Co to jest islam?

Islam- poddanie się Bogu, jego woli , religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie.

Sama nazwa "islam" pochodzi od arabskiego rdzenia "salama" i oznacza pogodzenie się z wolą Bożą, przystanie na Boga, poddanie się Bogu;

ASLAM- dobrowolny akt poddania się czemuś, komuś.

Nazywana też jest od imienia jej założyciela mahometanizmem; religia monoteistyczna, założona przez Mahometa w VII wieku n.e.

Bycie muzułmaninem (muslim) oznacza wiarę w zasadnicze dogmaty islamu i wykonywanie rytualnych obowiązków. Oznacza akceptację muzułmańskiego sposobu życia, oraz praktykowanie go.

Muzułmański sposób życia polega na całkowitym posłuszeństwie Bogu, jest to jedyny sposób na osiągniecie pokoju w życiu doczesnym i pozagrobowym, dlatego islam ozn. Również pokój.

Trzy prawdy wiary islamu:

1. Jedność Boga; -- tauhid, najważniejsza z prawd, wszystko na Ziemi jest dziełem jednego Stwórcy, który jest Opiekunem i jedynym źródłem wskazań; oznacza czysty monoteizm, Pan Bogiem Jedynym, czynnym Panem wszechświata, nie urodził się ani nikt z niego nie został zrodzony.

2. Posłannictwo; - risala- sposób komunikowania się Boga z ludźmi Bóg stworzyciel nie zostawił człowieka samemu sobie, bez kierownictwa. Od początku stworzenia zsyłał on wskazówki wybranym ludziom (prorokom)aby Ci przekazywali je bliźnim. Prorocy wzywali wiernych do wiary i posłuszeństwa jedynemu stwórcy, sprowadzali ludzi na Drogę Prostą. Stwórca zsyłał również księgi objawione zawierające wskazówki (Koran- Mohamed, ostatnia księga kierująca ludzkością).

3. Życie pozagrobowe. - achira- ozn. życie po śmierci, wierny za swe czyny będzie odpowiadał przed Stwórcą w Dniu Sądu Ostatecznego, człowiek który był posłuszny Bogu zostanie nagrodzony szczęściem w Raju, człowiek nieposłuszny zostanie ukarany cierpieniem piekła.

Ten kto wierzy w Zycie po śmierci nie powinien postępować wbrew woli Boga; Bóg obserwuje uczynki człowieka a aniołowie je zapisują.

Pięć filarów islamu: 5 głównych obowiązków islamu:

Podstawę wiary muzułmańskiej stanowi 5 dogmatów:

1. Wiara w jednego Boga;

Pierwszym z podstawowych obowiązków jest powtarzanie w
sposób świadomy i dobrowolny, z przekonaniem o jego prawdziwości
pierwszej formuły), znanej jako wyznanie wiary:

nie ma bóstwa oprócz Boga Jedynego,
Mahomet jest Wysłannikiem Bożym.

Pozostałe cztery filary Islamu są jakby ustawione wokół tego filaru centralnego, fundamentalnego.

Wokół Boga skupia się cała muzułmańska doktryna, człowiek winien być posłuszny, poddany Bogu, być jego sługa i niewolnikiem,

Muzułmańska koncepcja Boga jest kontynuacją monoteizmów bliskowschodnich, Bóg w islamie jest

całkowicie teoretycznym, transcendentny, określany psychologicznie.

Bogu odmawia się fizyczności, nie ma ludzkich cech, jego cechy wyraża 99 najpiękniejszych imion (

wymienionych w Koranie).

2. Modlitwa

Drugi obowiązek to modlitwa, która powinna być odprawiana 5 razy dziennie, indywidualnie lub w

grupie. Stanowi ona praktyczny wyraz wiary. Służy temu aby ugruntować w wierzącym przekonanie

o podstawowym obowiązku, by utrzymać go w stałym kontakcie ze Stwórcą. Modlitwa wyrabia

samodyscyplinę , wytrwałość, posłuszeństwo,

modlitwę odmawia się o: świcie, wczesnym popołudniem, późnym popołudniem, o zachodzie słońca, wieczorem.

