POLSKI SYSTEM PARTYJNY, Politologia


POLSKI SYSTEM PARTYJNY

Partie obecnie istniejące

Nieistniejące partie Trzeciej Rzeczypospolitej

Partie PRL-u

Koalicje w Trzeciej Rzeczypospolitej

Liga Polskich Rodzin (LPR) - partia polityczna powstała w kwietniu 2001 roku (zarejestrowana 30 maja 2001) która zjednoczyła szereg ugrupowań katolicko-narodowych, takich jak: Stronnictwo Narodowe, Ruch Katolicko-Narodowy, Porozumienie Polskie czy Przymierze dla Polski.

Organizacją młodzieżową, która pomogła stworzyć LPR i z nią współpracowała, jest Młodzież Wszechpolska, która została reaktywowana 2 grudnia 1989 przez obecnego prezesa LPR - Romana Giertycha. W związku z ujawnianymi co raz liczniej skandalami dotyczącymi tej organizacji, w 2006 roku Roman Giertych odciął się od MW, jako młodzieżówkę partii powołując Ruch Młodych LPR. Ze stronnictwem związany jest miesięcznik Racja Polska.

Program polityczny

Początkowo partia, ze swoim programem, nawiązywała do myśli przedwojennego obozu narodowo-demokratycznego i jego najbardziej znaczącego przedstawiciela Romana Dmowskiego. W roku 2006 jej lider - Roman Giertych wypowiedział jednak sprzeczne poglądy na temat samego Dmowskiego. W polityce zagranicznej, ugrupowanie postuluje poszerzanie współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, Rosją oraz państwami Unii Europejskiej. Po wejściu Polski do Unii Europejskiej (któremu partia była przeciwna), opowiada się za współpracą w jej ramach ale na równych prawach i warunkach, sprzeciwia się dalszej integracji europejskiej oraz pomysłom federacyjnym, które według niej ograniczają suwerenność poszczególnych państw. Z tego powodu partia odrzuca przyjęcie wspólnej waluty Euro oraz jakiejkolwiek konstytucji europejskiej. W sferze obyczajowej i kulturowej partia ma charakter konserwatywny, akcentując tradycję katolicką. Dlatego sprzeciwia się różnym postulatom głoszonym przez partie lewicowe i liberalne a do których należy m.in; legalizacja eutanazji, rejestracja związków homoseksualnych, legalizacja tzw. "narkotyków miękkich" oraz rozdział państwa od Kościoła. Opowiada się natomiast za całkowitym zakazem wykonywania aborcji tłumacząc to ochroną życia od momentu poczęcia.

Program gospodarczy ugrupowania ma charakter socjalny i protekcjonistyczny; skupia się na ochronie rynku polskiego, szczególnie przed udziałem zagranicznego kapitału oraz wykupem polskiej ziemi przez cudzoziemców. Popiera częściową prywatyzację dokonywaną przez polski kapitał, podkreślając zachowanie przez państwo kontroli nad strategicznymi dziedzinami gospodarki. Partia postuluje również tworzenie ulg podatkowych dla rodzin wielodzietnych.

Stronnictwo jest przeciwne zniesieniu poboru do wojska i wprowadzeniu armii zawodowej. Nie popiera rozwiązania Senatu i likwidacji powiatów. Akcentuje natomiast konieczność zwiększenia uprawnień samorządów szczególnie gminy, widząc w tym rozwój społeczeństwa obywatelskiego oraz umacnianie narodowej tożsamości i suwerenności.

LPR postuluje również: wprowadzenie kary śmierci dla osób mordujących dzieci poniżej 15 roku życia z podłożem seksualnym, utrzymanie finansowanej ze środków publicznych edukacji i służby zdrowia, upublicznienie wszystkich teczek peerelowskich służb oraz natychmiastowe wycofanie polskich wojsk z Iraku.

Wybory samorządowe 2002 i 2006

Przed wyborami samorządowymi w październiku 2002 większość partii wraz z komitetem Kazimierza Kapery "Rodzina-Ojczyzna" utworzyła komitet LPR; natomiast niewielka grupa skupiona wokół Antoniego Macierewicza razem z ZChN i ROP wystartowała w ramach komitetu "Razem Polsce". Po wyborach samorządowych LPR okazała się drugą siłą polityczną w państwie, uzyskując w wyborach do sejmików województw wynik 14,29% głosów - zdobywając 92 mandaty radnych sejmików w skali kraju. Przed wyborami samorządowymi w 2006 LPR zaczął wystawiać billboardy z nowym logo i napisem "Rodzina Praca Polska".

Wybory parlamentarne 2001, 2005

W pierwszych wyborach po powstaniu (w 2001) LPR uzyskała 7,87% głosów, 38 mandatów poselskich oraz 2 senatorskie (z jej list startowali także kandydaci ROP). W 2003 odeszło z klubu parlamentarnego LPR kilku polityków, m.in.: Antoni Macierewicz (utworzył koło poselskie Ruchu Katolicko-Narodowego), Jan Łopuszański (Porozumienie Polskie) oraz Gabriel Janowski (został posłem niezrzeszonym). W 2004 grupa kolejnych 4 posłów odeszła z klubu LPR i utworzyła koło poselskie Dom Ojczysty. Przed referendum (VI 2003) w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej LPR, jako jedyne z większych ugrupowań politycznych, konsekwentnie opowiadało się przeciw włączeniu Polski do struktur unijnych.

5 maja 2006 Liga Polskich Rodzin weszła do koalicyjnego rządu Kazimierza Marcinkiewicza w którym przejęła dwa resorty: Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Ministerstwo Gospodarki Morskiej.

Wybory do PE 2004

W roku 2004 w wyborach posłów do Parlamentu Europejskiego Liga uzyskała 15,92% głosów (drugi wynik w kraju) i 10 mandatów eurodeputowanych. Na forum europarlamentu początkowo członkowie partii działali we frakcji eurosceptyków Niepodległość i Demokracja natomiast w chwili obecnej są posłami niezależnymi.

Wybory prezydenckie 2005

Oficjalnym kandydatem Ligi Polskich Rodzin został ogłoszony profesor dendrologii Maciej Giertych. Poparcia udzieliła mu Młodzież Wszechpolska. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany 8 czerwca 2005. Kandydat zrezygnował z udziału w wyborach 4 października 2005.

Struktura i działacze

LPR w Parlamencie Europejskim
Posłowie

Byli posłowie

Działalność

Europosłowie Ligi Polskich Rodzin, oprócz bieżącej działalności, podejmują również inicjatywy, które są szeroko komentowane w kuluarach PE i przez niektórych uważane są za kontrowersyjne. Do takich inicjatyw można zaliczyć:

Krytyka

LPR jest oskarżana o antysemityzm. Choć nie jest on elementem programu partii to jako dowód na to podawane jest np. częste występowanie członków tej partii w kontrowersyjnym Radiu Maryja oskarżanym o szerzenie poglądów antysemickich. Także sprawa i odwoływanie się do przedwojennych tradycji endeckich w których jednym z elementów był antysemityzm, choć liderzy partii się od niego odcinają, budzi kontrowersje. Oddzielnej krytyce podlega polityka gospodarcza postulowana przez LPR. Protekcjonizm, zakaz handlu w niedzielę dla dużych sklepów, promowanie polskiego kapitału są najczęstszymi zarzutami podawanymi przez krytyków. Ze strony liberałów gospodarczych padają również zarzuty, iż partia nie proponuje rozwiązań gospodarczych promujących wolny rynek i zmniejszających rolę państwa w gospodarce. Partia ta wiązana jest z gospodarczym konserwatyzmem, protekcjonizmem (szczególnie w przypadku sektora transportu morskiego) i rozrostem aparatu państwowego. Kontrowersje wzbudziły opublikowane przez gazetę Fakt zdjęcia sprzed kilku lat gdzie grupa obecnych posłów LPR (Bogusław Sobczak - poseł LPR, Maksymilian Gibes - były szef MW w Małopolsce, Maciej Twaróg - wówczas radny LPR w Krakowie, honorowy prezes Wszechpolaków oraz Tomasz Połetek - prawnik i prawa ręka Romana Giertycha) podczas jednej z imprez podnosi ręce w górę w geście nazistowskim[2] oraz incydenty w biurze współpracowników byłego eurodeputowanego LPR Bogusława Rogalskiego[3]. LPR jest krytykowana za działalność blisko z nia powiązanej - Młodzieży Wszechpolskiej. Dwukrotnie składano wnioski o delegalizacje organizacji - pierwszy w 2005, złożony przez UW oskarżający MW o szerzenie faszyzmu został odrzucony; a drugi motywowany tymi samymi powodami w 2006 złożony przez SLD[4] (odrębne zgłoszenie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa złożono z ramienia samej partii, już po ujawnieniu nagrań z neonazistowskiej imprezy w 2004 roku na Śląsku w których udział brała przyszła działaczka tejże organizacji).

