Organizacje wyspecjalizowane ONZ, Organizacja Narodów Zjednoczonych


Organizacje wyspecjalizowane ONZ

Organizacje wyspecjalizowane ONZ (ang. UN Specialized Agencies, dlatego też w języku polskim niekiedy nazywa się je agencjami wyspecjalizowanymi ONZ) - organizacje międzynarodowe powiązane i blisko współpracujące z Organizacją Narodów Zjednoczonych. ONZ wraz z jej organizacjami wyspecjalizowanymi nazywa się "rodziną ONZ".

Organizacje wyspecjalizowane muszą spełnić następujące warunki:

Organizacje wyspecjalizowane są autonomicznymi organizacjami, stanowią odrębne podmioty prawa międzynarodowego, mają swoich członków, odrębne organy i własne budżety, a z ONZ są połączone specjalnymi porozumieniami zawieranymi z Radą Gospodarczo-Społeczną ONZ a zatwierdzanymi przez Zgromadzenie Ogólne ONZ[2]. Organizacje wyspecjalizowane przedkładają sprawozdania ze swej działalności tym dwóm organom ONZ.

Lista organizacji wyspecjalizowanych ONZ

W ramach ONZ funkcjonują również specjalne programy i fundusze, np. UNICEF i UNHCR.

Międzynarodowa Organizacja Pracy

Międzynarodowa Organizacja Pracy - MOP (ang. International Labour Organization - ILO, franc. Organisation Internationale du Travail - OIT, hiszp. Organización Internacional del Trabajo - OIT) to organizacja zajmująca się problemami pracowniczymi: ograniczaniem pracy dzieci (szczególnie w niebezpiecznych branżach), ochroną praw pracowników, polepszaniem warunków do pracy i życia, tworzeniem miejsc pracy i szkoleń. Została utworzona 28 czerwca 1919 roku na paryskiej konferencji pokojowej jako autonomiczna organizacja stowarzyszona z Ligą Narodów. Po II wojnie światowej stała się organizacją afiliowaną przy ONZ. Siedziba tej organizacji znajduje się w Genewie. W 1969 roku otrzymała pokojową Nagrodę Nobla.

MOP organizuje co roku, w czerwcu Międzynarodową Konferencję Pracy w Genewie. Konferencja ta podejmuje decyzje dotyczące polityki, programu i budżetu Organizacji.

MOP koncentruje swoją działalność na ustanawianiu standardów pracy w formie konwencji i zaleceń. Dostarcza też na dużą skalę pomoc techniczną w różnych dziedzinach. Szeroka gama programów technicznych realizowana jest w 140 krajach. Programy te skupione są na wspieraniu realizacji 4 celów strategicznych MOP tj.:

MOP ma unikalną, trójstronną strukturę. W jej głównych organach: Międzynarodowej Konferencji Pracy i Radzie Administracyjnej, obok przedstawicieli rządów zasiadają reprezentanci pracodawców i pracowników. Funkcję sekretariatu Organizacji pełni Międzynarodowe Biuro Pracy (MBP), na czele którego stoi dyrektor generalny. Obecnie jest nim Juan Somavía (Chile), wybrany w listopadzie 2008 roku na trzecią 5-letnią kadencję.

Powstanie MOP

Pod koniec I wojny światowej na wniosek związków zawodowych w kilku krajach, Konferencja Pokojowa ustanowiła w 1919 roku Komisję Pracy. Wśród członków - założycieli MOP znalazły się następujące kraje: Belgia, Kuba, Czechosłowacja, Francja, Japonia, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania oraz Polska.

