OPB wykłady, Budownictwo UTP, semestr 4, OPB


26.02.2010 r.

2.5. pokój 206

Walczak

WYKŁAD 1

Literatura:

  1. Jaworski K.M. „Metodologia realizacji budowy”, PWN, Warszawa 1999 r.

  2. Lenkiewicz W. „Organizacja i planowanie budowy” PWN, Warszawa 1985 r.

  3. Martinek W. „ Kierowanie budową i projektem budowlanym” wyd. WEKA, Warszawa 2001 r.

  4. Biernacki J. Cyurel B. „Metody sieciowe w budownictwie”, Arkady Warszawa

PODSTAWOWE POJĘCIA

  1. jako cecha rzeczy i procesów (organizacja przedsiębiorstwa, organizacja produkcji, organizacja pracy)

  2. jako samą rzecz, której przysługuje ta cecha (zespół ludzi związanych ze sobą dla osiągnięcia wspólnego celu)

  3. jako czynność organizowania (organizowanie funkcjonalnej całości)

Z definicji organizacji jako czynności łączy się pojęcie organizacji pracy.

Według Encyklopedii organizacji i zarządzania (1981) organizacja pracy to: system zasad, metod i działań mających na celu zespolenie siły roboczej, środków i przedmiotów pracy w procesie pracy, czyli akcie celowej działalności, mającym na celu nadanie przedmiotom pracy określonych cech użytkowych.

Zasady organizacji:

1) Zasada badań i doświadczeń - głosi, że dokładnie ustalenie faktów i podjęcie decyzji związanych z wszelkiego rodzaju działaniami natury organizacyjnej wymagają stosowania określonych badań i doświadczeń

2) Zasada podziału pracy i specjalizacji - mówi, że wyższą wydajność uzyskuje się dzieląc proces produkcyjny na elementy składowe (czynności operacyjne) i powierzając ich wykonanie wyspecjalizowanym wykonawcom (pojedynczym lub zespołom roboczym). Podział na składowe przebiega wg jednego z dwóch kryteriów:

Podział przedmiotowy polega na realizowaniu przez poszczególnych wykonawców określonych asortymentów robót, np. betonowych, ziemnych

Przy podziale czynnościowym poszczególni pracownicy czy brygady robocze wykonują stałe, określone funkcje, jak np.: montaż instalacji sanitarnych, wykonywanie rusztowań.

3) Zasada koncentracji - wskazuje, ze większą wydajność pracy uzyskuje się, łącząc czynności, których wykonanie wymaga podobnych lub identycznych umiejętności i powierzając ich wykonanie wyspecjalizowanym lub specjalnie w tym celu przeszkolonym grupom roboczym. Praktycznym przejawem stosowania tej zasady tej np. powołanie w przedsiębiorstwie jednej bazy maszyn i/lub sprzęty, która obsługuje kilka budów, lub stworzenie centralnego węzła betoniarskiego i dowożenie masy betonowej specjalistycznymi środkami transportu.

4) Zasada harmonizacji - określa, że płynny przebieg procesów produkcyjnych nie zależy wyłącznie od technicznych warunków, jakie zostaną stworzone podczas ich wykonywania, oraz ilości pracowników i środków, jakie zostaną przydzielone do ich realizacji, ale w znacznej mierze od ich wzajemnego skoordynowania w czasie trwania prac. Wpływ zharmonizowania poszczególnych elementów procesu na cały jego przebieg jest tym większy, im bardziej jest on skomplikowany (np. obiekt jest wznoszony przez wielu podwykonawców). Stosowanie tej zasady wymaga opracowywania harmonogramów i modeli sieciowych

5) Zasada równomierności i rytmiczności pracy - zasada ta wskazuje, że większą wydajność pracy uzyskuje się w warunkach, gdy wysiłek rozłożony jest równomiernie, rytm wykonywanej pracy dostosowany jest do fizjologicznych uwarunkowań pracownika, z przerwami o określonej długości i częstotliwości.

6) Zasada normalizacji pracy - stanowi, że wszystkie warunki, czynniki, sposoby postępowania, środki itp. Elementy wpływające na przebieg procesu produkcyjnego powinny być możliwe ściśle ustalone i sprecyzowane (katalogi norm nakładów rzeczowych, taryfikatorów pracy i grup zaszeregowania pracowników, ustalenia zakresu obowiązków, wzorów dokumentów i dróg ich obiegu, regulaminów wewnętrznych itp.)

