Windows	Linux
Wybór licencji	Wersja OEM - sprzedawana najczęściej łącznie z komputerem lub jego istotną częścią; trwale powiązana z jednym, konkretnym komputerem (płytą główną); system najczęściej instalowany przez producenta sprzętu; najtańsza, najpowszechniejsza pośród użytkowników indywidualnych. Wersja BOX - tak zwana pełna; może być zainstalowana na dowolnym, ale jednym komputerze; znacznie droższa od wersji OEM. Wersja Upgrade - uaktualnienie do nowszego systemu (z posiadanej legalnej wersji BOX). MOLP - licencja grupowa, stosowana przy zakupach większej liczby licencji dla firm, cena zbliżona do wersji BOX. Edukacyjna - przeznaczona dla uczniów, nauczycieli, studentów; ceny obniżone. NFR (Not For Resale) - bezpłatna licencja bez prawa do dalszej odsprzedaży. Zazwyczaj udzielana na 1 rok.	W każdej dystrybucji Linux jest rozpowszechniany jest na jednej konkretnej licencji: jest to GPL - pozwalającej na korzystanie z systemu bez ograniczeń, a w przypadku zmian w kodzie źródłowym, obowiązek upowszechnienia kodu na tych samych warunkach	Uwagi
Łatwość instalacji	We współczesnych systemach instalacja przebiega w jednym etapie w trybie graficznym. W starszych podzielona była na dwa etapy: pierwszy w trybie tekstowym, drugi w trybie graficznym. W wypadku niektórych starszych systemów konieczne jest udostępnienie sterowników firm trzecich w czasie instalacji lub zintegrowanie sterowników poprzez utworzenie nowej płyty instalacyjnej CD (np. instalacja Windows XP SP2 na dysku twardym typu SATA). Do instalacji używane jest zaawansowane środowisko preinstalacyjne Microsoft Windows PE.	Zależy od dystrybucji - mogą one oferować: Płytkę LiveCD, z której przed instalacją można uruchomić system i inne programy (bez jakichkolwiek zmian na dysku twardym) oraz sprawdzić, czy wszystkie urządzenia zostały właściwie rozpoznane (np. Ubuntu), coraz popularniejsze są również programy do instalowania Linuksa na pendrive'ach, uzyskuje się w ten sposób tą samą funkcjonalność co w przypadku normalnego LiveCD Instalator w trybie graficznym, Instalator w trybie tekstowym. Istnieją dystrybucje Linuksa (np. Gentoo) bardzo wygodne w instalacji, albowiem przy instalacji systemu od użytkownika zależy tworzenia jądra systemu i pakietów z kodu źródłowego; korzystają z nich najczęściej pragnący poznać dogłębnie budowę systemu lub gdy kontrola systemu jest istotna (w systemie Windows nie ma takich sytuacji, gdyż kod źródłowy tego systemu nie jest udostępniany a wykrywanie backdoor jest dość żmudne). Instalację przez sieć internetową, uruchamianą z pendrive'a, dyskietki startowej, płyty CD lub przez LAN. Niektóre Linuksy po załadowaniu nie wymagają żadnego nośnika mieszcząc się całkowicie w RAM.
Sterowniki	Większość sterowników dostarczają producenci sprzętu - firma Microsoft dołącza je do systemu w ramach umów partnerskich. Jeżeli system nie jest wyposażony w sterowniki, może je automatycznie pobrać z Internetu poprzez mechanizmy Windows Update, albo należy je doinstalować z płyt CD dostarczanych razem ze sprzętem.	Wiele sterowników jest implementowanych poprzez wykorzystanie reverse engineeringu i są z reguły dostarczane razem z systemem lub można je ściągnąć z Internetu. Niektóre sterowniki (niszowych, specjalistycznych urządzeń) dla systemu Linux mogą być niedostępne, choć od jakiegoś czasu coraz więcej producentów oferuje sterowniki lub instalatory swoich urządzeń.
Oprogramowanie dołączane do systemu	Nieliczne proste aplikacje użytkowe, takie jak: odtwarzacz multimedialny Windows Media Player, przeglądarka internetowa Internet Explorer, kalkulator, prosty edytor tekstu, prosty edytor grafiki bitowej itp. Najczęściej pakiet biurowy czy bardziej zaawansowane programy multimedialne należy zakupić i doinstalować we własnym zakresie. Czasami (np. do laptopów) dołączane są ograniczone czasowo testowe wersje zaawansowanego oprogramowania (antywirusowe, pakiet biurowy) zachęcające do ich zakupu.	Szeroka gama pakietów (zwykle kilka, kilkanaście tysięcy) o najróżniejszej funkcjonalności (w tym pakiet biurowy), zdecydowana większość to Wolne Oprogramowanie na licencji GPL, nieliczne pakiety oprogramowania zamkniętego. Pakiety można zainstalować w czasie instalacji systemu lub doinstalować w późniejszym terminie.	Oprogramowanie na Linuksie składa się z dużej liczby programów-cegiełek łączonych w zestawy zwane pakietami.