Kontrowersje

Partia Demokratyczna - polska partia polityczna o charakterze liberalnym, centrowym i demokratycznym, powołana w początkowym okresie transformacji jako polityczna reprezentacja umiarkowanego skrzydła "Solidarności", założona oficjalnie przez premiera Tadeusza Mazowieckiego w 1990 roku pod nazwą Unia Demokratyczna, następnie, od 1994 roku funkcjonująca jako Unia Wolności, aż wreszcie, od 7 maja 2005 pod oficjalną nazwą Partia Demokratyczna - demokraci.pl, pod którą działa na polskiej scenie politycznej po dziś dzień. Obecnie partia znajduje się poza parlamentem.

Partia Demokratyczna opowiada się za wizją państwa, które chce zabezpieczać równy dostęp do wiedzy, dbać o spójność społeczną, gwarantować bezpieczeństwo obywatela oraz wolność działań gospodarczych przy respektowaniu praw pracowniczych.

Do jej postulatów należy:

PD postuluje także liberalizację przepisów dotyczących aborcji, wprowadzenie rejestrowanych związków homoseksualnych, wprowadzenie częściowej odpłatności za studia państwowe i usługi medyczne w placówkach publicznych, rozdział państwa od kościołów.

Partia sprzeciwia się natomiast likwidacji powiatów i rozwiązaniu Senatu, legalizacji eutanazji, przywróceniu kary śmierci, wycofaniu polskich wojsk z Iraku.

Wyniki Unii Demokratycznej/Unii Wolności/Partii Demokratycznej w wyborach

Unia Demokratyczna

Unia Demokratyczna powstała po wyborach prezydenckich w 1990 roku, z inicjatywy pokonanego w tych wyborach kandydata, ówczesnego premiera Tadeusza Mazowieckiego, który skupił wokół siebie umiarkowany nurt "Solidarności", krytyczny wobec przewodniczącego NSZZ Solidarność Lecha Wałęsy, nowo wybranego prezydenta. Trzon organizacyjny partii stworzyły struktury komitetu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego. Liderem partii został sam Mazowiecki, który po przegranych wyborach zrezygnował z funkcji premiera. Na kongresie zjednoczeniowym w maju 1991 roku do UD przystąpiły popierające Tadeusza Mazowieckiego w wyborach Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna i Forum Prawicy Demokratycznej. Unia Demokratyczna stała się silną partią politycznego centrum, skupiającą polityków postsolidarnościowych o szerokim spectrum politycznych poglądów od socjaldemokratycznych, przez socjalliberalne i liberalne, po chadeckie i umiarkowanie konserwatywne.

27 października 1991 roku UD zajęła pierwsze miejsce w wyborach parlamentarnych. W wyniku niewielkiej przewagi nad kolejnymi komitetami, rozodrobnienia na ówczesnej scenie politycznej i bardzo proporcjonalnej ordynacji UD zdobyła tylko 62 mandaty (o dwa więcej od SLD). Z powodu porozumienia się ugrupowań "prawicowych i niepodległościowych", które stworzyły rząd Jana Olszewskiego, politycy zwycięskiej partii nie znaleźli się w Prezydium Sejmu i Prezydium Senatu, a powierzona przez ówczesnego Prezydenta Lecha Wałęsę profesorowi Bronisławowi Geremkowi, politykowi Unii Demokratycznej misja sformowania rządu skończyła się niepowodzeniem. Do koalicji "postsolidarnościowo-niepodległościowej" (tworzonej m.in. przez PC, KPN, ZChN) popierającej rząd Jana Olszewskiego Unia Demokratyczna nie weszła.

W 1992 roku większość działaczy tworzących Frakcję Prawicy Demokratycznej na czele z Aleksandrem Hallem opuściło Unię tworząc Partię Konserwatywną.

Po upadku rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa powołał nowy gabinet pod kierownictwem działaczki Unii Demokratycznej - Hanny Suchockiej. Rząd ten był jednak rządem mniejszościowym, miał spore problemy ze zdobyciem poparcia w parlamencie dla swoich pomysłów. 29 maja 1993 prezydent Lech Wałęsa w wyniku uchwalenia przez Sejm wotum nieufności bez jednoczesnego dokonania wyboru nowego premiera, skorzystał ze swoich konstytucyjnych uprawnień (na podstawie Małej Konstytucji), nie przyjął dymisji rządu Hanny Suchockiej i rozwiązał parlament. W wyborach parlamentarnych w 1993 roku Unia Demokratyczna zdobyła 10,59% i 74 mandaty stając się jako trzecia siła w Sejmie (po SLD i PSL) największą partią opozycyjną. W 1994 roku Unia Demokratyczna połączyła się z pozaparlamentarnym Kongresem Liberalno-Demokratycznym - partią, na której czele stał Donald Tusk. W wyniku fuzji powstała partia o nazwie Unia Wolności.

Unia Wolności

Pierwszym przewodniczącym UW został wybrany dotychczasowy szef UD - Tadeusz Mazowiecki. Pełnił on jednak swoją funkcję zaledwie kilka miesięcy, gdyż w kwietniu 1995 zastąpił go Leszek Balcerowicz. W wyborach prezydenckich 5 listopada 1995 UW wystawiła kandydaturę najpopularniejszego swojego polityka - Jacka Kuronia, który zdobył jednak tylko 9% głosów i zajął 3. miejsce, niedostając się do drugiej tury wyborów. W drugiej turze Unia poparła Lecha Wałęsę. W styczniu 1997 Unię opuściła grupa posłów (m.in. Jan Maria Rokita, Bronisław Komorowski), która utworzyła w Sejmie ugrupowanie o nazwie Koło Konserwatywno-Ludowe a następnie współtworzyła nową partię polityczną - SKL.

Wybory parlamentarne 21 września 1997, w których Unia zajęła trzecie miejsce, przyniosły jej 13,37% głosów i 60 mandatów poselskich. W październiku 1997 utworzyła wraz z AWS koalicję rządową. W rządzie Buzka reprezentowana była m.in. przez Bronisława Geremka (MSZ), Leszka Balcerowicza (finanse) i Hannę Suchocką (sprawiedliwość). Trzyletnia współpraca z AWS nie układała się bezproblemowo. 6 czerwca 2000, na skutek konfliktu w warszawskiej gminie Centrum, Unia zerwała koalicję. Podczas wyborów prezydenckich 8 października 2000 UW zdecydowała się nie wystawiać swojego kandydata i nie udzielać oficjalnego poparcia innym kandydatom, jednak duża część jej działaczy i zwolenników poparła Andrzeja Olechowskiego. W grudniu 2000 przewodniczący Unii Wolności - Leszek Balcerowicz wybrany został przez Sejm na prezesa Narodowego Banku Polskiego, w związku z czym zrezygnował z członkostwa w UW. Nowym przewodniczącym partii został Bronisław Geremek, który w głosowaniu pokonał swojego jedynego kontrkandydata - Donalda Tuska.

W styczniu 2001 z partii odeszła część członków (gł. dawnych działaczy KLD) współtworzących później Platformę Obywatelską, m.in. niewybrany na przewodniczącego UW Donald Tusk, poseł Paweł Piskorski, poseł Janusz Lewandowski. W wyborach parlamentarnych 23 września 2001 UW uzyskała 3,1% głosów i nie weszła do Sejmu. Spowodowało to liczne zmiany w kierownictwie partii: nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk. Unia poniosła porażkę również w wyborach samorządowych (szczególnie dotkliwą w Warszawie). Wprowadziła przedstawicieli jedynie do trzech sejmików: śląskiego, dolnośląskiego i warmińsko-mazurskiego (w ostatnim przypadku w koalicji z SLD-UP). W wyborach do Parlamentu Europejskiego UW uzyskała niespodziewanie dobry wynik 7,33% głosów, co dało jej 4 mandaty w Europarlamencie. Deputowanymi zostali: Bronisław Geremek, Jan Kułakowski, Janusz Onyszkiewicz, Grażyna Staniszewska. Szczególny sukces odniósł Bronisław Geremek otrzymując 114319 głosów, co dało mu ogromną przewagę nad kolejnymi kandydatami w warszawskim okręgu wyborczym (m. st. Warszawa i 8 okolicznych powiatów) oraz drugi wynik w kraju. Później został kandydatem Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy na przewodniczącego tego Parlamentu. Dnia 20 lipca 2004 Janusz Onyszkiewicz został wybrany wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego. 7 maja 2005 roku Unia Wolności przekształciła się w Partię Demokratyczną - demokraci.pl, poszerzając swoje szeregi o m.in. o premiera Marka Belkę, wicepremiera Jerzego Hausnera oraz grupę osób niezaangażowanych wcześniej politycznie.

