O systemie MS DOS, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka


O systemie MS DOS

Niewątpliwie najlepiej znanym systemem operacyjnym jest system MS-DOS firmy Microsoft (tekst sprzed 1995 r.). MS-DOS służy do tego, żeby na polecenie użytkownika sterować pracą komputera i zmuszać go do wykonywania potrzebnych zadań. System zgłasza swoją gotowość do przyjęcia polecenia wyświetlając znak zachęty (prompt np.: C:\DOS>_). Z systemu DOS korzysta się, wydając mu polecenia, czyli pisząc na klawiaturze nazwy czynności, które ma wykonać. Po napisaniu każdego polecenia trzeba nacisnąć klawisz [Enter], który oznacza zrób to! Wcześniej można pisać polecenie zmieniać i poprawiać, kasując źle napisane litery klawiszem [Backspace]. Jeśli wydane polecenie nie jest dla systemu zrozumiałe wypisuje on informację i nic nie robi. Dlatego nie należy obawiać się wydawania systemowi poleceń, gdyż jest bardzo mało prawdopodobne, że się coś zrobi źle. Jeśli nie jesteś pewien, jaką formę ma potrzebne polecenie, to i tak możesz zaryzykować jego napisanie. Najwyżej się pomylisz i wtedy nic nie zostanie zrobione. Jeśli natomiast uda Ci się i polecenie jest zrozumiałe - DOS gorliwie wykona żądane czynności, a potem znowu wyświetli prompt i będzie czekał na następne Twoje polecenia.

Podstawowa część systemu operacyjnego MS-DOS jest na stałe wbudowana do obsługiwanego komputera w postaci odpowiedniego modułu pamięci stałej (ROM). Część ta, zwana BIOS, służy do podstawowej obsługi sprzętu i dlatego musi być z nim na stałe związana. Pozostałe części systemu są ładowane (wczytywane z dyskietki lub z dysku twardego), w związku z tym możliwe jest używanie na tym samym komputerze różnych wersji systemu lub nawet różnych systemów operacyjnych. Taki proces rozpoczynania pracy przez mały fragment oprogramowania, który potem naciąga na siebie dalsze, z reguły znacznie bardziej rozbudowane - części tego samego programu nazywane jest przez informatyków boot up. Ładowana (butowana) część systemu składa się z dwóch części:

Ładowanie systemu

Ładowanie systemu operacyjnego odbywa się po włączeniu komputera lub po naciśnięciu przycisku RESET (na obudowie). Podczas startu wykonywane są następujące czynności:

Po załadowaniu systemu użytkownik może w każdej chwili wybrać dowolny napęd dyskowy jako aktualny, pisząc jego identyfikator z dwukropkiem i przesyłając ten komunikat do systemu. Na przykład, gdy system zgłosi się pisząc C:\>, użytkownik może przełączyć go na dysk A pisząc 'A:' i naciskając klawisz [Enter]. Ustaliwszy, z którego napędu korzystamy, możemy z niego wybrać potrzebny nam zbiór informacji, czyli tzw. Plik (ang. File). Pliki można porównać do ułożonych na półce książek. Plik może zawierać dowolne informacje (na przykład dane albo teksty) lub program. Wyjątkowość programów polega na tym, że są one ładowane do pamięci i wykonywane, a także mogą używać do swoich celów innych plików, na przykład plików z danymi i plików, w których program będzie zapisywać wyniki.

Nazwy plików

Każdy plik ma swoją nazwę, która pozwala go wskazać w celu wykonania (jeśli jest programem) lub wybrać spośród innych plików (jeśli zawiera dane). Nazwa pliku jest to ciąg od 1 do 8 znaków, po których może nastąpić rozszerzenie nazwy pliku poprzedzone znakiem kropki. Rozszerzenie nazwy pliku jest to ciąg od 1 do 3 znaków.
Przykład: '
12345678.123', 'README.TXT', 'INSTALL.EXE'.

Nazwy komend DOS nie powinny być używane jako nazwy plików. Niżej podano zarezerwowane nazwy urządzeń, które także nie powinny być używane jako nazwy plików:

Znakami dopuszczalnymi w nazwie pliku są: litery od A do Z i od a do z, cyfry od 0 do 9 oraz znaki $ (dolar), & (ampersand), # (hasz), @ (małpa lub ang. at czyli w), !, %, ' (apostrof), (, ), -, {, }, _ (podkreślenie), ~ (tylda). Trzyznakowe rozszerzenie nazwy pliku jest stosowane do rozróżnienia typów plików:

Ponad to istnieje wiele różnych typów plików.