System plików	Rozwijane dwa systemy plików: NTFS oraz FAT w wersjach 12, 16, 32 i 64-bitowej. Obsługuje także systemy plików stosowane do nośników CD: ISO 9660 i UDF. Starsze wersje obsługiwały również system plików HPFS.	Obecnie dla większości dystrybucji domyślny system plików to ext3 (wcześniej ext, ext2. Od wersji jądra 2.6.28 dostępny jest też unowocześniony ext4). Niektóre dystrybucje stosują domyślnie system plików ReiserFS. Obsługuje także kilkadziesiąt innych, m.in.: FAT, ISO 9660, UDF, NFS, NTFS, JFS, XFS.	Istnieje oprogramowanie firm trzecich dla Windows, które potrafi odczytywać linuksowe systemy plików: ext3, ext2, ReiserFS i inne.
Partycjonowanie dysków	We współczesnych systemach, partycje (w trybie MBR lub GPT) obsługiwane są z poziomu instalatora, graficznej konsoli MMC lub przez program diskpart. W dawnych wersjach systemów Windows (przed rokiem 2000), do podziału dysku twardego na partycje (FAT) stosowano kolejne wersje programu fdisk. Nośniki wymienne i dyski stałe mogą być oznaczane literami, być dostępne przez identyfikatory GUID lub być zmapowane jako katalogi dowolnego innego dysku. Tradycyjnie używa się liter dysków, jednak jest to wyłącznie kwestia przyzwyczajeń użytkowników. Maksymalna liczba partycji na jednym dysku wynosi 128, liczba partycji w systemie nie jest w żaden sposób ograniczona.	Kilka narzędzi do partycjonowania o zbliżonej funkcjonalności (np.: fdisk, cfdisk, parted i ich nakładki graficzne). Duża elastyczność partycjonowania, partycji podstawowych może być kilka, dla drzewa katalogów nie ma znaczenia typ partycji. Do zainstalowania systemu zalecane co najmniej dwie partycje. Pierwsza to partycja wymiany (ang. swap), która w razie potrzeby służy jako „przedłużenie” pamięci operacyjnej (nie jest wymagana, ale zalecana, zwłaszcza na komputerach z mniejszą ilością pamięci operacyjnej). Druga to partycja stanowiąca jedno drzewo katalogów, zaczynające się od katalogu „root” (w tłumaczeniu z ang. - korzeń) oznaczanego „/” (bez cudzysłowów). Fizyczne dyski i ich podział na partycje nie mają zasadniczego wpływu na kształt drzewa katalogów. Struktura drzewa katalogów może wyglądać identycznie niezależnie od liczby dysków twardych czy liczby partycji, czy nawet dysków sieciowych. Dodatkowe partycje najczęściej ulepszają funkcjonowanie systemu poprzez separację danych tego samego typu od pozostałych (np. na wydzielonej partycji mogą być umieszczone dane i ustawienia użytkowników, czyli część drzewa „/home” z podkatalogami; umieszczenie części drzewa „/var” na oddzielnej partycji uniemożliwia zablokowanie całego systemu logami; oddzielna partycja na „/tmp” zwiększa bezpieczeństwo systemu itd.). Dysk pierwszy oznaczany jako „/dev/hda” lub - w przypadku dysku podłączonego interfejsem SATA - „/dev/sda”. Drugi odpowiednio „/dev/hdb” i „/dev/sdb”. Partycje dysku pierwszego to na przykład: „/dev/sda1”, „/dev/sda2”, „/dev/sda3”. Odpowiednie partycje automatycznie podmontowywane do odpowiednich miejsc drzewa katalogów w czasie startu systemu. Nośniki wymienne montowane najczęściej w podkatalogach katalogu „/mnt” lub „/media”. Na przykład: „/media/cdrom”, „/media/floppy”, „/media/pendrive”.	Obecnie oba systemy zewnętrznie zbliżyły się do siebie: W Windows użytkownik coraz rzadziej widzi litery przypisane do dysków i zapisuje swoje pliki w katalogach „Moje dokumenty” i „Pulpit”, które domyślnie umieszczone są na dysku C. W systemie Linux użytkownik od zawsze dysponował częścią drzewa katalogów, czyli swoim podkatalogiem „/home/nazwa_uzytkownika”, któremu obecnie coraz częściej przypisywany jest skrót o nazwie „Moje dokumenty” (lub podobnie, zależnie od dystrybucji), a „Pulpit” to po prostu podkatalog „/home/nazwa_uzytkownika/Pulpit”.
Dwa systemy na jednym dysku	We współczesnych systemach nie ma ograniczeń dla wielu systemów na jednym dysku. Całość zarządzana jest przy pomocy bazy BCD (Boot Configuration Database). W starszych systemach, Windows mógł zachować się tak, jakby inne systemy operacyjne nie istniały - wykrywał tylko własne instalacje, nie zawsze pozwalając ma koegzystencję dwóch systemów. Jeżeli konieczne jest zainstalowanie równocześnie dwóch różnych systemów, wskazane jest zainstalowanie najpierw starszego z nich.	Bezproblemowa instalacja wielu systemów Linux (i nie tylko) na jednym dysku. Linux domyślnie instaluje menedżer uruchamiania (ang. boot manager; ostatnio najczęściej GRUB, wcześniej LILO).	Jeśli chcemy zainstalować i system Windows, i system Linux - najpierw instalujemy Windows, następnie Linuksa (który instaluje menedżer uruchamiania dla obu systemów). Kolejność jest w zasadzie dowolna, jednak instalując system Windows na końcu, musimy ponownie wgrywać menedżer uruchamiania obsługujący Linuxa. Podczas instalacji Linux obok Windows 8 pojawia się ryzyko utraty plików ze względu na inny model uruchamiania systemu!^[5]

