DEFINICJE ORAZ KLASYFIKACJE OBRABIAREK.

Obrabiarki do metali są to maszyny robocze służące do kształtowania przedmiotu przez skrawanie nadmiaru materiału aż do uzyskania żądanych kształtów i wymiarów.

Klasyfikacji obrabiarek można dokonać według następujących punktów widzenia:

a) automatyzacji pracy,

b) kształtu obrabianej powierzchni,

c) cech technologicznych,

d) użytych narzędzi.

Ad a) Z punktu widzenia automatyzacji pracy obrabiarki możemy podzielić na:

-zwykłe (normalne)

-półautomatyczne (obrabiarki o cyklu automatycznym),

-automaty.

Ad b) Zależnie od kształtu obrabianej powierzchni rozróżniamy obrabiarki do obróbki płaszczyzn:

-brył obrotowych,

-otworów,

-gwintów

-kół zębatych,

-powierzchni krzywoliniowych.

Ad c) Opierając się na cechach technologicznych można podzielić obrabiarki na następujące grupy:

-Obrabiarki ogólnego przeznaczenia. Są to typowe obrabiarki przeznaczone do różnorodnych operacji przy jednym rodzaju obróbki.

-Obrabiarki wysoko wydajne. Są to obrabiarki używane w produkcji masowej i wielkoseryjnej. Przestawienie ich z jednej operacji na drugą wymaga dłuższego czasu niż przy obrabiarkach ogólnego przeznaczenia. Do tej grupy zaliczamy obrabiarki takie jak: tokarki wielonożowe, półautomaty itp.

-Obrabiarki specjalizowane. Są to obrabiarki ogó1nego przeznaczenia lub wysoko wydajne, przystosowane do wykonywania jednej operacji.

-Obrabiarki o specjalnym przeznaczeniu. Są to obrabiarki operacyjne oraz obrabiarki zespołowe (agregatowe) .Przykładem obrabiarki o specjalnym przeznaczeniu (operacyjnej) jest np. obrabiarka służąca do wytaczania i rozwiercania otworów w bloku cylindrowym silnika spalinowego.

-Obrabiarki zespołowe (agregatowe).

Ad d) Podział obrabiarek ze względu na narzędzie:

-tokarki,

-frezarki,

-strugarki, dłutownice, przeciągarki ,

-szlifierki,

-wiertarki,

-gwinciarki,

-obrabiarki do kół zębatych,

-obrabiarki specjalne.

PN/M-O2780 przewidują podział obrabiarek na grupy, grupy dzielą się na rodzaje, te zaś z kolei na odmiany.

UKŁAD KINEMTYCZNY, KINEMATYKA OBRABIAREK.

Układem kinematycznym nazywamy zespół wszystkich mechanizmów przekazujących ruch.

Ruchy elementów obrabiarek dzielimy na:

-Ruchy podstawowe są to: ruch główny (roboczy) i ruch posuwowy. Ruch główny może być ruchem obrotowym lub prostoliniowym. Częściej spotykamy się z ruchem głównym obrotowym. Ruch posuwowy występuje najczęściej jako prostoliniowy, rzadziej jako obrotowy.

-Ruchy pomocnicze są to np. ruchy dosunięcia noża do materiału, dokonywany najczęściej ręcznie.

Przykładem może być toczenie

a) ruch główny (roboczy) obrotowy

b) ruch posuwowy prosto1niowy.

Szybkość obwodowa narzędzia lub przedmiotu, jeżeli wykonują one ruch główny (roboczy), jest zarazem szybkością skrawania.

Przy szlifowaniu określa się szybkość w m/sek, we wszystkich innych rodzajach obróbki w m/min.

Ruch posuwowy określa się:

p - mm/obr, posuw na 1 obrót,

p_s -mm/podw, Skok, posuw na podwójny skok (stołu lub narzędzia),

p_z -mm/ząb, posuw na 1 ząb (np. freza.),

p_t -mm/min, posuw czasowy.

KINEMTYKA, ODMIANY KINEMATYCZNE WIERCENIA.

Wierceniem nazywamy sposób obróbki skrawaniem umożliwiający wykonanie i zmianę kształtów otworów. Wiertarki stanowią grupę obrabiarek do obróbki otworów. Proces skrawania uzyskuje się w nich poprzez nadanie narzędziu ruchu obrotowego i posuwowego wzdłuż osi. W niektórych wiertarkach ruch obrotowy na przedmiot, a narzędzie tylko ruch posuwowy. Wiercenie otworów przeprowadza się za pomocą narzędzi, przeważnie dwuostrzowych zwanych wiertłami. Na wiertarkach za pomocą odpowiednich narzędzi mogą być wykonane również inne prace jak rozwiercanie, pogłębianie, gwintowanie itp.

