Komunikowanie:

1. przekaz informacji na odległość związany z mass mediami

2. przemieszczanie się ludzi/ przedmiotów w przestrzeni

3. porozumiewanie sie ludzi

Mechanizm komunikowania społecznego

sposób przekazu - pośredni, bezpośredni

narzędzie - przekaźnik

Kreowanie znaczenia - ustalenie co jedna osoba chce powiedzieć drugiej; sytuacja wyznacza znaczenia.

Komunikowanie społeczne - proces porozumiewania się jednostek, grup ludzi, instytucji, itp

Elementy procesu komunikowania:

1. nadawca - człowiek, instytucja, grupa ludzi

2. odbiorca

3. komunikat - przekaz, treść, dyskurs

4. kanał

5. kontekst (społeczny, kulturowy, fizyczny, historyczny)

6. szumy (wewnętrzne (kondycja nadawcy i odbiorcy; np. ból głowy), zewnętrzne (otoczenie; np. syrena policyjna, roboty drogowe), semantyczne (niezrozumienie wypowiedzi, zamierzone/niezamierzone))

sprzężenie zwrotne (bezpośrednie, opóźnione)

Funkcje komunikowania:

1. konatywna (perswazyjna) - przekaz ma odnieść okr. skutek, wpływ na odbiorcę

2. informacyjna

3. socjologiczno-psychologiczna - pakt faktograficzny, chcemy wiedzieć kto z kim rozmawia, kiedy, dlaczego, itp

4. ekspresji/ emocji

5. fatyczna - pozwala szybko nawiązać kontakt (jedna z najważniejszych wg. Malinowskiego)

6. ludyczna - zabawa, rozrywka

7. edukacyjna

8. metajęzykowa - językiem o języku

Piramida komunikowania McQuail'a:

1. masowe - komunikowanie pośrednie (przez urządzenia, podpory techniczne niezbędne do rozpowszechniania info)

2. instytucjonalne - partia, org. społ., oparte o schematy np. klient-sprzedawca, petent-urzędnik

3. międzygrupowe

4. grupowe - okr. społeczności lokalne, subkultury

5. interpersonalne - bezpośrednie, interaktywne (sprzężenie zwrotne), jedność czasu i przestrzeni, face-to-face, werbalne i niewerbalne, komunikowanie symetryczne lub niesymetryczne

6. intrapersonalne - z samym sobą

Poziomy komunikowania interpersonalnego:

1. fatyczny

2. instrumentalny

3. afektywny (uczucia)

Komunikacja masowa:

pośrednik - kanał

odbiorca - rzesza

nadawca pierwotny - ktoś może reprezentować instytucję

nadawca wtórny - rozprzestrzenia przekazy

4 władza

nadawca w internecie często jest nieprofesjonalny

Komunikowanie sieciowe; cechy:

• interpersonalne

• osoby nie muszą się znać

• komunikat przez urządzenie techniczne

• ogranicza się do zmysłu wzroku i słuchu

• zerwanie jedności czasu i przestrzeni

• może być opóźnione np. mail

• szumy - obniżenie możliwości komunikowania n p. brak intenetu

Komunikowanie; podziały:

• jednokierunkowe (opóźnione/brak sprzężenia zwrotnego)/ dwukierunkowe

• informacyjne/ perswazyjne

• werbalne/ niewerbalne

• symetryczne/ niesymetryczne

Poziomy recepcji (odbiór):

1. percepcja - postrzeganie; zmysły (wzrok, słuch, dotyk, smak, węch)

2. rozumienie -zgodne z nadawcą, częściowe, niezgodne

3. interpretacja - zależy od wiedzy, doświadczeń

4. zapamiętanie - często chwilowe

wykorzystanie (skutek) - co zrobimy z informacją

Modele komunikowania - słowne lub graficzne przedstawienia obrazujące proces komunikowania w schematycznej i uproszczonej formie.