3. Jałmużna

Składka na opiekę społeczną , obowiązkowa opłata od rocznych oszczędności każdego muzułmanina. 25% wartości gotówki, biżuterii, cennych metali( inna opłata w przypadku zwierząt). Zakę wykorzystuje się na niesienie pomocy biednym, potrzebującym, niepełnosprawnym, samotnym, na wykupienie jeńców,

Jałmużna jest aktem nabożnym oraz fundamentalną zasadą muzułmańskiej ekonomiki- zmierzającej do rozwoju społeczności równych.

4. Post

4 obowiązkiem jest post w Ramadanie wypełniany przez wiernego dla przypodobania sobie Stwórcy.

Od brzasku do
zachodu każdego dnia przez cały okres Ramadanu, dziewiątego miesiąca-
w kalendarzu muzułmańskim, wierny powstrzymuje się od
jedzenia, picia i palenia oraz obcowania cielesnego.

Post jest dorocznym programem ćwiczeń, odnawiających i utrwalających
dążenie człowieka do wypełnienia swoich obowiązków wobec
Boga, Stwórcy i Żywiciela.

5. Pielgrzymka

Piąty obowiązek to pielgrzymka do Domu Bożego (Baji Altan). do którego okazja pojawia się co roku, nałożony jest na tych muzułmanów, których stać na wypełnienie go przynajmniej-raz w życiu. Wierny ma odbyć podróż do Domu Bożego czyli świątyni Al-Kaby w Mekce, w Arabii Saudyjskiej.

Pielgrzymka symbolizuje- jedność ludzkości, bowiem jest corocznym zgromadzeniem całej muzułmańskiej społeczności

Pielgrzymka podkreśla też równość wszystkich ludzi, niezależnie od rasy i narodowości.

Koran (arab.- oznacza czytanie, recytację) - święta księga islamu, uważana przez muzułmanów za słowo Allaha. Według muzułmanów został objawiony Mahometowi przez Archanioła Gabriela.

Sama obecność Koranu jest źródłem szczególnej łaski, dlatego wielu muzułmanów nosi przy sobie miniaturowe egzemplarze Koranu

Czytanie i recytacja Koranu są dla wyznawców tej religii najlepszą formą pogłębiania duchowej świadomości). Nauczenie się całej księgi na pamięć jest uważane za czyn szczególnie nagradzany przez Allaha,

Większość muzułmanów traktuje swoją świętą księgę z najwyższą czcią. Zużytych egzemplarzy Koranu nie można traktować jak makulatury - muszą być one zakopane w ziemi lub spalone^[3].

recytacja Koranu podczas modlitwy w języku innym niż arabski jest zabroniona.

Czym jest antropologia kulturowa?

ANTROPOLOGIA KULTUROWA- dział antropologii zajmujący się człowiekiem jako istotą społeczną wytwarzającą kulturę. Badając poszczególne kultury a zwłaszcza kulturę społeczeństw pierwotnych jej wytwory materialne i niematerialne a także strukturę społeczną oraz porównując zebrane dane

A.K-. Dąży do skonstruowania uniwersalnej teorii funkcjonowania kultury. Szczególnie interesuje się:

problemem kulturowej odrębności; kontaktami kulturowymi społeczeństw tradycyjnych i cywilizacji przemysłowej

relacjami "my" - "oni" dystansem pomiędzy "obcymi" a "nami" sposobami jego przezwyciężania owego dystansu .

Współczesna A.K. kładzie silny nacisk na badania społeczeństw nowoczesnych szeroko korzysta przy tym z metod i technik socjologii

PODDYSCYPLINY ANTROPOLOGII:

1. Fizyczna, społeczna, etnografia, etnologia, społeczeństw pierwotnych, społeczności chłopskich, społeczności miejskich, historyczna.

judaizm [łac. < gr. < hebr.], mozaizm, wyznanie mojżeszowe, religia Żydów; także zespół wierzeń, wartości etycznych i postaw wynikający z tradycji i obyczajów narodu żydowskiego.

