PROCES PIELĘGNOWANIA

Proces pielęgnowania to racjonalne, oparte na przesłankach naukowych postępowanie pielęgniarki, zorientowane na pacjenta i jego środowisko.

Proces pielęgnowania jest propozycją takiej opieki pielęgniarskiej, która wykorzystuje świadome stosowanie rozpoznawania stanu biologicznego, psychicznego i społecznego jednostki i środowiska, a także podejmowanie celowych i planowych działań, mających przyczynić się do utrzymania lub zmiany dotychczasowego stanu oraz oceniania uzyskanych wyników.

Proces pielęgnowania polega na:

• systematycznym gromadzeniu danych o człowieku i jego środowisku oraz analizowaniu ich w celu ustalenia stanu osoby (osób), grupy ludzi pozostających pod opieką pielęgniarki

• ustalaniu planu pielęgnowania zorientowanego na konkretnego podopiecznego

• realizowaniu planu pielęgnowania zgodnie z ustaleniami mającymi związek z rozpoznanym stanem

• ocenianiu uzyskanych wyników pielęgnowania w relacji do założonych indywidualnych celów

Stan pacjenta i środowiska

Rozpoznany stan pacjenta i jego środowiska stanowi punkt wyjścia do podjęcia dalszych działań zgodnie z założeniami procesu pielęgnowania. Pielęgniarka musi zadecydować:

• czy rozpoznany stan (np. nadwaga) wymaga fachowych działań pielęgniarki, jeśli tak to w jakim zakresie, za pomocą jakich środków i kwalifikacji zawodowych pielęgniarki

• czy stan te może być zmieniony (jeśli jest pożądany to czy ma być utrzymany czy też spotęgowany) dzięki własnym wysiłkom pacjenta lub pomocy świadczonej mu przez rodzinę, osoby bliskie.

Obok rozpoznania stanu pacjenta formułowane są problemy wynikające z danego stanu. Problemy podopiecznego są często spostrzegane jako określone trudności, na jakie napotyka pacjent i środowisko.

Pielęgnowanie tradycyjne a proces pielęgnowania.

