REWALIDACJA INDYWIDUALNA W SZKOLE PODSTAWOWEJ SPECJALNEJ - WYKORZYSTANIE KOMPUTERA

1. Pojęcie, cele i kierunki rewalidacji indywidualnej w szkole podstawowej specjalnej

2. Zasady prowadzenia zajęć rewalidacyjnych z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu lekkim

3. Rola komputera w zajęciach rewalidacji indywidualnej

3.1. Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych

 

 

1. Pojęcie, cele i kierunki rewalidacji indywidualnej w szkole podstawowej specjalnej

 

Rewalidacja i proces kształcenia osób niepełnosprawnych intelektualnie są ściśle ze sobą powiązane. Zadaniem kształcenia powinno być rozbudzanie, rozwijanie i utrwalanie w każdym dziecku uzdolnień, które posiada. Dodatkowo w przypadku dziecka niepełnosprawnego intelektualnie proces edukacji wymaga specjalnych środków oddziaływania, ponieważ nie może ono sprostać oczekiwaniom i wymaganiom otoczenia. Dlatego potrzebna jest pomoc korekcyjna, usprawniająca i kompensacyjna realizowana w ramach zajęć rewalidacji indywidualnej.

Rewalidacja indywidualna jest odrębnym przedmiotem w szkole specjalnej dla uczniów upośledzonych umysłowo. Stanowi ona integralną część edukacji dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Jest to blok zajęć wspomagających rozwój dziecka - korekcyjnych, kompensacyjnych i usprawniających.

Termin rewalidacja pochodzi od łacińskich słów: re - znów, validus - mocny, i oznacza oddziaływanie zmierzające do przywrócenia pełni sił osobom osłabionym poważną chorobą lub urazami.Celem oddziaływań rewalidacyjnych w szkole podstawowej specjalnej jest rozwój i aktywizowanie tych wszystkich właściwości intelektualnych i osobowości ucznia, które umożliwią mu pełne uczestnictwo w procesie dydaktyczno-wychowawczym realizowanym w szkole, a w dalszej kolejności przygotują go do dorosłego życia. Zarysowują się więc dwa aspekty pracy rewalidacyjnej:

        Dydaktyczny - uzupełnienie luk w przyswojonym przez dziecko materiale nauczania

        Terapeutyczny - wyrównanie defektów rozwojowych poprzez odpowiednie oddziaływanie leczniczo-wychowawcze, oraz kształtowanie akceptowanych społecznie właściwości osobowościowych

Aby osiągnąć tak postawiony cel należy zrealizować następujące zadania szczegółowe:

        Wyrównanie niedoborów i zaburzeń rozwojowych

        Doprowadzenie dziecka do poprawnego posługiwania się mową czytaną i pisaną oraz wyrównanie innych trudności w nauce szkolnej

        Kształtowanie społeczno-emocjonalnej sfery rozwoju ucznia

        Rozwijanie i doskonalenie zmysłów

        Rozwijanie autoorientacji i orientacji przestrzennej

        Ćwiczenie analizy i syntezy wzrokowej

        Ćwiczenie analizy i syntezy słuchowej oraz słuchu fonematycznego

        Rozwijanie koordynacji wzrokowo-słuchowej, słuchowo-ruchowej

        Rozwijanie sprawności manualnej i motorycznej

        Korekcja wad postawy

        Rozwijanie samoobsługi i zaradności życiowej

        Ćwiczenie pamięci mechanicznej i logicznej

        Kształtowanie i rozwijanie różnych procesów poznawczych

        Rozwijanie i doskonalenie mowy i innych systemów komunikowania

        Rozwijanie procesów myślenia

        Wydłużanie czasu koncentracji uwagi

        Korygowanie niepożądanych społecznie zachowań poprzez udział
w zajęciach socjoterapeutycznych i programach stymulacyjno-terapeutycznych

        Wspomaganie nauki czytania i pisania, liczenia, mierzenia

        Inne, wynikające z potrzeb indywidualnych uczniów

Jak wynika z powyższego, zakres oddziaływań rewalidacyjnych praktycznie obejmuje wszystkie zakresy funkcjonowania osoby niepełnosprawnej intelektualnie zarówno w szkole, jak i w środowisku lokalnym. Należy też dodać, że również przed pedagogami specjalnymi są postawione ogólniejsze aktualne zadania edukacyjne, z których najważniejsze to:

        Przygotowanie osób kształconych do cywilizacji, która nadejdzie

        Przysposabianie młodzieży do wykonywania przyszłych zawodów

        Wyposażanie uczniów w umiejętności posługiwania się narzędziem będącym środkiem do podnoszenia sprawności własnej i działania zbiorowego

        Przygotowanie młodzieży do wykorzystania komputera jako środka umożliwiającego przeżycie przygody intelektualnej

W ramach rewalidacji indywidualnej w szkole podstawowej specjalnej organizuje się zespoły dydaktyczno-wyrównawcze oraz korekcyjno-kompensacyjne.  Zespoły korekcyjno-kompensacyjne skierowane są do uczniów, którzy mają opóźnienia w nauce spowodowane zaburzonym rozwojem różnych funkcji psychoruchowych, natomiast zespoły dydaktyczno-wyrównawcze obejmują dzieci, u których trudności w nauce są spowodowane dłuższą nieobecnością w szkole, złym stanem zdrowia, zaniedbaniami pedagogicznymi i domowymi. Na zajęciach dydaktyczno-wyrównawczych liczba uczniów powinna wynosić od 4 do 8, natomiast na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych od 2 do 5.Najprostszymi metodami diagnozy uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim mogą być:

        Ocena poziomu rozwoju słuchu fonematycznego

        Sprawdzian z języka polskiego obejmujący pisanie z pamięci i ze słuchu, a także przepisywanie

        Próby odwzorowywania figur geometrycznych

        Sprawdzenie orientacji w schemacie ciała i przestrzeni

Podejmując pracę rewalidacyjną należy mieć także na uwadze pewne czynniki utrudniające oddziaływania korekcyjne. Stosunkowo dużo dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim wywodzi się z rodzin o złych warunkach wychowawczych. W takich przypadkach należałoby udzielać również rodzicom porad dotyczących postępowania z dzieckiem. Wśród innych czynników, które utrudniają działania pracę rewalidacyjną możemy wyróżnić opóźniony czas rozpoczęcia pracy korekcyjnej i wyrównawczej oraz zaniedbania rodzinno-środowiskowe pogłębiające upośledzenie.

 

2. Zasady prowadzenia zajęć rewalidacyjnych z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu lekkim

 

Do pracy rewalidacyjnej z dzieckiem upośledzonym w stopniu lekkim niezbędna jest znajomość zasad, czyli podstawowych ogólnych norm postępowania, jakie powinny być przestrzegane w stosunku do każdego ucznia przejawiającego pewne odchylenia od normy. Zasady te są takie same w pracy z dziećmi w każdym stopniu upośledzenia umysłowego. Oczywiście nauczyciel zawsze ma prawo do wyboru szczególnych metod, środków dydaktycznych i form pracy, kierując się nadrzędną zasadą indywidualizacji, oraz przewidywaną skutecznością oddziaływań rewalidacyjnych. Nie może on też być biernym odtwórcą gotowych ćwiczeń, lecz musi je stosować z pełną świadomością celu swojego działania.

W pracy ortodydaktycznej obowiązują następujące zasady:

1. Zasada gruntownej znajomości dziecka i przychodzenia mu z racjonalną specjalistyczną pomocą

2. Zasada dostosowania poczynań pedagogicznych do możliwości
i potrzeb uczniów oraz warunków środowiskowych, w tym:

a)  Zasada indywidualizacji wymagań, metod, doboru środków dydaktycznych oraz organizacji i tempa pracy

b)  Zasada przystępności treści nauczania

c)  Zasada stopniowania trudności

3. Zasada aktywnego i świadomego udziału dziecka w procesie nauczania-uczenia się

4. Zasada wszechstronnej poglądowości i przykładu

5. Zasada zintegrowanego oddziaływania (spójności, korelacja wewnątrzprzedmiotowa i międzyprzedmiotowa, współdziałanie specjalistów)

