali gimnastycznej;

- każdy ćwiczący posiadał właściwy, nie krępujący ruchu strój gimnastyczny;

- każdy ćwiczący posiadał aktualne badanie lekarskie, przeprowadzone u lekarza szkolnego lub poradni sportowo - lekarskiej;

- przeprowadzano zawody gimnastyczne zgodnie z przepisami i regulaminem PZG;

- zapewniano w razie wypadku właściwą, natychmiastową pomoc lekarską

Zestaw 10

  1. Wymienić ćwiczenia wykonywane na drążku 178

Ćwiczenia na drążku wykonuje się w zwisach i podporach. Większość ćwiczeń na drążku to ćwiczenia zamachowe.

Ćwiczenia wykonywane na drążku to:

  1. Systematyka ćwiczeń w podporach nazewnictwo i podział

Podpory, jako pozycje i ćwiczenia gimnastyczne bez przyrządów występują w grupie ćwiczeń kształtujących, a następnie we wszystkich ćwiczeniach stosowanych (zwinnościowe, akrobatyczne, równoważne, siłowe, pełzania, skoki).

W zależności od pozycji ciała w podporze i od sposobu podtrzymywania jego ciężaru, podpory dzielą się na: podpory wsparte i podpory.

Podpory wsparte to pozycje gimnastyczne przy których ciężar ciała jest podtrzymywany ramionami z pomocą nóg, wspartych na podłożu, przyrządzie albo podtrzymywanych przez współćwiczącego.

  1. Podpór postawny: przodem, tyłem, bokiem - przodem łukiem, bokiem łukiem

  2. Podpór leżąc: na czworakach, klęk podparty, przodem, tyłem, bokiem - przodem łukiem, tyłem łukiem, bokiem łukiem

  3. Podpór zwieszony: przodem, tyłem, bokiem - przodem łukiem, tyłem łukiem, bokiem łukiem

Podpory:

Pozycje i ćwiczenia gimnastyczne, których ciężar ciała jest w całości podtrzymywany siłą prostowników ramion i mięśni obręczy kończyny górnej, przy czym górna część klatki piersiowej znajduje się powyżej punktów podparcia dłońmi.

  1. Podpór na poręczach

  2. Podpór na kółkach

  3. Stanie na ramionach

Podział ogólny ćwiczeń w podporach:

  1. Uginanie, zginanie i wyprost ramion:

W podporach: wspartych, postawnych leżąc, zwieszonych.

  1. Chody w podporach, czołgania:

Chód w podporze: postawnym, leżąc, zwieszonym.

  1. Kołowroty:

W tył, w przód, w przód i w tył na kołach.

  1. Przemachy, koła

Przemach: jednonóż - na drążku, poręczach, koniu: kuczny w przód (tył) w podporze przodem (tyłem, krocznym); w przód, w tył

Przemachy: obunóż - na drążku, poręczach, koniu: kuczne obunóż w przód (tył) w podporze przodem (tyłem) oraz w podporze (przodem, tyłem); odboczne, zawrotne, odwrotne - na koniu i poręczach

  1. Ćwiczenia siłowe - statyczne

Ćwiczenia statyczne dzielą się na wytrzymania i ćwiczenia gibkościowe:

Do wytrzymań zalicza się:

-* podpory leżąc

-* leżenia przewrotne i przerzutne

-* stania na głowie i przedramionach

-* stania na rękach

-* wagi

-* wytrzymania w ćwiczeniach dwójkowych i piramidach

Do gibkościowych zalicza się:

-* mostki

-* powolne przerzuty w przód, tył

-* szpagaty

  1. Metodyka nauczania wejścia przodem na uda 155-6, 56-57

  1. Omówienie zadań występujących w części głównej lekcji gimnastyki 54

Ze względów organizacyjnych część główną można podzielić na dwie podczyści: A i B. W pierwszej stosuje się ćwiczenia kształtujące, w drugiej ćwiczenia użytkowo - sportowe.

Cel: ogólny rozwój fizyczny, kształtowanie niezbędnych nawyków i umiejętności, doskonalenie cech fizycznych i moralnych, umożliwienie pełnego wyżycia ruchowego oraz dostarczenie emocji i przeżyć.

Środki: ćwiczenia kształtujące cechy motoryczne, głownie siłę, gibkość oraz koordynację.

W części A tzw. rozgrzewce, winno się dobierać ćwiczenia angażujące wszystkie partie mięśniowe, z zachowaniem pewnej kolejności (najpierw praca kończyn, następnie tułowia we wszystkich płaszczyznach). Należy dążyć do płynnego przechodzenia od jednego ćwiczenia do drugiego starając się, aby pozycja końcowa jednego ćwiczenia stanowiła pozycję wyjściową do następnego. Należy unikać chaotycznego przeskakiwania z pozycji wysokich do niskich i odwrotnie (np. ćwiczenia w postawie, później w siadzie, znowu w postawie, następnie w leżeniu).

Ćwiczenia kształtujące mogą być wykonywane indywidualnie, bez przyborów i przyrządów, z akompaniamentem muzycznym (zwłaszcza u kobiet) lub bez z przyborami (piłki lekarskie, laski, skakanki, itd.) lub ze współćwiczącym, jak również z ławeczkami gimnastycznymi, na drabinkach lub kratach gimnastycznych. Przy realizacji ćwiczeń kształtujących z dziećmi konieczne jest wprowadzanie form zabawowych oraz wplatanie elementów wyścigów i sztafet, zwłaszcza na zakończenie podczyści A (rozgrzewki).

W zasadniczej części głównej (podczyści B) stosuje się ćwiczenia użytkowe: bieg, skoki, wspinania i czołgania, ćwiczenia zwinnościowo - akrobatyczne, ćwiczenia na przyrządach w zwisach i podporach o charakterze użytkowo - sportowym, ćwiczenia równoważne, skoki przez przyrządy.

Na ćwiczenia kształtujące przeznacza się ok. 8-10 min, na ćwiczenia użytkowo - sportowe 20-25 minut.


Wyszukiwarka