Partia Demokratyczna

Liderami-założycielami inicjatywy byli przewodniczący Unii Wolności Władysław Frasyniuk, I premier niepodległej III RP Tadeusz Mazowiecki oraz wicepremier i minister gospodarki i pracy w rządzie Leszka Millera i Marka Belki - profesor Jerzy Hausner.Pod deklaracją ideową Partii Demokratycznej 27 lutego 2005 podpisało się 176 ludzi nauki, kultury, przedstawicieli organizacji samorządowych i pozarządowych dotychczas popierających Unię Wolności, a wcześniej Unię Demokratyczną (między innymi Magdalena Abakanowicz, Zbigniew Bujak, Bronisław Geremek, Janusz Onyszkiewicz, Jan Kułakowski, Izabella Cywińska, Marek Edelman, Piotr Fronczewski, Agnieszka Holland, Kazimierz Kutz, Bogdan Lis, Henryk Samsonowicz, Olga Krzyżanowska, Robert Leszczyński, Andrzej Grabowski, Marek Kondrat, Piotr Machalica, Jan Miodek, Daniel Olbrychski, Antoni Piechniczek, Andrzej Seweryn, Zbigniew Zapasiewicz). 28 lutego 2005, lider partii Centrum, Janusz Steinhoff, ogłosił, że jego ugrupowanie nie przystąpi do współtworzenia Partii Demokratycznej, ale będzie sprzyjało tej inicjatywie i nie wyklucza ewentualnej koalicji wyborczej.

Polityków i działaczy społecznych, którzy zadeklarowali chęć założenia ugrupowania o nazwie Partia Demokratyczna, ubiegli młodzi działacze Ligi Polskich Rodzin, rejestrując własną partię o takiej nazwie. Dlatego ostatecznie nowa partia przybrała nazwę "Partia Demokratyczna - demokraci.pl" (dodatkowy człon jest nazwą domeny, pod którą znajduje się oficjalna witryna internetowa ugrupowania).

W dniach od 7 do 8 maja 2005 odbył się w Warszawie założycielski Kongres Partii Demokratycznej - demokraci.pl z udziałem Władysława Frasyniuka, Tadeusza Mazowieckiego, Jerzego Hausnera oraz premiera Marka Belki. W swoim wystąpieniu premier podsumował swoją sympatię do partii słowami Jeśli ktoś dziś przychodzi do Demokratów, to nie przychodzi do partii władzy, ale robi to z potrzeby serca i poczucia odpowiedzialności.

Pod koniec maja 2005, PD liczyła blisko 13 000 osób, z czego ponad 8 000 to byli członkowie Unii Wolności.

W czasie wyborów we wrześniu 2005 roku Partia Demokratyczna - demokraci.pl nie przekroczyła progu wyborczego, osiągając wynik 2,45% głosów w skali kraju. Wybory do Sejmu potwierdziły jednak duże poparcie społeczne dla poszczególnych jej polityków. Przykładowo Tadeusz Mazowiecki otrzymał w okręgu warszawskim 30143 głosy (3,97% głosów w całym okręgu), Władysław Frasyniuk w okręgu wrocławskim 13086 głosów (3,37 %) a Marek Belka w łódzkim 12774 (4,34 %). Również wybory do Senatu dały dowody poparcia dla kandydatów PD, chociaż żaden z nich nie uzyskał mandatu. Przykładowo Andrzej Wielowieyski otrzymał w Warszawie 136089 głosów (17,89%). W wyborach prezydenckich w 2005 Partia Demokratyczna wystawiła kandydaturę Henryki Bochniarz.

Dnia 4 marca 2006 Władysław Frasyniuk na kongresie Demokratów dobrowolnie zrzekł się przewodnictwa w Partii Demokratycznej, przekazując swoje poparcie nowemu liderowi - Januszowi Onyszkiewiczowi. Latem 2006 roku, przed wyborami samorządowymi w Polsce władze Demokratów nawiązały bliższą współpracę z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracją Polską oraz mniejszymi ugrupowaniami lewicowymi. Część członków PD, zwłaszcza młodszego pokolenia, bojąc się utraty liberalnego charakteru ugrupowania, była temu zdecydowanie przeciwna. Doprowadziło to do napięć, które zaowocowały 3 sierpnia 2006 rozłamem w partii. Rozłamowcy (w tym pięciu szefów regionów PD) stworzyli nową formację pod nazwą Forum Liberalne. 3 września 2006 r. Partia Demokratyczna-demokraci.pl wraz z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracją Polską i Unią Pracy oficjalnie weszła w skład koalicji samorządowej o nazwie Lewica i Demokraci.

Struktura i działacze Władze krajowe partii składają się z Zarządu Krajowego, Rady Politycznej oraz Rady Krajowej. Lokalnymi jednostkami organizacyjnymi, które grupują członków i umożliwiają im działanie w ramach partii, są koła, wchodzące następnie w skład regionów. Zarządy wszystkich ciał są wybierane w sposób demokratyczny przez wszystkich członków (w przypadku kół), bądź też ich delegatów (w przypadku regionów bądź stopnia krajowego). Władze krajowe partii wybierane są na kongresie krajowym (I, założycielski, odbył się 7-8.V.2005 roku, II - 4.III.2006 roku).

Zarząd Partii

Europarlamentarzyści [edytuj]

Inne znane osoby [edytuj]

Platforma Janusza Korwin-Mikke to zarejestrowana 22 czerwca 2005 roku partia polityczna pod przywództwem Janusza Korwin-Mikkego, mająca na celu udział w wyborach parlamentarnych i prezydenckich 2005 w Polsce. Z list partii startowali głównie członkowie Unii Polityki Realnej, ale także inne osoby, jak np. Bogusław Wolniewicz czy Andrzej Pilipiuk. Po nieudanych i ciągnących się w nieskończoność próbach wejścia w koalicję UPR-u z PO, PiS-em oraz LPR-em oraz problemami wewnętrznymi UPR-u, Janusz Korwin-Mikke zdecydował się założyć partię pod własnym imieniem. Miała to być "machina wyborcza" skupiająca ludzi o poglądach konserwatywno-liberalnych, zarówno związanych z UPR-em jak i innych. Nazwa partii celowo miała nasuwać skojarzenie z Januszem Korwin-Mikke'em - gdyż, wg niego samego dużo więcej ludzi zna jego nazwisko niż UPR, do której przylgnęła opinia, że głos na tę partię to głos zmarnowany. 22 czerwca 2005 roku udało się, mimo problemów, zarejestrować partię Platforma Janusza Korwin-Mikke.

Liderzy: Janusz Korwin-Mikke, Bogusław Wolniewicz, Jacek Boroń, Krzysztof Bukiel, Andrzej Pilipiuk, Wacław Przybyło

Program opiera się na zasadach konserwatywnego liberalizmu. Krótki program to "Walka z pięcioma B", czyli:

Cele te mają zostać osiągnięte m.in. poprzez:

Szczegółowy program jest identyczny z programem gospodarczym Unii Polityki Realnej, zatwierdzonym przez Radę Główną UPR 27 listopada 2004 roku.
Hasła wyborcze :Tak jak Ty mamy tego dość! Benzyna po 2 złote! Kara śmierci dla morderców!

Wybory 2005

PJKM zarejestrowała się we wszystkich okręgach wyborczych z wyjątkiem okręgu Sieradz (po odrzuceniu osoby, która nie miała biernego prawa wyborczego, a zgłoszonej jako kandydatka partii, na liście nie znalazła się wymagana liczba osób).

Wybory do sejmu
Platforma Janusza Korwin-Mikke otrzymała w kraju 185885 głosów, tj. 1,57%, co nie pozwoliło na otrzymanie finansowania z budżetu państwa (wymagane 3% głosów) i uzyskanie miejsc w Sejmie. Najlepszy wynik PJKM uzyskała w okręgu Sosnowiec - 2,81%. Wyraźnie zaznacza się również wzrost poparcia wraz z wielkością miejscowości (do 5000 mieszkańców - 0,81%, powyżej 500 tys. mieszkańców - 2,44%). Ciekawostką jest również, że "na statkach" (marynarze itp.) PJKM zdobyła 12,07%. W wyborach do senatu partia o tak małym poparciu nie miała szans (okręgi 2-4 mandatowe, każdy ma 2-4 głosy).

Wybory prezydenckie Platforma Janusza Korwin-Mikke zebrała ponad 180 tys. podpisów (wymagane 100 tys.) i zarejestrowała swojego kandydata na prezydenta RP - Janusza Korwin-Mikke.

Platforma Obywatelska (PO) - polska centroprawicowa partia polityczna założona 24 stycznia 2001 r. (zarejestrowana 5 marca 2002 r. jako Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) przez Andrzeja Olechowskiego, Macieja Płażyńskiego z AWS i Donalda Tuska z Unii Wolności.

