ROLA GESTÓW I POSTAWY W KOMUNIKACJI MIĘDZYLUDZKIEJ
Gest- ruchy ciała( lub poszczególnych części ciała) wykorzystywane w komunikacji międzyludzkiej w celu oddania określonych idei, intencji bądź uczuć.(ruchu rąk i dłoni, a także w gestykulacji mogą uczestniczyć części twarzy lub głowy). Do ruchów ciała nie uznawanych za gesty należą niektóre zachowania samodotykowe, ruchy związane z poprawianiem garderoby oraz manieryzmy na tle nerwowym.
Ruchy ciała nie związane z danym kontekstem komunikacyjnym nie należą do gestów.
Gesty pełnią różnorakie funkcje:
Mogą zastępować mowę, regulować przepływ i rytm interakcji, przywoływać uwagę odbiorcy, kłaść nacisk na określone inf. werbalne, uzupełniać i wyjaśniać komunikat słowny, charakteryzować i utrwalać treść przekazu lub antycypować nadchodzące inf.
Podstawowa klasyfikacja gestów:
- zależne i niezależne
GESTY NIEZALEŻNE OD MOWY:
Zwane także emblematami lub gestami autonomicznymi- są to sygnały niewerbalne mające bezpośrednie znaczenie werbalne lub definicję w postaci słowa bądź frazy. Warunkiem jest duża zgoda wśród członków danej kultury lub subkultury, co do znaczenia takiego gestu. (70%)
Przykład: gest pierścienia, który oznacza „wszystko w porządku”, „dobrze”
Gesty tego typu są zwykle wykonywane ręką, choć nie tylko- zmarszczony nos może inf. o zdegustowaniu lub mówić,„ Fe, ale śmierdzi”, nie wiem, itp.
Ekman uważa, ze emblematy mimiczne różnią się od mimicznych ekspresji emocjonalnych tym, że są bardziej stylizowane i prezentowane przez dłuższy lub krótszy okres. Emblematy mimiczne mogą być także prezentowane z wykorzystanie określonych części twarzy: uśmiech, oddaje zadowolenie, a opuszczenie żuchwy i stylizowane uniesienie brwi - zdziwienie.
w wielu przypadkach obserwujemy użycie bardzo rozbudowanych systemów gestykulacji, Np. w siłach zbrojnych, wśród nurków czy na planie filmowym.
Systemy gestów nie ograniczające się do treści związanych z realizacją określonych zadań zwane są językami migowymi. ( j. migowy nie tylko jako forma porozumiewania się os. Niesłyszących, ale także porozumiewanie się w zakonach, lub np. gdy żony w Armenii nie mogą rozmawiać w obecności swych mężów)
Ekman wyróżnia również emblemat, który służy za swoisty komentarz do interakcji- jest to tzw. „emblematyczny raptus” np. kobieta której status nie pozwalał na swobodne wyrażanie swej negatywnej opinii w stresującej rozmowie, przez kilka minut trzymała nieświadomie dłoń w obraźliwym geście z wyprostowanych środkowym palcem
Znaczenia gestów podlegają modyfikacji w zależności od kontekstu.
Środki ekspresji mimicznej i wzorce spojrzenia w połączeniu z emblematami bardzo często poszerzają zakres znaczeniowy gestu.
Kendon przeprowadził analizę 800 gestów zawartych w publikacjach, w których znajdowały się listy gestów dla różnych kultur, i wyodrębnił 3 szerokie kategorie znaczeniowe składające się na 80% gestów niezależnych od mowy, są to: kontrola relacji międzyludzkich, przedstawienie własnego stanu lub emocji oraz reakcja oceniająca zachowania lub wygląd innych osób.
Ekman w odniesieniu do 5 różnych kultur dowiódł, że w każdej z nich wystepowały emblematy na powitanie, pożegnanie, odpowiedź, wskazywanie kierunku, obrazę jako ocenę zachowań i wyglądu innych osób oraz na określenie własnych stanów emocjonalnych fizycznych.
Jednym z podstawowych problemów w badaniach porównawczych nad gestami niezależnymi od mowy w różnych kulturach jest brak ujednoliconej metody ich identyfikowania.
GESTY ZALEŻNE OD MOWY:
Zwane także gestami ilustracyjnymi, są bezpośrednio związane z przekazem werbalnym. Znaczenia i funkcje tych gestów mogą być odczytane tylko na podstawie ich relacji względem towarzyszącego im komunikatu słownego. Można wymienić 4 podst. Typy gestów:
Gesty odnoszące się do przedmiotu przekazu- zarówno rzeczywistego, jak i abstrakcyjnego
Gesty oddające relacje między nadawcą a przedmiotem przekazu.
Gesty służące jako wizualne znaki przestankowe kontrolujące tok przekazu.
