Prawo - część 1, Ratownictwo Medyczne, Prawo


PRAWO

  1. Pojęcie przepisu prawnego

Przepis prawny jest to zdanie zamieszczone w tekście aktu prawnego

  1. Rodzaje przepisów prawnych.

a.)Definicje legalne- są to przepisy określające znaczenie pojęć używanych w aktach prawnych. Przykładem definicji legalnych są definicje pracodawcy i pracownika zamieszczone w części ogólnej kodeksu pracy. Pracodawca formułuje definicję legalną w sytuacji, gdy jakieś określenie jest niejasne ( wieloznaczne), jest nieostro znaczeniowe lub jest pojęciem nowym nie stosowanym dotychczas w języku prawnym.

b.) Przepisy wyznaczające wzór zachowania są to przepisy, które nakładają na dany przedmiot obowiązek (nakaz lub zakaz)określonego działania lub dokonania określonej czynności. Przepisy te mogą również przyznawać jednostkom określone uprawnienia.

Pojęcie obowiązku ustanawiane jest w tekstach prawnych za pomocą takich zwrotów jak:

Ma obowiązek, jest obowiązany, powinien, itd. Natomiast obowiązek polegający na zakazie dokonywania określonych czynności jest ustanawiany w tekstach prawnych za pomocą takich zwrotów jak na przykład: jest zabronione, jest niedopuszczalne, nie wolno, nie może. Uprawnienie jest określane w tekstach prawnych za pomocą takich zwrotów jak: Może, ma prawo, jest uprawniony.

c.) Przepisy odsyłające:

Przepisy te na ogół same niczego nie rozstrzygają, ponieważ odsyłają do postanowień innych przepisów prawnych. Celem przepisów odsyłających jest zapewnienie skrótowości i komunikatywności aktu prawnego oraz spójności systemu prawa. Wyróżniamy przepisy odsyłające wewnętrznie i zewnętrznie. Pierwsze z nich odsyłają do postanowień aktów prawnych, w których przepisy odsyłające są zamieszczone. Drugie z nich natomiast odsyłają do postanowień innych aktów prawnych.

d.) Przepisy bezwzględnie obowiązujące: Postanowień ich nie można wyłączyć wolą stron.

e.) Przepisy względnie obowiązujące- są to przepisy, których postanowienia mogą być wolą stron wyłączone lub zmodyfikowane. Znajdują one najczęściej zastosowanie wtedy, gdy strony pewnych kwestii nie uregulowały w umowie cywilno prawnej.

  1. Pojęcie normy prawnej

Jest to norma postępowania ustanowiona przez upoważnione organy państwowe.

    1. Budowa normy prawnej

      • Hipoteza określa adresata normy oraz okoliczności, od których zaistnienia zależy czy norma znajdzie zastosowanie czy też nie.

      • Dyspozycja jest to rdzeń normy prawnej wskazuje nakaz lub zakaz określonego zachowania się, względnie uprawnienie do dokonania określonej czynności.

      • Sankcja użycie lub zapowiedź użycia przymusu lub innej dolegliwości(nieważność danej czynności)na wypadek niezastosowania się do dyspozycji normy prawnej przez jej adres

Różnica między przepisem prawnym a normą prawną.

Z przepisu prawnego nie zawsze da się skonstruować jednoznaczną normę prawną. Niekiedy norma prawna konstruowana będzie z dwóch przepisów lub większej ich grupy. Może się również zdarzyć, że jeden przepis zawierać będzie dwie niezależne normy prawne.

Pojęcie Zakładu Opieki Zdrowotnej i świadczenia zdrowotnego.

Zasady funkcjonowania ZOZ-u regulują przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. O zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2007 r. nr. 14 poz. 89)

ZOZ jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób, środków majątkowych, utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych.

ZOZ-em jest: szpital, zakład leczniczy, sanatorium, przychodnie, ambulatorium, pogotowie ratunkowe, sanepid, zakład rehabilitacji leczniczej, itp.

Świadczenie zdrowotne- jest to działanie służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady uch wykonywania, a w szczególności związane z badaniem i opieką lekarską, leczeniem, rehabilitacją leczniczą, badaniem diagnostycznym, pielęgnacją chorych i niepełnosprawnych, a także opiniowaniem i orzekaniem o stanie zdrowia.

Podmioty uprawnione do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Zgodnie z art. 4 cytowanej ustawy świadczenia zdrowotne mogą być udzielane przez ZOZ oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez grupową praktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniarek i położnych, na zasadach określonych w odrębnych przepisach. W ZOZ-ie świadczenia zdrowotne udzielane są wyłącznie przez osoby wykonujące zawód medyczny oraz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach. Art.. 18 ustęp 1 punkt 1 ustawy zawiera definicję osoby wykonującej zawód medyczny zgodnie, z którą należy przez to rozumieć osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.

Ogólne obowiązki ZOZ-u.

ZOZ udziela świadczeń zdrowotnych bezpłatnie, za częściową odpłatnością lub odpłatnie na zasadach określonych w ustawie, przepisach odrębnych lub umowie cywilno prawnej.

W przypadku, gdy ZOZ udziela określonego świadczenia zdrowotnego pacjentowi bezpłatnie, względnie za częściową odpłatnością, to koszty takiego świadczenia pokrywa najczęściej inny podmiot to jest narodowy fundusz zdrowia, skarb państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub pracodawca.

Zarówno publiczny, ZOZ jak i niepubliczny nie mogą odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia.

Podział Zakładów Opieki Zdrowotnej ze względu na podmiot, który go stworzył.

(organ założycielski)

Zgodnie z tym podziałem wyróżniamy: Publiczne ZOZ-y, oraz niepubliczne ZOZ-y. Publicznym ZOZ-em jest zakład utworzony przez ministra lub centralny organ administracji rządowej, wojewodę, jednostkę samorządu terytorialnego, publiczną uczelnię prowadzącą działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych, a także centrum medyczne kształcenia podyplomowego.

Niepublicznym ZOZ-em jest zakład utworzony przez kościół lub związek wyznaniowy, pracodawcę, fundację lub związek zawodowy lub stowarzyszenie, inną krajową albo zagraniczną osobę prawną lub fizyczną, a także przez spółkę nie mającą osobowości prawnej.

Wyjątek: ZOZ-u nie może utworzyć samodzielny publiczny ZOZ, oraz spółka określona w art..19ustęp 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku, o partnerstwie publiczno prawnym.

Rejestr ZOZ-ów. Zasady wpisów ZOZ-ów do tego rejestru.

ZOZ może rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru, który jest jawny i dostępny do wglądu osób trzecich. Zgodnie z regułą zawartą w art.12 ustęp 3. Rejestr ZOZ-ów mający siedzibę na obszarze województwa prowadzi wojewoda. Wyjątek od tej reguły określa artykuł 12 ustęp 4 zgodnie, z którym rejestr ZOZ-ów utworzonych przez organy i osoby prawne, o których mowa a artykule 8 ustęp 1 podpunkt1, podpunkt3a i 3b.(przez ministra lub centralny organ administracji rządowej). Prowadzi minister właściwy do spraw zdrowia. Podstawą wpisu do rejestru zoz-u jest stwierdzenie przez organ prowadzący rejestr, że ZOZ spełnia łącznie wymagania zawarte w artykule 9 - 11 ustawy a w szczególności:

  1. Pomieszczenia i urządzenia ZOZ-u odpowiadają określonym wymaganiom fachowym i sanitarnym, które reguluje rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 roku w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia ZOZ-u.

