DYDAKTYKA
wypisać cele, metody, formy
CELE:
CEL OGÓLNY
CEL SZCZEGÓŁOWY
METODY I FORMY:
PODAJĄCE
pogadanka
opowiadanie
opis
wykład informacyjny
wyjaśnienie
kierowanie korzystania ze źródeł informacji
PROBLEMOWE
klasyczna metoda problemowa
metoda przypadków
metoda sytuacyjna
burza mózgów
gry dydaktyczne
EKSPONUJĄCE
impresyjne
ekspresyjne
PRAKTYCZNE
ćwiczebne
realizacji zadań
różnica między chłopcem a dziewczyną
Różnice w budowie narządów płciowych wewnętrznych i zewnętrznych
Różnica w płci mózgu
Różnice w przebiegu dojrzewania
Chłopcy wolą skupiać się na jednym zadaniu i bardziej agresywnie reagują na przerywanie
Chłopcy lepiej sobie radzą z informcjami wizualnymi odbieranymi przez komórki nerwowe lewego oka, które przesyłają impuls do prawej półkuli.
Chłopcy którzy postrzegają się jako silnych fizycznie będą oddawać się zabawą pełnym przepychanek i szamotaniny
Uwaga dziewczynek jest bardziej stała i mniej aktywna
Dziewczynki bardziej polegają na swoich pięciu zmysłach
Motoryczna aktywność dziewczynek kumuluje się wolniej, jest mniej silna i trwa dłużej
W wieku 5 lat dziewczynki o sześć miesięcy wyprzedzaja chłopców pod względem ogólnego rozwoju
przyjaźń - trwała przyjaźń, warunki
Trzeba osobę darzyć sympatią
Przyjaźń jest stosunkiem symetrycznym. Zakłada się "równość stron"
wiek (np. nie jest możliwa przyjaźń miedzy matką a niemowlęciem)
poziom intelektualnego rozwoju
Przyjaciele wybierają siebie wzajemnie
Wspólna pasja, zainteresowania, hobby
Porozumienie duchowe
Przyjaźń jest tolerancyjna, bo akceptuje przyjaciela takim, jakim jest, nawet z jego wadami. Będzie mobilizowała go do rozwoju, ale jednocześnie okaże wyrozumiałość dla jego słabości.
Od przyjaciół wymagamy więcej niż na przykład od kolegów czy znajomych
Pomoc przyjacielowi jest oczywista, ale nie zbudujemy przyjaźni tylko dlatego, że druga osoba jest nam potrzebna
Prawdziwi przyjaciele, przebywając ze sobą nie nudzą się
Przyjaźń nie podtrzymywana wygasa
Przyjaciele są wolni od zazdrości
Do dwóch osób może dołączyć trzecia, bo z natury swej przyjaźń jest otwarta na poszerzenie kręgu znajomych
koleżeństwo
Dobre, życzliwe stosunki między kolegami, wzajemna pomoc, uczynność. Koleżeństwo jest istotną sprawą w życiu każdego młodego człowieka. Daje poczucie bezpieczeństwa i akceptacji.
co to jest miłość, rodzaje
Epithumia
pragnienie wzajemnej bliskości
wyraża się w pełnym zadowolenia współżyciu seksualnym
jeżeli nie ma bliskości seksualnej, rozluźnia się małżeńska więź, co z kolei prowadzi do różnych napięć i problemów
najlepiej rozwija się w atmosferze bezpieczeństwa i trwałości, a to stwarza kochającym się ludziom małżeństwo.
Eros
zmysłowość wyrażająca się w pożądaniu i pragnieniu zjednoczenia z ukochaną osobą
romantyczność, czasami połączona z sentymentalnością
jest najczęściej przedmiotem poezji, filmów, powieści.
jest miłością emocjonalną i nie można jej wyzwolić na życzenie
łagodnych gestach, przytuleniach, pocałunkach, słowach pełnych czułości i romantycznych wspomnieniach
charakteryzuje ją namiętność, uniesienie, rozkosz
taki stan trwa zwykle krótko, bo eros dość szybko blednie
Storge
miłość przynależności
daje poczucie komfortu, bo opiera się na sympatii i wzajemnym zaufaniu
wspólnota, bezpieczne schronienie
została stworzona jedność, pomimo różnych oczekiwań, potrzeb, temperamentów.
Phileo
miłość przyjaźni
pojawia się samoistnie
przyjaź chłopca i dziewczyny
wspólne przebywanie ze sobą, rozmowy, dzielenie się swoimi uczuciami, planami, marzeniami
wspólna praca, zainteresowania, pasje pogłębiają miłość
gdy jej brak, małżeństwo ogarnia pustka i nuda
Agape
miłość bezinteresowna
nie stawia warunków
zdolna do poświęceń
postawa służby
moralny ideał miłości w wielu religiach świata
miłość a pożądanie
Pożądanie innej osoby jest bardzo silnym i intensywnym odczuciem psychicznym zakorzenionym w naturze ludzkiej. Zazwyczaj pożądanie dotyczy osoby, której nie znamy dobrze. Fantazjujemy, wyobrażamy sobie różne rzeczy, różne sytuacje. Bardzo często ludzie mylą miłość właśnie z pożądaniem.
Pożądanie to nie miłość. Miłość polega na czymś więcej, niż fizyczny i psychiczny pociąg do drugiej osoby. Oczywiście podobanie się sobie, jest jednym z pierwszych i podstawowych elementów miłości, jednak prawdziwa miłość sięga dużo głębiej. Miłość bazuje na troszczeniu się o siebie, przyjaźni, zaangażowaniu oraz zaufaniu. Jeśli jest się zakochanym ma się wrażenie, jakby u swojego boku miało się zawsze najlepszego, godnego zaufania przyjaciela, do którego dodatkowo czułoby się pociąg fizyczny.