W swojej preambule Konstytucja MOP stwierdza, że "pokój powszechny i trwały może być zbudowany jedynie na zasadach sprawiedliwości społecznej". W roku 1944 w Filadelfii Międzynarodowa Konferencja Pracy przyjęła Deklarację, obecnie aneks do Konstytucji, która zawiera znacznie dalej idące stwierdzenie. Ogłasza ona, że wszyscy ludzie mają prawo "dążyć do postępu materialnego i rozwoju umysłowego w warunkach wolności i godności, bezpieczeństwa gospodarczego i z równymi szansami". A dalej mówi, że "ubóstwo, gdziekolwiek istnieje, stanowi niebezpieczeństwo dla dobrobytu wszystkich".

Pierwsza Międzynarodowa Konferencja Pracy odbyła się w Waszyngtonie w październiku 1919 roku. Wybrany został wówczas pierwszy dyrektor nowego Międzynarodowego Biura Pracy, Albert Thomas z Francji. Historyk o głębokich zainteresowaniach problemami społecznymi, poprzednio polityk, ambasador i minister z czasu wojny, prowadził MOP podczas lat jej kształtowania się.

W 1946 roku Organizacja stała się pierwszą wyspecjalizowaną agencją związaną z Narodami Zjednoczonymi. Od tego właśnie czasu wyrósł system ścisłego współdziałania międzynarodowych organizacji, które usiłują pokonać poważne nierówności i brak równowagi pomiędzy różnymi regionami świata.

Do MOP należą 182 państwa członkowskie, w porównaniu do 42 w 1919 roku i 58 w 1948 roku. Jej budżet wzrósł z 4.5 mln $ w 1948 r. do 434.04 mln $ w latach 2004-2005.

Struktura

Międzynarodowa Organizacja Pracy składa się ze zbierającego się co roku Zgromadzenia Ogólnego - Międzynarodowej Konferencji Pracy; Rady Wykonawczej - Rady Administracyjnej; oraz stałego sekretariatu - Międzynarodowego Biura Pracy. Organizacja działa również poprzez pomocnicze zgromadzenia takie jak regionalne konferencje, komitety przemysłowe i spotkania ekspertów.

Międzynarodowy Fundusz Walutowy

Międzynarodowy Fundusz Walutowy, MFW (ang. International Monetary Fund, IMF) to międzynarodowa organizacja w ramach ONZ, zajmująca się kwestiami stabilizacji ekonomicznej na świecie. Dostarcza pomocy finansowej zadłużonym krajom członkowskim, które w zamian są zobowiązane do dokonywania reform ekonomicznych i innych działań stabilizujących.

Została powołana w dniach 1-22 lipca 1944 roku, na konferencji w Bretton Woods, New Hampshire w USA. Działalność rozpoczęła dwa lata później, pierwszych operacji finansowych dokonała w marcu 1947.

Obecnie zrzesza 187 państw. Spośród członków ONZ do MFW nie należą: Andora, Korea Północna, Kuba, Liechtenstein, Monako, Nauru. Polska należała do MFW od chwili jego założenia do 1950, kiedy to wystąpiła z niego, by następnie, po złożeniu w 1981 wniosku o ponowne przyjęcie, zostać w 1986 jego członkiem.

Dyrektorem Zarządzającym MFW jest obecnie - od 5 lipca 2011r. - Francuzka Christine Lagarde.

Wytyczne polityki prowadzonej przez MFW to przede wszystkim:

Funkcje

W celu realizacji wymienionych zadań MFW pełni cztery istotne funkcje:

Z działalnością MFW związane jest również działanie 2 ineformalnych klubów: paryskiego i londyńskiego

Klub Paryski - nieformalna grupa wysokich urzędników do spraw finansów z 19 najbogatszych krajów świata, która zajmuje się usługami finansowymi, jak restrukturyzacja i umarzanie długów krajów. Dłużnicy są zwykle rekomendowani przez MFW, gdy zawiodą inne metody oddłużania. Pierwsze spotkanie Klubu miało miejsce w 1956 r., gdy negocjacje podjęła Argentyna. Od tej pory uzyskano 383 porozumienia (stan w 2004 r.) dotyczące 79 krajów - od 1983 r. łączna suma negocjowanych umów wyniosła 427 mld USD. Klub spotyka się regularnie 10-11 razy w roku w siedzibie francuskiego ministerstwa gospodarki, finansów i przemysłu w Paryżu. W 2004 r. przewodniczącym klubu jest francuski podsekretarz skarbu (w 2004 r. Jean-Pierre Jouyet). Klub jest obsługiwany przez stały sekretariat wyznaczony przez francuskie ministerstwo skarbu.

