Ratowanie człowieka, jego zdrowia i życia wymaga od ratownika przestrzegania odpowiednich wcześniej wyuczonych i przećwiczonych algorytmów. Jednym z nich jest „łańcuch przeżycia”. Należy pamiętać, że wytrzymałość każdego łańcucha zależy od wytrzymałości jego najsłabszego ogniwa. Jeśli ratujemy ludzkie życie, bezcenne życie, chcielibyśmy, aby wszystkie ogniwa były równie mocne.
Sekwencja czynności, które właściwie wykonane dają choremu największe szanse na przeżycie w sytuacji nagłego zatrzymania krążenia nazywamy łańcuchem przeżycia. Składa się z on czterech ogniw:
NATYCHMIASTOWE WEZWANIE POMOCY - gwarantujące szybkie przybycie na
miejsce zdarzenia zespołów resuscytacyjnych
PODJĘCIE PODSTAWOWYCH CZYNNOŚCI RESUSCYTACYJNYCH -
przez świadków zdarzenia, nie później niż po 2 -3 min. od zatrzymania krążenia
(„kupowanie czasu”)
WCZESNA DEFIBRYLACJA - jedynym skuteczny leczeniem migotania komór jest
wczesne dostarczenie impulsu elektrycznego
SZYBKIE PRZEWIEZIENIE CHOREGO NA STOSOWNY ODDZIAŁ SZPITALNY -
wczesne podjęcie specjalistycznych zabiegów resuscytacyjnych i stabilizacja funkcji
życiowych chorego. Zasada trzech „R” (right patient in right time in right hospital)
właściwy chory we właściwym czasie we właściwym szpitalu.
Wiodącą przyczyną zgonów na świecie, wg American Heart Association jest nagłe zatrzymanie krążenia. Szacuje się, że dziennie w USA z powodu potencjalnie odwracalnego migotania komór umiera 1000 osób. Jest to liczba porównywalna z liczbą pasażerów, która mieści się na pokładach dwóch Boeingów 747 (Jumbo Jet). Wczesny dostęp do służb ratowniczych i wczesna resuscytacja krążeniowo-oddechowa nie wystarcza, jeśli mamy do czynienia z nagłym zatrzymaniem krążenia w mechanizmie migotania komór. Jedynym ratunkiem jest wtedy wczesna defibrylacja elektryczna, czyli trzecie ogniwo łańcucha przeżycia. Z każdą minutą szanse na wykonanie skutecznej defibrylacji i przeżycie chorego spadają o 7-10%. Powodzenia defibrylacji jest najwyższe przed upływem zaledwie 90 sekund od wystąpienia VF.
Zespoły pomocy doraźnej wyposażone w defibrylator nie zawsze docierają na miejsce zdarzenia odpowiednio szybko. Najczęściej opóźnienie to jest niezależne od nich. Dlatego też coraz większą popularność zyskuje program PAD (Public Access Defibrillation), dzięki któremu w miejscach publicznych, dużych skupiskach ludzkich takich jak: porty lotnicze, kasyna czy hipermarkety, w miejscach widocznych znajdują się automatyczne defibrylatory (AED). AED może być używany przez przeszkolonych ludzi spoza kręgu medycznego. Zmniejsza to czas od momentu wystąpienia migotania komór do defibrylacji, co niesie za sobą zwiększenie przeżywalności i zmniejszenie powikłań poresuscytacyjnych.
Praca ta jest próbą przedstawienia algorytmu defibrylacji elektrycznej manualnej z użyciem łyżek i algorytmu defibrylacji automatycznej. Pisząc tę pracę autorom przyświecały dwa cele:
- nauczenie poprawnego wykonywania defibrylacji elektrycznej
- uświadomienie zagrożeń i powikłań wynikających z nieprzestrzegania zasad bezpiecznej defibrylacji.
Autorzy mają nadzieję, że zawarte w pracy wiadomości będą wykorzystywane przez profesjonalistów w pracy zawodowej, a laików skłonią do nauki defibrylacji przy pomocy AED.
Poniżej, krok po kroku, został przedstawiony i opisany zaproponowany przez autorów algorytm defibrylacji elektrycznej z użyciem defibrylatora manualnego posiadającego łyżki.
