krimnr1, fizjoterapia VI semestr


1. metoda hallwick:11

2. Akcja ratunkowa 8

Hierarchizacja pomocy:

* skok ratowniczy

* płynięcie stylem odkrytym

*zatrzymanie się 3m przed ratowanym

*nurkowanie na 1,5- 2m

*wciągnięcie ratowanego pod wodę, ewentualne obezwładnienie go

*holowanie

Mieczysław Witkowski:

Włodzimierz Olszewski:

  1. kurs pływania

  2. toki zajęć

  3. ogólne hospitacje

hospitacja- składa się z tematu, celów zajęć (dydaktycznych, wychowawczych, sprawności fizycznej, sprawności ruchowej), wieku, płci ćw, liczebności grupy, miejsca zajęć, tabele (oraz legendy do niej) oraz uwag (zaprezentowanie i zintegrowanie wyników przedstawnionych w tabeli)

Składowe hospitacji:

a) przygotowanie hospitacji

b) hospitacja właściwa:

c) rozmowa pohospitacyjna:

Cele hospitacji:

Kryteria hospitacji ogólnej:

  1. a) definicja sportu

b) tendencje rozwoju

c) cele sportu niepełnosprawnych

1. Leczniczy- kontynuacja programu leczenia i usprawniania: dobór funkcji ruchów działania układów i narządów, które należy utrzymać w niezbędnej sprawności. Usprawnianie sportu powinno zapobiegać zmianom jakie mogą nastąpić w wyniku rozwoju choroby towarzyszącej jej obniżenie aktywności. Trening i start nie powinny prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia

      1. Biologiczny: ruch symulatorem bez którego zanika funkcja organów i narządów; ruch może zastąpić dowolny środek leczniczy, ale żaden z nich nie zastąpi ruchu; zależności te szczególnie widać u dzieci, u których ruch zapewnia znaczną kompensacje ubytków sprawności fizycznej; trening aktywizuje odporność organizmu i zmniejsza biologiczne skutki starzenia się

      2. Anatomiczno- fizjologiczny: zapobieganie przykurczom i zanikom mięśniowym; trening prowadzi do ekonomizacji funkcji ustroju, co jest szczególnie ważne dla niepełnosprawnych

      3. higieniczno- zdrowotny: uatrakcyjnienie niezbędnej dawki ruchu; hartowanie szczególnie kształtowanie odporności lokalnej; kształtowanie umiejętności kontrolowania stanu własnego zdrowia; pogłębianie nawyków pielęgnacji i higieny

      4. wychowawczo- psychologiczny: kształtowanie charakteru i wili, odwagi, hartowanie na niepowodzenia

      5. hedonistyczny: dostarcza przyjemności i satysfakcji; urozmaicenie codziennego rytmu życia, okazja do kontaktów towarzyskich, kontraktów z środowiskiem naturalnym

      6. estetyczny: optymalizowanie przebiegu ruchu; uroda widowiska sportowego

      7. społeczny: włączenie się w całokształt życia społecznego

      8. ekonomiczny: zarówno jednostki jak i społeczeństwa

d) problemy

- doping (konieczne zgłoszenie leczenia sub. Zakazanymi)

- nikłe zainteresowanie młodzieży i kobiet

- eliminowanie ze startu osób spoza klasyfikacji schorzeń (par tanecznych z jednym niepełnosprawnym, pałnosprawnych koszykarzy)

- ograniczone zainteresowanie mediów

- brak kadr (sędziowie, trenerzy, klasyfikatorzy)

- opieka medyczna

  1. HIPERTROFIA ROBOCZA

-zwiększenie ilości sarkoplazmy

-zwiększenie liczby włókien mięśniowych

-zwiększenie odsetka masy mięśni w masie ciała

-zwiększenie ukrwienia mięśnia

-usprawnienie spalania i wydalania metabolitów

-zwiększenie zasobów glikogenu w mięśniu i ustroju

-zmiany adaptacyjne kości

- zwiększenie pojemności życiowej płuc

-zwiększenie objętości i pojemności minutowej serca

-zwolnienie tętna spoczynkowego

- rozwój dodatkowych gałązek nerwowych prowadzących do włókien nerwowych

  1. CHARAKTERYSTYKA TRENINGU- ZASADY

- specyficzności: odpowiedź fizjologiczna i metaboliczna oraz adaptacja do ćwiczeń treningowych są specyficzne oraz zależne od typu ćwiczeń i zaangażowanych grup mięśniowych