Judaizm jest jedną z najstarszych i zarazem ciągle żywych religii świata; opiera się na 2 podstawowych założeniach:

1) na monoteizmie etycznym, czyli wierze w jednego, jedynego Boga, Stwórcę i Pana Wszechświata, który oczekuje od ludzi moralnego postępowania,

2) na przekonaniu o posłannictwie Żydów z racji przymierza, które Bóg zawarł z nimi, jako narodem przez Siebie wybranym na świadka.

Podstawą judaizmu jest wiara w jednego Boga (osobowego, niepodzielnego, będącego bytem niematerialnym, bezcielesnym i wiecznym), będącego nie tylko stwórcą świata, także jego stałym "nadzorcą", czy też "opiekunem". Bóg ten zawarł z ludem Izraela wieczyste przymierze, obiecując ochronę i pomoc w zamian za podporządkowanie się nakazom Boga.

Podstawą judaizmu jest wiara w jednego Boga (osobowego, niepodzielnego, będącego bytem niematerialnym, bezcielesnym i wiecznym), będącego nie tylko stwórcą świata, także jego stałym "nadzorcą", czy też "opiekunem". Bóg ten zawarł z ludem Izraela wieczyste przymierze, obiecując ochronę i pomoc w zamian za podporządkowanie się nakazom Boga.

Jedynym "wyznaniem wiary" współczesnego judaizmu jest czternaście artykułów sformułowanych w średniowieczu przez Mojżesza Majmonidesa (1135-1204):

1) istnieje Bóg Stwórca,

2) Bóg jest jeden,

3) Bóg jest bezcielesny,

4) Bóg jest wieczny,

5) tylko Bóg sam ma prawo do oddawania mu czci i kultu,

6) prorocy byli wysłannikami Boga i dlatego należy wierzyć ich słowom,

7) Mojżesz jest największym z wszystkich proroków,

8) Bóg objawił Prawo Mojżeszowi na Synaju,

9) Prawo objawione przez Boga nigdy się nie zmieni,

10) Bóg jest wszechwiedzący,

11) człowiek otrzyma zapłatę za swe uczynki na tym i na drugim świecie,

12) należy wierzyć w nadejście Mesjasza,

13) należy wierzyć w zmartwychwstanie zmarłych. Przyjęcie tych prawd wiary uczynił warunkiem osiągnięcia wiecznego szczęścia.

 Prawo żydowskie (halacha) reguluje życie wyznawcy judaizmu tak szczegółowo, że trudno oddzielić wyznawanie religii od zajęć doczesnych. Jego podstawą jest Tora, zinterpretowana w części halachicznej Talmudu. Talmud dzieli halachę na 613 przykazań (micwot): 248 nakazów i 365 zakazów.

prócz tego wyznawców judaizmu obowiązuje obrzezanie, przestrzeganie szabatu, przepisów pokarmowych (tzn. powstrzymywanie się od spożywania mięsa pewnych zwierząt, np. wieprzowiny i innych zakazanych w Starym Testamencie) oraz obchodzenie świąt i postów. Kult judaizmu odprawiany w synagogach polega głównie na czytaniu tekstów Tory i innych ksiąg biblijnych oraz ich wyjaśnianiu w połączeniu z różnymi modlitwami, śpiewami.

Struktura społeczna współczesnego Izraela:

Struktura społeczna to immanentny składnik każdego społeczeństwa. Widać to szczególnie wyraźnie na przykładzie Izraela, który powstał niespełna 60. lat temu.

Jak zatem wygląda współczesny Izrael? Jaka jest w istocie struktura społeczna „państwa żydowskiego?