KROK 1
UPEWNIJ SIĘ, ŻE JEST BEZPIECZNIE
Osoba wykonująca defibrylację musi pamiętać i mieć świadomość, że posługuje się prądem, który nie tylko może uratować ludzkie życie, ale spowodować odwrotne skutki, tragiczne dla niego samego, innych członków zespołu, jak i przypadkowych świadków zdarzenia (gapiów, członków rodziny), którzy są w bezpośredniej bliskości ratowanego. Defibrylacja może zarówno odwrócić, ale także wywołać migotanie komór. Może spowodować poparzenia i porażenia. Każdy członek zespołu ratunkowego musi o tym pamiętać. W 1990 roku na Oddziale ratunkowym w King Country w USA, odnotowano 8 wypadków podczas defibrylacji elektrycznej. W tym 3 spowodowały arytmie, a 1 przypadek wymagał podjęcia czynności resuscytacyjnych. Prawdopodobieństwo wypadku z udziałem członka zespołu ratunkowego szacuje się na 1 na 1.700 wykonanych defibrylacji.
Zespół ratunkowy musi również pamiętać o tym, że pacjent podczas defibrylacji, czy resuscytacji powinien leżeć na twardym podłożu. Jakie są tego powody? Po pierwsze: masaż pośredni serca jest nieefektywny, jeśli wykonujemy go u poszkodowanego leżącego na podłożu, które ugina się pod wpływem ucisku ratownika na klatkę piersiową pacjenta.
Drugi powód to wymogi prawidłowej techniki defibrylacji. Podczas wyładowania osoba wykonująca defibrylację musi przycisnąć łyżki defibrylatora do klatki piersiowej chorego z siłą ok. 6-10 kg. Redukuje to impedancje (opór) klatki piersiowej przez zapewnienie lepszego kontaktu na granicy elektroda-skóra i zmniejsza objętość klatki piersiowej. Dlatego zaleca się, żeby defibrylator obsługiwali najsilniejsi członkowie zespołu resuscytacyjnego. Alternatywą są tu elektrody samoprzylepne, które nie wymagają dociskania do klatki piersiowej ratowanego.
Drugim elementem, decydującym o bezpieczeństwie defibrylacji, o którym należy pamiętać przed przystąpieniem do niej jest upewnienie się, że klatka piersiowa pacjenta nie jest mokra. Jeżeli tak jest, koniecznością jest wytarcie klatki piersiowej, a jeśli są do tego wskazania i możliwość to przeniesienie go na suche, twarde podłoże. W przypadku elektrod samoprzylepnych mokra klatka piersiowa chorego utrudnia przyklejenie ich do skóry.
Można też, jeżeli jest na to czas i nie opóźni to defibrylacji, zdjąć ze skóry chorego wszystkie metalowe przedmioty. Mogą one powodować niebezpieczne dla chorego poparzenia.
KROK 2
ODŁĄCZ ŹRÓDŁO TLENU
Krok ten jest najczęściej ignorowany i nieprzestrzegany przez zespoły ratunkowe. Z czego to wynika? Z małego procentu ryzyka wystąpienia iskrzenia, zapłonu, poparzenia czy wybuchu? Z pewnością tak jest, ale należy pamiętać i mieć świadomość, że takie ryzyko istnieje i nie można narażać na niebezpieczeństwo pacjenta, siebie i cały zespół. W czasie defibrylacji może wystąpić iskrzenie i może dojść do poparzenie pacjenta lub ratownika. Ryzyko rośnie, jeśli działamy w atmosferze wzbogaconej w tlen. Należy, więc pamiętać, że przed wyładowaniem defibrylatora trzeba bezwzględnie odłączyć źródło tlenu. Możemy zrobić to w dwojaki sposób - albo całkowicie zamknąć źródło tlenu, albo zdjąć maskę lub wąsy tlenowe z twarzy chorego i odsunąć je na odległość nie mniejszą niż jeden metr od niego. Także użycie elektrod samoprzylepnych zmniejsza ryzyko iskrzenia, i co za tym idzie zapłonu.
KROK 3
WŁĄCZ DEFIBRYLATOR
Defibrylator włączamy zazwyczaj łatwo dostępnym przyciskiem z napisem „WŁĄCZONY” („WŁĄCZ”) lub „ON”, zapali się wtedy dioda, która informuje, że sprzęt został uruchomiony. Należy sprawdzić, na jakim odprowadzeniu pracuje defibrylator (np. II, III czy łyżki). Defibrylator musi być nastawiony na odczyt z łyżek. Większość nowoczesnych urządzeń w momencie uruchomienia ustawia się automatycznie na defibrylację, a więc wybiera wartość pierwszego impulsu na 360J w urządzeniu jednofazowym i ukazuje na monitorze potencjały zbierane z łyżek. Można też, w zależności od warunków środowiskowych, w jakich się znajdujemy wyregulować kontrast wyświetlacza monitora, żeby nie mieć w czasie akcji ratunkowej trudności w odczycie zapisu i interpretacji rytmu serca.