-zwiększonego obciążenia: zamiar rozwinięcia wybranego komponentu sprawności fizycznej wymagana zastosowania bodźców, do których organizm nie jest przyzwyczajony; obciążenie można zwiększyć poprzez przyrost częstości, intensywności, czasu trwania ćwiczeń (wzrost liczby powtórzeń, serii, cieżaru)

- progresji: należy stopniowo powiększać objętość zajęć i obciążenie treningowe

- uwzględniania poziomu wyjściowego: relatywne postępy zależne są od pułapu, z którego rozpoczyna się trening, postęp najłatwiej uzyskać w pierwszym etapie stażu treningowego

- indywidualnego zróżnicowania: osobnicze reakcje na obciążenie zależy m.in. od: wieku, płci, poziomu wyjściowego, stanu zdrowia, program treningowy powinien uwzględniać specyficzne potrzeby, zainteresowania, zdolności i preferencji ćwiczących

- zmniejszania się efektów: w miarę zbliżania się do genetycznie uwarunkowanego max poziomu sprawności fizycznej tempo poprawy wyników maleje a w miarę upływu czasu bezwzględny poziom tej sprawności wręcz obniża się

- odwracalność zmian: pozytywne efekty treningu są odwracalne, gdy osobnik zaprzestaje systematycznych wysiłków.

  1. SUPERKOMPENSACJA

Superkompensacja- okres zwiększonej wydolności po okresie wypoczynku po treningu i powrocie do stanu wyjściowego. Jest to zwiększenie zdolności do wykonywania wysiłku i utrwalanie tego przez systematyczne powtarzanie ćwiczeń ruchowych

Zjawisko superkompensacji zeleży od

  1. CELE ROZGRZEWKI

* podwyższenie temperatury mięśnia

* obniżenie lepkości wewnętrznej mięśnia

* podwyższenie elastyczności mięśnia

* zwiększenie produktywności mięśni

*intensyfikacja przemian energetycznych

* „schodkowy efekt” kolejnego skurczu= każdy następny skurcz może być intensywniejszy

  1. CHARAKTERYSTYKA METOD TRENINGOWYCH

to samo co w pkt 8

  1. DYSCYPLINY PARAOLIMPIJSKIE

Igrzyska letnie

Igrzyska zimowe

  1. ROZWÓJ MOTORYCZNOŚCI W ONTOGENEZIE W POSZCZEGÓLNYCH ETAPACH

OKRES PODŁOWY (14)

PIERWSZY ROK ŻYCIA

faza premotoryczna 10

faza promotoryczna:

5-6 miesiąc:

a) ruch ramion i łokci

b) chwyt bez opozycji kciuka (dłoniowy prosty)

c) upuszczenie przedmiotu na widok nowego

7-8 miesiąc:

a) podtrzymując przywodzenie i odwodzenie kciuka (bez opozycji chwyt nożycowy) początek staranności

9 miesiąc zapoczątkowanie chwytu pęsetowego okresu poniemowlęcia.

OKRES PONIEMOWLĘCY 8

OKRES PRZEDSZKOLNY 10

OKRES PRZEDPOKWITANIOWY

OKRES POKWITANIOWY

DOROSŁOŚĆ

  1. ZASADY DYDATKTYCZNE

Ogólne normy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie umożliwia realizację celów kształcenia. Przez zasady nauczania będziemy rozumieć te formy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie pozwala nauczycielowi zaznajomić uczniów z podstawami usystematyzowanej wiedzy, rozwijać ich zainteresowania i zdolności poznawcze, wpajać im podstawy naukowego poglądu na świat oraz wdrążać ich do samokształcenia

  1. SYSTEMY I METODY WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

a) odtwórcze

b) proaktywne

c) twórcze:

Metoda naśladowcza ścisła:

Metoda zadaniowa ścisła:

Metody opowieści ruchowej (bajki, legendy, opowieści)

Metody programowego usprawniania się:

Metoda ruchowej ekspresji (gimnastyki) twórczej, improwizacji ruchowej, pracy szkolnej

Metody oddziaływań grupowych:

a) wskazanie pożądanej ich liczby

b) wskazanie ich liczby

c) wywołanie liderów

d) działanie samorzutne wychowanków

e) podział losowy

f) podział intencjonalny (równomierny, zadaniowy)

