Leki
Drogi podawania leków:
Dożylnie
Żyła obwodowa
Żyła szyjna zewnętrzna
Wkłucie centralne
Do rurki intubacyjnej
Utrudnione wchłanianie
Nieprzewidywalna farmakodynamika
Droga tylko dla Adrenaliny, Lidokainay i Atropiny
Dawki 2-3 krotnie większe
Możliwość opóźnionego działania leku
Nie wolno podawać NaHCo3
Wkłucie doszpikowe
Tlenoterapia
Wskazania
Stany zagrożenia życia
NZK
Wstrząs
Ciężkie urazy
Zaburzenia świadomości
Ostre stany w internie
Zatrucia
Oparzenia inhalacyjne
GLS > 7 - 8
Techniki tlenoterapii
Małe przepływy
Zwiększenie przepływu o 1 litr/min wzbogaca mieszankę w tlen o 3 - 4%
Wąsy tlenowe
Ekonomiczne, wygodne
FiO2 zależy od przepływu
Max prFiO2 zależy od przepływu
Max przepływ pozwala osiągnąć FiO2 ok. 40%
Maki tlenowe
Przy przepływie 5 - 10 l/min zapewniają FiO2 40 - 60%
Nie wolno stosować przepływów mniejszych niż 5l/min ze względu na retencje powietrza wydychanego
Maki częściowo zwrotne
Wyposażone w worek, który stanowi rezerwuar 100% tlenu
Przepływ 10 - 15 l/min (tak by worek nigdy się nie opróżniał)
FiO2 ok. 65 - 80%
Przy przepływie 6 l/min = 60%
Zwiększenie przepływu o 1 l/min zwiększa stężenie o 10%
Zaleca się u zatrutych CO2, przytopionych
Wady masek
Wysychanie błon śluzowych
Zsuwanie się i spadanie
Możliwość zachłyśnięcia
Przeszkadzają chorym
Duże przepływy
Maski Venturiego
Ściśle określona ilość powietrza atmosferycznego zasysanego przez boczne otwory
Produkowane z dyszami dającymi FiO2; 24, 28, 35, 40 i 50%
Bardzo korzystne w POCHP
Rozpoczynać podaż tlenu zawsze od 24%
Maski Bezzwrotne
Maska częściowo zwrotna + zastawka zabezpieczająca przed mieszaniem się z tlenem atmosferycznym
Pozwala uzyskać 80 - 100% stężenia tlenu
Aby otrzymać 100% objętość worka musi przekraczać objętość oddechową
Układ „T”
Najprostszy przyrząd wentylacji samym tlenem
Efektywność bardzo wysoka
Wymagane są duże przepływy tlenowe (trzykrotność wentylacji minutowej pacjenta - ok. 20 - 25 l/min)
Respiratory
Ciśnieniowo zmienne
Objętościowo zmienne
Wentylacja przyrządowa
Worek samorozprężalny:
Możliwość wspomagania oddechu
Powietrze atmosferyczne - 21% tlenu
Powietrze atmosferyczne + tlen = ok. 40% tlenu
Możliwość wzbogacenia mieszanki do 100% przy rezerwuarze
Możliwość wyczucia oporów oddechowych
Idealna metoda wentylacji po zaintubowaniu
Możliwość podłączenia zastawki PEEP
Worek anestezjologiczny:
Możliwość biernego podawania 100% tlenu bez ściskania
Możliwość stosowania 100% tlenu bez rezerwuaru
Wymaga wprawy ratownika
Warunki skutecznej wentylacji:
Głowa odgięta
Żuchwa dociśnięta do szczęki
Maska szczelna z twarzą
Miarowe zgniatanie worka
Powikłania tlenoterapii
Po 6 godz. Zapalenie tchawicy
Po 24 godz. Niedodma płuc
Po 36 godz. Obrzęk śródmiąższowy płuc
Po 48 godz. Obrzęk pęcherzykowy płuc
Stężenia 40 - 50% są dobrze tolerowane przez wiele tygodni
Jeśli nie wiesz, co zrobić wykwalifikowany ratowniku nie uciekaj… podaj tlen 100%
Odsysanie
Warunki:
Obecność ssaka
Chory zaintubowany
Ciśnienie 80 - 120 mmHg
W miarę sterylność zachowana
Wykonanie:
3 min natlenienia przed odessaniem (ryzyko hipoksji)
Cewnik wprowadza się przy wyłączonym ssaniu
Jednorazowe odsysanie maks 10 sek.
