Med-rat - Leki, studia pielęgniarstwo


Leki

Drogi podawania leków:

  1. Dożylnie

  1. Do rurki intubacyjnej

  1. Wkłucie doszpikowe

Tlenoterapia

Stany zagrożenia życia

Techniki tlenoterapii

Zwiększenie przepływu o 1 litr/min wzbogaca mieszankę w tlen o 3 - 4%

Wady masek

Wentylacja przyrządowa

Warunki skutecznej wentylacji:

Powikłania tlenoterapii

Stężenia 40 - 50% są dobrze tolerowane przez wiele tygodni

Jeśli nie wiesz, co zrobić wykwalifikowany ratowniku nie uciekaj… podaj tlen 100%

Odsysanie

Warunki:

Wykonanie:

Farmakoterapia

Zwana także Epinefryną, nazwa systematyczna: 4-[1-hydroksy-2- (metyloamino)etylobenzeno-1,2-diol, wzór sumaryczny: C9H13NO3,

Hormon i neuroprzekaźnik katecholaminowy wytwarzany przez gruczoły dokrewne pochodzące z grzebienia nerwowego (rdzeń nadnerczy, ciałka przyzwojowe, komórki C tarczycy) i wydzielany na zakończeniach włókien współczulnego układu nerwowego.

Adrenalina odgrywa decydującą rolę w mechanizmie stresu, czyli błyskawicznej reakcji organizmu człowieka i zwierząt kręgowych na zagrożenie, objawiających się przyspieszonym biciem serca, wzrostem ciśnienia krwi, rozszerzeniem oskrzeli, rozszerzeniem źrenic itp. Oprócz tego adrenalina reguluje poziom glukozy (cukru) we krwi, gdyż jest koenzymem uruchamiającym przemianę glikogenu w glukozę.

Adrenalina występuje również w roślinach. Jej znaczenie farmakologiczne jest ograniczone z powodu niewielkiej trwałości hormonu. Podana dożylnie działa szybko, ale krótko i jest w tej postaci stosowana przy reanimacji. Ma ona w tym zastosowaniu działanie pobudzające kurczliwość mięśnia sercowego, poprawiające przewodnictwo bodźców w sercu, a także poprawę skuteczności defibrylacji elektrycznej.

Podana doustnie zostaje rozłożona przez soki trawienne.

Adrenalina należy do szeregu fenetylamin. Pod względem chemicznym jest pochodną katecholu, która w organizmach żywych jest otrzymywana w wyniku reakcji dwóch aminokwasów - fenyloalaniny i tyrozyny.

Po raz pierwszy adrenalinę wyizolował w 1895 roku polski fizjolog, Napoleon Cybulski. Adrenalina była pierwszym hormonem otrzymanym w stanie krystalicznym. Wytworzył go w 1901 roku japoński chemik Jokichi Takamine. Proces sztucznego wytwarzania opracował w 1904 roku Friedrich Stolz.

Działanie adrenaliny polega na bezpośrednim pobudzeniu zarówno receptorów α-, jak i β-adrenergicznych, przez co wykazuje działanie sympatykomimetyczne. Wyraźny wpływ na receptory α widoczny jest wobec naczyń krwionośnych, ponieważ w wyniku ich skurczu następuje wzrost ciśnienia tętniczego. Adrenalina przyspiesza czynność serca jednocześnie zwiększając jego pojemność minutową, w nieznaczny sposób wpływając na rozszerzenie naczyń wieńcowych; rozszerza też źrenicę i oskrzela ułatwiając i przyśpieszając oddychanie.

Ponadto hamuje perystaltykę jelit, wydzielanie soków trawiennych i śliny oraz obniża napięcie mięśni gładkich. Adrenalina jako hormon działa anatagonistycznie w stosunku do insuliny - przyspiesza glikogenolizę, zwiększając stężenie glukozy w krwi. Wyrzut adrenaliny do krwi jest jednym z mechanizmów uruchamianych przy hipoglikemii. Zwiększa ciśnienie rozkurczowe w aorcie oraz zwiększa przepływ mózgowy i wieńcowy. Zwiększa amplitudę migotania komór, przez co wspomaga defibrylację.

Nie stosuje się już dużych dawek, bo po przywróceniu akcji serca powoduje tachykardię i zwiększone zużycie tlenu przez serce. Rozszerza źrenice, co nie pozwala na ocenę ośrodkowego układu nerwowego.

