EKONOMIA - WYKŁADY

1. Przedmiot i główne działy ekonomii

ekonomia - jest nauką o gospodarowaniu, czyli o tym, w jaki sposób społeczeństwo wykorzystuje ograniczone zasoby do wytworzenia dóbr materialnych i usług (dóbr niematerialnych) i w jaki sposób przez różne formy podziału i wymiany owych dóbr zmierza do zaspokojenia ludzkich potrzeb. Przedmiotem badań ekonomii staje się więc wytwarzanie dóbr, służących zaspokajaniu

potrzeb, przez podział, wymianę i konsumpcję

W centrum zainteresowań ekonomii znajduje się ten sposób zaspokajania potrzeb ludzkich, które realizuje się dzięki wykorzystaniu rozmaitych środków produkcji wytworzonych przez człowieka.

Ekonomia sprowadza zaspokajanie potrzeb ludzkich do wspólnego mianownika, co

oznacza, że:

a) osiągnięcie celu gospodarczego traktuje się w ekonomii jako korzyść dla człowieka,

wynikającą z zaspokajania potrzeb (np. przyjemność z zaspokojenia pragnienia, korzyść

finansowa, satysfakcja z wykonania dobrej pracy itd.);

b) uzyskanie korzyści wymaga zastosowania odpowiednich środków materialnych i/lub

pieniężnych; w ekonomii nie ma niczego za darmo;

c) zaspokajaniu potrzeb służą dobra; pojęciem tym określa się każdy środek, który

bezpośrednio lub pośrednio zaspokaja potrzeby ludzkie.

Przedstawione wyżej dobra mogą różnić się ze względu na ich związki z zaspokajaniem potrzeb:

- dobra konsumpcyjne -zaspokajają potrzeby ludzkie bezpośrednio w akcie konsumpcji nazywa się

- dobra produkcyjne - służą do konsumpcji pośrednio, co oznacza, że wykorzystywane są do produkcji dóbr konsumpcyjnych.

Zarówno dobra konsumpcyjne, jak i produkcyjne można podzielić biorąc pod uwagę to, czy są wytworami pracy ludzkiej czy też przyrody. Dobra wytworzone przez człowieka nazywane są dobrami ekonomicznymi.

Charakteryzują się one dwoma cechami:

a) do ich wytworzenia należy użyć pracy ludzkiej i innych dóbr ekonomicznych i dóbr

pierwotnych, dostarczanych bezpośrednio przez przyrodę;

b) są dobrami rzadkimi, które w danym czasie mogą być wyprodukowane w ograniczonej

ilości i przez to tylko częściowo zaspokoić potrzeby.

Natomiast dobra, które nie są wynikiem produkcji i występują w przyrodzie w postaci nadającej się wprost do zaspokojenia określonej potrzeby ludzkiej (np. powietrze, piasek na plaży itd.)

c) określane są mianem dóbr wolnych. W praktyce zasoby dóbr wolnych wyczerpują się, wobec czego powstaje potrzeba racjonalnego ich wykorzystywania i poważnego zainteresowania się nimi przez nauki ekonomiczne.

Współcześnie wykształciły się w ekonomii dwa działy: mikroekonomia i makroekonomia.

mikroekonomia - zajmuje się analizą zachowania poszczególnych składników gospodarki, jej gałęzi, przedsiębiorstw, gospodarstw domowych. w ramach podejścia mikroekonomicznego można przykładowo podejmować próbę odpowiedzi na następujące pytania:

- Co określa cenę poszczególnych dóbr i usług?

- Co określa wielkość produkcji — poszczególnych firm i gałęzi przemysłu?

- Co określa wysokość płac, które otrzymują pracownicy?

- Co określa wysokość stopy procentowej otrzymywanej lub płaconej w systemie

bankowym?

- Co określa wysokość zysków przedsiębiorców?

makroekonomia - koncentruje się na badaniu funkcjonowania gospodarki jako

całości. W ramach podejścia makroekonomicznego spotkać można następujące, typowe pytania:

- Co określa ogólny poziom cen, stopę inflacji?

- Co określa poziom produkcji krajowej i dochodu narodowego?

- Jakie skutki pociąga za sobą polityka pieniężna i podatkowa rządu w zakresie

ukształtowania ogólnego poziomu cen, dochodów, produkcji, zatrudnienia i bezrobocia?

- Jakie kroki może podjąć rząd dla przeciwdziałania inflacji, bezrobociu i recesji?

Przedmiotem zainteresowań zarówno mikroekonomii, jak i makroekonomii, jest ten sam obiekt, ale sposób analizy jest różny. Posługując się analogią ze świata przyrody można stwierdzić, że mikroekonomia opisuje pojedyncze drzewa i wszystko, co jest związane z ich rozwojem, a makroekonomia analizuje życie całego lasu.

Przedsiębiorstwa funkcjonują w otoczeniu ekonomicznym. Przychody, jakie uzyskują są

kształtowane na rynku; koszty, które firmy ponoszą za pracę, surowce czy urządzenia są

również kształtowane przez rynek.

Mikroekonomia ukazuje nam, w jaki sposób rynek wpływa na przychody oraz koszty firm. Natomiast makroekonomia przedstawia zjawiska na poziomie całej gospodarki, które również wpływają na poziom kosztów oraz przychodów przedsiębiorstw. Zrozumienie tych zależności, czy być może nawet kontrolowanie zjawisk przez firmy jest jedną z najistotniejszych umiejętności biznesowych.

Ekonomiści analizują funkcjonowanie przedsiębiorstw z upraszczającym założeniem, że

funkcjonują one dla zysków swoich właścicieli. Ściślej mówiąc: przedsiębiorstwa istnieją, aby osiągać możliwe najwyższe zyski. Jest to oczywiście kolejne uproszczenie. Wynika to z faktu, że firmy są zbiorem pracowników, menedżerów, udziałowców. Każda z tych grup może mieć różne cele. Dla przykładu udziałowcy firmy dążą do zwiększenia zysków, podczas gdy pracownicy oraz menedżerowie mogą zabiegać o podwyżkę swoich wynagrodzeń. Konflikt ten znacznie komplikuje funkcjonowanie firmy. W tej sytuacji ekonomiści starają się uprościć złożoną naturę rzeczywistości gospodarczej. Zamiast więc starać się zrozumieć te skomplikowane współzależności, ekonomiści zakładają, że celem firmy jest po prostu maksymalizacja zysków.

2. Metoda badawcza ekonomii

O naukowym charakterze umysłowej aktywności człowieka przesądza metoda naukowa.

Człowiek myśli nieustannie, lecz czyni to często w sposób chaotyczny i niepoprawny. Codzienne myślenie ekonomiczne przeciętnego człowieka obarczone jest na ogół tymi wadami. Przedsiębiorcy, którzy gromadzą niezbędną wiedzę dotyczącą domeny ich działalności, stawiają sobie za cel sukces gospodarczy, a nie poznanie prawdy o zjawiskach ekonomicznych. Natomiast badacze ekonomii, którzy zajmują się naukowo problemami życia gospodarczego, w sposób usystematyzowany i logicznie spójny dążą do poznania prawidłowości rządzących gospodarką.

Studiując podręczniki, monografie, artykuły i raporty z prac badawczych trudno nie zauważyć, jak bardzo poszczególne nauki różnią się między sobą metodami badania zjawisk, którymi się interesują i sposobami formułowania twierdzeń. Wspólną cechą różnych nauk jest poszukiwanie prawdy. W celu osiągnięcia prawdziwej wiedzy badacze — ekonomiści opisują zjawiska gospodarcze, dokonują ich klasyfikacji, wykrywają towarzyszące im regularności, czyli prawa

ekonomiczne. Należy stwierdzić, że nie każda wiedza jest prawdziwa, lecz jedynie ta, która jest zgodna z rzeczywistością. Tak więc o prawdziwości formułowanych przez ekonomistów sądów decyduje rzetelna obserwacja procesów gospodarczych i skuteczność opartych na jej wynikach działań (czyli praktyka) (Milewski, Kwiatkowski 2005: 18-19).

Analizując proces gospodarowania ekonomiści, podobnie jak inni badacze, posługują się metodami:

- postępowania - która zapewnia sprawdzalność uzyskiwanych wyników badawczych.

- badawczą - stosowaną przez ekonomistów składającą się z czterech kolejnych czynności:

1. obserwacji procesu gospodarowania;

2. uogólniania (indukcji);

3. wnioskowania (dedukcji);

4. krytyki teorii ekonomicznej.

Ad. 1 Obserwacja

Istotą obserwacji w ekonomii jest celowe spostrzeganie zmysłowe faktów dotyczących

rzeczywistości gospodarczej. Ogląd rzeczywistości nie polega tylko na biernej rejestracji faktów w naszym umyśle. To, co spostrzegamy, zależy również od założeń dotyczących sposobu obserwacji faktów. Obserwator posiada także określony zasób wiedzy, którą traktuje jako prawdziwą. W związku z tym spostrzeżenia ekonomisty podlegają wstępnej interpretacji. Obserwując proces prywatyzacji majątku państwowego w Polsce po 1989 r. niektórzy ekonomiści dostrzegają w nim wyprzedaż najlepszych składników tego majątku zagranicznym firmom (wyprzedaż tzw. rodowych sreber), inni zaś operację prowadzącą do zwiększenia efektywności gospodarowania i osiągnięcia standardów systemowych obowiązujących w krajach Unii Europejskiej.

Obserwacja i wstępna interpretacja faktów stanowi podstawę do tworzenia wyrażeń, definicji i klasyfikacji. Wyrażenia służą oznaczaniu zjawisk i tym samym umożliwiają ludziom przekazywanie informacji. Znaczenie wyrażeń stosowanych przez badacza ekonomistę powinno być precyzyjnie określone. Gdy przeciętny obywatel mówi, że pieniądz jest „drogi” to ekonomista używa określenia, że jest wysoka stopa procentowa od udzielanych pożyczek. Precyzyjne wyjaśnienie znaczenia używanych wyrażeń jest definicją. Dokładność w formułowaniu wypowiedzi stanowi fundament dalszego postępowania badawczego. Po zdefiniowaniu określonego zestawu pojęć następuje klasyfikowanie. Klasyfikacje porządkują przedmioty objęte daną definicją. Dzielone są one tak, aby należące do tej samej grupy przedmioty, z interesującego badacza punktu widzenia, były bardziej do siebie podobne niż przedmioty znajdujące się w innych grupach. Kryteria doboru klasyfikowanych obiektów mogą być i z reguły są zróżnicowane.