Jamę ustna i gardło odsysamy grubym ssakiem z twardą końcówką
Farmakoterapia
Adrenalina
Zwana także Epinefryną, nazwa systematyczna: 4-[1-hydroksy-2- (metyloamino)etylobenzeno-1,2-diol, wzór sumaryczny: C9H13NO3,
Hormon i neuroprzekaźnik katecholaminowy wytwarzany przez gruczoły dokrewne pochodzące z grzebienia nerwowego (rdzeń nadnerczy, ciałka przyzwojowe, komórki C tarczycy) i wydzielany na zakończeniach włókien współczulnego układu nerwowego.
Adrenalina odgrywa decydującą rolę w mechanizmie stresu, czyli błyskawicznej reakcji organizmu człowieka i zwierząt kręgowych na zagrożenie, objawiających się przyspieszonym biciem serca, wzrostem ciśnienia krwi, rozszerzeniem oskrzeli, rozszerzeniem źrenic itp. Oprócz tego adrenalina reguluje poziom glukozy (cukru) we krwi, gdyż jest koenzymem uruchamiającym przemianę glikogenu w glukozę.
Adrenalina występuje również w roślinach. Jej znaczenie farmakologiczne jest ograniczone z powodu niewielkiej trwałości hormonu. Podana dożylnie działa szybko, ale krótko i jest w tej postaci stosowana przy reanimacji. Ma ona w tym zastosowaniu działanie pobudzające kurczliwość mięśnia sercowego, poprawiające przewodnictwo bodźców w sercu, a także poprawę skuteczności defibrylacji elektrycznej.
Podana doustnie zostaje rozłożona przez soki trawienne.
Adrenalina należy do szeregu fenetylamin. Pod względem chemicznym jest pochodną katecholu, która w organizmach żywych jest otrzymywana w wyniku reakcji dwóch aminokwasów - fenyloalaniny i tyrozyny.
Po raz pierwszy adrenalinę wyizolował w 1895 roku polski fizjolog, Napoleon Cybulski. Adrenalina była pierwszym hormonem otrzymanym w stanie krystalicznym. Wytworzył go w 1901 roku japoński chemik Jokichi Takamine. Proces sztucznego wytwarzania opracował w 1904 roku Friedrich Stolz.
Działanie adrenaliny polega na bezpośrednim pobudzeniu zarówno receptorów α-, jak i β-adrenergicznych, przez co wykazuje działanie sympatykomimetyczne. Wyraźny wpływ na receptory α widoczny jest wobec naczyń krwionośnych, ponieważ w wyniku ich skurczu następuje wzrost ciśnienia tętniczego. Adrenalina przyspiesza czynność serca jednocześnie zwiększając jego pojemność minutową, w nieznaczny sposób wpływając na rozszerzenie naczyń wieńcowych; rozszerza też źrenicę i oskrzela ułatwiając i przyśpieszając oddychanie.
Ponadto hamuje perystaltykę jelit, wydzielanie soków trawiennych i śliny oraz obniża napięcie mięśni gładkich. Adrenalina jako hormon działa anatagonistycznie w stosunku do insuliny - przyspiesza glikogenolizę, zwiększając stężenie glukozy w krwi. Wyrzut adrenaliny do krwi jest jednym z mechanizmów uruchamianych przy hipoglikemii. Zwiększa ciśnienie rozkurczowe w aorcie oraz zwiększa przepływ mózgowy i wieńcowy. Zwiększa amplitudę migotania komór, przez co wspomaga defibrylację.
Nie stosuje się już dużych dawek, bo po przywróceniu akcji serca powoduje tachykardię i zwiększone zużycie tlenu przez serce. Rozszerza źrenice, co nie pozwala na ocenę ośrodkowego układu nerwowego.