KROK 4
POŁÓŻ ŻEL NA WYBRANE MIEJSCE NA KLATCE PIERSIOWEJ PACJENTA LUB UŻYJ PODKŁADEK ŻELOWYCH
Obecnie preferuje się użycie podkładek żelowych, niż standardowego żelu przewodzącego, dlatego, że używanie żelu wiązało się z wieloma błędami w jego użytkowaniu. Główne błędy w stosowaniu żelu to:
Zbyt duża ilość żelu na klatce piersiowej pacjenta - może doprowadzić do powstania łuku elektrycznego, a więc do poparzenia lub porażenia prądem
Smarowanie żelem łyżek i pocieranie ich o siebie jest błędem i może doprowadzić do iskrzenia, poparzenia lub porażenia prądem ratownika wykonującego defibrylacją; może też spowodować przypadkowe włączenie ładowania lub wyładowania defibrylatora, ponieważ na łyżkach znajdują się przyciski z takimi właśnie funkcjami!
Nie używanie właściwego, (przewodzącego prąd elektryczny!) żelu, może doprowadzić do poparzenia skóry chorego nie zmniejsza impedancji klatki piersiowej pacjenta, a więc zmniejsza skuteczność defibrylacji
KROK 5
ZDEJMIJ ŁYŻKI Z DEFIBRYLATORA I POŁÓŻ NA KLATCE PIERSIOWEJ PACJENTA
Miejsce łyżek defibrylatora to tylko i wyłącznie sam defibrylator lub klatka piersiowa chorego. Nie można dopuszczać do innej sytuacji. Zakazane jest również trzymanie ich w jednej ręce. Zdjęcie łyżek z monitora i położenie ich na klatce piersiowej chorego musi być zdecydowane i szybkie. Dlatego warto zawsze sprawdzić, czy przewody łączące łyżki z defibrylatorem nie są poskręcane.
Miejsce łyżek na klatce piersiowej chorego może być różne. Standardowe ułożenie to: łyżka „mostkowa” po prawej stronie mostka, poniżej prawego obojczyka, łyżka „koniuszkowa” w linii środkowopachowej (na wysokości odprowadzenia V6 w EKG). Łyżki na klatce piersiowej chorego nie mogą stykać się, ani bezpośrednio, ani pośrednio (poprzez nadmierną ilość żelu), grozi to wytworzeniem łuku elektrycznego.
Należy też pamiętać o skorygowaniu ułożenia łyżek, jeśli mamy do czynienia z pacjentem z wszczepionym stymulatorem. Korekta wynosi wtedy ok. 10-12 cm od stymulatora. Jeżeli chory ma naklejone jakiekolwiek plastry (np. z lekiem) na skórze w miejscu przyłożenia elektrod należy je bezwzględnie odkleić i miejsce to wytrzeć do sucha. Nie wykonanie tego grozi powstaniem łuku elektrycznego i/lub oparzeniem.
KROK 6
SPRAWDŹ ZAPIS NA MONITORZE I POTWIERDŹ RYTM VF/VT
Wskazaniem do defibrylacji jest to migotanie komór (VF) i częstoskurcz komorowy bez tętna (VT). U dorosłych rytmem dominującym w przedszpitalnych zatrzymaniach krążenia jest VF (ok.75%). Migotanie komór serca może być poprzedzone okresem VT albo częstoskurczem nadkomorowym SVT. Szybkie niemiarowe i nieskoordynowane skurcze mięśnia komór nazywamy migotaniem (6,7-10 Hz = 400/600/min). W tym stanie mięsień komór praktycznie zupełnie nie przepompowuje krwi, co prowadzi do ustania krążenia.
Używanie defibrylatora manualnego wymaga od wykonującego defibrylację, znajomość interpretacji podstawowych rytmów serca.
Migotanie komór.
