1.CZĘSTOTLIWOŚĆI
2182 - radiotelefoniczna częstotliwość dla łączności w niebezpieczeństwie i dla zapewnienia bezpieczeństwa, wyłącznie z funkcjami koordynacyjnymi SAR i samolotami, a także dla zapewnienia łączności w miejscu akcji.
2174,5 - częstotliwość do łączności radioteleksowej (NBDP) w niebezpieczeństwie oraz zapewnienie bezpieczeństwa
2177 - międzynarodowa częstotliwość DSC pomiędzy statkami do zrealizowania wymiany informacji dla celów ogólnych, a także międzynarodowa częstotliwość odbiorcza w relacji statek - st. Brzeg.
2187,5 - częst. Do alarmowania w niebezp i przesyłania wywołań w celu zapewnienia bezpiecz za pomocą DSC
8114,5 - częst do alarmowania w niebezp i przesyąłnia wywołań w celu zapewnienia bezp za pomocą DSC oraz przekazywania tych informacji drogą radioteleksową lub radiotelefoniczną
1125 - radiotelefoniczna częst dla łączności w niebezp oraz dla zapewnienia bezpieczeństwa (po wywołaniu DSC na 4207,5) a także dla zapewnienia łączności z samolotami.
6215- radiotelefoniczna częst dla łączności w niebezpieczeństwie oraz dla zapewnienia bezp (po wywołaniu DSC na 6112,0)
12290 - radiotelefoniczna częst dla łączności w niebezp oraz dla zapewnienia bezp (po wywołaniu DSC na 12577,0)
CH16 156,9 MHz - do łączności pomiędzy stacjami statkowymi i samolotami w skoordynowanych akcjach SAR
Ch 13 156,65 - Do łączności miedzy statkami (tzw. Mostek- mostek) dotyczącej bezp żeglugi DSC 2187,5 ; 4207,5 ; 6112,0; 8114,5 ;12577
RIF: 2182; 4125; 6215; 8291; 12290
NBDP: 2174,5; 4177,5; 6268; 8176,5; 12520
CZĘSTOTLIWOŚCI: NIEBEZPIECZEŃSTWIE MF: 2182 kHz; HF: 4125, 6215, 8291, 12290, 16420 kHz, VHF: 156,8 MHz (Ch16)
WYWOŁANIE STATKÓW VHF: Ch 06, 08, 10, 13, 09, 72, 69, 67, 77, 15 (1W),17(1W); HF: 421, 606, 821, 1221, 1621, 1806, 2221, 2510 kHz
CZĘSTOTLIWOŚCI DLA ŁĄCZNOŚCI Z SAMOLOTAMI: Ch6, 4125,3023,5680 kHz oraz dodatkowo 121,5; 123,1 MHz (alarmowa lotnicza) MF -300-3000 kHZ; HF 3-30 MHz; VHF 30-300 MHz;
2174,5 kHz- radioteleksowa do korespondencji w niebezp na MF
4125 - radiotelefoniczna korespondencja bezpieczeństwa, wywołania i odpowiedzi, używana również przez lotnictwo i statki w SAR
8291 - j.w 123,1 MHz- awaryjna lotnicza częstotliwość alarmowa
8417,5- częst wywoławcza DSC w paśmie HF ???,243 MHz- częst w niebezpieczeństwie używana przez radiopławy 2177- radiotelefoniczna korespondencyjna 6215-do korespondencji bezpieczeństwa 8376,5- częst wywoławcza w niebezp w paśmie HF
Kanały: 06- między statkami i samolot w akcjach SAR; 08,10- rutynowa łączność międzystakowa,13- łączność międzystatkowa związana z bezpieczeństwem ruchu, 15,17- ochronny max moc 1W; 75,76- ochronny zakazana transmisja
Charakterystyka fal: MF (T) zakres 1,6-4 Mhz zasięg: 400-500 Mm; HF (U)- zakres 4-27,5 MHz; VHF (V) zakres 156-174 MHz
2. CZĘSTOTLIWOŚCI DO ŁĄCZNOŚCI SAMOLOTAMI
156,8 MHz - (Ch16) ; 156,3MHz (Ch 06); 2182; 4125; 3023; 3680 k ; 121,5 MHz; 123,1 MHz
Zakresy Radiotelegrafia: S = pasma częstotliwości używane w morskiej ruchomej satelitarnej służbie; W = 110-150 kHz - stosowany do radionawigacji; X = 415-535 kHz; Y = 1605-3800 kHz; Z = 4-27,5 MHz.
Zakresy Radiotelefonia: S = pasma częstotliwości używane w morskiej ruchomej satelitarnej służbie; T= 1605-4000 kHz; U = 4-27,5 MHz; V = 156-174 MHz;
Zakresy Radary: P = 255-390 MHz; L - 390-1550 MHz; S - 1550-5200 MHz; X - 5200-10900MHz; K - > 10900 MHz;
RTF - CS (radiotelefonia stacje brzegowe)
Emisje Fal - symbole
l) pierwszy symbol (literowy) oznacza sposób zmodulowania głównej nośnej;
a) emisja nośnej niemodulowanej N; b) emisja, w której główna nośna jest modulowana amplitudowo (włączając przypadki kątowo modulowanych podnośnych): dwuwstęgowa A, jednowstęgowa, pełna nośna H, jednowstęgowa, nośna zredukowana R, jednowstęgowa, nośna stłumiona J, niezależne wstęgi boczne B, szczątkowa wstęga boczna C; c) emisja, w której główna nośna jest modulowana kątowo: modulacja częstotliwości F, modulacja fazy G; d) emisja, w której główna nośna jest modulowana amplitudowo i kątowo albo równocześnie, albo we wcześniej ustalonej kolejności: D; e) emisja impulsowa: sekwencja impulsów niemodulowanych P sekwencja ;impulsów: modulowanych w amplitudzie K; modulowanych w szerokości/czasie trwania L; modulowanych w położeniu/fazie M; w której w czasie trwania impulsu nośna jest modulowana kątowo Q; która jest kombinacją poprzednich lub zostaje wytwarzana innymi sposobami V; Emisje, gdzie główna nośna jest modulowana bezpośrednio sygnałem zakodowanym w formie kwantowej (np. modulacja kodowo-impulsowa), powinny być oznaczone l b) lub l c): f) przypadki nie uwzględnione wyżej, w których emisja składa się z głównej nośnej, modulowanej kombinacją dwóch lub więcej z następujących sposobów: amplitudowo, kątowo, impulsowo W; g) przypadki nie uwzględnione, X;
2) drugi symbol (cyfrowy) określa rodzaj (charakter) sygnału modulującego główną nośną; a) brak sygnału modulującego 0; b) pojedynczy kanał zawierający informację cyfrową lub kwantowaną, bez użycia modulującej podnośnej (z wyłączeniem zwielokrotnienia z podziałem czasowym) l; c) pojedynczy kanał zawierający informację cyfrową lub kwantowaną, z zastosowaniem modulującej podnośnej (jak wyżej) 2; d) pojedynczy kanał zawierający informację analogową 3; e) dwa lub więcej kanałów zawierających informację cyfrową lub kwantowaną 7; f) dwa lub więcej kanałów zawierających informację analogową 8; g) system mieszany, z jednym lub więcej kanałami zawierającymi informację cyfrową lub kwantowaną, wraz z jednym lub więcej kanałami zawierającymi informację analogową 9; h) przypadki nie uwzględnione X
3) trzeci symbol (literowy) określa rodzaj nadanej informacji:
a) nadawanie bez informacji N; b) telegrafia do odbioru słuchowego (Morse'a) A; c) telegrafia do odbioru automatycznego (np. NBDP) B; d) faksymilografia C; e) transmisja danych, telemetria D; f) telefonia (łącznie z rozgłaszaniem dźwiękowym) E; g) telewizja (wizja) F ; h) kombinacja powyższych sposobów W ; i) przypadki nie uwzględnione X
EMISJE : H3F, FIB, J3F, G3F
H3E - jednowstęgowa modulacja amplitudy pełną nośną używana w radiotelefoni w pasmie T
FIB - modulacja częstotliwości wąskopasmowa bez modulacji podnośnej używana w telegrafi (navtex, radiotelex, DSC MF/HF), ostrzeżenia nawigacyjne.
J3E - jednowstęgowa modulacja amplitudy ze szczątkową falą nośną dla pojedynczego kanału używana w telefoni MF/HF w paśmie T i U
G3E - modulacja fazy dla pojedynczego kanału używana w telefoni np. radiotelefon VHF
A3F - dwuwstęgowa modulacja amplitudy dla pojedynczego kanału zawierającego informację analogową używaną w telefoni np. do łączności z samolotami
Wpływ na propagację fal: różnorodność gleby, temperatura, wysokość anteny nadawczej i odbiorczej.
Wskaźnik refrakcji troposferycznej N = (n - 1)*106
n - współczynnik załamania pow.