Dawkowanie:
1 mg iv, co 3 min
Podnosi ciśnienie perfuzji podczas masażu serca
Poprawia kurczliwość mięśnia serca
Działa dodatnio chronotropowo
Pobudza spontaniczne skurcze m sercowego (w asystolii)
Zwiększa amplitudę migotania komór, ułatwiając defibrylację
Stosowana w dużych dawkach nie poprawia odsetek przeżyć
Wazopresyna
Hormon antydiuretyczny (wazopresyna) - jest cyklicznym nonapeptydem o masie cząsteczkowej 1084 Da. Hormon wytwarzany jest przez podwzgórze w postaci preprowazopresynoneurofizyny i wydzielany w ostatecznej postaci przez tylny płat przysadki mózgowej. Powoduje zagęszczanie moczu poprzez resorpcję wody i jonów sodu w kanalikach nerkowych. Wydzielanie wazopresyny pobudza wzrost ciśnienia osmotycznego osocza krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego, a spadek osmolarności osocza hamuje jej wydzielanie.
Niedobór hormonu antydiuretycznego lub brak jego działania powoduje moczówkę prostą. Jeśli dotyczy ona zaburzenia wydzielania na poziomie podwzgórza lub przysadki jest to moczówka prosta ośrodkowa. Jeżeli występuje niewrażliwość cewek nerkowych na działanie hormonu antydiuretycznego - jest to moczówka prosta nerkowa. Nadmiar wazopresyny wywołuje Zespół Schwartza-Battera.
Dawkowanie:
40 j. jednorazowo iv lub 80 j iv
W dużych dawkach działa jak nieadrenergiczny wasokonstriktor obwodowy (poprzez receptory V1 mięśni gładkich)
Okres półtrwania 10 - 20 min
Poprawia dostawę tlenu do mózgu
Działa również w środowisku kwaśnym
Zastosowanie:
Oporne na defibrylację migotanie komór, klasa IIb
Asystolia i PEA (brak potwierdzenia aktualnie)
Wspomaga hemodynamikę w stanach rozszerzenia łożyska (sepsa, klasa IIb)
Amiodaron
Lek antyarytmiczny klasy III, przedłużający czas trwania potencjału czynnościowego i okresu refrakcji w komórkach mięśnia sercowego. Działa ujemnie chronotropowo, posiada aktywność adrenolityczną, zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen, prawdopodobnie wpływa na rozszerzająco na naczynia wieńcowe. Zawiera jod i może powodować zaburzenia czynności tarczycy. Nie wywiera szybkiego efektu antyarytmicznego. Nawet po podaniu dożylnym działanie jest stosunkowo powolne.
W 97% wiąże się z białkami osocza, następnie kumuluje się w tkance mięśniowej i tłuszczowej, z których eliminowany jest bardzo powoli. T0,5 wynosi 14-30 dni. Metabolizowany głównie w wątrobie, wydalany z żółcią. Ulega krążeniu wątrobowo-jelitowemu. Nawet po całkowitym odstawieniu leku jego działanie utrzymuje się przez 10-45 dni. Przechodzi przez barierę krew-łożysko i do mleka matki.
Wskazania:
Zapobieganie i leczenie komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu, w których inne leki antyarytmiczne są nieskuteczne lub przeciwwskazane, zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu WPW, częstoskurcz komorowy, nawracające migotanie komór.
Przeciwwskazania:
Bradykardia zatokowa, blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia czynności tarczycy, nadwrażliwość na jod, porfiria, hipokaliemia, ciąża, okres karmienia piersią, ostrożnie w zaburzeniach przewodzenia, u noworodków.
Działania niepożądane:
Spadek ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu, zapalenie żył w miejscu wlewu, nudności, wymioty, zaburzenia łaknienia, zaparcia, nadczynność lub niedoczynność tarczycy, odkładanie depozytów w rogówce, nacieki płucne, zwłóknienie płuc, uszkodzenie miąższu wątroby, zawroty głowy, drżenia, parestezje, zaburzenia snu, skórne odczyny alergiczne, trombocytopenia, zapalenie najądrzy, nadwrażliwość na światło słoneczne, zmiany w zapisie EKG. Zaburza oznaczanie poziomu T3 i T4.
Interakcje:
Możliwe nasilenie działania kardiodepresyjnego i ujemnego chronotropowego z innymi lekami antyarytmicznymi, antagonistami wapnia i b-blokerami. Zwiększa stężenie digoksyny we krwi. Nasila działanie antykoagulacyjne antagonistów witaminy K. Nie stosować łącznie z inhibitorami MAO. W czasie leczenia należy się chronić przed działaniem promieni słonecznych.