Miłość to całkowite oddanie swojego serca innej osobie, to wzajemne obdarowywanie z poszanowaniem drugiej osoby.
kryształ wartości - 9 kryształów złożonych w jeden duży kryształ, w każdym kryształku wypisane wartości (I, II, II, III, III, III, IV, IV, V)
uzależnienia (raczej każdy wie co to jest uzależnienie i jakie są rodzaje x))
ALKOHOLIZM
NARKOMANIA
SEKS
…
choroby przenoszone drogą płciową
BAKTERYJNE
Rzeżączka
Chlamydiozy
Kiła
WIRUSOWE
Opryszczka
AIDS
Wirusowe zapalenie wątroby
GRZYBICZE
Drożdżyca(kandydoza)
PIERWOTNIAKOWE
Rzęsistkowica
PASOŻYTNICZE
Świerzb
Wszawica łonowa
cechy kobiece, męskie
KOBIETA
Kieruje się intuicją
Reaguje bardzo emocjonalnie
Głębokie więzi z drugim człowiekiem
Podzielna uwaga
Smak, zapach, dźwięk
Przedmioty humanistyczne
Chęć podobania się mężczyznom
Najważniejsza jest miłość
Dom to azyl miłości
MĘŻCZYZNA
Kieruje się rozumem i myśli racjonalnie
Stabilny emocjonalnie
Rzadko mówi o tym co czuje, obraca się w świecie pasji i przedmiotów
Koncentracja na jednej rzeczy
Wzrok
Przedmioty ścisłe
Wzbudzanie podziwu u kobiet
Chęć bycia szanowanym i docenianym
Dom to wyzwanie
zakochanie się wstępem do miłości
Zakochanie to głównie stan emocjonalny a miłość to głównie postawa wobec drugiej osoby. Zakochanie pojawia się w sposób spontaniczny i nie wymaga żadnej dojrzałości. Miłość wymaga największej dojrzałości, jaka jest osiągalna dla człowieka. Jeśli ktoś zupełnie nie czuje emocjonalnej więzi i zauroczenia wobec nikogo, to trudno mu dorastać do miłości. Zakochanie zawsze przemija. W zakochaniu dominują emocje, w miłości dominuje troska o rozwój drugiej osoby.
METODYKA
Elementy dobrej komunikacji.
element słowny (10%)
element głosowy (40%)
gestykulacja (50%)
W dobrej komunikacji ważne są umiejętności nadawcy, przygotowanie się do wypowiedzi oraz stworzenie ogólnego pozytywnego wrażenia.
Reguły dobrej komunikacji:
umieć sformułować jasne, dobrze dobrane argumenty,
zebrać więcej informacji, niż to konieczne, aby być gotowym do odpowiedzi na wszelkie pytania,
wzbogacić wykład środkami audiowizualnymi i przykładami,
używać słów ułatwiających zobrazowanie treści (styl abstrakcyjny jest zawsze zły),
mobilizować do aktywnego słuchania (informacji zwrotnej).
Na mowę ciała składają się: głos, rytm przemówienia, wzrok, wyraz twarzy, gesty, postawa ciała, ubiór.
Toki i metody lekcji.
Metoda - od słowa „methodos”, które w języku greckim oznacza sposób badania, dochodzenia do prawdy, sposób poszukiwania prawdy.
tok podający - przekazanie wiadomości i odpowiadające mu metody: opis, opowiadanie, pokaz, wykład (część wstępna, główna, końcowa), pogadanka.
tok problemowy - rozumienie faktów, zdarzeń, metody: dyskusja (przygotowanie, podanie tematu, zagajenie), pogadanka, praca oparta o źródła, praca z tekstem, metody sytuacyjne tzw. „burza mózgów” (generacja pomysłów, selekcja pomysłów), gry dydaktyczne, metoda trybunału.
tok eksponujący - przeżywanie, wyzwalanie stanów emocjonalnych, metody: inscenizacja, opowiadanie, pokaz.
tok praktyczny - rozwój sfery sensomotorycznej, metody: ćwiczenia konstrukcyjno-praktyczne, ćwiczenia plastyczne.
praca w małych grupach (forma) - Uczniowie są podzieleni na małe zespoły (4-6 osób), które pracują nad tymi samymi lub odmiennymi problemami w tym samym czasie. Następnie przedstawiciele zespołów, zwani liderami lub sekretarzami, przedstawiają wnioski na forum całej klasy. Metoda pracy w małych grupach daje uczniom możliwość wykazania inicjatywy, uaktywnia ich i zapewnia większe bezpieczeństwo niż dyskusja na forum klasy. Ta forma pracy motywuje do zabierania głosu uczniów szczególnie niepewnych siebie, nieśmiałych. Praca w zespołach musi być dobrze zaplanowana i przygotowana oraz postrzegana przez uczniów jako ważna.
Jak dzielić na grupy? - Skład grupy powinien być dobrany według zasady zmienności, np. przez odliczanie (uczniowie w kole odliczają np. do 5 i tworzą grupę jedynek, dwójek itd.) lub przez losowanie karteczek z numerami grupy.
Przebieg zajęć:
a) prowadzący dzieli uczestników na zespoły,
b) przedstawia pytania lub problemy (mogą być sformułowane na kartkach),
c) określa czas pracy,
d) każda grupa wybiera lidera, który będzie czuwał nad przebiegiem pracy i zapisywał wnioski,
e) prowadzący zajęcia nie ingeruje w pracę zespołów
f) po zakończeniu pracy przedstawiciele zespołów przedstawiają wnioski w postaci krótkiego sprawozdania ustnego na forum całej klasy,
g) prowadzący podsumowuje pracę grup i na tablicy lub arkuszach papieru notuje wnioski i omawia
h) rezultaty pracy, wiążąc je z tematem spotkania.
TOK PROBLEMOWY:
Metoda „śniegowej kuli” - Polega na przechodzeniu od pracy indywidualnej do pracy w całej grupie. Nauczyciel prosi o samodzielne, indywidualne przemyślenie problemu, następnie o przedyskutowanie w parach (i ewentualnie sporządzenie krótkich notatek). Dalszy etap: pary łączą się w „czwórki” i w tych zespołach następuje wymiana poglądów, wspólne ustalenia i ewentualnie notatka. Dalszy ciąg ćwiczenia przebiega w „ósemkach”, „szesnastkach”; wreszcie ostateczny wynik i wyciągnięcie wniosków w całej klasie. Zanotowanie wyniku pracy na plakacie lub tablicy.
Technika zdań niedokończonych - Ćwiczenie może przebiegać indywidualnie lub w grupach. Nauczyciel przygotowuje zestaw niedokończonych zdań, które mają być dokończone przez uczniów. Ćwiczenie to ułatwia samodzielne wypowiadanie się i przywołuje pewne skojarzenia. Ciekawe mogą okazać się podobieństwa i różnice między poszczególnymi wypowiedziami.
Metoda sytuacyjna (analizy przypadków) - Wywołuje ona duże zainteresowanie uczniów dzięki samodzielnemu rozwiązywaniu problemów zawartych w odpowiednio dobranych sytuacjach. Zadaniem nauczyciela jest trafne dobranie przykładów zaczerpniętych z pracy młodzieżowej, listów do redakcji lub opowiadań. Prowadzący zajęcia może posłużyć się również filmem lub jego fragmentem. (zapoznanie się z typową sytuacją, podjęcie decyzji co do przyjęcia stanowiska, analiza sytuacji, wnioski).