6. Zasada trwałości osiągnięć, umiejętności korzystania z nich i dalszego ich doskonalenia, w tym:

a)  Zasada systematyczności (planowy i logiczny układ materiału nauczania)

b)  Zasada trwałości wiedzy (stałe utrwalanie nabytych wiadomości i umiejętności)

c)  Zasada wiązania teorii z praktyką (zastosowanie w życiu codziennym)

Z ogólnych zasad ortodydaktyki wynikają konkretne zasady rewalidacji indywidualnej. Ivar Lovaas określa je mianem „zasad podstawowych” i wyróżnia ich sześć:

1.  Wszyscy, którzy stale mają do czynienia z osobami niepełnosprawnymi, muszą nauczyć się być nauczycielami.

2.  Na początku stawiaj przed sobą małe cele tak, żebyście obydwoje - ty i twoje dziecko - byli nagradzani. Znajduj przyjemność w małych krokach.

3.  Przygotuj się na ciężką pracę. Zabezpiecz się przed wypaleniem tworząc „drużyny nauczycieli”.

4.  Spraw, aby dziecko pracowało na to, co chce osiągnąć: dziel z nim odpowiedzialność.

5.  Nie obawiaj się i nie czuj winny z powodu emocjonalnych wybuchów dziecka lub jego emocjonalnego wycofania.

6.  Zacznij od doprowadzenia dziecka do możliwie normalnego wyglądu.

W odmienny sposób zasady te są ujmowane przez M. Szurmiak:

1.  Zasada zindywidualizowanego doboru środków oddziaływania

2.  Zasady oddziaływania terapeutycznego:

   Zasada kształcenia właściwego poziomu motywacji ucznia do nauki

   Zasada organizacji sytuacji zapewniających dziecku sukces

   Zasada ogólnej akceptacji ucznia

   Zasada kształtowania realnej samooceny ucznia i nawyku samokontroli

   Zasada kształtowania prawidłowego stosunku ucznia do rówieśników i dorosłych

   Zasada wdrażania dziecka do uporządkowanego działania

   Zasada kształtowania odporności ucznia na sytuacje trudne

3. Zasada polisensorycznych doświadczeń dziecka w procesie uczenia się i nauczania

4. Zasada wczesnego podejmowania pracy wyrównawczej

Zasady rewalidacji indywidualnej są najistotniejszym elementem procesu korekcyjno-kompensacyjnego, ponieważ dysponowanie wyłącznie dużym zestawem ćwiczeń jest niewystarczające, jeżeli nie zastosuje się ich
w odpowiedni sposób.  

3. Rola komputera w zajęciach rewalidacji indywidualnej

 

W przeciągu dosłownie kilku ostatnich lat repertuar dostępnych edukacji specjalnej środków kształcenia został wzbogacony przez komputer, który stanowi całkowicie nową jakość w grupie pomocy dydaktycznych. Ze względu na nowość tego medium w edukacji specjalnej komputer stanowi w znacznej mierze jedynie potencjalną możliwość efektywnego wykorzystania go jako pomocy dydaktycznej, a to ze względu na skąpość lub wręcz brak wzorców oraz opracowań naukowych dotyczących metodyki wykorzystania komputera we wspomaganiu procesów edukacyjnych. Wiele osób uważa, iż praca z komputerem wiąże się ze szczególnymi wymogami jeśli chodzi o poziom sprawności intelektualnej, i z tego powodu jest ona zasadniczo niedostępna dla osób upośledzonych umysłowo. Jednak po kilkuletnich doświadczeniach w pracy z upośledzonymi umysłowo przy komputerach można stwierdzić, że osoby te szybko opanowują zasady obsługi prezentowanych im programów komputerowych.

W procesie edukacji osób upośledzonych umysłowo bardzo trudnym do przezwyciężenia jest fakt, iż mają one niechęć do uczenia się, a uruchomienie ich aktywności szkolnej wymaga od nauczyciela wielu specyficznych zabiegów motywacyjnych. Natomiast komputer poprzez swoją atrakcyjność techniczną sam wywołuje zainteresowanie i pozytywną motywację do pracy, podtrzymując aktywność własną ucznia.