Członkowie:



Klub Londyński - nieformalne stowarzyszenie ok. 500 banków komercyjnych, powstałe w 1976 r. w celu restrukturyzacji zadłużenia poszczególnych państw-dłużników. Jest to organizacja podobna do Klubu Paryskiego, jednak w przeciwieństwie do niego zrzeszająca prywatnych przedsiębiorców.

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (ang. Food and Agriculture Organization of the United Nations, skrót: FAO) została utworzona z inicjatywy 44 państw koalicji antyhitlerowskiej uczestniczących w konferencji poświęconej problemom rolnictwa i wyżywienia, która odbyła się w maju 1943 roku w Hot Springs. Konferencja powołała do życia komisję, której celem było opracowanie projektu umowy założycielskiej FAO. 16 października 1945 roku rozpoczęła się pierwsza sesja konferencji FAO w mieście Québec, na której tego samego dnia podpisano umowę założycielską, noszącą nazwę konstytucji. Weszła ona w życie w dniu jej podpisania. Siedzibą FAO jest Rzym.

Cele

Cele FAO są następujące:

W sierpniu 1946 FAO przyjęła funkcję utworzonego w 1905 roku Międzynarodowego Instytutu Rolnego, które sprowadzały się przede wszystkim do zbierania i rozpowszechniania informacji na temat stanu i osiągnięć rolnictwa w państwach członkowskich.

Członkostwo

Członkami zwyczajnymi FAO mogą być państwa. Status członka zwyczajnego uzyskuje się w wyniku decyzji konferencji FAO, podjętej większością ⅔ głosów, po uprzednim złożeniu podania o przyjęcie oraz dokumentu o zaakceptowaniu zobowiązań wynikających z umowy założycielskiej FAO. Członkami stowarzyszonymi mogą być obszary niesamodzielne, przyjmowane w analogiczny sposób na wniosek państwa, reprezentującego je w stosunkach międzynarodowych. Nie maja one prawa głosowania ani pełnienia jakichkolwiek funkcji w FAO. Każde państwo może wystąpić z FAO. Wystąpienie następuje w rok od momentu zawiadomienia Dyrektora Generalnego FAO o podjęciu przez państwo takiej decyzji. W latach 1949-1951 z FAO wystąpiły: Polska, Czechosłowacja i Węgry, które były członkami założycielskimi FAO. W 1957 roku Polska ponownie przystąpiła do FAO.

Członkiem FAO jest również Unia Europejska jako podmiot międzynarodowy korzystający z podmiotowości prawnej przynależnej Wspólnocie Europejskiej.

W 2012 roku członkami FAO było 191 państw oraz Unia Europejska.

Organy

Naczelnym organem FAO jest Konferencja, składająca się z wszystkich państw członkowskich, zbierających się co 2 lata. Określa politykę, program i kierunki działania FAO, uchwala budżet i poprawki do umowy założycielskiej, przyjmuje nowych członków. Organem zarządzającym jest Rada, składająca się z 49 członków zwyczajnych, wybieranych przez Konferencje na 3 lata zgodnie z zasadą sprawiedliwej reprezentacji geograficznej państw zainteresowanych w produkcji, dystrybucji oraz konsumpcji produktów żywnościowych i rolnych. Na czele Rady stoi Przewodniczący, wybierany imiennie. Obok kierowania pracami pozostałych organów FAO, Rada przeprowadza przegląd sytuacji na świecie w dziedzinie rolnictwa i wyżywienia oraz uchwala na ich podstawie odpowiednie zalecenia pod adresem państw i organizacji członków. Ponadto działają komitety: ds. rolnictwa, surowców, rybołówstwa i leśnictwa, programów działania, finansów oraz prawny.

