7,62mm karabin samopowtarzalny M1 Garand

Karabin samopowtarzalny konstrukcji Johna C. Garanda został zaprojektowany 1930r., a opatentowany w 1932r. J.C Garand pracował wówczas w państwowej fabryce Springfield Armoury i już od lat 20 XX w. projektował liczne konstrukcje strzeleckie. Niestety działały one na zasadzie odrzutu zamka swobodnego co nie czyniło ich przydatnymi dla potrzeb U.S. Army. Dopiero konstrukcja z 1932r. na nabój kalibru .276 działała na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w lufie. Karabin został przetestowany w tym samym roku przez Armię USA i wygrał ze swoim największym konkurentem, .276 karabinem Pedersena. Jednakże eksperymentalny nabój kalibru .276 nie spełniał wymogów armii i zasugerowano by nowy karabin był zasilany najpopularniejszym amerykańskim nabojem karabinowym .30-06 Springfield (7,62 x 63 mm ) przyjętym do uzbrojenia w 1906r.

J.C. Garand natychmiast przeprojektował karabin który przyjęto do uzbrojenia w 1936r., pod nazwą "rifle, .30 caliber, M1" . Pierwsze modele nie wzbudziły entuzjazmu u konserwatywnych dowódców U.S. Army z powodu częstych zacięć jak i przywiązania żołnierzy do już istniejącej broni, karabinu powtarzalnego Springfield M1903 . W 1939r. przekonstruowano system odprowadzania gazów, co poprawiło niezawodność broni, na tyle, że można było wprowadzić ją do produkcji masowej. Po przystąpieniu USA do II Wojny Światowej kb M1 Garand stał się podstawową bronią wszystkich jednostek USA. Karabin wytwarzano w fabryce Springfield i Winchester, gdzie łącznie wyprodukowano ok. 4500000 egzemplarzy. Wzięły one udział w II Wojnie Światowej, wojnie w Korei i na małą skalę w początkowej fazie wojny w Wietnamie. Karabin produkowano do 1956r., kiedy został zastąpiony przez 7,62mm kb M14. Broń ta nadal jest używana jako broń dla kompanii reprezentacyjnych we wszystkich foramcjach Armii USA.

Powstało kilka modyfikacji karabinu Garanda, ale większość nie wyszło poza fazę projektu. Należy tutaj wspomnieć o skróconych wersjach (lufa 6' ) dla załóg czołgów i wozów opancerzonych, jak i o wersji z 20 nabojowym magazynkiem od .30 karabinu BAR firmy Browning. Udanymi modyfikacjami były wersje M1C i M1D wyposażone w lunety i przeznaczone dla strzelców wyborowych oraz wersja MC-1 dla piechoty morskiej z tłumikiem błysku.

Karabin samopowtarzalny, działający na zasadzie odprowadzenia części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowany przez obrót zamka. Gazy działające na tłok w cylindrze gazowym pod lufą. Tłok połączony na stałe z suwadłem. Suwadło umieszczone w sprężynie powrotnej, połączone z zamkiem. Zamek ryglowany przez obrót i zaryglowanie dwóch symetrycznych występów ryglowych w gniazdach na ścianach komory zamkowej. Po prawej stronie zamka rączka napinająca. Zestaw spustowo-uderzeniowy typu kurkowego. Kurek wewnętrzny. Bron zasilana z nieruchomego magazynka wewnętrznego o pojemności 8 naboi. Karabin doładowywany z 8 nabojowych, dwurzędowych łódek amunicyjnych. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zostaje zatrzymany w tylnym położeniu, a łódka zostaje wyrzucona z charakterystycznym, metalicznym dźwiękiem. Broń wyposażona w mechaniczne, otwarte przyrządy celownicze (muszka i szczerbinka) lub lunetę (model M1C i M1D).

Dane taktyczno-techniczne:

• Kaliber: 7,62 mm

• Nabój: .30-06 Springfield (.30-06US Service, 7,62 x 63 mm Springfield)

• Energia wylotowa pocisku: ok. 3352 J

• Prędkość wylotowa pocisku: 825 m/s

• Długość: 1100 mm

• Długość lufy: 613 mm

• Masa broni: 4,32 kg

• Masa pocisku: 9,85 g

• Masa naboju: 27,7 g

• Masa materiału miotającego: 3,62 g

Opracował: Lechu

M1 Garand

M1C

M1D

---