ROPAGACJA FAL POŚREDNICH
Głównie zależy od pory doby. W dzień silna jest absorbcja w warstwie D szczególnie w niższych zakresach częstotliwości więc nie wykorzystuje się podczas dnia fali jonosferycznej. Zasięg fali przyziemnej zależy od mocy nadajnika częst. i rodzaju powierzchni i wynosi do kilkuset km. W nocy warstwa D zanika a warstwa E podwyższa się i zasięg wzrasta nawet do 3 tyś. km.
PROPAGACJA FAL KRÓTKICH
Decydujące znaczenie mają tu fale jonosferyczne, które cechują się małym promieniem w jonosferze i wielokrotnym odbiciem od warstw jonosfery. Łączność w zasięgu globalnym można osiągnąć przy stosunkowo małej mocy odbiornika. Jakość transmisji zależy od f i od pory doby. Optymalna f w dzień 8-30 MHz, w nocy 3-12 MHz
20. MUF, LUF, FOT
MUF - maximal useful frequency - to największa f przy której w danych warunkach propagacji możliwa jest łączność radiowa
LUF - lowest useful frequency - to najmniejsza f przy której w danych warunkach jonosferycznych możliwa jest łączność radiowa
FOT - frequence optimum trafic - to najlepsza f dla której istnieje w określonych warunkach łączność radiowa
Interco- początek nadawania kodem sygnałowym. ZADANIA I ORG MORSKIEJ SŁUŻBY RUCHOMEJ: ZAPEWNIENIE BEZPIECZEŃSTWA RADIOWEGO działalność: prewencja (odbiór ostrzeżeń nawigacyjnych, meteorologicznych i medycznych) związana z ratowaniem życia na ludzkiego (prawidłowe nadawanie sygnałów ratunkowych, prowadzenie korespondencji w niebezpieczeństwie; systemy meldunkowe; łączność ze służbą lotniczą), prowadzenie łączności radiowej dla celów służbowych i prywatnych (łączność portowa; radiotelegramy; rozmowy radiotelegraficzne; transmisja danych; komunikaty prasowe i inne)
GMDSS -global maritime distress and safty system (Morski światowy system łączności w niebezpieczeństwie i bezpieczeństwa) Nie dotyczy: okrętów wojennych, statków do przewozu wojska, statków towarowych o pojemności brutto mniejszej niż 300 t, statków bez napędu mechanicznego, prymitywnej drewnianej konstrukcji, jachtów rekreacyjnych nie uprawiających żeglugi handlowej, statków rybackich, statków do żeglugi wyłącznie po Wielkich Jeziorach USA
PODSYSTEMY SKŁADOWE GMDSS
- satelit. morski sys. radiokomunikacyjny INMARSAT, - radiopławy satelit. EPIRB, - sat. sys. alarmowy i lokalizacji obiektów w niebezp. COSPAS-SARSAT, - system cyfrowego selektywnego wywołania DSC, - sys radiotelegrafi dalekopisowej NBDP, - radiotelefonia SSB w paśmie fal pośrednich i krótkich, - radiotelefonia FM w paśmie ultrakrótkofalowym, - sys transmisji ostrzeżeń naw. i meteo NAVTEX i NAVAREA, - sat sys wywołania grupowego EGC, transpond. radar.
WYMAGANIA FUNKCJONALNE GMDSS: zdolność do:1. nadawania alarmu ze statku na brzeg (ship to shore) z pomocą min. dwu oddzielnych, niezależnych środków łączności z których każdy wykorzystuje inną służbę radiotelefoniczną. 2. odbioru sygnałów alarmowych nadawanych z brzegu (shore to ship) 3. odbioru i nadawania sygnału niebezpieczeństwa przesyłanych między statkami (ship to ship) 4. do dwukierunkowej łączności poszukiwania i nadawania (search and rescue co-ordinating) 5. do dwukierunkowej łączności na miejscu wypadku (on scene communication) 6. nadawania i stosowania do wymagań odbioru sygnałów lokalizacji (locating signals) 7. nadawania i odbioru morskich informacji bezpieczeństwa (maritime safty information) 8. do prowadzenia dwukierunkowej łączności ogólnej poprzez brzegowe stacje radiowe (general communication) 9. prowadzenia dwukierunkowej łączności mostek- mostek (bridge to bridge)
SYSTEMY SKŁADOWE: DSC:VHF, MF, HF; RTF: radiotelefony VHF, MF, HF, NBDP: radiotelex MF, HF; inmarsat
WYPOSAŻENIE PODSTAWOWE GMDSS: 1. Urządzenie DSC VHF do nadawania i odbioru alarmu w niebezpieczeństwie (156,525 MHz; Ch70) 2. Radiotelefon stacjonarny VHF (156,8 ch16; 156,650 ch13 ; 156,3 ch 6) 3. urządzenie radiowe do odbioru Morskich Informacji bezp za pomocą: * odbiornika NAVTEX- jeżeli podróżuje w obszarze objętym zasięgiem tej służby; * EGC- jeśli w zasięgu INMARSAT gdzie NAVTEX nie działa; * radiotelex HF- gdy Morskie Informacje Bezp dostarczana za pomocą NBDP. 4. radiopławy awaryjne (EPIRB) -cospas/ sarsat w paśmie 406-406,1 MHz lub INMARSAT w 1,6 GHz; - DSC-VHF na czest 156,525 ch 70 jeżeli obszar wyłącznie A1 5. radiotelefon lotniczy VHF (121,5; 123,1 MHz) (dla jednostek pasażerskich) 6. radar w paśmie 9 GHz 7. awaryjna łączność wewnątrz statkowa *alarm ogólny; *zapewnienie łączności dwukierunkowej między strategicznymi miejscami statku * łączność z awaryjnymi stanowiskami sterowania 8. urządzenia dla jednostek ratunkowych *radiotelefon ratunkowy VHF (pasażerski 3 szt; towarowy 300-500 t - 2szt; pozostałe 3 szt) * transponder radarowy (SART) w paśmie 9 GHz (na pasażerskich i towarowych pow 2500t)
FUNKCJE GMDSS: - alarmowanie w niebezpieczeństwie; -łączność koordynacyjna; - łączność na miejscu akcji; -lokalizacja miejsc wypadku; -rozpowszechnianie informacji związanych z bezpieczeństwem łączności; -łączność eksploatacyjne; -łączność między dwoma mostkami
ZASILANIE URZĄDZEŃ RADIOWYCH -główne (min 2 zespoły prądotwórcze, każdy zdatny do zapewnienia utrzymania w normalnych warunkach eksploatacyjnych) -awaryjne (zasilanie przez okres min 36h (na pasażerskich) i 18 h na towarowych następujących urządzeń: DSC-VHF (ch70); radiotelefon VHF (156,8;156,3;156,6); DSC-MF (2187,5 na obszarze A1,2,3); radiotelefon MF na 2182 (w A1,2,3); statkową stację naziemną INMARSAT za pomocą TELEXu zamiast MF/HF; DSC-HF (w obszarach A1,2,3 nie wyposażony w INMARSAT i A1,2,3,4 to każdy; radiotelefon HF; radiotelex; urządzenia do łączności wewnątrzstatkowej; urządzeni nawigacyjne, których działanie jest niezbędne do dostarczenia informacji do urządzeń radiowych). - rezerwowe (czas ładowania do 10h; do zasilania przez 1 h (jeżeli spełnia wymagania SOLAS) 6h (jeżeli nie) urządzeń: - DSC-VHF; -DSC-MF w A1,2 i A1,2,3 bez IMARSAT; -DSC-MF/HF; -radiotelefon MF; -radiotelefon MF.HF; -radiotelex MF/HF; -stacja INMARSAT; -oświetlenie elementów regulacyjnych; -urządzeń nawig dostarczających informacje do urządzeń radiowych; -przenośne (do zasilania urządzeń awaryjnych: -radiotelefon awaryjny VHF (min 8h w temp od -20 do +55 w cyklu 1:9); -radiopława awaryjna (min 48 h); -transponder radarowy (min 96h w stanie gotowości i następne 8 h ciągłego pobudzenia)
OBSZARY: A1: obszar radiotelefonicznego zasięgu min 1 stacji brzegowej VHF w którym zapewniona jest ciągła łączność alarmowa za pomocą systemu DSC i który może być określony przez umawiające się rządy. Typowo 30-50 Mm od stacji brzegowej.
A2: Obszar radiotelefonicznego zasięgu min 1 stacji brzegowej MF w którym zapewniona jest ciągła łączność (z wyłączeniem obszaru A1) alarmowa za pomocą systemu DSC i który może być określony przez umawiające się rządy. Zasięg 150- 400 Mm od stacji brzegowej.
A3: Obszar zasięgu satelitów systemu INMARSAT (z wyłączeniem A1 i A2) w którym zapewniona jest ciągła łączność alarmowa.