  2. Będzie spełniał standardy postępowania i procedury medyczne w nim wykonywane celem zapewnienia właściwego poziomu jakości świadczeń zdrowotnych.

  3. Będą stosowane wyroby medyczne spełniające warunki określane w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 roku o wyrobach medycznych.

  4. Świadczenia zdrowotne udzielane będą tylko przez osoby wykonujące zawód medyczny, raz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach.

  5. Posiada prawidłowo nadany status, który zawiera wymagania uregulowane w artykule 11 ustęp 2 ustawy.

Wpis do rejestru odmowa wpisu lub skreślenie z rejestru następuje w formie decyzji administracyjnej.

ZOZ ma obowiązek:

  1. Zgłosić organom prowadzącym rejestr, zmiany statusu faktycznego i prawnego odnoszące się do zakładu, powstałe po wpisie do rejestru i dotyczące danych zawartych w rejestrze, w terminie 14 dni od dokonania zmiany.

  2. Zgłosić organowi prowadzącemu rejestr zaprzestanie działalności z jednoczesnym wskazaniem terminu wykreślenia zakładu z rejestru. Jeżeli ZOZ dopuści się uchybienia określonego w artykule 15 ustęp 1, organ prowadzący rejestr, wyznacza stosowny termin na usunięcie uchybień a po jego bezskutecznym upływie, podejmuje decyzję o jego wykreśleniu z rejestru w całości lub w części dotyczącej działalności nie odpowiadającej wymaganiom ustawy lub statusu.

Wyjątek od tej reguły - organ prowadzący rejestr wykreśla ZOZ bez wyznaczenia terminu do usunięcia uchybień, jeżeli:

  1. Świadczeń zdrowotnych w zakładzie udzielają lekarz, pielęgniarka lub położna nie posiadający praw wykonywania zawodu lub zgody na udział w udzielaniu świadczenia zdrowotnego, wymaganej na podstawie odrębnych przepisów.

  2. Organ prowadzący rejestr dokonał wpisu z naruszeniem prawa.

  3. Określone w artykule 15 ustęp 1 uchybienie zostało stwierdzone powtórnie.

Dokumentacja medyczna w zakładach opieki zdrowotnej.

ZOZ ma obowiązek prowadzić dokumenty osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu(pacjentów), oraz zapewnić ochronę danych zawartych w tej dokumentacji. Ponadto ZOZ jest zobowiązany udostępnić dokumentację medyczną podmiotom i organom wymienionym w artykule 18 ustęp 3 podpunkt 1 - 8 ustawy.

Formy udostępniania dokumentacji medycznej:

  1. Do wglądu w ZOZ-ie

  2. Poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów lub kopii, przy czym za udostępnienie dokumentów medycznych w tej formie ZOZ pobiera opłatę. Opłatę tę ustala kierownik ZOZ-u w regulaminie porządkowym zakładu.

  3. Poprzez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeżeli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia oryginału tej dokumentacji.

Dokumentacja obligatoryjnie musi zawierać w szczególności:

  1. Oznaczenie pacjenta pozwalające na ustalenie jego tożsamości.

  2. Oznaczenie ZOZ-u ze wskazaniem komórki organizacyjnej zakładu, w której udzielono świadczeń zdrowotnych.

  3. Datę sporządzenia.

Powyższe wyliczenie obligatoryjnych dokumentów dokumentacji medycznej, nie ma charakteru wyczerpującego, ponieważ przepisy ustawy oraz innych aktów prawnych, a zwłaszcza ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty określają dodatkowe elementy, jakie powinny się znaleźć w dokumentacji medycznej.

Dokumentacja medyczna jest przechowywana przez okres dwudziestu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dodano ostatniego wpisu. Wyjątki od tej reguły określają punkty 1;2 i 3 zawarte w artykule 18 ustęp 4f ustawy. Przykładowo dokumentacja medyczna pacjenta, który zmarł na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, jest przechowywana przez okres trzydziestu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zgon nastąpił.

Dokumenty wewnętrznie obowiązujące, w ZOZ-ach

Sprawy związane z funkcjonowaniem, ZOZ-u określają dwa dokumenty wewnętrzne to jest

Status ZOZ-u oraz regulamin porządkowy ZOZ-u.

Status określa ustrój ZOZ-ów oraz inne sprawy dotyczące jego funkcjonowania nie uregulowane w ustawie. Podmiot, który stworzył zakład nadaje status o ile odrębne przepisy nie mówią inaczej. Obligatoryjne elementy statusu określa artykuł 11 ustęp 2 ustawy. Status nie może powielać ani modyfikować przepisów ustawy, ponieważ nie jest on źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Obowiązuje on tylko dany ZOZ.

Regulamin porządkowy ZOZ-u reguluje sprawy związane z organizacją i porządkiem procesu udzielania świadczeń zdrowotnych. Artykuł 18a ustęp 1 określa obligatoryjnie elementy regulaminu, przy czym wyliczanie tych elementów nie ma charakteru wyczerpującego. Postanowienia regulaminu porządkowego ZOZ-u nie mogą naruszać praw pacjenta określonych w ustawie i przepisach odrębnych. Podmiotem upoważnionym do ustalenia regulaminu porządkowego ZOZ-u jest kierownik tego zakładu.

Prawa pacjenta

W polskim porządku prawnym prawa pacjenta są określone w konstytucji RP. Certyfikowanych umowach międzynarodowych lub konwencjach, w ustawie o ZOZ-ach, w ustawie o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. A także w szeregu przepisów powszechnie obowiązujących.

Podstawowe prawa pacjenta wynikające z konstytucji RP.

Na podstawie artykułu 68 ustęp 1 konstytucji RP. Każda osoba fizyczna ma prawo do ochrony zdrowia. Z kolei ustęp 2 tego przepisu wskazuje, że obywatelom niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania tych świadczeń określa ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.

Prawa pacjenta wynikające z ustaw o ZOZ-ach.

Podstawowe prawa pacjenta związane z udzielaniem mu pomocy przez ZOZ-y określa artykuł 19 ustęp 1 - 5 ustawy.

Ponadto w ZOZ-ach przeznaczonych dla osób wymagających całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych(szpital, sanatorium zakład leczniczy),pacjent ma prawo do:

    1. Dodatkowej opieki pielęgnacyjnej sprawowanej przez osobę bliską lub inną osobę wskazaną przez siebie.

    2. Kontaktu osobistego, telefonicznego lub korespondencyjnego z osobami z zewnątrz.

    3. Opieki duszpasterskiej.

    4. Stosownych środków farmaceutycznych i materiałów medycznych.

    5. Pomieszczenia, wyżywienia odpowiedniego do stanu zdrowia.

Zgodnie z artykułem 22 ustęp 1 wypisanie ze szpitala następuje:

    1. Gdy stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego leczenia w szpitalu.

    2. Na żądanie osoby przebywającej w szpitalu (pacjenta),lub jego przedstawiciela ustawowego(prawnik pacjenta).Od tej reguły wyjątki ustanawiają przepisy szczególne między innymi ustawa o ochronie zdrowia psychicznego.

    3. Gdy osoba przebywająca w szpitalu w sposób rażący narusza regulamin, a nie zachodzi obawa, że odmówienie i zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta albo życia lub zdrowia innych osób.