KROK 7
WYBIERZ ENERGIĘ
Energia pierwszego wyładowania zależy od tego czy mamy do dyspozycji defibrylator jedno czy dwufazowy. Co to znaczy? Defibrylatory jednofazowe dostarczają prąd jednobiegunowy, ma on jeden kierunek przepływu. Przepływa w jednym kierunku, a trwa to około 10 milisekund. Natomiast defibrylatory dwufazowe dostarczają prąd, który płynie przez podobnie krótki czas jednak początkowo płynie w jednym kierunku, a następnie zawraca i płynie z powrotem w ciągu kolejnych milisekund. Ze względu na to, że przepływ prądu przez ciało człowieka prowadzi do zmniejszenia impedancji impuls dwufazowy ma łatwiejsze zadanie i powoduje depolaryzację większej liczby komórek mięśnia sercowego niż impuls jednofazowy. Z tego między innymi powodu prąd stosowany w defibrylatorach dwufazowych może być dużo mniejszy. Ma to niebagatelne znaczenie dla zmniejszenia liczby poresuscytacyjnych uszkodzeń mięśnia sercowego, gdyż wykazano, że wartość energii oraz ilość defibrylacji korelują z poziomem troponiny.
Według wytycznych 2005 pierwsze wyładowanie dla defibrylatora jednofazowego wynosi 360J. Dla urządzeń generujących impuls dwufazowy wartość ta jest niższa i koreluje wokół 60 - 65% wartości energii jednofazowej.
Wyboru energii można dokonać w różny sposób. Jeśli jesteśmy sami, przed zdjęciem łyżek z defibrylatora możemy wybrać poziom energii, przez naciskanie umieszczonego na pulpicie oznakowanego pokrętła lub przycisku z napisem „WYBÓR ENERGII” (ENERGY SELECT); z lewej strony (▼) zmniejszamy poziom energii, z prawej strony (▲) zwiększamy. Większość defibrylatorów oprócz przycisku „ładowanie” (CHARGE) posiada także przycisk lub pokrętło do zmiany energii na jednej z łyżek. Zmiana energii w sytuacji, kiedy mamy naładowany defibrylator służy do rozładowania kondensatora. Przyciski do dostarczenia impulsu (SHOCK) są umieszczone na dwóch łyżkach i defibrylację powoduje jednoczasowe ich wciśnięcie. Podyktowane jest to względami bezpieczeństwa, ponieważ defibrylacja musi być aktem czynnym i świadomym.
KROK 8
WYDAJ KOMENDĘ: UWAGA! BĘDZIE DEFIBRYLACJA!! ODSUNĄĆ SIĘ!
Osoba wykonująca defibrylację, jak wspomniano już wyżej jest odpowiedzialna za bezpieczeństwo nie tylko swoje i pacjenta, ale zespołu ratunkowego i ludzi znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie wykonywanej procedury. Ratownik, lub inna osoba wykonująca defibrylację musi do skutku wydawać komendę „odsunąć się”, jeśli nie udaje mu się odsunąć ludzi na bezpieczną odległość NIE może przystąpić do ładowania kondensatora! Komenda musi być wydana donośnym, stanowczym tonem; musi być zrozumiała i jasna dla wszystkich, a głównie dla laików.
Ładowanie kondensatora w defibrylatorze rozpoczyna się w momencie uruchomienia przycisku „ładuj” (CHARGE) zlokalizowanego na pulpicie urządzenia lub jednej z łyżek. Możemy skorzystać także z pomocy członka zespołu, jeżeli pracujemy w zespole, wydając mu polecenie np.:„ŁADUJ DEFIBRYLATOR”.
Kondensator potrzebuje trochę czasu, żeby naładować się do wybranej przez nas energii. Czas ładowania oznajmi nam ciągły, rosnący sygnał. Ten czas należy dokładnie skontrolować, czy nikt nie dotyka chorego, czy nikt nie podchodzi. Po naładowaniu włącza się sygnał modulowany (przypominający sygnał dźwiękowy alarmu, czy ambulansu), co oznajmia nam, że defibrylator gotowy jest do wyładowania i dostarczenia energii.
KROK 10
SPRAWDŹ CZY PUNKT 8 ZOSTAŁ ZREALIZOWANY. OSOBIŚCIE OMIEĆ WZROKIEM CAŁE OTOCZENIE PACJENTA. JEŚLI POTRZEBA TO PONOWNIE ZACHĘĆ ŚWIADKÓW DO ODSUNIĘCIA SIĘ NA BEZPZPIECZNĄ ODLEGŁOŚĆ
(DO SKUTKU)
Po naładowaniu kondensatora nie możemy od razu przystąpić do jego wyładowania. Musimy upewnić się wcześniej, że jest bezpiecznie, że nikt nie dotyka chorego, nie znajduje się z nim w kontakcie bezpośrednim, jak i pośrednim (metalowe ramy łóżka, mokry worek samorozprężalny itp.), nie jest zbyt blisko lub nie zbliża się. Jeśli naszym zdaniem nie jest bezpiecznie i ktoś stoi za blisko ponownie „zachęcamy” do odsunięcia się na bezpieczną odległość. I tak do skutku. Opóźnia to defibrylację, ale bezpieczeństwo jest tutaj najważniejsze.
