Ćwiczenia typu bierne, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane


       ĆWICZENIA CZYNNE WOLNE

         zastosowanie:

-          przy sile mięśniowej na 3

         cele:

-          zwiększenie siły i wytrzymałości przede wszystkim określonej grupy mięśniowej

-          utrzymanie i zwiększenie zakresów ruchu w stawach

-          poprawa koordynacji ruchowej

         wskazania:

-          osłabienie siły mięśniowej (minimum 3)

-          ograniczenia zakresu ruchomości

-          wzmożone spoczynkowe napięcie mięśni

-          zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej

         przeciwwskazania:

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

-          stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)

-          występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)

-          temperatura powyżej 38°

-          ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)

-          ogólny ciężki stan pacjenta

-          stan po tomografii komputerowej z kontrastem

-          stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

         metodyka:

       pw. taka jak przy testowaniu danego ruchu na 3

       choremu należy dokładnie objaśnić sposób wykonania ruchu i pozycję wyjściową

       zaczynamy od ćwiczeń łatwych i prostych w pozycjach izolowanych

       po ich opanowaniu i poprawie siły mięśniowej przechodzimy do ćwiczeń trudniejszych, bardziej złożonych

       zasady wykonywania ruchu:

-          ruchy płynny i rytmiczny (tylko wtedy pomaga w rozluźnieniu i poprawie koordynacji nerwowo-mięsniowej)

-          ruch wykonywany we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu

       czas zależy od wydolności pacjenta

       stopniowo zwiększamy liczbę powtórzeń i tempo

       tempo ćwiczeń dostosowane do możliwości chorego

       przy ćwiczeniach tych nie używa się przyborów

       ĆWICZENIA CZYNNE Z OPOREM

         zastosowanie:

-          przy sile mięśniowej na 4 i 5

         cele:

-          uzyskanie przyrostu siły mięśniowej

-           poprawa wytrzymałości mięśni

-          zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych, szczególnie powstałych w wyniku unieruchomienia

-          zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych, powstałych w następstwie procesów patologicznych

-          opóźnienie występowania zaników mięśniowych

-          uzyskanie kompensacyjnych przerostów siły

-          uzyskiwanie przerzutów napięć kontralateralnych do części ciała znajdujących się czasowo w unieruchomieniu

-          uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej

-          zwiększanie sygnalizacji aferentnej w celu rozszerzenia pól pobudzenia w korze mózgu

         wskazania:

-          osłabienie siły mięśniowej

-          stany unieruchomienia (np.: opatrunek gipsowy)

         przeciwwskazania:

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

-          stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)

-          występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)

-          temperatura powyżej 38°

-          ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)

-          ogólny ciężki stan pacjenta

-          stan po tomografii komputerowej z kontrastem

-          stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

 

         metodyka:

       pw. zapewniająca wygodę i stabilizacje odcinka bliższego

       rytm i tempo zależne od tego, czy dążymy do uzyskania przyrostu siły czy zwiększenia wytrzymałości mięśni

-          przyrost siły:

-          stosuje się maksymalny opór do aktualnej siły mięśni

-          liczba powtórzeń - niewielka

-          tempo ćwiczeń - wolne

-          zwiększenie wytrzymałości mięśni:

-          znacznie mniejszy opór (około 50% aktualnego oporu maksymalnego)

-          liczba powtórzeń - dużo większa

-          tempo ćwiczeń - szybkie

       przed przystąpieniem do ćwiczeń czynnych z oporem określonej grupy mięśni należy ustalić wielkość aktualnego oporu i liczbę powtórzeń ruchów

-          posłużyć się można wzorami opracowanymi przez różnych autorów jek: de Lorme i Watkins, McQueena

       ĆWICZENIA RELAKSACYJNE

         zastosowanie:

-          stany nadmiernego napięcia mięśniowego

-          stany bólowe

-          jako element wszelkich ćwiczeń leczniczych

         cele:

-          możliwość świadomego i kontrolowanego zmniejszenia napięcia mięśni

         wskazania:

-          przed rozpoczęciem i w trakcie wykonywania ćwiczeń leczniczych

         przeciwwskazania:

-          brak

         metodyka:

       rozróżniamy ćwiczenia relaksacyjne o charakterze ogólnoustrojowym i miejscowym

       prowadzenie ćwiczeń relaksacyjnych niezależnie od wybranej metody wymaga:

-          dobrania odpowiedniej pozycji wyjściowej

-          rozluźnienie powinno następować od części obwodowych do części ksobnych

-          staramy się wyregulować rytm oddechowy

-          objęcie relaksacją całego ciała powinno wywoływać odczucie ciężkości i bezwładu

       przestrzegamy zasady doboru odpowiedniej pozycji wyjściowej dla konkretnego pacjenta

       włączamy ruchy kończyn o prostych koordynacyjnie torach oraz naprzemienne napięcia i rozluźnienia żądanych grup mięśniowych

       tempo ćwiczeń wolne, spokojne, nie zawierające gwałtownych przyspieszeń

       komendy podawane głosem ciepłym a zarazem sugestywnym z jasno sprecyzowanym rodzajem ruchu i sposobem jego wykonywania

       ćwiczenia najlepiej wykonywać poza łóżkiem chorego, wyłączając drażniące bodźce akustyczne i świetlne

       dobre efekty przynosi odpowiednio dobrana muzyka

       ubiór pacjenta powinien być lekki nie ograniczający ruchów

       po kilku sesjach prowadzonych przez fizjoterapeutę pacjent ćwiczenia może wykonywać samodzielnie

         przykłady pozycji relaksacyjnych

1.       leżenie tyłem na twardym podłożu,

-          kkg ustawione w niewielkim odwiedzeniu, stawy kolanowe ugięte

-          naturalne krzywizny ciała podparte małymi poduszkami dają poczucie wygody

-          pozwala to na pełne rozluźnienie mięśni

2.       leżenie bokiem (np. prawym)

-          kgl oraz kdl podparta i odciążona na poduszkach

-          tułów ustawiony tak by nie powodować ucisku na okolicę serca

-          głowa spoczywa na poduszce, nie może być uniesiona za wysoko

3.       pełne podwieszenie ciała

-          na podwieszkach, w leżeniu tyłem

-          każdy odcinek ciała spoczywa na oddzielnej podwieszce

4.       pozycja pól leżąc - pół siedząc

-          głowa, okolica stawów kolanowych, stopy, i kkg podparte na poduszkach

-          ułatwione jest w tej pozycji oddychanie torem piersiowym, ponieważ mniejsza masa uciska na okolicę pleców

-          ruch przepony utrudniony przez opadanie trzewi

       ĆWICZENIA W WODZIE

         cele:

-          uzyskanie odciążenia, a przez to:

-          zmniejszenie nacisku powierzchni stawowych przy ruchach

-          zmniejszenie bólu przy ruchach

-          uzyskanie komfortu psychicznego

         wskazania:

-          upośledzenie wydolności ogólnej

-          osłabienie siły mięśniowej

-          zaburzenia koordynacji ruchowej

-          spadek wytrzymałości

-          patologiczne napięcia mięśni wynikające ze zmian ośrodkowego układu nerwowego (napięcia spastyczne)

-          zaburzenia chodu

         przeciwwskazania:

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)

-          występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)

-          temperatura powyżej 38°

-          ciśnienie skurczowe powyżej 160 rozkurczowe powyżej 100

-          ogólny ciężki stan pacjenta

-          stan po tomografii komputerowej z kontrastem

-          stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

-          niewydolność układu krążeniowo-oddechowego

-          schorzenia internistyczne

-          ostre stany zapalne

-          owrzodzenia, otwarte rany grożące krwawieniem

-          grzybice

-          choroby przebiegające z utratą świadomości

         wpływ środowiska wodnego na organizm człowieka:

1.       poprawa koordynacji nerwowo-mięśniowej, związana z rozluźnieniem mięśni w wyniku działania czynnika odciążającego i pozornej utraty masy ciała (0,9 kg)

-          odbierane przez kontaktoreceptory bodźce są przenoszone do ośrodkowego układu nerwowego przez co działają na cały system

-          chłodna woda zwalnia częstotliwość tętna i zmniejsza pojemność minutową serca o około 25%

2.       poprawa orientacji przestrzennej poszczególnych części ciała względem siebie