Pielęgnowanie tradycyjne	Proces pielęgnowania
Opieka pielęgniarska najczęściej oparta jest na diagnozie lekarskiej.	Zakres i charakter opieki pielęgniarskiej wyznaczony jest przez rozpoznanie stanu i określenie problemów opiekuńczych człowieka i środowiska.
Pielęgniarka w pracy z pacjentem podporządkowana jest zleceniom lekarskim.	Pielęgniarka pracuje jako samodzielny specjalista w zakresie pielęgnowania we współpracy z pacjentem, rodziną, osobami bliskimi mu oraz członkami zespołu terapeutycznego.
Główną troską pielęgniarki jest szybkie i bezbłędne wykonanie zleceń lekarskich.	Główną troską pielęgniarki jest opieka nad człowiekiem jako całością, jednością bio-psycho-społeczną (nie wyklucza to jednak jej współudziału w procesie leczenia).
Działania pielęgniarki koncentrują się na zleceniu lekarskim będącym do wykonania u pacjenta.	Działanie pielęgniarki jest planowym krokiem w procesie pielęgnowania, przybliżającym do zmiany rozpoznanego stanu (a w niektórych przypadkach utrzymania go lub potęgowania).
Opieka pielęgniarska zorientowana jest na chorobę pacjenta i likwidowanie jej.	Opieka pielęgniarska zorientowana jest na człowieka rozumianego jako całość, jedność bio-psycho-społeczna.
Opieka pielęgniarska ma charakter rutynowy lub intuicyjny.	Opieka pielęgniarska oparta jest na planie wynikającym z rozpoznania stanu pacjenta i jego środowiska dokonanym przez pielęgniarkę.
Opieka pielęgniarska jest realizowana zazwyczaj bez udziału samego pacjenta, rodziny i / lub osób bliskich mu.	Opieka pielęgniarska jest realizowana przy aktywnym udziale pacjenta, rodziny i / lub osób bliskich mu. Pacjent i rodzina są zachęcani do świadczenia samoopieki i opieki nieprofesjonalnej.
Lekarz i pielęgniarka ( lub sam lekarz ) ustalają co dla pacjenta w zakresie opieki będzie najlepsze, najistotniejsze.	Ustalenie priorytetów opiekuńczych odbywa się wspólnie z pacjentem, rodziną i / lub osobami bliskimi mu.
Przy zlecaniu pielęgniarce zabiegów do wykonania u danego pacjenta (pielęgnacyjnych i leczniczych) nie uwzględnia się jej indywidualnych kwalifikacji, wiedzy, umiejętności, możliwości i zdolności.	Przy zlecaniu pielęgniarce zabiegów do wykonania u danego pacjenta bierze się pod uwagę jej indywidualne kwalifikacje, wiedzę, umiejętności, a w niektórych sytuacjach predyspozycje i cechy osobowościowe.
Samodzielna praca poszczególnych pielęgniarek oparta jest na planie leczenia. Wszelkie dyskusje merytoryczne dotyczą leczenia ( nie gwarantuje to wzrostu zrozumienia aktualnego stanu pacjenta i środowiska oraz wzrostu wiedzy zawodowej pielęgniarki.	Samodzielna praca poszczególnych pielęgniarek oparta jest na planie pielęgnowania. Towarzyszą jej merytoryczne dyskusje na temat pielęgnowania (to gwarantuje wzrost zrozumienia aktualnego stanu pacjenta i środowiska oraz wzrost wiedzy zawodowej pielęgniarki) .
Zbiorowa odpowiedzialność za wyniki pielęgnowania (prowadzi to do przypadkowych zmian w postępowaniu z pacjentem).	Indywidualna odpowiedzialność pielęgniarki za pacjenta i środowisko.
Mały wkład do nauki o pielęgnowaniu.	Rozwijanie pielęgniarstwa jako nauki poprzez systematyczne gromadzenie danych pozwalających na wyciąganie wniosków na przyszłość, formułowanie uogólnień i praw.

Podstawowe cechy procesu pielęgnowania to :

1. wieloetapowość

2. ciągłość i dynamika - cykl powtarzalny

3. logiczność i następstwo czasowe (konsekwentne przechodzenie z fazy do fazy, które podlega regułom czasowym)‏

4. całościowe podejście do pielęgnowanego (holistyczne)‏

5. uniwersalność = szerokie, ze względu na przedmiot i zakres działań, możliwości realizowania (możliwość zastosowania dla pojedynczego człowieka, rodziny, społeczności)‏

ad. 1. WIELOETAPOWOŚĆ

Proces pielęgnowania nie ma charakteru jednolitego.

Składa się on z kilku następujących po sobie etapów, w skład których wchodzą elementy jeszcze mniejsze, nazywane fazami.

Można wyróżnić w procesie pielęgnowania następujące etapy:

1. rozpoznanie stanu pacjenta i środowiska

2. planowanie opieki nad pacjentem i środowiskiem

3. realizowanie planu opieki pielęgniarskiej

4. ocenianie wyników opieki

Najlepiej etapy można przedstawić w postaci schematu :

Najlepiej etapy można przedstawić w postaci schematu:

Ryc. Całość procesu pielęgnowania - etapy i ich fazy.
*Źródło: Kawczyńska - Butrym Z.: Pielęgniarstwo rodzinne. Warszawa 1997, str. 69

Każdy z etapów procesu pielęgnowania spełnia określoną funkcję w całym procesie. Charakter każdego etapu jest inny, ale nie ma ważniejszych i mniej ważnych. Wartość procesu pielęgnowania nie tkwi bowiem w pojedynczych etapach, ale w ich kompletności i komplementarności.

ad. 2. CIĄGŁOŚĆ I DYNAMIKA.