Powstała po przegranej Donalda Tuska w wyborach na przewodniczącego Unii Wolności (Tusk przegrał z Bronisławem Geremkiem). W jej szeregi wstąpiła część działaczy Unii Wolności i Akcji Wyborczej Solidarność oraz innych organizacji o profilu chrześcijańsko-demokratycznym, demokratyczno-liberalnym oraz konserwatywno-liberalnym.

Program Platformy opiera się w dużej części na hasłach liberalizmu gospodarczego oraz chrześcijańskiej demokracji. PO opowiada się oficjalnie za likwidacją etatyzmu, likwidacją KRRiT i za daleko idącym ograniczeniem ingerencji państwa w gospodarkę; wysuwa propozycję wprowadzenia podatku liniowego. Platforma popiera wprowadzenie zasady wyborów większościowych z jednomandatowymi okręgami wyborczymi do Sejmu, zmniejszenie liczby posłów w Sejmie o połowę , likwidację Senatu a także zniesienie immunitetu parlamentarnego. Partia sprzeciwia się: legalizacji eutanazji, zmianom w prawie dotyczącym przerywania ciąży, zmniejszaniu biurokracji dla par osób tej samej płci oraz niemałżeńskich par heteroseksualnych poprzez stworzenie instytucji rejestrowanego związku partnerskiego i legalizacji tzw. "narkotyków miękkich". W Deklaracji Ideowej PO z 21 grudnia 2001[1] członkowie PO ustalili, że "fundamentem cywilizacji Zachodu jest Dekalog", łamanie praw w nim zawartych jest "pozbawianiem godności i praw innych osób", rolą państwa jest niepozwalanie na to. PO postuluje natomiast: likwidację bądź łączenie jednostek organizacyjnych w administracji w celu ograniczenia kosztów (tzw. tanie państwo), szerszą współpracę gospodarczą z USA, uproszczenie i zmniejszenie podatków, prywatyzację niektórych przedsiębiorstw, zniesienie poboru do wojska i wprowadzenie armii zawodowej, wprowadzenie częściowej odpłatności za studia państwowe (z pozostawieniem państwowego systemu stypendialnego) oraz upublicznienie wszystkich teczek peerelowskich służb.

Wyniki Platformy Obywatelskiej w wyborach

Platforma Obywatelska powstała w styczniu 2001 roku z inicjatywy Andrzeja Olechowskiego, Donalda Tuska i Macieja Płażyńskiego na fali sukcesu politycznego, jakim było uzyskanie przez Olechowskiego 19% głosów w wyborach prezydenckich w październiku 2000. Platforma miała stanowić całkowicie nowy ruch społeczny, oddolny i samorządowy, odcinający się od związków z dotychczasowymi partiami politycznymi. Założyciele partii początkowo chcieli zarejestrować partię pod nazwą "Platforma Obywatelska", jednak wyprzedził ich znany działacz polityczny Adam Słomka z Antyliberalnej Platformy Konfederacja Polski Niepodległej - Obóz Patriotyczny, rejestrując w sądzie własną Platformę Obywatelską. Z tego powodu założyciele partii musieli dodać do nazwy człon "RP".

Platformę zasilili z początku dawni działacze Unii Wolności o poglądach liberalnych, a także pojedyncze osoby z AWS oraz wielu niezwiązanych z dotychczasową polityką. Szerszy przypływ osób z AWS rozpoczął się po 18 marca 2001, gdy decyzję o starcie w wyborach parlamentarnych z listy PO podjęło SKL. Po wyborach wielu działaczy Stronnictwa (w tym m.in. Jan Rokita) przystąpiło do budowania partii politycznej o nazwie Platforma Obywatelska. W maju i czerwcu 2001 odbyły się prawybory mające ustalić kolejność kandydatów na listach wyborczych - było to pierwsze tego typu przedsięwzięcie w Polsce. PO była pierwszą partią w Polsce, która zdecydowała się na tego typu selekcję kandydatów (w ten sposób odpadli od partii tacy działacze jak np. Piotr Żak). Przy okazji kolejnych wyborów odstąpiono jednak od tej praktyki. Porozumienie o starcie z list PO podpisała również nieuczestnicząca w prawyborach Unia Polityki Realnej. Działacze UPR nie uzyskali jednak w wyborach ani jednego mandatu. W kwietniu 2003 roku z szefostwa zrezygnował Maciej Płażyński. Nowym przewodniczącym został Donald Tusk. Od września 2003 roku partia zanotowała znaczny wzrost notowań w sondażach, co po części tłumaczy się popularnością głównego śledczego Komisji Sejmowej ds. Rywina - reprezentanta PO Jana Rokity.

Wybory samorządowe

W wyborach samorządowych 2002 roku Platforma zawarła ogólnokrajowy sojusz z PiS. Obie partie startowały razem do sejmików wojewódzkich (za wyjątkiem województwa mazowieckiego). Łącznie POPiS uzyskał wówczas ok. 16% głosów w wyborach. Po wyborach PO współrządzi w kilku sejmikach (m.in. na Mazowszu, Małopolsce i Pomorzu). Dużym niepowodzeniem partii okazała się przegrana Andrzeja Olechowskiego w wyborach na prezydenta Warszawy. Do spektakularnych sukcesów można zaś zaliczyć dobry wynik kandydatów partii w Gdańsku, Koszalinie, Katowicach i Opolu.

W wyborach samorządowych 2006 na poziomie wojewódzkim Platforma uzyskała najlepszy wynik w skali ogólnopolskiej (około 29% głosów), co dało jej łącznie 186 mandatów w sejmikach. W większości województw (poza pomorskim) utworzyła bloki z Polskim Stronnictwem Ludowym, w 11 także z Krajową Partią Emerytów i Rencistów, nadto z innymi regionalnymi ugrupowaniami (w tym Mniejszością Niemiecką i Ruchem Autonomii Śląska). Po wyborach Platforma współtworzy koalicje w 13 województwach (na 15 wyłonionych zarządów), obsadziła po 10 stanowisk marszałków i przewodniczących sejmików. W wyborach bezpośrednich kandydaci rekomendowani przez partię wygrali m. in. w takich miastach, jak Warszawa, Gdańsk, Szczecin, Wałbrzych, Lublin, Białystok, Bytom, Gliwice, Opole.

Wybory parlamentarne

W wyborach do Sejmu 23 września 2001 r. Platforma brała udział jako komitet wyborczy wyborców, zajmując 2. miejsce zdobywając 12,68% głosów i 65 mandatów, co było jednak poniżej oczekiwań jej liderów (jeszcze na wiosnę sondaże dawały ugrupowaniu ok. 18% poparcia). W grudniu 2001 z klubu parlamentarnego PO wystąpiły takie postacie jak Artur Balazs i Zbigniew Chrzanowski. Założyli oni nową marginalną organizację - SKL-RNP (8 mandatów). W wyborach do Senatu Platforma startowała w ramach komitetu Blok Senat 2001, nie uzyskała jednak zbyt dużych wpływów w drugiej izbie. Reprezentowało ją tam trzech senatorów. W wyborach parlamentarnych w 2005 PO zdobyła 24,14% głosów, co dało jej 2. miejsce, 133 mandaty poselskie i 34 senatorskie. Przez długi czas sondaże dawały jednak tej partii zwycięstwo.

13 czerwca 2004 w wyborach do Parlamentu Europejskiego PO wygrała wybory do Parlamentu Europejskiego zdobywając 24,1% i najwięcej, bo 15 spośród 54 mandatów.

Wybory prezydenckie
W wyborach prezydenckich jako kandydat Platformy postanowił wystartować lider partii Donald Tusk. Zdobył on 36.33% głosów w pierwszej turze, co pozwoliło mu zająć 1. miejsce. W drugiej turze zdobył on 45,96% głosów - przegrał tym samym z Lechem Kaczyńskim, który zdobył 8.08 punktów procentowych więcej.

Struktura i działacze
Oprócz Donalda Tuska znanymi politykami Platformy są : Marek Biernacki, Jerzy Buzek, Zbigniew Chlebowski, Mirosław Drzewiecki, Jarosław Gowin, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Bronisław Komorowski, Janusz Lewandowski, Stefan Niesiołowski, Julia Pitera, Jan Rokita, Jacek Saryusz-Wolski, Grzegorz Dolniak, Grzegorz Schetyna, Paweł Śpiewak, Cezary Grabarczyk .
Przewodniczący PO

Maciej Płażyński (19 stycznia 2001 - 10 kwietnia 2003)
Donald Tusk (10 kwietnia 2003 - nadal)

Wiceprzewodniczący PO Waldy Dzikowski, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Bronisław Komorowski, Jacek Saryusz-Wolski, Tomasz Tomczykiewicz

Sekretarz generalny PO - Grzegorz Schetyna

Przewodniczący Klubu Parlamentarnego PO

Wiceprzewodniczący Klubu Parlamentarnego PO [edytuj]

Polskie Stronnictwo Ludowe (PSL) - Centrowa partia polityczna powstała 5 maja 1990 r. z połączenia PSL Odrodzenie (będącego kontynuacją ZSL) oraz wilanowskiego PSL.