A4: Obszar morza poza obszarem A1, A2, A3
WYPOSAŻENIE GMDSS W DANYCH OBSZARACH
A1 - VHF z DSC CH 70, navtex, transponder w paśmie X, EPIRB, radiotelefon przenośny na CH 6 i 16, odbiornik nasłuchowy na 2182, radar X
A2 - VHF z DSC CH 70, radiotelefon MF SSB z DSC,navtex, transponder pasmo X, EPIRB, radiotelefon przenośny, odbiornik nasłuchowy na 2182, radar X
A3 - VHF z DSC CH 70, radiotelefon MF SSB z DSC, MF/HF SSB z DSC, INMARSAT A,B,C, navtex, transponder X, EPIRB, radiotelefon przenośny, radar X, odbiornik 2182
A4 - VHF z DSC CH 70, radiotelefon MF SSB z DSC, MF/HF SSB z DSC, navtex, transponder X, EPIRB (COSPAS, SARSAT), radiotelefon przenośny, radar X, odbiornik 2182.
ZASADY PROWADZENIA ŁĄCZNOŚCI OGÓLNEJ: 1. nie należy prowadzić zbędnej łączności 2. nie zakłócać korespondencji będącej w toku. ZALECENIA DLA OPERATORA: 1. Sprawdzić parametry stacji brzegowej z którą będzie prowadzić łączność (nazwa, częst, moc, godz pracy) 2. wybrać zakres częstotliwości z której będziemy korzystać 3. przygotować radiostację do pracy 4. sprawdzić czy wywoływana stacja nie jest zajęta. ZABRONIONE: 1. pracować z mocą większą niż wymagane 2. podawanie fałszywych sygnałów 3. praca bez identyfikacji.
Rodzaje łączności: simplex- praca na jednej częstotliwości; duplex- praca na dwu częstotliwościach, jedna do nadawania druga do obioru, semiduplex- jedna stacja pracuje w duplexie druga w simpleksie i musi zmieniać kanały z odbioru na nadawanie; duosimplex- dwie stacje simplexokw jedna jako odbiornik druga jako nadajnik
WYMAGANIA INSTALACYJNE URZĄDZEŃ każde powinno być: - wyraźnie oznakowane sygnałem rozpoznawczym oraz innymi kodami, które mogą być potrzebne przy prowadzeniu łączności;
- wyposażone w niezawodne oświetlenie;
- umieszczone w odpowiednim miejscu (brak zakłóceń; Dostępne do konserwacji i naprawy. Na st. Pasażerskich - zdalne nadawanie i odbiór, -automatyczne nadawanie pozycji do urządzeń alarmowych);
- uruchomienie alarmów z mostku;
- radiopławy awaryjne zainstalowane tak aby mogły uwolnić się i wypłynąć;
- linka operacyjna radiopławy (15m) nie powinna być mocowana do stałych elementów kadłuba;
Transpondery radarowe:
(- powinien być umieszczony w takim miejscu aby można go było przenieść do szalupy;
- gdy statek ma 2 transpondery - jeden powinien być umieszczony na stałe w łodzi rat. Na stałe w krytej szalupie może być umieszczony radiotelefon)
- baterie akumulatorów powinny być umieszczone w odpowiednim pomieszczeniu;
- w akumulatorowni nie mogą występować różne rodzaje akumulatorów;
- przed grodzią zderzeniową nie wolno umieszczać urządzeń zasilania awaryjnego;
- elementy będące pod napięciem powinny być uziemione;
- kable i przewody urządzeń ważnych dla bezpieczeństwa powinny być jak najdalej od przedziałów łatwopalnych;
- kable główne powinny być prowadzone jak najdalej od siebie;
- wszystkie urządzenia powinny być zabezpieczone przed użyciem przez osoby nieupoważnione
UTRZYMANIE GOTOWOŚCI OPERACYJNEJ: w czasie podróży po A1, A2 jedna z metod W rejonie A3, A4 dwie z metod: - dublowanie; -naprawa na lądzie; - naprawa na statku (mogą być wykonywane przez -radioelektronika I lub II klasy; -elektronika GMDSS I lub II klasy.
TRANSPONDERY RADAROWE
SART(Search and Rescue Radar Transponder), transponder powinien:
- szybko się uruchamiać, -posiadać układ ręcz./automatycz. nadawania
- posiad. wskaźnik stanu gotowości, - być wodoszczelny(min. 5 min), - być pływający, - gładka konstrukc. zewnętrzna, - rażący kolor, - pojemność bateri 96h. CHARAKTERYSTYKA:-częstotliwość 9200-9500MHz - polaryzacja pozioma, - prędkość przesuwu 5micro sek. na 200 MHz, -postać sygn. przestrajającego(piłokształtny). ZASADA PRACY: wysyła autom. odpowiedź używając sygn. z szybkim przesuwem częst. w zakresie 9 GHz o czasie trwania 100 micro sec. Sygnał obserwowany na ekranie radaru ma postać szeregu kropek równo oddalonych od siebie (kod SART) rozmieszczonych promieniście na zewnątrz od miejsca lokalizacji, ku krawędzi ekranu.
Radiopława EPIRB 406 MHz
Współrzędne radiopławy określa się na podstawie pomiarów satelitarnych dopplerowskiego efektu zmiany częstotliwości sygnału przyjmowanego od EPIRB (ruch względny satelity i radiopławy ).j Obecnie w systemie COSPAS-SARSAT wykorzystuje się radiopławy pracujące na częstotliwości 121,5 MHz; jest to międzynarodowa lotnicza częstotliwość niebezpieczeństwa oraz w zakresie częstotliwości 406,0 -406,1 MHz
Kompletna wiadomość transmitowana przez typową radiopławę 406 MHz zawiera następujące informacje:
1) określenie użytkownika: rodzaj statku powietrznego, morskiego lub lądowego, 2) nazwę państwa, czyli kod charakterystyczny dla użytkowników danego państwa, 3) numer identyfikacyjny radiopławy - każda radiopława ma swój własny numer, 4) wiadomość o niebezpieczeństwie, opisującą rodzaj niebezpieczeństwa, 5) dane o pozycji, która jest kodowana według morskiego protokołu o lokalizacji z odpowiednich urządzeń nawigacyjnych.
IMO przedstawiła zasadnicze wymagania techniczno-eksploatacyjne stawiane samospływającej, satelitarnej radiopławie awaryjnej, pracującej na częstotliwości 406 MHz.
Jej zasadnicze aspekty można scharakteryzować w sposób następujący:
1) satelitarna radiopława awaryjna powinna być zdolna do nadawania sygnałów alarmowych do satelitów poruszających się po orbitach biegunowych, 2) radiopława powinna automatycznie spływać na wodę.
Urządzenie, jego układy mocujące i spustowe powinny działać niezawodnie w najbardziej niekorzystnych warunkach, jakie można spotkać na morzu. Satelitarna radiopława powinna także być:
1) wyposażona w należyte środki uniemożliwiające jej przypadkowe uruchomienie, 2) tak skonstruowana, aby jej części radiowe zachowywały wodoszczelność przez co najmniej 5 minut na głębokości 10 m należy przy tym uwzględnić zmianę temperatury o co najmniej 45°C w czasie przejścia od pozycji zamocowania do zanurzenia. Szkodliwe wpływy środowiska morskiego, skraplanie i przecieki wody nie powinny mieć wpływu na skuteczność działania radiopławy, 3) automatycznie uruchamiana po spłynięciu na wodę, 4) zdatna do ręcznego uruchomienia i wyłączenia, 5) wyposażona w środki wskazujące, że emitowane są sygnały, 6) tak skonstruowana, aby mogła pływać w pozycji pionowej na spokojnej wodzie, oraz miała dodatnią stabilność i wystarczającą pływalność przy każdym stanie morza, 7) wytrzymała na upadki do wody z wysokości 20 m, 8) przystosowana do sprawdzania, bez wykorzystywania systemu satelitarnego, czy jest zdatna do prawidłowej pracy, 9) zabarwiona na intensywny, dobrze widoczny kolor żółty lub pomarańczowy i pokryta materiałem odblaskowym, 10) wyposażona w ściągacz linowy, mogący służyć do umocowania radiopławy, który powinien być zabezpieczony przed uwięzieniem w konstrukcji statku podczas spływania radiopławy na wodę, 11) wyposażona w źródło światła o wolnym cyklu świecenia (0,75 cd), uruchamianym o zmierzchu, w celu wskazania swojej pozycji rozbitkom znajdującym się w pobliżu i jednostkom ratunkowym, 12) odporna na działanie morskiej wody i zanieczyszczeń ropopochodnych, 13) odporna na długotrwały wpływ promieniowania słonecznego.
Bateria zasilająca satelitarną radiopławę powinna posiadać wystarczającą pojemność, aby zapewnić jej działanie przez co najmniej 48 godzin.
Parametry techniczne:
1) częstotliwość nośna: 406,025 MHz ± 0,002 MHz; 2) rodzaj emisji G1B; 3) kodowanie danych - binarna zmiana fazy.