Ogólnie rzecz biorąc dystrybucje Linuksa dla przeciętnego użytkownika są nieco trudniejsze w instalacji. Jednak istnieją dystrybucje typu Ubuntu, które oferują graficzny interfejs menedżera pakietów oraz wyręczają użytkownika w podejmowaniu decyzji w zakresie instalacji i konfiguracji sprzętu. Obecnie wiele dystrybucji Linuksa uprościło proces instalacji i używa kreatorów, podobnych do tych z Windows.

Interfejs

	Windows	Linux	Uwagi
Graficzny interfejs użytkownika	Eksplorator odpowiada za wyświetlanie plików na pulpicie oraz paska zadań i menu start. Środowisko graficzne mogą być modyfikowane przez różne produkty innych firm takich jak WindowBlinds lub całkowicie zastąpione na przykład przez Blackbox.	Środowisko graficzne KDE Posiadanie środowiska graficznego w systemach Linux nie jest konieczne - działa w przestrzeni użytkownika. Istnieje wiele środowisk graficznych. Najczęściej używanymi są GNOME i KDE - można je też zastąpić samymi menedżerami okien (np. Fluxbox).
Wiersz poleceń	Windows PowerShell W systemach Windows z linii NT dołączony jest prosty wiersz poleceń, można go znaleźć w Menu Start, w zakładce Wszystkie programy -> Akcesoria pod nazwą Wiersz polecenia, ale jego funkcjonalność jest mocno ograniczona, bardziej rozbudowanym wierszem poleceń jest Windows PowerShell, którego można pobrać poprzez Windows Update dla systemu Windows XP i Windows Vista, a od systemu Windows 7 jest dołączony do systemu. Linia NT systemów Windows była od podstaw projektowana jako system całkowicie graficzny, niezintegrowany z konsolą, wszelkie wiersze poleceń (zarówno systemowe, jak i zewnętrzne) działają jako zwykłe aplikacje, działające w trybie graficznym. Systemowy Wiersz poleceń uruchamia domyślnie każdą aplikację konsolową, która zostanie wywołana z poziomu Eksploratora Windows lub innej aplikacji poprzez funkcję ShellExecute w Windows API, a zamyka się gdy tylko aplikacja zakończy pracę.	Bash Linux od początku był systemem tekstowym, więc do używania i konfigurowania systemu wystarczy sama konsola. Są oczywiście wyjątki ponieważ obsługa programów typowo graficznych (np. GIMP) czy oglądanie filmów jest w zasadzie niemożliwe bez włączenia jakiejkolwiek formy trybu graficznego. Obecnie nie wszystkie powstające programy przeznaczone dla Linuksa mają interfejs tekstowy, jednak nie są one wymagane do prawidłowego działania systemu.

Ceny i koszty

Ceny zakupu Linuksa:

• Istnieją płatne oraz bezpłatne wersje systemu Linux. Ceny Windows są zróżnicowane w zależności od wersji i przeznaczenia.

• Pobierane opłaty to zazwyczaj zwrot kosztów przygotowania nośników (cena rzędu kilku złotych).

• Nośniki instalacyjne Linuksa dołączane są do czasopism informatycznych; dostępne są także wydania specjalne najpopularniejszych dystrybucji zawierające opis danego wydania systemu (w cenach rzędu kilkudziesięciu złotych).

• Rozprowadzane wersje pudełkowe oferują zazwyczaj profesjonalne wsparcie techniczne na określony okres, zawierają drukowane podręczniki. Ceny różne, zależne od ilości drukowanych materiałów, długości okresu wsparcia.

---