Podstawy programu PSL oparte są na zasadach doktryny agraryzmu. PSL opowiada się za interwencjonizmem państwowym (zwłaszcza w rolnictwie) i za zwolnieniem tempa prywatyzacji. Partia popierała wejście Polski do Unii Europejskiej pod warunkiem wynegocjowania korzystnych warunków. Partia sprzeciwia się: wprowadzeniu podatku liniowego, przywróceniu kary śmierci, legalizacji eutanazji i aborcji, rejestracji związków homoseksualnych, natychmiastowemu zniesieniu poboru do wojska i wprowadzeniu armii zawodowej, legalizacji tzw. "narkotyków miękkich" oraz rozdziałowi państwa od kościołów. Nie popiera likwidacji powiatów i rozwiązania Senatu. Postuluje natomiast: natychmiastowe wycofanie polskich wojsk z Iraku, utrzymanie bezpłatnej edukacji i służby zdrowia oraz upublicznienie wszystkich teczek peerlowskich służb.

Wyniki PSL w wyborach

Nazwa PSL nawiązuje do tradycji sięgającej XIX wieku. Bezpośrednim protoplastą PSL-u była organizacja chłopów galicyjskich Wici, która posiadała swoich posłów w parlamencie w Wiedniu w czasie zaborów. Po odzyskaniu niepodległości organizacja Wici połączyła się z nielegalnymi chłopskimi związkami z terenu zaboru rosyjskiego i powstało pierwsze PSL.

Długoletnimi przewodniczącym i jednym ze współzałożycieli PSL-u był Wincenty Witos. W dwudziestoleciu międzywojennym PSL był jedną z najsilniejszych partii w Sejmie, a Wincenty Witos trzykrotnie sprawował urząd premiera. Po przewrocie majowym partia została rozbita. W czasie II wojny światowej działacze dawnego PSL współtworzyli rząd na wygnaniu, a w kraju zorganizowali oddziały partyzanckie współpracujące z AK o nazwie Bataliony Chłopskie. Pod koniec wojny premierem rządu na wychodźctwie został Stanisław Mikołajczyk, lider SL-"ROCH". Bezpośrednio po wojnie wrócił on do Polski i reaktywował partię (SL). PSL Mikołajczyka było atakowane przez komunistów, którzy zmontowali swoje Stronnictwo Ludowe (w trakcie wyborów startowali pod nazwą PSL "Nowe Wyzwolenie"). Ataki w trakcie kampanii referendalnej oraz wyborczej doprowadziły do rozbicia partii na nurt "konserwatywny" i "ugodowy". W Sejmie PSL miał 28 mandatów na 444 miejsc. Pod koniec 1948 r. stronnictwo liczyło tylko ok. 30 tys. członków. Prezesem szczątkowego PSL został Józef Niećko, a resztki partii połączyły się z komunistycznym Stronnictwem Ludowym w 1949 r. tworząc Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (ZSL).

Wybory parlamentarne 1989

Ostatni przewodniczący ZSL, Roman Malinowski, po wyborach do Sejmu w 1989 roku i niepowodzeniu misji utworzenia rządu przez Czesława Kiszczaka zawarł porozumienie z Lechem Wałęsą, które odebrało większość w Sejmie PZPR i umożliwiło powstanie rządu Mazowieckiego. Marszałkiem Sejmu w latach 1989-1991 był, z ramienia ZSL, Mikołaj Kozakiewicz. Obecne PSL wywodzi się praktycznie bezpośrednio z ZSL, które zmieniło nazwę na PSL Odrodzenie. Powstało przez połączenie tej partii z tzw. wilanowskim PSL, co miało miejsce 5 maja 1990 r. na Kongresie Jedności PSL. Początkowo wpływowe stanowiska w partii zajęli członkowie NSZZ RI "Solidarność, w tym Roman Bartoszcze, który został pierwszym przewodniczącym PSL. Po słabym wyniku Romana Bartoszcze w wyborach prezydenckich w 1990 roku (7,15% głosów) władzę w PSL przejęła grupa młodych działaczy wywodzących się dawnej młodzieżówki ZSL (ZMW) z Waldemarem Pawlakiem na czele, który został nowym przewodniczącym. Stało się to 29 czerwca 1991 r. w czasie Nadzwyczajnego Kongresu Stronnictwa, na którym przyjęto też statut, program i deklarację ideową partii.

1991
Utworzony przez PSL komitet wyborczy PSL Sojusz Programowy w wyborach parlamentarnych 27 października 1991 r. zdobył 8,67% głosów i 48 mandatów poselskich. PSL wstrzymało się od głosu przy powoływaniu rządu Jana Olszewskiego a potem go umiarkowanie wspierało, w końcu jednak przeszło do opozycji, głosując w czerwcu 1992 r. za jego odwołaniem. 5 czerwca 1992 r. Waldemar Pawlak został wybrany premierem, poparty przez koalicję UD-SLD-PSL-KPN-KLD-PPG, nie udało mu się jednak utworzyć rządu. Po utworzeniu rządu Hanny Suchockiej PSL ponownie przeszło do opozycji.

1993
W wyborach w 1993 r. (hasła wyborcze: "Żywią, bronią, gospodarują" i "Polsce potrzebny jest dobry gospodarz") PSL zajęło drugie miejsce (15,4% głosów, 132 mandaty poselskie i 36 senatorskich) i utworzyło koalicję rządową z SLD, która mimo licznych kłótni przetrwała do końca kadencji Sejmu. Premierem ponownie został Waldemar Pawlak (do marca 1995). Józef Zych został wicemarszałkiem Sejmu, a Adam Struzik Marszałkiem Senatu.

1997
Wybory w 1997 r. dały PSL 7,3% głosów i 27 mandatów poselskich oraz 3 senatorskie. Słaby wynik spowodował ustąpienie Pawlaka i przejście partii do opozycji. 11 października 1997 r. na posiedzeniu Rady Naczelnej PSL jego następcą wybrano Jarosława Kalinowskiego. 20 października 1997 r. Franciszek Jerzy Stefaniuk został, z ramienia PSL, wicemarszałkiem Sejmu. W wyborach samorządowych w 1998 PSL uczestniczyło, wraz z Unią Pracy i Krajową Partią Emerytów i Rencistów, w ramach koalicji Przymierze Społeczne. 24-25 marca 2000 r. odbył się VII Kongres PSL pod hasłem "Czas by państwo służyło ludziom', w którym uczestniczyło 703 delegatów. Kongres przyjął nowy program partii. Jarosław Kalinowski ponownie został wybrany prezesem. W nowym składzie Rady Naczelnej przewodniczącym został Franciszek Jerzy Stefaniuk.

2001
W wyborach parlamentarnych w 2001 r. (hasło wyborcze: "Blisko ludzkich spraw") PSL uzyskało 8,98% głosów, 42 mandaty poselskie i 4 senatorskie. 6 października 2001 r. Rada Naczelna PSL przyjęła uchwałę o tworzeniu koalicji. Porozumienie koalicyjne z SLD i UP podpisano 9 października 2001 r. Wicepremierem i ministrem rolnictwa został Jarosław Kalinowski, a ministrem środowiska Stanisław Żelichowski. 19 października 2001 r. Janusz Wojciechowski został wybrany wicemarszałkiem Sejmu.

1 marca 2003 r. PSL zostało wyrzucone z koalicji przez premiera Leszka Millera za głosowanie przeciwko jednemu z rządowych projektów. Od tego czasu pozostaje w opozycji do rządu SLD-UP zbliżając się do ugrupowań prawicowych.

2005
W wyborach parlamentarnych 25 września 2005 r. PSL uzyskało słaby wynik, bo 6,96% głosów, 25 mandatów poselskich i 2 senatorskie, co dawało mu ostatnie miejsca w parlamencie.

Wybory do PE
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 na PSL zagłosowało 386.340 wyborców, co dało mu 6,3% i 4 miejsca w parlamencie.

Wybory prezydenckie 1990

Jako kandydat partii wystartował Roman Bartoszcze. Zdobył on 1 176 175 głosów (7,15%). Przyczyniło się to do przejęcia władzy w PSL przez młodych działaczy wywodzących się dawnej młodzieżówki ZSL (ZMW) z Waldemarem Pawlakiem na czele, który został nowym przewodniczącym.

Pawlak w listopadzie 1995 r. wystartował w wyborach prezydenckich uzyskując 770 417 głosów (4,3%).

W wyborach prezydenckich w 2000 r. Krajowa Konwencja Wyborcza PSL wystawiła Jarosława Kalinowskiego, który zdobył on 1 049 232 głosów (6,00%).