Metoda „karo” - Uczniowie indywidualnie lub w grupach otrzymują 9 kart w kształcie rombu, na których są umieszczone stwierdzenia dotyczące omawianego zagadnienia. Następnie szeregują karty w kształcie karo, umieszczając najwyżej kartonik z hasłem według nich najistotniejszym, poniżej umieszczają karty z hasłami mniej istotnymi, a na samym dole kartę z zagadnieniem najmniej ważnym. Technika ta uświadamia uczniom, że istnieją różne hierarchie wartości, i dlatego angażuje uczniów w dyskusję i pobudza do refleksji. Zakończenie ćwiczenia polega na porównaniu uszeregowania kart w poszczególnych grupach.
Debata - Nauczyciel podaje temat debaty. Klasa dzieli się na grupy w zależności od zajmowanego stanowiska. Uczniowie mają czas na przygotowanie argumentów i ustalenie planu wypowiedzi. Wybierają swoich przedstawicieli. Dyskutanci siadają naprzeciw siebie (mogą posługiwać się notatkami). Na dany znak rozpoczynają debatę. Nauczyciel udziela głosu i mierzy czas, informuje o zbliżającym się końcu czasu, aby uczniowie mogli przytoczyć najcięższe argumenty i ładnie zakończyć wypowiedź.
„Myślące kapelusze” Edwarda de Bono - Metodę można stosować wtedy, gdy problem nadaje się do omówienia z różnych punktów widzenia. Nauczyciel podaje uczniom kartki ze znaczeniem kolorów: czarny oznacza pesymizm, wyszukiwanie wad, niedociągnięć, braków, zagrożeń, ciemnych stron, skutków ubocznych; biały symbolizuje fakty, dyscyplinę emocjonalną, bezstronność; czerwony to emocje, uczucia wyrażane na gorąco, przeczucia, wrażenia, intuicja; żółty to optymizm, nadzieja, skoncentrowanie się tylko na korzyściach i pozytywnych skutkach; zielony to możliwości, nowe koncepcje i rozwiązania, oryginalne pomysły, działanie i aktywność, niebieski wiąże się z analizą procesu, organizacją, kontrolą, patrzeniem z dystansu, podsumowaniem, wyciąganiem wniosków. Nauczyciel dzieli uczniów na grupy (losowanie kolorów), a następnie daje czas na przygotowanie się do dyskusji w swoim kolorze kapelusza. Prowadzący wykonuje z uczniami ćwiczenie z wykorzystaniem prowokacji (przy pomocy czarnych kapeluszy). Dyskusja trwa tak długo, aż każda z grup wykorzysta przydzielony jej czas i odbywa się w kolejności przedstawionych kapeluszy. Podsumowania zawsze dokonuje kolor niebieski.
Technika grupy nominalnej - Nauczyciel przedstawia problem (pytanie nominalne). Uczniowie wypisują odpowiedzi na kartkach (może być kilka odpowiedzi), odczytują swoje propozycje. Nauczyciel zbiera kartki, numeruje. Następnie uczniowie wspólnie przeglądają propozycje, dyskutują, eliminują powtórzenia. Kolejnym etapem jest ranking pomysłów, propozycji, które umieszczamy w tabeli priorytetów.
Drzewo decyzyjne - Jest to graficzny zapis procesu podejmowania decyzji w sytuacjach trudnych i niejednoznacznych. Umożliwia uczniom zebranie wiadomości i zapisanie przebiegu dyskusji w atrakcyjnej formie. W czasie dyskusji uczniowie wypełniają planszę z narysowanym przez nauczyciela drzewem (mogą również rysować sami). Pokaz planszy drzewka decyzyjnego.
Analiza SWOT (technika tzw. analizy strategicznej) - Analiza SWOT składa się z dwóch części: diagnozy i prognozy. Diagnoza obejmuje mocne strony (S) i słabe strony (W), a prognoza - szanse i możliwości (T) oraz zagrożenia (O). Ogólny schemat tej techniki wygląda następująco: S W T O. Sporządzając analizę SWOT otrzymujemy bardzo przejrzystą notatkę pracy zespołowej uczniów.
Metaplan - graficzny zapis dyskusji - Nauczyciel dzieli klasę na zespoły, przydziela materiały: duży arkusz papieru, 10 wyciętych z papieru kółek, 10 owali, 10 kwadratów, 10 prostokątów, mazaki, klej. Uczniowie w określonym czasie mają przedyskutować problem i stworzyć plakat. Na górze plakatu zapisują problem, pozostałą część plakatu dzielą na cztery obszary: 1 - jak jest? (np. kółka), 2 - jak powinno być? (np. kwadraty), 3 - dlaczego nie jest tak, jak powinno być? (owale), 4 - wnioski (prostokąty). Po wykonaniu plakatu liderzy grup prezentują swoje prace i wyjaśniają pozostałym grupom niejasności.
TOK EKSPONUJĄCY
Drama - symulacja ról - Polega na analizie danego zagadnienia poprzez wejście w sytuację osób, które rzeczywiście przeżywają omawiany problem. Chętni uczestnicy wcielają się w role tych osób i spontanicznie odgrywają określoną sytuację. Każdy uczestnik powinien posiadać wystarczającą wiedzę o zakładanych okolicznościach, aby mógł prawidłowo zrozumieć rolę, którą ma odegrać. Po skończonej scenie uczniowie dzielą się swoimi przeżyciami. Grupa pod kierunkiem prowadzącego wyciąga wnioski i nad nimi dyskutuje. Dzięki tej metodzie: uczniowie uzyskują wgląd w motywy i postawy innych osób, udział w symulacji poucza, jak zachować się w przyszłości, następuje pobudzenie aktywności i zaangażowania, uczniowie wyciągają wnioski i formułują własne rozwiązania.
Przebieg zajęć: prowadzący prosi chętne osoby do odegrania ról, role są jasno określone, czas trwania scenki powinien być stosunkowo krótki - do 4 minut, odgrywanie ról odbywa się spontanicznie, po zakończeniu scenki prowadzący pyta grających, co przeżywali w czasie gry, prosi, aby spróbowali nazwać uczucia, towarzyszące im podczas odgrywania ról, w drugiej kolejności dzielą się swoimi wrażeniami obserwujący „widzowie”, prowadzący podsumowuje wypowiedzi uczestników.
Symulacje prowadzą do poznania tej rzeczywistości i zrozumienia motywów ludzkiego działania, a w konsekwencji ujrzenia swojej życiowej roli w różnych sytuacjach. Można niekiedy zastosować tzw. metodę odwróconych ról.