Dawkowanie:
Dożylnie: we wlewie w 5% glukozie, w czasie 20-120 min., 5 mg/kg/dobę maksymalnie 1,2 g/dobę pod kontrolą EKG.
inj.: (0,15 g/3 ml) 5 amp.
300 mg rozpuszczone w 20 ml 5% glukozy iv (nie wolno rozpuszczać w NaCl)
Dawkę można powtórzyć - 150 mg
Przedłuża czas trwania potencjału czynnościowego w mięśniu komór i przedsionków
Wydłuża czas QT
Wywołuje średniego stopnia blokowanie receptorów alfa i beta
Zastosowanie:
Oporne na defibrylacje VF i VT
Tachykardia komorowa hemodynamicznie stabilna
Oporne na leczenie tachyarytmie
Jako zabezpieczenie przed VF - wlew 1 mg/min do max dawki 2 g/d
(w Europie rekomendowana dawka to 1,2 g/d)
Nie podaje się do tchawicy !
Lidokaina
Lignocainum hydrochloricum 1%, -2%
inj.: (1,0%) 10 amp. 2 ml inj.: (1,0%) 50 amp. 10 ml
inj.: (1,0%) 5 fiolek 20 ml inj.: (2,0%) 10 amp. 2 ml
inj.: (2,0%) 50 amp. 2 ml inj.: (2,0%) 50 amp. 10 ml
inj.: (2,0%) 5 fiolek 20 ml
Ampułka zawiera 1% lub 2% roztwór lidokainy;1 ml = 10 mg lub 20 mg
Działanie:
Środek miejscowo znieczulający (analgetyk miejscowy) z grupy pochodnych amidowych o krótkim czasie działania. Powoduje odwracalne zahamowanie przewodnictwa we włóknach nerwowych poprzez blokowanie pompy sodowo-potasowej i zahamowanie przepuszczalności błony komórkowej dla jonów. Przewodnictwo w cienkich włóknach nerwowych, bez osłonki mielinowej (np. włókna przewodzące czucie bólu i dotyku) może być zahamowane niskimi stężeniami analgetyku miejscowego, blokada nerwów w osłonce mielinowej wymaga stężeń wyższych.
Początek działania przy blokowaniu małych nerwów występuje po około 2-3 min, dużych pni nerwowych - po około 10-12 min.; analgezja utrzymuje się około 1 h.
Dodatek środków obkurczających naczynia do środka miejscowo znieczulającego przy wykonywaniu blokady zmniejsza i zwalnia absorbcję środka miejscowo znieczulającego do krwi, obniża jego stężenie we krwi i zmniejsza ryzyko wystąpienia objawów toksycznych, przedłuża działanie środka miejscowo znieczulającego, zmniejsza krwawienie śródoperacyjne w nastrzykniętej okolicy. Wpływa stabilizująco na błony komórkowe i bezpośrednio na układ bodźcoprzewodzący serca (działanie antyarytmiczne): zmniejsza automatyzm, skraca czas trwania potencjału czynnościowego, zmniejsza okres refrakcji komórek Purkinjego (nie zmniejszając szybkości przewodzenia impulsów w tych komórkach).
Lignokaina wchłania się szybko z miejsca podania, w 60-75% wiąże się z białkami osocza, przenika przez barierę krew-mózg; metabolizowana w wątrobie - z szybkością zależną od przepływu wątrobowego (około 70% w czasie tzw. pierwszego przejścia), metabolity wydalane przez nerki (jeden z metabolitów pośrednich również wykazuje działanie antyarytmiczne i wpływ drgawkotwórczy na o.u.n. podobie do lignokainy), około 3% leku wydalane przez nerki w postaci nie zmienionej. T0,5 wynosi około 30 min; pKa = 7,86.
Wskazania:
Jako środek miejscowo znieczulający w znieczuleniach regionalnych (znieczuleniach błon śluzowych, nasiękowych, blokadach miejscowych, nerwów obwodowych, splotów nerwowych), zewnątrzoponowych, podpajęczynówkowych, doopłucnowych. Jako lek antyarytmiczny w leczeniu i zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca o typie częstoskurczu komorowego, trzepotaniu i migotaniu komór: w ciężkich zaburzeniach rytmu jest lekiem z wyboru; stosowana również w świeżym zawale mięśnia sercowego i stanach po resuscytacji, w zaburzeniach rytmu po zatruciu glikozydami nasercowymi.
Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na środki znieczulenia miejscowego.
Jako analgetyku miejscowego nie stosować przy zakażeniu miejscowym w miejscu wstrzyknięcia.
Względne przeciwwskazania to: wstrząs, blok przewodnictwa przedsionkowo - komorowego II i III°, miastenia, ciężkie uszkodzenie wątroby.
W zastosowaniach kardiologicznych zaleca się zmniejszenie dawki (o około 50%) u chorych z niewydolnością serca, we wstrząsie, w chorobach wątroby i u chorych powyżej 70 r.ż. Ostrożnie stosować u chorych leczonych tricyklicznymi, antydepresantami i inhibitorami MAO, w ciąży.
Interakcje:
Nasila działanie środków zwiotczających mięśnie poprzecznie prążkowane. Osłabia działanie sulfonamidów.
Lek nasila zaburzenia rytmu związane z dyselektrolitemią.
100 mg (1 - 1,5 mg/kg) można powtórzyć dawkę 50 mg
Całkowita dawka nie może przekroczyć 3 mg/kg w 1-szej godzinie
Wlew 2 - 4 mg/min
Tłumi wyładowania z ognisk ektopowych
Hamuje powstawanie tzw. „re-entry”
Podnosi próg defibrylacji
Zapobiega nawrotom migotania po skutecznej defibrylacji
Zastosowanie:
W przypadku rytmu VF/VT jako alternatywa Amiodaronu
Jako lek przeciwarytmiczny w zaburzeniach rytmu
Można podać dotchawiczo
Prokainamid
30 mg/min. Dawka całkowita 17 mg/kg m.c.
Obecnie nie stosowany, dawniej wskazaniem był jako alternatywa dla Amiodaronu lub Lidokainy przy opornym migotaniu komór
Magnez
1 - 2 g (2 - 4 ml 50% MgSO4) 0,5-3 g/d (4-24 mEq).
Dawkę można powtórzyć po 10 - 15 minutach
Wskazania:
Oporne migotanie komór lub tachykardia komorowa przy podejrzeniu hipomagnezemii
Zaburzenia rytmu typu Torsades des pointes
Atropina
3 mg iv w dawce jednorazowej
Przyśpiesza zatokowy lub przedsionkowy ośrodek bodźcoprzewodzący serca
Przyśpiesza przewodzenie przedsionkowo - komorowe
Blokuje czynność nerwu błędnego u chorych bez NZK
Wskazania:
Asystolia - 3 mg jednorazowo po pierwszej dawce Adrenaliny
PEA, - jeżeli rytm < 60/min - 3 mg iv, 6 mg, et, Adrenalina, co 3 min
Bradykardia - Atropina 0,5 - 1 mg iv, co 3 - 5 min, do dawki 0,04 mg/kg m.c
Można dotchawiczo
Atropinum sulfuricum
inj.: (0,5 mg/1 ml) 10 amp.; SL 10 amp. inj.: (0,5 mg/1 ml) 50 amp.; SL 10 amp.
Skład
1 ampułka zawiera 0,5 mg lub 1 mg atropiny.
Działanie
Parasympatykolityk, alkaloid występujący w wielu roślinach otrzymywany także syntetycznie, prawie nierozpuszczalny w wodzie, mający działanie ośrodkowe i obwodowe. Posiada działanie antagonistyczne w stosunku do acetylocholiny (ACh), blokuje receptory muskarynowe nie wpływając na syntezę, ani metabolizm ACh.
Rozszerza źrenicę, poraża akomodację, podwyższa ciśnienie płynu w gałce ocznej, hamuje wydzielanie gruczołów - potowych, łzowych, ślinowych, śluzowych, nieznacznie rozszerza oskrzela. Hamuje wpływ nerwu błędnego na układ sercowo-naczyniowy, przyspieszając czynność serca.
Rozszerza naczynia krwionośne skóry, powodując jej zaczerwienienie. Zmniejsza napięcie mięśni gładkich przewodu pokarmowego, dróg żółciowych, moczowodów i pęcherza moczowego.
Posiada działanie ośrodkowe, wywołując w zależności od dawki stan pobudzenia lub depresji. Przechodzi przez łożysko do krwi płodu oraz do mleka matki. Metabolizowana w wątrobie, wydalana jest głównie przez nerki w 50% w postaci nie zmienionej. T0,5 wynosi 2-3 h.