Struktura danych

W celu ułatwienia zarządzania plikami wprowadzono pewne struktury - katalogi (ang. directory), które są plikami z nazwami plików. Przy wyjaśnieniu roli katalogów nasuwa się analogia z półką książek - plik jest jak gdyby konkretnym tomem, a katalog stanowi półkę książek zgromadzonych razem ze względu na podobieństwo tematyczne. Jeśli książek jest dużo, to niewątpliwie łatwiej jest odszukać potrzebny tom, gdy poda się obok jego własnej nazwy także nazwę półki, na której można go znaleźć. Analogia z półką na książki jest jednak ograniczona, ponieważ w systemie DOS elementami katalogów mogą być nazwy innych katalogów (podkatalogi). Tworzy się w ten sposób struktura drzewiasta, której pniem czyli początkiem wszelkich rozgałęzień jest katalog główny (ang. root oznaczany znakiem \ - backslash), a w której poszczególne katalogi stanowią albo konary dzielące się potem na drobniejsze gałęzie, albo elementy końcowe tzw. liście. Podczas pracy z systemem w każdej konkretnej chwili system znajduje się w jednym określonym miejscu drzewa katalogów, a zadaniem użytkownika jest orientowanie się i swobodne wędrowanie po całej strukturze. Wspomagają go w tym instrukcje systemowe. Znak zachęty (prompt) jest zwykle tak ustawiony, że pokazuje literę dysku a następnie ścieżkę dostępu począwszy od głównego katalogu czyli pełną ścieżkę dostępu np. C:\DOS\COMMAND> (co czytamy: aktualnym katalogiem jest katalog COMMAND, który jest podkatalogiem katalogu DOS, a ten z kolei jest podkatalogiem głównego katalogu dysku C). Zanim zostaną omówione polecenia dla systemu operacyjnego MS-DOS należy raz jeszcze przypomnieć, że większość operacji jest dokonywana na plikach lub urządzeniach zewnętrznych. W związku z tym przetwarzane pliki muszą zostać precyzyjnie zlokalizowane, tzn. musi zostać podana ścieżka dostępu do pliku, ścieżka może być bezwzględna tzn. podawana od korzenia poprzez wszystkie katalogi aż do pliku lub względna podawana w odniesieniu do katalogu aktualnego. Dla ułatwienia poruszania się po drzewie katalogów stworzone zostały specjalne symbole:

Czasami zamiast nazwy można podawać jej wzorzec wykorzystując pseudonimy (znaki globalne):

Dla każdego polecenia można także podać pewne parametry dodatkowe kierujące wyniki wykonywanych poleceń w inną stronę (tzn. nie na ekran) lub dokonujące na nich dodatkowe operacje, oto postać tych parametrów:

Polecenia systemu MS DOS

Help

Wyświetlenie na ekranie podręcznika używania systemu DOS. Podręcznik ten jest bardzo obszerny.

Składnia i przykład:

Help

Fasthelp

Wyświetlenie listy wszystkich poleceń systemu DOS z krótkimi objaśnieniami

Składnia i przykład:

Fasthelp

Attrib

Polecenie ustawia lub wyświetla atrybuty plików. Atrybuty określają dany plik: tylko do odczytu, archiwalny, systemowy, ukryty. Pliku tylko do odczytu nie można usunąć, ani niczego w nim zmieniać. Opcję plik archiwalny wykorzystuje komenda XCOPY, która może wybrać do kopiowania tylko pliki z tym atrybutem. Pliki ukryte są niewidzialne dla niektórych poleceń DOS.

Zamiast nazwy plik możemy oczywiście użyć znaków globalnych (*, ?)