Ad. 2 Uogólnienie (indukcja)

Wiedza zdobyta w drodze obserwacji podlega uogólnieniu (indukcji). Celem indukcji jest

formułowanie hipotez, które dotyczą stale powtarzających się związków między określonymi kategoriami ekonomicznymi. Na przykład, obserwacja wielu transakcji zaciągania kredytów przez firmy pokazuje, że wzrostowi stopy oprocentowania kredytów, przy pozostałych warunkach niezmienionych, towarzyszy spadek popytu na kredyty i odwrotnie: obniżka owej stopy powoduje wzrost popytu na kredyty.

Na podstawie tej obserwacji można wysunąć hipotezę, że zależność między stopą

oprocentowania kredytów a popytem na kredyty ma charakter różnokierunkowy.

W stosowaniu indukcji należy unikać błędu, który polega na nieuzasadnionym utożsamianiu następstwa zdarzeń z istnieniem między nimi związku przyczynowo-skutkowego (post hoc, ergo, propter hoc — `po tym, a więc wskutek tego') (Caban i inni 2001: 24). Z tego faktu, że w określonym roku w państwie wystąpił deficyt budżetowy, któremu towarzyszył wzrost inflacji, nie wynika, iż jej przyczyną był właśnie deficyt budżetowy. Przyczynami inflacji może być liberalna polityka kredytowa lub podwyżki pośrednich podatków (VAT i akcyza).

Ad. 3 wnioskowanie (dedukcja)

Metoda dedukcji polega na wnioskowaniu logicznym, dzięki któremu na podstawie uznania

prawdziwości pewnych sądów (przesłanek) uznaje się prawdziwość innych sądów (wniosków).

Takie postępowanie badacze rozpowszechnione jest szczególnie wśród ekonomistów

matematycznych. W ten sposób powstają różne teorie ekonomiczne, których twierdzenia tyle są warte, ile warte są ich przesłanki — założenia. Skąd się biorą owe założenia? Nie są one zupełnie niezwiązane z rzeczywistością ekonomiczną, ale „idealizują” zachowanie się rzeczywistych podmiotów, przypisując im pewne krańcowe własności, które w takim stopniu tych podmiotów nie cechują. Są to na przykład takie założenia, jak: racjonalność konsumenta dążącego do maksymalizacji swej (subiektywnej) użyteczności, racjonalność przedsiębiorcy dążącego do maksymalizacji zysku itd. Otrzymujemy z tego typu założeń różne, bardziej ogólne lub bardziej

szczegółowe, wnioski o istnieniu równowagi rynkowej, o równości ceny rynkowej i przychodu krańcowego, o wyrównywaniu się stosunków użyteczności krańcowej dóbr z relacjami ich cen itp. Dedukcja jest wnioskowaniem zgodnym z logiką. Jeśli opiera się ona na prawdziwych przesłankach, jest w stanie dostarczyć wiedzy pewnej w sensie logicznym.

Ad. 4 Krytyka teorii ekonomicznej

Końcowym etapem postępowania badawczego jest krytyka sformułowanych, w drodze indukcji bądź dedukcji, teorii (koncepcji) ekonomicznych. W systemach demokratycznych, gwarantujących wolność nauki, teorie ekonomiczne ciągle poddawane są krytyce, która polega na zderzeniu twierdzeń, hipotez z rzeczywistością ekonomiczną, a także na ich analizie logicznej. Efektem krytyki może być potwierdzenie prawdziwości teorii, jej modyfikacji lub odrzucenie.

3. Czynniki produkcji, koszt alternatywnej decyzji i krzywa transformacji

Proces produkcji stanowi zespół skoordynowanych czynności, w których ludzie za pomocą

maszyn i narzędzi przekształcają surowce i materiały w produkty. W aspekcie ekonomicznym produkcja polega na zastosowaniu czynników produkcji i przetwarzaniu ich w produkt.

Ekonomiczną istotą produkcji jest więc zależność między zastosowanymi czynnikami,

a osiągniętymi produktami (wynikami). Wszystkie zasoby materialnych i niematerialnych

środków wykorzystywanych w produkcji określa się mianem czynników produkcji.

Wyodrębnia się na ogół trzy podstawowe czynniki produkcji (Sloman 2001: 15):

a) pracę - która jest zespołem świadomych i celowych czynności człowieka, dzięki którym

oddziałuje on na przyrodę;

b) ziemię - obejmującą szeroko rozumiane zasoby naturalne, czyli ziemię w ścisłym

znaczeniu tego słowa i wszelkie zawarte w ziemi bogactwa naturalne, wodę, lasy itd.;

c) kapitał - na który składają się potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej

maszyny, urządzenia, narzędzia i surowce (kapitał fizyczny) oraz różnego rodzaju środki

finansowe, np. środki pieniężne i papiery wartościowe (akcje, obligacje).

d) (często) przedsiębiorczość - jest to umiejętność zorganizowania działalności gospodarczej, której towarzyszy innowacyjność i zdolność do podejmowania ryzyka.

Zasoby czynników produkcji są w gospodarce ograniczone. Nie ma „nieskończonej” liczby

pracowników, tak jak nie ma dowolnej wielkości kapitału czy ziemi. Oznacza to, że istnieje istotne ograniczenie wielkości produkcji. z drugiej strony potrzeby ludzi nie mają ograniczeń: zaspokojenie jednych potrzeb prowadzi do pojawienia się nowych. Rodzi to podstawowy problem gospodarowania nazywany w ekonomii problemem rzadkości.

rzadkość - w gospodarce to taki stan, w którym potrzeby indywidualne i społeczne ludzi przewyższają możliwości ich zaspokojenia przy wykorzystaniu dostępnych zasobów. Innymi słowy oznacza to, że człowiek nie dysponuje takimi zasobami, które pozwalają na pełną realizację wszystkich potrzeb. Tak więc potrzeby człowieka zawsze są większe od możliwości ich zaspokojenia; potrzeby człowieka są przebogate, natomiast możliwości ich zaspokojenia ograniczone (Nojszewska 1995: 10).

Sytuacja ta powoduje, że ludzie (konsumenci, przedsiębiorcy, politycy) nieustannie stoją przed dylematem wyboru, który można sprowadzić do trzech pytań:

-co produkować? — więcej komputerów czy czołgów, więcej budować mieszkań

czy urzędów;

-w jaki sposób produkować? — jakie metody produkcji zastosować, bardziej

pracochłonne czy bardziej kapitałochłonne;

-dla kogo produkować? — czy wytworzone dobra dzielić po równo (podział

egalitarny) czy też według innych zasad (podział według wkładu pracy, rentowności

itp.).

krzywą możliwości produkcyjnych społeczeństwa (określaną także krzywą transformacji — ang. Production Possibility Frontier). - posługując się nią można przedstawić problem dokonywania wyboru spośród alternatywnych zastosowań zasobów gospodarczych

Prezentacja tej krzywej wymaga przyjęcia czterech uproszczonych założeń:

a) zasoby gospodarcze - którymi dysponuje społeczeństwo (względnie przedsiębiorstwo),

przeznacza się na produkcję tylko dwóch dóbr (konsumpcyjnych lub inwestycyjnych);

b) technologia wytwarzania - jest dana, co oznacza, że poziom nowoczesności technologii nie ulega zmianie;

c) w gospodarce występuje pełne i efektywne wykorzystanie potencjału produkcyjnego

(pracy maszyn, urządzeń itp.) i pracy - czyli gospodarka wytwarza maksymalną ilość

dóbr;

d) potencjał produkcyjny jest stały. Załóżmy, że gospodarka może produkować, przy danych zasobach i danej technologii, tylko dwie grupy dóbr, np. samochody i mieszkania. Przedstawiony niżej przykład liczbowy (tabela 1) stanowi uproszczoną ilustrację problemu ograniczoności zasobów i konieczności ciągłego dokonywania wyborów — na jakie cele przeznaczyć zasoby, którymi dysponuje określone społeczeństwo.

Z danych zamieszczonych w tablicy 1 wynika, że stopniowe zwiększanie liczby budowanych mieszkań powoduje konieczność zmniejszania produkcji samochodów. Im więcej jednak społeczeństwo zechce wyprodukować samochodów, tym większe będzie ograniczenie liczby budowanych mieszkań. Ta szczególna transformacja samochodów w mieszkań (i odwrotnie) odbywa się poprzez przesunięcie zasobów z jednego zastosowania do innego. Mamy tu do czynienia z klasyczną transakcją wymienną „coś za coś”. Problem ten ilustruje wspomniana wcześniej krzywa możliwości produkcyjnych (krzywa transformacji), którą przedstawia rysunek…

Tablica 1. Alternatywne kombinacje wytwarzanych dóbr (mieszkań i samochodów)

Możliwości (warianty)	Mieszkania (w tys.)	Samochody (w tys.)
A	0	200
B	10	190
C	20	170
D	30	145
E	40	110
F	50	60
G	60	0

Rysunek 1. Krzywa możliwości produkcyjnych (krzywa transformacji)

Punkt A na krzywej transformacji oznacza możliwość skrajną, kiedy gospodarka wytwarza tylko samochody, natomiast punkt G przeciwnie, oznacza produkcję tylko mieszkań. Punkty pośrednie B, C, D, E, F symbolizują kombinacje wytwarzania obu dóbr, przy czym kolejne wzrosty produkcji mieszkań wymagają coraz większego spadku produkcji samochodów. Każda kombinacja ilościowa tych dóbr leżąca na krzywej gwarantuje pełne i efektywne wykorzystanie zasobów. Punkty leżące na zewnątrz krzywej wyznaczają bądź kombinacje nieosiągalne w danym okresie, bądź też charakteryzujące się niepełnym wykorzystaniem możliwości produkcyjnych społeczeństwa. Na przykład punkt H reprezentuje kombinację produkcji obu dóbr, której społeczeństwo nie jest w stanie wytworzyć w danym czasie, nawet przy założeniu 10 optymalnego wykorzystania zasobów. Natomiast punkt K symbolizuje kombinację mieszczącą się w granicach możliwości produkcyjnych społeczeństwa, które w tym przypadku są one wykorzystywane w sposób niepełny i nieefektywny.