Dawkowanie:

Hormon antydiuretyczny (wazopresyna) - jest cyklicznym nonapeptydem o masie cząsteczkowej 1084 Da. Hormon wytwarzany jest przez podwzgórze w postaci preprowazopresynoneurofizyny i wydzielany w ostatecznej postaci przez tylny płat przysadki mózgowej. Powoduje zagęszczanie moczu poprzez resorpcję wody i jonów sodu w kanalikach nerkowych. Wydzielanie wazopresyny pobudza wzrost ciśnienia osmotycznego osocza krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego, a spadek osmolarności osocza hamuje jej wydzielanie.

Niedobór hormonu antydiuretycznego lub brak jego działania powoduje moczówkę prostą. Jeśli dotyczy ona zaburzenia wydzielania na poziomie podwzgórza lub przysadki jest to moczówka prosta ośrodkowa. Jeżeli występuje niewrażliwość cewek nerkowych na działanie hormonu antydiuretycznego - jest to moczówka prosta nerkowa. Nadmiar wazopresyny wywołuje Zespół Schwartza-Battera.

Dawkowanie:

Zastosowanie:

Lek antyarytmiczny klasy III, przedłużający czas trwania potencjału czynnościowego i okresu refrakcji w komórkach mięśnia sercowego. Działa ujemnie chronotropowo, posiada aktywność adrenolityczną, zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen, prawdopodobnie wpływa na rozszerzająco na naczynia wieńcowe. Zawiera jod i może powodować zaburzenia czynności tarczycy. Nie wywiera szybkiego efektu antyarytmicznego. Nawet po podaniu dożylnym działanie jest stosunkowo powolne.

W 97% wiąże się z białkami osocza, następnie kumuluje się w tkance mięśniowej i tłuszczowej, z których eliminowany jest bardzo powoli. T0,5 wynosi 14-30 dni. Metabolizowany głównie w wątrobie, wydalany z żółcią. Ulega krążeniu wątrobowo-jelitowemu. Nawet po całkowitym odstawieniu leku jego działanie utrzymuje się przez 10-45 dni. Przechodzi przez barierę krew-łożysko i do mleka matki.

Wskazania:

Przeciwwskazania:

Działania niepożądane:

Interakcje:

Dawkowanie:

Zastosowanie:

Nie podaje się do tchawicy !

Lignocainum hydrochloricum   1%, -2% 

Ampułka zawiera 1% lub 2% roztwór lidokainy;1 ml = 10 mg lub 20 mg

Działanie:

Środek miejscowo znieczulający (analgetyk miejscowy) z grupy pochodnych amidowych o krótkim czasie działania. Powoduje odwracalne zahamowanie przewodnictwa we włóknach nerwowych poprzez blokowanie pompy sodowo-potasowej i zahamowanie przepuszczalności błony komórkowej dla jonów. Przewodnictwo w cienkich włóknach nerwowych, bez osłonki mielinowej (np. włókna przewodzące czucie bólu i dotyku) może być zahamowane niskimi stężeniami analgetyku miejscowego, blokada nerwów w osłonce mielinowej wymaga stężeń wyższych.

Początek działania przy blokowaniu małych nerwów występuje po około 2-3 min, dużych pni nerwowych - po około 10-12 min.; analgezja utrzymuje się około 1 h.

Dodatek środków obkurczających naczynia do środka miejscowo znieczulającego przy wykonywaniu blokady zmniejsza i zwalnia absorbcję środka miejscowo znieczulającego do krwi, obniża jego stężenie we krwi i zmniejsza ryzyko wystąpienia objawów toksycznych, przedłuża działanie środka miejscowo znieczulającego, zmniejsza krwawienie śródoperacyjne w nastrzykniętej okolicy. Wpływa stabilizująco na błony komórkowe i bezpośrednio na układ bodźcoprzewodzący serca (działanie antyarytmiczne): zmniejsza automatyzm, skraca czas trwania potencjału czynnościowego, zmniejsza okres refrakcji komórek Purkinjego (nie zmniejszając szybkości przewodzenia impulsów w tych komórkach).

