Cebula zwyczajna

23a] Cebula zwyczajna- Allium cepa

Na całym świecie jest uprawianych kilkaset odmian tej rośliny. Inne nazwy: cebula ogrodowa, dymka, skulibaba.

W leczeniu wykorzystuje się całe cebule, liście i sok.

Substancje lecznicze: cebula zawiera witaminy [głównie C], ponadto prowitaminę A, wit B1, B2, PP,

olejek eteryczny, organiczne związki siarki, saponiny, flawonoidy, sole mineralne- wapnia, fosforu,

magnezu, żelaza, cynku i selenu.

Działanie: dezynfekujące, obniżające ciśnienie tętnicze krwi, moczopędne, poprawiające przemianę materii.

Cebula od wieków była używana jako lek na szkorbut, czyli ostrą awitaminozę C.

Zabierali ją w dalekie rejsy żeglarze i na dalekie wyprawy polarnicy.

Choć cebula nie należy do najbogatszych pod względem wit C roślin, to jednak jej dostępność, łatwość uprawy i przechowywania sprawiły, że przez wieki była jednym z głównych źródeł tej witaminy.

Związki zawarte w cebuli mają właściwości bakteriobójcze, niszczą także bakterie oporne na działanie antybiotyków.

Zapach i właściwości bakteriobójcze cebuli wynikają m.in. z zawartości organicznych związków siarki,

które są aktywne nawet w bardzo małych stężeniach.

Cebula poza niedoborami wit C może uzupełniać w organizmie człowieka niedobory witamin A, B1, B2,

PP, a także wielu mikroelementów, przede wszystkim: cynku, ważnego czynnika w odporności przeciwwirusowej; selenu - czynnika przeciwmiażdżycowego; fosforu- budulca kości;

żelaza - składnika hemoglobiny, czerwonego składnika krwi i podstawowego przenośnika tlenu; wapnia - budulca kości.

Związki czynne zawarte w cebuli zwiększają ilość wydalanego moczu i obniżają ciśnienie tętnicze krwi.

Obecność saponin uzasadnia stosowanie cebuli jako leku skutecznego w leczeniu suchego.

Saponiny, bowiem zwiększają ilość wytwarzanej plwociny i rozrzedzają ją, co powoduje, iż oskrzela mogą oczyszczać się znacznie łatwiej i skuteczniej,

Sok z cebuli może być używany jako lek w zapaleniach żył, żylakach odbytu, a także jako lek pasożytniczy.

Cebula stosowana zewnętrznie może być lekiem na rany, czyraki, oparzenia i odmrożenia, a także w walce z piegami i trądzikiem.

Może być przykładana na bolące miejsca w przypadkach bólów kostnych, stawowych i nerwobólów.

Uwaga: Przeciwwskazaniami do stosowania cebuli są ciężkie choroby nerek i wątroby, ostre choroby przewodu pokarmowego, nasilona niewydolność serca.

W przeziębieniach i katarach można polecić sałatkę leczniczą: pokroić 2 cebule i 2 jabłka, dodać

niewielką ilość majonezu lub śmietany - spożywać wieczorem przed położeniem się do łóżka.

Sałatka ta może być polecana w leczeniu miażdżycy i stwardnienia tętnic.

Nalewka z cebuli: 100g cebuli utartej zalać 0,5 litrem spirytusu 70% i odstawić na tydzień.

Przecedzić i spożywać po 20-30 kropli na kieliszek wody w przypadkach zaparć, czy w leczeniu kamicy moczowej.

Alkoholowy wyciąg cebuli Allie Glicer może być używany do likwidowania zakażeń rzęsistkiem narządu rodnego.

Ci, którzy cierpią na wzdęcia brzucha i odbijania oraz nie tolerują zapachu cebuli powinni wiedzieć, że wszystkie te nieprzyjemne objawy znikną, gdy przy spożywaniu cebuli zjemy jednocześnie łyżeczkę

kminku lub czarnuszki.

23b] Cebula

Działanie: bakteriobójcze, obniżające ciśnienie krwi, uodporniające.

Stosuje się w nieżytach górnych dróg oddechowych, suchym kaszlu, a okłady z gotowanej lub pieczonej cebuli na trudno gojące się rany, czyraki, przy bólach reumatycznych.