Jarosław Kalinowski 10 czerwca 2005 zapowiedział swój start w wyborach na prezydenta Polski z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany 7 lipca 2005. W wyborach poparło go 269 317 wyborców (1,80%).

Struktura i działacze

Według informacji partii skupia 140 tysięcy członków, co czyni ją największą partią w Polsce. Ma rozbudowane struktury terenowe, obejmujące wszystkie województwa, 90% gmin i w około 35% wsi. Najwyższą władzą w PSL jest zwoływany co 4 lata Kongres, a między Kongresami - Rada Naczelna. Najwyższym organem wykonawczym jest Naczelny Komitet Wykonawczy.

Prezes: Waldemar Pawlak.
Przewodniczący Rady Naczelnej: Jarosław Kalinowski.
Przewodniczący klubu parlamentarnego: Waldemar Pawlak.
Inni politycy PSL: Franciszek Jerzy Stefaniuk, Marek Sawicki, Eugeniusz Kłopotek, Józef Zych.

Prezesi PSL

Parlament Europejski - Czesław Siekierski

Pozostali deputowani PSL: Janusz Wojciechowski, Zbigniew Kuźmiuk i Zdzisław Podkański zostali usunięci z szeregów partii w lipcu 2006 po przejściu do grupy UEN i założeniu PSL Piast.

Prawo i Sprawiedliwość (PiS) - określająca się jako prawicowa, partia polityczna zarejestrowana sądownie 13 czerwca 2001 r. (pierwszy komitet lokalny PiS powstał już 22 marca 2001 roku), założona na fali popularności uzyskanej przez Lecha Kaczyńskiego podczas pełnienia przez niego funkcji ministra sprawiedliwości (VI 2000 - VII 2001). Działacze PiS wywodzą się w większości ze środowisk dawnej AWS (PC, SKL i ZChN) oraz ROP.
PiS opowiada się za zaostrzeniem kar za przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu. Postuluje zdecydowaną walkę z korupcją (inicjatywa utworzenia Urzędu Antykorupcyjnego, wprowadzenie zasady jawności oświadczeń majątkowych polityków i urzędników) i usprawnienie działań instytucji państwowych. Partia popiera integrację z Unią Europejską na korzystnych dla Polski warunkach. PiS poparł także udział polskich żołnierzy w operacji w Iraku. PiS zaprezentował całościowy projekt nowej konstytucji przewidujący m.in.: przyznanie prezydentowi prawa wydawania na wniosek Rady Ministrów rozporządzeń z mocą ustaw, zmniejszenie Sejmu i Senatu, likwidację Rady Polityki Pieniężnej. Partia sprzeciwia się: legalizacji eutanazji, aborcji, rejestracji związków homoseksualnych, natychmiastowemu wycofaniu polskich wojsk z Iraku oraz legalizacji tzw. "narkotyków miękkich". PiS postuluje natomiast: przywrócenie kary śmierci, utrzymanie bezpłatnej edukacji w szkołach podstawowych i średnich, bezpłatnej służby zdrowia oraz upublicznienie nazwisk wszystkich agentów peerelowskich służb specjalnych.

W kwestiach gospodarczych ma poglądy chadeckie. Opowiada się za gwarantowaniem bezpieczeństwa socjalnego obywatelom przez państwo i jego interwencjonizmem w ramach gospodarki rynkowej. PiS proponuje m.in.: wprowadzenie dwóch stawek podatku PIT (18 i 32%), wprowadzenie ulg podatkowych ze względu na ilość dzieci w rodzinie, utrzymanie zróżnicowanych stawek podatku VAT przy jednoczesnym obniżaniu stawki podstawowej, kontynuowanie prywatyzacji z wyłączeniem kilkudziesięciu spółek o strategicznym znaczeniu dla państwa. PiS sprzeciwia się cięciom w wydatkach socjalnych, a także proponuje wprowadzenie systemu gwarantowanych przez państwo kredytów na cele mieszkaniowe.

Wybory samorządowe

20 czerwca 2002 r. Prawo i Sprawiedliwość zawarło koalicję wyborczą w wyborach do sejmików województw (z wyjątkiem mazowieckiego i podkarpackiego) z Platformą Obywatelską. Koalicja ta, już w trakcie kampanii wyborczej określana jako POPiS, odnotowała niski wynik (12,11% ważnych głosów), co spowodowane było w dużej mierze przez brak bezpłatnego czasu antenowego w programach ogólnopolskich Telewizji Polskiej i Polskiego Radia. Duży wpływ na wynik miał też fakt, iż wyborcy Platformy niekoniecznie chcieli oddawać głosy na wspólną listę z PiS (przenieśli swe głosy na UW i SLD), zwolennicy PiS-u zaś poparli kandydatów Ligi Polskich Rodzin. W efekcie wyborów PiS współrządzi obecnie w województwach mazowieckim, małopolskim, dolnośląskim i pomorskim. W wyborach samorządowych Lech Kaczyński został prezydentem Warszawy.

PiS w wyborach samorządowych przegrał z Platformą Obywatelską w wyborach do sejmików wojewódzkich, natomiast wygrał w wyborach do rad gmin i powiatów. Wybory te potwierdziły silne miejsce PiS-u jako partii konserwatywnej na polskiej scenie politycznej.

Wybory parlamentarne

Wyniki PiS w wyborach

W wyborach do Sejmu 23 września 2001 r. (z listy PiS kandydowali też członkowie Przymierza Prawicy) PiS uzyskał 9,50% głosów co pozwoliło mu zająć czwarte miejsce i zdobyć 44 mandaty poselskie.

25 września 2005 Prawo i Sprawiedliwość zwyciężyło w wyborach parlamentarnych zdobywając 26,99% głosów w wyborach do Sejmu.

Wybory do PE

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 r. PiS uzyskało 12,67% głosów co pozwoliło zająć mu trzecie miejsce i zdobyć 7 mandatów. Eurodeputowani PiS wchodzą w skład Unii na rzecz Europy Narodów.

Wybory prezydenckie

Lech Kaczyński, 19 marca 2005, jako pierwszy zgłosił swoją chęć wystartowania z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany przez Państwową Komisję Wyborczą 23 czerwca 2005. W I turze wyborów, 9 października, głosy na Lecha Kaczyńskiego oddało 4 947 927 wyborców (33,10%). Pozwoliło mu to zająć 2. miejsce. Tym samym, ponieważ pierwsza tura nie przyniosła rozstrzygnięcia, dwa tygodnie później, odbyła się druga tura wyborów prezydenckich. 23 października 2005, Lech Kaczyński wygrał II turę wyborów prezydenckich zdobywając (54,04% głosów). Uzyskał duże poparcie we wschodniej i południowej Polsce. Głosowały za nim głównie środowiska wiejskie i małomiasteczkowe, ludzie słabiej wykształceni i starsi. Miał duże poparcie ze strony kleru katolickiego, w tym wpływowej radiostacji Radio Maryja.

Blok Naprawy Państwa

Propozycja wysunięta przez prezesa Prawa i Sprawiedliwości Jarosława Kaczyńskiego 21 stycznia 2006 roku po naradzie Rady Politycznej PiS. BNP miał być koalicją parlamentarną skupiającą ugrupowania Prawa i Sprawiedliwości, Platformy Obywatelskiej, Ligi Polskich Rodzin, Polskiego Stronnictwa Ludowego oraz Samoobrony (wszystkie kluby V kadencji Sejmu RP oprócz Sojuszu Lewicy Demokratycznej).

Koalicja BNP miała być zapleczem rządu Kazimierza Marcinkiewicza w parlamencie. Miała realizować zadanie naprawy państwa polskiego i realizację programu koalicyjnego. Miała stanowić kontynuację paktu stabilizacyjnego, zaproponowanego wcześniej również przez Jarosława Kaczyńskiego. Na pakt stabilizacyjny składa się jedenaście projektów ustaw autorstwa Prawa i Sprawiedliwości. BNP miał być alternatywą dla rozpisania nowych wyborów i umożliwić wyjście z kryzysu sejmowego.

Struktura i działacze

W skład Komitetu Politycznego, stanowiącego ścisłe kierownictwo Partii, poza wyżej wymienionymi wchodzą: Wojciech Jasiński, Mariusz Kamiński, Stanisław Kostrzewski, Marcin Libicki, Kazimierz Marcinkiewicz, Zbigniew Wassermann. Inni działacze PiS: Adam Bielan, Michał Kamiński, Marian Piłka, Konrad Szymański, Artur Zawisza, Zbigniew Ziobro.

Prezesi Prawa i Sprawiedliwości

Przewodniczący Klubu Parlamentarnego PiS

Socjaldemokracja Polska (SdPl) - polska lewicowa partia polityczna o programie socjaldemokratycznym. Założona 26 marca 2004 r. przez część działaczy Sojuszu Lewicy Demokratycznej, niezadowolonych z sytuacji w SLD oraz działań jego ówczesnego kierownictwa. Zarejestrowana sądownie 19 kwietnia 2004 roku.