Radiopława EPIRB INMARSAT-E
Radiopława zawiera niezbędne wyposażenie i źródło energii do nadawania sygnału alarmowego poprzez segment kosmiczny INMARSAT-E, po ręcznej lub automatycznej aktywacji. Do lokalizacji EPIRB wykorzystywane są znajdujące się wewnątrz pławy takie urządzenia, jak: transponder radarowy SART, satelitarny odbiornik nawigacyjny GPS (określający pozycję), wewnętrzna pława pracująca na częstotliwości 121,5 MHz oraz lampa błyskowa o wolnym cyklu świecenia. Radiopława EPIRB pracująca w paśmie L, nadaje alarm niebezpieczeństwa z pokładu statku lub z powierzchni morza do Ratowniczego Centrum Koordynacji (RCC).Do tego celu wykorzystuje ona segment kosmiczny INMARSAT oraz stacje CES wyposażone w standardowy sprzęt systemu INMARSAT-E. (Transmisje sygnału niebezpieczeństwa odbywają się na przemian w dwóch zakresach częstotliwości: pierwszy od 1644,3 do 1644,5 MHz, zaś drugi od 1645,6 do 1645,8 MHz i składają się z kolejnych, występujących po sobie 160-bitowych ramek. Czas trwania jednego okresu transmisji wynosi 10 minut, po 5 minut w każdym paśmie, co zapewnia odbiór sygnału przez pierwsze lub późniejsze generacje satelitów.
Radiopława DSC VHF EPIRB powinna być:
1) zdolna do nadawania sygnałów alarmowych VHF oraz dostarczania sygnałów do lokalizacji za pomocą transpondera radarowego 9 GHz. Transponder radarowy (SART) powinien spełniać zalecenia w zakresie wymagań techniczno-eksploatacyjnych stawianych transponderom radarowym przeznaczonym dla jednostek ratunkowych, stosowanych w morskich akcjach poszukiwawczo-ratowniczych. Powinien on być także zdolny do wskazania położenia zagrożonej jednostki radarom jednostek ratowniczych, za pomocą serii równomiernie rozłożonych kropek. 2) tak skonstruowana, aby mogła spływać automatycznie; urządzenie, jego układy mocujące i zwalniające powinny działać niezawodnie w najbardziej niekorzystnych warunkach, 3) łatwa do uruchomienia, 4) wyposażona w odpowiednie układy uniemożliwiające niezamierzone uruchomienie, 5) tak skonstruowana, aby jej części radiowe były wodoszczelne przez co najmniej 5 minut na głębokości 10 m; należy uwzględnić zmianę temperatury o 45 °C w czasie przejścia od pozycji zamocowania do zanurzenia. Szkodliwe wpływy środowiska morskiego, skraplanie i przecieki wody nie mogą mieć wpływu na skuteczność działania radiopławy, 6) automatycznie uruchamiana po spłynięciu na wodę, 7) zdatna do ręcznego uruchomienia i wyłączenia, 8) wyposażona w układy wskazujące, że emitowane są sygnały, 9) tak skonstruowana, aby mogła pływać w pozycji na spokojnej wodzie i mieć dodatnią stabilność oraz wystarczającą pływalność przy każdym stanie morza, 10) wytrzymała na upadki do wody z wysokości 20 m bez uszkodzenia, 11) przystosowana do sprawdzenia na pokładzie statku bez emitowania sygnałów alarmowych, czy jest zdatna do prawidłowej pracy, 12) zabarwiona na intensywny, dobrze widoczny kolor żółty lub pomarańczowy oraz pokryta materiałem odblaskowym, 13) wyposażona w światło o wolnym cyklu świecenia (0,75 cd), uruchamiane o zmroku, w celu wskazania swojej pozycji znajdującym się w pobliżu rozbitkom oraz jednostkom ratunkowym, 14) nie nadmiernie podatna na działanie słonej wody lub ropy, 15) odporna na długotrwały wpływ promieniowania słonecznego.
Bateria radiopławy VHF powinna mieć na tyle wystarczającą pojemność, aby mogła zapewnić działanie w czasie co najmniej 48 godzin.
Sygnał alarmowy radiopławy DSC VHF EPIRB - kanał 70 (częstotliwość 156,525 MHz, modulacja G2B).
Co powinno się zabrać na tratwę ratunkową:
1) Przenośny radiotelefon VHF, 2) transponder radarowy, 3) Radiopławe EPIRB.
Antena jest bardzo istotnym ogniwem w radiokomunikacyjnym systemie i urządzeniach nadawczych i odbiorczych. Antena umożliwia wypromieniowanie fal elektromagnetycznych przez nadajnik oraz ich odbiór i dostarczenie do odbiornika. Jest więc swojego rodzaju urządzeniem dopasowującym prowadnicę falową do swobodnej przestrzeni. Z racji swojego położenia między urządzeniem nadawczym lub odbiorczym, a przestrzenią, wymagania stawiane antenie są narzucone zarówno przez warunki rozchodzenia się fal elektromagnetycznych w przestrzeni, jak i przez wpływ anteny jako elementu danego urządzenia na jego pracę.
Wypromieniowywanie fal radiowych oraz ich odbiór jest najbardziej efektywne, gdy antena znajduje się w rezonansie. Można uzyskać różnego rodzaju rezonansowe konfiguracje anten o wymiarach jednej czwartej długości fali, połowy, lub jej wielokrotności.
Dla anten nadawczych warunek rezonansu jest bardziej istotny niż dla anten odbiorczych, ponieważ proces wypromieniowywania fal radiowych może być wówczas bardzo utrudniony - gdy antena nie jest dopasowana.
Zasadnicze parametry anten
Anteny nie promieniują równomiernie we wszystkich kierunkach. W celu określenia własności kierunkowej anteny wprowadzono pojęcie charakterystyki promieniowania, którą można wyznaczyć mierząc lub obliczając rozkład natężenia pola elektrycznego na powierzchni kuli o dostatecznie dużym promieniu, w środku której znajduje się antena. .
Kierunkowość
Moc promieniowaną przez antenę w jednostce kąta bryłowego nazywa się gęstością promieniowania U. Stosunek maksymalnej gęstości promieniowania do średniej gęstości promieniowania określa sumaryczne własności kierunkowe anteny i nazywa się kierunkowością.
Średnia moc promieniowania jest równa całkowitej mocy promieniowanej przez antenę podzielonej przez pełny kąt bryłowy
Kąt zawarty między kierunkami promieniowania w wiązce głównej, dla której gęstość promieniowania spada o 3dB, nazywa się szerokością wiązki głównej lub kątem połowy mocy.
Długość skuteczna anteny
Charakterystyka promieniowania anteny daje informacje o rozkładzie przestrzennym pola elektromagnetycznego nie określa natomiast wartości bezwzględnych tego pola. W celu określenia wartości natężenia pola na kierunek maksymalnego promieniowania wygodne jest wprowadzenie dla pewnej kategorii anten pojęcia długości skutecznej anteny. Długość skuteczną anteny definiuje się jako długość odcinka przewodnika z równomiernym rozkładem prądu o amplitudzie równej amplitudzie prądu na wejściu badanej anteny, dobraną tak, aby maksymalne gęstości promieniowania w obu przypadkach były jednakowe.
Powierzchnia skuteczna anteny
W odniesieniu do anten powierzchniowych (tuby, anteny reflektorowe) pojęcie długości skutecznej anteny jest mniej użyteczne. Anteny tego typu charakteryzuje wyróżniająca się powierzchnia - apertura, w której obrębie następuje przepływ energii elektromagnetycznej od toru zasilającego do nieograniczonej przestrzeni propagacji. Dogodnym parametrem do ich opisu jest więc powierzchnia skuteczna anteny.
Podział anten
W systemach statkowych najczęściej występują dwa zasadnicze rodzaje anten:
• anteny liniowe
• anteny aperturowe
Anteny liniowe
Anteny liniowe są to anteny mające jeden wymiar znacznie większy od pozostałych. Anteny tego typu znajdują szerokie zastosowanie w praktyce zaczynając od najniższych częstotliwości i dochodząc do częstotliwości kilku, a nawet kilkunastu GHz.
Mogą być one wykorzystywane jako anteny samodzielne lub też wchodzić w skład skomplikowanych układów czy systemów antenowych. Stosowane na statkach anteny prętowe dla zakresu fal krótkich oraz anteny masztowe dla zakresu fal średnich i krótkich są typowymi przykładami anten liniowych.
Anteny aperturowe
Pewna kategoria anten charakteryzuje się tym, że promieniowane przez nie pole elektromagnetyczne wydobywa się z wyraźnie określonego płaskiego otworu - zwanego aperturą.