Składnia i przykład:

attrib [+r/-r] [+a/-a] [+s/-s] [+h/-h] plik [/s]

attrib -r tekst.txt

attrib +r tekst.txt

attrib +h c:\tajne

attrib +h c:\tajne\*.*

Cd (chdir)

Polecenie służy do zmiany bieżącego katalogu
Ścieżka - określa nowy katalog, który będzie katalogiem aktywnym. Jeśli w ścieżce podano także nazwę dysku, to katalog aktywny będzie wybrany dla tego dysku.
Wydając polecenie cd (lub chdir) bez parametru, wyświetlona zostanie pełna ścieżka dostępu do aktywnego katalogu.

Składnia i przykład:

Cd [ścieżka]

Chdir [ścieżka]

Cd

cd..

cd \

cd a:\teksty

Cls

To polecenie powoduje wyczyszczenie ekranu i ustawienie kursora w lewym górnym rogu.

Składnia i przykład:

Cls

Copy

Komenda copy kopiuje plik lub grupę plików, łączy pliki.

Składnia i przykład:

Copy zrodlo [/a|/b] [+zrodlo[/a|/b] [+...]] [cel [/a|/b] [/v]

copy c:\teksty\tekst.txt a:

copy *.txt a:\

copy wej*.txt wyj*.txt

copy tekst.txt LPT1

copy tekst.txt CON

Date

Pokazuje aktualną datę i umożliwia jej ustawienie. Jeśli nie chcesz zmieniać daty naciśnij klawisz [Enter]

Składnia i przykład:

Date [rr.mm.dd]

Del (erase)

Polecenie del i erase usuwają pliki z dysku.

Składnia i przykład:

Del plik [/p]

Erase plik [/p]

Del *.bak

Del tekst.txt

Deltree

Bardzo niebezpieczne polecenie! Usuwa wszystkie pliki i podkatalogi niezależnie od ich atrybutów. Plików tak usuniętych nie można już przywrócić.

Składnia i przykład:

Deltree [/y] katalog

Deltree /y c:\kosz

Dir

Polecenie to wypisuje na ekran wykaz plików znajdujących się w określonym katalogu. Podaje także informacje dodatkowe: wielkość i czas powstania pliki, wielkość dostępnej pamięci.

Składnia i przykład:

Dir [ścieżka] [/p] [/w] [/a: atrybuty] [/o: sortowanie] [/s]

[/b] [/l]

dir \

dir /ad

dir a:\teksty /w /o:n >inf.i

Diskcopy

To polecenie kopiuje całą zawartość dysku w ciągu jednej operacji (w odróżnieniu np. od komendy COPY, która przekłada plik po pliku, co jest bardzo pracochłonne).

Składnia i przykład:

Diskcopy źródło cel [/l][/v]

Diskcopy a: b:

Diskcopy a: a:

Exit

Kończy działanie programu COMMAND.COM. komenda EXIT ma zastosowanie tylko do drugiej uruchomionej kopii COMMAND.COM. gdy pracujemy z jedną kopią (tak jest najczęściej) polecenie jest ignorowane.

Składnia i przykład:

Exit

Format

Polecenie FORMAT służy do przygotowania dysku tak, by był akceptowany przez DOS. Format tworzy nowy katalog główny, tabelę rozmieszczenia plików i katalogów (FAT) może także wykryć wadliwy sektor i usuwać dane.

Składnia i przykład:

Format napęd [/l] [/4] [/8] [/v:] [/q] [/f: wielkość] [/b | /s]

[/u] [/t: ścieżek /n: sektorów]

format a:

format a: /v:moj dysk

Label

Komenda LABEL zmienia, usuwa lub nadaje nazwę dyskietce (dyskowi).

Informacja o nazwie dysku jest wyświetlana w poleceniu DIR.

Składnia i przykład:

Label [napęd] [nazwa]

Label

Label a: moj dysk

Md (mkdir)

Polecenie służy do tworzenia katalogu lub podkatalogu na określonym dysku.

Składnia i przykład:

Md katalog

Mkdir katalog

Md nowy.txt

Md a:\teksty

More

Wyświetla informacje ekran po ekranie.

Składnia i przykład:

More [dysk:] [ścieżka] nazwa pliku

More < [dysk:] [ścieżka] nazwa pliku nazwa polecenia

| more [dysk:] [ścieżka][nazwa pliku]

dir | more

tree | more

Move

Przenosi plik z jednego katalogu do drugiego. Podczas przenoszenia można zmieniać nazwę plików lub katalogów.