7) Zasada stosowania rezerw - wskazuje konieczność zapewnienia na etapie planowania i wykonania odpowiednich zapasów i to zarówno czasu na realizację zamierzonych zadań, jak również środków finansowych, środków produkcji, materiałów itp.

8) Zasada intensyfikacji pracy i ekonomizacji działania - głosi konieczność stałego zwiększania wyników ilościowych i jakościowych oraz podnoszenia ekonomicznej efektywności prowadzonej działalności.

9) Zasada elastyczności działań - wskazuje na konieczność dostosowywania planowanych i podejmowanych działań i rozwiązań organizacyjnych do panujących i zmieniających się warunków.

10) Zasada kontroli - zwraca uwagę na konieczność prowadzenia bieżącej kontroli, pozwalającej na odpowiednio wczesne wykrywanie zaistniałych nieprawidłowości oraz możliwie szybkie i skuteczne im przeciwdziałanie. Aby kontrola spełniła swoje cele, musi być ciągła, dokładna, obiektywna i przeprowadzona we właściwym czasie.

CYKL DZIAŁANIA ZORGANIZOWANEGO !!!

Początek

    1. postawienie celu

    2. zbadanie zasobów warunków działania

Czy cel osiągalny dostępny? (nieosiągalny, niedostępny = wówczas koniec)

1.3. Doskonalenie czynności planistycznych

1.4. Przygotowanie zasobów i warunków realizacji

Czy zasoby dostępne? (nie, wracam do 1.3. lub 1.4.)

2. Wykonanie zamierzonej czynności

Czy zgodne?

3.1. Kontrola wyników

3.2. Wnioski z kontroli

Koniec

1 - etap preparacji, przygotowania

    1. Określenie celów działania przed rozpoczęciem jakiegokolwiek działania trzeba sobie uzmysłowić, co konkretnie chcemy osiągnąć, w jakim czasie, jakim kosztem, czy jest zwięźle i jednoznacznie sprecyzowany, nie może być wewnętrznie sprzeczny, musi być osiągalny. Często wymaga sformułowania wielopoziomowego celu nadrzędnego.

    2. Badanie środków i warunków, w jakich ma przebiegać działanie - analiza dotyczy ustaleń wszystkich okoliczności, jakie będą i mogą towarzyszyć oraz oddziaływać przy realizacji zadania.

    3. Zaplanowanie oraz przygotowanie działań polega na wybraniu sposobów działania dostosowanego do założonych celów, a więc wyborze technologii wykonania poszczególnych prac, ustaleniu organizacji przebiegu itd.

    4. Wykonanie działania - powinno przebiegać zgodnie z przygotowanymi wcześniej planami

    5. Kontrola wyników powinna być procesem ciągłym w trakcie przebiegu robót i dotyczyć ilości wykonywanych robót, ich jakości, sposobów wykonania, kosztów oraz terminów zakończenia poszczególnych prac.

WYKŁAD 2

10.03.2010 r.

Teorie organizacji i zarządzania:

(OD NAJSTARSZEGO DO NAJMŁODSZEGO) Naukowa organizacja pracy w ujęciu Taylora i Adamieckiego (około roku 1905), Prakseologia, czyli nauka o sprawnym działaniu w ujęciu Kotarbińskiego, nauka o zarządzaniu w ujęciu Fayola, Human relations (stosunki międzyludzkie) w ujęcia Mayo, Badania operacyjne oraz nauki behawioralne, matematyzująca „Nauka o zarządzaniu”.

Teorie klasyczne:

ZASADY NAUKOWEJ ORGANIZACJI PRACY (wg Fredericka W. Taylora):

KAROL ADAMIECKI:

NURT ADMINISTRACYJNY (FAYOL):

  1. operacje techniczne (produkcja)

  2. operacje handlowe (kupno, sprzedaż, wymiana)

  3. operacje finansowe ( poszukiwanie kapitałów, inwestowanie)

  4. operacje ubezpieczeniowe (ochrona dóbr i osób)

  5. operacje administracyjne

FUNKCJE ADMINISTRACYJNE:

Powtarzalne czynności podejmowane przed podmiot zarządzający (przełożonego) wobec podmiotu zarządzanego (podwładnego):

ZNACZENIE NURTU KLASYCZNEGO:

SZEŚĆ ZASAD NURTU KLASYCZNEGO:

NURT BEHAWIORALNY:

Podstawowe tezy nowego podejścia do zarządzania:

SZKOŁA STOSUNKÓW MIĘDZYLUDZKICH (HUMAN RELATIONS):

NURT POTENCJAŁU LUDZKIEGO (HUMAN RESOURCES):

HIERACHICZNA TEORIA POTRZEB (ABRAHAM MASLOW):

FREDERICK HERZBERG:

Na satysfakcję z pracy (lub jej brak) wpływają zróżnicowane czynniki, wśród których można wyróżnić:

CZYNNIKI MOTYWACYJNE:

CZYNNIKI HIGIENY:

TEORIE X i Y (McGregor):

TEORIA X:

TEORIA Y:

BEHAWIORALNY MODEL ORGANIZACJI:

NURT ILOŚCIOWY:

  1. ilościową teorię zarządzania

  2. zarządzanie operacyjne

NURT ILOŚCIOWY:

NURT ILOŚCIOWY:

NURT SYSTEMOWY:

NURT SYSTEMOWY:

PODSUMOWANIE

WYKŁAD 3

07.04.2010 r.

PROCESY BUDOWLANE:

  1. Procesy pomocnicze

- procesy złożone brygady robotnicze wielobranżowe lub wyspecjalizowane

- procesy prostsze zespoły robotnicze lub pojedynczy robotnicy

- operacyjne zespół robotniczy lub pojedynczy robotnicy

- czynności złożone i prostsze jeden lub kilku robotników

- ruchy jeden robotnik

  1. Procesy zasadnicze

- technologiczne

- kontrola jakości

- transport

- konserwacja

- magazynowanie

- procesy złożone działki robocze

- procesy prostsze odcinki robocze

- operacyjne stanowiska robocze

- czynności złożone i prostsze stanowiska robocze

- ruchy stanowiska robocze

KOLEKTYWNE FORMY PRACY W BUDOWNICTWIE:

  1. Zespoły

  1. Branżowe

  2. Specjalizowane

- przedmiotowo

- technologicznie (czynnościowo)

c) Uniwersalne

2. Brygady

a) branżowe

b) wielobranżowe

c) specjalizowane

- przedmiotowo

- technologicznie

d) kompleksowe

ZESPÓŁ BRANŻOWY tworzy się do wykonania różnych procesów związanych z jedną branżą, np. murarzy do wykonania wszystkich prac murarskich na budowie, np.: murowanie ścian nośnych oraz murowania ścianek działowych.

ZESPOŁY SPECJALIZOWANE organizuje się do wielokrotnego wykonania takich samych procesów

Zespoły mogą mieć specjalizację przedmiotową (np. zespół do montażu słupów i belek podsuwnicowych, a inny zespół do montażu przekryć hali) lub technologiczną (np. zespół murarzy wykonujący ściany nośne wewnętrzne z cegły ceramicznej, drugi zespół murujący ściany zewnętrzne z bloczków gazobetonowych)

ZESPOŁY UNIWERSALNE mogą wykonywać prace zróżnicowane, wielozadaniowe pod względem technologicznych ale z bliskim powiązaniem zawodowym, np.: blacharz, dekarz i układacz izolacji lub malarz, tapeciarz oraz szklarz.

Najczęściej występującą liczebnością zespołu roboczego jest 1-5 osób.

BRYGADA ROBOCZA stanowi odpowiednia dobraną grupę robotników, tak pod względem liczebności jak i kwalifikacji powołaną do wykonania określonego procesu budowlanego.

Brygada robocza dysponuje maszynami oraz narzędziami potrzebnymi do wykonania procesu.

Brygada składa się z zespołów roboczych lub grup roboczych.

Pod względem organizacyjnym i wykonywanej technologii brygady można podzielić następująco:

  1. Brygady branżowe

  2. Brygady wielobranżowe

  3. Brygady specjalizowane

  4. Brygady kompleksowe

BRYGADA BRANŻOWA jest to grupa robotników lub zespołów jednej branży powołanych do wykonania różnych procesów w ramach tej samej branży, np. brygada betoniarzy, brygada malarzy itd.

BRYGADY WIELOBRANŻOWE tworzone są z grup robotników lub zespołów branżowych wykonujących wszystkie operacje i procesy potrzebne do otrzymania procesu złożonego np. brygada do robót wykończeniowych.