Komputer może stanowić szczególnie wartościowe narzędzie edukacyjne w następujących zakresach działań kształceniowych szkolnictwa specjalnego:

1.  w przygotowaniu przez nauczyciela lekcji lub jednostki metodycznej realizowanej następnie bez użycia komputera

2.  w realizacji wyznaczonych programem kształcenia zajęć dydaktycznych (lekcje, ośrodki pracy) wspomaganych komputerowo

3.  w diagnozowaniu i kontrolowaniu postępów rozwojowych ucznia

4.  w realizacji zajęć reedukacyjnych i korekcyjno-wyrównawczych

5.   w utrwalaniu przyswojonej wiedzy i ćwiczeniu nabytych umiejętności i sprawności

6.   wzbogacając formy pozalekcyjnej pracy młodzieży

Bezpośrednie zastosowanie komputera w realizacji zajęć dydaktycznych może pełnić co najmniej dwojaką funkcję:

   Sprzyjanie aktywizowaniu uczniów, wywoływanie u nich pozytywnej motywacji do nauki poprzez uatrakcyjnienie procesu dydaktycznego

    Wzbogacanie procesu kształcenia o nowe, trudno dostępne w kształceniu tradycyjnym środki ilustracji poznawanych obiektów i procesów, np. poprzez możliwość pokazania ich dynamiki (łączenie, rozkładanie, obracanie, proces rozwoju), eksponowanie istotnych elementów obiektu, ich powiększanie, kontrastowanie kolorem, a także przekształcanie przez ucznia eksponowanych struktur bądź tworzenie struktur własnych

Wyróżnia się cztery podstawowe drogi ukierunkowujące pracę rewalidacyjną:

1.   Działania kompensacyjne - polegające na udostępnieniu poddawanej rewalidacji osobie takich warunków, które pozwolą zaburzone funkcje zastąpić czymś, co posiada dla niej porównywalne znaczenie.

2.   Działania korekcyjne - zmierzają do naprawy zaburzonej funkcji organicznej bądź psychicznej.

3.   Działania usprawniające - mają za zadanie usprawnić zaburzone funkcje (w tym przypadku intelektualne).

4.   Wzbudzanie dynamizmu rewalidacyjnego - dynamizowanie wysiłku jednostki nastawionego na usprawnianie zaburzonej funkcji.

W każdej z wymienionych dróg można zastosować wspomaganie komputerowe. W zakresie działań kompensacyjnych komputer zaopatrzony w specjalne oprzyrządowanie pozwala np. dzieciom z porażeniem mózgowym pisać, rysować, korzystać z programów alternatywnej komunikacji. Dodatkowo programy komputerowe pozwalają zastąpić zbyt skomplikowane dla upośledzonych umysłowo zjawiska lub układy reprezentacjami uproszczonymi. Również grafika komputerowa daje możliwość łatwego sterowania eksponowanymi treściami odwzorowującymi poznawany obiekt lub jego fragmenty. Podczas działań korekcyjnych użycie komputera pozwala nauczycielowi, a także uczniowi staranniej kontrolować wykonywane czynności, a niekiedy wręcz wymusza precyzyjne ich wykonanie, a to dzięki temu, że komputer tworzy szerokie możliwości obrazowania wzorca poprawnego działania i jego wyniku, co umożliwia szybkie korygowanie błędów.

W sferze poznawczej zastosowanie technik komputerowych stwarza dogodne możliwości usuwania już utrwalonych błędów, czy również w korygowaniu błędnie ukształtowanych pojęć.

W działaniach usprawniających istotna jest już sama konieczność umiejętności posługiwania się myszką i klawiaturą, co usprawnia rękę, ćwiczy koordynację wzrokowo-ruchową, rozwija umiejętność koncentracji uwagi, spostrzegawczość oraz inne funkcje percepcyjne. Dzięki atrakcyjności komputer stanowi najbardziej pożądane narzędzie do dynamizowania wysiłku jednostki. Zwykła, codzienna nauka staje się nagle dla dziecka z utęsknieniem oczekiwaną przyjemnością. Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim mają świadomość swojej „inności”. Praca z komputerem wzmacnia ich samoocenę i podnosi wiarę we własne możliwości.