W Izraelu na powierzchni 22 tys. km2 (bez terenów okupowanych, ale wliczając Wzgórza Golan i wschodnią Jerozolimę; dla porównania: pow. Polski to 316 tys. km2) mieszka 6 mln. 631 tys. osób (2003 r.). Gęstość zaludnienia wynosi 279 osób na km2. Kraj odznacza się: wysokim poziomem warunków bytowych. Kraj wyróżnia się wysokim poziomem wykształcenia społeczeństwa, które w dodatku jest młode - średnia wieku wynosi 27 lat - i w 90% mieszka w miastach

Jednak najistotniejsza dla struktury społecznej Izraela jest jego mozaika etniczna. Potocznie mówi się, że Izrael to jedno państwo o stu narodowościach. Powiedzenie dotyka prawdy: do obecnej chwili na teren Izraela przybyli Żydzi z niemal 80 krajów świata. Trzeba wziąć pod uwagę też liczne nacje arabskie - w ostatecznym rozrachunku Arabowie to piąta część tamtejszego społeczeństwa (oficjalnym językiem jest hebrajski i arabski). W Izraelu spotykają się też trzy wielkie religie monoteistyczne: judaizm (niemal 5 mln. wyznawców - 79% społeczeństwa), islam (niemal 1 mln. - 15%) i chrześcijaństwo

Pochodzenie etniczne:

Zgodnie z danymi izraelskiego Centralnego Biura Statystycznego z grudnia 2008 populacja kraju wynosi 7 337 000, dzieli się etnicznie na następujące grupy:

• Żydzi - 5 540 000 - 75,5%

• Arabowie - 1 440 000 - 19,6%

• inni - 318 000 - 4,3% (przeważnie nie-żydowscy imigranci z krajów byłego ZSRR)
  
  Aszkenazyjczycy - Żydzi zamieszkujący tereny współczesnego Izraela jeszcze przed jego powstaniem. Głównie byli europejskimi syjonistami, bądź uchodźcami politycznymi.
  
  Sefardyjczycy - Żydzi pochodzący z krajów arabskich (pierwotnie z Hiszpanii), przybyli do Izraela ze względów religijnych. Tymczasem aszkenazyjczycy skupiali się na polityce (poglądy socjaldemokratyczne).
  
  Rosjanie - Żydzi, którzy przybyli po 1989 r. z terenów byłego Związku Radzieckiego w wyniku klimatu politycznego, a także gospodarczej niepewności w rozpadającym się ZSRR. Ich przybycie zrodziło konflikt na płaszczyźnie społecznej. Sefardyjczycy obawiali się, że Rosjanie zepchną ich z powrotem na margines. Ze strony ortodoksów Rosjanie spotykali się z zarzutami, że wielu z nich nie jest Żydami (spora część przybyła w mieszanych małżeństwach). Rosjanie zareagowali poczuciem wspólnoty, które kazało im stworzyć opozycyjne do reszty społeczeństwa struktury i partie oraz media.
  
  Arabowie - stanowią niemal 20% społeczeństwa izraelskiego. W majestacie prawa jako obywatele są równi Żydom. Łatwo jednak dostrzec szereg nierówności, których doświadczają: przede wszystkim nie mogą (poza wyjątkami) służyć w armii, co nie sprzyja integracji. Na polu ekonomicznym: ponad 50 % Izraelczyków żyjących poniżej granicy ubóstwa to muzułmańscy lub chrześcijańscy Arabowie, choć stanowią oni zaledwie 20 % populacji kraju. Zostało to uwarunkowane historycznie: po I wojnie światowej nastąpiła separacja ludności żydowskiej i arabskiej na polu gospodarczym i społecznym, przy czym 80% chrześcijańskich Arabów mieszkało w miastach w stosunku do 27% Arabów muzułmańskich. Kiedy wraz z II wojną światową gospodarka palestyńska została włączona w działania aliantów z sektora arabskiego pochodziło tylko 13,5 % palestyńskiej produkcji przemysłowej. Przed samą wojną Żydzi w Palestynie stanowili tylko 35 % ludności, ale dysponowali 75 % siły nabywczej.

Wśród Żydów żyjących w Izraelu 68% to osoby urodzone w Izraelu (Sabra), natomiast pozostali to imigranci (Olim): 22% urodzeni w Ameryce i Europie, 10% urodzeni w Afryce i Azji.

Synagoga, bożnica, bóżnica - Synagoga zgromadzenie, miejsce zebrań" - żydowski dom modlitwy miejsce poświęcone Bogu, dom modlitwy, szkoła żydowska

Wielka liczba określeń synagogi wynika z jej wielofunkcyjności:

nie jest ona tylko miejscem modlitw i nabożeństw, lecz jest także miejscem studiowania Tory i Talmudu, salą zebrań .