    4. Osoba występująca o wypisanie ze szpitala na własne żądanie jest obowiązkowo informowana przez lekarza o możliwych następstwach zaprzestania leczenia w szpitalu. Osoba taka składa pisemne oświadczenie o wypisanie ze szpitala na własne żądanie, a w przypadku braku takiego oświadczenia lekarz sporządza odpowiednią adnotację w dokumentacji medycznej.

Prawo pacjenta wynikające z odrębnych przepisów a w szczególności z ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty.

Pacjent ma prawo:

1.Udzielania mu świadczeń zdrowotnych przez lekarza, stosownie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi lekarzowi metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz należytą starannością.

2. Uzyskania od lekarza przystępnej informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych i dających się przewidzieć następstwach i zastosowaniach, albo zaniechaniu.

3. Wyrażenia zgody albo odmowy na wykonanie pacjentowi zabiegu operacyjnego, albo zastosowania wobec niego metody leczenia lub diagnostyki stanowiącej podwyższone ryzyko.

  1. Zachowanie tajemnicy informacji związanych z udzielaniem przez lekarza pacjentowi określonych świadczeń zdrowotnych.

  2. Wyrażenia zgody lub odmowy na udział w eksperymencie medycznym po uprzednim poinformowaniu go przez lekarza o celach, sposobach i warunkach przeprowadzenia eksperymentu, spodziewanych korzyściach leczniczych lub poznawczych i ryzyku.

  3. Cofnięcia zgody na eksperyment medyczny w każdym stadium eksperymentu.

Publiczne zakłady opieki zdrowotnej

Udziela świadczen zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych osobom ubezpieczonym oraz innym osobom uprawinonym do tych

świadczeń na podst.odrębnych przepisów, nieodpłatnie, za częściową odpłatnością lub całkowitą odpłatnością, przy czym koszty świadczeń zdrowotnych. udzielonych

pacjentowi bezpłatnie lub za częściową odpłat.ponosi najczęściej NFZ lub Skarb Państwa.

Od powyższej reguły wyjątek określa art.33 ust.2 Ust., który stanowi, że za świadczenia zdrowotne udzielone osobie znajdującej się w stanie

nietrzeźwości PZOZ pobiera opłatę nie zależnie od bezpłatnych świadczeń zdrowotynch, jeżeli jedyna bezpośrednia przyczyna udzielanego

świadczenia zdrowotnego było zaburzenie spowodowane stanem nietrzeźwości tej osoby.

Na podst.ust. Minister lub Centralny Organ Administracji Rządowej, Wojewoda, Jednostka Smorządu Terytorialnego oraz samodzielny

PZOZ są upoważnione do udzielenia zamówienia lub świadczenia zdrowotne następującym podmiotom

1. NZOZ w zakresie zadań określ.w statucie tego zakładu

2. Osobie wykonującej zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki na zasadzie określ.w

odrębnych przepisach.

3. Gr.praktyce lekarskiej i gr. praktyce pielegniarek i położnych prowądzacym działalność na zasadzie określ.w odrębnych przepisach

4. Osobie legit. się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określ.zakresie lub w określ. dziedzinie medycznej która dysponuje

lokalem oraz aparaturą, sprzętem medycznym odpowiadającym wymaganiom przewidzianym dla ZOZ, a także spełnia warunki określ.w Ust.o

swobodzie działalnoci gospodarczej.

Podmioty w punkcie 1-4(przyjmujące zamówienie) przyjmując zamówienie zobowiązują się do wykonania zadań publicznego, ZOZ-u w zakresie udzielonego zamówienia, na zasadach określonych w umowie a udzielający zamówienie do zapłacenia ze środków publicznych za wykonanie zamówienia.

Umowę na udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne zawiera się na czas udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, lub na czas określony na podstawie wyników przeprowadzonego konkursu ofert oraz, ofert na udzielenie zamówienia.

Zgodnie z paragrafem 3 rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej a dnia 13 lipca 1998 roku, w sprawie umowy o udzielanie zamówienia na świadczenia zdrowotne (dziennik ustaw z 98r. Nr 93 pozycja 592).

Umowa ta nie może być zawarta na czas krótszy niż 3 miesiące, chyba, że z rodzaju i ilości świadczeń zdrowotnych wynika czas krótszy.

Umowa o udzielenie zamówienia zawarta zostaje z chwilą podpisania jej przez obydwie strony. Wymaga ona formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Zakazane jest wprowadzanie zmian postanowień zawartej umowy, oraz wprowadzanie nowych postanowień do umowy niekorzystnych dla podmiotów udzielających zamówienia, jeżeli przy ich uwzględnieniu zachodziłaby konieczność zmiany treści oferty na podstawie, której dokonano wyboru przyjmującego zamówienie, chyba, że konieczność wprowadzenia takich zmian wynika z okoliczności, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy.

Umowa o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne ulega rozwiązaniu:

  1. Z upływem czasu, na który była zawarta.

  2. Z dniem zakończenia udzielenia określonych świadczeń zdrowotnych.

  3. W skutek oświadczenia jednej ze stron, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, w przypadku, gdy druga strona rażąco narusza istotę postanowienia umowy.

Tryb ogłaszania konkursu ofert, sposób przeprowadzenia konkursu, tryb wygłaszania rozpatrywania skarg, protestów, a także konieczne elementy umowy, udzielenia zamówienia na świadczenia zdrowotne, określają przepisy cytowanego wyżej rozporządzenia.

Udzielający zamówienia na świadczenia zdrowotne dokonuje ogłoszenia o konkursie ofert wraz z zaproszeniem do składania ofert. Obligatoryjne elementy tego ogłoszenia określa paragraf 7 ustęp 1 rozporządzenia. Natomiast obligatoryjne elementy oferty określa paragraf 8 ustęp 1 rozporządzenia. Oferty składa się w zamkniętej kopercie, w formie pisemnej pod rygorem nieważności w miejscu i czasie określonym w ogłoszeniu. Oferty te powinny być rozpatrzone w terminie 14 dni od terminu określonego dla ich złożenia. W celu przeprowadzenia konkursu ofert udzielający zamówienia powołuje komisję konkursową w składzie conajmniej trzech członków i wyznacz z pośród nich przewodniczącego.

Komisja konkursowa rozwiązuje się z chwilą rozstrzygnięcia konkursu ofert.

Konkurs ofert rozpoczyna się w miejscu i terminie wskazanym w ogłoszeniu i trwa do czasu rozstrzygnięcia. Konkurs ulega umorzeniu, jeśli postępowanie konkursowe nie zostanie zakończone wyłonieniem właściwej oferty. W przypadku, gdy do postępowania konkursowego została zgłoszona tylko jedna oferta, udzielający zamówienia może przyjąć tę ofertę, jeżeli komisja konkursowa stwierdzi, że spełnia ona wymagania określone rozporządzeniem. Komisja konkursowa niezwłocznie zawiadamia oferentów o zakończeniu konkursu i jego wynikach na piśmie. Poza tym komisja konkursowa w czasie przeprowadzania konkursu ofert przyjmuje i rozstrzyga skargi oferentów. Oferent ma prawo w toku postępowania konkursowego, jednakże przed rozstrzygnięciem konkursu, złożyć do komisji konkursowej umotywowaną skargę. Do czasu rozpatrzenia skargi postępowanie zostaje zawieszone. Komisja konkursowa rozstrzyga skargę w ciągu trzech dni od daty jej złożenia. Ponadto oferent ma prawo złożyć do udzielającego zamówienie umotywowany protest dotyczący rozstrzygnięcia konkursu w terminie do siedmiu dni od daty otrzymania zawiadomienia o zakończeniu konkursu ofert. Wniesienie protestu jest możliwe tylko przed zawarciem umowy. Po wniesieniu protestu udzielający zamówienia, aż do jego rozstrzygnięcia nie może zawrzeć umowy. Udzielający zamówienia rozpoznaje i rozstrzyga protest najpóźniej w terminie siedmiu dni od daty jego złożenia. Udzielający zamówienia ma obowiązek zawrzeć umowę zgodną z wybraną przez komisję konkursową najkorzystniejszą ofertą w terminie 21 dni od chwili rozstrzygnięcia konkursu ofert.