Krzywa możliwości produkcyjnych jest wklęsła do początku układu współrzędnych. Taki przebieg krzywej oznacza, że otrzymanie większej ilości jednego dobra jest możliwe jedynie pod warunkiem zmniejszenia produkcji innego dobra.

Gdy przesuwamy się od punktu A do B, podejmując produkcję mieszkań na poziomie 10 tys., to musimy zrezygnować z produkcji 10 tys. samochodów. Ilość samochodów, z których trzeba zrezygnować na rzecz kolejnego zwiększenia produkcji mieszkań o 10 tys. wynosi 20 tys. samochodów (przejście z punktu B do C), następnie 25 tys. (przejście z punktu C do D), 35 tys.

(przejście z punktu D do E), 50 tys. (przejście z punktu E do F) i 60 tys. (przejście z punktu F do G). Tak więc, przy zmianie proporcji wytwarzania na korzyść mieszkań należy zrezygnować z coraz większej ilości zasobów przeznaczonych na produkcję samochodów. Po prostu, wykorzystanie zasobów czynników wytwórczych odpowiednich do produkcji samochodów będzie coraz mniej efektywne w przypadku produkcji mieszkań. Ilość dobra, z jakiej trzeba zrezygnować, aby otrzymać określoną ilość innego dobra określa się stopą transformacji.

Krańcowa stopa transformacji (KST) dobra B w dobro A informuje, o ile należy zmniejszyć produkcję dobra B, aby móc zwiększyć produkcję dobra A o jednostkę.

Analizowana krzywa transformacji umożliwia wyjaśnienie kategorii kosztów alternatywnych zwanych także kosztami utraconych możliwości (korzyści). Koszt ten powstaje dlatego, że dokonując wyboru określonego dobra materialnego lub usługi w warunkach ograniczoności zasobów, trzeba zrezygnować z innych dóbr lub usług.

koszt alternatywny - wartość dobra lub usługi, z której trzeba było zrezygnować (Caban i inni 2001: 29-30).

W przytoczonym przykładzie kosztem „mieszkań” były „samochody”, tzn. za wzrost ilości

mieszkań trzeba było zapłacić zmniejszeniem produkcji samochodów. Koszt alternatywny

wyraża się więc w utraconych efektach tej produkcji, której nie realizujemy.

Koszt alternatywny może się zmieniać w zależności od rozmiarów produkcji. Wklęsły kształt krzywej transformacji odzwierciedla ukryte założenia, że koszt alternatywny rośnie w miarę wzrostu produkcji, czyli za kolejne przyrosty ilości mieszkań musimy zapłacić rezygnacją z coraz większej ilości samochodów. Przyjmując założenie, że koszt alternatywny jest stały, a więc niezależny od wielkości produkcji, otrzymalibyśmy krzywą transformacji w postaci prostej łączącej punkty położone na osiach współrzędnych.

W zależności od tego, gdzie zapadają decyzje o wykorzystaniu środków produkcji rozróżniamy różne typy gospodarki. Poniżej przedstawiamy trzy wybrane z wielu modeli.

- gospodarkę planowaną - w której rząd planuje i decyduje, czy gospodarka powinna funkcjonować w punkcie D, F czy innym (patrz rysunek 1). Taki system gospodarczy funkcjonował do lat 90. XX stulecia w Chinach czy ZSRR.

- gospodarkę rynkową - w niej mamy do czynienia z konsumentami nabywającymi dobra

i usługi oraz przedsiębiorstwami, które sprzedają dobra i usługi. Konsumenci nabywają

produkty, aby uzyskać korzyści wynikające z ich konsumpcji. Na przykład: konsumujemy

żywność, aby wyeliminować uczucie głodu. Z kolei przedsiębiorstwa sprzedają swoją produkcję, aby uzyskać korzyści w postaci zysku. Na rynku dochodzi do wymiany informacji pomiędzy konsumentami oraz przedsiębiorstwami. Wymiana ta dotyczy ceny, którą konsumenci skłonni są zapłacić za określony produkt oraz cen, za które przedsiębiorcy skłonni są sprzedać swoje produkty czy usługi. Jest wielce prawdopodobne, że firmy zaangażują swoje czynniki produkcji (kapitał, ziemię oraz pracę) na rynkach, gdzie istnieje możliwość maksymalizowania zysków.

Poziom zysków firm uzależniony będzie od ceny, jaką konsumenci są skłonni zapłacić za dany produkt/usługę oraz poniesionych przez firmę kosztów. Jeśli konsumenci skłonni są do zapłacenia wyższej ceny lub koszty produkcji zmaleją to zyski wzrosną. Rosnące zyski zachęcają producentów do zaangażowania czynników produkcji do produkcji danego produktu. W przeciwnej sytuacji, gdy konsumenci skłonni będą do akceptacji niższej ceny lub firmy poniosą wyższe koszty produkcji, to przedsiębiorcy odciągną zaangażowane czynniki produkcji i zaangażują je do produkcji innego produktu.

- gospodarkę mieszaną - w rzeczywistości wiele gospodarek jest mieszanką gospodarki

planowej oraz rynkowej. W wybranych gospodarkach na przykład rynek warzyw i owoców

funkcjonuje na czystych rynkowych zasadach. W tych samych gospodarkach decyzje o zakresie bezpłatnych usług zdrowotnych oferowanych przez publiczną służbę zdrowia podejmuje rząd.

Przykład 1.1 Trudne wybory Załóżmy, że korzyścią ze studiowania niniejszego wykładu jest szacunkowo 1 zł/godzinę, a korzyść z oglądania programu telewizyjnego szacowana jest na 0,5 zł/godzinę. Jeśli student wybierze studiowanie wykładu, rezygnując z oglądania telewizji, to 12 poniesie koszt alternatywny 0,5 zł/godz. Załóżmy, że student wybierze oglądanie telewizji. zamiast studiowania niniejszego wykładu w sytuacji tej koszt alternatywny dla studenta wynosi 1 zł/godz. Aby odzwierciedlić prawdziwy styl życia studentów, dodajmy trzecią możliwość: wyjście z przyjaciółmi do pubu, które warte jest dla studenta: 5 zł/godzinę. Student pozostając w domu i studiując niniejszy wykład pociąga za sobą koszt alternatywny 5 PLN/godz. Wychodząc na imprezę, a tym samym rezygnując ze studiowania wykładu, koszt alternatywny wynosi 1 zł/godzinę. W kontekście kosztu alternatywnego taniej jest dla studenta iść z przyjaciółmi na imprezę zamiast studiować wykład. Jeśli student nie zaliczy tego wykładu, to przynajmniej zrozumie dlaczego go nie zdał ;-).

4. Pojęcie „rynku”. Rodzaje rynków

Rynek - w potocznym rozumieniu oznacza miejsce (targowisko, plac), gdzie są sprzedawane i kupowane różnego rodzaju towary. Pojęcie „rynek” wywodzi się z niemieckiego słowa ring, określającego miejsce dokonywania wymiany handlowej.

Rynek - z teoretycznego punktu widzenia rozumie się ogół transakcji kupna i sprzedaży

dóbr oraz ogół warunków, w których są zawierane transakcje wymienne między sprzedawcami oferującymi dobra a nabywcami reprezentującymi zapotrzebowanie na określone dobra.

Niezależnie od formy na każdym rynku powstają ceny poszczególnych produktów i usług, a także kształtują się relacje cen między nimi. Cena jest pieniężnym wyrazem wartości wymiennej towaru; określa ona, ile jest warte jedno dobro w przeliczeniu na inne. Przykładowo, jeśli cena dobra X wynosi 10 zł, a cena dobra Y wynosi 5 zł, to oznacza, że jednostka dobra X jest warta tyle, co dwie jednostki dobra Y.

Przykład 1.2 Ceny a zyski Wybór złej strategii cenowej może być bardzo kosztowny Ekonomisci Jagmohan S. Raju oraz Z. John Zhang z Wharton Business School, opierając się na badaniach ponad 2400 przedsiębiorstw twierdzą, że wybór polityki cenowej może mieć olbrzymi wpływ na zyski przedsiębiorstw. Badania wskazują, że zmniejszenie o 1% kosztów stałych powoduje wzrost zysków o 2.3%; zwiększenie wartości sprzedaży o 1 % pociąga za sobą 3.3% wzrost zysków; 1 % spadek kosztów zmiennych powoduje 7.8% zwiększenie zysków, ale 1% wzrost cen powoduje aż 11% wzrost zysków firmy. Wspomniani ekonomiści twierdzą, że ludzie biznesu zwracali w przeszłości uwagę na 13 wiele czynników mających wpływ na sukces finansowy swoich firm takich jak: cięcie kosztów, zachowania organizacyjne, benchmarking. Nie poświęcili jednak wystarczająco dużo czasu na opracowanie możliwie najlepszych strategii cenowych. Wiele firm nadal posiada wiele możliwości ulepszenia swoich strategii cenowych. Źródło: Opublikowane 4 czerwca 2003 r. przez Wharton Business School

We współczesnym świecie rynek może występować w wielu formach.

Najstarszą formą rynku jest plac targowy (hala targowa), gdzie spotykają się kupujący i sprzedający w celu dokonania transakcji. Transakcje takie odbywają się w sposób niezmienny od wieków. Obecnie nowoczesna technika gromadzenia i przetwarzania informacji sprawia, że w wielu przypadkach podmioty transakcji nie muszą się spotykać bezpośrednio. Prezes włoskiej firmy z Palermo może dokonywać zakupów akcji na giełdzie w Paryżu, nie opuszczając swojego gabinetu; wystarczy kontakt z maklerem, który mając połączenia komputerowe z giełdami światowymi, może w krótkim czasie dokonać odpowiedniej operacji. W wielu państwach o wysokim poziomie rozwoju gospodarczego konsumenci nie muszą bezpośrednio dokonywać zakupów w sklepach, gdyż mogą złożyć zamówienie przez Internet i otrzymać dostawę towarów prosto do domu.

Występujące w gospodarce rynki można rozpatrzyć według różnych kryteriów. Biorąc pod

uwagę kryterium przestrzenne transakcji, rozróżnia się:

- rynek lokalny,

- regionalny,

- krajowy,

- zagraniczny,

- międzynarodowy i światowy.