Program polityczny

Partia sprzeciwia się: wprowadzeniu podatku liniowego, likwidacji powiatów, przywróceniu kary śmierci. SdPl postuluje natomiast: utrzymanie bezpłatnej edukacji i służby zdrowia, legalizację aborcji, rejestrację związków homoseksualnych, rozdział państwa od kościołów, rozwiązanie Senatu oraz upublicznienie wszystkich teczek peerelowskich służb.

Socjaldemokracja Polska założona została 26 marca 2004 r. przez część niezadowolonych z sytuacji we własnej partii działaczy Sojuszu Lewicy Demokratycznej, oraz innych polityków szeroko rozumianej lewicy. Partia oficjalnie zarejestrowana została 19 kwietnia 2004 roku.
W wyborach do Europarlamentu w czerwcu 2004 roku, SDPL startowała samodzielnie uzyskując 5,3% głosów, zdobywając w ten sposób 3 mandaty. Socjaldemokracja Polska konsekwentnie popierała rząd Marka Belki do samego końca IV kadencji Sejmu RP, sama uczestnicząc we władzy, poprzez obecność w rządzie członka SDPL Marka Balickiego na stanowisku Ministra Zdrowia. W wyborach parlamentarnych 25 września 2005 Socjaldemokracja Polska wystartowała w koalicji z Unią Pracy i Zielonymi2004. Komitet Wyborczy SDPL zdobył 459380 głosów (3,89% poparcia w skali kraju), nie przekroczył zatem progu zaporowego i nie brał udziału w podziale mandatów poselskich.

W wyborach prezydenckich w 2005 roku lider Socjaldemokracji Polskiej Marek Borowski jako jedyny lewicowy kandydat na prezydenta Polski zdobył 1 544 642 głosów (10.33%) co dało mu czwarte za Donaldem Tuskiem, Lechem Kaczyńskim i Andrzejem Lepperem miejsce. 3 września 2006r. Socjaldemokracja Polska wraz z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Partią Demokratyczną-demokraci.pl i Unią Pracy oficjalnie weszła w skład koalicji samorządowej Lewica i Demokraci.

Sojusz Lewicy Demokratycznej (SLD) - określająca się jako lewicowa, partia polityczna założona 15 kwietnia 1999 r. (zarejestrowana sądownie 17 maja 1999) przez działaczy większości organizacji wchodzących w skład koalicji SLD.

Partia SLD oficjalnie odcina się od komunistycznych korzeni (deklaruje program nowoczesnej socjaldemokracji), nie jest również oficjalną następczynią SdRP, w praktyce jednak duża część jej działaczy wywodzi się z SdRP, a wcześniej jeszcze z PZPR.

Sojusz Lewicy Demokratycznej popiera zachowanie większości funkcji socjalnych państwa, opowiada się za tzw. społeczną gospodarką rynkową. Partia wysuwała przed wyborami w 2001 roku propozycje likwidacji Senatu (wycofała się z tej propozycji po wyborach, w których uzyskała zdecydowaną większość foteli senatorskich)

SLD jest za świeckością państwa i tolerancją światopoglądową oraz za "równym statusem kobiet i mężczyzn", także za prawem kobiet do aborcji.

Partia sprzeciwia się: wprowadzeniu podatku liniowego, legalizacji eutanazji, natychmiastowemu zniesieniu poboru do wojska i wprowadzeniu armii zawodowej, legalizacji tzw. "narkotyków miękkich", przywróceniu kary śmierci oraz upublicznieniu wszystkich teczek peerelowskich służb.

Nie popiera likwidacji powiatów i rozwiązania Senatu.

Postuluje natomiast: legalizację aborcji, rejestrację związków homoseksualnych, utrzymanie bezpłatnej edukacji i służby zdrowia. Chce również państwa świeckiego, rozdzielenia państwa od kościoła.

Struktura i działacze

Przewodniczący: Wojciech Olejniczak.

Sekretarz generalny: Grzegorz Napieralski.

Wiceprzewodniczący: Joanna Senyszyn, Andrzej Jaeschke, Andrzej Ryński, Artur Hebda, Wiesław Szczepański.

Przewodniczący klubu parlamentarnego SLD: Jerzy Szmajdziński.

Rzecznik Prasowy SLD: Piotr Mościcki

Inni znani politycy SLD: Marek Siwiec, Tadeusz Iwiński, Zbyszek Zaborowski, Małgorzata Ostrowska, Katarzyna Piekarska, Wacław Martyniuk, Leszek Miller, Krzysztof Janik, Tadeusz Motowidło, Janusz Zemke, Jacek Piechota.

Koalicja Sojuszu Lewicy Demokratycznej

Sojusz Lewicy Demokratycznej był koalicją wyborczą lewicowych ugrupowań politycznych: partii, związków zawodowych i ich federacji oraz stowarzyszeń społecznych, utworzoną jako komitet wyborczy w 1991 r.; główną siłą była Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej. Koalicja ta była ponownie, aczkolwiek w różnym składzie, odtwarzana w kolejnych wyborach parlamentarnych w latach 1993 i 1997; każdorazowo zawierano nowe umowy koalicyjne.

Lista sygnatariuszy koalicji SLD w wyborach w 1997 r. (pełna lista; kolejność według kolejności podpisów na umowie koalicyjnej):
Przewodniczący Krajowego Komitetu Wyborczego SLD: Włodzimierz Cimoszewicz

W związku z wejściem w życie nowej Konstytucji RP, która prawo do zgłaszania kandydatów na posłów i na senatorów przyznała partiom politycznym i wyborcom, wykluczając organizacje społeczne, w dniu 15 kwietnia 1999 r. SLD przekształcił się w partię polityczną, część partii składowych koalicji (m.in. PPS, RLP, Proletariat) odmówiło przystąpienia do nowej partii.

Partia Sojusz Lewicy Demokratycznej

SLD weszło do rządu koalicyjnego w III RP po raz pierwszy po wyborach z 19 września 1993 roku mając 168 mandatów. Koalicyjny PSL posiadał ich wówczas 127. Premierem został kandydat PSL Waldemar Pawlak. Do opozycji należała w tamtej kadencji Sejmu:Unia Pracy, Unia Wolności, Bezpartyjny Blok Wspierania Reform, Konfederacja Polski Niepodległej, Mniejszość Niemiecka, Koło Nowa Demokracja oraz Polska Partia Socjalistyczna. W wyniku zmian w ustaleniach koalicyjnych 15 marca 1995 r. premierem został Józef Oleksy, który - po oskarżeniu przez członka własnego rządu, ministra spraw wewnętrznych A. Milczanowskiego o szpiegostwo - zrezygnował 26 stycznia 1996 roku z pełnionego urzędu. Józefa Oleksego na tym stanowisku zastąpił Włodzimierz Cimoszewicz, który pełnił tą funkcję do 17 października 1997 roku. Koalicja SLD-UP wygrała wybory parlamentarne w 2001 uzyskując najwyższy wynik w historii III RP- 41% głosów. Premierem został wtedy Leszek Miller, który pełnił urząd do 2 maja 2004 roku. Jego następca został Marek Belka. Rządy SLD przyczyniły się do ukończenia negocjacji akcesyjnych z Unią Europejską (szczyt w Kopenhadze 13 grudnia 2002) i do znacznego wzrostu gospodarczego.

Na konwencji w 2004 r. zmieniono prezydium SLD. Nowym szefem został Krzysztof Janik, a wiceszefami Katarzyna Piekarska i Grzegorz Napieralski.

Pod wpływem narastających konfliktów w łonie partii, 26 marca 2004 grupa działaczy SLD z marszałkiem Sejmu Markiem Borowskim założyła nową partię pod nazwą Socjaldemokracja Polska - SdPL. Kontynuacją konfliktu wewnątrz SLD było odejście kolejnych działaczy i posłów do nowoutworzonej Partii Demokratycznej. 21 maja 2005 kierownictwo SLD (przewodniczący, wiceprzewodniczący oraz przewodniczący klubu parlamentarnego) podało się do dymisji. Na konwencji partii 29 maja 2005 członkowie wybrali nowe władze z dotychczasowym ministrem rolnictwa w rządzie Marka Belki, Wojciechem Olejniczakiem na czele. Przed wyborami samorządowymi w 2006 roku SLD wszedł wraz z UP, PD oraz SdPl w skład koalicyjnego porozumienia Lewica i Demokraci. Współpracę kontynuowano po wyborach, Wojciech Olejniczak został jednym z przewodniczących powołanego 18 stycznia 2007 Komitetu Porozumiewawczego koalicji. W marcu 2007 były przewodniczący partii Józef Oleksy został zawieszony w prawach członka partii po ujawnieniu przez Dziennik tzw. taśm Oleksego - podsłuchanej rozmowy polityka z biznesmenem Aleksandrem Gudzowatym[1].

