Biebrzański Park Narodowy - LOGO PARKU

jeden z 23 parków narodowych na terenie Polski, utworzony w 9 września1993. Największy w Polsce, o powierzchni 59 223 hektarów . Położony jest w północno - wschodniej części kraju, na terenie województwa podlaskiego.

Biebrzański Park Narodowy nosi imię Adama Pałczyńskiego. Był to wybitny polski botanik i twórca pierwszego projektu parku.

Bagna Biebrzańskie tak samo jak park leżą w północno-wchodniej Polsce, która jest uważana za najzimniejszy (poza górami) region kraju. Cechuje go długa zima, krótkie przedwiośnie i najkrótszy (poza górami) okres wegetacyjny.

Charakterystyczne dla Biebrzańskiego Parku Narodowego są rozległe krajobrazy i siedliska, które gdzie indziej zostały już bezpowrotnie zniszczone, w wyniku osuszania bagien i torfowisk.

Najcenniejsze walory Parku to szeroka dolina prze którą ptrzepływa rzeka Biebrza. Jest ona najdzikszą rzeką w Polsce. Jej nazwa pochodzi od słowa bóbr, natomiast nazwa parku, od rzeki. Tworzy ona meandry, czyli zakola, które często wylewają. Powstają tam tereny bagniste, podmokłe i zalane. Mogą utworzyć się tam też małe jeziorka. Sprzyja to powstawaniu torfowisk. Dolina Biebrzy jest bardzo ważnym miejscem gniazdowania, żerowania i odpoczynku dla ptactwa wodno-błotnego, toteż w roku 1995 została wpisana na listę chronionych obszarów mokradłowych o międzynarodowym znaczeniu, zwłaszcza jako środowiska życia ptactwa wodno-błotnego.

Trzeba pamiętać,że tereny te ulegają ciągłemu osuszanu. Wkraczają tam rośliny, które nie są bagienne i występują na terenach bardziej suchych. Niedługo mogą je całkowicie zagłuszyć. Głównym sprawcą tego jest człowiek. Chce on zrobić tam np. pola uprawne lub pastwiska.

Torfowiska Biebrzańskiego Parku Narodowego mają nawet kilka metrów wysokości.

Ludzie wykopują z tamtąd torf i wykorzystują go np. do opału, ponieważ podobny jest do węgla i daje dość dużo ciepła.

Biebrzański Park Narodowy chroni rozległe i prawie niezmienione dolinowe torfowiska z unikalną różnorodnością gatunków roślin, ptaków i innych zwierząt. Rośnie tam na przykład skalnica torfowa, wierzba lapońska, storczyk krwisty, rosiczka okrągłolistna oraz wiele gatunków mchów, którym sprzyjają panujące tam warunki i wilgotne powietrze. Rosiczka jest rośliną leczniczą. Ma działanie przeciwbólowe. Dawniej wykorzystywano ją do do odstraszania złych duchów i jako zabezpieczenie przed nieprzychylnymi czarami. W tym celu wianki z rosiczki zakopywano w oborze i w mieszkalnych izbach. Od 1946 roku jest rośliną chronioną. Rosiczka okrągłolistna jest wieloletnią rośliną mięsożerną. Rośnie na torfowiskach, gdzie w glebie nie ma wystarczająco dużo soli mineralnych, dlatego ich ubytek wynagradza sobie zjadaniem owadów. Poza tym rosiczka prowadzi normalną fotosyntezę. Liście rosiczki zaopatrzone są we włoski, na końcach których są maleńkie krople soku. To właśnie te kropelki najprawdopodobniej są źródłem jej nazwy rodzajowej, ponieważ wyglądają jak rosa. Roślina wabi owady zapachem, kiedy te siadają na liściu przylepiają się, a roślina zamyka liście i owady zostają strawione. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Występującymi w tym parku ptakami są między innymi : łabędzie krzykliwe, sowy błotne, żórawie, czaple, cietrzewie i bataliony. Te ostatnie są zamieszczone w logo parku. Ich młode są do siebie podobne, natomiast dorosłe osobniki mają bardzo różne upierzenie. Jest ono dla nich niczym linie papilarne u człowieka. Gwałtowny spadek ich liczebności następował od lat 80. XX wieku; jeszcze na przełomie lat 70. i 80. oceniano ją na 300-400 samic, a w połowie lat 80. - na 150-200 samic.

Inne zwierzęta, które można spotkać na tym terenie to np. łosie, które nazywa się królem Biebrzańskiego Parku Narodowego, wydry, wilki , bardzo duża ilość gadów i płazów oraz bobry. Biebrzański Park Narodowy to największa w Polsce ostoja łosi. Ich liczbę szacuje się na ok. 600 sztuk. Bobry natomiast zostały na tych terenach przywrócone. Jest ich tu teraz ok. 1000.

Dodatkową atrakcją są widowiskowe gody żab moczarowych. Za sprawą tych godów bagna charakterystycznie "bulgoczą". "Efekt ten wywołuje głuche szczekanie tysięcy żab moczarowych. Największe wrażenie robi chór żab wysłuchiwany z biegnących wśród rozlewisk podczas bezwietrznych, ciepłych nocy. Wydające odgłosy godowe samce są niebieskie. Taki kolor to efekt płytko krążącej pod żabią skórą limfy ( krwi ) . Takie przebarwienie utrzymuje się zaledwie przez około 10 dni, potem żaby moczarowe znów stają się brązowe.

Odwiedzających rocznie jest około 54 tys. ludzi. Turystyka nad Biebrzą ma charakter sezonowy - najwięcej turystów przebywa tu wiosną i w okresie wakacji. Są to miłośnicy przyrody z kraju i z zagranicy. Wśród nich są na przykład ornitolodzy, którzy obserwóją zachowania żyjących tam ptaków.

Logo parku przedstawia ptaka ( bataliona ). Symbolizuje on dużą liczebność ptaków,

szczególnie wodnych, które występują na tych terenach. Obok niego znajdują się pałki wodne. Przypominają one, że teren parku jest bagnisty.

Biebrza

Czaple białe

Tereny bagienne

Biebrza o świcie

Batalion

---