Formy prowadzenia publicznych ZOZ-ów

Podstawową formą prowadzenia publicznego Zoz-u jest forma samodzielnego publicznego ZOZ-u. W niektórych przypadkach możliwe jest prowadzenie P ZOZ-u w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego.

Na podstawie ustawy P.ZOZ utworzony przez organy określone w art.8 ustęp1 podpunkt 1 - 3b ustawy, prowadzony jest w formie samodzielnego zakładu, pokrywającego z posiadanych środków i przychodów koszty działalności i zobowiązań. Z przepisu tego wynika, że organ założycielski nie finansuje za ten zakład kosztów jego działalności i bieżących zobowiązań. Natomiast obowiązkiem organu założycielskiego jest wyposażenie zakładu w stosowne środki majątkowe.

Sp. ZOZ podlega obowiązkowi rejestracji w krajowym rejestrze sądowym. W momencie w pisania do rejestru sp. ZOZ uzyskuje osobowość prawną. Jednakże sp. ZOZ może uzyskać wpis do rejestru w krajowym rejestrze sądowym, dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru ZOZ-u. Organ prowadzący rejestr ZOZ-ów jest obowiązany zawiadomić niezwłocznie sąd rejestrowy o wykreśleniu sp.ZOZ-u z rejestru. W przypadku wykreślenia zakładu z rejestru ZOZ-ów, sąd rejonowy wykreśla sp.ZOZ z krajowego rejestru sądowego.

Zgodnie z artykułem 35c ustawy 1 publiczny ZOZ, utworzony przez organ określony w artykule 8 ustęp 1 podpunkt 1 ustawy, może być prowadzony w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, jeżeli prowadzenie tego zakładu w formie sp. ZOZ-u było by nie celowe lub przedwczesne. Decyzję w tej sprawie podejmuje organ założycielski, po dokonaniu analizy z zakresu charakteru działalności ZOZ-u w odniesieniu do potrzeb zdrowotnych określonego obszaru lub określonej grupy ludzi oraz oceny możliwości pozyskiwania przez ZOZ dodatkowych środków finansowych nie ograniczaniu praw ludności do bezpłatnych środków zdrowotnych określanych w przepisach ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych.

Tworzenie, przekształcanie publicznego ZOZ-u.

Zgodnie z artykułem 36 ustawy tworzenia, przekształcania i likwidacji publicznego ZOZ-u następuje w drodze rozporządzenia właściwego organu administracji rządowej, albo w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego. Organem właściwym do podjęcia właściwej uchwały jest na ogół, organ uchwałodawczy jednostki samorządu terytorialnego to jest rada lub sejm. Przekształcenie P.ZOZ-u może oznaczać podział z sp.ZOZ-u, na co najmniej dwa sp. ZOZ-y, pomiędzy które dzieli się majątek podzielonego zakładu, lecz które są solidarnie odpowiedzialne za długi, zobowiązania podzielonego zakładu. Rozporządzenie, zarządzenie lub uchwała o utworzeniu publicznego ZOZ-u, określa obligatoryjnie nazwę zakładu, siedzibę, formę gospodarki finansowej, podstawowe kierunki działalności, obszar działania a także organ sprawujący nadzór nad zakładem. Natomiast rozporządzenie lub uchwała o likwidacji P.ZOZ-u muszą określać sposób i formę zapewnienia osobom korzystającym z oznaczonych rodzajowo świadczeń zdrowotnych likwidowanego ZOZ-u, dalsze nie przerwane udzielanie takich świadczeń bez istotnego ograniczenia ich dostępności, warunków działania i jakości oraz terminu zakończenia działalności, nie wcześniej niż trzy miesiące od daty wydania rozporządzenia lub uchwały o likwidacji.

Połączenie sp. ZOZ-ów

Przepis art. 43 h określa sposób łączenia się wyłącznie sp.ZOZ-ów. Nie ma on zastosowania do innych form prowadzenia P.ZOZ-ów(w formie zakładu budżetowego). Ustawodawca określił dwie formy połączenia się sp.ZOZ-ów:

  1. Przez przeniesienie całego mienia, co najmniej jednego sp. Zoz-u (przejmowanego) na inny sp.ZOZ (przejmującego).

  2. Utworzenia nowego Sp. zoz-u powstałego, co najmniej z dwóch sp. ZOZ-ów.

W przypadku połączenia się sp,.ZOZ określonego w punkcie 1, przejmujący sp. ZOZ swój dotychczasowy samodzielny byt prawny, natomiast traci go sp. ZOZ przejmowany. W razie połączenia się sp,.ZOZ-u określonego w punkcie 2, sp. ZOZ-y łączące się tracą samodzielny byt prawny, a powstaje nowy sp.ZOZ. Podmiot ten powstaje na bazie mienia łączących się sp. ZOZ-ów, przejmuje ich pracowników oraz zadania, a także wstępuje w stosunki prawne, w których podmiotem były łączące się sp. ZOZ-y. Zgodnie z art. 44 kodeksu cywilnego mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Podmiotami upoważniającymi do połączenia się sp. ZOZ-ów są organy założycielskie tych zakładów. Organy te mogą dokonać połączenia sp. ZOZ-ów w następujących formach:

  1. W drodze rozporządzenia, zarządzenia albo uchwały w razie zakładów utworzonych przez ten sam organ(podmiot)- np. przez ministra właściwego do praw zdrowia.

  2. W drodze porozumienia w przypadku zakładów utworzonych przez różne organy(podmioty)- np. ministra właściwego do spraw zdrowia i jednostkę samorządu terytorialnego.

W art.43h ustęp 3-6 ustawy zawarto katalog elementów, które powinien zawierać akt o połączeniu. Elementy te różnią się w pewnym stopniu w zależności od rodzaju połączenia się sp.ZOZ.

Zarządzanie publicznym ZOZ-em

Na podst. Art. 44 ustęp1 ustawy, kierownik publicznego zoz-u ponosi odpowiedzialność za zarządzanie tym zakładem. Odpowiedzialność ta może być różnorodna np. cywilna, prawna lub finansowa w tym podatkowa. Kierownik publicznego zoz-u jest upoważniony do kierowania zakładem i reprezentowaniem go na zewnątrz. Ponad to kierownik zakładu jest przełożonym pracowników P. zoz-u. Kierownik publicznego zoz-u został wyposażony przez przepisy ustawy w dużą swobodę w zakresie bieżącego zarządzania zakładem, jednakże samodzielność ta jest ograniczona przez organ założycielski zakładu i radę społeczną. Podmiot lub organ, który utworzył P. zoz, nawiązuje z kierownikiem tego zakładu stosunek pracy na podstawie powołania lub umowy o pracę albo zawiera a nim umowę cywilno prawną (umowę zlecenie). Zgodnie z art., 44 b, przy publicznym ZOZ-ie, obligatoryjnie działa rada społeczna, która jest organem inicjującym i opiniodawczym podmiotu lub organu, który utworzył zakład. Ponadto rada społeczna jest organem doradczym kierownika P.ZOZ-u.