Wybory parlamentarne

W wyborach parlamentarnych 26 września 2001 r., podczas których SLD uczestniczyło w koalicji z Unią Pracy (SLD-UP), partia uzyskała 201 (koalicja ogółem 216) mandatów poselskich i wraz PSL i UP współtworzyła rząd pod przewodnictwem Leszka Millera.

Przed wyborami do Sejmu i Senatu, które odbyły się 25 września 2005 r., SLD podpisał porozumienie wyborcze z OPZZ, Unią Lewicy, w wyniku czego kandydaci na posłów i senatorów z tych organizacji i partii kandydowali z listy wyborczej SLD w całym kraju. W wyborach do Sejmu na Sojusz zagłosowało 1 335 257 ludzi co stanowi 11,31% osób biorących udział w wyborach. Pozwoliło to zdobycie 55 miejsc w niższej izbie parlamentu i zajęcie tam 4. miejsca. Klęską okazały się wybory do Senatu; SLD nie zdobyło ani jednego mandatu.

Wybory do PE

W wyborach do Parlamentu Europejskiego Sojusz Lewicy Demokratycznej również znajdował się w koalicji z Unią Pracy. Koalicja zdobyła 561 311 głosów czyli 9,3%. Pozwoliło to na uzyskanie 5 mandatów.

Wybory prezydenckie

W wyborach prezydenckich w 2000 r. SLD nie wysunął kandydata, ale poparł Aleksandra Kwaśniewskiego, którego wysunął w 1995 r. Kwaśniewski wygrał w I turze, uzyskując 53,9% głosów.

W wyborach 2005 SLD poparło kandydaturę Włodzimierza Cimoszewicza. Więcej informacji można znaleźć tutaj.

Krytyka [edytuj]

Postulat delegalizacji

Delegalizacja SLD to jeden z kontrowersyjnych postulatów zgłaszanych przez polityków głównie PiS i LPR od 2004 roku takich jak Jarosław Kaczyński oraz Roman Giertych.

Możliwość delegalizacji partii politycznych przewiduje Konstytucja Polski z 1997. Według artykułu 13 Konstytucji:

Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa.

Procedury delegalizacji przewiduje Ustawa o partiach politycznych z dnia 27 czerwca 1997 r.

Art 42:Rozpoznawanie spraw o stwierdzenie sprzeczności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych należy do właściwości Trybunału Konstytucyjnego.

Art 44.1:Jeżeli Trybunał Konstytucyjny wyda orzeczenie o sprzeczności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznej, Sąd wydaje niezwłocznie postanowienie o wykreśleniu wpisu partii z ewidencji.
Art. 20, 21, 45 umożliwiają również likwidację partii z powodu niespełnienia wymagań formalnych, jednak nie mają związku z proponowaną delegalizacją SLD.

Do zgłaszanych argumentów za delegalizacją należą "wręcz strukturalne powiązanie tej partii ze światem przestępczym" (Jarosław Kaczyński[3]) oraz to że "SLD stało się organizacją antypaństwową" (Roman Giertych[4]). Wypowiedź Giertycha miała miejsce po tym jak Joanna Senyszyn sparafrazowała słowa papieża Jana Pawła II podczas Parady Równości w Warszawie. Jak dotąd żaden z polityków proponujących delegalizację nie podał, które z konstytucyjnych kryteriów jest łamane przez SLD. Postulat delegalizacji SLD został po raz pierwszy publicznie ogłoszony w końcu 1995 przez rzecznika prasowego Unii Wolności Andrzeja Potockiego w czasie tzw. afery Oleksego.

Przewodniczący SLD

Unia Pracy (UP) - polska partia polityczna o charakterze socjaldemokratycznym (klasyfikowana w grupie partii lewicowych), założona w czerwcu 1992 przez działaczy kilku organizacji lewicowych - zarówno postsolidarnościowych (Solidarność Pracy, Ruch Demokratyczno-Społeczny, część PPS), jak i postkomunistycznych (Polska Unia Socjaldemokratyczna, Ruch 8 Lipca). UP głosi tradycyjny program socjaldemokratyczny (wielosektorowa gospodarka, rozbudowany system opieki społecznej, progresja podatkowa, sprzeciw wobec reprywatyzacji i ograniczenie prywatyzacji), postuluje o równouprawnienie kobiet i mężczyzn, popiera dopuszczalność aborcji (inicjatywa referendum w sprawie ustawy antyaborcyjnej - odrzucona przez Sejm), domaga się rozdziału Kościoła od państwa.

Przed pierwszym Kongresem Unią Pracy kierowali wspólnie Ryszard Bugaj, Zbigniew Bujak i Wiesława Ziółkowska. Pierwszym przewodniczącym UP został wybrany w styczniu 1993 Ryszard Bugaj. 25 lutego 2006 r. przewodniczącym UP został Waldemar Witkowski, a szefem nowo utworzonej Rady Politycznej Ryszard Bugaj, który po 9 latach powrócił do Unii.

Wybory parlamentarne

W wyborach w 1993 Unia startując samodzielnie odniosła umiarkowany sukces (7,28% głosów, 41 posłów). Uczestniczyła w rozmowach koalicyjnych z SLD i PSL, ostatecznie jednak przeszła do opozycji ze względu na różnice w podejściu do prywatyzacji. Od tego czasu stała się ostrym recenzentem poczynań koalicji SLD/PSL, aczkolwiek Marek Pol był ministrem w rządzie Waldemara Pawlaka

W wyborach parlamentarnych w 1997 Unia Pracy zdobyła 4,74% głosów i nie zdobyła żadnego mandatu poselskiego z powodu nieprzekroczenia progu 5%. Porażka wyborcza spowodowała ustąpienie ze stanowiska przewodniczącego Ryszarda Bugaja, któremu zarzucano skłócenie przed wyborami 1997 polskiej lewicy. Wkrótce potem wystąpił on z partii, podobnie jak wielu innych działaczy którzy przeszli do Unii Wolności (Artur Smółko, Zbigniew Bujak) lub wycofali się z polityki. W sumie partię opuściła około połowa klubu parlamentarnego II kadencji. Tymczasowym przewodniczącym został Aleksander Małachowski, potem Marek Pol, obaj skłaniający się ku współpracy z SLD.

17 grudnia 2000 podpisana została umowa o utworzeniu koalicji wyborczej SLD-UP. W wyborach parlamentarnych 2001 UP przypadło 16 mandatów poselskich. Unia wraz z SLD stworzyła w parlamencie rząd Leszka Millera; Marek Pol był w nim jednym z wicepremierów i ministrem infrastruktury, a Izabela Jaruga-Nowacka pełnomocnikiem ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. Po upadku rządu Millera, Izabela Jaruga-Nowacka została wicepremierem bez teki w rządzie Marka Belki. 19 kwietnia 2005 Izabela Jaruga-Nowacka opuściła szeregi partii. Rozpadła się także młodzieżówka partyjna UP - jej liderzy i większość aktywnych okręgów, nie chcąc godzić się na politykę wasala neoliberalnego SLD, opuścili FMUP, tworząc niezależnych od UP Młodych Socjalistów.

W wyborach parlamentarnych w 2005 roku partia nie otrzymała żadnego mandatu do żadnej z obu izb.

Wybory prezydenckie

W wyborach prezydenckich w 1995 r. UP poparła kandydaturę rzecznika praw obywatelskich Tadeusza Zielińskiego, który dostał 3,5% głosów i nie wszedł do drugiej tury. W wyborach prezydenckich w 2000 Unia poparła Aleksandra Kwaśniewskiego.

Władze Partii

23


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
EWOLUCJA POLSKIEGO SYSTEMU PARTYJNEGO
Rodzaje systemów partyjnych, politologia, Materialy Zweiffla
Systemy partyjne, politologia, materiały na zajęcia
Partie i systemy partyjne, Politologia UW, Partie i systemy partyjne
partie polityczne i systemy partyjne, Politologia
Typologia systemów partyjnych(1), politologia, Materialy Zweiffla
szwecja system partyjny, politologia, materiały na zajęcia
Partie i systemy partyjne, Politologia UMCS - materiały, III Semestr zimowy, Partie polityczne i sys
Polski system polityczny, Zmiany w polskim systemie partyjnym po 198 9 roku
Partie i systemy partyjne, Politologia
EWOLUCJA POLSKIEGO SYSTEMU PARTYJNEGO
Migalski,Wojtasik,Polski system partyjny,32 53,104 123
Markowski Współzawodnictwo w polskim systemie partyjnym w wyborach 2001 roku str 32 67
Systemy partyjne wybranych państw, politologia, Materialy Zweiffla
Partie i Systemy Partyjne Wyklady[1], Politologia UMCS - materiały, III Semestr zimowy, Partie polit

więcej podobnych podstron