Fotoekspresja - Uczniowie otrzymują w grupach zdjęcia, ilustracje lub reprodukcje malarskie o treściach różnych lub związanych z tematem lekcji. Wybierają to zdjęcie (reprodukcję), które im najbardziej odpowiada. Po chwili refleksji uczniowie pokazują wybrane ilustracje i uzasadniają swój wybór.
Konspekt składowy (z czego składa się konspekt):
poziom nauczania, klasa, liczba jednostek dydaktycznych,
temat - wiodący i nadrzędny motyw lekcji,
cele,
metody nauczania,
formy pracy uczniów na lekcjach,
środki i materiały dydaktyczne,
tok lekcji.
Metody aktywizujące, główne, operacyjne, szczegółowe.
patrz: ad 2.
Cele kształcenia:
cele kształcenia to komunikaty wyrażające zamiary nauczyciela, jak powinni zmienić się uczniowie pod wpływem nauczania i uczenia się;
ogólne cele kształcenia to ogół dążeń pedagogicznych, są zapisywane w podstawie programowej, na ich podstawie formułuje się cele szczegółowe;
cele szczegółowe buduje się, aby określić konkretne wymagania co do uczniów, określają one szczegółowe wyniki poprzez nazwane czynności (z łac. operacje), które uczeń potrafi wykonać;
cele szczegółowe i operacyjne to nie to samo - np. uczeń rozumie fizjologię dojrzewania chłopców to cel szczegółowy, ale nie operacyjny, ponieważ nie wskazuje on na to jak należy wiedzę ucznia sprawdzić. Dla przykładu: uczeń podaje i objaśnia typowe przejawy dojrzewania chłopców, to już cel operacyjny;
cele zapisuje się w 3 os. l.p.;
proces wyprowadzania celów operacyjnych z celów głównych jest jedną z najważniejszych umiejętności przydatnych podczas oceniania (operacjonalizacja celów kształcenia);
Klasyczny podział celów:
poznawczy - związany ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności;
kształcący - uwzględniający rozwój zdolności i zainteresowań, umiejętności uczenia się ucznia;
wychowawczy - uwzględniający rozwój osobowości ucznia oraz jego hierarchię wartości.
Metody pracy uczniów na lekcji:
praca jednostkowa,
praca grupowa,
praca zbiorowa.
Środki dydaktyczne:
są to przedmioty, które dostarczają uczniom określonych bodźców zmysłowych oddziałujących na wzrok, słuch i dotyk, ułatwiają im bezpośrednie i pośrednie poznawanie rzeczywistości;
w konspekcie należy zamieścić je odpowiedniej ilości, uwzględniając załączniki
środki dydaktyczne dzielą się na: wzrokowe (wizualne), słuchowe (dźwiękowe) oraz wzrokowo-słuchowe (audiowizualne).
PRAWO
podstawy prawne WDŻ - ust. 1991
§ 1. 1. Treści dotyczące wiedzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środkach świadomej prokreacji zawarte w podstawie programowej kształcenia ogólnego, są realizowane w ramach zajęć edukacyjnych "Wychowanie do życia w rodzinie", zwanych dalej "zajęciami".
2. (1) Zajęcia realizowane są w klasach V i VI szkół podstawowych, w gimnazjach, zasadniczych szkołach zawodowych, liceach ogólnokształcących, liceach profilowanych i w klasach I-III techników, w tym specjalnych, dla dzieci i młodzieży, publicznych i niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych.
orzeczenia sądów
§ 2. (2) Realizacja treści programowych zajęć powinna stanowić spójną całość z pozostałymi działaniami wychowawczymi i profilaktycznymi szkoły, a w szczególności:
1) wspierać wychowawczą rolę rodziny,
2) promować integralne ujęcie ludzkiej seksualności,
3) kształtować postawy prorodzinne, prozdrowotne i prospołeczne.
§ 3. (3) Na realizację zajęć w szkołach publicznych przeznacza się w szkolnym planie nauczania w każdym roku szkolnym - w ramach godzin do dyspozycji dyrektora szkoły, o których mowa w § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r.?? w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) - w każdej klasie po 14 godzin, w tym po 5 godzin z podziałem na grupy dziewcząt i chłopców.
§ 3a. (4) Na realizację zajęć w szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych przeznacza się liczbę godzin nie mniejszą niż liczba godzin przewidziana w § 3 dla szkoły publicznej.
§ 4. (5) 1. Uczeń niepełnoletni nie bierze udziału w zajęciach, jeżeli jego rodzice (prawni opiekunowie) zgłoszą dyrektorowi szkoły w formie pisemnej rezygnację z udziału ucznia w zajęciach.
2. Uczeń pełnoletni nie bierze udziału w zajęciach, jeżeli zgłosi dyrektorowi szkoły w formie pisemnej rezygnację ze swojego udziału w zajęciach.
3. Zajęcia nie podlegają ocenie i nie mają wpływu na promocję ucznia do klasy programowo wyższej ani na ukończenie szkoły przez ucznia.
§ 5. 1. W każdym roku szkolnym przed przystąpieniem do realizacji zajęć nauczyciel prowadzący zajęcia wraz z wychowawcą klasy przeprowadza co najmniej jedno spotkanie informacyjne z rodzicami uczniów niepełnoletnich oraz z uczniami pełnoletnimi. Nauczyciel jest obowiązany przedstawić pełną informację o celach i treściach realizowanego programu nauczania, podręcznikach szkolnych oraz środkach dydaktycznych.
2. Za przeprowadzenie spotkań, o których mowa w ust. 1, odpowiedzialny jest dyrektor szkoły.
§ 8. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.
prawa rodziców (najważniejsze akty prawne)
Rodzice mają prawo i pierwszeństwo do wychowywania swoich dzieci. Zobowiązania w zakresie spraw dotyczących rodziców zostały wyrażone w aktach prawnych Rzeczpospolitej Polskiej oraz dokumentach międzynarodowych. Stanowią one podstawę do współpracy rodziców i nauczycieli w trosce o wspólne dobro, jakim jest edukacja młodzieży - najlepsza gwarancja przyszłości Rzeczpospolitej.
Konstytucja Rzeczpospolitej
(uchwalona dnia 2 kwietnia 1997 r., obowiązuje od 17 października 1997 r.)
Art. 48
1. Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.
2. Ograniczenie lub pozbawienie praw rodzicielskich może nastąpić tylko w przypadkach określonych w ustawie i tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu.