Paradygmat:

• dominujący - co myśleć, jak robić, wskazówki

• instytucjonalny - o czym myśleć, instytucja narzuca nam punkt widzenia

• krytyczny - o czym nie myśleć

• techniczny - jak myśleć

[???]W zależności od wybranego paradygmatu rozróżnić można modele komunikowania:

• m. strukturalne - co w dany proces wchodzi

• m. dynamiczne - jak się odbywa sam proces

• m. funkcjonalne - relacje pomiędzy poszczególnymi elementami

• m. operacyjne - przewidują co się w procesie może stać

M. transmisji - przekazywanie informacji nazywamy: m. efektu bezpośredniego, srebrzystej kuli, zastrzyku podskórnego, bodźca-reakcji

M. przyciągania uwagi (rozgłosu) - występuje ZAWSZE przy reklamie

M. rytuału - związany z symboliką np. święta, 1 listopada, itp

M. rytuału (ekspresyjny):

• związany z symbolami

• nacisk na okr. psychiczną satysfakcją odbiorcy i nadawcy

• powielanie społecznych przekonań

• charakter celebracyjny, dekoratywny (np. okres świat, pewne zachowania, ceremonie)

M. Hall'a - recepcji ( kodowania i dekodowania; klocków): ile informacji kodujemy i dekodujemy oraz jak się do tej info ustosunkowujemy:

• kodujemy i dekodujemy wszystko

• kodujemy i dekodujemy tylko część

• nie zgadzamy się i odrzucamy pewne treści

Teoria agenda setting - środki masowego przekazu wywierają wpływ na zakres i hierarchię myślenia. Media tworzą hierarchiczną strukturę informacji przekazywanych publiczność. Mają wpływ na to o czym ludzie myślą. Selekcją info zajmują się gate-keeperzy.

Model procesu agenda-setting:

1. wydarzenia/sprawy - pierwsza selekcja

2. wybór newsów

3. rodzaj medium informacyjnego

4. rodzaj historii

5. stopień emocjonalności

6. zainteresowanie/wiedza

7. potrzeba orientacji

8. dostęp do mediów (dostęp do ludzi)

9. wiedza społeczna

10. zachowanie społeczne

Cechy news'a:

• zdarzenie

• krótkotrwały

• łatwo zauważalny

• jednoznaczny

• ważny dla odbiorców

• przewidywalny

• niespodziewany

• powtarzalny

• dominacja państw ważnych

• dot. elit społecznych

• spersonifikowany

Teoria użytkowania i korzyści; założenia:

• aktywne audytorium

• użytkowanie ma charakter celowy

• konkuruje z innymi sposobami zaspokajania potrzeb

• wybór jest zawsze uzależniony od audytorium

• dla okr. rodzaju korzyści nie wystarczy znajomość przekazu

• uzyskanie korzyści

Fazy rozwoju badań nad t. użytkowania i korzyści:

1. f. opisu - zachowania odbiorcze są świadome, celowe i selektywne

2. f. operacjonalizacji - co ludzie robią z mediami, obserwacja środowiska

3. f. wyjaśnień - budowanie samej teorii

4. f. konstruowania i formułowania/weryfikowania? teorii

Kom. międzykulturowe - porozumiewanie się ludzi różnych kultur; a sama jest aktem rozumienia i bycia rozumianym przez audytorium o innej kulturze.

Wiedza o uczestnikach kom. którzy odpowiadają nadawcom i odbiorcom w komunikowaniu; tu są rozpatrywani jako partnerzy [???]

Celem jest poznanie różnic między charakterem komunikacji ludzi różnych kultur. [???]

Kom. międzykulturowe - kom. o charakterze porównawczym

Kom. interkulturowa - kom. pomiędzy członkami różnych kultur; czynniki grupowego członkowstwa - przekonania, normy, wartości, itp.