KROK 11
JEŚLI DEFIBRYLATOR NAŁADOWAŁ SIĘ - JESZCZE RAZ POTWIERDŹ NA MONITORZE OBECNOŚĆ VF/VT
Przed wykonaniem wyładowania należy spojrzeć jeszcze raz na monitor, czy mamy nadal do czynienia, z VF/VT. Jeśli na monitorze pojawi się inny rytm np. sugerujący obecność rzutu serca należy defibrylator rozładować przed odłożeniem łyżek. Można tego dokonać zmieniając (zmniejszając lub zwiększając) wartość energii.
KROK 12
WYKONAJ DEFIBRYLACJĘ
Upewniliśmy się do obecności wskazań do defibrylacji (rytm VF/VT) i możliwości jej wykonania (jest to bezpieczne). Wykonujemy, zatem defibrylację. Wyładowanie możemy wykonać za pomocą czerwonego przycisku z napisem „wyładowanie” (SHOCK), znajdującego się na pulpicie defibrylatora,. Drugi sposobem jest jednoczesne przyciśnięcie dwóch przycisków, zazwyczaj oznaczonych czerwoną błyskawicą lub podobnym napisem. Konieczność wciśnięcia dwóch przycisków jednocześnie wzmaga bezpieczeństwo i minimalizuje przypadkowe wyładowanie, które mogłoby się zdarzyć ze zdenerwowania, czy pośpiechu podczas resuscytacji. Podczas wyładowania należy pamiętać, żeby mocno docisnąć łyżki do klatki piersiowej chorego (6-10 kg) zmniejsza to impedancję klatki piersiowej i zmniejsza ryzyko iskrzenia, a co za tym idzie poparzenia.
KROK 13
DEFIBRYLACJA! ENERGIA DOSTARCZONA
KROK 14
ODŁÓŻ ŁYŻKI NA DEFIBRYLATOR
Bezpośrednio po defibrylacji odkładamy łyżki na defibrylator. Nie dopuszczalne jest położenie łyżek w inne miejsce, trzymanie ich w jednej ręce, czy pozostawienie na chorym. Zakazane jest też zbliżanie się z łyżkami do innych członków zespołu. Odłożenie łyżek powinno nastąpić szybko i energicznie (w 2-3 sek). Po defibrylacji przystępujemy do dalszych czynności resuscytacyjnych według algorytmu.
KROK 15
PRZYSTĄP DO DALSZYCH CZYNNOŚCI RESUSCYTACYJNYCH
PROWADŹ MASAŻ POŚREDNI SERCA I WENTYLACJĘ W STOSUNKU 30:2
W TYM CZASIE ZABEZPIECZ DROGI ODDECHOWE, ZAPEWNIJ KONTAKT Z ŻYŁĄ
Bezpośrednio po defibrylacji, bez ponownej oceny rytmu czy badania tętna, należy podjąć zabiegi resuscytacyjne (Stosunek uciśnięć klatki piersiowej do oddechów ratowniczych wynosi 30:2), rozpoczynając od uciśnięć klatki piersiowej. Po defibrylacji bardzo trudno wybadać tętno nawet, jeśli powróci rytm perfuzyjny. Uciskanie klatki piersiowej jest, więc wskazane, ponieważ nie traci się wtedy cennego czasu. Zabieg ten nawet przy rytmie dającym rzut nie przynosi żadnych skutków ubocznych, ani nie wywołuje migotania komór. Mało tego, uciskanie klatki piersiowej np. w przypadku asystolii pojawiającej się po wyładowaniu, może korzystnie zamienić ten rytm na korzystne VF, ponieważ ten rytm z kolei, jest łatwiejszy do leczenia. Masaż i wentylację kontynuuje się przez ok. 2 min., to jest przez 5 cykli. Czas tych 2 minut możemy świetnie wykorzystać do udrożnienia dróg oddechowych pacjenta. Musimy w tym czasie także uzyskać dostęp do naczynia obwodowego. Świetnie nadaje się do tego, niedoceniana przez wielu żyła szyjna zewnętrzna. Wstrzymujemy się przez pierwsze 2 minuty od podawania leków, poza tlenem, ponieważ serce po defibrylacji jest ogłuszone, a rozprowadzając utlenowaną krew można przywrócić rytm perfuzyjny. Podawanie leków w tym czasie może skutecznie to opóźnić!