Składnia i przykład:

Move plik1, plik2, …, plikncel

move c:\mojedok\*.txt a:\

Prompt

Polecenie umożliwia zmianę znaku zgłoszenia (tzw. prompt) systemu DOS. Tekst - informacja, która symbolizuje następujące dane lub znaki:

Jeżeli wydamy polecenie PROMPT bez parametrów, to zostaną przywołane standardowe ustawienia znaku zachęty (np. C> czyli 'prompt $n$g'). Wywołanie polecenia PROMPT powinno znajdować się w pliku AUTOEXEC.BAT.

Składnia i przykład:

Prompt [tekst]

Prompt $p$g

Prompt

Prompt $d$_$t$_$p$_$g

Rd (rmdir)

Polecenie służy do usuwania katalogów.

Nie można za pomocą tej komendy usunąć katalogu zawierającego pliki lub podkatalogi. Nie można usunąć katalogu bierzącego.

Składnia i przykład:

Rd katalog

Rmdir katalog

Rd a:\teksty

Rd teksty

Ren (rename)

Polecenie zmienia nazwy plików.

Zmieniając nazwę pliku na taką, która już istnieje w określonym katalogu spowodujemy, że DOS nie wykona polecenia.

Składnia i przykład:

Ren plik1 plik2

Rename plik1 plik2

Rename *.txt *tx_

Sys

Polecenie przenoszące kopie plików systemowych DOS na dyskietkę.

Składnia i przykład:

Sys [napęd1:] [ścieżka]napęd2

sys c: a:

Time

Pokazuje aktualny czas i umożliwia jego ustawienie.

Składnia i przykład:

Time [godzina [:minuty[:sekundy [:setne]]] [a|p]

time 10:11

Tree

Umiejętne wykorzystanie tej komendy w plikach wsadowych daje możliwość budowy fantastycznych programów. TREE potrafi rysować na ekranie drzewo katalogów.

Składnia i przykład:

Tree [ścieżka] [/f] [/a]

Tree c:\ | more

Tree c:\ /f > c:\drzewo.inf

Type

Wyświetla zawartość pliku.

Przeglądanie zawartości pliku ma sens w przypadku plików zawierających tekst. Jeżeli plik jest zbyt duży, by zmieścić się na jednym ekranie, należy wykorzystać komendę MORE.

Składnia i przykład:

Type plik

Type a:\dos.txt | more

Undelete

Polecenie odzyskuje skasowane pliki.

Składnia i przykład:

Undelete [plik] [/dt | /ds | /dos]

undelete [/list | /all | /purge[napęd] | /status| /load

| /unload | /s[napęd]|tnapęd [-liczba plików]]

Ver

Komenda podaje numer wersji DOS.

Składnia i przykład:

Ver

Xcopy

Polecenie służy do kopiowania katalogów i podkatalogów wraz z zawartymi w nich plikami.

Polecenie XCOPY kopiuje całe struktury katalogów, plik po pliku, pomijając pliki systemowe i ukryte. Aby zmienić atrybuty plików, należy skorzystać z polecenia ATTRIB. Ciąg znaków dysk\ścieżka\plik nie może być dłuższy niż 63 znaki. Jeżeli określona ścieżka dla celu nie istnieje, a kończy się znakiem '\', to przed kopiowaniem zostaną utworzone odpowiednie katalogi; jeżeli natomiast zapomnimy o znaku '\', to komenda wyświetli zapytanie, czy nazwa celu dotyczy pliku czy katalogu. Zaletą komendy XCOPY jest to, że dysk źródłowy i docelowy nie muszą być tego samego typu, a porozrzucane po różnych sektorach części plików, zostaną zebrane w jedną całość - tego nie da się zrobić za pomocą komendy DISKCOPY.

Składnia i przykład:

Xcopy źródło [cel] [/a] [/m] [/d:data] [/p] [/s] [/e] [/v] [/w]

Podczas wpisywania komend nie należy zwracać szczególnej uwagi na wielkość użytych liter, ponieważ system MS-DOS nie rozpoznaje wielkości liter. Komendy dir, Dir, dIR są przez system traktowane tak samo (dotyczy również plików). Aby otrzymać krótką podpowiedź, jak korzystać z wybranej komendy, należy napisać komenda '/?'. Czasami istnieje potrzeba wpisania komendy, której długość przekracza długość jednej linii, wtedy możemy wpisać taką komendę w kilku liniach. Aby przejść do następnej linii nie powodując wykonywania napisanej już instrukcji (nie kompletnej) naciskamy klawisz [Enter] wraz z klawiszem [Ctrl] (kontrol). Tak wpisana komenda będzie traktowana jako zwykła komenda.