Obrabiarki grupy wiertarek dzielą się zależnie od wielkości, i dokładności obrabianych otworów na następujące grupy:

1) Wiertarki ogólnego przeznaczenia:

a) wiertarki stołowe,

b) wiertarki słupowe 1 kadłubowe,

c) wiertarki promieniowe,

d) wiertarki wielowrzecionowe.

2) Wiertarko -frezarki.

3) Wytaczarki.

4) Wiertarki specjalizowane:

a) wiertarki współrzędnościowe,

b) wiertarki do głębokich otworów itp.

5) Wiertarki specjalne branżowe:

a) wiertarki dla kolejnictwa,

b) wiertarki dla przemysłu zbrojeniowego itp.

Ze względu na różnice w stosowanych narzędziach, warunkach skrawania oraz możliwościach obróbczych wyodrębniamy:

-wiercenie (w węższym znaczeniu rys. 1),

-powiercenie (rys. 2),

-pogłębianie (rys. 3 i 4),

-nawiercanie (rys. 5) ,

-rozwiercanie (rys. 6 i 7),

-gwintowanie (rys. 8),

-pogłębianie czołowe (rys. 9),

-pogłębianie stożkowe (rys. 10).

Rys. 1 Rys. 2 Rys. 3 Rys. 4 Rys. 5

Rys. 6 Rys. 7 Rys. 8 Rys. 9 Rys. 10

Wspólną cechą wszystkich tych rodzajów wiercenia są takie same ruchy obróbcze charakteryzujące się tym, że zarówno ruch posuwowy jak i ruch obrotowy wykonuje narzędzie, przedmiot obrabiany zaś pozostaje nieruchomy

Tak zwane wiercenie poziome na tokarce jest z punktu widzenia kinematyki skrawania odmianą wewnętrznego toczenia wzdłużnego.

Rysunek wykazuje pełną analogię ruchów mimo różnicy położenia (pionowe, poziome).

KINEMTYKA, ODMIANY KINEMATYCZNE TOCZENIA.

Spośród wszystkich obrabiarek najwcześniej, rozwinęły się i rozpowszechniły tokarki, dzięki największej swej przydatności. Obecnie stanowią one przeważający procent w parku obrabiarkowym każdego zakładu.

W obrębie tokarek istnieją następujące rodzaje i odmiany:

4. Tokarki ogó1nego przeznaczenia:

4. Kłowe:

-stołowe,

-pociągowe,

-produkcyjne,

-ciężki.

b) Tarczowe.

c) Karuzelowe:

-jednostojakowe,

-dwustojakowe.

d) Wielonożowe.

e) Rewolwerowe:

-z pionową osią głowicy,

-poziomą osią głowicy.

f) Półautomaty tokarskie:

-jednowrzecionowe,

-wielowrzecionowe.

g) Automaty tokarskie,

-jednowrzecionowe,

-wielowrzecionowe.

2) Tokarki specjalizowane:

4. Do robót bardzo dokładnych,

b) do robót kształtowych.

3) Tokarki specjalne branżowe:

4. do narzędzi,

b) dla kolejnictwa,

c) dla przemysłu motoryzacyjnego,

d) dla przemysłu zbrojeniowego,

e) hutnicze.

Typowymi robotami wykonywanymi na tokarce są :

-toczenie wzdłużne (walców i stożków),

-toczenie poprzeczne i przecinanie,

-wiercenie poziome,

-nacinanie gwintów.

Przy toczeniu wzdłużnym nóż tokarski wykonuje ruch roboczy w kierunku równoległym do tworzącej powierzchni toczonego przedmiotu. Narzędziu nadaje się ręcznie lub mechanicznie ruch zwany posuwem. W pierwszym przypadku narzędzie jest przesuwane ręcznie za pomocą sanek narzędziowych. W drugim przypadku nóż przesuwa się wraz z całym suportem za pomocą wałka pociągowego. Ręczny albo mechaniczny przesuw suportu jest wykorzystywany do ustawiania narzędzia względem przedmiotu obrabianego (tzw. Ruchy nastawcze). Toczenie wzdłużne nosi nazwę obtaczania. Toczenie wzdłużne otworów (wewnętrzne) nazywamy wytaczaniem. Przy toczeniu poprzecznym narzędzie wykonuje ruch roboczy w kierunku poprzecznym do osi toczenia. Ruch posuwowy poprzeczny, tj. posuw poprzeczny może zostać dokonany ręcznie albo w sposób mechaniczny za pomocą wałków pociągowych.