Kom. międzykulturowa; kultury niskiego i wysokiego kontekstu:

1. dystans wobec władzy

2. kolektywizm/indywidualizm

3. męskość/żeńskość

4. unikanie niepewności

Kultury wysokiego kontekstu:

• poleganie na kom. niewerbalnej

• zbiorowe inicjatywy i podejmowanie decyzji

• intuicja i zaufanie

• styl niebezpośredniego kontaktu (owijanie w bawełnę)

• unikanie chwalenia

• myślenie nielinearne (całościowość, losowość tematów)

• umowy pisemne nie są aż tak znaczące jak w kult. niskiego kontekstu

Kultury niskiego kontekstu:

• bardzo dosłowna komunikacja, jednoznaczność

• bezpośredniość

• kom. werbalna > kom. niewerbalna

• oddzielenie pracy od relacji

• oddzielenie życia prywatnego od zawodowego

• relacje pracowawca-pracownik; bezosobowość, odgrywanie ról

• fakty > intuicja

• myślenie linearne (przyczyna-> skutek)

• w zgodzie z literą prawa (jak obejść prawo - Polacy, prawo jest żelazne - Francuzi, negocjacje zawsze z prawnikiem - USA)

• podpieranie się danymi, statystyką

najważniejszy jest efekt (np. zawarcie umowy)

Kompetencja międzykulturowa; umiejętność:

• samodzielnej analizy i refleksji nad kulturą polską i własną (inną)

• interpretowania kult. polskiej na tle kult. własnej

• postrzegania i analizy własnego nastawienia i przejawów kulturowych form zachowania - postrzeganie siebie i innych w kontekście składników kultury

• podejścia do obcości i rozwiązania sytuacji trudnych w różnych praktykach komunikacyjnych

Standardy kulturowe określają i są znakami myślenia, działania, spostrzegania, zachowania. Dotyczą wartości, norm, reguł w kulturze obejmujące praktyki komunikacyjne.

Chińskie standardy kulturowe:

• zachowanie twarzy

• socjalna harmonia

• biurokracja

• etykieta i takt

• sprawy rodzinne i praca

• sieć znajomości i powiązań (Guanxi)

• humor

Niemieckie standardy kulturowe:

• interpersonalny dystans

• inicjatywa

• bezpośredniość w kontaktach interpersonalnych (np. dyskusja naukowa)

• reguły w zachowaniu i działaniu

• autorytety

• potrzeba porządku i organizacji

• bliskość cielesna (bezpośredniość)

• prywatność

• osobista własność

• poczucie obowiązku

• role społeczne (mężczyzna, kobieta)

Polskie standardy kulturowe:

• grzeczność i gościnność

• reguły w zachowaniu i działaniu uzależnione od sytuacji konwencjonalnych i niekonwencjonalnych (np. zwyczaje, obyczaje)

• autorytety

• religijność

• praca i potrzeba improwizacji w sytuacjach krytycznych

• tabu (np. seksualne)

• prywatność

• osobista własność

• role społeczne (mężczyzna, kobieta)

• humor

• honor i ojczyzna

• zachowania niewerbalne

Kom. polityczne - dwukierunkowe; zachodzi między sys. politycznym, społecznym, mediami i kulturowym

Polityka - proces stanowienia, kreowania; wyłania się w postaci problemu i szukania odpowiedzi:

• politic - formalne ustawienia

• polis - zawartość polityki

• polity - proces polityczny

Proces uzewnętrzniania, prezentowania

Natura dwojakiego rodzaju:

• politologia

• dziedzina życia społecznego - komunikowanie jako synonim propagandy politycznej i marketingu

Media - mogą występować w różnych fazach; krytykują, oceniają, kreują i ustosunkowują się.