Synagoga mieściła różne urzędy gminne: kancelarię, archiwum, pomieszczenia sądów rabinackich, skarbiec, a nawet koszerną stołówkę i schronisko z noclegownią.

!!! Nie jest więc ona budynkiem sakralnym w pojęciu chrześcijańskim, nie składa się tu ofiar, nie oddaje czci obrazom czy posągom, nie konsekruje się tego budynku.

W judaizmie jedyną i prawdziwą świątynią, w której służbę ofiarniczą sprawowali kapłani, była Świątynia Jerozolimska, zburzona przez Rzymian w 70 roku n.e.

Zwoje Tory przechowywane są w synagodze w specjalnej szafie, świętej skrzyni - wbudowanej we wschodnią ścianę synagogi zwróconej ku Jerozolimie, gdzie znajdowała się Świątynia Jerozolimska (w krajach na wschód od Jerozolimy po stronie zachodniej).

Znajduje się tu siedmioramienny świecznik, na pamiątkę świecznika w Świątyni. Centralnym miejscem synagogi była bima - podium lub podwyższenie na którym stał pulpit służący do czytania

Panuje zasada segregacji płci (mechica), co w praktyce oznacza, że parter jest zarezerwowany dla mężczyzn, a galeria na piętrze - babiniec - dla kobiet

Od średniowiecza w architekturze synagog pojawił się

Świątynia Jerozolimska (hebr. Bejt Ha-Mikdasz) - główna świątynia judaizmu stojąca niegdyś w Jerozolimie. Powstała w latach 966-959 p.n.e. za czasów króla Salomona, który podobno wzniósł ją w ciągu 7 lat na miejscu wskazanym uprzednio przez króla Dawida, na wzgórzu Moria .

Świątynia była miejscem wysławiania Boga JHWH i składania mu ofiar. Wewnątrz świątyni znajdowała się Arka Przymierz W Arce Przymierza przechowywano kamienne tablice z tekstem Dekalogu, które Mojżesz otrzymał od Boga na górze Synaj, Raz w roku każdy żydowski mężczyzna miał obowiązek wyruszyć do Świątyni Jerozolimskiej w celu złożenia ofiary (niejednokrotnie zabierał ze sobą całą rodzinę). Po zburzeniu Pierwszej Świątyni (587 p.n.e.) i powrocie z niewoli babilońskiej (536 p.n.e.) wzniesiono Drugą Świątynię (520-515 p.n.e.), o wiele skromniejszą, później kilkakrotnie przebudowywaną.

W świątyni tej nie było już Arki Przymierza, jednak było tam pomieszczenie za zasłoną, w którym, jak wierzono, "mieszkał" Bóg i do którego - podobnie jak niegdyś do pomieszczenia z Arką - nie wolno było nikomu wchodzić.

4 sierpnia 70 po nieudanym powstaniu Żydów Rzymianie zburzyli Świątynię. Jedyną pozostałością Świątyni są resztki okalającego ją muru - tzw. mur zachodni, Polakom lepiej znany jako Ściana Płaczu. Od XVI wieku jest ona świętym miejscem judaizmu.

Synagogi, stanowiące miejsce modlitw, nigdy nie pełniły takich funkcji, jak Świątynia Jerozolimska, która była dla Żydów jedyną świątynią i jedynym miejscem, w którym można było składać ofiary ze zwierząt i płodów rolnych. Poza tym funkcjonariuszami Świątyni byli kapłani na czele z arcykapłanem, a w synagogach główną rolę odgrywają rabini, którzy wcale nie muszą pochodzić z rodu kapłańskiego.

Faryzeusze a saduceusze

Faryzeusze byli w zasadzie stronnictwem ludzi świeckich, będącym opozycją wobec kapłańskiej arystokracji saduceuszów, starającym się jednak w swoim postępowaniu przestrzegać świątynnych reguł czystości. Zyskali sobie reputację ekspertów w dziedzinie interpretacji Pisma. Faryzeuszy czasem określa się mianem "Uczeni w Piśmie".