Klasyfikacja anten statkowych
Anteny statkowe można podzielić na trzy zasadnicze grupy w zależności od charakteru i przeznaczenia urządzeń, z którymi współpracują. Kierując się takim podziałem wyodrębnia się anteny radiokomunikacyjne systemów naziemnych oraz systemów satelitarnych, anteny urządzeń radionawigacyjnych oraz anteny urządzeń radiodyfuzyjnych. W każdej z tych grup można jeszcze rozróżnić anteny o odmiennej budowie lub różnym przeznaczeniu.
Anteny radiokomunikacyjne dzielą się na nadawcze i odbiorcze. Wśród anten nadawczych występuje antena główna, przeznaczona do współpracy z nadajnikiem głównym lub rezerwowym w zakresie fal średnich, antena rezerwowa o tym samym przeznaczeniu, stosowana w przypadku uszkodzenia anteny głównej oraz anteny eksploatacyjne wykorzystywane do współpracy z nadajnikami radiotelefonicznymi w zakresie fal krótkich (częstotliwość pracy 4 do 25 MHz).
Ponadto anteny nadawcze dzielą się pod względem konstrukcyjnym na przewodowe i masztowe oraz anteny prętowe
Odbiorcze anteny radiokomunikacyjne nie mają wyraźnego podziału na główne i eksploatacyjne i mogą być wykorzystywane w dowolnym układzie pod warunkiem, że istnieje techniczna możliwość prowadzenia odbioru dwoma dowolnie wybranymi ' odbiornikami równocześnie. W praktyce odbiór realizowany jest przy wykorzystaniu jednej z co najmniej dwóch zainstalowanych na statku anten odbiorczych, zazwyczaj o różnej długości i różnej polaryzacji. Wyboru anteny dokonuje się za pomocą przełącznika umożliwiającego połączenie dowolnego odbiornika z każdą anteną. Kryterium wyboru anteny stanowi siła sygnału występującego w odbiorniku przy kolejnym połączeniu każdej anteny.
W charakterze anten poziomych stosuje się niemal wyłącznie anteny przewodowe rozpięte pomiędzy masztami lub wysokimi elementami konstrukcji statku. Anteny te nie różnią się w zasadzie od anten nadawczych. Obecnie szersze zastosowanie na statkach znajdują pionowe anteny prętowe.
Anteny prętowe, będące konstrukcją samostojącą, są łatwe do zamontowania i zajmują niewiele miejsca. Dzięki zewnętrznej powłoce z żywic, anteny te charakteryzują się znaczną rezystancją izolacji, a parametry ich są stałe w każdych warunkach atmosferycznych i klimatycznych. Ponadto warstwa żywicy zabezpiecza, przewód przed korozją. Krótsze anteny prętowe, dzięki odpowiedniej sztywności konstrukcji, mogą być wykorzystane również jako anteny poziome.
Oddzielną grupę stanowią anteny przeznaczone do pracy w zakresie fal ultrakrótkich. Każdy radiotelefon tego zakresu ma jedną, oddzielną antenę, wykorzystywaną równocześnie do nadawania i odbioru.
Anteny urządzeń radionawigacyjnych składają się z anten radionamierników, anten aparatury fazolokacyjnej, anten radarów oraz anten satelitarnych urządzeń nawigacyjnych.
W grupie urządzeń radiodyfuzyjnych stosuje się zazwyczaj dwie zbiorowe anteny szerokopasmowe jedną do odbioru radiofonii, drugą do odbioru telewizji.
Anteny VHF
Ponieważ w morskim paśmie VHF długość fali wynosi ok. 2 metrów w związku z tym możliwe jest stosowanie anten ćwierć falowych oraz półfalowych. Najczęściej jest to dipol do którego w środkowej części dołączony jest przewód zasilający.
Anteny VHF powinny być montowane na statku tak wysoko, jak to jest możliwe oraz na takim miejscu aby nie były „zasłaniane" przez elementy konstrukcyjne statku.
Anteny MF/HF
W pokrywanym zakresie częstotliwości tych pasm długość fal zmienia się od 180 metrów (dla częstotliwości 1650 kHz) do ok. 12 m dla częstotliwości 25 MHz. Niemożliwe jest zatem aby anteny ćwierć oraz pół falowe mogły być w tym paśmie w rezonansie. Problem ten może być rozwiązany albo poprzez zastosowanie kilku oddzielnych anten, lub poprzez użycie odpowiedniego bloku strojącego, który umożliwia uzyskanie dopasowania stopni wyjściowych nadajnika do anteny - w dość znacznym zakresie częstotliwości.
W tym bloku strojącym poprzez zastosowanie elementów biernych - cewek i kondensatorów można uzyskać efekt rezonansu w kombinacji z aktualną -fizyczną długością anteny. Należy jednak zaznaczyć, że sprawność będzie się zmieniała wraz ze zmianą częstotliwości, ponieważ sprawność promieniowania jest jednak zdeterminowana przez fizyczną długość anteny.
Połączenia bloku strojącego do anteny powinny być możliwie jak najkrótsze, aby zapewnić dobre warunki dla przeniesienia energii do anteny. Przykłady anten na pasmo MF/HF
Z uwagi na to, iż na pokładach nowoczesnych statków morskich często jest bardzo mało właściwego miejsca na zamontowanie wyżej wspomnianych anten, na wielu statkach wyposażonych w system GMDSS często stosowane są pionowe anteny prętowe dla pasm MF7HF.
Przykładowo główny nadajnik pasm HF może stosować 8 m antenę prętową, odbiornik na częstotliwość 2182 kHz - ma antenę prętową 4 m, a odbiornik systemu NAVTEX - l m antenę prętową.
Natomiast dla odbiornika DSC na pasmo MF/HF stosowana jest oddzielna 6 m antena prętowa.
Antena prosta: - promiennik - podłużny pręt, długość zależy od częstotliwości którą będzie przesyłał ( ½ lub ¼ długości fali), długość skuteczna - długość przewodnika który bierze udział w wypromieniowaniu energii, polaryzacja - ułożenie anteny względem pionu, horyzontalne ułożenie promiennika - kierunkowe rozchodzenie fali, większy zasięg w wybranym kierunku, smukłość - stosunek wysokości do średnicy anteny, impedancja - zespolona wartość rezystancji i indukcyjności(z fidera = z promiennika)
Wpływ otoczenia na parametry anten
Anteny statkowe eksploatuje się w specyficznych, szczególnie trudnych warunkach,, na co wpływają między innymi:
• oddziaływanie elementów konstrukcyjnych statku na pracę anten,
• wzajemny wpływ anten spowodowany bliskością ich usytuowania,
• szczególnie trudne warunki atmosferyczne występujące w akwenach morskich, powodujące okresowe zmiany parametrów anten, a ponadto wywierające stałe działanie niszczące na statkowe urządzenia antenowe, Elementy wpływające na parametry, zwłaszcza na kształt charakterystyk anten, można podzielić na stałe i okresowo zmienne. Wpływy stałe
pochodzą od pokładów, masztów, stałego takielunku metalowego, jak również od wszystkich innych obiektów metalowych nie zmieniających swego położenia ani rozmiarów w stosunku do anten.
Okresowo zmienne oddziaływanie na pracę anten okrętowych wywierają zmiany zanurzenia statku, zmiany otoczenia podczas żeglugi w pobliżu brzegów, zmiany zasolenia wody wpływające na wartość oporności uziemienia, a szczególnie zmiany ustawienia, urządzeń przeładunkowych w stosunku do anten. Na falach średnich wpływ warunków zewnętrznych powoduje w głównej mierze zmiany pojemności, anteny. Zmienne warunki atmosferyczne wilgotność powietrza, stan pokładu pod anteną (suchy lub mokry), a także zmiany zwisu anteny powodowane silnym wiatrem wpływają, na zmiany wartości pojemności wierzchołkowej.
Konserwacja anten
Wszystkie anteny na statku należy utrzymywać w stanie czystym, wolnym od pozostałości soli, a wszystkie linie zasilające oraz połączenia powinny być regularnie sprawdzane.
Wszystkie izolacje (izolatory) powinny być uważnie sprawdzane, czy nie występują pęknięcia - jest oczywiste, iż również powinny być w regularny sposób oczyszczane.
Straty bowiem występujące w materiale izolatorów są pomijalnie małe w porównaniu ze stratami upływności występującymi wskutek pokrycia powierzchni izolatorów wodnym roztworem soli lub nalotem pochodzącym ze spalin silnika statkowego.
Zapasowe anteny linkowe powinny być tak przechowywane, aby mogły być w łatwy sposób dostępne i szybko instalowane (przy zagrożeniu).
Zanim przystąpi się do prac konserwacyjnych przy dowolnej antenie, należy się upewnić, że urządzenie jest wyłączone - a główne bezpieczniki są odłączone (wyjęte).
Należy również pamiętać, że antena przy której pracujemy powinna być uziemiona, ponieważ istnieje niebezpieczeństwo zaindukowania się energii fal radiowych w antenie z innej sąsiadującej anteny.