Art. 53
3. Rodzice mają prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami. Przepis art. 48 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
Art. 70
3. Rodzice mają wolność wyboru dla swoich dzieci szkół innych niż publiczne. Obywatele i instytucje mają prawo zakładania szkół podstawowych, ponadpodstawowych i wyższych oraz zakładów wychowawczych. Warunki zakładania i działalności szkół niepublicznych oraz udziału władz publicznych w ich finansowaniu, a także zasady nadzoru pedagogicznego nad szkołami i zakładami wychowawczymi, określa ustawa.
Art. 72
Rzeczpospolita Polska zapewnia ochronę praw dziecka. Każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją.
(źródło: www.vulcan.edu.pl/rodzice/)
Konkordat między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską
Art. 12
1. Uznając prawo rodziców do religijnego wychowania dzieci oraz zasadę tolerancji Państwo gwarantuje, że szkoły publiczne podstawowe i ponadpodstawowe oraz przedszkola, prowadzone przez organy administracji państwowej i samorządowej, organizują zgodnie z wolą zainteresowanych naukę religii w ramach planu zajęć szkolnych i przedszkolnych.
(źródło: www.episkopat.pl)
Ustawa o systemie oświaty (z dnia 7 września 1991 r.)
Art. 1
System oświaty zapewnia w szczególności:
- wspomaganie przez szkołę wychowawczej roli rodziny.
Art. 12
1. Publiczne przedszkola, szkoły podstawowe i gimnazja organizują naukę religii na życzenie rodziców, publiczne szkoły ponadgimnazjalne na życzenie bądź rodziców, bądź samych uczniów; po osiągnięciu pełnoletności o pobieraniu nauki religii decydują uczniowie.
Art. 16
1. Na wniosek rodziców naukę w szkole podstawowej może także rozpocząć dziecko, które przed dniem 1 września kończy 6 lat, jeżeli wykazuje psychofizyczną dojrzałość do podjęcia nauki szkolnej.
Art. 18
Rodzice dziecka podlegającego obowiązkowi szkolnemu są obowiązani do:
1. dopełnienia czynności związanych ze zgłoszeniem dziecka do szkoły,
2. zapewnienia regularnego uczęszczania dziecka na zajęcia szkolne,
3. zapewnienia dziecku warunków umożliwiających przygotowywanie się do zajęć szkolnych,
4. zapewnienia dziecku, realizującemu obowiązek szkolny poza szkołą, warunków nauki określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 16 ust. 8,
5. powiadamiania organów gminy o formie spełniania obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki przez młodzież w wieku 16-18 lat i zmianach w tym zakresie.
Art. 48
1. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może powołać radę oświatową działającą przy tym organie.
2. Do zadań rady oświatowej należy:
1) badanie potrzeb oświatowych na obszarze działania jednostki samorządu terytorialnego oraz przygotowywanie projektów ich zaspokajania,
2) opiniowanie budżetu jednostki samorządu terytorialnego w części dotyczącej wydatków na oświatę,
3) opiniowanie projektów sieci publicznych szkół i placówek,
4) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego wydawanych w sprawch oświaty,
5) wyrażanie opinii i wniosków w innych sprawach dotyczących oświaty.
3. Właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego jest obowiązany przedstawić radzie oświatowej projekty aktów, o których mowa w ust. 2 pkt 2-4.
Art. 50
1. W szkołach i placówkach mogą działać rady szkół i placówek.
2. Rada szkoły lub placówki uczestniczy w rozwiązywaniu spraw wewnętrznych szkoły lub placówki, a także:
1) uchwala statut szkoły lub placówki,
2) przedstawia wnioski w sprawie rocznego planu finansowego środków specjalnych szkoły lub placówki i opiniuje plan finansowy szkoły lub placówki,
3) może występować do organu sprawującego nadzór pedagogiczny nad szkołą lub placówką z wnioskami o zbadanie i dokonanie oceny działalności szkoły lub placówki, jej dyrektora lub innego nauczyciela zatrudnionego w szkole lub placówce; wnioski te mają dla organu charakter wiążący,
4) opiniuje plan pracy szkoły lub placówki, projekty innowacji i eksperymentów pedagogicznych oraz inne sprawy istotne dla szkoły lub placówki,
5) z własnej inicjatywy ocenia sytuację oraz stan szkoły lub placówki i występuje z wnioskami do dyrektora, rady pedagogicznej, organu prowadzącego szkołę lub placówkę oraz do wojewódzkiej rady oświatowej, w szczególności w sprawach organizacji zajęć pozalekcyjnych i przedmiotów nadobowiązkowych.
3. W celu wspierania działalności statutowej szkoły lub placówki rada szkoły lub placówki może gromadzić fundusze z dobrowolnych składek oraz innych źródeł. Zasady wydatkowania funduszy rady szkoły lub placówki określa regulamin, o którym mowa w art. 51 ust. 5.
Art. 51
1. W skład rady szkoły lub placówki wchodzą w równej liczbie:
1) nauczyciele wybrani przez ogół nauczycieli,
2) rodzice wybrani przez ogół rodziców,
3) uczniowie wybrani przez ogół uczniów.
2. Rada powinna liczyć co najmniej 6 osób.
3. Tryb wyboru członków rady szkoły lub placówki określa statut szkoły lub placówki. Statut szkoły lub placówki może przewidywać rozszerzenie składu rady o inne osoby niż wymienione w ust. 1.
4. Kadencja rady szkoły lub placówki trwa 3 lata. Statut szkoły lub placówki może dopuszczać dokonywanie corocznej zmiany jednej trzeciej składu rady.
5. Rada szkoły lub placówki uchwala regulamin swojej działalności oraz wybiera przewodniczącego. Zebrania rady są protokołowane.
5 a. W regulaminie, o którym mowa w ust. 5, mogą być określone rodzaje spraw, w których rozpatrywaniu nie biorą udziału przedstawiciele uczniów.
6. W posiedzeniach rady szkoły lub placówki może brać udział, z głosem doradczym, dyrektor szkoły lub placówki.
7. Do udziału w posiedzeniach rady szkoły lub placówki mogą być zapraszane przez przewodniczącego, za zgodą lub na wniosek rady, inne osoby z głosem doradczym.
8. Rady szkół lub placówek mogą porozumiewać się ze sobą, ustalając zasady i zakres współpracy.
9. Powstanie rady szkoły lub placówki pierwszej kadencji organizuje dyrektor szkoły lub placówki na łączny wniosek dwóch spośród następujących podmiotów:
1) rady pedagogicznej,
2) rady rodziców,
3) samorządu uczniowskiego.
Art. 52
1. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi typy szkół i placówek, w których w skład rady szkoły lub placówki nie wchodzą rodzice lub uczniowie.