Art. 45 ustęp 1 ustawy określa skład rady społecznej działającej przy P. ZOZ-ach utworzonych przez organy określone w art. 8 ustęp 1- 3 ustawy. Rada społeczna jest organem kolegionalnym, na którego czele stoi przewodniczący. W posiedzeniach plenarnych rady uczestniczy obowiązkowo kierownik publicznego zoz-u oraz przedstawiciel organizacji związkowych. Członkiem rady społecznej P. ZOZ-u nie może być pracownik tego zakładu. Radę społeczną powołuje, odwołuje i zwołuje jej pierwsze posiedzenie, czyli podmiot, który utworzył P.ZOZ. Art. 46 ustawy określa zadania, do wykonania, których właściwa jest rada społeczna, P.ZOZ-u. Skład rady społecznej i czas trwania jej kadencji określają szczegółowo postanowienia statutu P. ZOZ-u. Natomiast sposób zwoływania posiedzeń rady społecznej, tryb jej pracy i podejmowania uchwał określa regulamin rady społecznej. Od uchwały rady społecznej kierownikowi publicznego zoz-u przysługuje odwołanie do podmiotu, który utworzył zakład.

Gospodarka publicznego ZOZ-u.

Podstawy gospodarki sp. ZOZ są ustalane przez kierownika tego zakładu.

Zgodnie z art.. 53 ustęp 1 ustawy sp.ZOZ gospodaruje samodzielnie przekazanymi w nieodpłatne użytkowanie nieruchomościami majątkiem skarbu państwa lub komunalnym oraz majątkiem własnym tj. otrzymanym lub zakupionym. Termin nieodpłatne użytkowanie jest powiązany z instytucją prawa cywilnego- użytkowania. Jest to ograniczone 53 prawo rzeczowe, którego treść określa art. 252 kodeksu cywilnego i następujące po nim przepisy. Organy założycielskie P.ZOZ-ów mają szerokie uprawnienia majątkowo finansowe. Przykładowo w myśl art.53 u stęp 2 zbycie aktywów trwałych sp.ZOZ-u, oddanie go w dzierżawę, najem, użytkowanie lub użyczenie może nastąpić jedynie na zasadach określonych przez podmiot, który utworzył ten zakład. Ponadto podmiot ten może pozbawić sp.ZOZ składników przydzielonego lub nabytego mienia w przypadku połączenia lub podziału albo przekształcenia zakładu, przeprowadzonych na za sadach określonych w ustawie.

Art.. 54 ustęp 1 ustawy określa źródła, z jakich sp. ZOZ może uzyskiwać środki finansowe.

Dnia 20 październik

Pojęcie pracownika i pracodawcy. Podstawowe zasady prawa pracy.

Prawa i obowiązki pracodawcy oraz pracownika określają przepisy ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (dz. ustaw z 1978 r. Nr 21 poz.94, z późniejszymi zmianami).

Art. 2 KP. Zawiera definicję legalną pojęcia pracownika, zgodnie, z którą jest to osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. W świetle powyższej definicji nie jest pracownikiem osoba wykonująca określone czynności lub dzieło na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Definicja pracownika ma charakter ogólny, systemowy, co oznacza, że stosuje się ją również do innych aktów prawnych i dziedzin prawa.

Art. 3 KP. Zawiera definicję legalną pojęcia pracodawcy, zgodnie, z którą jest to jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudnia ona pracowników. W świetle powyższej definicji pracodawca jest podmiotem zatrudniającym, a więc stroną w stosunku pracy. Definicja ta obejmuje wszystkie podmioty prawne, przedsiębiorstwa państwowe, spółki, zoo i akcyjne, spółdzielnie, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, a także osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Definicja ta ma także charakter ogólno systemowy.

Nie jest pracodawcą np. jednostka organizacyjna, która zleciła wykonanie pewnych czynności osobie fizycznej, na podstawie umowy zlecenia, a nie zatrudnia ona pracowników.

Za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną, czynności w sprawach zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką, albo inna wyznaczona do tego osoba. Zgodnie z art. 5 KP., jeśli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy KP., stosuje się w zakresie nie uregulowanym tymi przepisami.

Przepis ten określa zasadę, że przepisy szczególne (NP.: ustawa karta nauczyciela, ustawa 202) mają pierwszeństwo przed przepisami KP.

KP.- jest stosowany w odniesieniu do przepisów szczególnych wtedy, gdy przepisy te zawierają 2) lukę prawną oraz nie regulują pewnych praw szczegółowo. Przepisy szczególne odnoszą się do takich grup zawodowych jak: nauczyciele, sędziowie, pracownicy ZOZ i zakładów opieki społecznej, urzędnicy państwowi, pracownicy policji itp.

Źródła prawa pracy

  1. Konstytucja RP.

  2. Umowy międzynarodowe weryfikowane przez Polskę za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie i ogłoszone w dzienniku ustaw. W szczególności doniosłą rolę odgrywają konwencje międzynarodowej organizacji pracy(MOP).

  3. Kodeks pracy i prawa pracy takie jak: ustawa o związkach zawodowych, ustawa o zatrudnieniu socjalnym, ustawa o służbie medycyny pracy.

  4. Rozporządzenia wydane przez organy wskazane w konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania.

  5. Inne źródła prawa, specyficzne dla prawa pracy, takie jak: układu zbiorowe pracy, regulaminy oraz statuty.

Zgodnie z art. 9 § 2 KP. postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy KP. oraz innych ustaw i aktów wykonawczych.

Podstawowe zasady prawa pracy:

Art. 111 § 1 KP.- określa zasadę swobody nawiązania stosunku pracy. Zgodnie z tym przepisem nawiązywanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika. Stosunek ten zaliczamy do stosunku o charakterze zobowiązującym, dla którego nawiązania konieczne jest zgodne współdziałanie obu stron.

Zasada swobody wyboru pracy:

Zgodnie z art. 65 ustawy 1 konstytucji RP. Każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, przy czym wyjątki od tej reguły określa ustawa. Obowiązek pracy może być nałożony tylko przez ustawę. Powyższą regulację zawartą w konstytucji RP. Dopełnia art., 102 § 1 KP., który stanowi, że każdy ma prawo do swobodnie wybranej pracy. Nikomu z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie, nie można zabronić wykonywania zawodu. Zasada swobody wyboru pracy nie ma charakteru absolutnego, ponieważ do wykonywania niektórych prac przepisy prawa powszechnie obowiązującego wymagają posiadania stosownych uprawnień. Ponadto ustawodawca zabronił wykonywania niektórych szczególnie uciążliwych prac osobom młodocianym i kobietom w ciąży.

Zasada równości pracowników.

Zasada ta została wyrażona w przepisie ustawy 112 KP. zgodnie, z którym pracownicy mają równe prawa z tytułu wykonywania takich samych obowiązków, dotyczy to w szczególności równego zatrudnienia kobiet i mężczyzn w zawodzie. Zasada ta również nie ma charakteru absolutnego, ponieważ mogą występować pewne zróżnicowania ze względu na wiek lub niepełnosprawność.

Prawo do wypoczynku.