Przetwarzanie wsadowe

Jedną z cech ułatwiających pracę w systemie MS-DOS jest tzw. Przetwarzanie wsadowe. Ułatwia ono pracę z komputerem wtedy, gdy trzeba wiele razy wykonać tę same czynności. Korzystanie z przetwarzania wsadowego polega na tym, że użytkownik zamiast wiele razy wydawać za pomocą klawiatury wszystkie kolejne polecenia systemowi MS-DOS, może je zapisać w utworzonym przez siebie pliku jako zwykły tekst (polecenia systemowe są zawsze tylko napisami). Jeśli następnie jako polecenie systemu MS-DOS poda się nazwę tego pliku (plik, w którym zawarte są komendy MS-DOS przeznaczone do automatycznego wykonywania nazywany jest plikiem wsadowym i musi mieć rozszerzenie .BAT), zacznie się automatyczne wykonywanie całej sekwencji wcześniej zapisanych poleceń. Przetwarzanie wsadowe wykonywane przez system może być zatrzymane przez naciśnięcie klawiszy [Ctrl] + [Break]. Wśród plików wsadowych wyróżniony jest plik AUTOEXEC.BAT, którego istnienie badane jest przez MS-DOS podczas inicjowania systemu. Jeśli ten plik istnieje, to MS-DOS automatycznie uruchamia przetwarzanie wsadowe tego pliku.

Oprócz standardowych komend MS-DOS pliki wsadowe mogą zawierać następujące komendy:

Znak @

@ - zapobiega wyświetleniu echa.
Umieszczenie znaku @ przed poleceniem ECHO OFF spowoduje, że napis ECHO OFF nie będzie widoczny na ekranie komputera. To najczęstsze zastosowanie tego znaku.

Składnia i przykład:

@polecenie

@echo off

Call

Wezwanie innego pliku.

W wierszu zawierającym komendę CALL nie wolno używać przełącznika wejścia/wyjścia i przetwarzania potokowego.

Składnia i przykład:

Call [n:] [ścieżka] nazwa pliku [parametry]

call pierwszy.bat

call drugi %3 /v

Choice

Umożliwia wybór spośród kilku wariantów działania.

Polecenie CHOICE jest bardzo przydatną komendą w konstruowaniu plików wsadowych, jej atrakcyjność polega głównie na możliwości eleganckiego wyprowadzania komunikatów lub zapytań na ekran komputera. Zwracany kod ERRORLEVEL może być wykożystany do dalszego sterowania przebiegiem programu.

Składnia i przykład:

Choice [/c[:] [klawisze] [/n] [/s] [/t[:]c,nn]] [komunikat]

choice /c:tnd Tak Nie Dalej

choice /c:tnd /t:d,30

Echo

ełączanie echa poleceń.

Polecenie poprzedzone znakiem @ nie będzie wyprowadzone na ekran nawet jeżeli jest ustawiony tryb ON. ECHO. (z kropką) daje pusty wiersz. ECHO bez parametru pokazuje stan komendy ECHO (ON czy OFF).

Składnia i przykład:

Echo [on | off | tekst]

Echo cześć

Echo.

@echo off

echo on

For

Pętla pozwalająca powtarzać jakąś akcję.

Nie wolno mylić parametrów występujących w plikach wsadowych oznaczonych %0 do %9 ze zmienną sterującą polecenia FOR (%%X, %%K etc.). obydwie nazwy (parametr i zmienna sterująca) składają się z jednego znaku, jednak parametry zawierające cyfry, to parametry wywołania pliku, a nie zmienna sterująca.

Składnia i przykład:

For %%x in (seria) do polecenie [argumenty]

for %x in (seria) do polecenie [argumenty]

for %%a in (%1 %2 %3) do dir %%a

Goto

Przekazanie sterowania do etykiety.

Składnia i przykład:

Goto [:] etykieta

:etykieta

goto etykieta

If

Instrukcja warunkowa.