Gesty służące regulacji i organizacji toku interakcji między nadawcą a odbiorcą.
GESTY ODNOSZĄCE SIĘ DO PRZEDMIOTU PRZEKAZU
Kiedy mówimy, z reguły korzystamy z gestykulacji, starając się oddać i wzbogacić treść naszego przekazu. Nasze gesty mogą charakteryzować nie tylko konkretne obiekty, ale także ulotne i abstrakcyjne pojęcia. Np. ruchy wskazujące mogą być pomocne w identyfikacji osób, miejsc lub przedmiotów stanowiących temat wypowiedzi.
Gesty kreślące w powietrzu kształt przedmiotu lub oddające ruch, a także gesty definiujące zależności przestrzenne między opisywanymi obiektami pomagają biorcy dokonać wizualizacji cech kojarzonych z przedmiotem wypowiedzi.
Niekiedy prezentujemy idee abstrakcyjne, używając gestów metaforycznych. Np. we fragmencie wypowiedzi nadawca formułuje dłonie w miseczki, co ma symbolizować naczynia mieszczące wiele potencjalnych znaczeń. Kiedy dłonie są rozpostarte, przesłanie brzmi „ wszystko jest możliwe”, kiedy nadawca opuszcza ręce, próbuje zasygnalizować, że żadna z tych możliwości nie wchodzi w grę
GESTY ODDJĄCE RLACE MIĘDZY NADWACĄ A PRZEDMIOTEM PRZEKAZU
Gesty z tej kategorii nie charakteryzują natury omawianego przedmiotu lecz opisują stosunek nadawcy do tematu wypowiedzi.
Dłonie uniesione ku górze sygnalizują brak pewności („wydaje mi się..”, „ nie jestem pewien”), skierowane w dół świadczą o przekonaniu ( „zdecydowanie”, „bez wątpienia” ), podniesione i skierowane ku odbiorcy sa sygnałem zapewnienia („pozwól mi wyjaśnić”, nie denerwuj się)
GESTY PRZESTANKOWE
Akcentują i organizują najważniejsze segmenty wypowiedzi. Segment taki może składać się z pojedynczego słowa lub większego fragmentu (NP. podsumowanie rozmowy lub nowy temat)
Kiedy gesty przestankowe wykorzystywane są do podkreślenia określonego słowa lub frazy, ich wystąpienie najczęściej zbiega się w czasie z głównym akcentem fonetycznym.
Pozwalają także na organizowanie strumienia wypowiedzi na odrębne jednostki-kiedy mówimy o kilku różnych rzeczach, możemy sygnalizować ich odrębność przez wykonywanie dłonią rytmicznych ruchów tnących, Np. „musimy rozważyć a (gest), b (gest) i c(gest)
Gestom może towarzyszyć drobne skinięcie głową, uderzenie otwartą dłonią lub pięścią w powietrzu lub Np. o blat stołu
Służy także podkreślaniu pewnych fragmentów wypowiedzi.
GESTY INTERAKCYJNE
Służą oddaniu relacji nadawcy i odbiorcy i pomagają regulować i organizować sam tok wypowiedzi. Występują wyłącznie w obecności odbiorcy, gdyż ich gł. Zad. Jest komentowanie zachodzącej interakcji i organizowanie ról uczestników interakcji.
Naczelna funkcja: wciągnięcie odbiorcy do aktywnego współuczestnictwa w dialogu.
Bavelas z zespołem wyróżniają 4 podst. Funkcje gestów interakcyjnych:
PREZENTOWANIE INFORMACJI - gesty te służą przekazywaniu inf. od nadawcy do odbiorcy.
- ogólne informacje- prezentowane są przez gesty symbolizujące akt „wręczania”; nadawca przekazuje nowe inf. związane z tematem wypowiedzi(parafrazą jest Np. chciałbym poinformować)
- znane inf.- nadawca odwołuje się do wiadomości, które powinny być znane odbiorcy, jako że stanowią element wspólnego tła obu stron ( Np. „jak zapewne wiemy”)
- dygresje- podkreślają inf., które powinny być odczytane przez odbiorcę jak uwagi na marginesie głównego tematu wypowiedzi (Np. na marginesie, dodam..”)
- elipsy- służą oznaczeniu inf., które odbiorca winien zinterpretować samodzielnie; nadawca daje do zrozumienia, że nie będzie ich rozwijał (Np. i tal dalej..)
CYTOWANIE UPRZEDNICH WYPOWIEDZI PARTNERA - ta grupa gestów stanowi odwołanie do poprzednich wypowiedzi partnera interakcji.