Częstotliwość krytyczna - częstotliwość pracy przy której fala wychodzi w kosmos (nie odbija się od warstwy jonosfery)
Skład - fider - linia doprowadzająca falę z nadajnika , promiennik - część promieniująca anteny, przeciwwagi - elementy dopasowujące impedancję, tworzą sztuczny horyzont, zwrotnica antenowa - zwana dupleksorem - stosowana w antenach nadawczo-odbiorczej.
DOKUMENTY: 1. certyfikat bezpieczeństwa radiowego (poświadczenie, że statek spełnia wymagania SOLAS. Rodzaje: - cert bezp radiowego statku towarowego (12 mies); -bezp wyposażenia statku towarowego (24 mies); -cert bezp statku pasażerskiego(12 mies); -cert zwonienia)) 2. licencja (zezwolenie na używanie nadajników. Wydaje PAR) 3. świadectwo operatora ( dok do obsługi łączności) 4. dziennik radiowy (do rejestrowania przebiegu służby) wytyczne: - prowadzić na bieżąco, chronologicznie; -zapisy w czasie UTC; -streszczenie łączności; -uwagi dot ważnych wydarzeń; -min raz dziennie pozycję; -utrzymywanie nasłuch na wyznaczonych częstotl; -sprawdzenie i testowanie urządzeń bezp, anten radiowych, akumulatorów radiowych; -odbiór morskich informacji bezp.; -rozpoczęcie i zakończenie każdego okresu służby; -nielegalne transmisje innych stacji.
Sposoby wydawania świadectw:
- wydaje się jedno wspólne świadectwo ale z wpisem że spełnia ono wymagania konwencji SOLAS i regulaminu
- wydanie dwóch świadectw
PUBLIKACJE RADIOWE: statek musi posiadać: -spis stacji brzegowych; spis sygnałów wywoławczych i nr indentyfikacyjnych; - spis stacji statkowych; -spis stacji radiookreślania i służb specjalnych; -podręcznik do obsługi systemów morskich i ruchomej służby morskiej. DODATKOWO: - mapy stacji brzegowych; - biuletyn służbowy. Publikacje SOLAS: -coast radio station; - radiowe pomoce nawig; -radiowa służba pogodowa i ostrzeżeń nawig; -GMDSS; -służba pilotowa i portowa; -służba ruch statków i meldunkowa.
PRZYGOTOWANIE RADIOWE do wyjścia w morze: obowiązki administracji i armatora: - zatrudnienie ludzi ze świadectwami; -załoga zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa; -dane osobowe marynarzy przechowywać i aby były dostępne; -zapewnić znajomość załogi z instalacjami, obowiązkami, wyposażeniem, procedurami, cechami związanymi z ich stanowiskiem Obowiązki Kpt.: -upewnić się czy statek zdolny do żeglugi; -wyznaczyć głównego radiooperatora do łączności w niebezp oraz innego za łączność ogólną (sprawdzić ich wiedzę i umiejętności); -sporządzić rozkład alarmowy (powinien zawierać: *alarm ogólny; * sposób podania rozkazu opuszczenia statku *osoby odpowiedzialne za zabranie radiowych środków alarm * zastępcy osób na kluczowych stanowiskach); -wyznaczyć oficerów odpowiedzialnych za utrzymanie w dobrym stanie środków ratown
Zadania i obowiązki służby radiowej na morzu:
Zdatność do służby: - w każdym okresie 24h musi być zapewnione 10h odpoczynku (może on być podzielony na dwie części przy czym jeden musi trwać minimum 6h), - plany wacht muszą być wywieszone w miejscach dostępnych, STCW dopuszcza zawartość 0,80/00 alkoholu, - zabrania się spożywania alkoholu na 4h przed wachtą, zakaz zażywania narkotyków.
Pełnienie wachty radiowej: - powinna być pełniona przez osobę posiadającą odpow. Świadectwo, radiooperator powinien: - pełnić wachte zgodnie z przepisami i regulaminem radiowym, konwencją SOLAS, STCW, - utrzymywać nasłuch na częstotliwościach wymaganych przez SOLAS, po odebraniu alarmu radiooperator powinien zawiadomić głównego operatora (jeśli konieczne kapitana), regularnie sprawdzać działanie urządzeń radiowych i źródeł zasilania, - dostarczyć urządzeniom niezbędnych danych przydatnych do łączności w niebezpieczeństwie, - tam gdzie pozycja nie jest wprowadzana autom. wprowadzać ją min co 4h, - sprawdzić i poprawiać wskazania czasu, - informować kapitana o wszystkich zauważonych usterkach radiowych, - natychmiast poinformować kapi6tana o niesprawności urządzeń odpowiedzialnych za bezpieczeństwo radiowe statku, - wysyłać meldunki do systemu meldowania statków zgodnie z instrukcjami kapitana, wysyłać również meldunki o pozycji do lokalnej stacji brzegowej przy wchodzeniu i wychodzeniu na akwen obsługiwany przez daną stację , wyposażać patrole pożarowe w radiotelefon VHF do utrzymania łączności z of wachtowym, - prowadzić zapisy w dzienniku rad spełniając wymagania konw. SOLAS, zapisy prowadzić w miejscu skąd prowadzona jest łączność w niebezpieczeństwie , dziennik udostępniać kapitanowi i upoważnionym osobom.
Zadania głównego radiooperatora: przed wyjściem powinien sprawdzić: - całe wyposażenie radiowe; - oznakowanie rezerwowego źródła zasilania; - dokumentację statkową; -umieszczenie anten; -zegar w radiostacji; -termin ważności baterii, zwalniaków hydrostatycznych; -raz w roku pojemność akumulatorów; -rozpocząć odbiór informacji bezpieczeństwa (min 12h przed wyjściem); -przygotować urządzenia do pracy; -poinformować kpt o stanie urządzeń. W morzu: - pełnić wachtę zgodnie z przepisami; -utrzymywać nasłuch na wyznaczonych częstotliwościach; - po odebraniu sygnału powiadomić kapitana i głównego radiooperatora; - regularnie sprawdzać funkcjonowanie urządzeń; -meldować o usterkach; -wysyłać meldunki do systemów meldowania; -wysyłać meldunki pozycyjne do stacji brzegowej; -prowadzić zapisy w dzienniku radiowym; -dostarczać urządzeniom niezbędnych danych (max 4h). Obowiązki głównego operatora: -zapewnić właściwe funkcjonowanie wyposażenia; -testować urządzenia (DSC wew-1 dziennie, zew- 1 mies; INMARSAT -1 tydzień; radiopławy i transpondery - wg wskazań producenta; pojemność akumulatorów- 1 rok). W przypadku niebez przejąć na siebie odpowiedzialność za przestrzeganie regulaminów i procedur.
Alarmy ćwiczebne:
Za organizację alarmu odpow kapitan, przed wyjściem w morze przygotowuje plan alarmowy dla każdej osoby musi być przewidziana instrukcja na wypadek alarmu, w instr. powinien być zawarty sygnał alarmu ogólnego i kolejne rodzaje alarmów, rozkłady alarmowe muszą być rozmieszczone w miejscach widocznych, rozkład ten musi podawać osoby odpow. Za zabranie ze statku urządzeń radiowych, musi również podawać zastępców na kluczowych stanowiskach. Na statku handlowym alarmy min raz na miesiąc na pasażerskich min raz w tygodniu, w czasie alarmu należy przeprowadzić instruktaż obsługi urządzeń zabranych na szalupy, w czasie alarmu p.poż Dziennik radiowy
Każdy statek musi być wyposażony w dziennik radiowy, jest on dokumentem służącym do rejestrowania przebiegu służby radiowej i powinny w nim być prowadzone wszystkie zapisy zdarzeń związanych ze służbą morską i są ważne dla bezpieczeństwa.
Wymogi przep o prowadzeniu dziennika:
- prowadzić na bieżąco według czasu kolejnych zdarzeń
- zapis każdego zdarzenia poprzedzić określeniem czasu UTC, w którym dane zdarzenie miało miejsce
- utrzymywanie nasłuchu na międzynarodowych częstotliwosciach do łączności w niebezpieczeństwie i bezp.