BRYGADA SPECJALIZOWANA składa się z grup roboczych lub specjalizowanych zespołów roboczych, wykonujących wielokrotnie te same powtarzalne procesy.

Rozróżnia się specjalizację przedmiotową i technologiczną podobnie jak w zespołach roboczych.

BRYGADY KOMPELKSOWE składają się z zespołów o różnych specjalizacjach. Wykonują roboty powiązane technologicznie np. brygada montażowa.

BRYGADA jest najmniejszą komórka organizacyjną na budowie. Brygadą kieruje brygadzista.

Brygadzista ma obowiązek zorganizować prace w brygadzie:

  1. Rozdzielać zadania między poszczególnych członków zespołów

  2. Pobrać z magazynu narzędzia i sprzęt

  3. Zorganizować stanowiska lub//i fronty pracy dla zespołów i grup roboczych, zgodnie z wymaganiami technologii, organizacji i bhp

  4. Nadzorować prawidłowość wykonywania procesu

  5. Uczestniczyć w komisji odbioru ilościowego i jakościowego wykonanej pracy

STANOWISKIEM PRACY w budownictwie nazywamy przestrzeń znajdującą się w miejscu powstawania określonego elementu budowlanego lub jego części, wyposażoną w odpowiednio rozmieszczone niezbędne zasoby pracy i przedmioty pracy, w której zespół roboczy działając środkami pracy w sposób zorganizowany realizuje operacje robocze, czyli część procesu.

ODCINKI to połączone stanowiska pracy zorganizowane do wykonania procesu prostego.

DZIAŁKI ROBOCZE to połączone odcinki zorganizowane do wykonania procesu złożonego.

FRONTEM ROBÓT nazywa się przestrzeń na powstającym obiekcie do wykonywania określonego rodzaju procesu przez brygadę roboczą lub zespoły wchodzące w skład tej brygady.

FRONT ROBÓT odnosi się zazwyczaj do działki roboczej, tj części budowli niezależnej konstrukcyjnie, na które dzieli się obiekt budowlany, aby stosować efektywną metodę pracy równomiernej przy organizacji procesów budowy.

FRONT ROBÓT jest zbiorem stanowisk pracy oraz miejsc przygotowanych do przeniesienia stanowisk pracy dla określonej brygady.

MIERNIKI PRACY

PRACOCHŁONNOŚĆ wyrażona w roboczogodzinach lub maszynogodzinach, określa łączny nakład pracy potrzebny do wykonania określonego zadania lub wyrobu.

NORMA PRACOCHŁONNOŚCI (NP), odniesiona do jednostki produkcji, stanowi sumę roboczogodzin (lub maszynogodzin w przypadku maszyn) niezbędnych do wykonania danego zadania i przeznaczonych na:

  1. Pracę efektywną

  2. Prace przygotowawcze i zakończeniowe

  3. Planowane przerwy (niezbędny odpoczynek i potrzeby fizjologiczne)

  4. Przerwy technologiczne

Najczęściej stosowana metodą pomiarów pracochłonności jest chronometraż.

NORMA CZASU PRACY (NC) wyrażana najczęściej w godzinach, określa łączny nakład pracy potrzebny na wykonanie jednostki produkcyjnej przez m wykonawców. Zależność pomiędzy normą czasu NC, normą pracochłonności NP. i liczbą wykonawców przedstawia wzór:

NC=NP/m [h]

Jeśli przyjęta liczba wykonawców m=1, norma czasu równa jest normie pracochłonności.

Odwrotnością normy czau (NC) jest norma wydajności (NW)

NW=1/NC

SZYBKOŚĆ PRACY

INTENSYWNOŚĆ PRACY

PRODUKTYWNOŚĆ PRACY

WYDAJNOŚĆ PRACY wyrażana w jednostkach rzeczowych (m2, tony itp.) oznacza ilość tych jednostek, które wytwarza pracownik, zespół, maszyna itd. w jednostce czasu.

WYDAJNOŚĆ podlega normowaniu technicznemu pracy i wyrażana jest przez normę wydajności godzinowej NW, określającą liczbę jednostek produkcji która powinna być wykonana w czasie jednej godziny przez pracownika, zespół, maszynę itd.