Syrop- zetrzeć cebulę na drobnej tarce, wymieszać z taką samą ilością miodu, zagotować, wycisnąć przez gazę. Pić 3-5 razy dziennie po 1 łyżce przy kaszlu. Dzieci po 1 łyżeczce.

Miazga do okładów: zetrzeć cebulę na tarce, rozsmarować na gazie i przyłożyć na miejsce objęte bólem reumatycznym. Zdjąć, gdy wystąpi uczucie palenia.

23c] Cebula

Działanie: Skuteczny środek wykrztuśny, przynosi ulgę w objawach przeziębienia.

Środek wiatropędny. Zapobiega chorobom serca i nowotworom.

Działa grzybobójczo, jest skuteczny na brodawki[sok]. Dobry środek antyseptyczny.

Jest wspaniałym środkiem na niestrawność.

Cebula solona jest stosowana na kłopotliwe brodawki skórne.

Sok z cebuli wcierany między palce 2-3 razy dziennie leczy grzybicę stóp.

1-2 łyżeczki soku z cebuli i 1 łyżeczka octu - mieszanka ta usuwa szpecące plamy wątrobowe lub ciemne przebarwienia skóry.

Sok cebuli z miodem lub z cukrem jest doskonałym środkiem na przeziębienia, kaszel, katar.

Uwaga: Podczas okresu karmienia piersią nie należy jeść cebuli - może ona wywołać u dziecka kolkę.

23d] Cebula

Cebula ze względu na właściwości lecznicze jest ceniona od czasów starożytnych.

Znane są jej zalety wzmacniające i dezynfekujące oraz geriatryczne. Przemysł farmaceutyczny wielu krajów stosuje cebulę do produkcji preparatów bakteriobójczych i przeciwszkorbutowych.

Cebula stosowana wewnętrznie jest środkiem antyinfekcyjnym, przeciwreumatycznym, antyseptycznym, przeciwsklerotycznym, przeciwszkorbutowym, przeciwzakrzepowym.

Leczy skórę i jej owłosienie; wzmacnia i upiększa paznokcie. Pobudza popęd płciowy.

Leczy gruźlicę węzłów chłonnych. Jest środkiem lekkonasennym. Obniża poziom cukru we krwi.

Wzmaga czynności nerek, jelit i wątroby oraz układu nerwowego. Osłabia napięcie jelit.

Jest środkiem moczopędnym.

Działanie: przeciwczerwiowe, wykrztuśnie i wydzielniczo.

Ułatwia trawienie produktów mącznych. utrzymuje w równowadze pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego.

Cebula daje dobre skutki w leczeniu następujących chorób i dolegliwości: angina, astma, awitaminoza, cukrzyca, dolegliwości w oddychaniu, grypa, infekcje moczopłciowe, katar, kamica żółciowa, krzywica, nadfermentacja jelitowa, nadmiar chlorków we krwi, niedomogi prostaty, niemoc płciowa, nieżyt nos i pogrypowy, obecność mocznika, ogólne osłabienie fizyczne i umysłowe, obrzęki, otyłość, pasożyty jelitowe, przeziębienie, puchlina wodna i brzuszna, skąpomocz, stwardnienie tętnic, zapalenie opłucnej, osierdzia, oskrzeli i węzłów chłonnych.

Skrzepy - leczy zwężenia naczyń krwionośnych, hamuje krzepnięcie krwi rozpuszczając włókniki.

Cebula stosowana zewnętrznie leczy brodawki, brzęczenie w uszach, głuchotę, czyraki, migrenę,

nerwoból zębny, odmroziny, oparzenia, zapalenie opon mózgowych, wzmacnia porost włosów, leczy rany, ropnie, wrzody, zastrzał, ukąszenie osy, uśmierza ból, odstrasza komary.

Świeży sok z cebuli wdycha się w celu leczenia anginy, ropni płuc, nieżytów grypowych, nieżytów

nosa.

Na grypę - macerować w 0,5 litrze wody 2 cebule pokrojone w plasterki[12 godzin]. Popijać codziennie

przez 2 tygodnie po 1 szkl przed snem.

Na biegunkę - garść skórek gotować przez 10min w 1 litrze wody. Pic 2 szkl dziennie.

