SPRAWOZDANIE
Grzegorz Muszyński Dr Leon Magiera
Michał Pawlak wtorek 17.05
Energetyka
ĆWICZENIE NR 100A
WYZNACZANIE GĘSTOŚCI CIAŁ STAŁYCH
Celem pomiarów było wyznaczenie gęstości obiektu o pokazanej poniżej budowie:
a
c
b
Do wykonania pomiarów użyliśmy suwmiarki o dokładności ±0.05mm, oraz wagi elektronicznej.
Gęstość wyraża się wzorem:
.
Pomiaru masy dokonaliśmy za pomocą wagi elektronicznej, a objętość określiliśmy mierząc wysokość prostopadłościanu oraz długość i szerokość jego podstawy i podstawiając do wzoru na objętość prostopadłościanu:
.
|
a |
Δa |
b |
Δb |
c |
Δc |
V |
ΔV |
jednostka |
m*10-3 |
m*10-3 |
m*10-3 |
m*10-3 |
m*10-3 |
m*10-3 |
mm3 |
mm3 |
1. |
20 |
0 |
15,1 |
0 |
15,1 |
0 |
4560,2 |
0 |
2. |
20 |
|
15,1 |
|
15,1 |
|
4560,2 |
|
3. |
20 |
|
15,1 |
|
15,1 |
|
4560,2 |
|
4. |
20 |
|
15,1 |
|
15,1 |
|
4560,2 |
|
W naszym przypadku odchylenie standardowe wynosi zero, jedyne niepewności pomiarowe mogą wynikać jedynie z dokładności suwmiarki (±0.05mm).
|
masa |
Jednostka |
Gram [g] |
1. |
12,2 |
2. |
12,2 |
3. |
12,2 |
Ze względu na bardzo niewielką masa badanego obiektu waga wskazywała tą samą wartość pomimo iż prostopadłościan za każdym razem był ustawiany w innej pozycji.
Podstawiając zmierzone wartości do wzoru na gęstość otrzymaliśmy wynik 2675,32 kg/m3 .
Wnioski:
Z tablic gęstości metali wynika, że badany przez nas obiekt zrobiony jest z aluminum.
Ze względu na prostotę badanego obiektu było nam bardzo trudno zauważyć jakiekolwiek niepewności pomiarowe. Jedyne błędy pomiarowe mogą się brać w naszym przypadku tylko
i wyłącznie z dokładności wagi i suwmiarki. Pomimo to nauczyliśmy jak wygląda proces obliczania niepewności pomiarowych oraz jak wykorzystać to w przyszłości.
ĆWICZENIE NR 100 B
PODSTAWOWE POMIARY ELEKTRYCZNE
Pierwszym pomiarem jakiego dokonaliśmy było bezpośrednie zbadanie wartości oporu trzech oporników oraz żarówki (każdego z osobna). Do wykonania pomiaru użyliśmy miernika uniwersalnego, ustawionego na zakres 200Ω. Wyniki pomiarów:
R1 [Ω] |
R2 [Ω] |
Rreg. [Ω] |
Rż. [Ω] |
120,8 |
158,9 |
197 |
13,3 |
Następnie zmierzyliśmy opór, układu złożonego z opornika nr 1 i 2 połączonych szeregowo oraz równolegle:
R1,2[Ω] połączenie szeregowe |
R1,2 połączenie równoległe |
278 |
68 |
Po zmierzeniu oporów w przypadku obu połączeń obliczyliśmy teoretyczne wartości oporów dla poszczególnych połączeń.
Dla szeregowego połączenia n rezystorów można wyliczyć rezystancję wypadkową (opór wypadkowy), R jako sumę rezystancji składowych:
Dla równoległego połączenia n oporników można wyliczyć rezystancję wypadkową (opór wypadkowy), R, który jest mniejszy od najmniejszego oporu składowego:
połączenie szeregowe [Ω] |
połączenie równoległe [Ω] |
278,7 |
68,3 |
Wyniki pomiarów pokrywają się z obliczeniami teoretycznymi, można więc badać opór zastępczy układu za pomocą wzorów, mając tylko zmierzone doświadczalnie opory poszczególnych elementów, ponieważ otrzymane rezultaty nie będą odbiegały od tych zmierzonych doświadczalnie.