3.       rozluźnienie napięcia mięśniowego - poprzez wzmożone bodźce

4.       odruchowe zwężenie naczyń krwionośnych skóry z jednoczesnym przekrwieniem mięśni - korzystne oddziaływanie na krążenie obwodowe (zimna woda)

5.       rozszerzenie naczyń krwionośnych skóry, przyspieszenie częstości pracy serca (ciepła woda)

6.       obniżenie napięcia mięśniowego, obniżenie pobudliwości układu nerwowego  - zmniejszenie odczuć bólowych przy ćwiczeniach poprzez wykorzystanie przewodnictwa cieplnego wody (jest około 30 razy większe od przewodnictwa środowiska naturalnego)

7.       oddziaływanie na układ oddechowy przez zwiększenie ucisku na klatkę piersiową przez zwiększenie ucisku na klatkę piersiową i jamę brzuszną (wdech utrudniony, wydech ułatwiony) - ciśnienie hydrostatyczne

8.       wpływ na psychikę - możliwość wykonania ruchu przy 25% normalnej siły mm.

9.       ułatwienie chodu (chód krokiem dwunożnym, naprzemiennym) - powoduje to wyzbycie się lęku przez pacjenta i ułatwia przejście do innych ćwiczeń poza środowiskiem wodnym

         metodyka:

       rodzaj ćwiczeń w wodzie zależy od urządzeń jakimi dysponuje  ośrodek leczniczy (wanny, tanki Hubbarda, małe i duże baseny)

       w wodzie można ćwiczyć indywidualnie lub zespołowo

         ćwiczenia indywidualne:

-          rozpoczyna się z chorymi nie oswojonymi ze środowiskiem wodnym

-          pomoc polega na:

-          podtrzymywaniu chorego w wodzie

-          prowadzeniu ruchu

-          wykonaniu redresji

         ćwiczenia zespołowe:

-          prowadzi się z chorymi oswojonymi ze środowiskiem wodnym

-          grupa powinna być jednolita pod względem:

-          wieku

-          płci

-          ogólnej sprawności i wydolności fizycznej

-          rodzaju dysfunkcji lub choroby

-          utworzenie jednolitej grupy ułatwia dobór i prowadzenie ćwiczeń

-          nie zawsze jest to możliwe, dlatego należy ćwiczenia do pewnego stopnia indywidualizować

-          ze względu na konieczność ścisłego nadzoru i zapewnienia bezpieczeństwa grupa ćwiczących w wodzie ni powinna liczyć więcej niż 5-6 osób (wg. Rosławski, Skolimowski „Technika wykonywania ćwiczeń leczniczych”)

       przed rozpoczęciem ćwiczeń w wodzie ćwiczący musi umyć dokładnie całe ciało pod natryskiem

       ćwiczenia w wodzie rozpoczynamy od ćwiczeń oswajających ze środowiskiem wodnym

-          w wodzie dochodzi do zmiany warunków oddychania pod wpływem ciśnienie hydrostatycznego (pobudzony ośrodek oddechowy - szczególnie wdech)

       temperatura wody zależy od typu ćwiczeń i rodzaju choroby

-          30° - 32° - standardowa temperatura w basenie rehabilitacyjnym

-          27° - 30° - ćwiczenia o zwiększonej intensywności

-          38° - niedowłady spastyczne

       czas trwania ćwiczeń wynosi przeciętnie od 20-30 minut

         basen

-          minimalne rozmiary 10/5 m

-          głębokość - nie mniejsza niż 1 metr, nie większa niż 1,60 metra

-          poręcze zamocowane w niecce basenu

-          wygodne wejście - niskie schody z poręczami

-          koła ratunkowe, bosaki

-          odpowiednie oświetlenie basenu

-          telefon

-          doświadczony fizjoterapeuta (najlepiej umiejący pływać)

-          instruktor może wejść do wody tylko w sytuacji 1 na 1

-          pacjent musi mieć czepek i kostium kąpielowy

 

       ĆWICZENIA CZYNNOŚCI SAMOOBSŁUGOWYCH

         zastosowanie:

-          u wszystkich chorych u których dysfunkcja ma charakter trwały

-          są to przede wszystkim pacjenci neurologiczni

         cele:

-          poprawa jakości życia poprzez maksymalną do osiągnięcia samodzielność

         wskazania:

-          dysfunkcje o charakterze trwałym

         przeciwwskazania:

-          brak

         metodyka:

       uczymy pacjenta wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego

       sprawdzenia dokonujemy za pomocą prostych testów

       oceniamy jego poziom sprawności pod katem potrzebnych mu życiowo ważnych czynności

       test czynnościowy powinien obejmować:

-          lokomocja - informacje o sposobie i odległości, jaką potrafi pokonać pacjent

-          chwyty - wykonywanie różnych chwytów z uwzględnieniem ich podziału

-          higiena osobista

-          spożywanie posiłków

-          ubieranie się i rozbieranie

       ĆWICZENIA GIMNASTYKI PORANNEJ

         sen:

-          zwalnia częstość tętna i oddechu

-          zmniejsza aktywność procesów nerwowych

-          powoduje obniżenie spoczynkowego napięcia mięśni

-          powoduje zwolnienie perystaltyki jelit co hamuje tempo procesów trawiennych

-          obniża przemianę materii i metabolizm komórkowy

-          w czasie snu dochodzi do obniżenia temperatury ciała

         cele:

-          pobudzenie funkcji ustroju po śnie

-          mobilizacja chorego do rozpoczęcia zajęć w ciągu dnia

         wskazania:

-          ćwiczenia poranne powinien wykonywać każdy chory, jeżeli lekarz nie stwierdzi przeciwwskazań

         metodyka:

-          prowadzimy ze wszystkimi pacjentami, którzy nie mają przeciwwskazań do tej formy terapii

-          przed rozpoczęciem ćwiczeń pytamy o ich samopoczucie

-          ćwiczeń nie rozpoczyna się u chorych nowo przyjętych u których nie ma jeszcze rozpoznania

-          miejscem prowadzenia zajęć są na ogół sale chorych lub korytarze

-          ćwiczenia powinny być prowadzone w pomieszczeniach wietrzonych bez względu na porę roku

-          łóżka muszą być zasłane

-          pacjenci nie mogą być w piżamach lub innych nocnych ubraniach

-          zajęcia należy prowadzić przed poranną toaletą i śniadaniem

-          czas trwania ćwiczeń - około 15-20 minut

-          chorych doświadczonych z długim stażem szpitalnym możemy wykorzystać do pomocy

-          chorych sprawniejszym wykorzystujemy do pomocy chorym mniej sprawnym

-          jeżeli możliwości techniczne na to pozwalają prowadzimy zajęcia przy muzyce

       zasady wykonania ruchu:

-          stosujemy ćwiczenia oddechowe eksponujące przeponowy tor oddychania (wpływają one na poprawę perystaltyki jelit i włączają w krwiobieg rezerwy krwi z wątroby i śledziony)

-          ćwiczenia rozpoczynamy od ruchów w małych obwodowych stawach i stopniowo uruchamiamy większe, co wiąże się z uaktywnieniem dużych zespołów dynamicznych

-          tempo ćwiczeń wolne, ruchu obszerne w pełnym zakresie fizjologicznym, oparte na ćwiczeniach kształtujących

-          nie stosujemy ćwiczeń oporowych

-          przy opracowaniu zestawu ćwiczeń należy uwzględnić rodzaj i umiejscowienie schorzenia

 

       ĆWICZENIA OGÓLNOKONDYCYJNE (OGÓLNOUSPRAWNIAJĄCE)

-          są to ćwiczenia kształtujące

-          wykonywane z przyborami, przy drabince, na ławeczce lub ze współćwiczącym

  cel

-          podniesienie ogólnej sprawności i wydolności fizycznej ustroju

-          kształtowanie prawidłowej postawy

-          poprawa koordynacji ruchowej

-          nauka nawyku celowości i płynności ruchów

-          zachowanie pełnego zakresu ruchomości w stawach, długości, elastyczności oraz siły i wytrzymałości mięśni