- streszczenie łączności dotyczące nie i bezp
- wywołania NAVTEX bądź EGC bądź Telex należy zapisywać w dzienniku a przedruki przechowywać
- odnotowywać odbiór morskich informacji bezp
- uwagi dotyczące ważnych wydarzeń na statku (uszkodzenia bądź łączności)
- jeżeli przepisy na to pozwalają min raz dziennie pozycję statku
- codzienne, tygodniowe, comiesięczne i coroczne testy, przeglądy, konserwacje urządzeń bezp, anten, min 1 dziennie urządzenia DSC, akumulatorów, drukarki, co tydzień test DSC poprzez nawiązanie łączności ze stacją brzegową a jeśli jesteśmy poza zasięgiem to przy pierwszej okazji, test RTF VHF na kanale innym niż 16, co miesiąc testy radiopław, ogólny przegląd stanu akumulatorów i pozostałych urządzeń radiowych, co roku sprawdzenie stanu techn. radiopław, zamocowanie radiopław , kontrola zwalniaków hydroststycznych, sprawdzanie akumulatorów rezerwowych
- odbiór sygnału czasu i poprawianie wskazań urządzeń
- rozpoczęcie i zakończenie każdego okresu służby
- nielegalne transmisje i przypadki zakłóceń - zidentyfikowane i podawane do wiadomości administracji wraz z wyciągiem DR
- zapisy powinny być prowadzone w miejscu prowadzenia łączności ratowniczej
- DR powinien być udostępniony kapitanowi i każdym osobom upoważnionym do dokonywania inspekcji
- Przy prowadzeniu DR należy uwzględniać wytyczne administracji, której radiostacja podlega
sprawdzić środki łączności.
Inspekcje i przeglądy
Każdy statek podlega inspekcji i przeglądowi mającemu na celu skontrolowanie czy statek spełnia przepisy dotyczące bezpieczeństwa żeglugi, ochrony środowiska, obsługi urządzeń oraz czy nie wytwarza zakłóceń radioelektronicznych.
Inspekcję przeprowadza się na wniosek armatora, kapitana, administracji morskiej, administracji telekomunikacyjnej, zainteresowanego związku zawodowego lub z innych przyczyn ze względu na bezpieczeństwo statku, środowiska morskiego i inne.
Jeżeli statek nie spełnia wymagań jest zatrzymany w porcie.
Rodzaje przeglądów :
1) Przegląd główny - przed eksploatacją;
2) Okresowy - w celu odnowienia certyfikatu;
3) pośredni - w czasie ważności certyfikatu przeznaczony dla tankowców których wiek wynosi 10 lat i więcej co 1 rok;
4) dodatkowy - w razie potrzeby (ogólny lub częściowy) po przebudowie, awariach itp.;
5) niezapowiadany - ustanawiany przez administrację, może być zamieniony na przegląd roczny.
Utrzymanie statku po przeglądzie.
Po przeglądzie nie można przeprowadzać zmian w stanie technicznym itp. Urządzenia muszą być utrzymywane w stanie zgodnym z wymogami konwencji SOLAS.
Testowanie urządzeń radiowych - testowaniu podlegają urządzenia do łączności w bezpieczeństwie i niebezpieczeństwie. Test wewnętrzny to przetestowanie urządzeń bez emisji na zewnątrz, test zewnętrzny to nawiązanie łączności z inną stacją. Testowanie łączności alarmowej - zabrania się przesyłania prawdziwych sygnałów alarmowych. Test zewnętrzny powinien być przeprowadzany w następujący sposób ( należy powiadomić o tym kompetentne władze, użyć sztucznej anteny, użyć zredukowanej mocy nadajnika, emisja powinna być oznaczona jako próbna, czas testowania powinien być ograniczony do minimum).
Testowanie urządzeń DSC (należy unikać testowania na kanałach w bezpieczeństwie i niebezpieczeństwie, test powinien być potwierdzony przez stację brzegową, po prawidłowym teście nie powinna być prowadzona dalsza łączność). DSC VHF - regulamin radiowy zabrania testowania na k.70, przewidziane jest wykonywanie testów wewnętrznych (prowadzone codziennie). DSC MF - powinny być testowane codziennie za pomocą testu wewnętrznego i raz w tygodniu za pomocą testu zewnętrznego, dopuszcza się używania częstotliwości w niebezpieczeństwie i bezpieczeństwie, ale nie zaleca się tego. DSC HF - testowanie takie same jak dla MF. Radiopławy awaryjne - testuje je serwis specjalistyczny co jakiś czas, osoba na statku może przetestować je raz w miesiącu, należy jednak unikać wysyłania prawdziwych alarmów podczas testu.
Testowanie transponderów awaryjnych - bez wysyłania sygnałów alarmowych, co najmniej raz w miesiącu.
INMARSAT - A - można testować za pomocą kodu usług specjalnych o numerze 91. po uzyskaniu połączenia ze stacją brzegową i na teleksie uzyskaniu kodu kluczowego GA+ należy wpisać 91+.
INAMARSAT - B - można testować w łączności zwykłej, tak samo jak w A, ale dodatkowo można testować w łączności alarmowej.
INMARSAT - C - istnieje funkcja testu automatycznego.
INMARSAT - M - jest systemem tylko telegraficznym a w zasadzie stosowanie tak samo jak w INMARSAT B.
Testowanie radiotelefonów - testuje się je według wymagań administracji, do której statek podlega. Najlepszym sposobem testowania ich jest nawiązanie łączności ze stacją brzegową. Emisje testowe nie powinny trwać dłużej niż 10s.
Testowanie alarmu ogólnego - powinien być testowany co najmniej raz w tygodniu, zaś testowanie zwalniaków hydrostatycznych powinno odbywać się co najmniej co 12 miesięcy.
Międzynarodowe sygnały wyzywania pomocy
1. Radiowe sygnały alarmowe - to (sygnały odbieralne na statkach czyli alarmy DSC**, bezpośrednie zagrożenie statku lub retransmitowane przez pośrednie stacje, MAYDAY odbierany na statkach na k. 16, radiopławy awaryjne czyli EPIRB, DSC VHF, COSPASS/SARSAT, komunikaty SART retrasmitowane przez INMARSAT, NAVTEX, EGC, sygnały transponderów awaryjnych odbierane warunkowo jeśli statek prowadzi obserwację radarową w paśmie X, sygnał SOS to sygnał radiotelefoniczny akustyczny świetlny lub graficzny odbierany warunkowo jeżeli stacja prowadzi nasłuch na częstotliwości na której został on nadany sygnał ten jes tnie przewidziany w GMDSS, sygnał alarmowy rediotelefoniczny to sygnał o dwóch tonach o czasie trwania 200ms nie jest przewidziany w GMDSS, sygnał alarmowy radiotelefoniczny składający się z kresek 4s z przerwą 1s nie jest on przewidziany w GMDSS),
2. Sygnały odbieralne na stacjach brzegowych to (alarm DSC, sygnały alarmowe radiopław awaryjnych DSC VHF, MAYDAY odbierane warunkowo jeśli stacja prowadzi nasłuch, SOS nie obowiązuje w GMDSS, alarmy radiotelefoniczne nie obowiązują w GMDSS),
3. w stacjach naziemnych i satelitarnych - to (system INMARSAT - teleksowe telefoniczne i radiopławy awaryjne systemu INMARSAT - E, systemu COSPAS/SARSAT - radiopławy awaryjne tego systemu),
4. odbierane przez samoloty - na częstotliwości 121,5 oraz sygnały trasnponderów awaryjnych,
5. odbierane przez brzegowe stacje radarowe (zniknięcie echa z radaru),
6. poza radiowe sygnały wzywania pomocy - ( rakiety lub pociski - czerwone gwiazdy, rakiety spadochronowe lub pochodnie, ogień na statku, dym o barwie pomarańczowej, ciągły dźwięk, kwadratowa flaga i kula nad nią i pod nią, sygnał NC, sygnał wizualny V, czarny kwadrat i koło na pomarańczowym tle, sygnał detonacyjny co 1 minutę, pływająca radiopława awaryjna),
sygnały ratownicze do komunikowania i wspomagania w akcjach poszukiwania i ratowania - muszą być wywieszane na każdym mostku.
Kolejność łączności w niebezpieczeństwie ( nasłuch sygnałów wzywania pomocy, nadawanie sygnałów alarmowych, odbiór sygnałów alarmowych, wezwanie w niebezpieczeństwie, zawiadomienie o niebezpieczeństwie, alarmowanie za inną stację, radionamierzanie, potwierdzenie odbioru alarmu, korespondencja w niebezpieczeństwie, zakończenie łączności w niebezpieczeństwie.
Nasłuch radiowy - wszystkie stacje są zobowiązane do prowadzenia ciągłego nasłuchu na częstotliwościach przeznaczonych do łączności w niebezpieczeństwie i bezpieczeństwie. Def. Ciągłego nasłuchu - to nasłuch który nie powinien być przerywany inaczej niż na krótkie momenty, których możliwość odbioru jest zmniejszona lub zablokowana przez jego własną łączność albo gdy urządzenia są konserwowane lub sprawdzane. Wszystkie stacje w odbiorze alarmu w niebezpieczeństwie powinny przerwać wszelkie transmisje które mogłyby zakłócać łączność w niebezpieczeństwie, prowadzić dalszy nasłuch w niebezpieczeństwie i stosować procedury związane z potwierdzeniem odbioru alarmu w niebezpieczeństwie. Na statkach obowiązuje nasłuch: (DSC na falach VHF 156,525MHz wszystkie statki , na falach MF 2187,5kHz, HF 8414,5kHz, HF na co najmniej jeszcze jednej z pozostałych częstotliwości alarmowych z DSC, nasłuch radiotelefoniczny na k. 16, nasłuch INMARSAT 1544 - 1545 MHz, nasłuch morskich informacji bezpieczeństwa które są używane do nadawania w zależności od obszaru w których statek się znajduje, międzystatkowa łączność bezpieczeństwa nawigacji 156,65MHz, nasłuch lokalnej stacji brzegowej na akwenie na którym znajduje się statek, nasłuch stacji brzegowych z których można spodziewać się łączności).