Kinematyka toczenia wzdłużnego.

Kinematyka toczenia poprzecznego.

Sposoby mocowania przedmiotów na tokarce:

-w uchwytach do grupy uchwytów tokarskich zaliczamy:

-tarczę tokarską czteroszczękową,

-uchwyt samocentrujący zwykły,

-uchwyt samocentrujący Forkardta.

-w kłach,

-lub na trzpieniach.

Nóż tokarski jak każde narzędzie skrawające składa się z dwóch zasadniczych części: skrawającej oraz chwytowej zwanej trzonkiem.

Budowa ostrza tokarskiego.

Noże mocujemy w imakach nożowych. Spotykamy następujące rodzaje imaków:

-jednonożowe nastawne,

-jednonożowe stałe,

-czteronożowe obrotowe.

Rozróżniamy następujące rodzaje kształtów noży:

-prawe, lewe,

-wygięte w prawo i w lewo,

-odsadzone w prawo i w lewo,

-proste.

Według sposobu wykonania noży rozróżniamy następujące rodzaje:

-noże jednolite za stali szybkotnącej lub narzędziowej,

-noże z nakładkami z węglików za stali szybko tnącej lub węglików spiekanych lutozgrzewami lub lutowanymi do trzonka ze stali węglowej,

-noże zgrzewane stykowo,

-noże z płytkami lub wkładkami mocowanymi mechanicznie tzw. Oprawkowe.

Geometria noża tokarskiego prostego prawego:

Położenie powierzchni przyłożenia A_α określają kąty przyłożenia zawarte pomiędzy tą powierzchnią a płaszczyzną podstawową P_r określone w płaszczyznach bocznej P_f, tylnej P_p, przekroju głównego P_o, normalnej P_n oraz największego spadku powierzchni przyłożenia P_b. Oznaczane są literą α z indeksem płaszczyzny, w której leżą. Mamy więc kąt przyłożenia boczny α_f, tylny α_p, główny α_o, normalny α_n i najmniejszy α_b. Kąt przyłożenia musi być

dodatni. Kąty pomiędzy powierzchniami natarcia i przyłożenia określamy w czterech płaszczyznach P_f, P_p, P_o, P_n, nazywamy kątami ostrza i oznaczamy literą β z odpowiednim indeksem ( β_f, β_p, β_o, β_n). Suma kątów natarcia, przyłożenia i ostrza daje zawsze 90°.Podobnie jak w przypadku kątów przystawienia i naroża, określamy wszystkie trzy kąty, chociaż jest to „przewymiarowanie”, ponieważ w procesie skrawania każdy z nich odgrywa

inną rolę. Kąt natarcia decyduje o tworzeniu się wióra, kąt przyłożenia o kontakcie narzędzia z powierzchnią przejściową przedmiotu obrabianego, zaś kąt ostrza o jego wytrzymałości i zdolności do odprowadzania ciepła.

Możliwości obróbcze tokarki:

-toczenie stożków krótkich:

-o dużej zbieżności, przekręcamy sanki narzędziowe na obrotnicy o wymagany kąt, przesunięcia noża dokonujemy ręcznie.

-o małej zbieżności, przesuwamy oś konika w poprzek osi głowicy o wielkość która jest iloczynem długości stożka i sinusem kąta obrotu zadanego na obrotnicy.

-wiercenie, wiertło mocujemy w gnieździe stożkowym tulei konika, posuwu dokonujemy ręcznie przesuwając tuleję konika.

-nacinanie gwintów, do napędu suportu przy toczeniu gwintów służy śruba pociągowa. Celem uzyskania właściwego skoku nacinanego gwintu należy odpowiednio dobrać przełożenie między śrubą pociągową a wrzecionem. Do zmiany kierunku posuwu służy nawrotnica.

-szlifowanie, dokonujemy go za pomocą szlifierki suportowej, mocowanej na suporcie tokarki.

KINEMATYKA, ODMIANY KINEMTYCZNE FREZOWANIA.

