W hipoterapii wykorzystuje się głównie tylko jeden rodzaj chodu konia, mianowicie stęp. Nie wolno w hipoterapii neurofizjologicznej stosować pod żadnym pozorem kłusa.

Stęp jest chodem czterotaktowym, w którym poruszają się kolejno pary nóg po tej samej stronie ciała, ale nie równocześnie: lewa tylna / lewa przednia, prawa tylna / prawa

przednia. W 8 fazach ruchowych jednej sekwencji kroków po momencie podparcia na trzech kończynach następuje na przemian podparcie na dwóch kończynach znajdujących się po przekątnej lub po tej samej stronie. Poruszający się stępem koń wywołuje charakterystyczny balans tułowia człowieka. Dochodzi wtedy do przekazywania jeźdźcowi rytmicznych, wielowymiarowych ruchów:

• w górę i w dół ( podnoszenie się i opadanie końskiego grzbietu);

• w przód i w tył ( przesuwanie się do przodu i do tyłu na skutek ruchu końskich nóg);

• naprzemienne opadanie w prawo i w lewo ( boczne podparcie jednej pary końskich
  nóg);

• ruchy po przekątnej do przodu i do tyłu oraz ruchy rotacyjne ( podparcie się przez
  konia na dwóch nogach po przekątnej);

Przekątne wzorce ruchowe odgrywają decydującą rolę w procesie neurofizjologicznego rozwoju motoryki dziecka. Mają one również ogromne znaczenie w leczeniu jej nieprawidłowości rozwojowych czy też zaburzeń, imitacja tego rodzaju ruchów ukośnych w postawie wyprostowanej, z jednoczesnym rytmicznym przemieszczaniem się w przód wraz z koniem w sposób typowy dla chodu człowieka, jest możliwa do osiągnięcia w takim stopniu tylko w hipoterapii.

Punktem wyjścia do każdego rodzaju ruchu jest przyjęcie przez pacjenta prawidłowej

pozycji na koniu. Decyduje o tym płaszczyzna kontaktu pośladków względnie kości

kulszowych pacjenta z grzbietem konia. Prawidłowy dosiad na koniu to taki, w którym naturalne krzywizny kręgosłupa nie są w żadnej fazie ruchu nadmiernie zwiększone a miednica znajduje się w pozycji pośredniej ( nie w przodo- ani tyłopochyleniu), głowa jest w przedłużeniu kręgosłupa.

Poprzez tę powierzchnię podporu przekazywane są impulsy ruchowe wychodzące od konia do jeźdźca. Zostają one przetworzone przez odbiorcę i wracają z powrotem do konia w postaci odpowiedzi ruchowej. Wielowymiarowe ruchy przejęte od konia powodują, że miednica pacjenta zaczyna się rytmicznie poruszać, starając się dopasować do ruchów konia.

Ułożenie miednicy, stawów biodrowych i ud na podłużno - owalnym tułowiu konia.

Obręcz miednicza może się swobodnie poruszać tylko wówczas, gdy kręgi lędźwiowe zachowują swój fizjologiczny zakres ruchomości. Konieczna jest również taka ruchomość

stawów biodrowych, która umożliwia wykonanie ruchów przywodzenia i odwodzenia,

prostowania i zginania oraz rotacji zewnętrznej i wewnętrznej . Możliwości ruchowe obręczy miedniczej decydują o przesyłaniu impulsów ruchowych do tułowia i kończyn i w efekcie o skutecznym treningu tułowia.

Różnorodność i zakres zastosowań terapeutycznych ruchów konia w rehabilitacji ruchowej jest bardzo duży. Impulsy ruchowe płynące od konia można odpowiednio dozować poprzez zmianę tempa, zatrzymanie i ruszanie z miejsca z wykorzystaniem siły przyspieszenia oraz hamowania czy też zmianę kierunku ruchu z uwzględnieniem siły odśrodkowej. Samo poprawne rozwiązanie tych zadań ruchowych oznacza dla pacjenta maksymalny efekt terapeutyczny. Dodatkowe ćwiczenia gimnastyczne niewiele go mogą wzmocnić, a wręcz mogą mu łatwo zaszkodzić. Hipoterapia jest tym lepsza i efektywniejsza, im mniejszy wysiłek obserwuje się u pacjenta. Ćwiczenia gimnastyczne jako cel sam w sobie powinny być wykonywane bez udziału konia. W hipoterapii celowe są tylko te działania, które umożliwiają lepsze przyjęcie impulsów ruchowych konia i ułatwiają odpowiedź

ruchową na nie .

---