Działalność

FAO przede wszystkim zbiera i opracowuje informacje oraz prowadzi badania na temat produkcji w rolnictwie, hodowli zwierzęcej, rybołówstwie i leśnictwie oraz dystrybucji i konsumpcji surowców i produktów. Rezultaty tych prac są opublikowane w jej wydawnictwach periodycznych, w postaci rocznych raportów o sytuacji rolniczej i żywnościowej na świecie, jak też w postaci publikacji nieperiodycznych lub jednorazowych. W takich opracowaniach formułowane są też wnioski lub na ich podstawie FAO uchwala zalecenia pod adresem państw członkowskich. Ponadto FAO inicjuje i koordynuje oraz realizuje lub uczestniczy w realizacji wielu różnego typu ogólnoświatowych lub regionalnych programów, których celem jest podnoszenie wydajności produkcji żywności oraz walką z głodem. Z inicjatywy ONZ od 1960 roku FAO wspólnie z ta organizacją realizuje Światowy Program Wyżywienia, którego celem jest udzielanie pomocy żywnościowej krajom rozwijającym się oraz krajom dotkniętym klęskami żywiołowymi. Również od 1960 roku FAO kieruje programem Kampania Walki z Głodem. Celem jego jest zmobilizowanie sił i środków niepaństwowych do walki z głodem, propagowanie wiedzy na temat problemów rolnictwa i produkcji zwierzęcej na świecie oraz sposobów ich rozwiązywania, podejmowanie różnego typu akcji na rzecz rozwoju rolnictwa w krajach rozwijających się.

Finanse

Działalność FAO jest finansowana ze składek członkowskich, a działalność operacyjna także z dotacji Programu Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Rozwoju, Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa oraz wielu innych instytucji międzynarodowych.

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury

UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury) powstało 16 listopada 1945 roku na mocy podpisanego Aktu Konstytucyjnego. W preambule do niego czytamy, że ponieważ wojny rodzą się w umysłach ludzi, również w ich umysłach powinny być zwalczane. W roku zakończenia II Wojny Światowej stwierdzenie to nie dziwiło. Doświadczenia totalitaryzmu zmieniły nastawienie państw do kwestii wojny i pokoju - również tych, które jeszcze nie tak dawno uważały, że jedynie zasada zachowania status quo gwarantuje utrzymanie stabilizacji i rozwoju w świecie.

Organizacja zrzesza obecnie 193 państwa członkowskie oraz 7 państw stowarzyszonych. Polska jest jej członkiem od 6 listopada 1946r. Siedzibą UNESCO jest Paryż.

UNESCO jest organizacją multilateralną koordynującą działania służące rozwojowi międzynarodowej współpracy kulturalnej, oświatowej oraz naukowej. Tworząc standardy współpracy poprzez ustanawianie prawa międzynarodowego w wymienionych dziedzinach oraz mobilizując społeczność międzynarodową dla wspólnych działań, realizuje cele polityki, którą nazwalibyśmy dzisiaj public diplomacy. Wychodząc z założenia, że pokój to nie tylko stan braku wojny, Organizacja aktywnie zabiega o rozwijanie kultury pokoju w świecie. Zakładając również, że pokój jest wyborem, który opiera się na poszanowaniu odmienności i nie jest możliwy bez dialogu, UNESCO stało się promotorem dialogu pomiędzy narodami i cywilizacjami. Organizacja wspiera wymianę doświadczeń, której celem jest trwały rozwój, oparty na założeniu, że kolejne pokolenia będą mogły korzystać z dziedzictwa, które jest udziałem współczesnych ludzi.