Faryzeusze wywodzili się z biedniejszych warstw społeczeństwa żydowskiego i reprezentowali żydowską religijność ludową.

Tworzyli gminy, na czele których stali uczeni w piśmie "mistrzowie" lub "nauczyciele" (hebr. rabbi). Mistrzowie ci ustalali własną interpretację tekstów biblijnych poprzez prowadzenie regularnych dysput i wymianę listów.

obok Prawa spisanego kultywowali także ustną tradycję przodków. Podkreślali bezwzględne posłuszeństwo Torze, ale krytykowali dosłowną interpretację tekstów biblijnych stosowaną przez saduceuszy, a także ascetyzm esseńczyków. Wierzyli w nadejście Mesjasza i nieśmiertelną duszę oraz zmartwychwstanie ciał, a także w istnienie aniołów i demonów, czym również zasadniczo różnili się od saduceuszy.

Swoje nauki faryzeusze głosili w synagogach, które istniały w tych czasach już w każdym mieście żydowskim

Jednakże część faryzeuszy spotykała się z krytyką za przesadny formalizm, zadufanie w sobie i obłudę, czyli, że narzucali ludziom przepisy, których sami nie przestrzegali - Stąd też wywodzi się współczesne określenie faryzeizmu.

Saduceusze - stronnictwo religijno-polityczne zawiązane wokół kapłanów Świątyni Jerozolimskiej, Pojawiło się w II w. p.n.e.

Ostoją saduceuszy były zamożne warstwy społeczeństwa.

dosłownie interpretowało księgi biblijne, odrzucali tradycję ustną.

W przeciwieństwie do faryzeuszy byli przeciwnikami tendencji mistycznych, zmartwychwstania oraz mesjanizmu. Byli także ich przeciwnikami politycznymi.

Talmud- jedna z podstawowych (choć nie jest uznawana za "świętą") ksiąg judaizmu.

Talmud jest komentarzem do biblijnej Tory, w którym wyjaśniono jak przestrzegać prawa zawartego w Torze w warunkach, jakie zapanowały wśród Żydów wypędzonych z Palestyny w II w. n.e.

Można powiedzieć, że Talmud jest czymś w rodzaju katechizmu obowiązującego wyznawców tradycyjnego judaizmu.

Talmud jest uporządkowanym zbiorem praw religijnych, opartych na rozważaniach rabinów żyjących między III w. p.n.e. a VI w. n.e.

Ścisłe przestrzeganie wielu nakazów mojżeszowych zapisanych w Torze nie było technicznie wykonalne po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej i dlatego rabini musieli ustalić religijne zasady życia w warunkach wygnania.

Talmud składa się z dwóch części: Miszny i Gemary.

Miszna to zbiór, początkowo ustnych, a następnie listownych odpowiedzi rabinów wiernym, którzy zapytywali jak interpretować praktycznie określone zapisy zawarte w Torze. Po uporządkowaniu tej tradycji powstała kodyfikacja obejmująca całą sferę obyczajowości (święta, ceremonie, rytuały, prawa, obyczaje, itp.) - w sumie jest to 248 podstawowych obowiązków i 365 zakazów, ułożonych według porządku, jaki występuje w biblijnej Księdze Powtórzonego Prawa.

Natomiast Gemara stanowi bardzo obszerny komentarz do poszczególnych fragmentów Miszny, jeszcze bardziej precyzyjnie ustalający właściwe zachowanie pobożnego żyda w danej sytuacji.

Gemara powstawała w dwóch największych żydowskich ośrodkach teologicznych, stąd istnieją dwa Talmudy: jerozolimski i babiloński, przy czym ten drugi jest obszerniejszy i uważany za ważniejszy.

Tora

. Tora - (hebr. Tora - prawo, nauka, droga, dosł. nauczanie). W węższym znaczeniu - pięć pierwszych ksiąg Biblii (Pięcioksiąg, Pentateuch); w szerszym znaczeniu - cała Biblia hebrajska (Tora pisana, Tanach) oraz tradycja teologiczno-prawna judaizmu (Tora ustna).