Składnia i przykład:

If [not] warunek polecenie

if errorlevel 2 goto nie

if exist plik.bak del plik.bak

Pause

Zatrzymanie działania pliku wsadowego.

Składnia i przykład:

Pause [komunikat]

Pause Wymień dyskietkę

Pause

Rem

Komentarz.

Wiersz w programie wsadowym zaczynający się od REM jest ignorowany przez DOS. W tym wierszu umieszcza się najczęściej komentarz ułatwiający zrozumienie działania pliku .BAT. można tę metodę stosować do wyłączania określonych poleceń w programach wsadowych, na przykład podczas testowania działania. Komentarz jest wyprowadzany na ekran tylko wtedy, gdy ustawiony jest tryb echa (echo on), w pozostałych przypadkach jest ignorowany.

Składnia i przykład:

Rem [komentarz]

Rem proba komentarza

Rem cls

Rem format a:

Set

Nadawanie nazwy zmiennej środowiskowej.

Polecenie dodaje parę, nazwę i tekst, do otoczenia. Zapisane w środowisku mogą być później odczytane przez program i traktowane jako dodatkowe dane. Jeśli podana nazwa zmiennej występowała już wcześniej, to nowy tekst przypisany do tej zmiennej zastąpi tekst poprzedni. Małe litery w nazwie podczas czytania przez instrukcję SET są zamieniane na duże. SET traktuje wszystkie znaki na lewo od znaku równości jako nazwę symbolizującą zmienną, a na prawo jak wartość. Jeżeli przed lub po znaku równości użytkownik napisze spacje, to zostanie ona potraktowana jak część definicji. Pole SET zmienna= (pusty napis po znaku równości) spowoduje usunięcie pary zmienna i tekst ze środowiska. SET (bez parametrów) wyświetli wartość zmiennej (przypisany jej tekst). Jeżeli w przetwarzaniu wsadowym parametrem jest zmienna środowiskowa, to nazwę ujmujemy w parę znaków % np. '%katalog%'. Polecenie SET jest wykorzystywane w plikach AUTOEXEC.BAT i CONFIG.SYS dla określenia parametrów środowiska w momencie startu systemu operacyjnego. Polecenie SET w pliku AUTOEXEC.BAT może mieć następującą składnię: SET TEMP=C:\DOS (polecenie SET określa katalog do przechowywania plików roboczych, tworzonych w procesie filtrowania).

Składnia i przykład:

Set [zmienna=[tekst]]

Set krok=C:\teksty\

Copy %krok%%1 a:\

Set krok=

Shift

Przesunięcie nazw parametrów. Jak wiadomo parametry wywołania pliku wsadowegosą identyfikowane za pomocą cyfr poprzedzonych znakiem procentu (od %1 do %9). W czasie pracy programu znaki %1 - %9 są zastępowane przez rzeczywiste parametry, które zostały wypisane za nazwą programu w linii wywołania. Polecenie SHIFT jest szczególnie użyteczne, gdy chcemy wprowadzić więcej niż 10 parametrów (dziesięć - łącznie z %0, który jest przydzielony wywołanemu plikowi wsadowemu). Polecenie to przesuwa parametry w linii komend wyrażone za pomocą znaku % tak, że parametr, który do czasu użycia był przedstawiony jako %1, teraz staje się %0, %2 staje się %1 itd. SHIFT można użyć kilkakrotnie, wprowadzając kolejne parametry - zawsze nastąpi przesunięcie o 1, odbywa się to jednak kosztem dostępu do parametrów początkowych - po każdym użyciu SHIFT %0 jest wyrzucany, robiąc miejsce dla nowo wprowadzonego.