Przeciwwskazania
Jaskra, przerost gruczołu krokowego, zatrzymanie moczu, tachykardia, niewydolność krążenia, niedrożność porażenna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zwężenie odźwiernika, ciąża, okres karmienia piersią.
Działania niepożądane
Zaburzenie akomodacji i porażenie zwieracza źrenicy, wzrost ciśnienia śródgałkowego, suchość błon śluzowych i skóry, zaczerwienienie skóry, hipertermia, pobudzenie lub depresja w zależności od dawki, omamy wzrokowe, tachykardia, zaburzenia mikcji, zaparcie.
Przedawkowanie może wywołać śmierć wskutek porażenia ośrodka oddechowego.
Interakcje
Działa antagonistyczne w stosunku do leków pobudzających perystaltykę przewodu pokarmowego jak metoklopramid, inhibitorów cholinesterazy i parasympatykomimetyków.
Osłabia działanie fenotiazyny. Przez wpływ na perystaltykę zwiększa absorbcję z przewodu pokarmowego atenololu, digoksyny, diuretyków tiazydowych, natomiast zmniejsza cymetydyny i lewodopy.
Wapń
Skład
1 ampułka (10 ml) zawiera 1,0 g chlorku wapnia (273 mg Ca).
Dorośli 5-10 ml/dawkę z szybkością 1-2 ml/min
Działanie
Preparat wapnia przeznaczony do podawania pozajelitowego. Wapń jest podstawowym składnikiem mineralnym, wpływającym na utrzymanie równowagi elektrolitowej organizmu oraz prawidłowe funkcjonowanie wielu mechanizmów regulacyjnych. Jest niezbędny w wielu procesach, m.in. przewodnictwie nerwowo-mięśniowym, czynności mięśni, prawidłowym rozwoju układu kostnego, procesach krzepnięcia krwi, aktywacji niektórych enzymów, przepuszczalności błon komórkowych i naczyń.
Podanie preparatu prowadzi do uszczelnienia śródbłonków naczyń, zmniejszenia obrzęków i odczynów alergicznych, przywraca prawidłową kurczliwość mięśni oraz wyrównuje niedobory wapnia w organizmie.
Wskazania
Wstrząs anafilaktyczny, wstrząs poprzetoczeniowy, obrzęk naczynioruchowy, skaza wysiękowa, uczuleniowe odczyny skórne, zatrucie wskutek przedawkowania siarczanu magnezu, tężyczka,
hipokalcemia, zatrzymanie czynności serca.
Przeciwwskazania
Hiperkalcemia (hiperparatyreoidyzm, hiperwitaminoza D), ciężka hiperkalciuria, niewydolność nerek znacznego stopnia. Nie stosować u pacjentów leczonych naparstnicą. Ostrożnie stosować u pacjentów z kamicą nerkową.
Działania niepożądane
Zwolnienie czynności serca, uczucie gorąca, metaliczny smak - przy zbyt szybkim podawaniu leku. Miejscowe podrażnienie naczyń.
Interakcje
Nasila toksyczne działanie preparatów naparstnicy, zmniejsza ich działanie inotropowe i zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń rytmu. Zmniejsza stężenie fosforanów we krwi. Działa antagonistycznie z lekami blokującymi kanał wapniowy. Z lekami tiazydowymi zwiększa się ryzyko hiperkalcemii.
Dawkowanie
1g (10 ml 10% chlorku wapnia) tj. 6.8 Ca+
Dawkę można powtórzyć jeden raz
Potwierdzona hipokalcemia
Potwierdzona hiperkaliemia
Zatrucie blokerami kanałów wapniowego (np. Werapamil)
W resuscytacji powinien być podawany jedynie chlorek wapnia (dostarcza bezpośrednio zjonizowanego wapnia)
Podawać powoli
Nie podawać do tchawicy
Wodorowęglan sodowy (NaHCO3)
Wstępna dawka - 50 mmol - 50 ml 8,4 % NaHCO3
Udokumentowana kwasica (pH krwi tętniczej < 7,1; BE < 10)
ZK jest spowodowane hiperkaliemią
ZK jest spowodowane przedawkowaniem trójcyklicznych antydepresantów
Kolejne dawki zależą od gazometrii
Kolejne podanie rozważyc po około 20 25 min w dawce j.w.