 

3.1. Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych

 

Aby program można było zakwalifikować jako „edukacyjny”, musi on spełniać określone kryteria. Możemy wyróżnić dwa główne kryteria, na podstawie których można zakwalifikować dany program do grupy programów edukacyjnych:

  Uczeń (dziecko) jest głównym podmiotem pracy z programem. Zasadnicza część programu (nie wliczając w to instalacji, konfiguracji, wyboru opcji, poziomu, tempa, itp.) jest zaadresowana bezpośrednio do ucznia jako użytkownika.

  Program ma określony cel dydaktyczny.

To, że uczeń jest głównym podmiotem pracy z danym programem nie oznacza, że ma on całkowicie samodzielnie pracować z komputerem. Konieczny jest w tym procesie udział nauczyciela-rewalidatora, który będzie w sposób planowy i zgodny z zasadami dydaktyki kierował pracą dziecka. Ze względu na cechy formalne, komputerowe programy edukacyjne można podzielić na zabawy komputerowe, ćwiczenia, gry oraz programy użytkowe i informacyjne.

1. Zabawy komputerowe - są to programy, które służą wprowadzeniu do właściwego procesu edukacji (rewalidacji), nie realizując przy tym określonych celów edukacyjnych lub terapeutycznych. Tego typu zabawa nie stawia przed użytkownikiem żadnych specjalnie określonych zadań do wykonania. Tego typu programy są adresowane generalnie do dzieci młodszych. Przykładem mogą być programy, których zadaniem jest przyzwyczajanie dziecka do używania komputera.

2. Ćwiczenia komputerowe - programy, które realizują wprost określone cele edukacyjne lub terapeutyczne. Takie programy są najbardziej zbliżone do ćwiczeń wykonywanych metodą tradycyjną, stanowiąc ich proste adaptacje. Możliwość prawie nieograniczonego kształtowania formy takiego programu przesądza o atrakcyjności programu komputerowego w porównaniu z innymi środkami używanymi w rewalidacji, ale cel i zadanie, jakie ma do wykonania uczeń jest analogiczne do odpowiadającego mu ćwiczenia w formie tradycyjnej.

3. Gry komputerowe - w tego typu programach cele edukacyjno-terapeutyczne są realizowane w sposób pośredni. Na ogół zadanie postawione przed użytkownikiem wynika z układu gry i na ogół z punktu widzenia procesu edukacji ma ono głównie zadanie motywacyjne. Nowe sprawności i umiejętności są zdobywane niejako „przy okazji”, gdyż scenariusz gry odwraca uwagę ucznia od właściwych treści kształcenia lub rewalidacji. Ten typ programów w większym lub mniejszym stopniu wykorzystuje elementy rywalizacji bądź to z komputerowym przeciwnikiem, innym uczniem lub nauczycielem. Gry komputerowe możemy podzielić na:

  Gry zręcznościowe, wymagające sprawności manualnej, refleksu, koordynacji percepcyjno-motorycznej oraz zdolności koncentracji uwagi. Mogą mieć one charakter korekcyjny i stymulować rozwój opóźnionych funkcji psychomotorycznych dziecka.

  Gry logiczne - wymagające umiejętności wykonywania złożonych operacji logicznych na materiale symbolicznym. Dla potrzeb rewalidacji upośledzonych umysłowo istotnymi są gry o bardzo prostych zasadach, gdyż stymulują rozwój intelektualny dziecka.

  Gry strategiczno-ekonomiczne (symulacyjne) - w odróżnieniu od gier zręcznościowych i logicznych są mniej symboliczne i bardziej kompleksowe, uczą podejmowania trafnych decyzji w sytuacjach problemowych. Generalnie programy tego typu są przeznaczone dla starszych użytkowników, lecz są również symulatory spełniające ważne funkcje poznawcze (np. gra The Sims - symulacja rodziny).

4. Programy użytkowe - są to różnego rodzaju edytory tekstu, grafiki, muzyki, itp. Są to programy - narzędzia służące do tworzenia rozmaitych obiektów, takich jak pismo, grafika, tabele, itp., zaprojektowane głównie z myślą o dorosłym użytkowniku, przy czym na rynku są dostępne również programy skierowane do dzieci. Przeważnie programy użytkowe są projektowane dla jak największego kręgu odbiorców i mają charakter możliwie uniwersalny, aby mogły mieć jak najwięcej różnorodnych zastosowań. Z tego powodu wynikają pewne trudności dotyczące zastosowania tych programów w procesie rewalidacji, z drugiej jednak strony pozwalają one nauczycielowi na samodzielne projektowanie własnych pomocy multimedialnych.