Lignokaina wchłania się szybko z miejsca podania, w 60-75% wiąże się z białkami osocza, przenika przez barierę krew-mózg; metabolizowana w wątrobie - z szybkością zależną od przepływu wątrobowego (około 70% w czasie tzw. pierwszego przejścia), metabolity wydalane przez nerki (jeden z metabolitów pośrednich również wykazuje działanie antyarytmiczne i wpływ drgawkotwórczy na o.u.n. podobie do lignokainy), około 3% leku wydalane przez nerki w postaci nie zmienionej. T0,5 wynosi około 30 min; pKa = 7,86.

Wskazania:

Przeciwwskazania:

Interakcje:

Zastosowanie:

Można podać dotchawiczo

30 mg/min. Dawka całkowita 17 mg/kg m.c.

Obecnie nie stosowany, dawniej wskazaniem był jako alternatywa dla Amiodaronu lub Lidokainy przy opornym migotaniu komór

1 - 2 g (2 - 4 ml 50% MgSO4) 0,5-3 g/d (4-24 mEq).

Dawkę można powtórzyć po 10 - 15 minutach

Wskazania:

Wskazania:

Można dotchawiczo

Atropinum sulfuricum   

inj.: (0,5 mg/1 ml) 10 amp.; SL 10 amp.   inj.: (0,5 mg/1 ml) 50 amp.; SL 10 amp.

Skład

1 ampułka zawiera 0,5 mg lub 1 mg atropiny.

Działanie

Parasympatykolityk, alkaloid występujący w wielu roślinach otrzymywany także syntetycznie, prawie nierozpuszczalny w wodzie, mający działanie ośrodkowe i obwodowe. Posiada działanie antagonistyczne w stosunku do acetylocholiny (ACh), blokuje receptory muskarynowe nie wpływając na syntezę, ani metabolizm ACh.

Rozszerza źrenicę, poraża akomodację, podwyższa ciśnienie płynu w gałce ocznej, hamuje wydzielanie gruczołów - potowych, łzowych, ślinowych, śluzowych, nieznacznie rozszerza oskrzela. Hamuje wpływ nerwu błędnego na układ sercowo-naczyniowy, przyspieszając czynność serca.

Rozszerza naczynia krwionośne skóry, powodując jej zaczerwienienie. Zmniejsza napięcie mięśni gładkich przewodu pokarmowego, dróg żółciowych, moczowodów i pęcherza moczowego.

Posiada działanie ośrodkowe, wywołując w zależności od dawki stan pobudzenia lub depresji. Przechodzi przez łożysko do krwi płodu oraz do mleka matki. Metabolizowana w wątrobie, wydalana jest głównie przez nerki w 50% w postaci nie zmienionej. T0,5 wynosi 2-3 h.

Przeciwwskazania

Działania niepożądane

Interakcje

Skład

1 ampułka (10 ml) zawiera 1,0 g chlorku wapnia (273 mg Ca).

Dorośli 5-10 ml/dawkę z szybkością 1-2 ml/min

Działanie

Preparat wapnia przeznaczony do podawania pozajelitowego. Wapń jest podstawowym składnikiem mineralnym, wpływającym na utrzymanie równowagi elektrolitowej organizmu oraz prawidłowe funkcjonowanie wielu mechanizmów regulacyjnych. Jest niezbędny w wielu procesach, m.in. przewodnictwie nerwowo-mięśniowym, czynności mięśni, prawidłowym rozwoju układu kostnego, procesach krzepnięcia krwi, aktywacji niektórych enzymów, przepuszczalności błon komórkowych i naczyń.

Podanie preparatu prowadzi do uszczelnienia śródbłonków naczyń, zmniejszenia obrzęków i odczynów alergicznych, przywraca prawidłową kurczliwość mięśni oraz wyrównuje niedobory wapnia w organizmie.

Wskazania

Przeciwwskazania

Działania niepożądane

Interakcje

Dawkowanie

1g (10 ml 10% chlorku wapnia) tj. 6.8 Ca+

Dawkę można powtórzyć jeden raz

Potwierdzona hipokalcemia

Potwierdzona hiperkaliemia

Zatrucie blokerami kanałów wapniowego (np. Werapamil)

W resuscytacji powinien być podawany jedynie chlorek wapnia (dostarcza bezpośrednio zjonizowanego wapnia)

Podawać powoli

Nie podawać do tchawicy

Wady

Uwaga

Nie podaje się do tchawicy

Rzadziej, potniej, mniej

1 - 2 uk/kg/min dawka wstępna do dawki

5 - 10 uk/kg/min

Zastosowanie

Niedociśnienie bez hipowolemii

Hemodynamika leku

1 - 5 uk/kg/min poprawa krążenia trzewnego

5 - 10 uk/kg/min dodatnie działanie inotropowe (receptory alfa 1)