Saturacja społeczna - nasycenia okr. zachowaniami społecznymi:

• mediatyzacja polityki

• polityzacja mediów

Propaganda - jednokierunkowa, przedstawienie okr. idei

Public Relations - dwukierunkowy - wewnątrz partii lub na zewnątrz (np. okres wyborów)

Reklama - jednokierunkowy; spoty, bilboardy, plakaty

Wszystkie 3 - marketing polityczny - wspiera efektywność procesu komunikacyjnego

• propaganda - totalitaryzm, demokracja [???]

• PR; czarny PR - pojawia się przed wyborami, skandal, obrzucanie się błotem :P

• reklama - oddziałuje na odbiorcę

Zakres i charakter kom. społ. - zmienny:

klasyczny - przywódcy polityczni, stosunek media - rząd; władza, pojęcie aktora politycznego

Badania; podejście:

1. behawioralne: ważny efekt komunikacji - zmiana zachowania odbiorcy, praca nad odbiorcą: propaganda, analizy wyborcze, stosunek między mediami, władzą i opinią społeczną [?]

2. strukturalno - funkcjonalne: procesy interakcyjne między sys. politycznym i otoczeniem

3. interakcyjne: komunikacja jest formą i zbiorem [?]; ważny jest obywatel (atom społeczny), zwraca uwagę na konfrontację wydarzeń

4. dialogowe: opiera się na konsensusie wypracowanym podczas debaty politycznej

5. rynkowe-marketingowe: aktor polityczny jako produkt - tanio wykreować i sprzedać; komunikaty wyborcze np. spotkania, badanie percepcji przekazów

Proces polityczny - relacja między władzą, partią, mediami i społeczeństwem

perspektywa medioznawcza: stosunki między mediami a aktorami politycznymi; sposób przedstawiania informacji (czy politycy każą przedstawiać się w konkretny sposób? czy rządzą mediami czy odwrotnie?), działania perswazyjne

Złoty trójkąt komunikacji:

• lider

• media

• obywatel

Uczestnicy procesów komunikowania:

• aktor polityczny - przedstawiciel partii, rządu; po drugiej stronie jest obywatel

• model adwersarza - model zgody: media muszą postępować polityków jako przeciwników - są wobec nich nieufni

• model wymiany: dzielenie się informacjami, media i politycy wzajemnie żywią się sobą (media - temat, politycy - rozgłos)

• relacja symetryczna - b. silna władza i media: m. adwersarza i m. wymiany

• relacja niesymetryczna - słaba władza i silne media, słabe media i silna władza; wysoki poziom kontroli

media masowe - politycy, dziennikarze, właściciele stacji, komitet ds. radia i TV, technicy; w sys. demokratycznym pełnią funkcje: informacyjną, demokracyjną [?], funkcja wynikająca z debaty politycznej, kontrolna, promocyjna, orędownicza, adwokacka

Cechy wyborcy:

• podmiot polityczny - świadome decyzje w wyborach

• przedmiot działań politycznych - od niego zależy kto kogo pokona w walce o rządzenie

• element systemu politycznego - oddaje głos, decyduje

• klient rynku politycznego - kupuje i bywa kupowany; kiełbasa wyborcza

Typy wyborców:

• elity decyzyjne (kandydaci i wyborcy)

• zdecydowani - aktywiści, działacze, stały i silny elektorat, jednostki o stosunkowo wysokiej pozycji społecznej; środowiska opiniotwórcze

• niestabilni - niezdecydowani, średnie zaangażowanie, wybierają miedzy 2-3 grupami politycznymi, wrażliwi na sondaże

• bierni -apolityczni, obojętni, idą i głosują na kogokolwiek lub nie głosują wcale

• nieuczestniczący - nie biorą udziału w wyborach

Podział wyborców wg. Pietrasa:

• pozytywni - mają kandydata, partię i sympatię

• negatywni - głosują, aby ich przeciwnik nie został wybrany

• programowi - racjonalni, na decyzję wpływa oferta programowa, zainteresowani kampanią

• aksjologiczni - wyborcy zwracają uwagę na poglądy religijne, polityczne, itp

• partyjni - świadome wybory

• grupowi - np. grupa zawodowa, mniejszość narodowa, grupa religijna

• niezależni - niestabilni, nieprzewidywalni; o nich się walczy w wyborach, głosują, ale często nie wiedzą do ostatniej chwili na kogo

• wyalienowani - nie zajmują się polityką, nie chodzą na wybory

Bez marketingu i reklamy życie polityczne nie miałoby miejsca.