Na pasożyty jelitowe - macerować przez 6 dni w 1 litrze białego wina duża pokrajaną w plasterki cebulę. Popijać codziennie rano przez tydzień[w okresie ostatniej kwadry księżyca]. Powtórzyć po 2-3 miesiącach.

Na reumatyzm - 3 nieobrane cebule, ale pokrajane w plastry, gotować w 1 litrze wody przez 15min.

Popijać po 1 szkl rano na czczo i wieczorem.

Miazga ze świeżej cebuli leczy rany, oparzenia, urazy, wrzody.

Zmiażdżoną cebulą lub sokiem z dodatkiem octu pocierać piegi.

Watką nasączoną sokiem z cebuli umieścić w uchu- na szumy.

Tamponik z watki z sokiem z cebuli umieszczamy w wydrążeniu zęba - usuwa ból.

Sok z cebuli wzmaga porost włosów - smarować nim głowę.

Ukąszenia owadów i oparzenia - na chore miejsce przykładać miazgę ze świeżej cebuli.

Kamica nerkowa - kilka świeżych cebul siekamy i macerujemy w 90% alkoholu przez 10 dni.

Pić 3-5 łyżeczek dziennie po posiłku.

Kamica żółciowa - dużą, pokrajaną cebulę dusimy w 4 łyżkach oliwy z oliwek. Dodać 3-4 szkl wody i 40g niesolonej słoniny. Gotować 10min, przecedzić. Popijać wywar przez cały dzień.

Taką kurację przeprowadzać raz w roku.

Uwaga: Nadmierne używanie cebuli może być szkodliwe w przypadkach ciężkich chorób nerek,

żołądka i serca.

23e] Cebula - Allium Cepa

Surowcem zielarskim jest świeża dojrzała cebula. Suszonych cebul używa się bardzo rzadko.

Ma ostry zapach oraz słodkawo-korzenny smak i drażni gruczoły łzowe.

Substancje zawarte w cebuli są zbliżone do substancji czosnku. Zawiera, oprócz dwuwodoroalliny i organicznych związków siarki, glikozydy flawonowe, pektynę i glukokininy.

Substancje te działają:

• bakteriobójczo i przeciwbiegunkowo,

• wspomagają usuwanie pasożytów z przewodu pokarmowego,

• sprzyjają tworzeniu się i wydalaniu żółci,

• obniżają ciśnienie krwi,

• obniżają stężenie glukozy we krwi,

• mają działanie wykrztuśne,

• wywierają korzystny wpływ na funkcjonowanie przewodu pokarmowego,

• pobudzają apetyt i wspomagają trawienie, osłabiają napięcie jelit,

• wzmacniają tkankę łączną, wpływają na stan włosów, paznokci.

Cebulę podaje się wewnętrznie w różnych formach podobnie jak czosnek.

W medycynie ludowej stosuje się cebulę zewnętrznie przeciw wszelkim ropnym chorobom skóry, a sok z cebuli wpuszczony do nosa hamuje katar.

Miazga ze świeżej cebuli i sok leczą rany, oparzenia, odmrożenia, owrzodzenia, urazy, gościec, wysypki, odciski, brodawki, piegi, trądzik skóry twarzy.

Sok, najlepiej z miodem, pije się przy suchym kaszlu, zapaleniu oskrzeli. Miazga z tartej cebuli i tartych jabłek zalecana jest w stwardnieniu (starczym) naczyń mózgu.

W Indiach cebula jest uważana za środek pobudzający, moczopędny, wykrztuśny a ponadto stosowana

przy nieżytach nosa.

Uwaga: Należy jednak pamiętać, że jej nadużywanie może okazać się szkodliwe w

przypadkach ciężkich chorób nerek, wątroby, żołądka i serca.

Wartość kaloryczna cebuli jest mała (10 dag. cebuli surowej = 50 kalorii).

Zawiera związki siarki, fosforu, magnezu, cynku, krzemu, cenny zespół witamin A, B, C, PP, K i bogaty asortyment związków mineralnych, wzmacniających ogólną odporność organizmu na różne infekcje i choroby.