Aktywizacja rządów państw oraz społeczności lokalnych dla idei ochrony dziedzictwa kulturowego i naturalnego, współpracy w dziedzinie nauki i edukacji oraz tworzenia społeczeństwa informacyjnego to jedne z podstawowych celów UNESCO. Ochronie dziedzictwa kulturowego służą uchwalane w drodze negocjacji międzyrządowych akty normatywne oraz liczne programy, stymulujące międzynarodową współpracę w dziedzinie kultury. Konwencja Haska oraz Konwencja o Ochronie Światowego Dziedzictwa są podstawowymi instrumentami, kształtującymi politykę poszczególnych państw w zakresie dziedzictwa kulturowego. Są także punktem odniesienia dla działań sektora obywatelskiego. Pierwsza z nich ma na celu uświadomienie kierującym operacjami wojskowymi, że istnieją obiekty podlegające ochronie prawnej, tak aby nie znalazły się one w ogniu walk. Druga zaowocowała powstaniem prestiżowej Listy Światowego Dziedzictwa.

W dziedzinie kultury Organizacji przyświecają 3 strategiczne cele:

Równie ważne dla UNESCO są działania w dziedzinie edukacji. Ich celem jest uświadamianie, że prawo do edukacji jest podstawowym prawem człowieka. Pokrewnym celem jest poprawa jakości edukacji oraz wspieranie doświadczeń, innowacyjności i dialogu. W dziedzinie edukacji program Edukacja dla Wszystkich, (Education for All) jest od 1990 (daty Światowej Konferencji w Jomtien) głównym programem edukacyjnym UNESCO.

Innym polem działania UNESCO jest współpraca naukowa, która dotyczy zarówno nauk ścisłych, humanistycznych, jak i nauk społecznych. UNESCO nie ustaje również w staraniach aby zapewnić równy dostęp do informacji we wszystkich krajach członkowskich.

W swojej misji UNESCO aktywnie włączyło się w realizację Milenijnych Celów Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych:

Bank Światowy

Bank Światowy (ang. World Bank) rozpoczął działalność jako efekt postanowień konferencji w Bretton Woods z lipca 1944 roku. Główną przesłanką dla jego stworzenia była przede wszystkim chęć odbudowy zniszczonych II wojną światową krajów Europy i Japonii. Istotnym celem statutowym było również wsparcie dla rozwijających się krajów Azji, Ameryki Łacińskiej i Afryki. Obecnie zrzesza on 187 krajów członkowskich. Siedzibą Banku Światowego jest Waszyngton.

Termin Bank Światowy odnosi się do dwóch z pięciu wyspecjalizowanych agencji ONZ, działających razem w Grupie Banku Światowego:

Ale powszechnie używa się tego terminu na określenie jedynie banku. Pozostałe trzy agencje działające w ramach Grupy Banku Światowego to:

Bank Światowy nie jest bankiem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Zapewnia długoterminowe pożyczki o preferencyjnym oprocentowaniu dla najbardziej potrzebujących krajów członkowskich oraz przedsiębiorstw publicznych (po otrzymaniu gwarancji rządowych), dotacje, pomoc techniczną - obecnie wszystko do celów walki z ubóstwem i finansowania rozwoju takich dziedzin życia społecznego jak ochrona zdrowia, edukacja, ochrona środowiska czy też rozbudowa infrastruktury. W zamian za to wymaga jednak pewnych działań politycznych, takich jak walka z korupcją, rozwój demokracji, czy też najważniejszego - rozwoju sektora prywatnego.

Fundusze na udzielanie kredytów państwom słabiej rozwiniętym pochodzą ze składek państw członkowskich, spłaty przez państwa wcześniejszych długów oraz dzięki emisji obligacji na światowych rynkach kapitałowych.

Prezesi Banku Światowego

Prezesami Banku Światowego byli zawsze obywatele USA. 16 kwietnia 2012 roku w wyniku obrad 25-osobowego zarząd wykonawczy Banku Światowego nominację na prezesa otrzymał Jim Yong Kim, który rozpocznie pracę na tym stanowisku 1 lipca 2012 roku.