-          wyrabianie aktywności i samodzielności przez czynnik współzawodnictwa występujący prawie zawsze w tej grupie ćwiczeń

   wskazania

-          ćwiczenia te powinien wykonywać każdy chory niezależnie od ćwiczeń specjalnych dostosowanych do konkretnej dysfunkcji narządu ruchu lub choroby

  przeciwwskazania

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

-          stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)

-          występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)

-          temperatura powyżej 38°

-          ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)

-          ogólny ciężki stan pacjenta

-          stan po tomografii komputerowej z kontrastem

-          stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

         metodyka

       ćwiczenia te prowadzone są w oparciu o tok lekcyjny

       można prowadzić je zespołowo lub indywidualnie

       ćwiczenia zespołowe

      grupa powinna być jednorodna

      zespól powinien liczyć 15 - 17 osób

 

      kryteria doboru pacjentów do grupy:

-          wiek

-          płeć

-          ogólna sprawność i wydolność fizyczna

-          rodzaj dysfunkcji lub choroby

       podział pod kątem kryterium wieku

      4 -6 lat

-          20 - 30 minut

-          forma       -   naśladownictwo ruchowe, opowieść ruchowa

      7 - 13 lat

-          30 - 45 minut

-          forma:      -    gry i zabawy ruchowe, tor przeszkód

      14 - 17 lat

-          45 - 90 minut

-          forma - naśladownictwo ruchowe z współzawodnictwem, gry i zabawy sportowe, elementy treningu sportowego adoptowane do rozwoju ogólnego i choroby

      18 - 60 lat

      powyżej 61 lat

       ćwiczenia zespołowe i indywidualne

      ćwiczenia mogą odbywać się:

-          na wolnym powietrzu

-          w sali gimnastycznej

-          ewentualnie w sali chorych (przyłóżkowo)

      wyposażenie sali:

-          drabinki

-          materace

-          ławeczki

-          piłki lekarskie

-          woreczki z piaskiem

-          laski gimnastyczne

-          koce

-          lustra

      ubiór ćwiczących - lekki, nie krępujący ruchów

      czas trwania ćwiczeń - 45 minut

      zgodnie z krzywą natężenia wysiłku podczas toku lekcyjnego

      ćwiczenia ogólnie usprawniające przeplata się z ćwiczeniami oddechowymi i relaksacyjnymi

   

PIONIZACJA I NAUKA CHODU

       u osób zdrowych przy zmianie pozycji poziomej na pionową obserwuje się przyspieszenie tętna i zmniejszenie amplitudy ciśnienia krwi od 5 - 25 mmHg (głównie na skutek spadku ciśnienia skurczowego)

       próba ortostatyczna u sportowców wykazuje, że różnica wskaźników ciśnienia i tętna przy wykonywanej próbie jest tym mniejsza im wyższy jest stopień wytrenowania 

       dostosowanie układu krążenia do zmiany pozycji z leżącej na stojącą następuje na drodze odruchowej, głównie z receptorów łuku aorty i zatok szyjnych prawego przedsionka oraz narządów wewnętrznych (wątroba,śledziona)

-          podczas unieruchomienia zdolność odruchowego wyrównywania przez układ krążenia zaburzeń wynikających ze zmiany pozycji ulega zanikowi, wynikają z tego różnorodne objawy:

-          omdlenie

-          osłabienie

-          zaburzenia świadomości

-          zaburzenia widzenia

-          złe samopoczucie - uczucie słodkości w ustach

-          nudności

-          podczas pionizacji następuje bierne przemieszczanie się krwi do jamy brzusznej i kkd (zgodnie z działaniem siły grawitacji), co powoduje zmniejszenie się wypełnienia zatok serca i spadek ciśnienia tętniczego

       pionizacja umożliwia wyzwalanie bogatej sygnalizacji proprioceptywnej co wpływa na odruchowe napinanie mięśni w pozycji spionizowanej

       obserwacja chorych pionizowanych po okresie bezruchu pozwala stwierdzić, że jest to trening o znacznym obciążeniu fizycznym

-          wynika to z:

-          braku naturalnych odruchów regulujących postawę

-          na skutek tego dochodzi do napinania w sposób nieskoordynowany odległych zespołów mięśniowych

-          brak adaptacji w podstawowych układach fizologicznych

-          ogromne emocje

  

         cele:

-          stopniowe pobudzenie zdolności przystosowawczych ustroju do nowej pozycji pionowej

         wskazania

 długotrwałe unieruchomienie

         przeciwwskazania

-          stany po nakłuciu dolędźwiowym

- złe samopoczucie, podwyższona ciepłota ciała

- ogólny zły stan zdrowia

         metodyka - pionizacja

       etapy pionizacji

1.       uniesienie głowy

2.       pozycja półsiedząca o różnym kącie nachylenia tułowia - podparty

3.       siad płaski - podparty

4.       pozycja półsiedząca lub siad płaski bez podparcia

5.       siad ze spuszczonymi nogami - podparty

6.       siad ze spuszczonymi nogami - bez podparcia

7.       stanie przy łóżku - z podparciem / pełna pionizacja na stole pionizacyjnym*

8.       stanie przy łóżku - bez podparcia

       pełna pionizacja na stole pionizacyjnym

      wskazania:

-          stan po długotrwałym przebywaniu w łóżku

-          porażenie kkd

-          trudności bądź niemożność pionizacji przyłóżkowej

-          chory nieprzytomny

-          waga i wzrost znacznie przekraczająca wagę i wzrost fizjoterapeuty

      stół pionizacyjny umożliwia stopniową i powolną zmianę pozycji z poziomej na pionową

      możliwość regulacji:

-          kąta nachylenia ciała do podłoża (im bliżej pionu tym większe obciążenie)

-          czasu trwania pionizacji

      pionizacja na stole wymaga prawidłowego ułożenia chorego które polega na:

-          wyrównaniu skrócenia czynnościowego kończyn

-          nieznacznym odwiedzeniu w stawach biodrowych (około 5°)

-          pełnym podparciu stóp

-          zabezpieczeniu pasami stawów (kolanowych, biodrowych) oraz klatki piersiowej

      jeżeli stwierdzamy, że przez pionizację bierną chory w pełni przystosował się do pozycji stojącej rozpoczynamy pionizację czynną

       przystosowanie do pozycji stojącej

-          gdy tętno przy zmianie pozycji nie wzrośnie więcej niż 20-30% tętna spoczynkowego (powyżej może dojść do zaburzeń w przepływie chłonki, migotania przedsionków i komór serca)

-          okres wzrostu ciśnienia powinien być kilkuminutowy (jeżeli wzrośnie do 30% a po 2-3 minutach spadnie można pozostawić pacjenta w danej pozycji - jeśli nie to powrót do pozycji którą pacjent dobrze tolerował)

-          jeżeli w trakcie pionizacji ciśnienie rozkurczowe wzrośnie powyżej 100 -  pionizację cofamy do poprzedniego etapu

-          ciśnienie skurczowe może wzrosnąć do 20% w stosunku do rozkurczowego

       możliwość ponownej adaptacji do pozycji pionowej zależy od:

-          czasu przebywania w łóżku

-          wieku pacjenta

-          chorób współistniejących

-          wydolności organizmu, oraz wydolności układu krążeniowo-oddechowego

-          wcześniejszej rehabilitacji

         metodyka - nauka chodu

       naukę chodu rozpoczynamy przy sile mm. porostowników stawu kolanowego powyżej 2

I. etap

       nauka lokomocji - wózek inwalidzki

-          przesiadanie się z łóżka na wózek

-          jazda na wózku po równym podłożu

-          zsiadanie z wózka na ziemię i powrót

-          jazda po terenach pochyłych

-          manewrowanie wózkiem

II. etap

       właściwa nauka chodu rozpoczyna się od ćwiczeń w barierkach

      ćwiczenia równoważne:

-          sterowane górą - przenoszenie ciężkiej piłki kkg

-          sterowane dołem - stanie na jednej nodze, wykroki

      ćwiczenia z balansem miednicy - uzyskujemy prawidłowe obciążanie kończyn

      chód ze swobodnym pokonywaniem dystansu - zwracamy uwagę na prawidłowość poszczególnych faz chodu

-          najczęstsze błędy:

-          skracanie czasu fazy podporu

-          skracanie długości kroku

-          konsekwencja - chód krokiem dostawnym

       w momencie opanowania chodu krokiem czterotaktowuym w barierkach rozpoczynamy naukę chodu poza nimi

