nica tych punktów jest znaczna, należy, trzymając się spodu celu, śmiało i umiejętnie manipulować przyrządami celowniczymi, naprowadzając przy ich pomocy średni punkt trafienia zawsze na .środek celu.

Jeżeli natomiast zawodnik będzie. kurczowo trzymał się spodu celu, bez manipulacji przyrządami celowniczymi, to poszczególne średnie punktu trafienia, często z przyczyn od niego niezależnych, będą „chodziły” po tarczy (celu), jak np. na rys. 55.

Proszę teraz ocenić ten nie kontrolowany przez Strzelca rezultat „dowol­nego marszu” średniego punktu trafienia po tarczy.

• Dobór punktu celowania i techniczny sposób określania go na przykładach

W przypadku, gdy strzela się z broni o zamocowanych na stałe przyrzą­dach celowniczych z konieczności stosuje się drugi sposób umiejsca­wiania środka rozrzutu w środku celu. Sposób ten polega na doborze punk­tu celowania. Stosuje się go również wówczas, gdy brak czasu na manipu­lację przyrządami celowniczymi podczas strzelań szybkich lub gdy średni punkt trafienia znajdzie się wyżej niż środek celu, a nastawienie celownika jest najniższe (patrz rys. 56 a), jak też wtedy gdy położenie średniego punktu trafienia jest niższe niż środek celu, a nastawienie celownika jest najwyż­sze (patrz rys. 56 b).

W wymienionych wyżej przypadkach trzeba zrezygnować z najlepszego punktu celowania, jakim jest spód celu i strzelać z tak zwanym doborem punktu celowania, najczęściej stosowanym na polu walki. W strzelectwie sportowym strzelań z doborem punktu celowania z broni krótkiej należy unikać, a z broni długiej na zawodach są one niedopuszczalne.

Sposobów rozwiązań dotyczących określenia doboru punktów celowania, szczególnie przy pomocy rozwiązań matematycznych, jest wiele.