NORMA WYDAJNOŚCI jest ustalana dla konkretnej technologii wykonania i określanego poziomu organizacji, a ponadto uwzględnia obowiązujące warunki techniczne wykonania robót, gwarantujące wymaganą jakość (określane norma warunków techniczno-organizacyjnych). Jeśli norma wydajności godzinowej zostanie wymnożona przez liczbę godzin pracy w czasie jednej zmiany roboczej (najczęściej osiem), otrzymamy normę wydajności zmianowej.

JAKOŚĆ PRACY wyznaczana jest na podstawie jakości wyrobów gotowych przez ocenę zgodności ich cech z cechami zakładanymi.

W produkcji seryjnej najczęściej jest wyrażana stosunkiem wyrobów dobrych jakościowo do całej produkcji.

W produkcji indywidualnej (budownictwo) stosuje się mierniki zastępcze, tak jak koszt napraw gwarancyjnych do kosztów wykonania całego obiektu, czas usuwania usterek do całego okresu wykonywania robót.

METODY ORGANIZACJI:

  1. Metoda równoległego wykonania (wszystkie obiekty zaczynamy w jednym czasie, czas wykonania każdej rzeczy może być różny, zalety - czas wykonania jest najkrótszy, wada - od razu musimy dysponować wszystkimi zasobami)

  2. Metoda kolejnego wykonania (najprostsza, wykonujemy czynności po sobie, zaleta - zasoby rozkładają się w czasie, wada - długi czas wykonania)

  3. Metoda pracy równomiernej (oparta na metodzie taśmowej, dany obiekt dzieli się na działy, działów tyle ile brygad, zaleta - nie potrzeba wszystkich zasobów od razu, jest ciągłość, czas wykonania jest optymalny, wady - metoda trudna organizacyjnie)

n ≥ nbp + tpt/r

gdzie:

nbp - liczba brygad wykonujących podstawowy proces roboczy

tpt - czas przerw technologicznych występujących przy wykonywaniu podstawowego procesu roboczego na poszczególnej działce

r - rytm pracy równomiernej

Działki robocze są to takie części budowli, które dzięki odpowiedniemu jej podziałowi zapewniają ciągłość i równomierność produkcji.

Podstawami do sporządzenia przedmiaru są:

  1. Projekt techniczny

  2. Protokół ustalenia danych wyjściowych do kosztorysowani

  3. Katalogi nakładów rzeczowych

PRZEDMIAR ROBÓT to wyszczególnienie robót w miarę możliwości w kolejności technologicznej ich wykonania oraz obliczenie ilości tych robót na podstawie rysunków projektu technicznego.

TABELA PRZEDMIAR ROBÓT (PRZYKŁAD)

Liczba porządkowa

Podstawa obliczeń

Element obiektu. Zbiorczy rodzaj robót. Opis i obliczenia.

Jednostka miary

Ilość jednostkowa

1

2

3

4

5

1.

KNR-2-02-020101 rys. 1

Ławy fundamentowe betonowe B-15 o szer. Do 60 cm, prostokątne (9,51+8,49)*0,60*0,40*2

m3

8,64

14.04.2010 r.

WYKŁAD 4

HARMONOGRAMY

Harmonogramy budowlane są narzędziem służącym do planowania produkcji budowlanej.

Przedstawiają one przebieg w czasie poszczególnych czynności oraz podają zapotrzebowanie na środki produkcji: zatrudnienie, nakłady finansowe, sprzęt, materiały budowlane itp. W różnych okresach trwania procesu produkcyjnego.

Przygotowanie założeń technologicznych-organizacyjnych wykonania obiektów

Na technologię i organizację wykonania obiektów wpływają:

Zależnie od zakresu rozróżnia się następujące rodzaje harmonogramów budowy:

Harmonogram rodzajów robót stanowi szczegółowo opracowaną część harmonogramu poszczególnych obiektów, a ten z kolei szczegółowo opracowaną część harmonogramu zespołu obiektów.

W zależności od etapu opracowania projektu organizacji budowy rozróżnia się:

Harmonogramy dyrektywne są opracowywane w ramach założeń techniczno-ekonomicznych budowy i stanowią podstawę wyjściową dla planowania budowy.

Harmonogramy ogólne dotyczą poszczególnych obiektów i obejmują cały okres ich wykonywania. Opracowuje się je w ramach projektu technicznego.

Harmonogramy szczegółowe są podstawą do wykonania planów operatywnych miesięcznych, tygodniowych i dobowych dla poszczególnych ogniw organizacyjnych budowy lub zakładów zaplecza technicznego. Mogą one dotyczyć poszczególnych elementów budowli lub określanych rodzajów robót, np.: robót ziemnych, montażu konstrukcji itd. Są one opracowywane najczęściej dla miesięcznych okresów realizacji.

