Potwór z Loch Ness

Loch Ness to jezioro znajdujące się w Szkocji i zaliczane jest do najgłębszych w całej Wielkiej Brytanii. Nie jest jednak znane ze swojej wielkości, ale z bardzo dobrze znanej nam legendy o tajemniczym potworze, kryjącym się w tych ciemnych wodach. Przez setki lat ludzie donosili, iż widzieli dziwne stworzenie unoszące się na wodzie, inni pokazywali fotografie twierdząc, że zdołali uchwycić potwora. Legenda jest na tyle intrygująca i ciekawa, że sami naukowcy zainteresowali się tym jeziorem prowadząc badania, wysuwając przeróżne teorie i starając się wyjaśnić całą sprawę.

Prawdziwe stworzenie z Loch Ness?

Jedna z najbardziej powszechnych hipotez mówi nam, że jezioro może zamieszkiwać prehistoryczne stworzenie, zwane pleziozaurem. Długość jego ciała rozciąga się do 10 metrów i od dawna należy do wymarłych gatunków. Adrian Shine, szef brytyjskiego zespołu badawczego, spędził ponad 30 lat próbując w racjonalny sposób wyjaśnić doniesienia o widzeniach potwora. Jeżeli takie stworzenie faktycznie zamieszkuje lub zamieszkiwało jezioro, dowodów na jego istnienie możemy szukać w jego własnym łańcuchu pokarmowym. Stworzenie najprawdopodobniej żywiło się rybami, które z kolei żywią się dużą ilością mikroskopijnych zwierząt, nazywanych - zooplanktonem. W każdym razie w jeziorze musiałoby być wystarczająco zooplanktonu, by wyżywić populację większych zwierząt.

Sposób szacowania ilości zooplanktonu w jeziorze ma pokazać ilość zielonych alg (podstawowy szczebel łańcucha pokarmowego), z którego zooplankton czerpie pokarm. Algi potrzebują światła, aby się rozwijać i poprzez pomiary, jak głęboko w dół docierają promienie słoneczne naukowcy mogą oszacować ich ilość i podążając za tym - określić typ populacji, który mógł się tam utrzymać.

Naukowcy zdołali obliczyć, że w Loch Ness może żyć ryba, licząca sobie maksymalnie 17 do 24 ton wagi ciała. W jeziorze tej wielkości może żyć około dziesięciu stworzeń ważących 226 kg. każdy. Zgodnie z tym, co twierdzi Richard Forrest, znawca pleziozaurów, dziesięć przedstawicieli tego gatunku nie wystarczyłoby, aby utrzymać kolonię. "Trzydzieści do czterdziestu stworzeń byłby wielkością minimalną do utrzymania populacji". Ponadto, jeżeli stworzenie podobne do pleziozaura zamieszkiwałoby Loch Ness, byłoby bardzo często widywane, ponieważ musiałoby kilka razy dziennie wypływać na powierzchnię wody zaczerpnąć powietrza. Świadkowie często wspominają, że widzieli zwierze o długiej szyi, rzucające się pod wodę, ale Forrest twierdzi, że pleziozaury nie mogłyby tego zrobić: "Bardzo istotny fakt: szyja pleziozaura jest zbyt sztywna, żeby wykonać podobny manewr."

BADANIA SONAREM

Nie jest wykluczone, że prehistoryczne stworzenia nadal mogą występować na ziemi. W 1938 roku, południowoafrykańscy wędkarze schwytali olbrzymią rybę zaliczaną do opustokolczastych, prehistoryczna ryba, którą wymarła przeszło 80 milionów lat temu. Z powodu mroku i dużego zamulenia wód Loch Ness nurkowie mają bardzo utrudnione zadanie zbadania głębi jeziora. Bardzo przydatnym narzędziem do badania tych trudnych wód okazał się sonar. Sonar jest rodzajem echosondy, dzięki której uzyskujemy obraz całego dna lub obiektów zanurzonych w wodzie.

W 1987 roku, miała miejsca Operacja Deepscan - największe badanie sonarem dna jeziora Loch Ness. W sonar zostały wyposażone łodzie, które rozmieszczono na całej szerokości jeziora. BBC News doniósł, że sonar wykrył niezidentyfikowany przedmiot niezwykłej wielkości i siły. Naukowcy zdecydowali wrócić do tego samego miejsca i ponownie zanalizować ten obszar. Po przeanalizowaniu obrazów uzyskanych z sonaru okazało się, że wszystko wskazywało na jakieś rumowiska na dnie jeziora, chociaż trzy inne obrazy ujawniały, że domniemane rumowiska przesuwały się. Shine spekuluje, że mogły to być foki, które w jakiś sposób dostały się do jeziora, ponieważ ich wielkość zgadza się z wielkością dostrzeżonych przedmiotów. Nikt jednak nie był w stanie potwierdzić ich tożsamości.