Frezowanie jest sposobem obróbki mającym szerokie i różnorodne

zastosowanie. Frezowaniem można obrabiać płaszczyzny, wykonywać rowki (pod wpusty i kliny),rowki spiralne, krzywki o zarysie spirali Archimedesa gwinty, zęby kół zębatych oraz powierzchnie kształtowe.

Zadaniem frezarek jest obróbka powierzchni płaskich i kształtowych metodą frezowania tj. skrawania metali za pomocą narzędzi wieloostrzowych zwanych frezami, posiadających ruch skrawający obrotowy i względny ruch posuwowi prostopadły do swojej osi.

Frezowanie zalicza się do najważniejszych metod obróbki skrawaniem. Przyczyną dużej wydajności frezów jest jednoczesne uczestniczenie w skrawaniu

większej ilości ostrzy niż przy innych metodach obróbki. Na frezarkach osiąga się dostateczną dokładność wszystkich rodzajów obrabianych powierzchni.

Obrabiarki grupy frezarek odznaczają się dużą ilością typów i wymiarów. Dzielą się one na zasadnicze rodzaje:

4. Frezarki ogólnego przeznaczenia:

4. frezarki wspornikowe, dzielą się następująco:

-poziome,

-uniwersalne,

-pionowe,

-uniwersalne narzędziowe.

b) frezarki bezwspornikowe,

c) frezarki wzdłużne.

2) Frezarki specjalizowane:

4. frezarko-kopiarki ,

b) frezarki do rowków wpustowych ,

c) frezarki do taśm.

3) Frezarki specjalne branżowe:

4. frezarki specjalne narzędziowe (do wierteł, frezów itp.),

b) frezarki specjalne ( hutnicze),

c) frezarki specjalne dla kolejnictwa.

W czasie frezowania narzędzie frez wykonuje ruch główny obrotowy, przedmiot ruch pomocniczy posuw prostoliniowy lub, obrotowy. Ze względu na kinematykę rozróżniamy:

-frezowanie walcowe przeciwbieżne,

-frezowanie walcowe współbieżne.

-frezowanie czołowe.

Frezowanie przeciwbieżne.

Frezowanie współbieżne.

Przy frezowaniu przeciwbieżnym kierunek obrotu frezu jest przeciwny do kierunku posuwu (prędkości posuwu), przy frezowaniu współbieżnym kierunki

obrotu frezu i posuwu są zgodne. Przy frezowaniu przeciwbieżnym każde ostrze frezu wgłębia się w powierzchnię materiału już utwardzoną przez poprzednie ostrze. Ponieważ ostrze skrawa warstwę o zmiennej grubości, zatem zanim rozpocznie się proces skrawania, ostrze ślizga się przez pewien moment, zgniatając równocześnie materiał. Towarzyszy temu zwiększone

tarcie powodujące szybsze zużycie ostrza. Przy frezowaniu współbieżnym ostrze zaczyna skrawać od największej do najmniejszej grubości warstwy skrawanej, przez co unika się poślizgu i tarcie wstępne ostrza o materiał obrabiany zmniejsza się. Zużycie ostrza jest wskutek tego mniejsze. Siły skrawania przy frezowaniu dla poszczególnych ostrzy skrawających obwodowe Pz i promieniową Py dadzą wypadkową siłę W którą można rozłożyć na siłę poziomą i pionową Ph i Pv. Frezowanie współbieżne ma tę zaletę w stosunku do przeciwbieżnego że w czasie skrawania materiał dociskany jest do stołu siłą Pv, co zmniejsza możliwość powstawania drgań. Siła pozioma Ph działająca na materiał obrabiany przy frezowaniu przeciwbieżnym dociska robocze płaszczyzny gwintu śruby pociągowej i nakrętki stołu. Dzięki czemu wyeliminowane są luzy i posuw jest równomierny.

Schematy obróbki koła zębatego metodą frezowania.

Dłutowanie uzębienia zębatką.

Dłutowanie uzębienia zębatką.

Frezowanie uzębienia frezem.

Frezowanie uzębienia frezem.

Metoda kopiowa.

Narzędzia służące do obróbki przedmiotów na frezarkach, nazywane frezami, są to narzędzia wieloostrzowe. Frezy mogą być jednolite (monometalowe) lub łączone ( bimetalowe.) .Frezy jednolite wykonuje się

ze stali szybkotnącej. Frezy te mogą być wytwarzane drogą odkuwania lub odlewania, a następnie obrabiane mechanicznie. Frezy jednolite mają zwykle nieduże wymiary. Frezy niejednolite posiadają korpus wykonywany

ze stali konstrukcyjnej lub z żeliwa wysokojakościowego, ostrza zaś ze stali szybkotnącej lub też z węglików spiekanych. Ostrza mogą mieć kształt płytek lub małych nożyków (w głowicach). Łączenie ostrzy z korpusem frezu może nastąpić

za pomocą:

-mocowania mechanicznego:

-lutowania,

-napawania,

-zalewania.