2. W szkołach lub placówkach, w których rada nie została powołana, zadania rady wykonuje rada pedagogiczna.
Art. 53
1. W szkole i placówce może działać rada rodziców, stanowiąca reprezentację rodziców uczniów.
2. Zasady tworzenia rady rodziców uchwala ogół rodziców uczniów tej szkoły lub placówki.
3. Rada rodziców uchwala regulamin swojej działalności, który nie może być sprzeczny ze statutem szkoły lub placówki.
4. Reprezentacja rodziców może także przybrać inną nazwę niż określona w ust. 1.
Art. 54
1. Rada rodziców może występować do rady szkoły lub placówki, rady pedagogicznej i dyrektora szkoły lub placówki z wnioskami i opiniami dotyczącymi wszystkich spraw szkoły lub placówki.
2. W celu wspierania działalności statutowej szkoły lub placówki rada rodziców może gromadzić fundusze z dobrowolnych składek rodziców oraz innych źródeł. Zasady wydatkowania funduszy rady rodziców określa regulamin, o którym mowa w art. 53 ust. 3.
(źródŁo: www.men.waw.pl)
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej
(z dnia 12 sierpnia 1999 r.)
w sprawie sposobu nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środkach świadomej prokreacji zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego.
§ 2
Realizacja treści programowych zajęć powinna stanowić spójną całość z pozostałymi działaniami wychowawczymi szkoły, a w szczególności:
1) wspierać wychowawczą rolę rodziny,
2) promować integralne ujęcie ludzkiej seksualności,
3) kształtować postawy prorodzinne, prozdrowotne i prospołeczne.
§ 4
1. Udział ucznia w zajęciach nie jest obowiązkowy.
2. Na udział w zajęciach uczniów niepełnoletnich zgodę w formie pisemnej wyrażają rodzice lub prawni opiekunowie, po spełnieniu przez szkołę warunków określonych w § 5 ust. 1. Po osiągnięciu pełnoletności o udziale w zajęciach decydują sami uczniowie, deklarując swój udział na piśmie. W przypadku uczniów pełnoletnich z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim o udziale w zajęciach decydują rodzice lub prawni opiekunowie.
§ 5
1. W każdym roku szkolnym przed przystąpieniem do realizacji zajęć nauczyciel prowadzący zajęcia wraz z wychowawcą klasy przeprowadza co najmniej jedno spotkanie informacyjne z rodzicami uczniów niepełnoletnich oraz uczniami pełnoletnimi. Nauczyciel jest obowiązany przedstawić pełną informację o celach i treściach realizowanego programu nauczania, podręcznikach szkolnych oraz środkach dydaktycznych.
(źródło: men.waw.pl)
Kodeks rodzinny i opiekuńczy
(ustawa z dnia 25 lutego 1964 r., obowiązuje od dnia 1 stycznia 1965 r.)
Art. 87
Rodzice i dzieci obowiązani są wspierać się wzajemnie.
Art. 92
Dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.
Art. 95
§ 1. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz wychowania dziecka.
§ 3. Władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny.
Art. 96
Rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Obowiązani są troszczyć o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień.
(źródło: www.vulcan.edu.pl/rodzice/)
Konwencja o prawach dziecka
(Polska ratyfikowała konwencję 30 września 1991 r. z zastrzeżeniami oraz deklaracjami interpretacyjnymi. Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski 7 lipca 1991 r.)
Art. 3
2. Państwa-Strony działają na rzecz zapewnienia dziecku ochrony i opieki w takim stopniu, w jakim jest to niezbędne dla jego dobra, biorąc pod uwagę prawa i obowiązki jego rodziców, opiekunów prawnych lub innych osób prawnie za nie odpowiedzialnych, i w tym celu będą podejmowały wszelkie właściwe kroki ustawodawcze oraz administracyjne.
Art. 5
Państwa-Strony będą szanowały odpowiedzialność, prawo i obowiązek rodziców lub, w odpowiednich przypadkach, członków dalszej rodziny lub środowiska, zgodnie z miejscowymi obyczajami, opiekunów prawnych lub innych osób prawnie odpowiedzialnych za dziecko, do zapewnienia mu, w sposób odpowiadający rozwojowi jego zdolności, możliwości ukierunkowania go i udzielenia mu rad przy korzystaniu przez nie z praw przyznanych mu w niniejszej konwencji.
Art. 14
2. Państwa-Strony będą respektowały prawa i obowiązki rodziców lub, w odpowiednich przypadkach, opiekunów prawnych odnośnie do ukierunkowania dziecka w korzystaniu z jego prawa w sposób zgodny z rozwijającymi się zdolnościami dziecka.
Art. 18
1. Państwa-Strony podejmą wszelkie możliwe starania dla pełnego uznania zasady, że oboje rodzice ponoszą wspólną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka. Rodzice lub w określonych przypadkach opiekunowie prawni ponoszą główną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka. Jak najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka ma być przedmiotem ich największej troski.
2. W celu zagwarantowania i popierania praw zawartych w niniejszej konwencji Państwa-Strony będą okazywały odpowiednią pomoc rodzicom oraz opiekunom prawnym w wykonywaniu przez nich obowiązków związanych z wychowaniem dzieci oraz zapewnią rozwój instytucji, zakładów i usług w zakresie opieki nad dziećmi.
Deklaracje:
- Rzeczpospolita Polska uważa, że wykonania przez dziecko jego praw określonych w konwencji, w szczególności praw określonych w artykułach od 12 do 16, dokonuje się z poszanowaniem władzy rodzicielskiej, zgodnie z polskimi zwyczajami i tradycjami dotyczącymi miejsca dziecka w rodzinie i poza rodziną.
- W odniesieniu do artykułu 24 ustęp 2 litera f) konwencji Rzeczpospolita Polska uważa, że poradnictwo dla rodziców oraz wychowanie w zakresie planowania rodziny powinno pozostawać w zgodzie z zasadami moralności.
(źródło: Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526)
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka
Art. 26
1. Każdy człowiek ma prawo do nauki. Nauka będzie bezpłatna, przynajmniej na szczeblu podstawowym. Nauka podstawowa będzie obowiązkowa. Oświata techniczna i zawodowa będzie powszechnie dostępna, a studia wyższe będą dostępne dla wszystkich na równych zasadach w zależności od uzdolnień.
2. Nauczanie będzie ukierunkowane na pełen rozwój osobowości ludzkiej i umocnienie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Będzie ono krzewić wzajemne zrozumienie, tolerancję i przyjaźń między wszystkimi narodami, grupami rasowymi i religiami, a także wspierać działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych zmierzającą do utrzymania pokoju.