Metoda problemowości:

a) dostrzeżenie

b) analiza sytuacji

c) wytwarzanie sposobów rozwiązań

d) weryfikacja pomysłów

Metoda Kowala Gamihofera i Magaret Stericher:

Metoda bezp. Cel. ruchu:

Metoda zabawowa naśladowcza:

Metoda zadaniowa:

SYSTEM W-FU:

a) gimnastyka niemiecka Friedrich:

źródłem klęski wojsk niemieckich były odstępstwa od starogermańskiego stylu życia stąd konieczne były oparcie zajęć o dyscyplinę nastawienie na treść, niewygodę, ukształtowanie męstwa i ofiarności

Plac gimnastyczny:

b) gimnastyka szwedzka Peru Linga

c) zasady systemu angielskiego:

  1. OGNIWA PROCESU KSZTAŁCENIA, JEGO MECHANIZMY

Proces kształcenia- uporządkowany w czasie ciąg zdarzeń obejmujący czynności nauczycieli i uczniów ukierunkowane przez odpowiedni dobór celów i treści

Układ ogniw procesów kształcenia:

Nauczenie- jest działalnością zamierzoną, intencjonalną polegającą na wywołaniu sytuacji i czynności, tworzeniu odpowiednich warunków umożliwiających uczenie się. Jest to system odpowiednich działań nauczyciela, na który składają się takie czynności: inspirowanie, planowanie, organizowanie, kierowanie, kontrola i korekta. Istotną cechą nauczania jest kierowanie aktywnością uczniów

Uczenie się- intelektualna czynność uczenia prowadząca do przyswajania lub przekształcania wiedzy, zachowań, działań. Proces zamierzonego nabywania przez uczących się podmiot określonych wiadomości, umiejętności i nawyków, dokonujący się w toku bezpośredniego i pośredniego poznawania rzeczywistości. Efektem uczenia się są nie tylko nowe formy zachowania się i działania, zmiana dotychczasowych form zachowania się i działania

  1. TRENING WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

  2. FUNKCJE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

  3. CELE WYCHOWANIA FIZYCZNEGO:

- kształtowanie prawidłowej postawy ciała

-rozwijanie sprawności fizycznej

- podnoszenie odporności i zdrowia organizmu

-wyrabianie nawyków czynnej rekreacji

  1. ŚRODKI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

  1. KULTURA FIZYCZNA

to część składowa kultury społeczeństwa, obejmująca działanie związane z dbałością o zdrowie, budowę i podstawę ciała, rozwój fizyczny człowieka, kształtowanie i doskonalenie jego uzdolnień ruchowych, sprawności i wydolności fizycznej, a także systemu zachowań oraz potrzeb indywidualnych i społecznych.

  1. WZORY KULTURY FIZYCZNEJ

  1. REKREACJA

Rekreacja- jest pewnym zorganizowanym systemem postępowania człowiek, wywodzącym się z ogólnego systemu wartości kulturowych, działalnością w czasie wolnym, zmieniającego zachowania w człowieku zdrowia i sprawności życiowej, do rozwijania i kształtowania indywidualnych zamiłowań, zainteresowań umysłowych i twórczych, do sytuacji kształtujących, ale równocześnie systematycznej rozrywki i wypoczynki.

Rekreacja ruchowa określana czasem jako sport rekreacyjny. Jest ona formą czynnego odpoczynku i rozrywką dopóki nie będzie miała charakteru rywalizacji- wtedy stanie się już sportem amatorskim

  1. FUNKCJE CZASU WOLNEGO:

1. odpoczynek po pracy i regeneracja sił przez nią nadwątlanych; odzyskiwanie- zachowanie homeostazy oraz odprężenie się, relaks i rozrywka, które dostarczają coraz to nowych wrażeń, wnoszą zmienność w monotonie życia, odgrywają od codziennych trosk

2. bogacenie się wewnętrzne, zaspakajanie i rozwijanie zainteresowań i uzdolnień (hobby, miłośnictwo) percepcja i twórczość, doskonalenie się (dobrowolne dokształcanie się), praca nad własnym rozwojem

3. udział w życiu społecznym, towarzyskim, przyjmowanie na siebie obowiązków; poszukiwanie i odnajdywanie własnego miejsca w społeczeństwie poprzez integracje z innymi

4. funkcje wymieniane sporadycznie:

  1. CELE WYCHOWANIA DO REKREACJI

  2. WSKAZANIA/PRZECIWWSKAZANIA DO REKREACJI:

wskazania:

przeciwwskazania:

  1. SKUTKI DŁUGOTRWAŁEJ BIERNOŚCI RUCHOWEJ

  1. TOLERANCJA WYSIŁKOWA

1. przejawy fizjologicznej tolerancji wysiłkowej

A. w trakcie treningu:

B. natychmiast po treningu:

C. w czasie wypoczynku między treningami:

2. przejaw wątpliwej tolerancji wysiłkowej

A. w trakcie treningu:

B.natychmiast po treningu:

C. w czasie wypoczynku między treningami:

3. przejaw patologicznej tolerancji wysiłkowej:

A. w trakcie treningu

B. natychmiast po treningu:

C. w czasie wypoczynku między treningiem:

  1. WYZNACZNIKI REKRACJI RUCHOWEJ U OSÓB STARSZYCH

  1. DEFINICJA MOTORYCZNOŚCI

Całokształt zachowań, możliwości i potrzeb ruchowych człowieka

Główne cele związane z motorycznością:

Podział motoryczności:

Obecnie motoryczność sportowa spełnia minimalną funkcję kompensacyjną motoryczności produkcyjnej

Możliwości wyćwiczenia stanu motorycznego zależą od:

  1. SPRAWNOŚĆ RUCHOWA I FIZYCZNA (DEF+ KOMPONENTY ZDOLNOŚCI MOTORYCZNEJ)

Umiejętność władania swoim aparatem ruchu, dzięki opanowaniu podstawowych nawyków ruchowych. Wzrost sprawności ruchowej uzależniony jest od nabytych umiejętności i doświadczeń osobistych.

Sprawność ruchowa i sprawność fizyczna stanowią motoryczność i obrazują rezultaty rozwoju ontogenetycznego. W problematyce dotyczącej rozwoju fizycznego szczególnego znaczenia nabierają zagadnienia dotyczące rozwoju motorycznego, gdyż rozwój ten właśnie odzwierciedla szereg zachowań, zdolności i umiejętności człowieka

Elementy:

  1. CHARAKTERYSTYKA KSZTAŁTOWANIA SIĘ NAWYKU RUCHOWEGO (FAZY)

  1. DYFERENCJA KINESTATYCZNA

  2. FAZY KSZTAŁOWANIA się CZYNNOŚCI RUCHOWYCH

  1. METODY NAUCZNIA CZYNNOŚCI RUCHOWYCH:

1. Niespecyficzna:

występują łącznie z zgodnie z zasadami dydaktycznymi poprzez stosowanie informacji słownej, wizualnej i zadań ruchowych

- słowne

- poglądowe

-działania praktycznego

2. Specyficzna:

- syntetyczna- nauka czynności ruchowych bez dzielenia na elementy

- analityczna- nauka czynności ruchowych częściami

- kompleksowa- stosowanie przemiennie metody analitycznej i syntetycznej

  1. WADY POSTAWY CIAŁA: SKOLIOZA 1STOPNIA, STOPA PŁASKA X2, KOLANA, HIPERKIFOZA PIERSIOWA

Skolioza 1 stopnia:

Hiperkifoza piersiowa:

uwypuklenie fizjologicznej krzywizny piersiowej mające tendencje do kompensacji w odcinkach sąsiednich a więc lordozy szyjnej i lędźwiowej. Lordoza lędźwiowa powstaje bez zmian, natomiast szyjna jest zaakcentowana.

Płaskostopie podłużne:

  1. 24 GODZINNY RYTM DBAŁOŚCI O POSTAWĘ CIAŁA

  1. KSZTAŁTOWANIE SIĘ POSTAWY CIAŁA: OSOBNICZE, W FILOGENEZIE

  2. POROFILAKTYKA WAD POSTAWY CIAŁA

3 ogniwa:

  1. ELEMENTY KONSTRUKCYJNE WÓZKA INWALIDZKIEGO

  1. WSZYSTKIE METODY DIAGNOZOWANIA (głównie METODA WOLAŃSKIEGO)

1. Metody wzrokowej oceny sylwetki- inaczej metody sylwetkowe. Polega ona na tym, że rozebrany i odpowiednio ustawiona osoba porównuje się z sylwetkami- wzorcami, kwalifikuje ją do sylwetki najbardziej do niej podobnej. Metoda polska- metoda Wolańskiego wyodrębniła 3 rodzaje postawy tworząc biorąc pod uwagę przednio- tylne krzywizny kręgosłupa

a) postawa o przewadze krzywizny lędźwiowej nad piersiową- postawa lordotyczna

b) piersiowej nad lędźwiowej- kifotyczny

c) postawa o prawie jednakowo zaznaczonych krzywiznach piersiowej i lędźwiowej- równoważny.