W podobny sposób wielu ludzi wykonało zdjęcia podobnych potworów, stworzeń, które nigdy nie zostały wyjaśnione. Wielu zostało uznanych za fałszerzy, ale najbardziej wiarygodna fotografia nazywana była "Zdjęciem lekarza", wykonana przez szanowanego chirurga, Roberta Wilsona. Przez około 50 lat prawdziwa historia fotografii była tajemnicą, aż do pewnego dnia, kiedy ujawniono, że był to zwyczajny żart zapoczątkowany od mężczyzny, Marmaduka Wetherall`a. Usiłując udowodnić światu, że Nessi egzystuje w tych wodach, Wetherall stwierdził, że znalazł wielki odcisk stopy potwora blisko brzegu. Kiedy jednak odlewy zostały wysłane do Muzeum Przyrody w Londynie, gdzie zostały przeanalizowane, odkryto, że to odcisk stopy Hipopotama! W geście zemsty mężczyzna wykonał model potwora i wykonał fotografie nad Loch Ness. Zdołał też przekonać Wilsona, by ten uznał fotografię jako swojego wykonania - kto uwierzyłby Wetherall`owi po jego wybryku z hipopotamem.

POTWÓR A TRZĘSIENIE ZIEMI

Chociaż wiele doniesień jest zwyczajnym żartem, mogą być również omylną "geologiczną" interpretacją: sejsmiczna aktywność nad jeziorem może być powodem zakłóceń na jego powierzchni, która prowadzi do pomyłek. Przylądek jeziora znajduje się na uskoku tektonicznym, który powstał przy zderzeniu płyt kontynentalnych i które utworzyły tereny Szkocji 400 milionów lat temu. Przez ostatnie 200 lat, główne trzęsienia ziemi znajdują swoje epicentrum w Lizbonie. "Zgłaszano stan, że fala około dwóch lub trzech stóp wysokości była widziana przez podróżnych na jeziorze Loch Ness", mówi Robert Musson, główny sejsmolog z British Geological Survey. Twierdzi on jednak, że ogólnie mało jest sejsmicznych aktywności na tym terenie i nie sądzi, by trzęsienia ziemi mogły wyjaśniać doniesienia świadków.

Dr Luigi Piccardi, włoski specjalista w dziedzinie śródziemnomorskiej geologii, nie zgadza się. Aktualne badania wydarzeń przedstawia grecka mitologia, która opisuje dużo podobnych efektów podczas silnego trzęsienia ziemi. W podobny sposób ta teoria odnosi się do Nessi. On sam planuje przeprowadzić badania nad swoją teorią przez przeprowadzenie szczegółowych, sejsmicznych obserwacji na tym terenie.

Ale jeżeli geologiczne wytłumaczenia stanu rzeczy zawiodą, czy psychologia będzie w stanie dostarczyć jakąś wnikliwość? Helen Ross, psycholog i ekspert w dziedzinie złudzeń, sądzi, że mit jest tak potężny, że ludzie są w stanie przekonać samych siebie, iż zwykły przedmiot, płynący w wodzie, jest potworem. "Kiedy coś doprawdy dwuznacznego widzi człowiek, często nie wiedząc, co tak naprawdę widzi, dostrzega wszystkie rodzaje rzeczy dziwnych", twierdzi Ross. "To jest jak widzenie twarzy w ogniu lub plamy atramentu przypominające wszystkie rodzaje stworzeń".

Tylko fizyczny, namacalny dowód na istnienie potwora z Loch Ness - samo stworzenie, lub jego zwłoki - może przekonać naukowców i nas samych, że tajemnica, jaką skrywają niedostępne wody jeziora, nie jest tylko fikcją, czy legendą. Być może jest to wszystko jedynie przykładem ludzkiej fascynacji do tajemnic, chęci snucia intryg i strachu. Nie zmienia to faktu, że jezioro Loch Ness będzie zawsze przyciągać ludzką uwagę i bez względu na prawdę, będziemy wierzyć, że to jezioro nie same ciemności w sobie kryje.

---