Składnia i przykład:

Shift

If not %1==ratuj.exe

Shift

DOS (Disk Operation System) - jest dyskowym systemem operacyjnym przeznaczonym dla jednego użytkownika, do 16-bitowych mikrokomputerów wykorzystujących procesory rodziny Intel 8086. Wygoda użytkowania oraz zastosowanie systemu, pod nazwą PC DOS dla komputerów IBM PC, zapewniły mu swego czasu dużą popularność. Stworzono bogatą bibliotekę oprogramowania, działającego pod nadzorem systemu MS DOS. Obejmującą bogaty zestaw programów wspomagających pracę biurową, projektowanie, kompilatory języków programowania itp. System ten wywodzi się od systemu o nazwie QDOS, opracowanego przez Seattle Computers - pionierską firmę w dziedzinie budowy i oprogramowania komputerów z procesorem Intel 8086. Kolejne wersje tego systemu o nazwie 86 DOS zostały w 1981 roku zakupione przez firmę Microsoft i nazwane MS DOS. W tymże samym roku system MS DOS zastosował IBM w komputerze IBM PC, wersja dla tego komputera została nazwana PC DOS i system ten pozostał . Charakterystyka systemów operacyjnych nierozerwalnie związany z komputerem osobistym IBM. Miał on być systemem działającym szybko i efektywnie gospodarującym pamięcią dyskową. Założenia te zostały osiągnięte. W krótkim czasie opracowano dla tego systemu wiele programów użytkowych, co zachęciło producentów do instalowania go w wielu komputerach. Powstało kilka wersji systemu MS DOS: Pierwsza 1.0 (1980 r.) obsługiwała dyskietki jednostronne, 1.1 -dwustronne (8 sektorów/ścieżkę), przy pojemności dyskietki 320KB. Rok 1982 przyniósł zupełnie zmienioną wersję 2.0, a następnie 2.1. Pozwalały one na korzystanie z dysku stałego, dołączanie nowych urządzeń zewnętrznych, usprawniono działanie systemu, poprawiono błędy z pierwszych wersji (zmieniono format dysku - 9 sektorów/ścieżkę, 360 KB pojemność) oraz organizację katalogu plików zapisanych na dysku. W systemie MS DOS 2.0 i wersjach następnych uwzględniono pewne elementy systemu Unix, takie jak hierarchiczny system zbiorów, czy mechanizm przetwarzania potokowego (ang. pipe), pozwalający na łączenie wyjścia jednego programu z wejściem drugiego. Wersja ta pozwala na pracę drugiego programu pod nadzorem działającego programu, w szczególności umożliwiało drukowanie w czasie pracy innego programu. W wersji tej można tworzyć pliki dyskowe zawierające polecenia systemowe (ang. batch file). Polecenia te są wykonywane automatycznie po podaniu nazwy pliku lub po włączeniu zasilania (pliki o nazwie AutoExec) . Wersje 3.x były przeznaczone do komputerów IBM PC AT, choć mogły być używane również w starszych modelach. System obsługuje dyskietki o pojedynczej, podwójnej i poczwórnej gęstości zapisu a także dyskietki o średnicy 8 cali (pojemność 1,2 MB) oraz 31 /2 cala (pojemność do 720 KB). Pliki dyskowe mogą być zabezpieczane przed zapisem. Uproszczona jest instalacja dysku wirtualnego. W systemie tym łatwiejsze jest korzystanie z hierarchicznego systemu plików, przełączanie układu klawiatury, korzystanie z wbudowanego zegara i inne. W dalszych aktualizacjach dodano wiele nowych poleceń usprawniających działanie systemu takich jak ScanDisk do diagnozowania dysków czy DriveSpace służący z kolei do ich kompresji.
Sposób obsługi systemu polegający na drobiazgowym i dokładnym wpisywaniu komend również przysparza wiele kłopotów, chociaż z pewną pomocą przychodzą tu nakładki systemowe typu "Norton Commander" czy "DOS Shell" które ułatwiają sposób nawigacji. Zaletą systemu jest jego popularność, małe wymagania sprzętowe, prosta instalacja i otwartość dzięki czemu może być uruchamiany na wielu komputerach niezależnie od producenta i konfiguracji. W podstawowych zastosowaniach takich jak edycja tekstu, dla tego systemu możemy znaleźć całkiem pokaźną liczbę aplikacji, od prostych notatników, po bardziej zaawansowane aplikacje jak WordPerfect Suite for DOS firmy Corel który zawiera edytor tekstowy Wordperfect, arkusz kalkulacyjny Quatro Pro oraz program do tworzenia prezentacji Corel Presentation. Wszystkie razem zajmują około 30 MB i zadowolą się 450 KB wolnej pamięci operacyjnej.
Dla użytkowników mogących pracować w sieci i nie mających zamiaru zrezygnować z korzystania z nowoczesnych programów, istnieje praktyczne rozwiązanie polegające na pracy za pomocą X-serwera. Polega to na tym, że programy są uruchamiane np. na serwerze Linuxowym, natomiast użytkownik pracuje na komputerze PC z zainstalowanym systemem DOS, otrzymując tylko obraz, tak jakby pracował bezpośrednio na serwerze. W ten sposób na komputerach może zresztą równocześnie pracować większa liczba osób unikając jednocześnie instalacji tego samego programu na kilku maszynach i zmniejszając kłopoty związane z administrowaniem całego systemu. Jest to szczególnie użyteczne w szkołach lub innych mniej zasobnych instytucjach posiadających różnego rodzaju "antyki" z małą ilością pamięci i ograniczoną pojemnością dysku.