Światowa Organizacja Zdrowia

Światowa Organizacja Zdrowia, WHO (ang. World Health Organization) to jedna z organizacji działających w ramach ONZ, zajmująca się ochroną zdrowia. Jej siedzibą jest Genewa.

W 1946 r. ONZ zwołała Międzynarodową Konferencję Zdrowia w Nowym Jorku, gdzie 61 krajów ratyfikowało konwencję WHO. W roku 1948 w liczbie już 88 członków ratyfikowano powstanie WHO. Do WHO należą obecnie 193 kraje.

WHO organizuje corocznie 7 kwietnia obchodzy Światowego Dnia Zdrowia.

Zadania i cele WHO

Zadaniem WHO jest działanie na rzecz zwiększenia współpracy między państwami w dziedzinie ochrony zdrowia i zwalczania epidemii chorób zakaźnych, a także ustalanie norm dotyczących składu lekarstw i jakości żywności. Organizacja dąży również do zapewnienia opieki medycznej ludności świata oraz zmniejszenia śmiertelności niemowląt.

Do największych sukcesów tej organizacji należy zwalczanie epidemii groźnych chorób, takich jak: gruźlica, malaria, cholera czy dżuma poprzez masowe szczepienie.

Struktura organizacji

Struktura WHO obejmuje Światowe Zgromadzenie Zdrowia, Radę Wykonawczą i Sekretariat oraz 6 biur regionalnych. Wyniki działalności WHO są ogłaszane w wydawnictwie periodycznym Official Records of the World Health Organization.

Oprócz biura stałego mieszczącego się w Genewie, WHO posiada regionalne biura: dla Afryki - Brazzaville, dla obu Ameryk - Waszyngton, dla płd.-wsch. Azji - New Delhi, dla Europy w Kopenhadze, dla regionu śródziemnomorskiego - Aleksandria, dla regionu zach. Pacyfiku - Manila.

Członkostwo w WHO

Kraje członkowskie WHO wyznaczają delegacje do Światowego Zgromadzenia Zdrowia - najwyższy organ decyzyjny WHO. Wszystkie kraje członkowskie ONZ mogą stać się członkami WHO i zgodnie z informacjami na stronie internetowej WHO "Pozostałe kraje także mogą być przyjęte do Organizacji, jeśli ich wniosek zostanie poparty przez zwykłą większość głosów Światowego Zgromadzenia Zdrowia."

Kraje nie należące do ONZ mogą stać się członkami zrzeszonymi uzyskując pełne spektrum informacji, jednakże ograniczone prawo głosu. Muszą one uprzednio zyskać aprobatę Zgromadzenia. Można także uzyskać status obserwatora.

Republika Chińska (Tajwan) była jednym z członków-organizatorów WHO, jednakże została zmuszona do opuszczenia Organizacji po tym, jak Chińska Republika Ludowa została przyjęta do ONZ w 1972, a Tajwan opuścił Organizację. Od 2007 roku Tajwan corocznie wnioskował o przyjęcie go do Organizacji jako "podmiot zdrowotny" ale jego wniosek był odrzucany ze względu na naciski Chin. Chiny roszczą pretensje co do suwerenności Tajwanu i reprezentują stanowisko, iż Tajwan ma swoje przedstawicielstwo w systemie Organizacji w postaci Chin.

Polska jest krajem członkowskim WHO od początku jej działalności (7 kwietnia 1948). Jest również członkiem Biura Regionalnego Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy (WHO EURO) z siedzibą w Kopenhadze. Polskie biuro zostało utworzone w lipcu 1992 roku.