Wady
Hipernatremia (1mmol NaHCO3 - 1 mmol Na)
Hiperosmia (8,4% NaHCO3 - 2000 mOsm/l)
Paradoksalna kwasica wewnątrzkomórkowa i płynu mózgowo - rdzeniowego
Inaktywacja katecholamin
Nadmiar doprowadza do alkalozy metabolicznej
Przesunięcie krzywej dysocjacji oksyhemoglobiny w lewo i osłabienie dostarczenia tlenu do tkanek
Gwałtowne przemieszczanie się potasu do komórek
Obniżenie stężenia potasu w osoczu
Obniżenie stężenia wapnia zjonizowanego w osoczu
Obniżenie progu migotania komór
Ryzyko krwotoków do mózgu
Uwaga
Nie podaje się do tchawicy
Rzadziej, potniej, mniej
Dopamina
1 - 2 uk/kg/min dawka wstępna do dawki
5 - 10 uk/kg/min
Zastosowanie
Niedociśnienie bez hipowolemii
Hemodynamika leku
1 - 5 uk/kg/min poprawa krążenia trzewnego
5 - 10 uk/kg/min dodatnie działanie inotropowe (receptory alfa 1)
> 10 uk/kg/min wzrost oporu obwodowego, przyśpiesza akcję serca
Działanie kliniczne leku
5 - 10 uk/kg/min poprawa kurczliwości mięśnia serca
10 - 20 uk/kg/min wzrost CTK i przyśpieszenie HR
inj.: (0,05 g/5 ml) 10 amp. 5 ml
inj.: (0,2 g/5 ml) 10 amp. 5 ml
Skład
1 ampułka 5 ml zawiera 50 mg (roztwór 1% - 1 ml = 10 mg) lub 200 mg (roztwór 4% - 1 ml = 40 mg) dopaminy.
Syntetyczny odpowiednnik endogennej katecholaminy - dopaminy, w organizmie syntetyzowanej głównie w o.u.n. przez dekarboksylację L-DOPA.
W organizmie występuje głównie we włókanch sympatycznych, płucach, miokardium i nadnerczach; jest naturalnym prekursorem noradrenaliny i ważnym neuroprzekaźnikiem w o.u.n. (głównie w układzie pozapiramidowym).
Działa przez stymulację receptorów adrenergicznych, w zależności od podanej dawki.
W organizmie szybko rozkładana przez MAO i metylotransferazę katecholową (COMT) do nieaktywnych metabolitów wydalanych z moczem.
Po zastosowaniu w postaci wlewu dożylnego efekt działania występuje po 1-2 minutach, ustaje szybko po zaprzestaniu wlewu. T0,5 wynosi około 1,7 minuty.
Przeciwwskazania
Feochromocytoma, tyreotoksykoza. Ostrożnie stosuje się przy jednocześnie występujących komorowych zaburzeniach rytmu i częstoskurczu napadowym, przeroście gruczołu krokowego. Producent zastrzega: podawania leku nie przedłużać ponad 48-60 h.
Działania niepożądane
Przy zastosowaniu dużych dawek mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca, upośledzenie przepływu obwodowego, nadmierny wzrost oporu obwodowego; u chorych z chorobą wieńcową - bóle wieńcowe.
Przypadkowe podanie poza naczynie żylne może spowodować miejscową martwicę tkanek (zaleca się ostrzyknięcie miejscowo 10 ml 0,9% NaCl + 5 - 10 mg fentolaminy).
Interakcje
Inhibitory MAO nasilają działanie dopaminy. Uważa się, że korzystny efekt naczyniorozszerzający naczynia nerkowe dopaminy (poprzez receptory dopaminergiczne) może być znoszony przez
dehydrobenzperidol, metoklopramid, cymetydynę. Roztwór dopaminy ulega inaktywacji w środowisku zasadowym - nie łączyć z roztworami zasadowymi (o pH > 8,0). Jako rozpuszczalnika do przygotowania wlewu można używać roztworu fizjologicznego chlorku sodu lub 5% glukozy.