Komendy DOS :

CD - zmiana katalogu lub wyświetlenie nazwy bieżącego katalogu
CHKDSK - sprawdzanie stanu dysku lub zbiorów
CLS - wymazywanie zawartości ekranu
COMMAND - uruchomienie wczytywanie nowego procesora poleceń
COMP - porównanie dwu lub większej ilości zbiorów
COPY - kopiowanie jednego lub większej ilości zbiorów
DATE - ustalenie daty systemowej
DBLSPACE - kompresja dysków stałych lub dyskietek
DEL - kasowanie wyspecyfikowanego zbioru lub zbiorów
DELOLDOS - usuniecie poprzedniej wersji DOS
DELTREE - kasowanie katalogu wraz z jego podkatalogami
DIR - wyświetlenie zawartości katalogu
DISKCOMP - porównanie zawartości dwóch dyskietek
DISKCOPY - skopiowanie zawartości dyskietki
ECHO - włączenie lub wyłącznie wyświetlania na ekranie komunikatów poleceń systemowych
EDIT - włączenie edytora systemowego DOS
EXIT - wyjście z systemu DOS
FDISK - ustalenie konfiguracji dysku twardego
FIND - wyszukiwanie katalogów lub plików
FORMAT - formatowanie dysku twardego
HELP - pomoc
KEYB - ustalenie klawiatury dla danego kraju
LABEL - utworzenie , zmiana lub usunięcie etykiety dysku
MD ( MKDIR ) - tworzenie katalogu
MEM - wyświetlenie informacji o ilości zajętej i wolnej pamięci
MOVE - przenoszenie katalogów lub plików do innego miejsca na dysku
MSD - wyświetlenie informacji technicznych o zestawie komputerowym
PRINT - drukowanie zbioru tekstowego
RD ( RMDIR ) - usunięcie pustego katalogu
RECOVER - odzyskanie katalogu lub całego dysku z uszkodzonym sektorem
REN ( RENAME) - zmiana nazwy katalogu
SCANDISK - skanowanie dysku
SETVER - ustalenie wersji systemu operacyjnego DOS
SMARTDRV - konfiguracja lub uruchomienie programu SMARTDrive służącego do buforowania odczytów i zapisów sektorów dyskowych w pamięci rozszerzonej , co znacznie skraca czas dostępu do nich .
TIME - wyświetlenie lub ustalenie czasu systemowego
TREE - wyświetlenie drzewka katalogu lub dysku
TYPE - wyświetlenie zawartości katalogu
UNDELETE - odzyskanie zbiorów usuniętych za pomocą polecenia delete .
UNFORMAT - odzyskanie zbiorów usuniętych za pomocą format .
XCOPY - kopiowanie katalogów wraz z jego podkatalogami

19



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ŚWIATŁO, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
71, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
prawo Ohma, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
78, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
natężenie źródła światła, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
77, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
absorbancja, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
ŚWIATŁO, technologia żywienia- materiały, S II Fizyka
Mleko egazmin, technologia żywienia- materiały, mleko
Sprawozdanie ćw.4, Technologia żywności, semestr II, fizyka, x
POLECENIA SYSTEMU MS DOS
Budowa i zadania systemu MS DOS
sprawozdanie-lepkosc, Technologia żywności, semestr II, fizyka, x
Beztlenowy Metabolizm Sacharydów, technologia żywienia- materiały, Biotechnologia
13 Zestawienie poleceń systemu MS DOS
lepkość1, Technologia żywności, semestr II, fizyka, x

więcej podobnych podstron