Najważniejszy tekst objawiony judaizmu, składający się z 5 ksiąg w języku hebrajskim, spisanych wedle tradycji przez Mojżesza na polecenie Boga. W skład Tory wchodzą

1 księga rodzaju 2 Wyjścia 3 Kapłańska 4 Liczb 5 Powtórzonego prawa

Głównym tematem Tory jest Przymierze pomiędzy Bogiem, a narodem Izraela za pośrednictwem Mojżesza zawarte podczas wędrówki z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej. Opis kształtowania się narodu i kultu za czasów Mojżesza poprzedzony jest znajdującymi się w Księdze Rodzaju opowieściami o prapoczątkach ludzkości (od Stworzenia do Potopu i Wieży Babel) oraz pradziejach Izraela

Tora (Pięcioksiąg) jest spisana ręcznie na białym, wykonanym z jagnięcej skóry zwoju. Przechowywana jest bardzo uroczyście, zwinięta i ubrana w tzw. sukienkę, ukoronowana. Składana jest w specjalnej, zasłoniętej szafie w synagodze.

Tora stanowi samo centrum życia żydowskiego. Na niej opiera się cały system modlitw.

W synagodze Tora jest czytana na bimie w rytmie rocznym.

Torze jest poświęcone specjalne święto, Simchat Tora, podczas którego religijni żydzi tańczą z radości z Torą w ramionach.

Tora ustna- Zwana również miszną. Cała tradycja ustna stanowiąca uzupełnienie Tory pisanej. Składa się z dodatków i komentarzy przepisów prawnych oraz przypowieści i legend objaśniających .

Konfucjanizm- system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza (konfucjanizm idealistyczny) i Xunzi (konfucjanizm realistyczny) w III wieku p.n.e.

Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku.

Dokładne określenie, czy konfucjanizm jest religią, czy filozofią jest trudne. Według europejskich kryteriów jest to mieszanka pojęć religijnych, społecznych, ekonomicznych, etycznych i obyczajowych tworzących spójny, choć nie do końca zdefiniowany światopogląd.

- sposób hierarchizowania społeczeństwa i określania miejsca jednostki w strukturze społecznej.

Zasady wartości konfucjańskie:

Hierarchia-posłuszeństwo-pracowitosć: uznano, ze cesarz jest pośrednikiem miedzy ludźmi a niebem, należy się mu całkowite posłuszeństwo, wszyscy sa zobowiązani oddać mu cześć

Jest on dla Japończyków kodeksem moralnym. Konfucjanizm opiera się na pięciu powinno�ciach:
- powinność poddanego wobec pana
- powinność syna wobec ojca
- powinność żony wobec męża
- powinność młodszego brata wobec starszego
- powinność przyjaciół wobec siebie nawzajem

Punktem wyjścia dla powstania tych zależności jest przekonanie, że człowiek, w odróżnieniu od zwierzęcia, może żyć tylko w rodzinie, która ma swoje oparcie w organizacji państwa.

Ponadto konfucjanizm głosi pięć cnót, które powinien kultywować szlachetny człowiek. Sš to:
- wspaniałomyślność (jin)
- sprawiedliwość (gi)
- etykieta (rei)
- wiedza (chi)
- szczerość (shin)

Konfucjusz postrzegał państwo jako przedłużenie rodziny, a władcę jako ojca ludu. W swoim ideale etycznym kładł nacisk na trzy zalety, które powinny charakteryzować człowieka szlachetnego (roztropność, miłosierdzie i odwaga). Z nimi łączyło się przestrzeganie pięciu starych cnót chińskich: humanitarność; uczciwość, sprawiedliwość; znajomość etykiety; szczerość, otwartość, budzenie zaufania; mądrość, dążenie do zdobywania wiedzy. Cechy te miały czynić człowieka szlachetnym (Chin-tsu), gdyż tylko on mógł sprostać obowiązkom rządzenia lub pomagania w rządzeniu.

W Taoizmie pojęciem kluczowym jest tao- droga. to tradycyjny chiński system filozoficzny i religijny.