Dobutamina
5 - 10 uk/kg/min - standardowa dawka
Zastosowanie
Podciśnienie bez hipowolemii (wstrząs kardiogenny)
Selektywnie stymuluje beta 1 receptory
Powoduje wzrost kurczliwości m sercowego z nieznacznym wpływem na napięcie naczyń obwodowych i HR
Krótki okres półtrwania (tylko wlew)
inj. doż.: (0,25 g) 1 fiolka
Skład
1 fiolka zawiera 250 mg dobutaminy w postaci suchej substancji liofilizowanej, do przygotowania roztworu.
Nie wpływa na uwalnianie endogennej noradrenaliny. Wykazuje silne działanie inotropowe dodatnie na mięsień sercowy, słabsze od dopaminy działanie chronotropowe i arytmogenne (ułatwia przewodnictwo przedsionkowo-komorowe). Poprawia kurczliwość mięśnia sercowego, zwiększa rzut serca i indeks sercowy z minimalnym wpływem na częstość akcji serca, zmniejsza obciążenie następcze, zmniejsza ciśnienie napełniania lewej komory,
Zmniejsza płucny opór naczyniowy - poprawia przepływ płucny, poprawia przepływ wieńcowy (wtórnie do spadku oporu przepływu naczyń wieńcowych) oraz utlenowanie mięśnia sercowego w stanach niedokrwienia, zwiększa przepływ nerkowy proporcjonalnie do poprawy rzutu serca.
Wskazania
Różne postacie wstrząsu i niewydolności krążenia (niewydolność lewo- i prawokomorowa, zawał mięśnia sercowego, wstrząs kardiogenny, zespół małego rzutu), okres okołooperacyjny w kardiochirurgii, w diagnostyce poprzedzającej zabiegi kardiochirurgiczne i w diagnostyce wad serca.
Przeciwwskazania
Bezwzględnych - brak. Należy zachować ostrożność przy stosowaniu w przypadku kardiomiopatii przerostowej z objawami podzastawkowego zwężenia aorty, innych zwężeniach drogi odpływu z lewej komory, w ostrej fazie zawału mięśnia sercowego.
Ciąża - w badaniach doświadczalnych na zwierzętach nie stwierdzono wpływu dobutaminy na rozrodczość ani działania teratogennego; niebezpieczeństwo użycia u ciężarnych kobiet nie jest znane.
Działania niepożądane
Zastosowana w dużych dawkach w ostrej fazie zawału mięśnia sercowego może spowodować nadmierne przyspieszenie akcji serca i pogorszenie perfuzji wieńcowej. Mogą wystąpić; nudności, wymioty, przyspieszenie akcji serca, ból w klatce piersiowej. U pacjentów z migotaniem przedsionków może wystąpić przyspieszenie rytmu komorowego.
Interakcje
U pacjentów leczonych b-blokerami może wystąpić osłabienie efektu działania lub wzrost obwodowego oporu naczyniowego. Może być łączona z innymi lekami (w tym z: dopaminą, nitrogliceryną, nitroprusydkiem sodu); po zastosowaniu łącznie z nitroprusydkiem sodu obserwowano korzystny wzrost objętości minutowej serca i spadek ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej); w przypadku przyspieszenia rytmu komorowego u pacjentów z migotaniem przedsionków może być stosowana łącznie z digoksyną.
Nie łączyć z roztworami zasadowymi.
Noradrenalina
0,1 uk/kg/min - pod kontrolą CTK we wlewie
Zastosowanie
Dużego stopnia niedociśnienie tętnicze
Alternatywa w leczeniu wstrząsu kardiogennego dla Adrenaliny
Podawać przez pompę infuzyjną do żyły centralnej
Uderzenie przedsercowe
W przypadku tzw. zauważonego NZK
Skuteczność (11 - 25% - USA)
Wg niektórych źródeł może wywołać groźniejsze rytmy
W przypadku zauważonego NZK bez możliwości defibrylacji
W przypadku chorych ze stwierdzona asystolia
W okresie przygotowywania stymulacji elektrycznej
Nazywane „rozrusznikiem pięściowym” - może generować QRS ze skuteczna czynnością skurczową
Postępowanie poresuscytacyjne
Unikanie i likwidowanie:
Obrzęku mózgu
Hipoksji
Hiperkapnii
Hipotensji
Zaburzeń elektrolitowych
Hipo- i hiperglikemii
® 2006 AŁ