Harmonogramy dyrektywne składają się z trzech elementów:

Przedmiar ⇾ Harmonogram zadań rzeczowych ⇾ harmonogram pracy zasobów

Miesiąc bądź kwartał - dyrektywny

Zmiana, dzień - ogólny

Godziny - szczegółowy

Harmonogram materiałowy:

METODY SIECIOWE

Graficzne odwzorowanie kolejności przebiegu robót wraz z uwzględnieniem wszystkich niezbędnych zależności i ograniczeń technologicznych i organizacyjnych nazywamy siecią zależności.

Podstawowym warunkiem przystąpienia do opracowanie modelu sieciowego dowolnego przedsięwzięcia jest dobra znajomość jego technologicznej i organizacyjnej struktury.

KLASYFIKACJA METOD SIECIOWYCH

  1. Sposób odwzorowania czynności

  1. Metody dwupunktowe (strzałeczki ograniczone dwoma zdarzeniami)

  2. Metody jednopunktowe (czynność przedstawiamy za pomocą prostokąta, będą strzałki określające czas)

  1. Sposób określania czasów trwania czynności

  1. Metody deterministyczne

  2. Metody probabilistyczne (czas trwania ma charakter losowy, nie zawsze trwa tyle, ile obliczyliśmy)

  1. Zakres analizy modelu sieciowego

  1. W funkcji czasu (kiedy czynność się zacznie i skończy)

  2. W funkcji czasu i środków (harmonogramy zasobów)

  3. W funkcji czasu z optymalizacją zużycia środków (wyrównywanie zużycia)

  1. Czynności (dla nas ważne)

  2. Zdarzenia

Metoda CPM - metoda drogi krytycznej, jest to metoda dwupunktowa, deterministyczna.

  1. W funkcji czasu

Przed narysowaniem modelu sieciowego należy:

  1. Podzielić planowane przedsięwzięcie na czynności

  2. Określić technologiczne związki między czynnościami tzn.:

- czynności poprzedzające daną czynność

- czynności następujące po danej czynności

- czynności równoległe do danej czynności

Zasady budowania modelu sieciowego (CPM)

O⇾O (1 zasada)

O1 A O2B O3 (czynność B rozpoczyna się po zakończeniu czynności A)

(reszta czynności u Barta)

RODZAJE CZYNNOŚCI

- czynność, której czas trwania jest większy od zera, ale nie zużywa żadnych środków, np.: dojrzewanie betonu, obniżenie zwierciadła wody gruntowej siecią rowów otwartych czy zadarnienia skarp po wysiewie nasion traw

- czynność, która nie trwa w czasie ani nie zużywa żadnych środków, a jedynie obrazuje powiązanie technologiczne i/lub organizacyjne między czynnościami rzeczywistymi (czynność zerowa)

Problem ⇾ Podział na zadania ⇾ Podział na czynności ⇾ Zależności technologiczne-organizacyjne

WYKŁAD 5

ANALIZA MODELI SIECIOWYCH

  1. I ETAP

- wyznaczenie najwcześniejszych i najpóźniejszych terminów zdarzeń i luzów czasu

-- analityczne-algorytm macierzowy

-- graficznie - na rysunku modelu

b) II ETAP

- określenie najwcześniejszych i najpóźniejszych terminów rozpoczęcia i zakończenia czynności i zapasów czasu

-- tabelaryczne

i-j

tij

Ti(nw)

Ti(np)

Tj(nw)

Tj(np)

NWTR

NWTZ

NPTR

NPTZ

Zc

1-2

8

0

0

8

11

0

8

3

11

3

1-3

9

0

0

9

10

0

9

1

10

1

1-4

7

0

0

7

7

0

7

0

7

0

2-5

4

8

11

15

15

8

12

11

15

3

3-6

8

9

10

17

18

9

17

10

18

1

3-7

7

9

10

24

24

9

16

17

24

8

4-5

8

7

7

15

15

7

16

7

15

0

4-8

5

7

7

27

27

7

12

22

27

15

5-7

9

15

15

24

24

15

24

15

24

0

6-8

9

17

18

27

27

17

26

18

27

1

7-8

3

24

24

27

27

24

27

21

27

0



Wyszukiwarka