Zawarta w cebuli miedź potrzebna jest organizmowi do regeneracji tkanki płucnej, zaś obecność żelaza i wapnia odgrywa ważną rolę w tworzeniu krwinek czerwonych (hemoglobiny) i tkanki kostnej. Obecność lotnych olejków eterycznych zawierających związki siarki, odpowiedzialna jest za jej drażniące i bakteriobójcze działanie.

Organiczne związki siarki wzmacniają strukturę kolagenu paznokci i włosów, zaś obecność fosforu i znikome ilości lecytyny przyczyniają się szczególnie do sprawnego funkcjonowania szarych komórek mózgu.

Zawartość krzemu i wapnia koniecznego do budowy i wzmocnienia kości sprawia, że cebula jest

szczególnie polecana jako pożywienie dla młodzieży i starszych osób - dotkniętych osteoporozą.

Dzięki siarce, potasowi i jodowi cebula ma właściwości detoksykacyjne i antyinfekcyjne.

Także jej działanie moczopędne zostało potwierdzone badaniami.

Zawarte w cebuli glikozydy flawonowe, glukoza i inne związki organiczne oraz witaminy z grupy B, a

także witaminy E, PP i niewielkie ilości witaminy C, odgrywają w procesach metabolicznych naszego organizmu poważną rolę.

Zespół tych związków działa też żółciopędnie i żółciotwórczo, pobudza apetyt, wywiera korzystny

wpływ na cały układ trawienny.

Działa też wiatropędnie, ale nie wiatrotwórczo.

Zaleca się spożywanie cebuli chorym na marskość wątroby oraz ludziom otyłym.

Najzdrowsza i najlepiej tolerowana przez organizm człowieka jest cebula surowa, dokładnie przeżuta. Nie zaleca się do surówek z dodatkiem cebuli dodawać octu, ponieważ kwas octowy utrudnia jej trawienie.

Dla tych, których drażni zapach czosnku i cebuli, proponuję żucie ziaren palonej kawy lub lepiej zielonej naci pietruszki, selera.

Miazga do okładów: Świeżą cebulę utrzeć na bardzo drobnej tarce lub zemleć w maszynce.

Otrzymaną masę rozsmarować na gazie i przykładać na miejsca objęte bólem reumatycznym.

Cebula powoduje miejscowe zaczerwienienie skóry.

Uwaga - w trudno gojących się ranach, czyrakach, ropniach, owrzodzeniach itp., aby uniknąć

dodatkowego zaczerwienienia skóry, stosujemy okłady z cebuli gotowanej lub upieczonej w piecyku. Traci ona w tej postaci swoje właściwości wywoływania przekrwienia skóry, zachowuje natomiast w pełnej sile działanie bakteriobójcze.

Syrop z cebuli: Dobrze utartą cebulę wymieszać z miodem lub syropem w równych częściach, podgrzać i wycisnąć przez płótno. Pić po łyżce stołowej 3-5 razy dziennie, dzieci po łyżeczce do herbaty.

Sok z cebuli: Dobrze posiekaną cebulę posypać cukrem, pozostawić w ciepłym miejscu na kilka godzin, wycisnąć sok przez płótno. Pić 2-4 razy dziennie po łyżeczce.

Katar: Przy stanach grypowych, tampony z gazy lub waty, z tartą cebulą wkłada się w nozdrza na 15 min rano, w południe i wieczorem.

Przepis dla panów z łysiną: Tłumacząc treść starych zaleceń na język współczesny, należy wcierać sok z cebuli w miejsca łysienia. Podobno sprzyja porostowi włosów a nawet brody.

Uwaga: Ludzie chorujący na wątrobę, woreczek żółciowy nie powinni spożywać cebuli na surowo

lub mocno zrumienionej na tłuszczu, bowiem jako ciężko strawna - powoduje wzdęcia. W tym

wypadku można jeść cebulę duszoną z niewielkim dodatkiem tłuszczu lub gotowaną z jarzynami.

23f] Cebula - Allium cepa

Surowcem jest cała roślina, zwłaszcza jednak cebula

Cebula zawiera dwusiarczek alilo-propylowy, siarczki (fitoncydy), wit. C (18-33 mg/100g), wit. B- (50 mg/100g), karotenoidy (4 mg/100g), cukrowce (ok. 10-11%), tlenek wapnia (ok. 20%), kwas cytrynowy, kwas jabłkowy, olejek eteryczny (0,3-0,5%), tłuszcz (0.1%), flawonoidy -spireozyd, kwercetyno-3-glukozyd, kwercetyno-3,4-diglukozyd, kwercetyno-7,4-diglukozyd oraz sole mineralne (sole fluoru, jodu, siarki, żelaza, magnezu, sodu, fosforu, wapnia, potasu i cynku).