KROK 16
PO 5 CYKLACH (ok. 2 min.) OCEŃ EFEKT DEFIBRYLACJI
Po 2 minutach należy przerwać na krótko zabiegi resuscytacyjne, aby ocenić rytm serca. Jeśli nadal utrzymuje się VF/VT możemy rozważyć podanie leków według algorytmu albo przystąpić niezwłocznie do następnej defibrylacji.
KROK 17
JEŚLI NADAL UTRZYMUJE SIĘ VF.VT, TO POSTĘPUJ JAK W PUNKTACH 5.-16.
ALGORYTM DEFIBRYLACJI ELEKTRYCZNEJ.
Z UŻYCIEM DEFIBRYLATORA MANUALNEGO
1. UPEWNIJ SIĘ, ŻE JEST BEZPIECZNIE
(TWARDE PODŁOŻE, SUCHA KLATKA PIERSIOWA PACJENTA)
▼
2. ODŁĄCZ ŹRÓDŁO TLENU
(niebezpieczeństwo poparzenia, zapłonu i/lub wybuchu!!!)
▼
3 WŁĄCZ DEFIBRYLATOR
▼
4. POŁÓZ ŻEL NA WYBRANE MIEJSCA NA KLATCE PIERSIOWEJ PACJENTA
LUB UŻYJ PODKŁADEK ŻELOWYCH
(NIE smaruj żelem łyżek i nie pocieraj ich o siebie w celu rozprowadzenia żelu)
▼
5. ZDEJMIJ ŁYŻKI Z DEFIBRYLATORA I POŁÓŻ JE NA KLATCE PIERSIOWEJ PACJENTA
▼
6. SPRAWDZIĆ ZAPIS NA MONITORZE I POTWIERDŹ RYTM VF/VT
▼
7. WYBiERZ ENERGIĘ
▼
8. WYDAJ KOMENDĘ: „UWAGA! ŁADUJĘ! ODSUNĄĆ SIĘ!”
▼
9. WŁĄCZ ŁADOWANIE
▼
10. SPRAWDŹ CZY PUNKT 8 ZOSTAŁ ZREALIZOWANY. OSOBIŚCIE OMIEĆ WZROKIEM CAŁE OTOCZENIE PACJENTA. JEŚLI POTRZEBA TO PONOWNIE ZACHĘĆ ŚWIADKÓW DO ODSUNIĘCIA SIĘ NA BEZPZPIECZNĄ ODLEGŁÓŚĆ (DO SKUTKU)
▼
11. JEŚLI DEFIBRYLATOR NAŁADOWAŁ SIĘ -
JESZCZE RAZ POTWIERDŹ NA MONITORZE OBECNOŚĆ VF/VT
▼
12. WYKONAJ DEFIBRYLACJĘ
- samemu nie dotykaj pacjenta
- łyżki przykładaj z siłą 6 - 10 kg.
- to Ty jesteś odpowiedzialny za prawidłowe zrealizowanie punktu 10!
▼
13. DEFIBRYLACJA! ENERGIA DOSTARCZONA
▼
14. ODŁÓŻ ŁYŻKI NA DEFIBRYLOTOR
▼
15. PRZYSTĄP DO DALSZYCH CZYNNOŚCI RESUSCYTACYJNYCH
PROWADŹ MASAŻ POŚREDNI SERCA I WENTYLACJĘ W STOSUNKU 30:2
W TYM CZASIE ZABEZPIECZ DROGI ODDECHOWE, ZAPEWNIJ KONTAKT Z ŻYŁĄ
▼
16. PO 5 CYKLACH (ok. 2 min.) OCEŃ EFEKT DEFIBRYLACJI
▼
17. JEŚLI NADAL UTRZYMUJE SIĘ VF/VT, TO POSTĘPUJ JAK W PUNKTACH 5.-16.
UWAGA!
ŁYŻKI MOGĄ ZNAJDOWAĆ SIĘ TYLKO I WYŁĄCZNIE NA DEFIBRYLATORZE LUB NA KLATCE PIERSIOWEJ PACJENTA!
ŁADUJ KONDENSATOR TYLKO I WYŁĄCZNIE GDY ŁYŻKI DEFIBRYLATORA ZNAJDUJĄ SIĘ NA KLATCE PIERSIOWEJ CHOREGO!
Wyszukiwarka