Zgromadzenia WHO

Władzą naczelną WHO jest Zgromadzenie Ogólne, które zbiera się raz do roku w Genewie i wyłania na okres 3 lat Komitet Wykonawczy. W jego skład wchodzą 24 kraje członkowskie i jego zadaniem jest realizacja decyzji i wytycznych Zgromadzenia. Na czele WHO stoi Dyrektor Generalny, wybierany co 5 lat przez Zgromadzenie. Obecnie, od 2007 roku, jest nim Chinka Margaret Chan.

Zazwyczaj posiedzenia Zgromadzenia odbywają się corocznie w maju. Oprócz mianowania Dyrektora Zgromadzenie zatwierdza także strategię finansową Organizacji oraz weryfikuje i zatwierdza przedłożony projekt budżetu. Zgromadzenie składa się z 34 członków wykwalifikowanych w dziedzinie zdrowia.

WHO jest finansowane poprzez składki krajów członkowskich oraz dotacje. Obecnie praca WHO skutkuje szerszym spektrum współpracy: ok. 80 organizacji pozarządowych oraz z zakresu przemysłu farmaceutycznego, jak też z fundacjami np Fundacja Billa i Melindy Gates i Fundacja Rockefellera. Dobrowolne datki na rzecz WHO lokalnych i państwowych rządów, fundacji i organizacji pozarządowych, innych organizacji ONZ i sektora prywatnego przekroczyły szacowaną sumę składek z 193 krajów członkowskich.

Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci

UNICEF (ang. United Nations International Children's Emergency Fund, od 1953 United Nations Children's Fund, pol. Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci) - organizacja będąca częścią systemu ONZ.

Powstała z inicjatywy Polaka dr Ludwika Rajchmana 11 grudnia 1946 w wyniku uchwały Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych. Głównym celem UNICEF jest pomoc dzieciom w zakresie wyżywienia, ochrony zdrowia, ochrony przed przemocą i wykorzystywaniem oraz edukacji. Zakres działania organizacji jest globalny.

Po 1954, kiedy to UNICEF na stałe został włączony do ONZ, jego zakres działania znacznie się poszerzył. Zajęto się nie tylko opieką lekarską i pomocą w sytuacjach kryzysowych, ale i zapewnieniem elementarnego wykształcenia wszystkim dzieciom w krajach rozwijających się. Za swoją działalność UNICEF otrzymał w 1965 Pokojową Nagrodę Nobla.

Organizacja miała też duży udział w uchwaleniu przez ONZ w 1989 Konwencji o Prawach Dziecka.

Główna siedziba UNICEF znajduje się w Nowym Jorku. Polski Komitet Narodowy UNICEF mieści się w Warszawie.

Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców

UNHCR - Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (ang. United Nations High Commissioner for Refugees) jest organem ONZ upoważnionym do przewodzenia i koordynacji międzynarodowych działań mających na celu ochronę uchodźców i rozwiązywania ich problemów na całym świecie. Do głównych działań urzędu należy zapewnienie praw uchodźców oraz pomoc w zapewnieniu azylu lub repatriacji. Siedziba urzędu znajduje się w Genewie, w Szwajcarii. Wysoki Komisarz jest nominowany przez sekretarza generalnego ONZ i wybierany w głosowaniu przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Obecnie funkcję Wysokiego Komisarza pełni António Guterres (Portugalia).

Urząd został powołany przez Zgromadzenie Ogólne 14 grudnia 1950 r., początkowo na okres 3 lat: od 1 stycznia 1951 do 31 grudnia 1953, jednak w następnych latach przedłużano jego działalność na kolejne 5-letnie kadencje. Urząd zastąpił działająca w latach 1947-1952 Międzynarodową Organizację Uchodźców i jeszcze wcześniejszą Organizację Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy i Odbudowy (1943-1947).

W ciągu swojej działalności urząd pomógł ponad 50 milionom uchodźców. Obecnie prawie 6 700 osób z nim związanych pomaga 20,8 milionom ludzi w 116 krajach. Za swoją działalność urząd został wyróżniony Pokojową Nagrodą Nobla w latach 1954 i 1981.

1

6


Wyszukiwarka