Nasłuch stacji lądowych - stacje brzegowe (nasłuch DSC na odpowiednich częstotliwościach w zależności od obszaru , nie wszystkie stacje muszą prowadzić nasłuch na tych częstotliwościach), stacje naziemne satelitarne.
Alarmowanie - alarm w niebezpieczeństwie powinien być nadany jeśli w ocenie kapitana statek lub osoba znajduje się w niebezpieczeństwie i wymaga natychmiastowej pomocy. Żaden przepis regulaminu nie zabrania stacji ruchomej w niebezpieczeństwie użycia dowolnych środków dla zwrócenia na siebie uwagi i uzyskania pomocy. statek w stanie zagrożenia powinien wysłać sygnały ponaglenia, zaś będący w niebezpieczeństwie sygnały wzywania pomocy. urządzenia alarmowe w GMDSS dzielimy na: podstawowe ( DSC, INMARSAT), dodatkowe (np. radiopławy).
Instrukcja postępowania w niebezpieczeństwie:
1. alarm czerwony - gdy statek tonie lub konieczne jest jego opuszczenie (nadaj jeśli czas na to pozwoli wywołanie w niebezpieczeństwie za pomocą DSC - VHF MF HF lub INMARSATU, zabierz ze statku SART radiotelefon awaryjny VHF wraz z baterią EPIRB -a , wyłącz własny radar pracujący w paśmie X, zajmij miejsce w jednostce ratunkowej, włącz i pozostaw włączone SART- y i EPIRB - y),
2. alarm pomarańczowy - gdy konieczna jest natychmiastowa pomoc do opanowania groźnej sytuacji na statku jeśli wydaje się to możliwe - (nadaj wywołanie w niebezpieczeństwie za pomocą DSC VHF MF HF INMARSAT, jeśli otrzymano odpowiedź prowadź dalszą korespondencję z RCC i innymi statkami, jeśli nie otrzymano odpowiedzi włącz ręcznie EPIRB - a i SART -a , wyłącz radar z pasma X, ponaglaj wezwanie, ponawiaj nawiązanie łączności),
3. alarm żółty - gdy istnieje zagrożenie w celu zwiększenia czujności innych stacji (powiadom RCC w trybie ponaglenia za pomocą DSC lub INMARSATU, jeśli otrzymano odpowiedź prowadź dalszą łączność z dalszymi statkami, jeśli nie otrzymano odpowiedzi ponawiaj próby nawiązania łączności).
Alarmowanie za pomocą DSC - może być nadany na wszystkich falach. Na falach krótkich statek prawie nigdy nie potwierdza alarmu, ale prowadzi nasłuch, statek może retransmitować taki alarm. Alarmy powinny być potwierdzane przez stacje brzegową na średnich i krótkich falach jest on z opóźnieniem ok. 2 minut. Na falach średniokrótkich można wybierać częstotliwości ale główna to 8414,5kHz. Alarmy można nadawać jednoczęstotliwościowe lub w innych częstotliwościach. Po nadaniu alarmu DSC należy: przygotować radiostację do dalszej łączności, rozpocząć nasłuch na odpowiednich kanałach.
Alarmowanie radiopławą awaryjną - przeznaczone są one do alarmowania automatycznego na głębokości 1,4 m uwalniają się i nadają. Wyróżniamy 3 rodzaje radiopław: COSPASS/SARSAT - posiadają zasięg globalny 406 oraz 121,5, sygnały są transmitowane co 50s, transmisja trwa 05 s, a pomiędzy nimi nadawane są sygnały naprowadzania , które nadawane są z modulacją amplitudy i częstotliwości, zmiana czynności od 2 - 4 razy na sekundę,
INMARSAT- stanowi on zasięg od 700N - 700S, nadają sygnały w paśmie 1645,5 - 1646,5 MHz, do odbioru sygnału służą 4 stacje naziemno - satelitarne rozmieszczone w ten sposób aby zawsze był możliwy odbiór przez 2 stacje, transmisja trwa 5 minut,
DSC VHF - te ostatnie służą do alarmowania do około 10Mm, k. 70, posiadają wbudowany transponder awaryjny, transmisja powtarza się co 4 min, a odstęp wynosi 10s.
Radiotelefony - formuła wywołania składa się z sygnału alarmowego wezwania w niebezpieczeństwie i zawiadomienie w niebezpieczeństwie: MAYDAY *3, THIS IS, sygnał wywoławczy stacji będącej w niebezpieczeństwie *3.
Zawiadomienie o niebezp. ( DISTRESS MESSAGE) - MAYDAY, nazwa lub sygnał wywoławczy stacji w niebezpieczeństwie, pozycja czas UTC, rodzaj niebezpieczeństwa, rodzaj wymaganej pomocy, inne informacje pomocnicze.
Zawiadomienie powinno być prowadzone wolno i wyraźnie aby można dokonać zapisu przez drugą stronę, liczby powinny być nadawane pojedynczo, a skróty według tabeli.
Alarmy zintegrowane - statki pasażerskie nie muszą posiadać tego alarmu.
Alarmowanie za stację brzegową w niebezpieczeństwie - każda stacja wiedząca, że inna jest w niebezpieczeństwie powinna nadać alarm, najczęściej jest to alarm w momencie kiedy stacja będąca w niebezpieczęństwie nie może nadać tego alarmu, lub jeżeli kapitan lub inna osoba odpowiedzialna za statek uzna, że potrzebna jest ta pomoc. Stacje lądowe również mogą nadawać alarmy za inne. Do transmisji w tym alarmowaniu przewidziano DSC i INMARSAT. Instrukcja postępowania: należy nawiązać łączność, jeżeli łączność została nawiązana uzyskać jak najwięcej informacji, starać się śledzić statek w niebezpieczeństwie, jeżeli możliwe jest udzielenie pomocy to należy ją udzielić, retransmitować alarm do stacji brzegowych, jeżeli pomoc jest nie potrzebna kontynuować podróż.
Opuszczanie statku - kapitanowi nie wolno opuścić statku chyba że jest to konieczne ale nie może opuścić statku jako pierwszy. Alarm opuszczenia statku najpierw jest alarm ogólny a dopiero później opuszczanie statku. Wszystkie środki ratunkowe powinny być tak skonstruowane aby umożliwiły opuszczenie statku było możliwe z osobami, a nie najpierw szalupa a dopiero później ludzie. W ciągu 40 minut na statku pasażerskim wszystkie środki powinny być zwodowane wraz z ludźmi. Wszystkie osoby opuszczające statek powinny być poinformowane o takich informacjach jak i z jakiego kierunku nadejdzie pomoc. Kolejność opuszczania statku - dzieci, kobiety, starsi, chorzy, ranni, pasażerowie, załoga i kapitan. Przy opuszczaniu statku powinno zabrać się ze sobą środki radiowe ze statku.
Alarmy fałszywe i ich odwołanie - wyróżniamy 3 sposoby ich odwoływania:
1. DSC - wywołać nadajnik DSC, nadać za pomocą DSC wywołanie kasujące ten alarm, przygotować radiotelefon do nadawania, przygotować komunikat, ALL STATION *3, THIS IS, MMSI position, CANCEL MY DISTRESS ALERT OF ...AT ...UTC, prowadzić dalszy nasłuch na kanałach radiotelefonicznych,
2. INMARSAT - należy skorzystać z procedury łączności w niebezpieczeństwie, THIS IS, CALL SIGN, INMARSAT NUMBER, POSITION, CANCEL MY INMARSAT ...(A,B,C,E), DISTRESS ALERT OF ...AT...UTC
3. radiopławy awaryjne - wywołanie do stacji brzegowej, DSC najpierw do innych stacji brzegowych, ALL STATION *3, THIS IS CALL SIGN, DSC NUMBER, INMARSAT NUMBER, POSITION, CANCEL MY DISTRESS EPIRB OF ... AT... UTC.
Potwierdzenie alarmu radiotelefonicznego - MAYDAY , sygnał wywoławczy stacji nadającej wiadomość w niebezpieczeństwie *3, THIS IS lub DE, sygnał wywoławczy lub inna identyfikacja stacji potwierdzającej *3, RECEIVED MAYDAY,
Potwierdzenie alarmu radioteleksowego - MAYDAY, sygnał wywoławczy stacji nadającej *1,DE, sygnał stacji potwierdzającej *1, R *3, MAYDAY.
Wyszukiwarka