Rp. Miodek cebulowy

Pół szkl. miodu i pół szkl. soku z cebuli (otrzymać przy pomocy sokowirówki lub wycisnąć z miazgi utartej na tarce) - zmieszać.

Zażywać 3 razy dz. po 1 łyżce w uporczywym suchym kaszlu, w anginie, w grypie, w zapaleniu oskrzeli, w skąpomoczu, w zaburzeniach trawiennych, w przeziębieniu i w okresie rekonwalescencji.

Tartą cebulą przykładać na rany, ropnie i czyraki oraz owrzodzenia i opryszczki.

Miodek cebulowy polecam stosować w każdej chorobie zakaźnej. Działa on ogólnie wzmacniająco, lekko moczopędnie, napotnie, odkażająco, wykrztuśnie, przeciwzapalnie, żółciopędnie i trawiennie, likwiduje wzdęcia i biegunki.

Nalewka cebulowa - Tinctura Cepae; pół szkl. tartej lub mielonej cebuli zalać 400 ml wódki; macerować 7 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dziennie po 1 łyżeczce. Można ją zmieszać z miodem w proporcji 1:1 uzyskując Alkoholmel Cepae, znakomity na kaszel oraz środek wzmacniający.

Rp. Odżywka do włosów.

50 ml nalewki cebulowej, 50 ml nalewki (soku lub intraktu) z liści brzozy i 50 ml nalewki pokrzywowej zmieszać razem. Płyn wcierać we włosy 5 minut, na 8 godzin przed umyciem; kuracja powinna trwać 21 dni (21 zabiegów), potem przerwa 15-dniowa i zabieg można powtórzyć.

Odżywka cebulowo-brzozowo-pokrzywowa zawiera wiele witamin i soli mineralnych oraz innych ciał czynnych, które doskonale wnikają we włosy i w skórę, zapobiegają wypadaniu włosów, odżywiają je, wzmacniają, nadają im połysk, przeciwdziałają tworzeniu się łupieżu.

Z tego względu, że odżywka posiada silny zapach należy ją wetrzeć we włosy każdego wieczoru, nakryć je folią, a rano umyć włosy szamponem ziołowym.

Rp. Krem cebulkowy na plamy i cellulitis

Sok z cebuli świeżej 15 ml, Olejek cytrynowy - 1 ml, Olejek herbaciany 1 ml, Olejek cedrowy lub

cyprysowy - 1ml, Maść allantoinowa (np. Alantan, Alantavit) - 2 tubki, Krem Nivea 2 op. ok. 50 g (ok. 100 g), Maść z wit. A - 1 tubka, Glicerol - 10 ml, Olej rycynowy - 10 ml

Składniki ucierać na ciepło aż do połączenia. Sok z cebuli najpierw wymieszać z gliceryną i olejkami, potem olejem rycynowym i maściami oraz kremem.

Działanie: wygładzające, przeciwzapalne, odżywcze, rozmiękczające, regenerujące, odkażające, regulujące pigmentację skóry, przeciwwągrowe.

Zapobiega cellulitis i plamom na skórze.

Cebula zwyczajna (Allium cepa L.)

Inne nazwy: dymka, skulibaba, cebula ogrodowa.

Angielska: Onion. Francuska: Oignon. Niemiecka: Zwiebel. Rosyjska: Łuk repczatyj.

Ta prastara jarzyna znana była i uprawiania od tysiącleci.

Na przykład za czasów faraona Ramzesa II (1292-1234 r. p.n.e.) wysiewano ją masowo na obrzeżach

dużych miast.

Znajduje się też na czołowym miejscu w spisie żywności dla ciężko pracujących niewolników,

budowniczych piramid.

Ale, co ciekawe, w starożytnym Egipcie nie wolno było jadać cebuli w radosne dni świąt narodowych - bo wyciskając łzy z oczu czynić by mogła je bardzo smutnymi.