W procesie pielęgnowania mamy do czynienia z ciągiem działań, ściśle powiązanych ze sobą, a także wzajemnie zależnych od siebie.

Można powiedzieć, że jest to pewien cykl, który może być powtarzany wielokrotnie. Liczba jego powtórzeń zależna jest między innymi od częstotliwości zmian zachodzących w stanie pacjenta i środowiska oraz skuteczności podejmowanych działań opiekuńczych. Dynamika jest siłą opieki. Pozwala na nieustanne, progresywne przemiany, którym podlega pacjent (środowisko), pielęgniarka, działania opiekuńcze podejmowane i realizowane w ściśle określonym celu jak też i sama nauka o pielęgnowaniu.

Układ liniowy graficznie przestawia ciągłość i dynamikę w sposób następujący

Ryc. Ciągłość i dynamika procesu pielęgnowania w układzie liniowym.
*Źródło: Górajek - Jóźwik J; Proces pielęgnowania. Warszawa 1993, str. 26

ad. 3. LOGICZNOŚĆ I NASTĘPSTWA CZASOWE.

Logiczność w procesie pielęgnowania jest rozumiana jako racjonalne, uzasadnione, konsekwentne przechodzenie od fazy do fazy, od etapu do etapu.

Następstwo czasowe ściśle łączy się z logicznością procesu pielęgnowania. Przechodzenie od fazy do fazy i od etapu do etapu podlega regułom czasowym. Najprościej można powiedzieć, że są działania wcześniejsze i późniejsze; poprzedzające i następujące.

Zasadzie logiczności i następstwu czasowemu przypisuje się dużą wartość w procesie pielęgnowania.

Przede wszystkim uniknąć można chaosu, który nie może mieć miejsca w opiece pielęgniarskiej.

ad. 4. CAŁOŚCIOWE PODEJŚCIE DO PIELĘGNOWANEGO.

Ta cecha procesu pielęgnowania nierozłącznie wiąże się z definicją zdrowia według WHO, która ujmuje człowieka jako istotę złożoną, funkcjonującą w trzech sferach : biologicznej, psychicznej i społecznej.

Dla właściwego pielęgnowania pacjenta należy przyznać jednakową ważność wszystkim trzem sferom funkcjonowania.

Jest to możliwe tylko wówczas, kiedy określenie stanu pacjenta ma charakter całościowy.

ad.5. SZEROKIE MOŻLIWOŚCI REALIZOWANIA PROCESU PIELĘGNOWANIA.

Proces pielęgnowania jest uniwersalny, można go stosować dla potrzeb indywidualnego człowieka, rodziny, określonej społeczności a także całego społeczeństwa. Pielęgnować w myśl jego zasad można pacjentów zaliczonych do różnych kategorii medycznych (np. pacjent przytomny, człowiek stary, człowiek dojrzały, ciężarna, rodząca, dziecko).

Proces pielęgnowania można stosować w zdrowiu, w szeroko rozumianej profilaktyce, w chorobie, stanie umierania i śmierci człowieka

Proces pielęgnowania składa się z 4 etapów

I. ROZPOZNANIE:

1. Gromadzenie danych o pacjencie i jego środowisku (tworzenie banku danych)

2. Analizowanie zgromadzonych danych

3. Formułowanie diagnozy pielęgniarskiej

II. PLANOWANIE OPIEKI

1. Ustalenie celów opieki

2. Dobór działań pielęgniarskich do potrzeb

3. Opracowanie planu opieki

III. REALIZOWANIE PLANU OPIEKI

1. Gotowość pielęgniarki do realizacji planu opieki

2. Gotowość pacjenta do przyjmowania opieki

IV. OCENA REZULTATÓW OPIEKI

1. Analiza wyników opieki pielęgniarskiej

2. Formułowanie oceny
   

Ad I. ROZPOZNANIE1. GROMADZENIE DANYCH O PACJENCIE

Jest podstawą do formułowania diagnoz pielęgniarskich.