W ramach tych 3 kategorii Wolański wyróżnił po trzy podtypy w zależności od ukształtowania krzywizny kręgosłupa. W ten sposób powstała typologia zawierająca 9 wzorców z których w praktyce wykorzystuje się 7: typ kifotyczny I i III, typ równoważny I, II, III, typ lordotyczny I i III. Ocenę postawy ciała za pomocą metody Wolańskiego można przeprowadzić dwojako:

a) przez wzrokowo porównawcze badanie do typu wzroców.

b) przez analizy kątów przednio0 tylnych krzywizn kręgosłupa, mierzonych skostruowanym przez autora- sferodorsiometrem.

2.Metoda wzrokowej oceny wybranych elementów postawy

  1. DEFINICJA POSTAWY CIAŁA I WADY POSTAWY CIAŁA

Postawa ciała:

indywidualne ukształtowanie ciała i położenie poszczególnych odcinków ciała oraz nóg w pozycji stojącej. Jest nawykiem ruchowym.

Swobodna postawa ciała człowieka można poprawić przez napinanie odpowiednich grup mięśniowych. Postawa nawykowa jest rzeczywistą postawą człowieka.

Postawa ciała jest labilną właściwością człowieka zmieniającą się w zależności od sytuacji zewnętrznej, stan organizmu, samopoczucia, woli człowieka.

Dlatego wygląd jej może podlegać kilkukrotnej zmianie nawet w ciągu dnia.

Nie są to zmiany wykluczające typologię postaw a zatem uniemożliwiające kwalifikowanie ich do określonych rodzajów , jeśli tylko doprowadzi się do tego by oceniona osoba przybrała naturalny dla siebie codzienny nawykowy sposób utrzymania

Wady postawy:

stan przeciążenia lub zużycia części struktur postawo twórczych.

Następstwo niekorzystnych proporcji rozwoju organizmu, wynik zaburzeń genetycznych.

Odchylenie od ogólnie przyjętych cech postawy prawidłowej, właściwej dla kategorii, wieku, płci, typowej budowy.

  1. TRÓJTOROWOŚĆ ODDZIAŁYWANIA W KORYGOWANIU WAD POSTAWY

Trójtorowe korygowanie postawy ciała jest zorientowane na czynniki: morfologiczne, fizjologiczne, środowiskowe.

I Fizjologiczne:

  1. uświadomienie dziecku nieprawidłowości jego postaw, a także możliwych negatywnych konsekwencji w przypadku pozostawienie sprawy własnemu biegu.

  2. Opanowanie przez dziecka umiejętności dokonywania tzw. korekcji lokalnych a następnie globalnych.

  3. Wyrobienie wytrzymałości posturalnej, długotrwałego utrzymywania postawy prawidłowej.

  4. Utrwalenie nawyku postawy prawidłowej w warunkach zbliżonych do życia codziennego automatycznie tj. bez ciągłej kontroli świadomości.

IIMorfologiczna:

Główne zadania jest usunięcie dystonii mięśniowej i wytworzenie tzw. gorsetu mięśniowego z mięśni posturalnych. Usunięcie dystonii mięśni dokonywać można poprzez rozciąganie, rozluźnianie mięśni nadmierne napiętych i przykurczonych oraz wzmocnienie m. osłabionych. Rozciągać należy w sposób bierny i czynny. Biernie wykonuje się za pomocą przyborów, przyrządów. Czynne rozciąganie przeprowadza się za pomocą skurczu m. przeciwstawnych.

III Środowiska:

Polega na organizowaniu warunków życia pod kątem profilaktyki przeciwdziałania wadom postawy. W tej sferze bardzo wiele zależy od świadomości samych rodziców. Przemyślana organizacja życia dziecka w systemie 24 godzinny stwarza dopiero sytuację w których gimnastyka może dać oczekiwany rezultat. Wszyscy wiemy jak trudno jest to osiągnąć.


Wyszukiwarka