Niegdyś cebula była pokarmem powszednim - gotowana w osolonej wodzie stanowiła codzienne

pożywienie najbiedniejszych ludzi, przede wszystkim w Azji Środkowej, Azji Mniejszej i w krajach basenu Morza Śródziemnego.

Jako kuchenną przyprawę i jako zioło cenimy ją od wieków również w Polsce.

Oto w starych zapiskach gospodarskich czytamy m.in.: „Cebula wyciska łzy z oczu, lecz jest doskonałym środkiem odżywczo-leczniczym.

Pełnowartościowe składniki cebuli to: żelazo, krzemień, siarka, fosfor, sole wapienne, olej; dlatego powinno jej się spożywać jak najwięcej w stanie surowym - smażona, pieczona, gotowana traci wiele składników odżywczych".

Roślina pochodzi prawdopodobnie z terenów dzisiejszego Afganistanu, Iranu i Turcji, a być może jej

przodkiem jest gatunek Allium oschanii, występujący do dzisiaj w stanie naturalnym w Azji Środkowej. W każdym razie do Europy cebulę sprowadzili Grecy i Rzymianie.

Najwięcej cebuli uprawiają Egipt, Hiszpania i Węgry. Nasz kraj zajmuje tu 11 miejsce na świecie, a cebula w Polsce udaje się szczególnie dobrze w województwach warszawskim, łódzkim, poznańskim, lubelskim i wrocławskim. Uprawiamy zresztą wiele jej odmian, m.in. Dako (wczesna, silnie spłaszczona, łagodna w smaku). Wolską (duża, kształtna o łagodnym, słodkim smaku), Sochaczewską (późna, bardzo plenna, doskonała do przechowywania), Żytawską (spłaszczona, dość ostra w smaku, dobrze się przechowuje), Holenderską czerwoną i białą (delikatne w smaku; mogą być z powodzeniem spożywane na surowo; uprawiane wyłącznie na przechowywanie zimowe).

Trzeba wspomnieć, że wczesną wiosną można zbierać tzw. szczypiorek, czyli cebulę siedmiolatkę (Allium schoenoprasum), która raz posadzona rośnie na tym samym miejscu bez przesadzania przez kilka lat.

Cebula zwyczajna to roślina o dużych wartościach odżywczych.

Tylko w 100 jej gramach zjadamy np. 1,2 g białka roślinnego, 6,1 g węglowodanów, 0,4 g tłuszczu, 0,7 g błonnika, liczne makro i mikroelementy, w tym aż 22 mg wapnia, 12 mg fosforu, 6,7 mg magnezu, 1,1 mg żelaza, witaminy: A (36 j.m.), B1 (0,05 mg), B2 (0,03 mg), PP (0,2 mg), C (5,3 mg), śluzy, pektyny, związki siarkowe oraz olejek eteryczny, którego główny składnik stanowią dwusiarczek i trójsiarczek n-propylu, trójsulfonian propylu dwumetylotiofen (to właśnie od tych składników zależy swoisty aromat cebuli).

Kiedy kroimy lub zgniatamy cebulę, uwalniają się z niej substancje lotne, tak zwane fitoncydy.

Zarówno one, jak i pewne związki nielotne, nadają roślinie własności bakteriobójcze.

Hamuje więc ona rozwój bakterii w nieżytach górnych dróg oddechowych, w przewodzie pokarmowym,

przy trudno gojących się ranach, czyrakach i owrzodzeniach.

Jest też ważnym produktem wzbogacającym nasz organizm w naturalne witaminy i mikroelementy.

Z cebuli możemy otrzymać kilka prostych przetworów domowych o właściwościach leczniczych i

dietetycznych.

Syrop z cebuli. Dobrze utartą lub zmieloną cebulę mieszamy z miodem lub syropem w proporcjach 1:1, podgrzewamy i wyciskamy przez gazę bądź lniane płótno. Pijemy łyżkę stołową 3-5 razy dziennie po

jedzeniu przy kaszlu lub bronchicie. Dzieci piją 3-5 razy dziennie po łyżeczce od herbaty.