- cytat ogólny- Np. jak już wcześnie mówiłeś. Nadawca zaznacza, że powołuje się na opinię wyrażoną wcześniej przez rozmówcę
- potwierdzenie reakcji odbiorcy- nadawca potwierdza, że przyjął do wiadomości reakcję odbiorcy świadczącą o zrozumieniu wypowiedzi. (widzę, że pan podziela moje zdanie)
WYWOŁANIE REAKCJI ODBIORCY - służą osiągnięciu określonej reakcji słuchacza
- prośba o pomoc- gesty te sygnalizują, że nadawca nie potrafi znaleźć odpowiedniego słowa na określenie omawianej idei. „Jak się to mówi…?”
- prośba o opinię apelują do odbiorcy o wyrażenie swojej opinii o tym, co zostało właśnie powiedziane.
- prośba o przyzwolenie na kontynuację- gesty te stanowią formę pytania o to, czy odbiorca zrozumiał dotychczasową wypowiedź i czy gotów jest słuchać dalej .odpowiednik werbalny to Np.,„wiesz?”
ODDAWANIE I PRZEJMOWANIE INICJATYWY- ułatwiają organizację ról w interakcji.
- oddawanie inicjatywy- sygnalizują chęć przekazania głosu rozmówcy. Parafraza: „teraz Twoja kolej”
- przejmowanie inicjatywy- używane na potwierdzenie chęci przejęcia inicjatywy w rozmowie. Parafraza: dziękuję za udzielenie mi głosu
- otwarta inicjatywa- sygnalizują, że każdy może zabrać głos: odpowiednik: kto chciałby zabrać głos?
Inni autorzy wskazują, że gest mimiczny w postaci „myślącej miny” także wpływa na pobudzenie współuczestnictwa odbiorcy.
Zachowania samodotykowe stanowią dokładne przeciwieństwo gestów interakcyjnych.
Gesty oddające relacje między nadawcą a tematem wypowiedzi mogą być jednocześnie służyć podkreślaniu istotnych elementów przekazu.
Użycie gestów jest świadomym dążeniem do poprawy jakości komunikacji, możemy ich w takich warunkach używać do poprawy efektywności kanału werbalnego.
Zrozumienie ułatwiają tylko te gesty, które są zsynchronizowane z kanałem werbalnym. Efekt ten osiągany jest za pomocą funkcji: przez wizualizację uwagi i skupienia słuchaczy oraz przez zaznaczenie organizacyjnej struktury przekazu.
KOORDYNACJA GESTÓW, POSTAWY I MOWY
AUTOSYNCHRONIZACJA - każda zmiana w zachowaniu (Np. ruch kończyny) zbiega się w czasie ze zmianą innych zachowań (emisją fonetyczną lub ruchem innej części ciała). Na każdym poziomie komunikacji elementy emisji fonetycznej i składowe ruchów ciała wydają się ściśle skoordynowane.
Najmniejszą jednostką znaczeniową w mowie jest fraza fonetyczna- jednostka złożona średnio z pięciu słów, posiada jeden główny akcent zaznaczający się zmianą w wysokości, rytmie lub natężeniu dźwięku i zakończona jest pauzą. Fraza fonetyczna jest skoordynowana z ruchami ciała.
Birdwhistell sugeruje istnienie znaczników kinetycznych -służą do oznaczenia określonych zachowań werbalnych. Przykładowo, początek lub koniec słowa może być oznaczany mrugnięciem, a podczas wypowiadania słów dwuczłonowych miejsce myślnika zajmuje drobne odchylenie głowy w bok.
Kolejny poziom znaczników obejmuje bardzie zdecydowane zmiany postawy (obejmujące połowę ciała), które sygnalizują punkt widzenia lub sekwencję znaczeniową-> najczęściej odchylenie tułowia podczas słuchania i pochylenie w przód podczas mówienia.
Kandon zaobserwował, że najczęstsze zmiany ułożenia obejmują okolice nadgarstka i palców, a w dalszej kolejności przedramienia i całej ręki; ruchy mimiczne są częstsze niż ruchy głowy; ruchy tułowia oraz dolnych partii ciała są rzadkie.
Czas między ruchem ciała związanym z przygotowaniem komunikatu a rozpoczęciem jego wypowiadania wydaje się być związany z długością komunikatu oraz wcześniejszymi zachowaniami.
Kendon: proces sygnalizowania gestem cech nadchodzącej wypowiedzi pełni kluczową rolę w interakcji.
Gestykulacja pomaga także nadawcy sięgać po potrzebne mu w danej chwili pojęcia z własnego zasobu leksykalnego.
Zakłócenia w synchronizacji zachowań uznawane są z patologiczne
SYNCHRONIZACJA INTERAKTYWNA- koordynacja mowy i gestów zachodzących między zachowaniami dwóch uczestników interakcji- swoistym rytmem kontaktów społecznych. Zachowania te wyrażają się na dwa sposoby: dopasowania i zazębiania.