Zgodnie z tą zasadą pracownik ma prawo do wypoczynku, który zapewniają przepisy o czasie pracy. W dniach wolnych od pracy (niedziela i niektóre święta), oraz o urlopach wypoczynkowych.

Zgodnie z art. 15 1 pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

Zasada uprzywilejowania pracownika.

Zasadę tę wyraża art.18 § 1 KP., zgodnie, z którym postanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy. Postanowienie umów o pracę oraz innych aktów, na podstawie, których powstaje stosunek pracy mniej korzystny dla pracowników niż przewidują to przepisy prawa pracy, są nie ważne, zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy. Zasada ta oznacz również, że pracodawca zawsze może zatrudnić pracownika na korzystniejszych warunkach, niż przewidują to powszechnie obowiązujące przepisy prawa pracy.

Zakaz dyskryminacji zatrudnienia.

Zgodnie z tą zasadą jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednio lub pośrednio w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność oraz religię, narodowość, przynależność związkową a także ze względu na zatrudnienie na czas określony, lub nieokreślony, albo w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy jest niedopuszczalna.

Stosunek pracy

Zgodnie z art. 22 § 1 KP. przed nawiązaniem stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzenie.

Podstawowe elementy stosunku pracy.

  1. Rodzaj pracy- powinien być określony w akcie będącym podstawą stosunku pracy. Rodzaj pracy jest to zespół czynności, które będą należały do obowiązków pracownika.

  2. Kierownictwo prawodawcze. Jest to kompetencja do wydawania przez niego poleceń wiążących dla pracownika, jeśli nie są one sprzeczne z umową i prawem.

  3. Miejsce wykonywania pracy. Powinno być określone w umowie o pracę bądź też w innym akcie będącym podstawą powstania stosunku pracy.

  4. Obowiązek zatrudnienia pracownika. Pracodawca jest zobowiązany umożliwić pracownikowi rzeczywiste wykonywanie pracy, w przypadku, gdy tego nie uczyni bez uzasadnionych przyczyn (np. w razie przestoju), to pracownik może przed sądem pracy dochodzić roszczenia o dopuszczenie do pracy.

  5. Osobiste świadczenie pracy przez pracownika.

  6. Zarobkowy charakter pracy.

Zatrudnienie w warunkach określonych w art. 22 § 1KP., jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilno prawną, przy zachowaniu warunków wykonywania pracy określonych w art. 22 § 1 KP.

Nazwa umowy np. umowa zlecenie, umowa o dzieło nie ma decydującego znaczenia, czy to jest umowa o dzieło czy zlecenie. Zawsze należy uznać, że jest to stosunek pracy, o ile praca jest wykonywana w warunkach określonych w art. 22 § 1 KP. W przypadku, gdy zawarta przez strony umowa zawiera elementy charakterystyczne zarówno dla umowy o pracę jak i umowy cywilno prawnej, to dla oceny rodzaju stosunku prawnego decydujące znaczenie ma ustalenie, które z tych cech mają charakter przeważający.

Pracodawca ma prawo żądać od osoby ubiegającej się o zatrudnienie podania danych osobowych obejmujących: imię i nazwisko, imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce zamieszkania w tym adres do korespondencji, wykształcenie, a także przebieg dotychczasowego zatrudnienia.

Umowa o pracę

  1. Zawarcie umowy o pracę. Zgodnie z art. 25 § 1 KP. umowę o pracę zawiera się na czas nieokreślony, na czas określony, lub na czas wykonywania określonej pracy, jeśli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca ma prawo w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony obejmujący czas tej nieobecności. Każda z wyżej wymienionych umów może być poprzedzona umową o pracę na okres próbny nie przekraczający okres trzech miesięcy.

Umowa o pracę na czas nieokreślony jest umową bezterminową. Trwa ona do czasu jej ustania w następstwie oświadczeń woli obu stron, stosunku prawnego tzw. porozumienie rozwiązujące, lub jednej z nich tj. wypowiedzenie bądź rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia. Ponadto umowa o pracę na czas nieokreślony rozwiązuje się na skutek zajścia, zdarzenia, z którym przepisy prawa powszechnie obowiązującego wiążą skutek wygaśnięcia stosunku pracy (np. śmierć pracownika).

  1. Umowa na czas określony- na ogół zawierana jest na okres kończący się datą, wyznaczoną przez strony jako konkretna data kalendarzowa. Jednakże data końcowa może być wyznaczona przez wskazanie zdarzenia, którego zajście spowoduje rozwiązanie stosunku pracy, np. powrót do pracy pracownika, który był w tym czasie zastępowany przez pracownika zatrudnionego na podstawie umowy na czas określony.

  2. Umowa na czas wykonywania określonej pracy. Termin końcowy tej umowy określony jest przez wykonanie konkretnego zadania np. zebrania pewnej ilości ziemniaków. Poza tym termin końcowy tej umowy może być wyznaczony przez wskazanie wykonania określonego dzieła np. wybudowania domu.

  3. Umowa na okres próbny. Umowa ta ma charakter szczególny, ponieważ podstawowym jej celem jest ocena przez pracodawcę przydatności pracownika oraz ocena przez pracownika warunków zatrudnienia. Umowa ta może być zawarta na okres do trzech miesięcy i rozwiązuje się z nadejściem umówionego terminu.

W myśl art. 25 1 §1 KP. zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeśli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła jednego miesiąca. Celem tego przepisu jest eliminacja sytuacji, w której pracodawca zawiera z pracownikiem kilka umów o pracę na czas określony, na tym samym stanowisku. Powyższa regulacja dotyczy wyłącznie umów o pracę zawartych na czas określony, wyjątek od tej regulacji ustanawia art. 25 1 § 3 KP., który stanowi, że przepisu § 3 nie stosuje się do umów o pracę na czas określony zawartych:

  1. W celu zastępstwa pracownika w czasie jego nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

  2. W celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym, albo zadań wykonywanych cyklicznie.

Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy, a jeśli tego terminu nie określono, w dniu zawarcia umowy.

Obowiązkowymi elementami umowy o pracę są:

  1. Strony umowy

  2. Rodzaj umowy

  3. Data zawarcia

  4. Warunki pracy i płacy a zwłaszcza rodzaj pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, wymiar czasu pracy(etat), a także termin rozpoczęcia pracy.

System opieki zdrowotnej w Polsce.

1-Podmioty systemu opieki zdrowotnej:

a- świadczeniobiorcy- są to:

+ osoby objęte powszechnym, obowiązkowym, bądź dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym.

+ Inne niż ubezpieczone osoby posiadające obywatelstwo polskie i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które spełniają kryterium dochodów określone w artykule 8 ustawy o Pomocy Społecznej.

+ Inne niż wymienione wyżej osoby posiadające obywatelstwo Polskie i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium RP. które nie ukończyły osiemnastego roku życia lub są w okresie ciąży, porodu i połogu.

b- świadczeniodawcy są to:

+ ZOZ-y wykonujące zadania określone w ich statutach, grupowe praktyki lekarskie, grupowe praktyki pielęgniarek lub położnych, osoby wykonujące zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej lub specjalistycznej praktyki.

+ osoby fizyczne inne niż wyżej wymienione, które uzyskały fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielające je w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

+ przedmioty realizujące czynności z zakresu zaopatrzenia w środki pomocnicze i wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi

c. Instytucja ubezpieczenia zdrowotnego pełniąca płatnika NFZ

d. Organy kontroli i nadzoru:

+ Państwowa Inspekcja Sanitarna

+ Inspekcja Farmaceutyczna.