Aby zapewnić kompletność i rzetelność informacji pielęgniarka powinna uwzględnić:

• Wszystkie dostępne źródła informacji

• Metody i techniki, które można zastosować w określonych warunkach pracy

• Rodzaj, charakter i zakres danych

* Metody i techniki gromadzenia informacji o pacjencie

1. Wywiad.
   Wywiad pielęgniarski jest ukierunkowaną rozmową pielęgniarki z pacjentem (w niektórych sytuacjach uzupełniany rozmową z rodziną lub bliskimi). Wywiad polega na zadawaniu pytań (ustnie lub pisemnie) i udzielaniu odpowiedzi (ustnie lub pisemnie) przez odpowiadającego. Pytania muszą być świadomie ukierunkowane i mieć określone cele poznawcze lub wyjaśniające.

• Wywiad skategoryzowany - zawiera zestaw wcześniej przygotowanych pytań ukierunkowanych na rozpoznanie konkretnych problemów (np. żywienie) lub zestaw pytań dający możliwość poznania natężenia badanego problemu

• Wywiad nieskategoryzowany - prowadzony jest w formie luźnej rozmowy, w czasie kontaktu z pacjentem w związku z wykonywaniem różnych czynności instrumentalnych, pielęgnacyjnych czy higienicznych. Pielęgniarka wie, o co ma zapytać pacjenta (jego rodzinę lub inne osoby znaczące, zorientowane w kwestiach, które ją interesują).
  Wywiad nieskategoryzowany pełni 2 role:

• pozwala w sposób niestresujący dla pacjenta zgromadzić informacje

• prowadzi do nawiązania kontaktu z pacjentem. Pacjent traktuje rozmowę jako wyraz zainteresowania pielęgniarki, daje mu ona poczucie bezpieczeństwa i oparcia

Wywiad musi spełniać określone wymagania:

• komunikatywność - używanie prostych zwrotów zrozumiałych przez pacjenta

• zasada intymności i szacunku - - zapewnienie warunków, które pozwolą pacjentowi na spokojną, swobodną odpowiedź, bez niepotrzebnej obecności innych osób

• zapewnienie korzystnych warunków fizycznych w trakcie wywiadu - unikanie hałasu, przeciągu, pośpiechu, zmuszania pacjenta do udzielania odpowiedzi

2. Obserwacja

Obserwacja pielęgniarska polega na systematycznym gromadzeniu danych o pacjencie i jego środowisku poprzez spostrzeganie tego co robi, jak się zachowuje, jak reaguje. Obserwacja daje możliwość:

• uzupełnienia informacji o pacjencie

• potwierdzenia tego, co już jest wiadome

• sprawdzenia rzetelności uprzednio pozyskanych danych (np. pochodzących z wywiadu)

W niektórych sytuacjach obserwacja nabiera szczególnego znaczenia, zwłaszcza gdy z jakiegoś powodu nie można uzyskać danych na podstawie wywiadu: np. w stanach zagrożenia życia, u chorego nieprzytomnego, czy małego dziecka.
Dane uzyskane w wyniku wywiadu lub obserwacji mogą być notowane w sposób jawny lub ukryty.

3. Analiza dokumentów

Dokumenty można podzielić na:

a). urzędowe - formalne informacje wystawione przez instytucje. Mają one charakter danych obiektywnych, dlatego są traktowane jako obowiązujące, rzetelne i prawdziwe.
Dokumenty mogą zawierać różne informacje:

• o pacjencie: np. wiek, płeć, adres, parametry zdrowotne, dochód, wyniki badań, zalecenia pielęgniarki szpitalnej;

• o środowisku: np. struktura wieku, liczba mieszkańców, zachorowalność, przyczyny zgonów; informacje o korzystających z pomocy społecznej, analizy naukowe;

b). osobiste - dokumenty osobiste to wszystkie zapiski osobiste np. wspomnienie, listy, dzienniki pisane przez pacjenta. Są to dane nieobiektywne i stanowią informacje uzupełniające. Mogą być przydatne przy wyjaśnieniu zachowań i reakcji pacjenta.