III. etap

a)       chodzenie przy pomocy balkonika

-          podeszły wiek

-          nasilone procesy miażdżycowe

-          inne choroby towarzyszące obniżające wydolność ogólną

b)       chodzenia przy pomocy kul

-          niepełny zrost kostny

-          zakaz obciążania kończyny

-          brak kończyny przed zaprotezowaniem

c)       chodzenie bez pomocy ortopedycznych

       równolegle z opuszczeniem barierek rozpoczyna się naukę trzech nowych elementów:

1.       chodzenie po podłożach o zmiennej twardości

-          trudniej na miękkich podłożach

-          niezbędna jest bardzo dobra asekuracja

2.       chodzenie z pokonywaniem różnicy poziomów

-          rozpoczynamy naukę na schodach niskich z poręczą

-          pierwszy krok przy wchodzeniu wykonuje kończyna zdrowa

-          przy schodzeniu pierwszy krok wykonuje kończyna chora

-          kolejny etap - schody komunikacyjne

3.       nauka padania

      zasady:

-          nie bronić się przed upadkiem za wszelką cenę

-          odrzucić od siebie kule w momencie zachwiania równowagi

-          padać tak by upaść do przodu

-          amortyzacja przez ugięcie kkg w stawach lokciowych

-          powrót do pozycji pionowej samodzielny, uniesienie miednicy i cofanie kkg, przy wyprostowanych stawach kolanowych i stopach opartych o ścianę

         asekuracja

       czynna - bezpośredni kontakt z pacjentem

       bierna - obok pacjenta

       zasady asekuracji

1.       nie polega na utrzymaniu pacjenta w pozycji pionowej, lecz na bezpiecznym sprowadzeniu go na podłoże

2.       fizjoterapeuta porusza się z tyłu lub z boku, możliwie jak najbliżej, ale tak by nie krępować swobody ruchów

-          w momencie krytycznym musi stać pewnie na obu kończynach

-          w przypadku utraty równowagi należy pacjenta chwycić pod pachy, ściągnąć w tył na siebie i po ugiętych kkd sprowadzić do pozycji siedzącej

3.       przy nauce chodu po schodach fizjoterapeuta musi stać zawsze poniżej pacjenta

 

       ĆWICZENIA MANUALNE

         zastosowanie:

-          dysfunkcje w obrębie rąk

         cele:

-          poprawa czynności manualnych rąk

-          poprawa siły mięśniowej rąk

-          zapobieganie przykurczom oraz poprawa zakresów ruchomości w obrębie rąk

         wskazania:

-          stany po urazach w obrębie rąk

-          RZS

-          zmiany zwyrodnieniowe

-          stany po leczeniu operacyjnym (np.: zespół cieśni nadgarstka) 

         przeciwwskazania:

-          przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          zła tolerancja na ból

         metodyka:

       przed ćwiczeniami manualnymi najlepiej ręce rozgrzać, rozluźnić (masaż wirowy, aerodyn)

       do ćwiczeń manualnych wykorzystujemy przybory tj.: gumowe lub piankowe piłeczki, kolumny składające się z elementów różnej wielkości w kształcie walca, niewielkie obciążniki (do 0,5 kg),  guziki lub inne podobne niewielkie przedmioty itp.

       wykorzystywane są również specjalne stoły do ćwiczeń manualnych

20



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ĆWICZENIA OGÓLNOKSZTAŁTUJĄCE W II TRYMESTRZE CIĄŻ1, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
ćwiczenia kinezjologiczne, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
ćwiczenia fizyczne, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
ćwiczenia rozlużniające, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
kineza ćwiczenia od biernych po czynne, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
Ćwiczenia rehabilitacyjne dla osób z SM, Ćwiczenia, Ćwiczenia - ukierunkowane
ćwiczeń czynno bierne i czynne wolne referat kineza
Ściaga ćwiczenia bierne
Ćwiczenia bierne
Ćwiczenia bierne 4
Cwiczenia bierne wlasciwe i bierne redresyjne
Ćwiczenia bierne
Ćwiczenia bierne właściwe, szkoła, Kinezyterapia, Cwiczenia w KINEZYTERAPII

więcej podobnych podstron