5. Programy informacyjne - stanowią je formy komputerowej prezentacji wiedzy, zaczynając od prostych programów przedstawiających informacje na konkretny, ściśle określony temat, a kończąc na bardzo obszernych encyklopediach multimedialnych.

Zabawy, ćwiczenia i gry komputerowe są na ogół programami specjalizowanymi, skierowanymi do określonej grupy odbiorców, często też realizują ograniczony zakres materiału dydaktycznego, w przeciwieństwie do programów użytkowych, które są bardziej uniwersalne. Oprócz klasyfikacji formalnej oprogramowania edukacyjnego można też pokusić się o klasyfikację pedagogiczną, opartą o określone cele dydaktyczne realizowane przez dany program. Będą to odpowiednio programy kształcące sprawności psychomotoryczne (korygujące deficyty), wspomagające zdobywanie wiedzy i pomagające w opanowaniu określonych umiejętności.

Programy kształcące sprawności psychomotoryczne możemy podzielić na:

1. Programy rozwijające i korygujące deficyty sfery percepcyjnej (wzrok oraz słuch), w szczególności:

a)  Programy kształcące analizę percepcyjną (np. analiza słuchowa jako wstęp do pisania ze słuchu)

b) Programy kształcące syntezę percepcyjną (np. synteza słuchowa jako wstęp do nauki czytania)

c) Programy kształcące sferę ruchową

d) Programy kształcące koordynację percepcyjno-motoryczną (wzrokowo-ruchową, słuchowo-ruchową)

            Ten typ programów może stanowić podstawowe narzędzie w pracy z dziećmi przygotowującymi się do nauki czytania i pisania, rysowania, liczenia, itp.

2. Programy kompensacyjne, przystosowujące do korzystania z częściowo ograniczonych zdolności psychomotorycznych

3. Programy korekcyjne, stymulujące rozwój opóźnionych funkcji psychomotorycznych

            Programy, które ułatwiają opanowanie umiejętności można klasyfikować ze względu na rodzaj kształconej umiejętności, np.:

1. Programy wspomagające naukę czytania różnymi metodami (sylabową, całościową, syntetyczno-głoskową, itp.), a także w różnych aspektach (czytanie proste, rozumienie tekstu, usprawnianie szybkości czytania)

2. Programy wspomagające naukę pisania

3. Programy wspomagające naukę matematyki na poziomie elementarnym, np. kształcące umiejętność liczenia, umiejętność wykonywania operacji arytmetycznych, itp.

            Natomiast programy ułatwiające zdobywanie wiedzy można klasyfikować ze względu na zakres opanowywanego materiału przez ucznia.

            „Kryteria (…) stanowi taki zespół właściwości programu komputerowego, który należy uwzględnić przy ocenie jego przydatności w konkretnym procesie dydaktycznym (terapeutycznym).”

Z tak przedstawionej definicji wynika, że ocena będzie relatywna, w zależności od przewidywanego celu jej zastosowania. Programy komputerowe muszą być podporządkowane zaplanowanemu wcześniej przebiegowi procesu terapii pedagogicznej, a nie odwrotnie - program rewalidacji nie może być dostosowywany do posiadanej bazy programowej, gdyż mogłoby to narzucać istotne ograniczenia w przebiegu rewalidacji. Dlatego idealne planowanie procesu dydaktyczno-terapeutycznego powinno uwzględniać projektowanie i samodzielne wykonanie programów wspomagających realizację przyjętego programu.

W ocenie programów edukacyjno-rewalidacyjnych istotny jest adresat. Każdy taki program powinien mieć jasno sprecyzowanego użytkownika - w jakim powinien być wieku, jakie normy psychologiczno-pedagogiczne powinien spełniać, oraz czy dany program nie będzie dla niego odpowiedni (zbyt łatwy szybko go znudzi, nazbyt trudny zniechęci do dalszej pracy). Adresata programu można samemu określić oceniając komunikatywność programu, właściwą pracę, dobór treści, oprawę graficzną itp.