4. Pomiary
   Pomiary są to określone czynności wykonywane przez pielęgniarkę w celu dostarczenia danych do ilościowego opisu pewnej cechy (wartości) występującej u danego pacjenta. Wynik pomiaru porównywany jest z wzorcem ustalonym dale całej populacji, grupy ludzi, określonego przedziału wiekowego itp. Prawie wszystkie wzorce , którymi posługuje się pielęgniarstwo obejmują pewien dopuszczalny dla danej normy przedział, np.:

• temperatura ciała mierzona pod pachą wynosi 36 - 37 C

• tętno: 60 - 90 uderzeń na minutę

Pomiary mogą być wykonywane metodą bezpośrednią: (na przyrządzie pomiarowym zostaje ukazana cała wartość wielkości mierzonej np. pomiar temperatury ciała - przy użyciu termometru) lub metodą pośrednią (uzyskana wartość musie być przeniesiona na określony wzorzec, na podstawie którego następuje odczytanie wartości badanej np. pomiar poziomu rozwoju dziecka)

Przykłady pomiarów:

• ciśnienie tętnicze krwi (RR)

• temperatura ciała

• masa ciała (BMI)

• tętno

• świadomość

• aktywność

5. Lustracja terenowa
   Lustracja terenowa jest formą obserwacji ukierunkowaną na określone cechy fizycznego środowiska danego regionu. Zadaniem lustracji terenowej prowadzonej przez pielęgniarkę jest określenie warunków terenowych, które:

• są niekorzystne dla zdrowia, stanowią zagrożenie (np. ekologiczne) lub stanowią bariery (np. architektoniczne)

• sprzyjają zdrowiu lub mogą być wykorzystane w działaniach np. na rzecz promocji zdrowia

Pielęgniarkę interesują miedzy innymi następujące kwestie: ukształtowanie terenu, jego położenie, wyposażenie, lokalizacja budynków, lokalizacja poszczególnych instytucji, sklepów, ośrodka zdrowia itp. Lustracja terenowa jest jedną z ważniejszych metod gromadzenia danych o społeczności lokalnej, ponieważ stanowi ona podstawę do charakterystyki warunków w jakich ona żyje (np. warunki sanitarno - higieniczne, ekologiczne)

Uzupełnieniem lustracji terenowej są: wywiady z liderami społeczności lokalnych i innymi mieszkańcami, analiza epidemiologiczna i demograficzna

Źródła danych o pacjencie

Rodzaj źródeł	Podmiotowe	Przedmiotowe
Główne/bezpośrednie	Pacjent, rodzina.	Wyniki pomiaru.
Uzupełniające/pośrednie	Członkowie rodziny, inne osoby znaczące, inne pielęgniarki, lekarze, pracownicy szkoły, pracownicy instytucji opiekuńczej, liderzy społeczności lokalnej	Dokumenty, dane epidemiologiczne, charakterystyka demograficzna grupy (populacji)

* Błędy na etapie gromadzenia danych

1. Błędy obserwacji

• Niezauważenie istniejących cech (z różnych przyczyn np. złe oświetlenie, zmęczenie) pielęgniarka może nie dostrzec lub nie zwrócić uwagi na daną cechę, objaw.

• Spostrzeganie objawów w postaci zmienionej ilościowo lub jakościowo (ze względu na warunki w jakich przebiega obserwacja i wywiad, może dojść do zbagatelizowania zaobserwowanych objawów lub nadanie im większego znaczenia niż posiadają)

2. Błędy wywiadu

A. Błędy sytuacyjne:

• obecność innych osób w trakcie wywiadu (sąsiedzi, rodzina)‏

• pośpiech osoby udzielającej wywiad

• pośpiech osoby przeprowadzającej wywiad

• niesprawność narządu słuchu lub wada wymowy jednej ze stron

B. Wzajemna reakcja osób uczestniczących w wywiadzie

1. Błąd socjologiczny - pojawia się wówczas, gdy pacjent reaguje szczególnie negatywnie na cechy pielęgniarki (wygląd, wiek, ubranie itp.)