Ze względów ekonomicznych, mając na uwadze zaoszczędzenie materiału na ostrza, wszystkie frezy o większych wymiarach wykonuje się jako bimetalowe,

łączone.

Istnieje szereg podstawowych klasyfikacji frezów. Ze względu na kształt rozróżniamy:

a) frezy walcowe o ostrzach prostych i walcowe o ostrz ach śrubowych,

b) frezy walcowe zespołowe o ostrzach śrubowych,

c) frezy walcowo-czołowe,

d) frezy tarczowe jedno, dwu i trzystronne do frezów tych można zaliczyć frezy piłkowe, czyli tarczowe o małej szerokości,

e) frezy trzpieniowe,

f) czołowe głowice frezowe,

g) frezy kształtowe.

Frezy walcowe, walcowo-czołowe, tarczowe i kształtowe można łączyć w zespoły w zależności od, wymaganego kształtu powierzchni obrabianej. Umocowuje się je wtedy na wspólnym trzpieniu frezarskim .Frezy wykonywane specjalnie do pracy w zespołach mają na powierzchniach czołowych wykonane rowki i występy w celu wzajemnego połączenia.

Ze względu na kształt ostrzy rozróżniamy frezy:

4. o ostrzach jednościnowych,

b) o ostrzach dwuścinowych

c) o ostrzach o ścinie parabolicznym,

d) o ostrzach zataczanych.

Geometria ostrza frezu walcowego w układzie narzdzędzia.

DOKŁADNOŚĆ KINEMATYCZNA OBRABIAREK.

Układem kinematycznym nazywamy zespół wszystkich mechanizmów przekazujących ruch. Łańcuch kinematyczny jest to zespół przekładni między elementem napędzającym a napędzanym.

Pomiar dokładności geometrycznej obrabiarki dotyczy najważniejszych części obrabiarki od których uzależniona jest dokładność obróbki przedmiotu, często po próbie geometrycznej dla pełnego obrazu dokonywana jest próba pracą tak więc pomiar może mieć charakter bezpośredni i pośredni. Dokładność obrabiarki jest decydującym czynnikiem w osiągnięciu wymaganych tolerancji wymiarów i kształtu, żądanej klasy gładkości powierzchni obrabianego przedmiotu. Ponieważ każdy rodzaj obróbki skrawaniem oraz rodzaj wyrobu posiada zakres własnych tolerancji kształtu, wymiaru i gładkości powierzchni, dlatego odchyłki do ustalonych cech dokładności mogą być znaczne. To właśnie odchyłki wpływają głównie na dokładność obrabiarki czyli jej klasę. Pomiar dokładności geometrycznej odbywa się zgodnie z PN-64/M-55650, załączonej do sprawozdania.

Pomiaru dokładności dokonano na stanowisku tokarki w układzie:

MOC I SPRAWNOŚĆ OBRABIAREK.

Moc dostarczana jest obrabiarce przez silnik elektryczny. Moc doprowadzona przez silniki zwana mocą obrabiarki, określamy jako iloczyn mocy elektrycznej doprowadzonej do silnika i współczynnika sprawności silnika:

Moc obrabiarki możemy traktować jako sumę mocy biegu jałowego (biegu luzem) i mocy użytecznej.

Moc biegu jałowego jest to moc potrzebna do pokonania oporów tarcia i oporów ruchu obrabiarki. Moc biegu jałowego jest większa pod obciążeniem niż bez obciążenia obrabiarki.

gdzie:

-moc biegu jałowego bez obciążenia,

-strata mocy, powstała w skutek obciążenia.

Moc skrawania zależy od oporów i szybkości skrawania.

gdzie:

P_z -składowa siły skrawania w (kG),

v -szybkość skrawania w (m/min),

η_obr -współczynnik sprawności obrabiarki.

Moc napędu posuwu zależy od oporu posuwu Q (zależnego od składowej P_x oraz oporów tarcia) i szybkości posuwu
(mm/min).

Moc napędu posuwu wynosi zwykle od 5 do 10% mocy całkowitej.