3. Rodzice mają prawo pierwszeństwa w wyborze rodzaju nauczania, którym objęte będą ich dzieci.
(źródło: www.vulcan.edu.pl/rodzice/)
KARTA PRAW RODZINY
Art. 5
Rodzice, ponieważ dali życie dzieciom, mają pierwotne, niezbywalne prawo i pierwszeństwo do wychowania potomstwa i dlatego muszą być uznani za pierwszych i głównych jego wychowawców.
a) Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie ze swoimi przekonaniami moralnymi i religijnymi, z uwzględnieniem tradycji kulturalnych rodziny, które sprzyjają dobru i godności dziecka; winni także otrzymywać od społeczeństwa odpowiednią pomoc i wsparcie konieczne do wypełnienia roli wychowawców.
b) Rodzice mają prawo do swobodnego wyboru szkół lub innych środków niezbędnych do kształcenia dzieci, zgodnie z własnymi przekonaniami. Władze publiczne winny sprawić, że rozdział dotacji publicznych będzie rzeczywiście umożliwiał rodzicom korzystanie z tego prawa, bez nakładania na nich niesprawiedliwych ciężarów. Rodzice nie powinni, w sposób bezpośredni czy pośredni, być zmuszani do dodatkowych wydatków, co stanowiłoby niesprawiedliwą przeszkodę lub ograniczenie możliwości korzystania z tego uprawnienia.
c) Rodzice mają prawo do tego, że ich dzieci nie będą musiały uczęszczać do szkół, które nie zgadzają się z ich własnymi przekonaniami moralnymi i religijnymi. W szczególności wychowanie seksualne, stanowiące podstawowe prawo rodziców, winno dokonywać się zawsze pod ich troskliwym kierunkiem, zarówno w domu, jak i w wybranych i kontrolowanych przez nich ośrodkach wychowawczych.
d) Naruszane są prawa rodziców, gdy państwo narzuca obowiązkowy system wychowania, z którego zostaje usunięta całkowicie formacja religijna.
e) Podstawowe prawo rodziców do wychowywania dzieci powinno być wspierane przez rozmaite formy współpracy rodziców z nauczycielami i kierownictwem szkoły, a w szczególności przez dopuszczenie obywateli do uczestnictwa w działalności szkoły oraz w określaniu i wprowadzaniu w życie polityki wychowawczej.
f) Rodzina ma prawo wymagać, by stanowiły pozytywne budowania i by wspierały podstawowe wartości rodziny. Jednocześnie rodzina ma prawo do odpowiedniej ochrony, a w szczególności do ochrony swych najmłodszych członków przed ujemnymi wpływami i nadużyciami ze strony środków przekazu.
Europejska Karta Praw i Obowiązków Rodziców
Preambuła
Wychowanie dzieci stanowi wyraz nadziei rodziców, co jest potwierdzeniem faktu, że mają oni na uwadze przyszłość i pokładają wiarę w wartości przekazywane następnym pokoleniom.
Odpowiedzialność rodziców wobec dzieci stanowi podwalinę istnienia ludzkości. Tymczasem, tak we współczesnej Europie, jak i w przyszłej, nie muszą oni sami dźwigać odpowiedzialności za wychowanie dzieci. W dziele tym są wspomagani przez osoby i grupy społeczne, zaangażowane w działania edukacyjne. Mogą także oczekiwać wsparcia finansowego ze strony państwowych służb specjalnych oraz ekspertyz z placówek naukowych i oświatowych.
Wiele osób ma swój udział w wychowaniu dzieci, które przecież nie wzrastają w społecznej izolacji, lecz rozwijają się w konkretnym środowisku. Osiąganie dojrzałości to coś więcej niż tylko zdobywanie wykształcenia. Nie jest ono jednak możliwe bez wsparcia ze strony szkół. Wzajemna pomoc i wzajemny szacunek rodziców oraz instytucji edukacyjnych są warunkiem "sine qua non" wychowania dzieci i młodzieży w naszych czasach.
Nadzieja wielu mieszkańców Wschodniej i Zachodniej Europy wynika z form współpracy na kontynencie, prowadzących do coraz większej jedności i do budowy nowej, wspólnej tożsamości. Współcześni młodzi ludzie będący obywatelami Europy przyszłości, każdy ze swą odmienną duchowością i kulturą, w której wzrastał, każdy z innymi talentami i oczekiwaniami. Dla nich i dla siebie samych pragniemy demokratycznej Europy, która w dalszym ciągu traktować będzie swą różnorodność jako źródło inspiracji.
Wychowanie i edukacja w Europie powinny koncentrować się na tym właśnie celu.
Aby zrealizować to założenie, rodzice muszą ze sobą współpracować: w szkołach, ze szkołami, ale także na szczeblu europejskim i narodowych stowarzyszeniach. Naszym celem są wzajemne inspiracje i działania prowadzące do pogłębienia europejskiej solidarności.
Powyższe kwestie stanowią w EPA sens jej istnienia.
Na tym jednak nie koniec.
Rodzice w Europie mają prawo być otaczani szacunkiem za ich odpowiedzialność jako pierwszych i najważniejszych wychowawców młodzieży. Oznacza to poszanowanie ich rodzicielskiej roli i wynikających z niej obowiązków. W swych wysiłkach wychowawczych powinni być wspierani przez całe społeczeństwo, a w szczególności przez osoby zaangażowane w edukację.
EPA zawarło swoje postulaty w deklaracji "Prawa i obowiązki rodziców w Europie". Zwracamy się do Komisji Europejskiej, Rady Ministrów, Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z prośbą o poparcie naszych postulatów i pomoc w ich realizacji.
Prawa i obowiązki rodziców w Europie
1. Rodzice mają prawo do wychowywania swoich dzieci w duchu tolerancji i zrozumienia dla innych, bez dyskryminacji wynikającej z koloru skóry, rasy, narodowości, wyznania, płci oraz pozycji ekonomicznej. Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w duchu odpowiedzialności za siebie i za cały ludzki świat.
2. Rodzice mają prawo do uznania ich prymatu jako "pierwszych nauczycieli" swoich dzieci. Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w sposób odpowiedzialny i nie zaniedbywać ich.
3. Rodzice mają prawo do pełnego dostępu do formalnego systemu edukacji dla swoich dzieci z uwzględnieniem ich potrzeb, możliwości i osiągnięć. Rodzice mają obowiązek zaangażowania się jako partnerzy w nauczaniu ich dzieci w szkole.
4. Rodzice mają prawo dostępu do wszelkich informacji o instytucjach oświatowych, które mogą dotyczyć ich dzieci. Rodzice mają obowiązek przekazywania wszelkich informacji szkołom, do których uczęszczają ich dzieci, informacji dotyczących możliwości osiągnięcia wspólnych, (tj. domu i szkoły) celów edukacyjnych.