2. Błąd psychologiczny - pojawia się wówczas, gdy pielęgniarka negatywnie reaguje na cechy pacjenta i może w takim przypadku do minimum ograniczać kontakt z pacjentem - może dojść wówczas do zbagatelizowania ważnych informacji lub pominięcia istotnych pytań dotyczących stanu pacjenta

C. Błędy w analizie dokumentów - wynikają najczęściej z:

• Niewłaściwego zapisu wyników

• Nieumiejętności posługiwania się dokumentacją

3. Błędy wnioskowania

1. Błąd fałszywej przyczyny - sugerując się następstwem zdarzeń w czasie, zdarzenie
   wcześniejsze uznaje się za przyczynę późniejszego.

2. Błąd atrybucji - polega na przypisaniu pacjentowi cech, których nie posiada

3. Schematyzm - zbyt ogólne potraktowanie danego stanu, bez uwzględnienia
   indywidualnych cech pacjenta

4. Pomieszanie walorów objawów - powstaje wówczas, gdy objaw stały uznaje się jako niestały.

np. pacjent jest spokojny i miły dla pielęgniarki - tymczasem w rzeczywistości jest arogancki i impulsywny.

np. widząc podczas wizyty w domu pacjenta, że mieszkanie jest schludne i zadbane, uznaje się to jako cechę stałą, tymczasem mieszkanie zostało przygotowane z okazji imienin gospodarza - zwykle bywa brudne i zaniedbane

DIAGNOZA PIELĘGNIARSKA

To wnioski z danych o pacjencie, wynikające ze stanu bio-psycho-społecznego człowieka, wymagającego lub też nie pielęgnowania z uwzględnieniem genezy i prognozy tego stanu.

Stwierdzenie określonego stanu wymaga podjęcia konkretnych działań decyzyjnych. Pielęgniarka musi zadecydować

* czy należy dążyć do zmiany rozpoznanego stanu

* czy utrzymać go na rozpoznanym poziomie

Stan jest tym co charakterystyczne w wyglądzie, postawie, powierzchowności danej osoby, co może być postrzegane z zewnątrz (np. zdenerwowanie, wychudzenie), odbierane subiektywnie (np. ból, kołatanie serca), ilość, miara czegoś w danym momencie (np. masa ciała 75 kg), określona kategoria (np. zdrowy, chory, alkoholik), jeden ze składników sytuacji, w której ktoś się znajduje (II doba po operacji), fakty towarzyszące leczeniu/ pielęgnowaniu (uczulenie, brak wrażliwości na lek, niepokój).

Diagnoza stanu wyznacza zakres i charakter pracy z człowiekiem i jego środowiskiem.

DIAGNOZA LEKARSKA	DIAGNOZA PIELĘGNIARSKA
Cukrzyca ciężarnych G1	Brak wiedzy dotyczącej cukrzycy w ciąży
Zapalenie płuc	Duszność spowodowana zaleganiem wydzieliny w drogach oddechowych
Biegunka	Ból w okolicy odbytu i pośladków w wyniku częstego oddawania stolca

Problem pielęgnacyjny

• to określone zagrożenie jakie może pojawić się u pacjenta,

• trudności na jakie pacjent może napotkać

• oraz dolegliwości, które pacjent zgłasza (wynikające ze stanu zdrowia w jakim się aktualnie znajduje)‏
  

Podział problemów pielęgnacyjnych

1.aktualne - występujące teraz

2.potencjalne - wystąpią w przyszłości, ale obecnie obserwuje się przesłanki do ich wystąpienia - podczas formułowania tych problemów używamy słów: możliwość wystąpienia...