Dopasowanie:
Do zachowań partnera interakcji może przejawiać się na wiele sposobów. Czasem zachowanie nadawcy jest powtarzane przez jego partnera po tym, jak sam dochodzi do głosu. W tym przypadku dopasowanie zachowań nie zachodzi jednocześnie, lecz w sekwencji.
Odwzajemniamy te zachowania, które postrzegamy jako przystające do naszych oczekiwań, a kompensujemy te, które naszym zdaniem znacznie odbiegają od tego, czego oczekujemy od danej interakcji.
Obaj uczestnicy interakcji jednocześnie angażują się w podobne zachowania- Np. zbieżność póz- może wyrażać się w podobnym ułożeniu kończyn, pochyleniu, itp.
Rozbieżność póz jest z kolei postrzegana jako świadectwo postawy współzawodnictwa lub braku zaangażowania.
Bavelas utrzymuje, ze zbieżność póz jest sygnałem, że uczestnicy interakcji nie tyle wymieniają uwagi, ile rzeczywiście rozmawiają ze sobą- odgrywają rolę symetryczne a nie dopełniające.
Bavelas analizowała zjawisko pokrewne zbieżności póz, czyli zbieżność motoryczną. Np. sytuacja, w której osoba stojąca obok nas uderzy się lub zrani. Jej skrzywienie w reakcji na ból wyzwala na naszej twarzy podobny grymas bólu.
Tendencja do naśladowania zachowań innych osób prowadzi niekiedy do zjawiska zwanego zaraźliwością emocjonalną. Zachodzi ona wtedy, gdy naśladowanie cudzego zachowania wzbudza w nas określone doświadczenia emocjonalne. Warunki wystąpienia tego zjawiska: silny stan emocjonalny, wysoko rozwinięta umiejętność kodowania i dekodowania sygnałów niewerbalnych u obu uczestników interakcji.
Zazębienie - obserwacja współwystępowania zmian zachowań i mowy u obu uczestników interakcji. Zmiany w tego typu zachowaniach odnoszą się do początku, zakończnia, szybkości lub kierunku analizowanych zachowań.
Condon: tego typu synchronizacja interakcyjna może odzwierciedlać naturę danego związku, czy będzie to stopień zaangażowania w rozmowę, porozumienie, czy też skala intymnej więzi czy znajomości partnera.
W przeważającej większości kontaktów nasze zachowania są w dużej mierze zsynchronizowane z zachowaniami naszego rozmówcy. Brak synchronizacji może odzwierciedlać zmniejszenie uwagi odbiorcy, niewystarczającą znajomość itd.
Wokalizacje (m-hmm, rozumiem itp.), kiwnięcia głową oraz ruchy dłoni i stóp mają tendencję do występowania pod koniec rytmicznych jednostek wypowiedzi nadawcy
Synchronizacja może zachodzić nawet na poziomie mikroruchów
Najbardziej pozytywnie odbierana jest synchronizacja umiarkowanie rytmiczna
PODSUMOWANIE:
Gesty pomagają nam w komunikacji: zastępują sygnały werbalne, kiedy nie możemy lub nie chcemy i utrzymują uwagę odbiorcy, przydają wyrazu naszej mowie i ułatwiają utrwalenie przekazywanych informacji.
Liczba używanych gestów wzrasta, gdy dysponujemy dużą wiedzą w omawianym temacie, gdy mamy silną motywację do przekazania inf. w sposób zrozumiały dla odbiorcy, gdy staramy się zdominować konwersację oraz gdy mamy silnie emocjonalny stosunek do omawianej kwestii. Brak gestów ogranicza zarówno efektywność przekazu werbalnego nadawcy, jak i skuteczność odczytywania go przez odbiorcę.
Gesty niezależne od mowy- jako te, które są podobnie odczytane, przez co najmniej 70% odbiorców z danej grupy- Jesteśmy świadomi użycia tych gestów.
Tło kulturowe wpływa na liczbę, częstość i znaczenie gestów niezależnych od mowy.
Najbardziej uniwersalne gesty to te, które określają potwierdzenie, przeczenie, „stop”, „nie wiem”, sen, jedzenie i picie.
Niektóre gesty niezależnie od mowy cechują się specyfiką kulturową, wiele innych ma zasadniczo podobną formę w różnych kulturach, ale ich znaczenie jest inne.
Autosynchronizacja to koordynacja poszczególnych jednostek znaczeniowych na poziomie werbalnym i niewerbalnym u nadawcy. Poza autosynchronizacją w toku interakcji można zaobserwować koordynację zachowań między nadawcą a odbiorcą, którą nazywamy synchronizacją interakcyjną- może manifestować się zbieżnością zachowań lub sekwencyjnym powtarzaniem zachowań.