Metasystemy komunikacji ludzkiej:

1. sys. kom. werbalnej

2. sys. kom. słuchowej

3. sys. kom. wizualnej; podsystemy:

• kinezyjny

• proksemiczny

• komunikowanie poprzez przedmioty (otoczenie, to co posiadamy, ubiór, wygląd, itp)

4. sys. kom. pozawzrokowej; podsystemy:

• dotykowy

• węchowy

• wzrokowy??? (może miał być słuchowy???)

Zachowania niewerbalne:

• komunikowanie intencjonalne (w danej chwili, zmienne, zamierzone)

• informacyjne

• obejmują osoby kodujące i dekodujące

• zawierają symbole i znaki; mają formę np. jest Kozakiewicz i treść

Sygnały niewerbalne spełniają funkcje komunikacyjne:

• przekazują info

• regulują interakcje

• wyrażają emocje

• tworzą metakomunikację - wyprzedzają zachowania werbalne

• kontrolują sytuację społeczną

• służą kształtowaniu i kierowaniu wrażeniem (i tworzeniem wizerunku)

Klasyfikacja Ekmana i Friesena:

• emblematy - sygnały cielesne, system gestykulacyjny np. puszczanie buziaków, znak V, mrugnięcie okiem; można je zastąpić terminem werbalnym

• ilustratory - ruchy deiktyczne (wskazania na rzeczy), rytmiczne, piktogramy; zwięszają jasność ekspresji werbalnej; komentarz do słów, wizualizacja zagadnienia (taaaka ryba)

• wskaźniki emocji - usztywnione ciało, odchylenie głowy, niewerbalne okazywanie uczuć

• regulatory - towarzyszą wypowiedzi (np. podanie ręki)

adaptatory - pomagają przystosować się do sytuacji (np. opanować emocje, zaspokojenie potrzeb - poprawianie okularów, drapanie się po karku, itp)

Komunikacja proksemiczna:

• przestrzeń, dystans, terytorium:

1. intymny: 0 - 45cm

2. osobisty: 0 - 1.2m

3. społeczny: 1.2 - 3.6m

4. publiczny: 3.6 - 7.5m

• kulturowe uwarunkowania dystansu

Proksemika:

• terytorium - obszar kontrolowany przez jednostkę, grupę; fakt posiadania - moje, prywatne

• zatłoczenie - poczucie subiektywne, z reguły wzrasta niepokój i stres

• prywatność - niedostępność fizyczna, psychologiczna; przestrzeń prywatna np. łazienka, sypialnia (zamknięte drzwi)

Modele zachowań niewerbalnych - równanie intymności Argyle'a:

POZIOM INTYMNOŚCI = LICZBA UŚMIECHÓW + DŁUGOŚĆ SPOJRZEŃ + DYSTANS FIZYCZNY + INTYMNOŚĆ TEMATU

Interakcja - dotyczy połączenia zwrotnego między nadawcą i odbiorcą

• cele nadawcy odkodowane przez odbiorcę

• charakter symboliczny - bierzemy pod uwagę język

• charakter niesymboliczny - spojrzenia

• chęć porozumiewania się - wymiar językowy i niejęzykowy

Elementy:

• zdarzenia

• zachowanie nadawców i odbiorców

• działania - charakter symboliczny i niesymboliczny

• interakcja - wymaga sprzężenia zwrotnego; typ interakcji zależy od komunikacji - inna bezpośrednia, inna masowa.