5. Rodzice mają prawo wyboru takiej drogi edukacji dla swoich dzieci, która jest najbliższa ich przekonaniom i wartościom uznawanym za najważniejsze dla rozwoju ich dzieci. Rodzice mają obowiązek dokonania świadomego wyboru drogi edukacyjnej, jaką ich dzieci powinny zmierzać.
6. Rodzice mają prawo domagania się od formalnego systemu edukacji tego, aby ich dzieci osiągnęły wiedzę duchową i kulturową. Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w poszanowaniu i akceptowaniu innych ludzi i ich przekonań.
7. Rodzice mają prawo wpływać na politykę oświatową realizowaną w szkołach ich dzieci. Rodzice mają obowiązek osobiście włączać się w życie szkół ich dzieci i stanowić istotną część społeczności lokalnej.
8. Rodzice i ich stowarzyszenia mają prawo wydawania opinii i przeprowadzania konsultacji z władzami odpowiedzialnymi za edukację na wszystkich poziomach ich struktur. Rodzice mają obowiązek tworzyć demokratyczne, reprezentatywne organizacje na wszystkich poziomach. Organizacje te będą reprezentowały rodziców i ich interesy.
9. Rodzice mają prawo do pomocy materialnej ze strony władz publicznych, eliminującej wszelkie bariery finansowe, które mogłyby utrudnić dostęp ich dzieci do edukacji. Rodzice mają obowiązek poświęcać swój czas i uwagę swoim dzieciom i ich szkołom, tak aby wzmocnić ich wysiłki skierowane na osiągnięcie określonych celów nauczania.
10. Rodzice mają prawo żądać od odpowiedzialnych władz publicznych wysokiej jakości usługi edukacyjnej. Rodzice mają obowiązek poznać siebie nawzajem, współpracować ze sobą i doskonalić swoje umiejętności "pierwszych nauczycieli" i partnerów w kontakcie: szkoła-dom.
podstawy programowe (ogólne treści kształcenia)
SZKOŁA PODSTAWOWA:
Ukazywanie wartości rodziny w życiu osobistym człowieka oraz pomoc w przygotowaniu się do zrozumienia i akceptacji przemian okresu dojrzewania.
GIMNAZJUM
Okazywanie szacunku innym ludziom, docenianie ich wysiłku i pracy, przyjęcie postawy szacunku wobec siebie; wnoszenie pozytywnego wkładu w życie swojej rodziny.
Przyjęcie integralnej wizji osoby; wybór i urzeczywistnianie wartości służących osobowemu rozwojowi; kierowanie własnym rozwojem, podejmowanie wysiłku samowychowawczego zgodnie z uznawanymi normami i wartościami; poznawanie, analizowanie i wyrażanie uczuć; rozwiązywanie problemów i pokonywanie trudności okresu dorastania.
Znajomość organizmu ludzkiego i zachodzących w nim zmian oraz akceptacja własnej płciowości; przyjęcie integralnej wizji ludzkiej seksualności; umiejętność obrony własnej intymności i nietykalności seksualnej oraz szacunek dla ciała innej osoby.
Korzystanie ze środków przekazu w sposób selektywny, umożliwiający obronę przed ich destrukcyjnym oddziaływaniem.
Umiejętność korzystania z systemu poradnictwa dla dzieci i młodzieży.
SZKOŁA PONAD GIMNAZJALNA
Pogłębianie wiedzy związanej z funkcjami rodziny, miłością, przyjaźnią, pełnieniem ról małżeńskich i rodzicielskich, seksualnością człowieka i prokreacją; umiejętność podejmowania odpowiedzialnych decyzji dotyczących wyboru drogi życiowej, małżeństwa i rodziny.
Rozwijanie umiejętności rozwiązywania problemów związanych z okresem dojrzewania, dorastania i wyborem drogi życiowej; umiejętność świadomego kreowania własnej osobowości.
Uzyskanie przez uczniów lepszego rozumienia siebie i najbliższego otoczenia; umiejętność poszukiwania i udzielania odpowiedzi na pytania: Kim jest człowiek? Jakie są jego cele i zadania życiowe? Jaki jest sens życia?
Przyjęcie pozytywnej postawy wobec życia ludzkiego, osób niepełnosprawnych i chorych; przygotowanie, na podstawie wiedzy i wykształconych umiejętności, do poszanowania godności życia ludzkiego i dojrzałego funkcjonowania w rodzinie.
Znajomość podstawowych zasad postępowania w sferze ludzkiej płciowości i płodności; kształtowanie postaw prozdrowotnych, prospołecznych i prorodzinnych.
co jest nowego w prawie?
konstytucja nieletnich
(?)
nowa podstawa programowa: wymagania ogólne 1 i szczegółowe 3
Wymagania ogólne
Znajomość organizmu ludzkiego i zachodzących w nim zmian oraz akceptacja własnej płciowości; przyjęcie integralnej wizji ludzkiej seksualności; umiejętność obrony własnej intymności i nietykalności seksualnej oraz szacunek dla ciała innej osoby.
Szczegółowe
Rozwój człowieka: faza prenatalna, narodziny, faza niemowlęca, wczesnodziecięca, przedpokwitaniowa, dojrzewania, młodości, wieku średniego, wieku późnego. Życie jako fundamentalna wartość.
Dojrzewanie. Rozumienie i akceptacja kryteriów dojrzałości biologicznej, psychicznej i społecznej.
Zagrożenia okresu dojrzewania: presja seksualna, uzależnienia, pornografia, prostytucja nieletnich.
Kompetencje kluczowe - oprócz umiejętności porozumiewania się w języku obcym, zadaniem
nauczyciela jest doskonalenie u uczniów następujących kompetencji:
umiejętność samodzielnego uczenia się i samooceny
umiejętność pracy w zespole
posługiwanie się nowoczesnymi technologiami informacyjnymi
posługiwanie się strategiami komunikacyjnymi
świadomość społeczna i obywatelska
ilość godzin dydaktycznych, podziały lekcji
SZKOŁA PODSTAWOWA:
Po 14 godzin w klasie V i VI w tym 5 godzin z podziałem na grupy dziewcząt i chłopców.
GIMNAZJUM:
Po 14 godzin we wszystkich klasach, zajęcia realizowane są z godzin przewidzianych na realizację zajęć edukacyjnych "Wiedza o społeczeństwie" w tym 5 godzin z podziałem na grupy dziewcząt i chłopców.
SZKOŁY PONADGIMNAZJALNE:
Po 14 godzin w każdej klasie w tym po 5 godzin należy przeprowadzić z podziałem na grupy dziewcząt i chłopców.
1