Sprawność obrabiarki jest to stosunek mocy użytecznej do mocy obrabiarki.

Całkowita sprawność obrabiarki stanowi iloczyn sprawności jej poszczególnych elementów (np. łożysk tocznych, przekładni zębatych, pasowych itp.) a zatem sprawność obrabiarki będzie tym wyższa im mniej będzie elementów przenoszących moc między silnikiem a wrzecionem.

Siła skrawania jest wywierana przez ostrze na materiał obrabiany, a opór skrawania siłą wywieraną przez materiał na ostrze. Wielkość i kierunek sił skrawania i oporu skrawania zmieniają się w przestrzeni i w zależności od wielu czynników związanych z procesem skrawania.

Całkowitą siłę skrawania rozkłada się na składowe rozważane jako:

-składowe geometryczne uzyskiwane z wektorowego rozkładu siły F w kierunkach osi wybranych układów współrzędnych ( narzędzia, obrabiarki, przedmiotu obrabianego )

-składowe fizyczne związane ze specyficznymi oddziaływaniami fizycznymi na powierzchniach narzędzia, działających równocześnie. Gdy rozpatrujemy składowe geometryczne całkowitej siły skrawania w odniesieniu do

rzutowania na kierunki równoległe lub prostopadłe do ruchów skrawania nadajemy odpowiednie indeksy w następującym porządku:

c- dla kierunku ruchu głównego,

f- dla kierunku ruchu posuwowego,

e- dla kierunku wypadkowego ruchu skrawania,

p -dla kierunku prostopadłego do v_c i v_y ,

n -dodatkowy indeks informujący o prostopadłości danego kierunku rzutowania do innego kierunku linii lub płaszczyzny.

Rozkład całkowitej siły skrawania w przypadku wzdłużnego toczenia powierzchni walcowej

SZLIFOWANIE, ODMIANY KINEMATYCZNE.

Szlifowanie jest obróbką skrawaniem stosowaną przede wszystkim w tych przypadkach gdy wymagana dokładność wymiaru czy gładkość powierzchni jest

trudna do osiągnięcia innymi sposobami obróbki lub gdy twardość obrabianego materiału jest tak duża, że praktycznie uniemożliwia zastosowanie innego sposobu obróbki. Charakterystyczne dla szlifowania jest narzędzie zwane ściernicą.

Ściernica posiada wielką ilość ostrzy skrawających o ujemnych kątach natarcia przy czym geometria tych ostrzy jest przypadkowa i nieokreślona.

Ściernicy nadaje się zawsze ruch obrotowy, pozostałe ruchy ściernicy czy obrabianego przedmiotu niezbędne dla uzyskania powierzchni o założonym

Kształcie zależą od przyjętej odmiany szlifowania. Główne odmiany szlifowania: -szlifowanie kłowe wałków wzdłużne i wgłębne (rys. 1,2),

-szlifowanie otworów planetarne i zwykłe (rys. 3,4),

-szlifowanie płaszczyzn powierzchnią czołową ściernicy (rys. 5),

-szlifowanie na okrągło bezkłowe wzdłużne i poprzeczne (rys. 6,7).

rys.1 rys. 2

rys.3 rys.4

rys.5

rys.6 rys.7

Przy szlifowaniu kłowym wałek obrabiany wykonuje ruch obrotowy oraz ruch posuwisto-zwrotny o kierunku równoległym do osi obrotu ściernicy. Przy szlifowaniu płaszczyzn obwodem ściernicy przedmiot wykonuje ruch posuwisto-zwrotny. W trakcie skrawania obracająca się tarcza ściernicy przesuwa się poprzecznie do kierunku ruchu przedmiotu.

Szlifierki są obrabiarkami przeznaczonymi do obróbki metali za pomocą narzędzi ściernych. Zależnie od sposobu pracy i kształtu obrabianej powierzchni szlifierki dzielą się na następujące rodzaje:

Szlifierki ogólnego przeznaczenia:

-do wałków kłowe bezkłowe,

-do otworów zwykłe i pracujące półautomatycznym oraz planetowe,

-do płaszczyzn obwodowe i czołowe.

Szlifierki specjalizowane:

-do robót kształtowych np. obróbka kół zębatych itp,

-dogładzarki, docierarki, wygładzarki.

Szlifierki specjalne branżowe:

-ostrzarki narzędziowe,

-specjalne narzędziowe,

-do wałów korbowych.

---