Według kryterium przedmiotu wymiany można wyodrębnić rynek dóbr i usług konsumpcyjnych, rynek czynników produkcji (ziemi, pracy i kapitału w postaci

rzeczowej i finansowej). Rozpatrując rynek według kryterium branży, rozróżnia się rynki

poszczególnych towarów, np. rynek owoców i warzyw, zboża, materiałów budowlanych,

odzieży.

Ze względu na sytuację rynkową w zakresie relacji popytu i podaży można zaproponować

podział rynku na rynek sprzedawcy (producenta) i rynek nabywcy (konsumenta).

- rynek sprzedawcy charakteryzuje się długotrwałym występowaniem zjawiska nadwyżkowego popytu (popyt na towary przewyższa ich podaż), co sprzyja dyktowaniu przez sprzedawców poziomu cen i warunków sprzedaży nabywcom. w skrócie można powiedzieć, że nabywca „stoi w kolejce" do sprzedawcy, który jest „królem". z kolei istotą - rynku nabywcy jest istnienie długotrwałej nadwyżki podaży nad popytem, która zapewnia nabywcom lepszą pozycję przetargową niż poprzednio.

Ponadto rynki różnią się między sobą swobodą działania na nich podmiotów gospodarczych.

Ze względu na to kryterium wyróżnia się rynek wolny i rynek regulowany.

- rynek wolny - jest wówczas, gdy władza gospodarcza nie sprawuje nad nim bezpośredniej kontroli. Sprzedawcy i nabywcy mają swobodę w określaniu ilości sprzedawanych i nabywanych towarów oraz poziomu cen.

- rynek regulowany - charakteryzuje się tym, że władza gospodarcza pełni bezpośrednią kontrolę nad jego funkcjonowaniem. Narzędziami tej kontroli mogą być licencje udzielane uczestnikom wymiany, minimalne i maksymalne ceny itp. (Caban i inni 2001:64).

5. Główne determinanty popytu i podaży

Kluczowymi terminami w nauce ekonomii są pojęcia `popytu' i `podaży'. Pojęcie popytu jest związane z zachowaniem się na rynku konsumentów, którzy określają ilość i rodzaje

nabywanych dóbr.

popyt - jest to ilość dóbr, jaką nabywcy są gotowi zakupić po danej

cenie i w danym czasie.

Wyróżnia się popyt:

- efektywny, co oznacza, że chęć nabycia dobra jest poparta posiadaniem przez konsumenta odpowiednich dochodów.

- popyt potencjalny, który wyraża potrzebę zakupu określonego dobra, nie mającą pokrycia w realnej sile nabywczej konsumenta. Popyt ten można inaczej określić jako popyt-marzenie. Popyt potencjalny jest więc najczęściej większy od efektywnego.

Poprawa sytuacji dochodowej nabywcy zmniejsza różnicę między popytem potencjalnym a efektywnym. Popyt potencjalny jest analizowany przez przedsiębiorstwa przy planowaniu inwestycji i perspektywicznego poziomu produkcji. Popyt efektywny wpływa na poziom produkcji bieżącej (Peterson 1991: 75).

Na podstawie empirycznych obserwacji dokonywanych na rynku warzyw i owoców można

stwierdzić, że ilość jakiegoś dobra nabywana przez konsumentów w określonym czasie zależy od poziomu jego ceny. Im wyższa jest cena jakiegoś dobra, ceteris paribus , tym mniejszą jego ilość konsumenci będą skłonni nabyć.

Ceteris paribus — to zwrot pochodzący z łaciny zakładający niezmienność pozostałych czynników, warunków, elementów, okoliczności itp., które wpływają na badane zjawisko ekonomiczne. Jest to świadome uproszczenie rozumowania, które pozwala na badanie zależności jedynie między dwiema zmiennymi. Należy pamiętać, że pozostałe, chwilowo pominięte zmienne też mają wpływ na przedmiot badań.

Natomiast wraz ze spadkiem ceny rynkowej dobra, ceteris paribus, konsumenci będą zwiększać liczbę nabywanych jednostek tego dobra. A zatem między zmianami cen i popytu na dane dobro istnieje zależność odwrotna (ujemna). Zależność ta jest w literaturze ekonomicznej

znana jako prawo popytu i została wprowadzona do ekonomii przez słynnego ekonomistę

angielskiego, Alfreda Marshalla (1842-1924).

Zestawienie wielkości popytu na określone dobro dla różnych wysokości ceny pozwala wykreślić krzywą popytu, oznaczoną na rysunku literami DD (od ang. demand `popyt').

krzywa popytu - wskazuje ilości dobra, jakie konsumenci chcą nabyć przy każdym poziomie ceny w danym okresie (rysunek 2).

W tablicy 2 jest przedstawione hipotetyczne kształtowanie się popytu na mandarynki. Popyt jest ukazany jako zestaw różnych ilości mandarynek, które konsumenci będą kupować przy różnych cenach. Kiedy cena mandarynek P (od ang. price `cena') rośnie, wielkość zakupów tego dobra spada, i vice versa. To samo można przedstawić za pomocą wykresu. Punkty zaznaczone na krzywej popytu odpowiadają poszczególnym transakcjom zamieszczonym w tablicy 1. Należy zwrócić uwagę, że jakiekolwiek wahanie ceny (wzrost lub spadek) powoduje zmianę popytu (ruch popytu) jedynie wzdłuż danej krzywej popytu. Przy wzroście ceny, ruch odbywa się w dół, a przy spadku — w górę.

Rysunek 2. Krzywa popytu na mandarynki

Tablica 2. Popyt na mandarynki (wielkości hipotetyczne)

kombinacji

Cena 1 kg (w zł)	Popyt zgłaszany tygodniowo (w kg)	Symbol kombinacji
6 5 4 3 2 1	8 11 15 20 27 38	A B C D E F

Popyt na mandarynki zmienia się również w zależności od kształtowania się czynników

pozacenowych (innych niż cena), np. dochodów konsumentów. Wzrost lub spadek dochodów konsumentów wywołuje przesuwanie się krzywej popytu równolegle w prawo lub w lewo, w stosunku do krzywej początkowej. Problem ten będzie wyjaśniony w dalszej części rozważań o popycie.

Krzywa popytu opada od lewej ku prawej stronie, przy założeniu ceteris paribus. Ta ważna

właściwość krzywej popytu wynika z faktu, że wpływ zmiany ceny dobra na popyt może

wywołać dwa rodzaje efektów:

- substytucyjny - zmiany ceny polega na tym, że przy obniżce ceny danego dobra

(i stałości cen pozostałych dóbr) staje się ono relatywnie tańsze i konsumenci mogą zastąpić nim inne dobra. Natomiast w przypadku wzrostu ceny danego dobra konsumenci mogą zaspokajać swoje potrzeby za pomocą innych dóbr (substytutów), które są relatywnie tańsze.

- dochodowy - zmiany ceny sprowadza się do tego, że przy obniżce ceny danego

dobra siła nabywcza konsumentów wzrasta, gdyż przy stałym dochodzie nominalnym

konsumenci mogą zwiększyć swoje zakupy taniejącego dobra. i odwrotnie, wzrost ceny

powoduje zmniejszenie siły nabywczej konsumentów, którzy są zmuszeni ograniczyć zakupy drożejącego dobra (Milewski, Kwiatkowski 2005: 47-48).

Cena jest ważnym, ale nie jedynym czynnikiem determinującym popyt. Najistotniejszymi

pozacenowymi czynnikami wpływającymi na rozmiary popytu są:

1. Dochody konsumentów,

2. Ceny dóbr substytucyjnych i komplementarnych,

3. Moda i gusty (preferencje) nabywców,

4. Przewidywanie zmian cen i dochodów,

5. Efekty naśladownictwa i demonstracji,

6. Liczba i struktura ludności.

Ad. 1

Dochody konsumentów - w większości przypadków wzrost realnych dochodów konsumentów

powoduje zwiększenie popytu, a spadek dochodów — zmniejszenie popytu na dobra. Zależność ta nie ma charakteru absolutnego. Istnieją bowiem takie dobra, na które popyt spada w miarę wzrostu dochodów konsumentów. Na przykład wzrost dochodów wywołuje spadek popytu na dobra niższego rzędu (ziemniaki, makarony, mięso niskiej jakości itp.). Wraz z podnoszeniem się poziomu życia konsumenci ograniczają zakupy tych dóbr na rzecz dóbr lepszej jakości.

Ad. 2

Ceny dóbr substytucyjnych i komplementarnych - z obserwacji zjawisk rynkowych wynika,

że na rynku istnieją liczne powiązania między cenami i popytem na różne dobra. Zmiany ceny jednego dobra oddziałują na rozmiary popytu na inne dobra. Kierunek tego oddziaływania zależy od tego, czy analizowane dobra należą do kategorii substytutów, czy dóbr komplementarnych.

dobra substytucyjne - to takie dobra, które mogą się zastępować w zaspokajaniu określonej

potrzeby (np. pomarańcze i mandarynki, ryby i mięso).

dobra komplementarne - uzupełniają się w zaspokajaniu określonej potrzeby, tzn. są one konsumowane razem (np. herbata i cukier, aparat fotograficzny i film). Jeśli w danym okresie cena pomarańczy wzrośnie (przy nie zmienionej cenie mandarynek), to można przypuszczać, że wzrośnie popyt na mandarynki, które staną się relatywnie tańsze. Z kolei w przypadku dóbr komplementarnych wzrost (spadek) ceny na dane dobro, np. aparaty fotograficzne (przy nie zmienionej cenie drugiego dobra), może wywołać spadek (wzrost) popytu na drugie dobra, np. filmy.

Ad. 3

Moda i gusty (preferencje) nabywców - popyt na niektóre dobra podlega dużym i częstym

zmianom. Jest to szczególnie widoczne w odniesieniu do dóbr, o zakupach których decydują zmiany mody, gustów i przyzwyczajeń konsumentów. Klasycznymi przykładami takich dóbr są: odzież, obuwie, usługi przemysłu rozrywkowego. Zmiany trendów mody w kierunku zwiększenia zainteresowania danym asortymentem odzieży damskiej powodują wzrost popytu na ten produkt, i na odwrót. W ciągu ostatnich kilkunastu lat w krajach wysoko rozwiniętych nastąpiły istotne zmiany w świadomości wielu konsumentów, manifestujące się dużą popularnością tzw. zdrowego stylu życia. Spowodowało to ogromne konsekwencje w zmianach popytu na pewne rodzaje żywności: spadł popyt na mięso i tłuszcze zwierzęce, które uznaje się za niezdrowe, natomiast wzrósł popyt na ryby, owoce i warzywa.