Dobry program edukacyjny powinien mieć jasno sprecyzowany cel. Celowość możemy określić stosując następujące kryteria:

  Czy i na ile program realizuje (wspomaga) zaprojektowany przez pedagoga proces dydaktyczny?

  Czy dziecko będące użytkownikiem programu spełnia założenia warunkujące jego wykorzystanie?

  Czy użyte w programie środki są adekwatne do poziomu reprezentowanego przez dziecko?

  Czy program nie posiada błędów metodycznych lub dydaktycznych?

  Jak jest wstępna ocena skuteczności i efektywności programu dla realizacji postawionego celu edukacyjnego?

            Wyżej wymienionej oceny możemy dokonać stosując następujące kryteria:

1. Atrakcyjność programu (jego warstwa wizualna i dźwiękowa, ogólna estetyka, oraz psychologiczne środki i ich adekwatność do wieku adresata użyte przez autorów programu).

2. Polisensoryczność techniki kształcenia (na ile program wykorzystuje zmysły odbiorcy)

3. Komunikatywność i łatwość obsługi (ocena posługiwania się przez dziecko danym programem)

4. Otwartość programu (możliwości dostosowania programu do potrzeb konkretnego ucznia lub też do konkretnych oddziaływań rewalidacyjnych)

5. Scenariusz programu (ocena projektu programu i jego atrakcyjności dla ucznia)

6.      Czas i tempo (czas i tempo pracy dziecka konieczne do efektywnej pracy z programem)

7. Instrukcja programu (czy zawiera również omówienie psychologiczno-pedagogiczne programu oraz wskazania metodyczne dotyczące jego użycia)

Dla ucznia upośledzonego umysłowo (choć nie tylko) istotne są również atrakcyjność programu oraz pozytywne wzmocnienia, gdyż mają one znaczenie motywujące. Właściwe wykorzystanie możliwości kreacyjnych komputera może zmienić nastawienie dziecka do zajęć dzięki możliwości wplecenia do żmudnego procesu rewalidacyjnego elementów humoru, sympatii, poprzez manipulowanie wyobraźnią dziecka. Program edukacyjny powinien też przywracać dziecku wiarę we własne siły poprzez odpowiedni dobór ćwiczeń do jego możliwości percepcyjnych.

Bobik B.: Rewalidacja indywidualna w szkole podstawowej specjalnej, w: Szkoła specjalna

Okoń W.: Słownik pedagogiczny, Warszawa 1984

(Por.): Szurmiak M.: Podstawy reedukacji uczniów  trudnościami w czytaniu i pisaniu, Warszawa 1987

Łaszczyk J.: Rola komputera w edukacji specjalnej, w: red. Łaszczyk J.: Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 12

Zarządzenie nr 15 MEN z dn. 25 maja 1993 r. w sprawie zasad udzielania uczniom pomocy psychologicznej i pedagogicznej

Bobik B.: Rewalidacja indywidualna w szkole podstawowej specjalnej, w: Szkoła specjalna

por. Program wychowania i nauczania dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym, Warszawa 1997

Lovaas O. J.: Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo, Warszawa 1993

Szurmiak M.: Podstawy reedukacji uczniów z trudnościami w czytaniu i pisaniu, Warszawa 1987

Łaszczyk J.: Rola komputera w edukacji specjalnej, w: red. Łaszczyk J.: Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 13-14

Tamże, s. 14

por. Doroszewska J.: Pedagogika specjalna, Wrocław 1989

Łaszczyk J.: Rola komputera w rewalidacji dzieci specjalnej troski, w: Szkoła specjalna

Modzelewski M.: Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych, w: Łaszczyk J. (red.): Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 22

Tamże, s. 23

por. Modzelewski M.: Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych, w: Łaszczyk J. (red.): Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 22-25

por. Modzelewski M.: Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych, w: Łaszczyk J. (red.): Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 25-26

Modzelewski M.: Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych, w: Łaszczyk J. (red.): Komputer w kształceniu specjalnym, Warszawa 1998, s. 26

Tamże, s. 28

---