Sok z cebuli. Cebulę drobno posiekaną lub pokrojoną w cienkie talarki przesypujemy cukrem i

pozostawiamy pod przykryciem na kilka godzin w ciepłym miejscu. Sok zlewamy do słoiczka i pijemy 2-4 razy dziennie przy przeziębieniu, dla naturalnej dezynfekcji przewodu pokarmowego oraz przy nadciśnieniu.

Wino cebulowe. Około 300 g cebuli zmielonej w maszynce do mięsa mieszamy ze 100 g miodu i butelką białego wytrawnego wina. Macerujemy przez 4-5 dni, codziennie starannie mieszając.

Przecedzamy i pijemy 1-3 razy dziennie po małym kieliszku jako środek ogólnie wzmacniający,

zapobiegający szkorbutowi i miażdżycy naczyń krwionośnych.

Miazga z cebuli (do okładów). Świeżą cebulę rozcieramy, rozsmarowujemy na gazie i przykładamy na miejsca zaatakowane przez reumatyzm. Okład zdejmujemy, jeśli wystąpi uczucie palenia.

Maść cebulowa. Jedną dużą cebulę ucieramy na tarce. Do miazgi dodajemy 1 łyżkę miodu, 1 łyżeczkę

mąki pszennej, 1/2 tuby maści Tormentiol. Wszystkie te składniki zarabiamy na gęstą pastę.

Przykładamy na czyraki, wrzody i trudno gojące się rany. (Przepis z książki Rośliny lecznicze i ich

praktyczne zastosowanie A. Ożarowskiego i W. Jaroniewskiego).

Wspomniałem już, że cebula jest ważną przyprawą jarzynową w naszej kuchni. W wielu krajach i regionach mnożą się przepisy na zupy cebulowe.

Oto przepis na zupę z ziołami, która smakuje najbardziej: 6 cebul średniej wielkości obieramy,

płuczemy, kroimy w kostkę, dusimy do miękkości na maśle, pod koniec dodając 3 łyżki śmietany.

Wcześniej z 50 dag mięsa wołowego gotujemy rosół z dodatkiem hyzopu, lubczyka i majeranku.

Gdy cebula będzie miękka, przecieramy ją przez sito i dodajemy do rosołu. Gotową zupę podajemy z grzankami.

W starych książkach kucharskich można odszukać też przepis na zupę cebulową a la Stanislaus.

Historię zapisu tego specjału podaję za książką I. Gumowskiej Czy wiesz, co jesz? „Otóż król polski

Stanisław Leszczyński podczas jednej z podróży do Wersalu (gdzie odwiedzał królową Francji, swoją córkę Marię) zatrzymał się w przydrożnej oberży w Chalous. Tam podano mu tak wspaniałą zupę cebulową, że postanowił asystować kucharzowi i zdobyć tajemnicę jej przyrządzania.

Oto relacja, ponoć królewska: „Kucharz w oberży kroił chleb (bez skórki) w kostki, podgrzewał na patelni, ciepłe grzanki smarował świeżym masełkiem i znów wstawiał na krótko na ogień. Na drugiej patelni, również na maśle, przysmażał cebulę, a gdy ta się ozłociła dodawał do niej grzanki i znów podgrzewał, aż zbrązowieje. Dopiero teraz zalewał wszystko wrzątkiem, przykrywał i pozostawiał na kilkanaście minut". Myślę, że warto spróbować tej „królewskiej" zupy cebulowej.

A skoro już powróciłem do historii, to przez wielu słynnych zielarzy cebula uważana była za roślinę, która „żywi i leczy". Według Sebastiana Kneippa „jest nie tylko zaprawą korzenną i pożywieniem, ale nadto środkiem leczniczym i czyszczącym. Jako przyprawa potrawy poprawia trawienie i czyni człowieka wesołym i swobodnym".

Szymon Syreński (Syreniusz) pisze: „Nacieranie sokiem z cebuli łysiejącej głowy porost włosów przywraca. (...) Bolączki i gruczoły twarde rozmiękcza i ropę wyprowadza cebula warzona z figami i rodzynkami i plastrowana. Rzeczy w ciele tkwiące wyciąga, jako kolce, trzaski, żelezca, szkła i inne rzeczy. W tym celu należy ją rozgniecioną na bolące miejsce przykładać".

W czasie II wojny światowej w radzieckich szpitalach wojskowych cebula uznawana była za oficjalny lek służący do odkażania ropiejących ran.

---