Przynależne nadawcy:

1. komunikacja językowa - wymaga kompetencji, potrzebna wiedza np. gramatyka

2. kompetencje socjokulturowe - nabywane w trakcie wychowania, uczenia; kulturowe - przestrzeń w której się znajdujemy, religia

3. kompetencje wynikające z wiedzy o świecie np. syzyfowa praca - osoba, która nie zna mitologii nie wie o co chodzi

4. kompetencja związana z dyskursem (teksty i zdarzenia przypisane do wydarzenia)

Te kompetencje dotyczą również odbiorcy.

Interakcja - wymiana i negocjacja znaczenia między dwoma lub więcej uczestnikami wydarzenia społecznego. Nie wszystkie info dochodzą do odbiorcy - 15% zostaje po chwili, a po tygodniu 0%. Użytkownicy interakcji kładą nacisk na kod - język. Im większa uwaga odbiorcy tym więcej info przyjmie.

Symbolizm interakcjonistyczny - zachowania kulturowe i zjawiska społeczne; bazą jest interakcja.

Teoria Meada:

hasło interakcja (1937) [???], interakcja kształtuje nadawców i odbiorców

badania:

• wzajemne zachowania jednostek w kategoriach społecznych

• jednostka przez interakcję i interpretację budowała jaźń (Mead)

• zaczyna badania od kom. niewerbalnej - małe dziecko porozumiewa się za pomocą gestu i krzyku; wzajemne uczenie się jednostek

• znaczenie istnieje obiektywnie - proces między nadawcą i odbiorcą - przystosowawcze zachowania odbiorców

• gesty są oznakami, potem powstaje świadomość, autorefleksja, bawienie się w role - mają nauczyć zachowań, które będą istotne w okr. sytuacjach społecznych; następuje wyposażanie człowieka (proces socjalizacji) jednostka - społeczeństwo

• jednostka buduje okr. stany świadomości - podpowiedzi jak w okr. sytuacjach się zachować

kod:

• kod ograniczony (np. patologia - pozostanie ograniczony jeśli się tobą nie interesuję, KE?!)

• kod rozwinięty - MiddleClass, mówi zdaniami złożonymi podrzędnie, ma większe słownictwo, zajęcia dodatkowe

W szkole dziecko z kodu ograniczonego może szybko nadrobić zaległości

Teoria autokoncepcji:

• ze strony nadawcy - chce sprzedać empatię, zewnętrzność, żeby odbiorca odebrał to na takim samym poziomie

• przyjmowanie innej roli, jeśli ta pierwsza nie odnosi skutku np. nie chłopak a przyjaciel

• zależy od uogólnienia, możliwości postrzegania zachowań jednostek

• konwersacja najistotniejsza - proces grupowego uczenia

Teoria grupy odniesienia:

1. jednostka + grupa

2. żeby istniała grupa musi być system zależności

3. grupa - zespół jednostek emocjonalnie powiązanych

4. grupa decyduje jak się zachowujesz w społeczeństwie jakim zachowania się przyjmuje

5. poznanie cały czas się modyfikuje

6. które oceny są ważne -od osób z grupy, jednej osoby, rodziców, a czasem ważne jest jak ocenia cię grupa - wpływ na socjalizację

7. wyznacza perspektywę świata i wartościowania

8. grupy mogą się zmieniać np. kiedyś rodzina, obecnie znajomi, itp

Teoria Goffmana:

1. relacja jednostka - grupa

2. badał kontakty społeczne przez mniejsze grupy społeczne

3. teoria dramaturgicznej koncepcji życia społecznego

4. człowiek w teatrze dnia codziennego

5. interakcjonizm symboliczny

6. cały świat to teatr

7. interakcja jako wzajemny wpływ jednostek

8. występ - działalność uczestnika interakcji - autora

9. widownia - publiczność, obserwatorzy

10. rola - porozumiewanie się

11. odbywa się na scenie np. sala wykładowa

12. kulisy - działania jakie aktor chciałby odnieść

interakcje:

model dramaturgiczny - codzienne życie

m. rytuału interakcyjnego - normy wg. których trzeba się zachować

m. interakcji strategicznej - stosujemy podstęp, żeby przekonać

m. analizy ramowej - wybór, stosowanie odpowiedniej strategii

13. obecność innych jednostek przekształca sytuację w występ

14. każdy z partnerów stara się wywrzeć wrażenie

Komunikowanie publiczne:

• oficjalność; wyznaczniki: przekaz jednokierunkowy, kom. instytucjonalna/grupowa

• słownictwo wspólnoodmianowe - nie nacechowane ekspresją

• kontakt językowy: ogólnonarodowy, lokalny, indywidualny (różnica roli i rangi społecznej)

• oficjalność uwarunkowana historią i polityką - dawniej okr. reguły, normy i zasady, schemat działania, co można pisać, a co nie, jak pisać, itp)

Model dyskursu publicznego (1. 1980-81, jak SLD; 2. 1989, nowy rząd, zmiana ukształtowania politycznego):

• utrata wiarygodności dawnego schematu (elita i głupi tłum)

• zmuszenie elit do mówienia językiem ludzi

• zmniejszenie dystansu między tymi grupami

• powstanie mediów prywatnych - zaspokajanie potrzeb przeciętnego odbiorcy

• lata 70 - wypowiedź publiczna dla wszystkich

• dziś - wypowiedź publiczna za siebie i od siebie

• nowe media, web 2.0 - interaktywność

• transparentność informacji - żądanie od odbiorcy

• manipulowanie

• odwrócenie potrzeb piramidy Maslowa (bóg, etyka, moralność, hedonizm)

• personalizacja (jeden człowiek mówiący do siebie)

• konsumpcja i rynek - dyktuje co i jak pokazywać, jak karmić tłum

Teoria dyskursu publicznego - konotuje znaczenia i emocje przynależne jednostce; to nie masy odbiorców są manipulowane, ale mass media przez odbiorców (masy żądają, masy dostają); słupki oglądalności decydują co oglądamy, a co będzie zdjęte z anteny

• masy - mówią

• media - patrzą i słuchają

Konsekwencje dyskursu publicznego:

• komercjalizacja i urynkowienie np. wzrost znaczenia kiczu

• fragmentaryczność

• zapping

• kończą się elity symboliczne - teraz liczy się wizerunek, twarz

• wojaryzm podglądania i ekshibicjonizm - obnażanie

Kultura codzienności

• prywatność, osobistość, intymność - kiedyś: skierowane na najbliższe otoczenie

• codzienność do lat 90 - nuda, rutyna, powtarzalność, zagęszczenie procesów związanych z codziennością -> przejście do niecodzienności, niespodzianek

• potoczność - antropocentryczność, wartościowanie dobre/złe; generalizacja prostych doświadczeń - stereotypy, generalizowanie np. myj ręce, ubierz się ciepło

• zasada typizacji - typowy polski wróbel, typowy polski porządek, itp

• zasada abstrakcji - np. o miłości jako o drodze - oni się rozchodzą, powodzenia na nowej drodze życia, itp

1. zmiana pojęcia czasu:

• kiedyś - przeszłość, teraźniejszość, przyszłość

• dziś: stosunek do przeszłości obojętny, liczy się teraźniejszość, niepewna przyszłość

2. stosunek do przestrzeni, otoczenia:

• kiedyś: dom, praca, miasto

• dziś: maksymalna mobilność, rzeczywistość świata wirtualnego

3. stosunek do ubioru, akcesoriów, gadżety dnia codziennego (laptop, telefon, tablet, itp)

4. charakter interakcji i zachowań społecznych

5. konsumpcja, globalizacja, rynek

6. rodzina

---