. Celem Taoizmu jest osiągnięcie tao, zespolenie z naturą. W taoizmie nie ma żadnych dogmatów- każdy człowiek musi znaleźć własną drogę. Nie ma też narzuconych przykazań, których należałoby przestrzegać.
Tao ma dwa przeciwstawne aspekty (jin i jang). Są to kosmiczne zasady, które nieustannie oddziałują na siebie i dopełniają się nawzajem.

Jin oznacza to, co żeńskie, pasywność, mrok, miękkość, wklęsłość i pustkę.

Jang natomiast symbolizuje to, co męskie, aktywne, światło, twardość, wysokość i pełnię.

Kiedy jin osiąga swoje maksimum, przekształca się w jang. Rozdzielenie tych dwóch sił zapoczątkowało niebo i ziemię, a ich zmieszanie zrodziło człowieka i wszystko, co istnieje.

Celem tao jest odzyskanie naturalnej spontaniczności i zachowanie postawy szlachetnej prostoty.

Ten stan określa jako „powrót do dzieciństwa”. W przeciwieństwie do konfucjanizmu taoizm kładł nacisk na wolność

Dążąc do zespolenia z naturą, taoiści zaczęli podziwiać jej wieczną młodość i zdolność do regeneracji. Zastanawiali się, czy przez życie w harmonii z tao, czyli drogą natury, nie można by zgłębić tajemnic przyrody i uodpornić się na okaleczenia, choroby, a nawet na śmierć.

Taoiści opracowali ćwiczenia przypominające jogę, techniki oddychania oraz przepisy żywieniowe i praktyki seksualne, które miały wzmacniać siły witalne i przedłużać życie.

W Chinach współczesnych taoizm wciąż żyje, choć nieznana jest liczba jego wyznawców. Taoistami są np. urzędnicy, którzy- po pracy- wybierają się na działki pod miastem, gdzie „praktykują” taoistyczną ideę więzi z przyrodą. Istnieją też tajne stowarzyszenia, które podtrzymują dawne rytuały.
Tak oto pierwotna szkoła mistycznej filozofii przekształciła się w religię skala

Rodzaje komunikowania niewerbalnego:

1- zachowania związane z ruchami ciała- gesty, mimika, ruchy oczu, postawa;

2- fizyczne cechy organizmu- atrakcyjność, zapach cała, wzrost, waga, kolor włosów, odcień skóry

3- dotyk, głaskanie, uderzenie

4- cechy para segmentalne języka- siła głosu, tonacja, wokalizacja

5- proksemika- dystans między osobami, przestrzeń i terytorialność, układ miejsc siedzących, dystans konwersacyjny, wpływ architektury

6- artefakty- przedmioty tj. odzież, perfumy, biżuteria, kosmetyki;

-7 czynniki środowiskowe- temp., Halas, muzyka, kolorystyka, oświetlenie wnętrz , dekoracja

8- czas spotkania- przyjścia, odejścia, oczekiwania, sekwencje zabierania głosu

Kultury wysoko- , niskokontekstowe E.Hall

Kultury niskokontekstowe

• przewaga elementu werbalnego nad innymi elementami komunikacji,

• jasny, precyzyjny przekaz słowny,

• tendencja do organizowania wypowiedzi,

• stylistyczna oszczędność wypowiedzi.

• Nie zwraca się uwagi na elementy pozawerbalne, sytuacyjne, okolicznościowe

• - minimalna uwaga na gestach, mimice itp.

• Niemcy

• Skandynawia

• USA

Kultury wysokokontekstowe

• znaczenie wynika z przekazu werbalnego, niewerbalnego oraz kontekstu sytuacyjnego i kulturowego,

• odczytanie komunikatu wymaga znajomości wszystkich elementów,

• ważne kto, kiedy w jakim kontekście wypowiedział słowa,

• liczne dygresje, wtręty, przerywania, ozdobniki stylistyczne.

• Daleki Wschód

• Kraje arabskie

• Kraje śródziemnomorskie

• Kraje Czarnej Afryki

10

---