Ad. 4

Przewidywanie zmian cen i dochodów - na wielkość popytu wywierają określony wpływ

również oczekiwania konsumentów dotyczące zmian cen i dochodów. Konsumenci mogą

antycypować zakupy pewnych dóbr, jeśli przewidują, że w niedługim czasie znacznie wzrosną ich ceny. Antycypacja w tej dziedzinie występuje z dużym natężeniem w okresach wysokiej i długotrwałej inflacji. Natomiast, gdy spodziewany jest spadek ceny jakiegoś dobra, nabywcy mogą ograniczyć swój bieżący popyt, aby móc zakupić więcej danego dobra w przyszłości. Podobny wpływ na wielkość popytu wywierają oczekiwania związane ze zmianą przyszłych dochodów. Przewidywany wzrost dochodów może skłaniać konsumentów do zwiększonych zakupów na raty, które będą spłacane z przyszłych dochodów.

Ad. 5

Efekty naśladownictwa i demonstracji - niektórzy konsumenci nie chcą się wyróżniać

i starają się posiadać to, co inni, ubierać się podobnie, wyposażać swoje mieszkanie w podobny sposób itp. Zjawisko to jest określane mianem efektu naśladownictwa. Efekt ten występuje wtedy, gdy popyt indywidualnych konsumentów jest zgodny z popytem większości. Część konsumentów podlega oddziaływaniu innego efektu, który polega na ich dążeniu do podkreślania swojego prestiżu lub poziomu zamożności. Ta grupa konsumentów zachowuje się inaczej niż przeciętny konsument, nabywają oni dobra rzadko kupowane przez innych i drogie, a jednocześnie ograniczają lub w ogóle eliminują zakupy dóbr masowo nabywanych przez przeciętnego konsumenta. Korzyść konsumpcyjna, jaką osiągają ci ekskluzywni konsumenci, wyraża się głównie w demonstrowaniu olbrzymich możliwości finansowych i bogactwa materialnego. Zjawisko to nosi nazwę efektu demonstracji.

Ad. 6

Liczba i struktura ludności - zmiany liczby ludności i jej struktury w różnych przekrojach (np.

według płci, wieku, wykształcenia, miejsca zatrudnienia) wpływają na wielkość i strukturę

popytu. Wzrost liczby urodzeń spowoduje zwiększenie popytu na zabawki, odżywki dla dzieci, usługi w zakresie opieki nad dziećmi itp. Zmiany poziomu wykształcenia społeczeństwa mogą w istotny sposób zmodyfikować nawyki konsumpcyjne, czyli wpłynąć na zmianę struktury popytu.

W odróżnieniu od ceny, której zmiany powodują ruchy popytu wzdłuż krzywej (w górę lub w dół), czynniki pozacenowe oddziałują na krzywą popytu inaczej. Czynniki te powodują przesuwanie krzywej popytu w prawo lub w lewo, w zależności od tego, czy w wyniku ich działania popyt rośnie, czy maleje. Ilustracją tego problemu jest rysunek 3.

Rysunek 3. Przesunięcia krzywej popytu

Wzrost popytu przy stałej cenie danego dobra może wynikać np. ze wzrostu dochodów

konsumentów lub działania efektu naśladownictwa. Na wykresie znajduje to odzwierciedlenie w przesunięciu się krzywej popytu równolegle w prawo z D1 do D3. Natomiast spadek popytu (przy stałej cenie) spowodowany zmniejszeniem dochodów konsumentów przejawia się przesunięciem krzywej popytu w lewo z D1 do D2.

Typowe krzywe popytu mają nachylenie ujemne, czyli odzwierciedlają normalną reakcję popytu na zmiany cen: przy wzroście ceny popyt spada, natomiast przy spadku ceny popyt rośnie. Na rynku występują jednak przypadki, które charakteryzują się nietypowymi (paradoksalnymi) reakcjami popytu na zmiany cen. Oznaczają one, że zmiany cen i popytu są jednokierunkowe, tzn. wzrost cen może spowodować nie spadek, lecz wzrost popytu. W literaturze ekonomicznej wyróżnia się trzy takie paradoksy: Giffena, Veblena i spekulacyjny (Caban 2001: 70).

Pierwszy z tych paradoksów został opisany i wyjaśniony przez angielskiego statystyka Roberta Giffena, który w końcu XIX w. badał w Irlandii zachowania konsumpcyjne najuboższych rodzin.

Paradoks Giffena - jest związany z dochodowym efektem zmiany cen niektórych dóbr

żywnościowych niższego rzędu (chleb, ziemniaki itp.). Wzrost ceny jakiegoś dobra niższego rzędu, którego udział w ogólnych wydatkach ubogich grup konsumentów jest wysoki, obniża ich dochody realne; powoduje to wzrost popytu na to dobro, gdyż mimo wzrostu ceny jest ono nadal relatywnie tanie w porównaniu z innymi artykułami żywnościowymi. R. Giffen zaobserwował ze zdziwieniem, że wzrost ceny chleba zwiększa popyt na chleb, zgłaszany przez konsumentów ubogich. Spadek dochodów realnych, wywołany wzrostem cen chleba, zmusił ubogą ludność do zmiany struktury konsumpcji: ograniczenia spożycia droższych rodzajów żywności na rzecz artykułów tańszych, czyli chleba, który mimo wzrostu ceny był nadal najtańszym źródłem pożywienia dla najuboższych Irlandczyków. Uogólniając można powiedzieć, że w przypadku opisanym przez R. Giffena efekt dochodowy zmiany cen jest silniejszy niż efekt substytucyjny. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy przeważająca część budżetu konsumenta

jest przeznaczana na dobra niższego rzędu. Dobra niższego rzędu, w odniesieniu do których wzrost ceny wywołuje wystąpienie efektu dochodowego silniejszego od efektu substytucyjnego, określa się mianem dóbr Giffena.

Drugim przypadkiem wzrostu popytu na dane dobro w wyniku podniesienia poziomu jego ceny jest paradoks Veblena.

Paradoks Veblena - nazywany również efektem prestiżowym. Paradoks ten dotyczy dóbr

luksusowych, których posiadanie stanowi wyróżnik wysokiego statusu społecznego

najbogatszych warstw konsumentów. T. Veblen (1857-1929), ekonomista amerykański żyjący na przełomie XIX i XX w., stwierdził, że najbogatsi konsumenci nabywają dobra luksusowe (biżuterię, futra, drogie samochody itp.) nie tyle ze względu na ich wysokie walory użytkowe, ile z powodu ich wysokiej ceny. Ponieważ dobra te stanowią przedmiot konsumpcji ostentacyjnej i mają wysoką rangę ze względu na ich wysoką cenę, więc obniżenie ceny tych dóbr powoduje spadek popytu. Po prostu dobra te stają się dostępne dla większego kręgu odbiorców i tym samym tracą charakter dóbr prestiżowych.

Paradoks spekulacyjny - powstaje na gruncie oczekiwań konsumentów co do kształtowania się

cen w przyszłości. Jeśli panuje przekonanie, że cena danego dobra w przyszłości będzie nadal rosła, to popyt ulega zwiększeniu, co wywołuje dalszy wzrost ceny. W przypadku spadku cen nabywcy ograniczają zakupy, gdyż przewidują spadek cen w przyszłości. Paradoks spekulacyjny można zaobserwować na giełdach towarowych i kapitałowych. Na giełdzie papierów wartościowych powszechnie stosowana jest gra na hossę, czyli na zwyżkę kursów akcji lub na bessę, czyli obniżkę kursów akcji.

W odniesieniu do podaży analiza rynku dotyczy producenta (lub sprzedawcy). Podaż S (od ang. supply) jest definiowana jako ilość dobra, jaką producenci zamierzają sprzedać po

danej cenie i w danym okresie. Jest to ilość, jaką rzeczywiście są oni gotowi dostarczyć na

rynek, a nie jaką chcieliby sprzedać. Konsumenci mogą oczywiście nie kupić wszystkich dóbr zaoferowanych przez producentów, jak również mogą zgłosić popyt przewyższający podaż.

Podobnie jak w przypadku popytu również podaż jest silnie związana z ceną.

Prawo podaży - głosi, że wraz ze wzrostem (spadkiem) ceny dobra rośnie (spada) ilość dostarczanych przez producentów dóbr przy założeniu ceteris paribus. Zależność między ceną a podażą jest zatem jednokierunkowa.

Ilustracją graficzną zależności między ceną a podażą jest krzywa podaży.

Krzywa podaży - wskazuje ilość dobra, jaką producenci zamierzają sprzedać przy danej cenie w danym okresie. Krzywa podaży jest przedstawiona na rysunku 4, opracowanym na podstawie tablicy 2.

Z analizy krzywej podaży wynikają następujące wnioski:

- zmiany ceny i podaży są jednokierunkowe,

- w odróżnieniu od opadającej krzywej popytu krzywa podaży wzrasta ku prawej stronie,

- wzrost ceny powoduje ruch po krzywej podaży w górę,

- obniżenie ceny wywołuje ruch po krzywej w dół.

Tablica 2. Podaż mandarynek (wielkości hipotetyczne)

Cena 1 kg (w zł)	Wielkość podaży tygodniowo (w kg)	Symbol kombinacji
6 5 4 3 2 1	38 33 28 20 14 6	A B C D E F

Rysunek 4. Krzywa podaży mandarynek

Kształt krzywej podaży jest efektem założenia, że producenci dążą do osiągnięcia

maksymalnych zysków. Założenie to pozwala zrozumieć, dlaczego krzywa podaży wznosi się z lewej strony na prawą, tzn. dlaczego producenci zwiększają podaż przy wyższych cenach. Podaż rośnie dlatego, że wzrost ceny podnosi opłacalność produkcji i przyciąga nowych producentów do wejścia do danej branży. Z kolei obniżenie ceny powoduje spadek opłacalności produkcji i tym samym ograniczenie podaży. Spadek ceny może zmusić mniej efektywne firmy do opuszczenia danej branży.