+ Wojewoda.

+ Minister Zdrowia.

e. Samorządy zawodów medycznych:

+ Naczelna Izba Lekarska.

+ Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych.

1.)Warunki i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady powszechnego, obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego określają przepisy ustawy z dnia 27.VIII.2004 roku, o świadczeniach ze środków publicznych Dz. ust. z 2004 roku Nr.E 210 pozycja 2135 z późniejszymi zmianami.

2.) Podstawowe pojęcia występujące w powyższej ustawie:

a. Świadczenie opieki zdrowotnej- jest to świadczenie zdrowotne, świadczenie zdrowotne rzeczowe i świadczenie towarzyszące.

b. świadczenie gwarantowane- jest to świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości ze środków publicznych, na zasadach i w trybie określonym przez ustawę.

c. Podstawowa opieka zdrowotna są to świadczenia zdrowotne profilaktyczne, diagnostyczne, lecznicze, rehabilitacyjne, oraz pielęgnacyjne z zakresu medycyny ogólnej, rodzinnej i pediatrii, udzielane w ramach ambulatoryjnej opieki zdrowotnej.

d. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej- jest to lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej lub odbywający szkolenie specjalistyczne w dziedzinie medycyny rodzinnej lub posiadający specjalizację drugiego stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej.

Lekarz- udzielający świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo, który jest lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielani świadczeń opieki zdrowotnej.

e. Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego - jest to lekarz dentysta będący świadczeniodawcą, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo lekarz (lekarz dentysta), który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.

Uprawnienie do bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej przysługuje świadczeniobiorcom, jeżeli korzystają z usług świadczeniodawców, którzy podpisali umowę z NFZ.

Zgodnie z artykułem 14 ustawy na zasadach w zakresie określonych w ustawie, podmiotami zobowiązanymi do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych, są właściwi ministrowie: zdrowia, sprawiedliwości wewnętrznej i administracji, obrony narodowej, oraz NFZ. Głównym źródłem finansowania systemu opieki zdrowotnej są składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Poszczególne świadczenia zdrowotne wysoko specjalistyczne są finansowane z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.

W myśl art. 15 ustęp 1 ustawy- świadczeniobiorcy, mają na zasadach określonych w ustawie prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności u jej ograniczaniu. Katalog świadczeń opieki zdrowotnej, które zapewnia się świadczeniobiorcy na zasadach określonych w ustawie, określa art. 15 ustęp 2 ustawy.

Świadczeniobiorcom na podstawie niniejszej ustawy nie przysługują:

1.)Orzeczenia do zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz inne orzeczenia i zaświadczenia lekarskie wydawane na życzenie świadczeniobiorcy, jeżeli nie są one związane z dalszym leczeniem, rehabilitacją, nie zdolnością do pracy, a także, jeżeli nie są wydawane do celów opieki społecznej, orzecznictwa niepełnosprawności lub uzyskania zasiłku pielęgnacyjnego.

2.) Świadczenia opieki zdrowotnej nie zakwalifikowane jako gwarantowane.

3.) Świadczenia opieki zdrowotnej określone w wykazie stanowiącym załącznik do ustawy.

W stanach nagłych świadczenia opieki zdrowotnej udzielane są świadczeniobiorcy niezwłocznie. W przypadku, gdy świadczenie opieki zdrowotnej w stanie nagłym są udzielane przez świadczeniodawcę, który nie zawarł umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych, świadczeniobiorca ma prawo do tych świadczeń w niezbędnym zakresie.

Świadczeniodawca, który nie zawarł umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, ma prawo do wynagrodzenia za świadczenia opieki zdrowotnej, udzielone świadczeniobiorcy w stanie nagłym. Wynagrodzenie to uwzględnia wyłącznie koszty udzielenie niezbędnych świadczeń opieki zdrowotnej. W celu uzyskania powyższego wynagrodzenia świadczeniodawca składa wniosek do podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczenia opieki zdrowotnej z wykazem udzielonych świadczeń i ich kosztów oraz pisemnym przedstawieniem okoliczności udzielenia świadczenia, uzasadniającym ich sfinansowanie ze środków publicznych.

Co do zasady świadczenia opieki zdrowotnej w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej są udzielane według kolejności zgłoszenia w dniu i o godzinie ich udzielania przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Art. 20 ustęp 2 ustawy.

Świadczeniodawca ma obowiązek ustalić kolejność przyjęć i zapewnić prawidłowe prowadzenie list oczekujących, albo wyznaczyć osoby odpowiedzialne za realizację tych zadań.

Rozwiązywanie umów o pracę

Zgodnie z art. 30 § 1 kodeksu pracy(KP.)umowa o pracę rozwiązuje się:

1). Na mocy porozumienia stron

Porozumienie stron jest to forma najmniej konfliktowego rozwiązania umowy o pracę. Jest to umowa rozwiązująca stosunek pracy. Może być ona zawarta w dowolnej formie i w każdej chwili istnienia stosunku pracy. Obligatoryjnym elementem porozumienia jest data stosunku pracy.

2.) Przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia, tzw. rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Wypowiedzenie jest to jednostronne oświadczenie woli pracownika lub pracodawcy. Powoduje ustanie stosunku pracy z upływem jego okresu i z reguły w terminie ustalonym przez pracodawcę jako dzień, w którym może nastąpić ustanie stosunku pracy, zazwyczaj jest to sobota albo ostatni dzień miesiąca. Wypowiedzenie rozpoczyna swój bieg w momencie dojścia do wiadomości drugiej strony stosunku prawnego, w taki sposób że mogła się z nim zapoznać.

3). Przez oświadczenie jednej ze stron, bez zachowania okresu wypowiedzenia, tzw. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Rozwiązanie umowy bez wy powiedzenia, powoduje rozwiązanie stosunku pracy w momencie dojścia do wiadomości pracownika w taki sposób, że mógł się zapoznać z jego brzmieniem.

4.) Z upływem czasu na który była zawarta umowa.

5.) Z dniem ukończenia pracy dla której była zawarta umowa.

Umowa o pracę na okres próbny rozwiązuje się z upływem tego okresu, a przed jego upływem może być rozwiązana za wypowiedzeniem. Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, powinno nastąpić na piśmie. W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W myśl art. 32 § 1 KP. każda ze stron może rozwiązać za wypowiedzeniem umowę o pracę zawartą na okres próbny, bądź na czas nieokreślony. Rozwiązywanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia. Zgodnie z art. 33 przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższej niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy, za dwu tygodniowym wypowiedzeniem. Z przepisy tego wynika, że umowy o pracę na czas określony podlegają wypowiedzeniu, jeżeli obejmują one okres dłuższy niż 6 miesięcy i gdy strony zawarły w umowie postanowienie o jej wypowiedzeniu. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na okres próbny wynosi:

1). Trzy dni robocze, jeżeli okres próbny nie przekracza dwóch tygodni.

2). Jeden tydzień, jeżeli okres próbny jest dłuższy niż dwa tygodnie.

3). Dwa tygodnie, jeżeli okres próbny wynosi trzy miesiące.

Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:

1).Dwa tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy.

2). Jeden miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy.

3). Trzy miesiące jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

W myśl art. 52 § 1 KP. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w przypadku:

1). Ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

2). Popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste, lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem.

3). Zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie jednego miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Struktura organizacyjna NFZ i jego organy

Narodowy fundusz zdrowia jest państwową jednostką organizacyjną posiadającą osobowość prawną. Ze względu na fakt że fundusz jest osobą prawną oprucz przepisów omawianej ustawy, będą miały do niego zastosowanie przepisy działu drugiego(osoby prawne), księgi pierwszej Kodeksu Cywilnego.

Osobami prawnymi są: Skarb Państwa i jednostki organizacyjne którym przepisy szvzególne przyznają osobowość prawną. Osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie.

Struktura organizacyjna funduszu.

W skład funduszu wchodzi centrala funduszu oraz 16 działów wojewódzkich funduszu, utworzonych zgodnie z podziałem terytorialnym państwa. Ponad to większość oddziałów wojewódzkich funduszu posiada swoje delegatury poza miastami wojewódzkimi.

Podstawą prawną działania funduszu są przepisy ustawy u statutu, który jest nadawany przez prezesa rady ministrów w drodze rozporządzenia. Do podstawowych zadań funduszu zaliczamy finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, oraz przeprowadzanie konkursu ofert, rokowań , a także zawieranie umów ze świadczeniodawcami o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Szczegółowy zakres działania funduszu określa art. 97 ustęp 3 ustawy. Fundusz ma obowiązek zarządzać środkami finansowymi, stanowiącymi jego przychody. Fundusz nie może być właścicielem zakładów opieki zdrowotnej, ani nie może posiadać w jakiej kolwiek formie praw własności w stosunku do podmiotów prowadzących ZOZ- y. Ponad to fundusz nie może wykonywać działalności gospodarczej.

Art. 98 ustęp 1 ustawy wy mienia cztery organy funduszu:

- Rada funduszu

- Prezes funduszu

- Rady oddziałów wojewódzkich funduszu.

- Dyrektorzy działów wojewódzkich funduszu.

W sprawach nie zastrzeżonych dla zakresu zadań rady funduszu , rady odziału wojewódzkiego funduszu lub dyrektora działu wojewódzkiego funduszu, organem właściwym jest prezes funduszu.

Skład rady funduszu, jej zadania i kompetencje.

Rada funduszu składa się z dziewięciu osób powołanych przwz prezesa rady ministrów. Szczegółowy tryb powoływania członków rady funduszu określa art.99 ustęp 1 ustawy. Kadencja członków rady trwa 5 lat. Rada działa na podstawie uchwalonego przez siebie regulaminu. Wybiera ona ze swojego grona przewodniczącego, który zwołuje posiedzenia rady i nim przewodniczy. W skład rady funduszu mogą wchodzić osoby, które spełniają łącznie warunki określone w art.99 ustęp 5 ustawy.

Art. 99 ustęp 6 ustawy określa funkcje jakich członkowie rady funduszu nie mogą pełnić jednocześnie.

Zadanie rady funduszu- do podstawowych zadań zaliczamy: kontrolowanie bieżącej działalności funduszu we wszystkich dziedzinach jego działalności a także układanie planu pracy funduszu na dany rok, oraz rzeczowego planu wydatków inwestycyjnych.

Szczegółowo zadania rady funduszu określa art. 160 ustęp 1 ustawy. W celu wykonania swoich obowiązków rada funduszu ma prawo żądać od prezesa funduszu sprawozdań i wyjaśnień. Natomiast nie ma ona prawa wydawać prezesowi funduszu wiążących poleceń dotyczących bieżącej działalności funduszu. Uchwały rady funduszu zapadają większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby członków rady. W przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego rady.

Odwoływanie rady członków.

Prezes rady ministrów obligatoryjnie odwołuje członków rady funduszu przed upływem kadencji jeżeli zaistnieje któraś z przesłanek określonych w art. 100 ustęp 5 ustawy. Natomiast przed upływem kadencji członka rady funduszu prezes rady ministrów może odwołać go także na podstawie wniosku podmiotu który wnioskował o jego powołanie.

Zadania i kompetencje prezesa funduszu.

Przykładowe zadania testowe:

  1. osoba fizyczna prowadząca jednoosobowo przedsiębiorstwo podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą w oparciu o przepisy ustawy:

    1. Kodeks Pracy

    2. Prawo Spółdzielcze

    3. Kodeks Spółek Handlowych

    4. Swobodzie działalności gospodarczej

  2. Wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w systemie akordowym, który wytworzył w ciągu miesiąca 5000 szt. Produktu, otrzymując 0,30 zł. Za sztukę wyniesie:

    1. 1400 zł.

    2. 1500 zł

    3. 1600 zł

    4. 1700 zł

  3. Cechą umowy o pracę na czas określony jest między innymi to że:

    1. zawiera tylko datę rozpoczęcia pracy

    2. nie jest podana data ustania stosunku pracy

    3. zawiera okres wypowiedzenia stosunku pracy

    4. zawiera wyraźnie określoną datę zakończenia pracy

  4. Podstawowym zadaniem banków komercyjnych jest:

    1. udostępnienie sejfów bankowych

    2. prowadzenie badań marketingowych

    3. gromadzenie depozytów i udzielanie kredytów

    4. inwestowanie na giełdzie papierów wartościowych

  5. Dokumentem określającym tryb rozwiązania stosunku pracy, w którym zawarte są też informacje dotyczące między innymi okres i rodzaj wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, wysokość wynagrodzenia jest:

    1. umowa o pracę

    2. list motywacyjny

    3. świadectwo pracy

    4. życiorys zawodowy

  6. Życiorys zawodowy powinien zawierać zwięzłe informacje na temat:

    1. doświadczenia zawodowego

    2. danych dotyczących rodziny

    3. oczekiwanego wynagrodzenia

    4. motywów podjęcia oferowanej pracy

  7. Absolwent technikum podjął w dniu 1.01.05 pierwszą pracę na podstawie umowy o pracę w wymiarze ½ etatu. Na dzień 1.07.05 będzie mógł skorzystać z urlopu wypoczynkowego

    1. 5 dni

    2. 7 dni

    3. 10 dni

    4. 13 dni

Obliczenie: 20* 1/12 = 10/6; 10/6 * 6 miesięcy = 10 dni; 10 / 2(1/2 etatu) = 5 dni.

14



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Prawo - część 2, Ratownictwo Medyczne, Prawo
Prawo - część 3, Ratownictwo Medyczne, Prawo
UPRAWNIENIA ZAWODOWE RATOWNIKA MEDYCZNEGO, PWSZ, Prawo a medycyna
ustawa o panstwowym ratownictwie medycznym, ratownicto 2012 2013, ratownictwo medyczne, Prawo
medyczne czynności ratunkowe, ratownicto 2012 2013, ratownictwo medyczne, Prawo
leki ratownik medyczny
ZINTEGROWANY SYSTEM RATOWNICTWA MEDYCZNEGO(1)
Zagadnienia z Ratownictwa Medycznego
ZAGROŻENIA W PRACY RATOWNIKA MEDYCZNEGO
II wiczenie ratownictwo medyczne chirurgia
Ratownictwo medyczne zycia Wyklad
2010 03 Ratownictwo medyczne Podlasin
Funkcjonowanie w systemie ratownictwa medycznego
47. Algorytm ABC w pomocy przedszpitalnej, Ratownictwo Medyczne
CP3 Profilaktyka przeciwzakrzepowa. Wstrząs, Medycyna Ratunkowa - Ratownictwo Medyczne
uposażeni polisa 28 - oświadczenie wzór, Ratownictwo medyczne, Ratownictwo

więcej podobnych podstron