3.możliwe - mogą wystąpić w przyszłości, ale nie obserwuje się przesłanek do ich wystąpienia.

Rodzaj formułowania problemów pielęgnacyjnych

1. Opisowy: Ból ostry w ok. prawego podżebrza, pojawiający się po spożyciu tłustych pokarmów

2. W formie problemu: Ból prawego podżebrza spowodowany zapaleniem pęcherzyka żółciowego.

Przykłady problemów:
Możliwość wystąpienia odleżyn na skutek długotrwałego unieruchomienia
Lęk przed oczekiwaną hospitalizacją
Ból wynikający z toczącego się procesu zapalnego w obrębie stawów
Trudności w poruszaniu się spowodowane zwyrodnieniem stawów

Ad II. Drugi etap procesu pielęgnowania PLANOWANIE

Dane zgromadzone w pierwszym etapie procesu, pozwalają nam określić stan pacjenta.

Jest to punkt wyjścia do planowania opieki pielęgniarskiej

Na etap planowania składają się:

• Ustalenie celów opieki

• Dobieranie działań, osób i sprzętu do realizowania zadań wynikających z celów opieki

• Formułowanie planu opieki pielęgniarskiej nad pacjentem i jego środowiskiem

Cel to zdanie do wykonania!

Cechy celu:

• jasno sformułowany

• realny do wykonania

• odpowiedni do warunków w jakich przebiega opieka

• powinien zawsze wynikać z problemów

• powinien być wzbogacony o element czasu

KAŻDY PROBLEM MUSI MIEĆ PRZYNAJMNIEJ JEDEN CEL !!!

Cele mogą być osiągane :

• w całości - w 100%

• częściowo - np. w 50%

• wcale

Ostatnia faza planowania to tworzenie planu opieki czyli formułowanie w formie pisemnej, tego co powinno być podjęte na rzecz pacjenta.

Pisemny plan stanowi podstawę do realizowania ciągłej opieki.

Ważne jest uczestnictwo pacjenta w formułowaniu celów opieki.

Ad. III. REALIZACJA

Składa się z faz:

1. Gotowość pielęgniarki do realizacji planu opieki

2. Gotowość pacjenta i jego środowiska do przyjmowania planu opieki oraz współuczestniczenie w jego realizacji
   

Trudności w realizacji planu opieki:

• Podmiotowe: takie, które tkwią w samej osobie świadczącej opiekę oraz w osobie pacjenta lub rodziny (roztargnienie, wybuchowość, zmęczenie, brak doświadczenia)‏

• Przedmiotowe: zależne od sytuacji lub warunków w jakich przebiega opieka (brak intymności, hałas, usterki sprzętu lub brak sprzętu)‏

Ad. IV. OCENA

Ocenianie jest planowym, systematycznym porównaniem stanu pacjenta i środowiska z uprzednio założonymi celami opieki.

Zawiera 2 fazy:

1. Analizowanie wyników opieki

2. Formułowanie oceny

Ocena pozwala ukazać:

• Czy założone cele zostały osiągnięte

• Identyfikuje te działania, które okazały się najskuteczniejsze

• Ukazuje przeszkody w osiąganiu celów

• Dostarcza informacji do ponownego rozpoznania stanu pacjenta

Zalety dokumentacji procesu pielęgnowania:

• Dobry przepływ informacji

• Daje poczucie bezpieczeństwa pacjentowi

• Pozwala na indywidualne podejście do pacjenta

• Identyfikuje skuteczne działania

• Pozwala poszerzać działania pielęgniarki

• Zabezpiecza przed odpowiedzialnością prawną w przypadku skarg pacjentów i ich rodzin

• 
  

Ryc. 3. Proces pielęgnowania - logiczność i następstwa czasowe. Źródło: Kawczyńska - Butrym Z.: Pielęgniarstwo rodzinne. Warszawa 1997, str. 66

10

---