Na podaż oddziałuje również wiele czynników pozacenowych. Większość tych czynników

stanowią wewnętrzne uwarunkowania decyzji przedsiębiorstw o wielkości sprzedaży. Głównymi czynnikami pozacenowymi są (Begg i inni 2003: 93-94):

1. Koszty produkcji,

2. Postęp techniczny,

3. Podatki i subsydia,

4. Pprzewidywane zmiany cen,

5. Interwencja państwa,

6. Warunki klimatyczne.

Ad. 1

Koszty produkcji. Zmiana kosztów produkcji jest najczęściej spowodowana zmianami cen

czynników produkcji. Podniesienie ich poziomu, prowadzące do wzrostu plac, opłat za energię, wydatków na surowce i materiały, stóp procentowych od kredytów itp., obniża, ceteris paribus, opłacalność produkcji i ogranicza ilość towarów oferowanych przez producentów. W takiej sytuacji krzywa podaży przesuwa się w górę. Natomiast spadek cen czynników produkcji podnosi opłacalność produkcji i zwiększa podaż. Krzywa podaży przesuwa się wówczas w dół.

Ad. 2

Postęp techniczny. Wprowadzenie nowoczesnych technologii umożliwia wytwarzanie dóbr przy mniejszych nakładach czynników produkcji, co w efekcie powoduje obniżenie kosztów wytwarzania i wzrost zyskowności produkcji. W konsekwencji można osiągnąć większą produkcję przy danych zasobach czynników i zaoferowanie rynkowi większej ilości danego dobra. Przy pozostałych czynnikach stałych (przy danych cenach) postęp techniczny przesuwa krzywą podaży w dół, co oznacza wzrost produkcji.

Ad. 3

Podatki i subsydia. Nałożenie na dobro takiego podatku, jak np. podatek od wartości dodanej (VAT), powoduje takie same skutki, jak wzrost kosztów produkcji, czyli przesuwa krzywą podaży w górę, co oznacza spadek podaży. w podobny sposób, ale w przeciwnym kierunku, wpływają na podaż subsydia (dopłaty), które wywołują taki sam efekt, jak zmniejszenie kosztów produkcji. Należy zauważyć, że inne rodzaje podatków nie powodują przesunięcia krzywej podaży. Przykładem takiego podatku jest podatek od zysku, który nie jest bezpośrednio powiązany z kosztami produkcji.

Ad. 4

Przewidywane zmiany cen. Oczekiwania dotyczące poziomu przyszłych cen zarówno danego

dobra, jak i czynników produkcji mogą rzutować na decyzje produkcyjne. Jeżeli jest

przewidywany wzrost cen danego dobra w przyszłości, to bieżąca oferta rynkowa może się zmniejszyć. Odwrotnie, przewidywanie spadku cen może się przyczynić do zwiększenia oferty rynkowej.

Ad. 5

Interwencja państwa. Niektóre decyzje podejmowane przez instytucje państwowe mogą

rzutować na rozmiary podaży. Na przykład wprowadzenie rygorystycznych przepisów

dotyczących ochrony środowiska naturalnego i bezpieczeństwa pracy najczęściej prowadzi do wzrostu kosztów produkcji i może wywołać spadek podaży.

Ad. 6

Warunki klimatyczne. Zmiana pogody silnie wpływa na podaż produktów rolnych. Bardzo

korzystne warunki pogodowe prowadzą do rekordowych zbiorów, a nie sprzyjająca pogoda powoduje przeciwne skutki. Wielkość zbiorów płodów rolnych wpływa na koszty produkcji rolnej. Jeżeli dzięki dobrej pogodzie zwiększają się zbiory zboża z jednego hektara, to koszt wyprodukowania jednej tony zmniejsza się. Korzystne warunki klimatyczne przesuwają krzywą podaży w dół, natomiast złe warunki przesuwają ją w górę.

Wszystkie przedstawione wyżej czynniki pozacenowe powodują przesunięcia krzywej podaży równolegle w lewo lub w prawo, w zależności od tego, czy podaż wzrośnie, czy zmaleje (zob. rysunek 5).

Rysunek 5. Przesunięcia krzywej podaży

Wzrost podaży wyraża się przesunięciem krzywej podaży z S1 do S2. Spadek podaży powoduje natomiast przesunięcie krzywej podaży z S1 do S3.

6. Równowaga rynkowa

W dotychczasowych rozważaniach zostały opisane dwie strony mechanizmu rynkowego - popyt i podaż. Przedstawienie na wspólnym wykresie krzywej popytu na dane dobro i krzywej podaży umożliwia wyjaśnienie interakcji między tymi dwoma stronami rynku (rysunek 6). Punkt przecięcia się krzywej popytu i krzywej podaży — R — wyznacza cenę równowagi rynkowej, czyli cenę równoważącą wielkości popytu i podaży. Cena równowagi jest ceną, która „oczyszcza" rynek, tzn. że przy tej cenie nie występują na rynku nadwyżki popytu ani podaży. Przy cenie równowagi rynkowej wielkość podaży oferowanej przez sprzedających odpowiada bowiem dokładnie wielkości popytu zgłaszanego przez nabywców, czyli ilość dóbr dostarczanych na rynek równa się ilości dóbr pożądanych. Ilość tę nazywamy ilością równowagi (Caban i inni 2001: 74). Z rysunku 6 wynika, że ilość równowagi wynosi 20 kg mandarynek przy cenie 3 zł za kilogram.

Przy cenie faktycznej wyższej od ceny równowagi, wynoszącej np. 4 zł, popyt ukształtuje się na poziomie 15 kg, a podaż osiągnie 28 kg. Pojawi się wtedy nadwyżka podaży nad popytem, wynosząca 13 kg, zaznaczona na rysunku 7 powyżej punktu R. Nadwyżka ta, nazywana nadwyżką rynkową, jest ilością towaru, o którą wielkość podaży przewyższa wielkość popytu przy danym poziomie ceny.

Rysunek 6. Równowaga rynkowa

Rysunek 7. Nadwyżka rynkowa

W tej sytuacji producenci (sprzedawcy) będą zmuszeni konkurować między sobą, oferując sprzedaż po niższej cenie w celu pozbycia się nadwyżki podaży. Spowoduje to zmniejszenie dostaw na rynek przez producentów, a jednocześnie zachęci nabywców do zwiększenia zakupów (pokazują to strzałki skierowane w dół). Skutkiem tego będzie zmniejszanie się tej nadwyżki, aż do jej całkowitej redukcji przy cenie 3 zł i ofercie 20 kg.

Rysunek 8. Niedobór rynkowy

Z kolei przy cenie faktycznej niższej od ceny równowagi powstaje niedobór rynkowy, co

znaczy, że wielkość popytu przewyższa wielkość podaży. Sytuację tę ilustruje rysunek 8. Przy cenie wynoszącej 2 zł popyt kształtuje się na poziomie 27 kg. Niedobór rynkowy zaznaczony jest na wykresie poniżej punktu R.

Podobnie jak w przypadku występowania nadwyżki rynkowej, mechanizm konkurencji skoryguje rozbieżność między wielkością popytu i podaży. Konkurencja między nabywcami będzie pchała cenę w górę, w kierunku punktu równowagi rynkowej. Rosnąca cena zacznie zachęcać producentów do zwiększania rozmiarów podaży, a jednocześnie będzie eliminowała z rynku nabywców, których nie stać na zakup dóbr po wyższej cenie. W efekcie będzie się zmniejszać niedobór rynkowy, aż do jego całkowitej redukcji przy cenie 3 zł i ofercie 20 kg (pokazują to na wykresie strzałki skierowane w górę).

Cena równowagi rynkowej będzie się utrzymywać dopóty, dopóki jakaś siła nie spowoduje przesunięcia krzywej podaży, co doprowadzi do ukształtowania się nowej ceny równowagi.

Dotychczas stwierdziliśmy, że pod wpływem działania czynników pozacenowych zarówno popyt, jak i podaż ulegają zmianie. Obecnie analiza będzie dotyczyła sposobu, w jaki zmiany te oddziałują na cenę i ilość równowagi (rozmiary popytu i podaży). Wpływ zmiany popytu na cenę i ilość równowagi jest przedstawiony na rysunku 9. W analizie tej przyjmujemy założenie o stałości podaży.

Zmiana jakiegoś czynnika pozacenowego determinującego popyt, np. wzrost realnych dochodów konsumentów, wzrost zainteresowania danym dobrem w wyniku działania efektu naśladownictwa, powoduje, że przy danej cenie wzrasta popyt na to dobro. Następuje więc przesunięcie krzywej popytu w górę (z D1 do D2) i zmiana warunków równowagi, przejawiająca się we wzroście zarówno ceny równowagi (z P1 do P2), jak i ilości równowagi (z Q1 do Q2).

Sytuacja ta jest pokazana na rysunku 9a. natomiast na rysunku 9b jest przedstawione

przesunięcie krzywej popytu w dół, spowodowane np. spadkiem realnych dochodów

konsumentów.

Rysunek 9a. Skutki zmiany popytu — wzrost popytu

Rysunek 9b. Skutki zmiany popytu — spadek popytu

Podobną analizę można przeprowadzić w odniesieniu do podaży. Zmiana podaży następuje pod wpływem zmiany któregokolwiek z pozacenowych czynników określających podaż, np. mogą to być ceny czynników produkcji lub postęp techniczny. Wpływ zmiany podaży na cenę równowagi i ilość równowagi jest przedstawiony na rysunku 10. Należy dodać, ze założeniem analizy jest niezmienność krzywej popytu.

Poprawa warunków wytwarzania, np. w wyniku zastosowania nowoczesnej metody produkcji, spowoduje wzrost podaży. Krzywa podaży S1 przesunie się równolegle w prawo na pozycję S2. Jej przecięcie się z krzywą popytu w punkcie R2 określi nową, niższą cenę równowagi P2 i nowe, większe ilości równowagi Q2 (rysunek 10a). Natomiast pogorszenie się warunków wytwarzania związane ze wzrostem cen czynników produkcji spowoduje spadek podaży. Wówczas krzywa podaży S1 przesunie się równolegle w lewo na pozycję S2. W punkcie przecięcia z krzywą popytu zostanie wyznaczony nowy punkt równowagi R2, jak również odpowiadająca mu nowa, wyższa cena P2 oraz nowe, mniejsze ilości równowagi Q2 (rysunek 10b).