> 10 uk/kg/min wzrost oporu obwodowego, przyśpiesza akcję serca

Działanie kliniczne leku

inj.: (0,05 g/5 ml) 10 amp. 5 ml

inj.: (0,2 g/5 ml) 10 amp. 5 ml

Skład

1 ampułka 5 ml zawiera 50 mg (roztwór 1% - 1 ml = 10 mg) lub 200 mg (roztwór 4% - 1 ml = 40 mg) dopaminy.

Syntetyczny odpowiednnik endogennej katecholaminy - dopaminy, w organizmie syntetyzowanej głównie w o.u.n. przez dekarboksylację L-DOPA.

W organizmie występuje głównie we włókanch sympatycznych, płucach, miokardium i nadnerczach; jest naturalnym prekursorem noradrenaliny i ważnym neuroprzekaźnikiem w o.u.n. (głównie w układzie pozapiramidowym).

Działa przez stymulację receptorów adrenergicznych, w zależności od podanej dawki.

W organizmie szybko rozkładana przez MAO i metylotransferazę katecholową (COMT) do nieaktywnych metabolitów wydalanych z moczem.

Po zastosowaniu w postaci wlewu dożylnego efekt działania występuje po 1-2 minutach, ustaje szybko po zaprzestaniu wlewu. T0,5 wynosi około 1,7 minuty.

Przeciwwskazania

Działania niepożądane

Interakcje

5 - 10 uk/kg/min - standardowa dawka

Zastosowanie

inj. doż.: (0,25 g) 1 fiolka

Skład

1 fiolka zawiera 250 mg dobutaminy w postaci suchej substancji liofilizowanej, do przygotowania roztworu.

Nie wpływa na uwalnianie endogennej noradrenaliny. Wykazuje silne działanie inotropowe dodatnie na mięsień sercowy, słabsze od dopaminy działanie chronotropowe i arytmogenne (ułatwia przewodnictwo przedsionkowo-komorowe). Poprawia kurczliwość mięśnia sercowego, zwiększa rzut serca i indeks sercowy z minimalnym wpływem na częstość akcji serca, zmniejsza obciążenie następcze, zmniejsza ciśnienie napełniania lewej komory,

Zmniejsza płucny opór naczyniowy - poprawia przepływ płucny, poprawia przepływ wieńcowy (wtórnie do spadku oporu przepływu naczyń wieńcowych) oraz utlenowanie mięśnia sercowego w stanach niedokrwienia, zwiększa przepływ nerkowy proporcjonalnie do poprawy rzutu serca.

Wskazania

Przeciwwskazania

Działania niepożądane

Interakcje

0,1 uk/kg/min - pod kontrolą CTK we wlewie

Zastosowanie

Uderzenie przedsercowe

Postępowanie poresuscytacyjne

Unikanie i likwidowanie:

® 2006 AŁ



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
med rat 1 ola lacka wykl, studia pielęgniarstwo
Med-rat - Drogi podawania leków, studia pielęgniarstwo
Med-rat - Zaawansowane zabiegi reanimacyjne, studia pielęgniarstwo
Med-rat -Dostęp do naczyń obwodowych i inne zabiegi, studia pielęgniarstwo
Med rat, studia pielęgniarstwo
Med-rat - Gospodarka wodno-elektolitowa, studia pielęgniarstwo
sciag- medyc rat, studia pielęgniarstwo
Leki psychotropowe, Studia - pielęgniarstwo, ratownictwo medyczne, zdrowie publiczne, Farmakologia
pojŕcia w med.rat, Ratownictwo Medyczne Studia, Giełda, 1. rok, Pierwsza Pomoc
leki pediatria, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, pediatria
Leki - 2, Studia GUM-ed PIELĘGNIARSTWO, Anestezjologia
Krwawienie, studia pielęgniarstwo
Genetyk 21 pytań, Studia - pielęgniarstwo, GENETYKA I PARAZYTOLOGIA, GENETYKA I PARAZYTOLOGIA
Odmiedniczkowe zapalenie nerek, studia pielęgniarstwo
t, STUDIA, Pielęgniarstwo, Materiały z pielęgniarstwa

więcej podobnych podstron