Rysunek 10a. Skutki zmiany podaży — wzrost podaży

Rysunek 10b. Skutki zmiany podaży — spadek podaży

W realnej gospodarce na rynku danego dobra najczęściej występują jednocześnie zmiany

popytu i podaży. W zależności od układu krzywych popytu i krzywych podaży następuje

przemieszczanie się punktu równowagi rynkowej. Wszystkie możliwe układy, powstające

z przesunięć obu krzywych, można uzyskać, nakładając na siebie rysunki 9 i 10. Powstaje

wówczas osiem możliwych do osiągnięcia punktów równowagi, zależnych od przesunięć

krzywych popytu i krzywych podaży.

Przedstawione wyżej rozważania oddają istotę działania mechanizmu rynkowego w warunkach wolnego rynku. Zgodnie z jego istotą każda zmiana parametrów rynkowych (ceny, popytu, podaży) wywołuje określone procesy adaptacyjne i samoczynne równoważenie rynku. Jakakolwiek nierównowaga między tymi parametrami uruchamia reakcje producentów i nabywców które doprowadzają popyt i podaż do stanu równowagi, osiąganego przy cenie równowagi rynkowej.

7. Elastyczność popytu i elastyczność podaży

Elastyczność popytu służy mierzeniu siły, z jaką wielkość popytu reaguje na zmiany

czynnika określającego popyt (głównie ceny i dochodu). W zależności od tego, który

z tych czynników wpływa na wielkość popytu, rozróżnia się trzy rodzaje elastyczności popytu:

1. Elastyczność cenową popytu,

2. Elastyczność mieszaną popytu (określaną również mianem elastyczności krzyżowej

popytu),

3. Elastyczność dochodową popytu.

Ad. 1

Elastyczność cenowa popytu mierzy siłę reakcji popytu na zmiany cen danego dobra.

Formułę elastyczności cenowej popytu można przedstawić w postaci stosunku procentowej zmiany wielkości popytu do procentowej zmiany ceny danego dobra przy założeniu ceteris paribus. W formie algebraicznej można to zapisać w następujący sposób (Caban 2001: 84):

lub

gdzie:

EPD — współczynnik elastyczności cenowej popytu,

D0 i D1 — wielkość popytu początkowa i w okresie obliczeniowym,

P0 i P1 — cena danego dobra początkowa i w okresie obliczeniowym,

ΔD — przyrost (zmiana absolutna) popytu,

ΔP — przyrost ceny.

Ponieważ zmiany popytu i zmiany ceny są różnokierunkowe, w celu uniknięcia ujemnych

wartości współczynnika elastyczności cenowej popytu umieszczamy przed wzorem znak minus (-) i uzyskujemy wtedy dodatnie wartości tego współczynnika.

Należy pamiętać, że zmiana popytu była wywołana wyłącznie zmianą ceny. Inne czynniki, które mogłyby wpłynąć na wielkość popytu (np. dochód nabywców, ceny biletów do kina), nie uległy zmianie. Skrótowo można powiedzieć, że w analizowanym przykładzie zmianie (spadkowi) ceny biletu towarzyszy więcej niż proporcjonalna zmiana (wzrost) popytu. Stosunek ten wynosi 1:1,66, a więc popyt jest w tym przypadku bardzo wrażliwy na zmiany ceny.

W analizie ekonomicznej wyróżnia się pięć podstawowych kategorii (rodzajów) elastyczności cenowej popytu, przy czym podstawą klasyfikacji jest wartość współczynnika elastyczności. Są to popyt proporcjonalny, elastyczny, nieelastyczny, doskonale elastyczny i sztywny.

W przypadku, gdy współczynnik elastyczności cenowej popytu jest równy jedności

(EPD = 1), taki popyt określa się jako proporcjonalny lub o elastyczności wzorcowej. Oznacza to, że określonej procentowej zmianie ceny odpowiada dokładnie taka sama procentowa zmiana wielkości popytu, dokonująca się jednak w przeciwnym kierunku. Na przykład wzrost ceny o 7% powoduje zmniejszenie popytu także o 7%.

Jeśli współczynnik elastyczności cenowej popytu jest większy od jedności (EPD > 1), to popyt jest nazywany elastycznym lub o elastyczności wysokiej. Wówczas procentowa zmiana

popytu jest większa niż procentowa zmiana ceny danego dobra. Na przykład wzrost ceny o 10% powoduje spadek popytu o 20%, czyli EPD = 2.

Natomiast, gdy współczynnik ten jest mniejszy od jedności i większy od zera (0 < EPD < 1), to taki popyt określa się jako nieelastyczny lub o elastyczności niskiej. w tym przypadku

procentowa zmiana popytu jest mniejsza niż procentowa zmiana ceny. Popyt jest relatywnie niewrażliwy na zmianę ceny. Na przykład jedli obniżka cen o 10% spowoduje wzrost popytu o 2%, to współczynnik wyniesie 0,2.

Gdy współczynnik elastyczności cenowej popytu zmierza do nieskończoności (EPD → ∞), to popyt jest doskonale elastyczny. Oznacza to, że dla danej ceny popyt może przybierać

dowolne rozmiary. Przy danym poziomie ceny producent sprzeda całą wielkość swojej produkcji, a przy niewielkiej zmianie ceny w górę przez jednego producenta wszyscy klienci szybko przeniosą się do innego producenta, który ceny nie zmienił. Występują wówczas warunki tzw. konkurencji doskonałej, w której żaden uczestnik wymiany handlowej nie ma wpływu na poziom ceny.

W przypadku gdy zmiana ceny nie wywołuje żadnej zmiany wielkości popytu, czyli

EPD = 0, popyt jest doskonale nieelastyczny lub sztywny. A zatem dla dowolnej zmiany ceny zmiana popytu jest równa zeru, co oznacza, że współczynnik elastyczności cenowej popytu też jest równy zeru.

Niską elastycznością cenową popytu charakteryzują się dobra pierwszej potrzeby, takie jak mleko, pieczywo, mąka, powszechnie używana odzież itp. Nawet znaczna zmiana cen tych dóbr powoduje tylko niewielkie zmiany popytu. Popytem elastycznym wyróżniają się przede wszystkim dobra wyższego rzędu (np. samochody osobowe, sprzęt sportowy do tenisa). Popyt sztywny występuje w przypadku, gdy:

a) cena danego dobra jest względnie niska, a potrzeby konsumentów w zakresie

spożycia tego dobra są w pełni zaspokojone (np. pieprz lub sól),

b) pojawia się konieczność nabycia danego dobra (np. leki),

c) dane dobro nie ma substytutu (np. sól).

Poszczególne rodzaje elastyczności cenowej popytu można przedstawić graficznie,

wykorzystując w tym celu liniową postać funkcji popytu (rysunek 11).

Liniowa krzywa popytu ma w każdym punkcie takie samo nachylenie. Należy jednak zauważyć, że w górnej części linii popytu (powyżej punktu M) poziom ceny jest wysoki, dlatego jej zmiany procentowe są niewielkie, a popyt jest bardzo mały i stąd jego zmiany procentowe są bardzo duże. Wobec tego wzór na obliczanie elastyczności cenowej popytu daje wysokie wartości EPD wówczas, gdy na linii popytu rozważamy punkty leżące wysoko.

Rysunek 11. Elastyczność cenowa popytu liczona wzdłuż linii popytu

Rysunek 12. Popyt doskonale elastyczny i popyt sztywny.

Dla środkowego punktu wykresu (M) elastyczność cenowa popytu jest proporcjonalna. Powyżej tego punktu popyt jest elastyczny, natomiast poniżej punktu środkowego popyt jest nieelastyczny. w punkcie a elastyczność popytu zmierza do nieskończoności. Sytuację tę ilustruje linia pozioma na rysunku 12. Z kolei w punkcie B elastyczność równa się zeru. Przedstawia to na rysunku 12 linia pionowa.

Rysunek 13. Elastyczność dochodowa popytu dla różnych typów turystyki

Sposób obliczania elastyczności cenowej popytu w każdym dowolnym punkcie prostej

przedstawiającej krzywą popytu polega na tym, że EPD wyraża się stosunkiem długości odcinka prostej poniżej danego punktu do długości jej odcinka znajdującego się powyżej tego punktu. Ponieważ punkt M dzieli prostą na połowę, wzór ten daje w wyniku EPD = 1, czyli elastyczność proporcjonalną. Stosunek ten jest większy od jedności dla punktów znajdujących się powyżej punktu M i mniejszy od jedności dla punktów leżących poniżej punktu M (Nojszewska 1995: 54).

Należy podkreślić, że elastyczność cenowa popytu jest kategorią bardzo przydatną dla

przedsiębiorstw. Wynika to z dwóch powodów. Po pierwsze, znajomość cenowej elastyczności popytu umożliwia przedsiębiorstwom przewidywanie wpływu zmian ceny na rozmiary sprzedaży danego dobra. Po drugie, elastyczność ta może stanowić dla przedsiębiorstw cenną informację w podejmowaniu decyzji cenowych prowadzących do maksymalizacji zysku.

Zależnie od wielkości współczynnika elastyczności cenowej popytu podniesienie lub obniżenie ceny w różny sposób wpływa na utargi całkowite przedsiębiorstw.

Można rozróżnić trzy przypadki kształtowania się tych utargów:

1. Jeżeli EPD = 1, to zmiana ceny nie powoduje zmiany utargów ze sprzedaży (popyt jest wzorcowy);

2. Jeżeli EPD > 1, to obniżka ceny przyczynia się do wzrostu utargów ze sprzedaży, natomiast wzrost ceny powoduje spadek utargów (popyt jest elastyczny);

3. Jeżeli EPD < 1, to obniżka ceny powoduje zmniejszenie utargów, natomiast wzrost ceny wpływa na zwiększenie utargów (popyt jest nieelastyczny).

Analiza elastyczności popytu skłania do postawienia pytania, dlaczego popyt na pewne dobra jest elastyczny, a na inne nieelastyczny czy wręcz sztywny? Na ogół rozróżnia się pięć czynników, które wywierają istotny wpływ na elastyczność cenową popytu (Sloman 2001: 63-65).

Charakterystykę czynników przedstawia poniższa lista:

1. Pierwszym ważnym czynnikiem determinującym elastyczność popytu jest stopień,

w jakim dane dobro zaspokaja podstawowe potrzeby konsumentów. Jeśli jakieś dobro nie jest konsumentowi niezbędne, to w przypadku znacznego wzrostu jego ceny konsument może łatwo z niego zrezygnować. Wówczas popyt jest elastyczny. Jeśli natomiast określone dobro jest absolutnie niezbędnym elementem koszyka dóbr konsumenta, to trudniej się bez niego obyć nawet przy rosnącej cenie. Popyt na takie dobro jest wiec nieelastyczny. Dobra podstawowe dla konsumenta muszą być bowiem używane w stałej ilości niezależnie od zmiany ich ceny.

2. Drugim istotnym czynnikiem jest dostępność substytutów danego dobra. Im więcej jest substytutów określonego dobra, tym konsumenci łatwiej mogą się przestawić na inne dobra, zaspokajające te same potrzeby. Jeśli cena tego dobra staje się zbyt wysoka, to popyt jest elastyczny. Gdy nie ma bliskich substytutów, to zmiana w koszyku dóbr konsumenta jest trudniejsza, a popyt mniej elastyczny.

3. Trzecim czynnikiem jest udział wydatków na zakup danego dobra w budżecie

konsumenta. Jeśli konsument wydaje znaczną część swojego dochodu na zakup jakiegoś dobra, to popyt na takie dobro jest stosunkowo elastyczny. Konsument dąży wówczas do poszukiwania tańszych substytutów. Natomiast popyt na dobra mające niewielki udział w wydatkach konsumentów jest zazwyczaj nieelastyczny. W tym przypadku poszukiwanie substytutów przez konsumenta nie będzie warte niezbędnych nakładów czasu i pieniędzy.

4. Czwartym czynnikiem jest poziom ceny danego dobra. Z poprzednich rozważań wynika, że elastyczność cenowa popytu jest różna w zależności od położenia na krzywej popytu. Oznacza to, że elastyczność popytu zmienia się. Im wyższy jest poziom cen, tym elastyczność popytu jest większa, i na odwrót.

5. Wreszcie ostatnim ważnym czynnikiem określającym elastyczność popytu jest czas dostosowań. w krótkim okresie konsument będzie dość słabo reagował na zmianę ceny. Nie zdąży bowiem zanalizować nowych relacji cen i dokonać odpowiednich przesunięć w swoich wydatkach. Wraz z upływem czasu konsument będzie rewidował swoje decyzje konsumpcyjne i dostosowywał się do zmieniającej się sytuacji. Można sformułować ogólną prawidłowość, iż popyt jest bardziej elastyczny w drugim czasie niż w krótkim.

Inną powszechnie stosowaną miarą elastyczności popytu jest elastyczność wiążąca zmiany popytu na dane dobro ze zmianami cen dóbr pokrewnych (substytucyjnych

i komplementarnych). Reakcję popytu na dobro A na zmianę ceny dobra pokrewnego B

nazywa się elastycznością mieszaną popytu. Miarą tej elastyczności jest współczynnik

elastyczności mieszanej popytu (Caban 2001: 88):

W przypadku, gdy dwa dobra są substytutami, współczynnik elastyczności mieszanej popytu jest dodatni. Wielkość EMD stanowi miarę substytucyjności dwóch dóbr. Na przykład, jeśli EMD = 0,02, to wielkości popytu na te dobra są prawie całkowicie niezależne od siebie. Z kolei jeśli EMD = 3, to oba dobra są niemal doskonałymi substytutami.

Natomiast, gdy dwa dobra są w stosunku do siebie komplementarne, to omawiany współczynnik przybiera wartości ujemne. Podwyżka ceny dobra komplementarnego wpłynie ujemnie na wielkość popytu na dane dobro. Dla dóbr całkowicie niezależnych od siebie współczynnik przyjmuje wartość równą zeru.

Ważnym pozacenowym czynnikiem determinującym wielkość popytu są dochody realne

konsumentów. Najstarszą i współcześnie stosowaną metodą badania zmian w wielkości

i strukturze popytu pod wpływem zmian zachodzących w dochodach do dyspozycji

konsumentów jest analiza struktury wydatków, oparta na badaniach budżetów rodzinnych. Pionierskie badania w tej dziedzinie przeprowadził niemiecki statystyk Ernest Engel (1821- 1896). Odkrył on, że w miarę wzrostu przeciętnego dochodu per capita w rodzinie ogólny popyt nie tylko rośnie, ale również zmienia się jego struktura.

Zmiany te polegają na:

a) zmniejszeniu procentowego udziału wydatków na żywność i dobra niższego rzędu

w całości wydatków konsumpcyjnych gospodarstwa domowego;

b) zwiększeniu procentowego udziału wydatków na dobra trwałego użytku, a następnie na zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu w zakresie kultury, ochrony zdrowia, kształcenia

itp.

Tę ogólną prawidłowość zmian w strukturze popytu konsumpcyjnego wywołanych wzrostem przeciętnych dochodów konsumentów nazywa się w ekonomii prawem Engla (Milewski, Kwiatkowski 2005: 63).

Miarą reakcji popytu na zmiany realnych dochodów konsumentów jest współczynnik elastyczności dochodowej popytu, który procentową zmianę wielkości popytu wiąże ze zmianami dochodu, przy założeniu ceteris paribus. Współczynnik ten oblicza się na podstawie następującego wzoru (Caban 2001: 90):

Interpretacja wartości liczbowych tego współczynnika jest taka sama, jak w przypadku

elastyczności cenowej popytu. Na podstawie wartości liczbowych współczynnika można dokonać podziału dóbr konsumpcyjnych na trzy główne grupy:

- dobra niższego rzędu, dla których współczynnik EID przybiera wartości ujemne;

- dobra pierwszej potrzeby, dla których współczynnik EID kształtuje się w przedziale

między 0 i 1;

- dobra luksusowe, które charakteryzują się współczynnikami o wartości większej od 1.

Graficzną ilustracją zależności między dochodem realnym a popytem na wymienione wyżej trzy grupy dóbr są krzywe Engla (rysunek 14).

Na rysunku 14a jest przedstawiona krzywa Engla dla dóbr niższego rzędu, składająca się

z trzech fragmentów (odcinków). Pierwszy do punktu a obrazuje sytuację, w której konsumenci dysponują bardzo niskimi dochodami. Popyt na tym odcinku krzywej silnie reaguje na stosunkowo niewielki przyrost dochodów. Następnie na odcinku AB wrażliwość popytu na zmianę dochodów zmniejsza się. Natomiast po przekroczeniu punktu B, gdy dochody osiągają względnie wysoki poziom I1, dane dobro jest zastępowane dobrem wyższego rzędu, niezależnie od dalszego wzrostu dochodów.

Na rysunku 14b jest pokazana krzywa Engla dla dóbr pierwszej potrzeby. Przyrosty popytu wynikające ze wzrostu dochodu są coraz mniejsze. w punkcie a przy dochodzie I1, popyt osiągu stan nasycenia DA. Popyt pozostaje stały, niezależnie od dalszego wzrostu dochodu. Na rysunku 14c jest przedstawiona krzywa Engla dla dóbr luksusowych. Popyt na te dobra pojawia się dopiero po osiągnięciu przez konsumenta pewnego poziomu dochodów I1 i wzrasta w szybszym tempie niż dochód.

Rysunek 14a. Krzywa Engela — dla dóbr niższego rzędu

Rysunek 14b. Krzywa Engela — dla dóbr pierwszej potrzeby

Źródło: opracowanie własne

Rysunek 14c. Krzywa Engela — dla dóbr luksusowych

Pojęcie elastyczności odnosi się również do kategorii podaży. Znajomość elastyczności cenowej podaży ma istotne znaczenie dla analizy zjawisk rynkowych i podejmowania decyzji produkcyjnych.

Elastyczność cenową podaży określa się podobnie jak elastyczność popytu.

Elastyczność ta wyraża reakcję podaży danego dobra na zmianę jego ceny. Jej miarą jest

współczynnik elastyczności cenowej podaży, który ma następującą postać (Caban 2001:93)

Klasyfikacja elastyczności cenowej podaży jest podobna do klasyfikacji elastyczności popytu. Ponieważ podaż zmienia się w tym samym kierunku co cena, więc współczynniki elastyczności cenowej podaży przyjmują wartości dodatnie.

Gdy współczynnik EPS jest mniejszy od jedności (EPS < 1), to podaż jest nieelastyczna. Jeśli współczynnik ten jest równy jedności (EPS = 1), to taką podaż określa się jako proporcjonalną lub jednostkową. Z kolei gdy współczynnik ten jest większy od jedności (EPS > 1) to podaż jest elastyczna względem ceny. Jeśli zmiany ceny nie wywołują zmian wielkości podaży, to podaż jest doskonale nieelastyczna (sztywna). I wreszcie, gdy podaż osiąga dowolne rozmiary przy danej cenie, to jest doskonale elastyczna.

Elastyczność cenowa podaży zależy ogólnie od możliwości producentów ograniczania wielkości produkcji, gdy ceny produktów spadają i zdolności producentów zwiększania wielkości produkcji, gdy ceny produktów rosną. Istotną rolę w wyznaczaniu tej elastyczności odgrywają trzy czynniki (Peterson 1991: 155-156):

- czas, jakim dysponuje producent na przystosowanie się do zmienionego poziomu cen;

im dłuższy czas, tym większa jest elastyczność cenowa podaży;

- kształtowanie się kosztów produkcji wraz ze zmianą skali produkcji; jeżeli wraz ze wzrostem skali produkcji koszty rosną szybko, podaż jest mało elastyczna (szybki wzrost kosztów ogranicza siłę stymulacyjną rosnącej ceny produktu); jeżeli natomiast koszty rosną wolno, podaż jest bardziej elastyczna;

- podatność danego produktu na magazynowanie i koszty magazynowania; im mniejsze

są możliwości przechowywania produktów i wyższe jego koszty, tym mniejsza elastyczność cenowa podaży.

Bibliografia

Borkowska B., Klimczak B. (2006): Mikroekonomia. Ćwiczenia, Wydawnictwo Akademii

Ekonomicznej we Wrocławiu, Wrocław, s. 31-37.

Bremond J., Couet J. F., Salort M. M. (2005): Kompendium wiedzy o ekonomii, PWN, Warszawa, s. 15-25.

Caban W. i inni (2001): Ekonomia. Podręcznik dla studiów licencjackich, PWE, Warszawa, s. 63-81.

Milewski R., Kwiatkowski E. (2005): Podstawy ekonomii, PWN, Warszawa, s. 3-23.

Nojszewska E. (1995): Podstawy ekonomii, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa, s. 10-18.

Sloman J. (2001): Podstawy ekonomii, PWE, Warszawa, s. 14-30.__

---